Έτσι νά ΄μαι...

 

 

Ψήφος γένους θηλυκού: Νίκη! Και στο βάθος ... Γιάνης και Σπαρτιάτες!

 

 

Στην αρχή της προεκλογικής περιόδου το ιστολόγιο είχε τοποθετηθεί:

https://psonthomfanix.blogspot.com/2023/05/blog-post_28.html

Αλλά πέρασαν σχεδόν 30 μέρες και, όπως και να το κάνεις, οι εκτιμήσεις αναπροσαρμόστηκαν. Δεν το λές και λίγο 30 μέρες. Μόνο οι πεθαμένοι και οι "ζωντανοί-νεκροί" μένουν σταθεροί στις απόψεις τους.

Βέβαια, δεν μιλάμε για καμιά οβιδιακή αλλαγή. Τα βασικά μένουν ίδια. Εκείνο που προέχει είναι να μην μας κατσικωθεί στο σβέρκο ο Κoύλης παντοδύναμος και ανεξέλεγκτος. Μην του δώσουμε το σχοινί να μας κρεμάσει.

Οπότε κάθε σκέψη για αποχή ή ψήφο σε κάθε ... φούφουτο απαγορεύεται. Ψηφίζουμε μόνο κόμματα που έχουν βάσιμες ελπίδες να μπουν στη Βουλή. Όσο περισσότερα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουμε, τόσο λιγότερες έδρες θα πάρει ο Κούλης. Έτσι λέει το εκλογικό του σύστημα...

Η μόνη αναπροσαρμογή που κάνουμε είναι στα υποδειχθέντα κόμματα. Πλέον το ιστολόγιο προτείνει, εκτός της Νίκης, και άλλα δύο μικρά σχήματα που έχουν ελπίδες να μπουν στη Βουλή και να ανακατέψουν γερά την τράπουλα.

Η Ζωίτσα καθόλου δεν μας συγκινεί. Δεν γουστάρουμε τα μπλοκαρίσματά της με τους φεμινισμούς και λοατκισμούς, ούτε τον αυταρχικό της χρακτήρα. Άλλωστε, γενικά, απορρίπτουμε κάθε γόνο και "δυναστεία". Παρόλα αυτά, θα χαρούμε αν μπει στη Βουλή. Η Δημοκρατία δεν είναι κλειστό κλαμπ εξουσίας...

Αντίθετα με την αντιπαθητική Ζωίτσα, ο Γιάνης έχει θετική αύρα. Μεγάλος μπαρουφάκης, δεν λέω, αλλά διαθέτει ένα ειδικό βάρος. Και στο κάτω της γραφής δεν θα του παραδώσουμε και τα κλειδιά της εξουσίας. 

Κι αν μπει και έχουμε οχτωκομματική Βουλή ενδέχεται να μην βγει αυτοδύναμος ο Κούλης. Οπότε είναι μια αξιοπρεπής και τίμια επιλογή για όσους βγάζουν σπυράκια με τους ... θρησκευτικοπατριωτισμούς της Νίκης.

Και για τους μερακλήδες αναγνώστες μου έχω μια έξτρα επιλογή: τους Σπαρτιάτες. Μπορεί οι Πρετεντέρηδες και η συστημική παρέα να μην θέλουν να βλέπουν και να ακούν τη λέξη "Έλληνες", αλλά σίγουρα θα τους χαλάσουμε το πάρτι στέλνοντας στη Βουλή τους... Λακεδαιμόνιους!

Μην ξεχνάμε ούτε στιγμή τον αντικειμενικό μας σκοπό. Ας κυβερνήσει ο Κούλης, αν έτσι θέλει ο λαός, αλλά όχι ανεξέλεγκτα. 

Ας στείλουμε στο Κοινοβούλιο όσο πιο πολλά κόμματα μπορούμε, κι ας τον υποχρεώσουμε να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας. Αυτό δεν γίνεται και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης; Ή μήπως την Ευρώπη την επικαλούμαστε μόνο όταν μας συμφέρει κύριε Κούλη μας;

Κώστας Καρυωτάκης: ο ποιητής της μελαγχολίας (Β')

 

Προσωπικά είμαι πολύ επιφυλακτικός με τους ποιητές, και γενικά τους ανθρώπους, που υπερπροβάλλουν τη μελαγχολία τους. Αν δεν μιλάμε για κατάσταση παθολογική, που χρήζει ιατρικής φροντίδας, η έντονα προβαλλόμενη μελαγχολία συχνά κρύβει μεγάλη δηθενιά.

Διαβάζοντας τον βίο του Καρυωτάκη, ειλικρινά δεν διακρίνω κάτι συγκεκριμένο που να μπορεί να τον οδηγήσει στην απελπισία. Ήταν λέει δημόσιος υπάλληλος και έκανε μια βαρετή και γραφειοκρατική εργασία. Ωραία. Και ποιος τον εμπόδισε να γίνει τσοπάνης, να δουλεύει μέρα-νύχτα, ή γεωργός να σκάβει τη γη από την ανατολή ως τη δύση;

Διαβάζω στα ποιήματά του για "χαμούς της νιότης" και "απέραντη πίκρα". Γράφει πως δεν βρίσκει πουθενά χαρά, η ζωή του φεύγει χωρίς καμία ικανοποίηση, γενικά τα βλέπει όλα μαύρα.

 Όμως, η ευτυχία και η δυστυχία είναι σε μεγάλο βαθμό απόφαση. Εξαρτάται από το πού εστιάζεις. Όταν πείθεις τον εαυτό σου πως όλα γύρω σου είναι εχθρικά, όταν αρχίζεις να φοβάσαι ως και τον ίσκιο σου και νιώθεις σαν κυνηγημένο αγρίμι, τότε κάπου έχασες τις ισορροπίες σου. 

Ο Καρυωτάκης μου θυμίζει ένα παραχαϊδεμένο παιδί που νομίζει πως η ζωή του χρωστάει τα πάντα. Κι αφού δεν του τα δίνει απλόχερα, αυτός έπρεπε να βυθιστεί στο απόλυτο χάος της απελπισίας. 

Βλέπει ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και στο μυαλό του φέρνει μόνο τη ζωή που χάνεται και πάει! Έλεος ρε φιλαράκο...

Κώστας Καρυωτάκης: ο ποιητής της μελαγχολίας (Α')

 

Στην περασμένη ανάρτηση αναφερθήκαμε στον ποιητή Καρυωτάκη. Που ίσως να μην ήταν και τόσο γνωστός αν δεν έδινε ο ίδιος τραγικό τέλος στη ζωή του. Με αφορμή αυτή την αναφορά ας πούμε λίγα λόγια γιια το αμφιλεγόενο αυτό πρόσωπο...

Διαβάζοντας τα ποιήματά του βρίσκεις ασφαλώς μια διάχυτη μελαγχολία. Που εξελίσσεται σε απελπισία που δεν βρίσκει πουθενά να στηριχτεί και ωθεί στον θάνατο που φαντάζει ως ... "λιμάνι σωτηρία".

Ο ποιητής ένιωθε πως δεν είχε κάπου να πιαστεί, να ακουμπίσει. Πού να καταφύγει;

Στον έρωτα; Όμως δεν είχε και σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις γυναίκες της εποχής του. Τις θεωρούσε ανίκανες να εμπνεύσουν ισχυρούς έρωτες. Τις αποκαλεί "ανυποψίαστα μηδενικά πλάσματα... και γι' αυτό προνομιούχα". "Στα χείλη μόνο έχουν τις λέξεις του πάθους"! Κι έχουν μονάχα ένα όνειρο... "τον αγαθόν άντρα και τα νόμιμα κρεβάτια". Σα να λέμε, πως το μόνο που σκέφτονται είναι να κουκουλώσουν έναν αφελή νεαρό και να βάλουν νυφικό...

Μήπως να στηριχθεί στη φύση; Αλλά κι εδώ ο Καρυωτάκη δείχνει προδομένος. Η φύση δεν είναι "μητέρα μας" αλλά "μητριά". Δεν συμπονεί τη δυστυχία μας. Μας φέρνει στη ζωή απλά και μόνο για να μας αφανίσει λίγο αργότερα.

Μήπως να παρηγορηθεί απ' την τέχνη; Αλλά κι αυτή απαιτεί μεγάλες θυσίες και ανταποδίδει ελάχιστα και με μεγάλη καθυστέρηση...

Λάφυρο του ανέμου...

 

Ποιο θέλημα Θεού μας κυνηγάει;

Ποια μοίρα τραγική;

-γίναμε λάφυρο του ανέμου-

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτή τη γη

αδιάφορα κοιτάμε -παθητικά- τ' αστέρια.

Άλλος δεν ξέρει ότι υπάρχουμε

παρά αυτός που πατάει πάνω μας

καθώς διαβαίνει...

Ζοφερή νύχτα, το ξέρω πλησιάζεις.

Με ζητούνε τα νύχια σου

η ορμή μου η πρωινή πια δεν αντέχει.

Άσε τον κόσμο στη χαρά του

κι έλα ψυχή μου να σου πω

τραγούδι του θανάτου...

Παρέα με ποιήματα

του Κώστα Καρυωτάκη.

Ν' αναρωτιέμαι έμεινα

γιατί "θάνατος είναι τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι

κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα";

Μοναχός σ' ένα ινδουιστικό άσραμ (ΙΑ' - Για όσους ψάχνουν αλλού την ευτυχία...)

 

Λένε πως κάπου στο Θιβέτ ζει ένα παράξενο είδος ζαρκαδιού που το αρσενικό εκπέμπει από τη φύση του μια εξαίσια μυρωδιά, προφανώς για να προσελκύει τα θηλυκά. Το λένε "μοσχοδορκάδα", ή κάπως έτσι.

Το απόβραδο στο ασράμ, λίγο πριν αποσυρθούμε στα δωματιάκια μας, ένας σχετικά νεαρός μοναχός μάς είπε ένα παραμυθάκι με πρωταγωνιστή έναν μοσχοδορκά. 

Ξυπνάει, που λέτε, το πρωί το ζαρκαδάκι μας και νιώθει μια υπέροχη μυρωδιά να του σπάει τη μύτη. Αποφασίζει λοιπόν να την αναζητήσει. Αλλά το δάσος ήταν τεράστιο και το καημένο το ζωντανό έπρεπε να διασχίζει όλα τα μονοπάτια του, μικρά και μεγάλα, για να βρει την πηγή αυτού του αρώματος. Καπως έτσι ξόδεψε όλη του τη ζωή και κάποια στιγμή πέθανε χωρίς να πετύχει τον στόχο του. 

Βλέπετε, δεν είχε σκεφτεί πως η μυρωδιά δεν προέρχεται από κάπου έκει έξω, αλλά την εξέπεμπε το ίδιο του το σώμα...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΜΗ')

 

Είναι ευκολότερο να θυσιαζόμαστε για τις αρχές μας

παρά να προσπαθούμε να τις εφαρμόσουμε...

Διάχυτες διαισθήσεις

 

Θέλω να φύγω από δω

να γίνω μια χρυσή σκόνη στον αγέρα

κάπου που θα 'ναι ωραία τα πρόσωπα

και θα χαμογελούν

ωραίος θα 'μαι ακόμη κι εγώ...

Οι σκέψεις, τα ποιήματα

-βάρος περιττό-

η κάμαρα αδειανή, χαμένα τα όνειρά μου

δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε η άνοιξη αυτή

-για κάποια ανέλπιστη χαρά;

για μιαν αγάπη;

για ένα ταξείδι ονειρικό;-

Χωρίς αιτία γελάω

-φοβάμαι μην ξυπνήσω 

τους κοιμησμένους ήχους-

ερμητικά σωπαίνουν 

σκάλες και δωμάτια...

 

Είμαστε κάτι διάχυτες διαισθήσεις

χωρίς ελπίδα

κι η ποίηση ειναι το καταφύγιο

που φθονούμε...