Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Όταν η Άθη η Ρεμπέτισσα καψουρεύτηκε τον Μάρκο και τον Μπάτη!

Μετά την καταστροφή της Σμύρνης, μόλις η Άθη πάτησε το πόδι της στην Αθήνα, βολεύτηκε σ’ ένα παράπηγμα στο Περιστέρι.
Προκομμένη κοπέλα ήταν, δουλευταρού, βρήκε γρήγορα δουλίτσα στα κλωστήρια του Λαναρά.
Τότε γνώρισε και το Μάρκο τον Βαμβακάρη, που δούλευε εκδοροσφαγέας στον Ταύρο.
Μπερμπάντης και λεβεντόπαιδο ο Μάρκος, δεν άργησε να τη ρίξει την Αθούλα!
Της αφιέρωσε κι ένα χασάπικο, την "Κλωστηρού":

Μια μικρή στο Περιστέρι
μες στου Λαναρά δουλεύει
όλη μέρα μασουριάζει
και το βράδυ μού γυρίζει.

Βάζει πούντρα και κραγιόνι
κι έρχεται και μ’ ανταμώνει,
στην ταβέρνα ξεκινάμε
και τη σούρα αρχινάμε...

Αλλά ο Λαναράς έδινε μικρό μεροκάματο κι η Αθούλα ήταν πολυέξοδη και γούσταρε λούσα.
Γι’ αυτό μπάρκαρε σε καράβι με την ειδικότητα του "ναυτοθερμαστή", σκληρή δουλειά, αντρίκεια, αλλά είχε κονόμα...
Εκεί γνώρισε το άλλο "ιερό τέρας" του ρεμπέτικου, τον Γιώργο τον Μπάτη. Κουτουπώθηκε και μ’ αυτόν, που φουλ ερωτευμένος της αφιέρωσε νέο τραγουδάκι, τον "Θερμαστή"...

Μα η φωτιά είναι φωτιά
μα η φωτιά είναι λαύρα,
κι η θάλασσα μού τα ’κανε
τα σωθικά μου μαύρα!

Αλλά η Αθούλα δεν ήταν για τα πέλαγα. Γύρισε, έτσι, στην Αθήνα και στην αγκαλιά του Μάρκου.
Πολύ μυστήριο τραίνο αυτός ο Βαμβακάρης ρε παιδί μου.
Στην επιστράτευση του 1912 πήραν τον πατέρα του, κι αυτός, για να ζήσει την οικογένεια, αναγκάστηκε ν’ αφήσει το σχολειό και να δουλέψει στα κλωστήρια της Σύρας.
Αυτό ποτέ δεν το συγχώρεσε στο Βενιζέλο, γι’ αυτό κι έγινε βασιλικός!
Με την παλινόρθωση της βασιλείας το 1935 καλωσόρισε τον Γεώργιο Β’ μ’ ένα τραγούδι:

Στην ξενιτιά σαν ήσουνα, εσύ και οι δικοί σου
πάντα σε περιμέναμε να δούμε τη στολή σου.

Ξανάρθες, τώρα, Βασιλιά, μέσα στην αγκαλιά μας,
κανόνισέ τα όμορφα, να γειάνεις την καρδιά μας!

Ο Μάρκος, αν και εργατόπαιδο, τα ’χε κάνει σαλάτα με τα πολιτικά. Στην πραγματικότητα ανήκε μόνο στο "Κόμμα της μαγκιάς, της μαστούρας και του υποκόσμου"!
Στην Κατοχή όμως το ρεύμα τον έφερε στην Αριστερά. Τότε ήταν που έγραψε και τα δυο ρεμπέτικα με τίτλους "Στην Κοκκινιά την κόκκινη" και "Γεια σου Στάλιν αδελφέ"...

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Μπενίτο Μουσολίνι (ΙB΄) - Ντούτσε-Μιχαλολιάκος: βίοι παράλληλοι

Η άσχημη εξέλιξη του ιταλό-ελληνικού πολέμου καταρράκωσε το φασιστικό καθεστώς.
Το χειμώνα του 1941 τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα: ο Χίτλερ αποτύγχανε να γονατίσει τους Ρώσους, κι η Αμερική έμπαινε στον πόλεμο.
Στη Βόρεια Αφρική οι Σύμμαχοι άρχισαν να επικρατούν κι όλα έδειχναν πως πλησίαζε η ώρα της συμμαχικής απόβασης σε ιταλικό έδαφος.
Τότε ήταν που άρχισαν να εξυφαίνονται 4 σχέδια ανατροπής του Ντούτσε: ένα των αντιφασιστών Ιταλών, ένα του Βασιλιά και των αστών πολιτικών, ένα των στρατηγών κι ένα των ίδιων των Φασιστών!
Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς κάτι ανάλογο συμβαίνει εδώ και καιρό εναντίον της ιστορικής ηγεσίας Μιχαλολιάκου στη Χρυσή Αυγή.
Τη νύχτα της 24ης Ιουλίου 1943 το Μεγάλο Φασιστικό Συμβούλιο αποφασίζει να ζητήσει απ’ το Βασιλιά να πάρει ο ίδιος στα χέρια του την ανώτατη πολιτική και στρατιωτική εξουσία.
Την επομένη, ο Μουσολίνι επισκέπτεται το Βασιλιά αλλά κατά την έξοδό του συλλαμβάνεται απ’ τους καραμπινιέρους και μεταφέρεται με ασθενοφόρο στο στρατόπεδό τους, υποτίθεται για τη δική του ασφάλεια! 
Ο Μουσολίνι μετά από 21 χρόνια φαίνεται να χάνει την εξουσία χωρίς ν’ ανοίγει μύτη!
Πού πήγαν άραγε οι χιλιάδες φανατικοί οπαδοί του; Γιατί δεν αντιδρά κανείς;
Μήπως θυμάστε πόσοι συγκεντρώθηκαν για συμπαράσταση στο συλληφθέντα αρχηγό της Χρυσής Αυγής;

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Τα κωλόμπαρα της Μιχαλακοπούλου (Δ’) - Τα "μουνοσκέπαστρα"!

Τα "κορίτσια" στα μπαρ είναι κάθε καρυδιάς καρύδια!
Αλλά και απελπιστικά όμοια: τυποποιημένη εμφάνιση, ίδιες κινήσεις και συμπεριφορές.
Κοντές φουστίτσες (τα λεγόμενα "μουνοσκέπαστρα") ή κολάν, βαθιά ντεκολτέ, ίδιο μακιγιάρισμα, ίδια στάση του σώματος που αγγίζει τα όρια της υπερβολής...
Τ’ αφεντικά δεν σηκώνουν κουβέντα: "Θέλω ντύσιμο καυλαντερό! Δεν γουστάρω εδώ μέσα Παναγιές και παρθένες!"...
Γνώρισα από κοντά πολλά τέτοια κορίτσια.
Εκτός μπαρ είναι τελείως διαφορετικές: κυκλοφορούν μονίμως άβαφες, με σπορ-αθλητικές φόρμες, τα κρεβατάκια τους είναι κοριτσίστικα με αρκουδάκια και δαντελένια μαξιλαράκια...
Η όλη προετοιμασία τους για τη δουλειά στο μπαρ κρατάει περίπου δυο ώρες.
Αρχίζει με μπάνιο με μυρωδάτα αφρόλουτρα και τρελό τρίψιμο με σφουγγάρι. Τέτοια μανία στη χρήση του σφουγγαριού δεν έχω δει σε άλλες γυναίκες.
Ακολουθεί περιποίηση σώματος με κρέμες ενυδάτωσης, λοσιόν κι ένα σορό άλλα μπουκαλάκια που τ’ αγνοώ τελείως.
Μετά μπαίνουμε στη διαδικασία του ντυσίματος: πρώτα τα εσώρουχα και το καλσόν, μετά η φούστα.
Εμβόλιμα ξεκινάει κι η διαδικασία του μακιγιάζ.
Απλώνουν στο πρόσωπο και στο λαιμό ένα είδος μάσκας μέικ-απ. Κάτω απ’ τα μάτια γίνεται ειδικό βάψιμο για να κρύβονται οι κύκλοι απ’ τα ξενύχτια.
Ακολουθεί η "ζωγραφική" με ειδικά μολυβάκια: στο στόμα, στα φρύδια, στα μάτια...
Αρωματίζονται παντού, ακόμα και πίσω απ’ τα γόνατα, φορούν τα ψηλά τακούνια τους και... έτοιμες.
Έπρεπε να γνωρίσω από κοντά τέτοιες γυναίκες για να κατανοήσω την αληθινή έννοια της "παστρικιάς"! 
Αλλά και του γνωστού ρητού... "εδώ ο κόσμος καίγεται, κι η πουτάνα λούζεται"!

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Πώς εξηγεί τα θαύματα του Ιησού ένας γκουρού απ’ το Νεπάλ (Β’) - Η θεραπεία των λεπρών

Συνεχίζω και σήμερα την ελεύθερη απόδοση όσων μου είπε ένας νεπαλέζος γκουρού για τον τρόπο που οι ινδουιστές προσεγγίζουν τα "θαύματα" του Ιησού.
Αρχικά είχα σκοπό να τα συμπυκνώσω σε δύο μέρη. Έλαβα όμως πολλά μέιλ και υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον και υψηλή επισκεψιμότητα.
Οπότε αποφάσισα να προσθέσω αργότερα κι άλλα τρία μέρη...
Ας διαβάσουμε όμως τη συνέχεια:
"Θα ’χεις ακούσει πως η Ινδία είναι σήμερα η χώρα με τους περισσότερους λεπρούς.
Πολλοί γιόγκι έχουν θεραπεύσει αυτή την αρρώστια. Το κάνουν ακολουθώντας την ίδια ακριβώς μέθοδο που εφάρμοζε κι ο Ιησούς πριν από 2.000 χρόνια.
Αψηφώντας κάθε νόμο της σωφροσύνης και της λογικής, περνούν χωρίς φόβο τα δάχτυλά τους πάνω απ’ τις πληγές του λεπρού φωνάζοντας δυνατά "καθαρίσου!".
Ο άρρωστος αισθάνεται μια παράξενη δόνηση να διατρέχει τα νεύρα και τις φλέβες του, κάθε μόριο του σώματός του ριγεί από μια θερμή και ζωντανή αίσθηση.
Νιώθει τη νάρκωση να φεύγει απ’ τ’ αρρωστημένα μέλη του, αισθάνεται το φρύαγμα του ζωτικού αίματος να κυκλοφορεί με απίστευτη ταχύτητα, δημιουργώντας νέα κύτταρα, ιστούς και μύωνες.
Όλη αυτή την ώρα πρέπει να κρατάς τα χέρια σου πάνω στο πρόσωπο του λεπρού.
Υψηλά ρεύματα ζωοποιού δύναμης περνούν σ’ αυτόν μέσω του δικού σου οργανισμού, όπως ακριβώς μια συστοιχία συσσωρευτών υψηλής έντασης μεταβιβάζει την ισχύ της σ’ έναν ηλεκτρικό μηχάνιμα.
Πίσω απ’ όλ’ αυτά βρίσκεται η Ισχυρή Θέληση του Αποκρυφιστή-γκουρού που κατευθύνει την όλη διδασκαλία"...

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Πώς εξηγεί τα θαύματα του Ιησού ένας γκουρού απ’ το Νεπάλ (Α’)

Όπως κάθε Ευρωπαίος που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εγώ έχω τον δικό μου γκουρού στην Ινδία.
Και συγκεκριμένα στο Νεπάλ, στους πρόποδες των Ιμαλαϊων.
Είναι "μνημονιακός" τύπος, τρώει μόνο μια φορά τη βδομάδα, και μιλάει εκτός από νεπαλέζικα, χίντι και βεγγαλέζικα, τις τρεις αρχαίες γλώσσες -σανσκριτικά, αρχαία ελληνικά, λατινικά- καθώς και "αρχαία αγγλικά", δηλαδή τη γλώσσα που έγραψε ο Σέξπιρ.
Κάθε δυο χρόνια έρχεται στην Ευρώπη και πάντα περνάει λίγες μέρες απ’ την Ελλάδα.
Αλληλογραφώ συχνά μαζί του, κι όποτε έρχεται στην Αθήνα βλεπόμαστε όπως και δήποτε.
Συνεννοούμαστε στα αρχαία ελληνικά, αν και η προφορά του είναι απερίγραπτη.
Απόψε μιλήσαμε για τον Ιησού Χριστό και τα θαύματά του.
Σας μεταφέρω σε δυο συνέχειες όσα μου είπε, με δικά μου λόγια αλλά στο πνεύμα του άγιου γιόγκι:
"Ο Ιησούς, όταν γύρισε απ’ την έρημο της Ιουδαίας, επιδόθηκε σε ενεργητική προπαγάνδα, αφήνοντας κατά μέρος την ήσυχη ζωή του Μυστικού.
Εμείς οι Αποκρυφιστές δεν βλέπουμε τίποτα το υπερφυσικό στα θαύματά του Ιησού.
Γνωρίζουμε πως τέτοιες πράξεις είναι το αποτέλεσμα εφαρμογής ορισμένων φυσικών νόμων που είναι μεν άγνωστοι στον όχλο αλλά πολύ γνωστοί στους προχωρημένους Αποκρυφιστές όλων των χωρών.
Ο Ιησούς, έχοντας σπουδάσει στην Αίγυπτο, στην Περσία και στην Ινδία, γνώριζε πολύ καλά τις λεπτές δυνάμεις της φύσης. Όσα έκανε δεν ήταν παρά παιδικά παιχνιδάκια σε σχέση μ’ όσα μπορούσε να κάνει αν το θεωρούσε αναγκαίο.
Στα ιερά βιβλία του Χριστιανισμού κάπου αναφέρεται πως αυτοί που πήγαν να τον συλλάβουν επέστρεψαν άπραγοι δηλώνοντας πως η παρουσία του και μόνο ήταν καθηλωτική.
Ο Ιησούς δεν έβλαψε κανέναν κάνοντας χρήση των απόκρυφων δυνάμεών του. Θα μπορούσε να τους παραλύσει τα νεύρα, να τους ξαπλώσει άψυχους στα πόδια του...
Αλλά χαμήλωνε μόνο το βλέμμα του πάνω τους.
Ένα βλέμμα που συμπυκνώνει την απαράμιλλη δύναμη της θέλησης. Αν επικεντρωθεί πάνω σου μια τέτοια δύναμη, σου σηκώνονται οι τρίχες και παραλύουν τα γόνατά σου!
Μπορούσε να θεραπεύει με τους κλασικούς τρόπους της Ανατολής: διοχετεύοντας ενέργεια με απλή επαφή των χεριών του.
Αλλά δεν το παράκανε. Δεν ήθελε ο Αγγελιοφόρος της Αλήθειας να απορροφηθεί απ’ την ιδιότητα του Θεραπευτή..."

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Ήπια ένα καφάσι μπύρες και βρήκα γιατί είμαι αγάμητος!

Από εξωτερική εμφάνιση είμαι αυτό που λένε... "μάπα το καρπούζι"!
Έχω όμως μια ζωτικότητα και τσαχπινιά που γουστάρουν πολύ οι γυναίκες.
Κανονικά, και με τον ανύπαρκτο ανταγωνισμό, θα έπρεπε να έχω πηδήξει πάνω απ’ τη μισή Αθήνα! Κάτι σαν τον Πέτρο Τατσόπουλος ένα πράμα...
Αλλά η πραγματικότητα είναι τραγική, και οι κανονικές γυναίκες που πήδηξα δεν ξεπερνάν τις δέκα!
Το πρόβλημα είναι σοβαρό και, λίγο πριν μπω στα 47 μου, έκατσα και το έψαξα.
Ρούφηξα μισό τόνο μπύρα και, επιτέλους, βρήκα την αιτία: με έχουν επηρεάσει αρνητικά οι ποιητές που διαβάζω.
Και πρώτ’ απ’ όλα ο Διονύσιος Σολωμός!
Ως ποιητής ήταν χάλιας, αλλά η ζωή του είναι η μικρογραφία της εθνικής μας ζωής:
Ο τύπος ήταν μπάσταρδος, μοναχικός, αγάμητος, και μιλούσε και έγραφε (απίστευτο για "εθνικός" ποιητής) στα ιταλικά!
Έπινε κρασί και αψέντι, και σ’ όλη του τη ζωή ερωτεύτηκε μόνο μια γυναίκα που ούτε την άγγιξε!
Ο Κωστής Παλαμάς ζούσε στις αρχές της οδού Ασκληπιού, εκεί που σήμερα είναι το βιβλιοπωλείο της Πολιτείας. 
Αυτός παντρεύτηκε κι έκανε και κόρη, αλλά πάντα στην παρέα του υπήρχε και μια ωραία νεαρά Αθηναία, που έπαιζε το ρόλο της "μούσας" του.
Αυτά τα κοριτσόπουλα τα είχε καψουρευτεί ο ποιητής με τα πυκνά φρύδια και τα βαθιά μάτια, αλλά περιοριζόταν σε ρομαντικούς περιπάτους και σε αθώες αφιερώσεις.
Την κόρη του Παλαμά, τη Ναυσικά, την πολιορκούσε ένας άλλος αγαπημένος μου ποιητής, ο Άγγελος Σικελιανός!
Η μικρά είχε άγρια τσιμπηθεί μαζί του και για το λόγο αυτό έμεινε άγαμη και μάλλον παρθένα σε όλη της τη ζωή!
Τα ερωτικά του Μανόλη Αναγνωστάκη δεν τα γνωρίζω, αλλά κάτι μου λέει πως δεν ήταν και πολύ πλούσια.
Ο μάγκας ήταν φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, κι όπως συμβαίνει με μας τους πωρωμένους με την μπάλα, δεν είμαστε και τα καλύτερα πιστόλια στο κρεβάτι! Σαββατοκύριακο ματσάκια, μεσοβδόμαδα ευρωπαϊκά, ενδιάμεσα κάτι προπονήσεις, αθλητικές εφημερίδες, στοιχήματα... τι μένει για την καβαλαρία;
Ο Μανόλης ήταν ΠΑΟΚτζής, αλλά μετά άλλαξε πολλές ομάδες: Μακεδονικό, Δόξα Δράμας, μέχρι και Απόλλων Ριζούπολης έγινε σαν ήρθε στην Αθήνα...
Ο Γιάννης Ρίτσος καταγόταν από παλιά βενετσιάνικη οικογένεια των Χανίων.
Τον ξεπαρθένεψε μια Ρουμπίνι, αλλά στα 18 του έκανε δεσμό και με τη Μαρία Πολυδούρη, όταν κι οι δυο νοσηλεύονταν στο "Σωτηρία"! 
Αργότερα παντρεύτηκε και τη Φαλίτσα, αλλά δεν πολυμιλούσε για τα ερωτικά του.
Προσωπικά, με όλο το σεβασμό, δεν μπορώ να φανταστώ τον κυρ Γιάννη να κάνει γλυφομούνι...

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Το ’δαμε κι αυτό: η Εκκλησία αγιοποίησε τον Δαυίδ Κομνηνό! (Τα μυστικά του βούρκου)

Ο Δαυίδ Κομνηνός ήταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας Τραπεζούντας.
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής το 1461 έζωσε την πόλη από ξηρά και θάλασσα.
Η Κωνσταντινούπολη είχε πέσει, η βοήθεια απ’ τη Δύση που ζήτησε ο Κομνηνός δεν ερχόταν, η θέση του ήταν απελπιστική, αποφάσισε με τους προκρίτους του να διαπραγματευτούν και να παραδώσουν την πόλη τους στους Οθωμανούς.
Δεν είναι πρέπον να το παίξουμε ήρωες εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς.
Πάντως πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Κομνηνό πως φέρθηκε άνανδρα και δεν μιμήθηκε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Ο Μωάμεθ, όμως, ήταν άνθρωπος που τηρούσε στο ακέραιο το λόγο του και δεν έπαιρνε πίσω τις υποσχέσεις του.
Φόρτωσε ένα τούρκικο πλοίο με την οικογένεια, τους υπηρέτες και τους θησαυρούς του Κομνηνού και τον μετέφερε στην Ανδριανούπολη κι από κει στο Στρυμόνα της Μακεδονίας όπου του παραχώρησε μια μεγάλη έκταση γης με πολλά έσοδα.
Από δω αρχίζουν κάποιες σκοτεινές ιστορίες. Φαίνεται πως ο Κομνηνός ήρθε σε επαφή με Δυτικούς ηγεμόνες, με Σέρβους και άλλους ορθόδοξους ηγέτες των Βαλκανίων για τη συγκρότηση αντιτουρκικού μετώπου. 
Μπορεί να ήταν και απλές συκοφαντίες, έφτασαν όμως στ’ αυτιά του Μωάμεθ που μετέφερε τον Κομνηνό, τους τρεις γιους του και τον ανιψιό του στην Πόλη όπου τους αποκεφάλισε το 1463.
Το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης θυμήθηκε το γεγονός μετά από 550 χρόνια και με τη δικαιολογία πως δήθεν αποκεφαλίστηκαν για θρησκευτικούς λόγους, τους αγιοποίησε πριν λίγους μήνες.
Γιατί άραγε οι παμπόνηροι Φαναριώτες αποφάσισαν έτσι ξαφνικά να "ξεθάψουν" τους Κομνηνούς και να ξύσουν παλιές πληγές;
Η απάντηση είναι απλή: όσοι παρακολουθούν την εκκλησιαστική επικαιρότητα γνωρίζουν πως είναι θέμα χρόνου να επέλθει σχίσμα στην Ορθοδοξία μεταξύ σλαβόφωνων και ελληνόγλωσσων Εκκλησιών. Ή, αν θέλετε, μεταξύ των Πατριαρχείων Μόσχας και Κωνσταντινούπολης.
Ο Δαυίδ Κομνηνός θεωρείται από τους Σέρβους ως γενάρχης του βασιλικού τους οίκου Μπράγκοβιτς, λόγω των πολλών επιγαμιών μεταξύ των δυο οικογενειών. Γι’ αυτό και η Σερβία ισχυρίζεται πως είναι το διάδοχο Βασίλειο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Το κόλπο του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης είναι απλό: αγιοποιεί τον γενάρχη του σέρβικου βασιλικού οίκου κι έτσι "δεσμεύει" την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας στο άρμα του, ελπίζοντας πως θα την αποσπάσει απ’ τη μεγάλη σλαβόφωνη οικογένεια!
Αλλά μια και μιλήσαμε για τους γάμους μεταξύ των βασιλικών οικογενειών του Βυζαντίου και της Σερβίας, να θυμίσουμε πως και η μάνα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ήταν Σέρβα, το γένος Ντράγκαν, εξού και το όνομα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα "Δραγάσης"!
Πιο έντονος όμως είναι ο δεσμός των Σέρβων με το σόι των Κομνηνών και την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Υπάρχουν πολυάριθμοι σέρβικοι θρήνοι, ποιήματα και δημοτικά τραγούδια που θρηνούν την πτώση της Τραπεζούντας και το θάνατο των τελευταίων Κομνηνών-"προπατόρων" τους.
Όλα έχουν κυκλοφορήσει στο Σεράγεβο και στο Βελιγράδι αλλά κανένας δεν τόλμησε να τα μεταφράσει στα ελληνικά. Φοβούνται, βλέπετε, μην γκρεμιστεί ο μύθος των "Ελλήνων Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου"...

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Απ’ το ημερολόγιο ενός νταβατζή (Α’) - Οι βρομόκωλες!

Δικέ μου, το νταβατζιλίκι δεν είν’ ερωτοδουλειά!
Όποιος πιστεύει πως μια πουτάνα τον αγαπά, καλύτερα να μην έβγαινε απ’ το μουνί της μάνας του.
Με τις πουτάνες δεν χρειάζονται πολλές οικειότητες.
Πιάσε τον κώλο τους και κράτα τον πούτσο σου απ’ έξω.
Και μην ξεχνάς: ένας πορνοβοσκός στην πραγματικότητα είναι μια πόρνη που αντέστρεψε τους ρόλους του παιχνιδιού!
Ξημέρωνε κι ήταν ώρα να τις μαζέψω απ’ το δρόμο. Η μια έκανε πιάτσα στο σταθμό, η άλλη στο παλιό ρολόι κι η τρίτη, η καλύτερη, στον Άι-Διονύση.
Τις έβαλα όλες να κάτσουν στο πίσω κάθισμα.
Οι μύτες μου ήταν ψιλοβουλωμένες απ’ την υγρασία. Και το εσωτερικό τους γδαρμένο... καταλαβαίνεις... απ’ την κόκα.
Αλλά με πήρε μια μπόχα που μόνο οι πόρνες του δρόμου βγάζουν μετά από μια μακριά και κουραστική νύχτα.
- Χέστηκε καμιά σας γαμώ το;
- Μπαμπάκο, αφού το ξέρεις, πηδιόμασταν για σένα όλη νύχτα και στα πάρκινγκ δεν υπάρχουν τουαλέτες. Αυτό που μυρίζεις είναι οι βρομόκωλοί μας!
Όταν έχεις να κάνεις με πουτάνες πρέπει να είσαι πάντα σε επιφυλακή.
Είναι φοβερά πονηρές και ψάχνουν να βρουν το αδύνατο σημείο σου.
Πρέπει να σε τρέμουν. Αλλιώς την έχεις άσχημα.
Είναι σαν τα μουλάρια: πέντε φορές τη μέρα θέλουν να κλωτσήσουν τ’ αφεντικά τους. Αλλά και τις πέντε το μετανοιώνουν και κάνουν πίσω γιατί τον φοβούνται.
Καλός νταβατζής δεν είν’ αυτός που γαμάει καλά τις πουτάνες του. Αλλά αυτός που έχει πάντα τη σωστή απάντηση σε κάθε παπαριά που θα του πετάξουν.
Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο τους, η μικρότερη κι ομορφότερη μου πέταξε μπροστά σ’ όλες:
"Έχεις ένα μήνα να κοιμηθείς μαζί μου! Απόψε σε περιμένω"!
Κατάλαβα αμέσως πως οι τσούλες μού την είχαν στημένη. Θέλαν να τσεκάρουν αντίδραση, να με βρουν μπόσικο.
Σκέφτηκα να τη σακατέψω στο ξύλο, αλλά κρατήθηκα.
"Άκου να σου πω καριόλα, εδώ μέσα καμιά σκρόφα δεν μου δίνει διαταγές! Μάζεψε τον κώλο σου, πήγαινε πλύντον κι αύριο στις 7 το βράδυ να ’σαι έτοιμη, ακούς;".
Άρχισε κάτι κλαψομούνικα χαζοπαράπονα. Ήξερε πως είναι περιζήτητη και πως αποτελεί το όνειρο κάθε νταβατζή. Αλλά δεν της έκανα το χατήρι να την παρακαλέσω.
Έβγαλα απ’ το τσαντάκι μου το διαβατήριό της, άναψα τον αναπτήρα κι άρχισα να το καίω.
Με τ’ άλλο χέρι έπαιρνα τον κολλητό μου στο αλλοδαπών να ’ρθουν να τη μαζέψουν.
Το τσουλί με δοκίμαζε και μπλόφαρε ως το τέλος.
Κάποια στιγμή έσπασε: "Μπαμπάκο, στ’ αλήθεια θα μου το κάνεις αυτό; Μπαμπάκο σ’ αγαπώ"!
Της εξήγησα πως ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ανέχομαι τις μαλακίες της.
Ήξερα πως καμιά πόρνη δεν τα βάζει με τον νταβατζή της χωρίς να ’χει κάνει κομπόδεμα.
Ήταν η σειρά μου να μπλοφάρω.
"Για να σου δώσω μια ακόμα ευκαιρία δώς μου τα λεφτά που σούφρωσες".
Αμέσως έβαλε το χέρι στο βυζί της κι έβγαλε ένα μασούρι χαρτονομίσματα...

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Εκείνοι τα κέρδη κι εμείς στα φέρετρα?

Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμούσαν για δυο λόγους: 
Είτε για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους και την πόλη τους (με τη στενή έννοια του όρου).
Είτε για να συμμετάσχουν, σε περίπτωση νίκης, στη διανομή της λείας.
Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: όταν έγινε Κυβερνήτης της Ελλάδος ο Καποδίστριας, επέβαλε έναν δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης.
Σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της Επανάστασης, με πρωτεργάτες τους καραβοκυραίους της Ύδρας, του έστειλαν τελεσίγραφο: ή μας δίνεις μερίδιο στην εξουσία ή μας αποζημιώνεις για τις θυσίες που κάναμε στον Αγώνα.
Το βρίσκω πολύ λογικό!
Η άποψη "εσείς σκοτώνεστε κι εγώ κυβερνάω" δεν έχει καμιά ηθική βάση.
Ένα άλλο, πιο πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα: οι Έλληνες που πολέμησαν στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940-41 αποτελούσαν τον ορισμό των "κορόιδων"!
Και εξηγούμαι:
Το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά θεωρούσε τους Έλληνες ανώριμους να ψηφίσουν και ανίκανους ν’ αποφασίσουν για τις ζωές και τις τύχες τους.
Τους θεωρούσε όμως ικανότατους να πολεμήσουν στο μέτωπο, να σκοτωθούν για την πατρίδα ή να μείνουν σακάτηδες σε όλη τους τη ζωή...
Με μόνο αντάλλαγμα κούφιους επαίνους περί ηρωισμού!
Ας το πούμε κάπως διαφορετικά: ο πατριωτισμός δεν είναι απροϋπόθετος!
Μόνο κορόιδα θα θυσιαστούν για το συμφέρον κάποιων άλλων (ντόπιων και ξένων), όσο κι αν αυτοί τους παραμυθιάζουν για "ιερά και όσια" ή τους φανατίζουν εθνικιστικά και θρησκευτικά.
Η δική μου πρόταση είναι η εξής:
Όλοι οι άντρες που είναι ικανοί να φέρουν όπλα (άρα και να θυσιαστούν για την πατρίδα) θα πρέπει, απ’ τη στιγμή που παρουσιάζονται στο στρατό και για όσο διάστημα είναι σε στρατεύσιμη ηλικία (π.χ. ως τα 45 τους), να απολαμβάνουν συγκεκριμένων προνομίων, όπως: φοροαπαλλαγές, δωρεάν περίθαλψη, προτεραιότητα σε προσλήψεις στο Δημόσιο, μερίδιο στα κέρδη των εταιρειών με έδρα τη χώρα μας κλπ
Επιπλέον θα πρέπει να διευρυνθεί η συμμετοχή του λαού στη λήψη των αποφάσεων. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει μορφές αμεσο-δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Αν δεν γίνουμε ενεργοί και ουσιαστικοί συμμέτοχοι στη λήψη των αποφάσεων και στα οικονομικά οφέλη της εθνικής μας ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, δεν υποχρεούμαστε ηθικά να υπερασπιστούμε κανέναν "πονηρό" που ψάχνει για "κορόιδα"...
Η Ελλάδα είναι πατρίδα μας όχι μόνο στις θυσίες αλλά και στα κέρδη!
Δεν μπορεί άλλοι να παίρνουν τις αποφάσεις και να λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο, και σε μας ν’ αφήνουν μόνο ένα φέρετρο με τη γαλανόλευκη και κάποιους βαρύγδουπους επικήδειους...

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Η Άθη η Ρεμπέτισσα τα βάζει με όλους τους Δικτάτορες!

Η Αθούλα δεν μπορούσε να χωνέψει την καταστροφή της Μικρασίας και τα χάλια της Ελλάδας.
Μεγάλη ευθύνη έριχνε και στο Βενιζέλο, που τα ’παιξε όλα κορώνα-γράμματα και σαν είδε τα σκούρα κανόνισε να χάσει τις εκλογές, να βγάλει απ’ έξω την ουρίτσα του και να το σκάσει στο Παρίσι!
Τον είχε ψηφίσει κάμποσες φορές τον "τράγο", αλλά τώρα του τα χώνει κανονικά:
Τι βλέπεις κόσμε και γελάς;
Δική μου όλη η Ελλάς!
Την έχουν κάνουν κάποιοι λύκοι
του πατέρα τους τσιφλίκι.

Δικό μου και το Εθνικό
κανείς δεν έχει μερτικό,
δική μου όλη  Ελλάς
εγώ είμ’ ο Λευτέρης ο Μπελάς!
Τον Αύγουστο του ’23 η στρατιωτική κυβέρνηση Γονατά-Πλαστήρα χτυπά τους απεργούς εργάτες στο Πασαλιμάνι με 11 νεκρούς.
Το ’25 ο Πάγκαλος κάνει δικτατορία, και δέκα χρόνια μετά ο Κονδύλης κι ο Μεταξάς.
Όλοι αυτοί οι δικτάτορες και δικτατορίσκοι -σωστές γελοιογραφίες- μοιάζουν με κορδωμένα κοκοράκια.
Οι στρατηγοί που κατέβασαν τα σώβρακα στη Μικρασία ήθελαν να σώσουν την Ελλάδα.
Σαν τους σημερινούς πολιτικάντηδες... που πρώτα μας πτώχευσαν και μετά έχουν την απαίτηση να τους ψηφίσουμε "για να μας σώσουν"!
Η εξουσία τούς μαστουρώνει και τους διεγείρει. Εθίζονται και ζητούν μεγαλύτερες δόσεις, τόσο σε ξένα δάνεια όσο και σε εξουσία!
Τότε ήταν που η Αθούλα σκαρώνει ένα ειρωνικό τραγουδάκι. Μιλάει δήθεν για κάποιον ναρκομανή, αλλά υπονοεί τους φαυλόβιους εξουσιολάγνους.
Προσέξτε τον στίχο που λέει για την Ελλάδα πως "της λείπει το ’να της ποδάρι, της το επαίξανε στο ζάρι"! Αναφέρεται στη Μικρασία, στο διεθνή γεωπολιτικό τζόγο και στους τυχοδιωκτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης Βενιζέλου και των διαδόχων του αντιβενιζελικών...
Απολαύστε τώρα το άσμα, από μια άλλη μεγάλη ρεμπέτισσα, τη Ρόζα την Εβραία...

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Πώς έζησα εγώ την τραγωδία της Θύρας 7 (8-2-1981)

Τον Φλεβάρη του 1981 ήμουν 14 ετών και είχα συμπληρώσει σχεδόν μιάμιση χρόνο στην Αθήνα.
Όταν ήμουν στο Καρπενήσι, φανταζόμασταν το Καραΐσκάκη κάτι σαν το Κολοσσαίο της Ρώμης.
Γι’ αυτό και μόλις πάτησα στην Αθήνα (Σεπτέμβρης ’79), το πρώτο μέρος που παρακάλεσα τον πατέρα μου να με πάει ήταν εκεί...
Φυσικά εντυπωσιάστηκα, όπως θα έκανε κάθε επαρχιωτόπουλο βλέποντας κάτι ανώτερο της αλάνας που έπαιζε ως τότε.
Στην πραγματικότητα όμως το Καραΐσκάκη ήταν ένα γήπεδο τριτοκοσμικό.
Ειδικά η Θύρα 7 ήταν σκέτη καρμανιόλα: οι σκάλες δεν οδηγούσαν κατευθείαν στην κερκίδα, αλλά στο τέλος τους μεσολαβούσε μια στοά 50 μέτρων. Έτσι, οι φίλαθλοι που άδειαζαν την εξέδρα δεν μπορούσαν να δουν αν στο τέλος της σκάλας υπάρχει κόσμος ή αν οι πόρτες έχουν ανοίξει...
Επιπλέον, η Θύρα 7 χωρούσε 7.000 κόσμο. Όμως στα μεγάλα παιχνίδια ήταν πάνω από 10.000. Τα αλάνια που δεν είχαν εισιτήριο μαζεύονταν έξω απ’ τη Θύρα σε ομάδες των 50-60 ατόμων κι έκαναν "ντου" για να μπουν τζαπέ. Άλλοτε τα κατάφερναν άλλοτε όχι.
Εκείνη την εποχή μόλις είχα φύγει απ’ την ΚΝΕ και πήγα στο ΠΑΣΟΚ. Τα "είχα" με μια συντρόφισσα ΚΝίτισσα που με απειλούσε με χωρισμό αν δεν επέστρεφα στο μαντρί.
Τέλος πάντων, δώσαμε ραντεβού στα "αγαλματάκια" του Βύρωνα στις 5:30 το απόγευμα της Κυριακής 8 Φλεβάρη του 1981 για να λύσουμε τις γκομενο-πολιτικές μας διαφορές.
Στις 3 το μεσημέρι παίζαμε με την ΑΕΚ στο Καραΐσκάκη, και τέτοιοι αγώνες δεν χάνονται.
Το εισιτήριο το είχα αγοράσει έγκαιρα με κάτι μικροκλοπές που έκανα. Τότε, χαρτζιλίκι δεν είχαμε και με τον τρόπο αυτό βγάζαμε τα λεφτά για το γήπεδο.
Πήγα γήπεδο με τον κολλητό μου τον Νίκο, καλή του ώρα, αλλά για να προλάβω το ραντεβού με το γκομενάκι έπρεπε να φύγω νωρίτερα. Ο αγώνας έληγε περίπου στις 5 παρά 10, εγώ σηκώθηκα να φύγω στις τεσσεράμισι. 
Είχαμε ρίξει μια εξαρού στο ΑΕΚάκι κι ήμουν τρισευτυχισμένος. Κατέβηκα τρέχοντας τις μοιραίες σκάλες, η εξώθυρα ήταν κλειστή απ’ το φόβο των "ντου", παρακάλεσα τον μπάτσο να μου ανοίξει κι έφυγα.
Για να μην τα πολυλογώ, για την τραγωδία έμαθα κατά τις 8 το βράδυ στο προποτζίδικο της οδού Σειρήνων.
Άκουγα να μιλάνε για "θύματα", αλλά εγώ τότε ζούσα στον κόσμο μου. Δεν είχα καμιά εμπειρία θανάτου. Ακόμα κι όταν πέθανε ο παππούς μου το 1977, οι γονείς μου φρόντισαν να μην έχω καμία συμμετοχή στην όλη διαδικασία.
Η λέξη "θύματα" έφερνε στο μυαλό μου τους "ήρωες του Πολυτεχνείου" και τους "Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης"! Ήταν κάτι σαν ημίθεοι, και παραδόξως όχι μόνο δεν λυπήθηκα αλλά τολμώ να πω πως χάρηκα που κι ο Θρύλος θα έχει τα δικά του "θύματα", όπως είχε και το Κόμμα!
Για τόσο μεγάλη αποβλάκωση μιλάμε.
Φαντάζεστε τι σοκ έπαθα όταν είδα στην ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση πως τα "θύματα" δεν έχουν φωτοστέφανα αλλά στραπατσαρισμένα σώματα και καταματωμένα πρόσωπα...
Το δεύτερο λάθος που έκανα ήταν πως δεν ειδοποίησα αμέσως τη μάνα μου πως είμαι καλά!
Πάλι από απειρία. Δεν μπορούσα καν να υποψιαστώ τότε την αγωνία της μάνας για τα παιδιά της.
Γύρισα σπίτι κατά τις 11 το βράδυ και βρήκα τη μάνα μου σε κατάσταση αλλοφροσύνης.
Επαρχιωτοπούλα κι εκείνη, δεν είχε ιδέα από γήπεδα. Άκουσε πως σκοτώθηκαν 20 παιδιά, δεν ήξερε πως στο γήπεδο πάει χιλιάδες κόσμος, νόμισε πως σκοτώθηκαν όλοι όσοι πήγαν ... άρα κι εγώ!
Αυτή ήταν η πρώτη τραγική επαφή μου, έστω και ξώφαλτσα, με το θάνατο.
Η δεύτερη ήταν πάλι Φλεβάρη, το 1991.
Τότε υπηρετούσα στην Πολεμική Αεροπορία, ήμουν έφεδρος Υπαξιωματικός Υπηρεσίας στην Ελευσίνα όταν μας έφεραν σε μαύρους σάκους ό,τι είχε απομείνει απ’ τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο όρος Όθρυς όταν έπεσε το C-130.
Αν είχα παρουσιαστεί με την προηγούμενη κλάση μπορεί να ήμουν κι εγώ μέσα στα σακιά...

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Να σας πω κι ένα τρίτο μυστικό? Όλοι οι Έλληνες είμαστε αναθεματισμένοι απ' την Εκκλησία!

Ως τώρα σας έχω αποκαλύψει δύο μυστικά:
Α) Δεν υπάρχει ψυχή, πνεύμα κλπ.
Β) Τους αρχαίους Έλληνες τους εξαφάνισαν οριστικά οι Χριστιανοί Αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Εμείς είμαστε τα "μπάσταρδα της ιστορίας", απόγονοι Αλβανόβλαχων, Σλαύων κλπ, και μόνο συμβατικά ονομαζόμαστε "Έλληνες". 
Τώρα θα σας πω και το τρίτο μεγάλο "μυστικό": η Χριστιανική Εκκλησία μισεί θανάσιμα τη λέξη "Έλλην"! Ακόμα κι εμάς, που μόνο κατ' όνομα είμαστε "Έλληνες", μας θεωρεί αναθεματισμένους!
Δεν μας το λέει στα μούτρα, γιατί τότε τα κορόιδα θα ξυπνήσουν και ποιους θ' αρμέγει το παπαδαριό?
Αλλά στα ιερά κιτάπια της Εκκλησίας παραμένουν σε ισχύ οι αναθεματισμοί κατά των αρχαίων αλλά και των νέων Ελλήνων.
Για να μην σας κουράζω, αναφέρω συνοπτικά τους αναθεματισμούς της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, που αφορούν όσους:
- Ασπάζονται τις Ελληνικές Γνώσεις
- Δέχονται σαν αληθινές τις ιδέες του Πλάτωνα
- Παραδίδουν στις ερχόμενες γενιές τα μάταια Ελληνικά λόγια
- Παρουσιάζουν ως ευσεβή τα δόγματα των Ελλήνων
- Προτιμούν την ανόητη σοφία των Ελλήνων φιλοσόφων
- Χαρακτηρίζουν τα λόγια των Ελλήνων σοφά
Καταλάβατε τίποτα?
Όλοι εμείς που θαυμάζουμε τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων, το γράφουμε στα σχολικά μας βιβλία, το διδάσκουμε στους μαθητές μας και το προβάλλουμε στους ξένους απαιτώντας το σεβασμό τους, είμαστε ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ από την Εκκλησία "μας"!
Προκαλώ τον δέσποτα του Πειραιά, τον παπα-Σεραφείμ, στην επόμενη "Εορτή της Ορθοδοξίας" να διαβάσει ΟΛΟΥΣ τους αναθεματισμούς. Αν έχει "μπαλάκια" βέβαια...
Στην "αγιογραφία" βλέπουμε τους "αγίους" της Εκκλησίας μας να γκρεμίζουν και να κομματιάζουν τα αγάλματα των αρχαίων Ελλήνων. Αυτά που σήμερα έρχονται να θαυμάσουν άνθρωποι απ' όλα τα σημεία της γης...
Πρέπει άραγε να θεωρούνται κι οι τουρίστες αναθεματισμένοι?
Και κλείνω με μιαν απορία: πόσο ακόμα θ' ανεχόμαστε τους σκοταδιστές ρασοφόρους συν-αναθεματισμένοι συν-Έλληνες?

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Μπενίτο Μουσολίνι (ΙΑ΄) - Το "Σύμφωνο Αίματος"

Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ακροδεξιά βρίσκεται ακόμα στην αρχή της ανοδικής της πορείας. Το τέρας δεν γιγαντώνεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη.
Ο Μουσολίνι ανέβηκε στην εξουσία το 1922 αλλά έφτασε στο απώγειο της δόξας του το 1936.
Τότε τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αβησσυνία (σημερινή Αιθιοπία) κι η Ιταλία αναδείχθηκε σε "Αυτοκρατορία" με αποικίες και διεθνές κύρος.
Τότε ήταν που ο Ντούτσε επέβαλε νέο χρονολόγιο, με πρώτο έτος την έναρξη της κυβερνητικής του θητείας (1922), κι αντικατέστησε την Πρωτοχρονιά με την 28η Οκτωβρίου που του δόθηκε η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης...
Ο Μουσολίνι ήταν που πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο "Άξων" μεταξύ Ρώμης-Βερολίνου, γύρω απ’ τον οποίο έπρεπε να περιστρέφονται όλα τα ευρωπαϊκά κράτη...
Στα τέλη του 1937 επισκέφτηκε τη Γερμανία όπου ο Χίτλερ έκανε τα πάντα να τον εντυπωσιάσει.
Παρακολούθησαν μαζί εντυπωσιακά στρατιωτικά γυμνάσια και ξεναγήθηκε σε κολοσιαία πολεμικά εργοστάσια. Όταν γύρισε στη Ρώμη ήταν σίγουρος για το αήττητο του γερμανικού στρατού!
Στις 23 Μαϊου η συνεργασία τους επισημοποιείται με την υπογραφή του "χαλύβδινου συμφώνου"!
Ήταν μια συμμαχία όχι μεταξύ δυο κρατών αλλά δυο καθεστώτων: του Εθνικοσοσιαλιστικού της Γερμανίας και του Φασιστικού της Ιταλίας.
"Σύμφωνο αίματος", το αποκάλεσε ο Χίτλερ...
Όμως οι σχέσεις των δυο ηγετών ήταν ανέκαθεν προβληματικές.
Ο Χίτλερ βιαζόταν ν’ αρχίσει τον πόλεμο. Ενώ ο Ντούτσε δήλωνε ανέτοιμος και ζητούσε αναβολή για μια τριετία.
Τελικά ο Φίρερ έκανε του κεφαλιού του, και την 1η Σεπτέμβρη 1939 ξεκινάει την επίθεση.
Ο Μουσολίνι δείχνει αναποφάσιστος.
Οι Άγγλοι ελπίζουν πως έστω και την ύστατη στιγμή η Ιταλία θα μείνει ουδέτερη. Και πιέζουν την ελληνική κυβέρνηση να μην ανακοινώσει την ταυτότητα του υποβρυχίου που βύθισε την "Έλλη" στο λιμάνι της Τήνου τον Δεκαπενταύγουστο του ’40. 
Θέλαν να κατευνάσουν την ιταλική επιθετικότητα...

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Τα κωλόμπαρα της Μιχαλακοπούλου (Γ’) - Οι χαζομουνάκηδες...

Πήγαμε και κάτσαμε στο πιο σκοτεινό σημείο του μπαρ.
Πριν καλά-καλά συστηθούμε, απλώνω το χέρι και της χουφτώνω το βυζί.
Τίποτα... σαν έπιπλο... παγοκολόνα!
Εκείνη γυρίζει αμέσως και παραγγέλνει ένα "διπλό".
Λογικό... κάθε πράξη έχει και το αντίτιμό της.
Το "χούφτωμα στήθους" στοιχίζει ένα επιπλέον ποτό...
Δε λέω, ο γάμος σού κοστίζει πολύ περισσότερο. Αλλά εκεί αγοράζεις και έξτρα υπηρεσίες: μαγείρεμα, σιδέρωμα, αναπαραγωγή...
Στο μπαρ, εκτός από παρέα και χούφτωμα, αγοράζεις και αναγνώριση! Όσο περισσότερο ξεπαραδιάζεσαι τόσο πιο "μάγκας" και "άρχοντας" γίνεσαι.
Αν είσαι κουβαρντάς, τα κορίτσια και τ’ αφεντικό τρέχουν να σε υποδεχτούν στην είσοδο. Μέχρι κι ο ντι-τζέι πετάγεται στο περίπτερο να σου αγοράσει τσιγάρα!
Στο δρόμο κανένας, και προπαντώς καμία, δεν θα γύριζε να σε κοιτάξει για δεύτερη φορά. Αλλά στο μπαρ έχεις βάσιμες ελπίδες να πηδήξεις "τις καλύτερες"...
Κι αυτή την ελπίδα μάς την καλλιεργούν τα κορίτσια με πολύ πουτανίστικο τρόπο.
Ξέρουν πως είμαστε μουνάκηδες και λιγούρια, και μας μπεγλερίζουν ανάλογα...
Αν τα πηδήξουμε με την πρώτη, πάει, μας έχασαν!
Γι’ αυτό μας έχουν στην καψούρα, μας ανάβουν τα αίματα κι όσο τραβήξει...
Αν δεν τις πηδήξουμε τις πρώτες είκοσι μέρες, θα μας έχουν φάει τουλάχιστον 1000 ευρά! Τότε "μας έχουν"...
Γι’ αυτό και αναπτύσσουν επαγγελματικές μεθόδους για να καθυστερήσουν το πήδημα. Κλασσικές ατάκες, ναζιάρικες και κρυφοπουτανίστικες: "Μα πώς να σε εμπιστευτώ; Η δικιά σου στο σπίτι κι εσύ εδώ το παίζεις γαμπρός!", Ή... "Τα ίδια λες σε όλες, αύριο δεν θα θυμάσαι ούτε τ’ όνομά μου".
Το χειρότερο που μπορείς να πάθεις με δαύτες (εκτός απ’ το να κολλήσεις κανένα αφροδίσιο) είναι να τις καψουρευτείς!
Καψούρα = καύλα (σεξουαλική διέγερση) που σε καίει σαν φωτιά.
Θέλεις αυτή που δεν σε θέλει και προσπαθείς να την κάνεις να σε θέλει!
Γίνεσαι "αρρωστάκι", ταλαιπωρείσαι, ξεπαραδιάζεσαι...
Το καταλαβαίνεις μόνο όταν σου περάσει...