Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (53) - Ψάχνωντας την Κιβωτό του Νώε!


Το Βαν είναι μια κλασική ανατολίτικη-συντηρητική πόλη. Σπάνια να δεις γυναίκα στο δρόμο ή στα καπηλειά.
Υπάρχει όμως ένα σούπερ ξενοδοχείο-μπουρδελάκι με την επωνυμία "Νώε". Είναι λίγο πέρα απ’ την κεντρική λεωφόρο, κι όπως πληροφορούμαι τα "κορίτσια" είν’ απ’ τη Ρωσία και τον Καύκασο.
Η αστυνομία κάθε βράδυ το κλείνει και την επόμενη μέρα το απόγευμα ... τσουπ... ξανανοίγει.
Τρέχω να προλάβω πριν το καθιερωμένο βραδινό κλείσιμο!
Βορειοανατολικότερα του Βαν είν’ το πανύψηλο όρος Αραράτ. Σύμφωνα με τη Βίβλο εκεί προσάραξε η κιβωτός του Νώε μετά τον κατακλυσμό.
Κάθε χρόνο εκατοντάδες βαρεμένοι Ευαγγελιστές απ’ την Αμερική καταφθάνουν για ν’ ανακαλύψουν την Κιβωτό και να επιβεβαιώσουν την ιστορική ακρίβεια της Βίβλου. 
Φυσικά δεν βρήκαν ποτέ τίποτα. Αλλά το Αραράτ είναι στην εμπόλεμη ζώνη. Οι Κούρδοι αντάρτες απαγάγουν τα πανηλίθια αμερικανάκια και εισπράττουν χοντρά λίτρα...
Αποφασίζω κι εγώ ν’ ανέβω στο βουνό να βρω την Κιβωτό. Με προειδοποιούν πως το μέρος εκείνο γίνεται συχνά πεδίο σκληρών μαχών. Αυτό με αποθαρρύνει κάπως.
Αποφασίσω να το ψάξω περισσότερο.
 Ένας μουσουλμάνος νομοδιδάσκαλος μου εξηγεί πως η κιβωτός δεν βρίσκεται στο Αραράτ αλλά στο Κουντί, ένα βουνό πολύ νοτιότερα, στα σύνορα με τη Συρία. 
Και πώς έγινε τόσο μεγάλο λάθος, τον ρώτησα. 
"Πρόκειται για λάθος μεταφραστικό", μου εξηγεί. "Η Βίβλος γράφτηκε αρχικά στα συριακά, στη συνέχεια μεταφράστηκε στα εβραϊκά και μετά στα ελληνικά και λατινικά. Από μετάφραση σε μετάφραση... το όρος  Κάρντο-Κουντί έγινε Αραράτ"!
Νομίζω πως το ’χα ξαναγράψει με άλλη αφορμή: η παγκόσμια ιστορία των θρησκειών είναι ουσιαστικά ιστορία εσφαλμένων μεταφράσεων και παρεξηγήσεων!

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Η ζωή μου στο κοινόβιο της Κυψέλης... (Α’)

Η συμβίωση είναι σπουδαία πράξη. Ανατρέπει τον κατεστημένο τρόπο ζωής, δημιουργεί φιλίες, έρωτες, αλληλεγγύη, τρυφερότητα. Από τέτοια καθημερινά πράγματα αρχίζει η επανάσταση!
Οι άνθρωποι δεν ανήκουν από δω κι από κει. Είναι μέσα στη φύση μας η επιθυμία, η έλξη, η ανάγκη για νέες γνωριμίες. Στα κοινόβια, οικογένειά μας είναι μια μεγάλη ομάδα που ολοένα μεγαλώνει.
Η μοναξιά του ζευγαριού είναι τραγωδία. Η σχέση δεν ανανεώνεται, λιμνάζει και μαραζώνει...
Στην υπό κατάληψη πρώην βίλα με έφερε η Μίλη. Όταν την πρωτογνώρισα ήθελα να μπω στο μυαλό της να το διερευνήσω. Αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
"Μην ψάχνεις αλλού τη φιλοσοφία", μου είπε. "Φιλοσοφία είναι τα ίδια σου τα συναισθήματα. Πέτα στα σκουπίδια το λόγιο εαυτό σου κι όσα έχεις διαβάσει. Το πάθος δεν συζητιέται αλλά βιώνεται κι είναι κολασμένο".
Ο Ντέμης έβγαλε ένα τσιγάρο και τ’ ακούμπησε στο τραπέζι. Πήρε ένα μικρό σβώλο συμπυκνωμένου χασίς, το κράτησε πάνω απ’ το τσιγάρο και τον έκαψε μ’ ένα αναπτηράκι. Ο σβώλος έλιωσε σαν κερί κι έσταξε πάνω στο τσιγάρο. 
Πρώτος δοκίμασε ο δημιουργός του. Και πέρασε σ’ όλους μας από χέρι σε χέρι. Μια παχιά λαδερή γεύση μ’ έπνιξε στο λαρύγγι.
Το κεφάλι μου φούντωσε, τα πόδια μου άναψαν, ένιωσα τις πατούσες μου να διαστέλλονται.
Η παρέα άρχισε να συζητάει για την κατάντια των μικροαστών. Που ζουν σαν κουρδισμένα παιχνιδάκια, κάνουν πάντα τις ίδιες πανομοιότυπες κινήσεις, οι κουβέντες τους βαρετές, η ζωή τους ρηχή, οι έρωτές τους αδιάφοροι και ρηχοί, λείπει κάθε ίχνος πάθους απ’ τη ζωή τους.
Το κεφάλι μου έχει γεμίσει παχύρρευστες εικόνες. Νιώθω να ’χω βγει απ’ το σώμα μου και να παρακολουθώ την κουβέντα τους απ’ το ράφι της κουζίνας
Όταν ξεθόλωνα άρχιζα να βλέπω την κατάσταση πιο ρεαλιστικά.
Κάθε μέρα νέα πρόσωπα μπαινόβγαιναν στο σπίτι. Άνθρωποι χαμένοι στα ναρκωτικά, στις ψυχώσεις, στην αγαμία, στην αφραγκία. 
Ελάχιστοι γνώριζαν τι θα πει ελευθερία, αλληλεγγύη, ευθύνη. Οι περισσότεροι κολυμπούσαν στον εγωκεντρισμό τους. Νάρκισσοι του κερατά. Το παίζουν πολύξεροι, βγάζουν λογύδρια που ξεπατίκωσαν σε φυλλάδες της αναρχοθολούρας, λόγια βαρύγδουπα χωρίς νόημα και συνοχή.
Άτομα γεμάτα κόμπλεξ κι απωθημένα, διψασμένα για αναγνώριση, θαυμασμό, εξουσία...

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (52) - Λίμνη Βαν, ένα απ' τα πιο επικίνδυνα μέρη του κόσμου...


Η λίμνη Βαν είναι στο ανατολικότερο μέρος της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν.
Η περιοχή απ' τον 7ο π.Χ. αιώνα ήταν η κοιτίδα του αρμένικου έθνους. Η παλιά πόλη Βαν ήταν χτισμένη στις όχθες της λίμνης. Αλλά καταστράφηκε οριστικά στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο όταν οι Οθωμανοί κατέσφαξαν τους Αρμένηδες.
Η νέα πόλη χτίστηκε λίγο μακρύτερα, και κατοικείται πλέον κυρίως από Κούρδους. Κι όπως όλες οι κούρδικες πόλεις είναι άσχημες, βρόμικες κι επικίνδυνες.
Οι Κούρδοι είναι ένας πολύ παλιός λαός. Τους αναφέρει κι ο Ξενοφώντας στην Κύρου Ανάβαση ως "Καρδούχους".
Οι Τούρκοι αποφεύγουν να τους αποκαλούν "Κούρδους". Προτιμούν να τους λένε "ορεσίβιους Τούρκους". Ο Ατατούρκ πάντα φοβόταν τις εθνικιστικές εξεγέρσεις. Ήθελε να επιβάλει στους δεκάδες λαούς της Μικρασίας και Ανατολίας μια ενιαία εθνική τουρκική ταυτότητα.
Οι Κούρδοι σήμερα δεν έχουν καν αυτονομία. Σχετικά πρόσφατα απέκτησαν το δικαίωμα να μιλούν και να γράφουν στη γλώσσα τους.
Το 1984 το μαρξιστικό ΡΚΚ άρχισε την ένοπλη επανάσταση. Το τουρκικό κράτος συμμάχησε με τους Κούρδους γαιοκτήμονες της περιοχής. Πολλά χωριά ισοπεδώθηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι αναζήτησαν ασφάλεια στα μεγάλα αστικά κέντρα των δυτικών παραλίων και της Κωνσταντινούπολης.
Η περιοχή αυτή είναι από αιώνες ένα απ' τα μεγαλύτερα περάσματα διακίνησης και επεξεργασίας ναρκωτικών. Εδώ έρχεται το όπιο από Αφγανιστάν κι Ιράν ως πρώτη ύλη και μετατρέπεται σε ηρωίνη που διοχετεύεται στη Δύση. 
Η επεξεργασία χρειάζεται μεγάλες ποσότητες αποσταγμένου νερού που το έφερναν απ' τη Συρία, τουλάχιστον μέχρι την έναρξη του πολέμου.
Το μείγμα εμπόρων ναρκωτικών, ανταρτών του ΡΚΚ, παραστρατιωτικών, ειδικών δυνάμεων του τουρκικού στρατού και ρουφιάνων είναι εκρηκτικό. 
Και φυσικά καθόλου φιλικό για έναν περαστικό Έλληνα...
Δήμαρχος του Βαν είναι ένας γαιοκτήμονας Κούρδος, εγκάθετος του τουρκικού κράτους. Κυκλοφορεί πάντα με πάνοπλη πολιτοφυλακή και κάθε βράδυ κοιμάται σ' άλλο σπίτι. Διακηρύσσει το ενιαίο του τουρκικού και κουρδικού έθνους. Όπως λέει χαρακτηριστικά, τα δυο έθνη είναι τόσο ενωμένα σαν το δάχτυλο με το νύχι...

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Τα δικά μου Εξάρχεια (Γ’) - Οδοφράγματα, καταλήξεις, κοινόβια...


Τη γνώρισα ένα από κείνα τα βράδια που η Αθήνα καιγόταν.
Στα Εξάρχεια άρχισαν ήδη να στήνονται τα πρώτα πρόχειρα οδοφράγματα.
Κάποιοι νεαροί άδειαζαν με σωληνάκια τα ρεζερβουάρ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων, φτιάχνανε βόμβες μολότωφ και τις στοιβάζανε πίσω απ’ τους κάδους απορριμμάτων που τοποθετήθηκαν κάθετα στο δρόμο.
Εγώ, ως συνήθως ατάραχος, έκανα το βραδινό μου περίπατο ανεβαίνοντας την Εμμανουήλ Μπενάκη προς του Στρέφη.
Έβλεπα μετανάστριες μπροστά σε σκοτεινά παράθυρα ν’ απλώνουν πλυμένα εσώρουχα. Και κρυφάκουγα απ’ τα ισόγεια στεναγμούς, αγκομαχητά κι όλες τις ιερές κραυγές του έρωτα.
Μια ψιλικατζού κατέβασε με πάταγο τα ρολά της, με κοίταξε αγριεμένα και μου φώναξε: "Είσαι κι εσύ ένα χαμένο κορμί απ’ αυτά που καίνε την πόλη, που πλιατσικολογούν τα μαγαζάκια των κακομοίρηδων"!
Δεν της απάντησα. Το μυαλό μου αναπολούσε ξεχασμένες αισθήσεις, ερωτικά αγγίγματα από παλιούς έρωτες που ’χαν σκορπίσει στους τέσσερις ανέμους.
Μπήκα σε ένα μπαράκι και παρήγγειλα ένα ποτήρι μπύρα. Στα μάτια της γκαρσόνας καθρεπτιζόταν το μίσος για τη δουλειά της.
Ξαφνικά μια κοπέλα άρχισε να χορεύει δίπλα μου. Ήταν ό,τι έπρεπε για να ξαναζωντανέψει το ναρκωμένο μου ερωτισμό. Τσουρουφλιζόμουν για νιάτα, πάθος κι αβεβαιότητα.
Ήρθε απρόσκλητη στο τραπέζι μου. Έχωσε το δάχτυλό της στο ποτήρι μου κι ανακάτεψε τον αφρό της μπύρας. "Ποια είναι η ουσία των πραγμάτων;", με ρώτησε. "Ποιες οι βαθύτερες επιθυμίες σου;".
Δεν τα έχασα.
"Η ουσία", της είπα, "είναι έξω, στους σκοτεινούς κι επικίνδυνους δρόμους. Στα διαλυμένα μυαλά, στους τυπάδες με τους ακατάληπτους μονολόγους, που παραμιλάνε με γεμάτες σάλια κουβέντες"!
Της άρεσε η απάντησή μου. Πέρασα τις εξετάσεις. Και μπήκε αμέσως στο παρασύνθημα. Με κάλεσε να μείνουμε στο κοινόβιο μιας κατάληψης.
Δεν είχα λόγο ν’ αρνηθώ.
Περάσαμε μέσα απ’ τα οδοφράγματα που ’χαν ήδη λαμπαδιάσει. Εκεί δώσαμε το πρώτο μας φλογερό φιλί.
"Θέλω να ταξιδέψω, να γνωρίσω χώρες, ν’ αποκτήσω εμπειρίες", μου είπε.
"Όποιος ζει στη σημερινή Αθήνα, τα ’χει ζήσει όλα", της απάντησα. 
Κι έχωσα το ’να μου χέρι κάτω από τη μπλούζα της χαϊδεύοντας το λευκό στήθος της με τις ορθωμένες ρώγες. 
Τ’ άλλο ανασήκωσε τη φουστίτσα της, ένιωσε τις υγραμένες τρίχες της ν’ αναδεύονται, τα χείλη του κόλπου να συσπώνται σαν στόμα που κάτι θέλει να πει, τις δονήσεις της αναψοκοκκινισμένης κλειτορίδας. 
Ύγρανα το δάχτυλό μου στο αιδοίο της και το ’φερα στο στόμα μου να το γευτώ.
Μόλις μπήκαμε στο κοινόβιο με τύλιξε η θολούρα της υγρασίας.
Έπιασα στον αέρα τη ζαλάδα απ’ το πλησίασμα των ιδρωμένων πόθων, οσμές από μουσκεμένα απόκρυφα και διάφορα ναρκωτικά. 
Όταν το κορμί ελευθερώνεται έχει την ευκαιρία να ματώσει, να τελειώσει, να φτάσει στ’ άκρα, στην ολοκληρωτική παραζάλη και στη φθορά.
Τα παιδιά με δέχτηκαν σα να με περίμεναν από καιρό. Δεν έγινε καμιά συζήτηση. Όλα θεωρούνταν αυτονόητα. Όλα ήταν κοινά. Δεν υπήρχε "δικό μου" και "δικό σου". Όποιος ξυπνούσε πρώτος έφτιαχνε πρωινό για όλους. Κανένα αίσθημα ιδιοκτησίας, κανένας εγωισμός ή ανταγωνισμός.
Νομίζω πως εκεί ξαναβρήκα τη χαμένη μου παιδικότητα...

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (51) - Τα θαυματουργά ψαράκια!

Οι ντόπιοι θεωρούν πως ο Αλλάχ έχει ευλογήσει τη Σεβάστεια.
Δείχνω κάπως δύσπιστος, οπότε ο Χασάν προθυμοποιείται να μου το αποδείξει.
Με πάει στα ιαματικά λουτρά, σ’ ένα χωριό όχι πολύ μακριά απ’ την πόλη.
Ήταν όντως μια πηγή θερμού νερού που έτρεχε διαρκώς σχηματίζοντας ένα μικρό ποταμάκι.
Εκεί μέσα ζούσαν κάτι ψαράκια μικροσκοπικά, παρά τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες.
"Αυτά είναι τα πιο παράξενα ψάρια του κόσμου!", μου εξηγούν. "Αν τα βάλεις σε κρύο νερό εξακολουθούν να ζουν. Αλλά αν τα ξαναφέρεις στο καυτό νερό ψοφάνε! Επίσης, εδώ αντιστρέφεται ο νόμος της ζούγκλας. Τα μικρότερα ψαράκια τρώνε τα μεγαλύτερα!"...
Τα λουτρά αυτά είναι κατάλληλα για τη θεραπεία της ψωρίασης. Λογικό μου ακούγεται. Σχεδόν όλα τα θερμά νερά έχουν αντισηπτικές ιδιότητες.
Αλλά οι ντόπιοι επιμένουν πως την ψωρίαση δεν τη θεραπεύουν τα νερά αλλά τα μικρά μαύρα ψαράκια!
"Υπάρχουν τρία είδη ψαριών που το καθένα επιτελεί και διαφορετικό έργο", μου λένε. "Το πρώτο είδος ανοίγει την πληγή, το δεύτερο την καθαρίζει και το τρίτο την κλείνει. Σου κάνουν κανονική εγχείριση! Αν δεν έχεις ψωρίαση δεν σε πλησιάζουν καν!"...
Δίπλα μου υπήρχαν άνθρωποι που το σώμα τους είχε καλυφθεί ολόκληρο με αυτά τα μικρά μαύρα ψαράκια! Έτρωγαν το "κακό δέρμα", απομυζούσαν το αίμα και έφευγαν!
Στην κοίτη του ποταμού σαν κάτι να σούρθηκε. Αντανακλαστικά έκανα μια κίνηση πανικού. Ο Χασάν έβαλε τα γέλια.
"Είναι τα θαυματουργά φίδια! Έρχονται μόνο το καλοκαίρι και ζουν στις όχθες του ποταμού. Στο νερό μπαίνουν μόνο όταν εκεί βρίσκεται κάποιος που τον τσίμπησε ένα δηλητηριώδες φίδι. Τότε αυτά τρέχουν και τον τσιμπούν και εκείνος θεραπεύεται! Είναι το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς τα θαυματουργά φιδάκια προαισθάνονται ότι κάποιος άνθρωπος κινδυνεύει από τσίμπημα φιδιού!"...
Ένας μουστακαλής σπεύδει να δώσει τη δική του εξήγηση:
"Αυτή τη δύναμη τη δίνει μόνο ο Αλλάχ! Την έστειλε στην Τουρκία. Είναι η θεία χάρη που τη στέλνει ο Θεός για ν’ αποδείξει πως το έθνος μας είναι ανώτερο απ’ όλα τ’ άλλα. Ολόκληρη η υφήλιος μπορεί να ωφεληθεί από μας"...

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (50) - Στα γκέτο της Σεβάστειας...

Στη Σεβάστεια, όπως και σ’ όλη την Τουρκία, ζουν πολλοί Αλεβήδες. Είναι ένα παρακλάδι του Σιιτισμού, που το συναντάμε και σε πολλές άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. 
Οι Αλεβίδες κυριαρχούν και στην παραλιακή ζώνη της Συρίας. Αλεβής (Αλαουής στα συριακά) είναι κι ο Άσαντ!
Οι Τούρκοι μισούν τους Αλεβήδες. Τους θεωρούν "πράκτορες του σιιτικού Ιράν", κάτι σαν "πέμπτη φάλαγγα"!
Ο τσακωμός Σιιτών και "ορθόδοξων" Σουνιτών πάει πολύ πίσω, στα χρόνια των διαδόχων του Μωάμεθ. 
Οι Σιίτες πιστεύουν πως Χαλίφης, δηλαδή θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης των μουσουλμάνων, μπορεί να είναι μόνο συγγενής-απόγονος του Μωάμεθ. Γι’ αυτό κι ακολουθούσαν τον Αλή, ξάδελφο και γαμπρό του Μωάμεθ. "Σιίτης" σημαίνει "σι’ ατ Αλή", δηλαδή "παράταξη του Αλή" στ’ αραβικά.
Οι Σουνίτες, αντίθετα, θεωρούν πως Χαλίφης πρέπει να γίνεται εκείνος που διαπρέπει στα πεδία της μάχης και της πολιτικής, κι ας μην είναι απόγονος του Μωάμεθ. Με άλλα λόγια είναι κάπως πιο αξιοκρατικοί...
Οι Αλεβήδες της Τουρκίας έζησαν πολλές καταπιέσεις και διώξεις, ιδίως μέχρι το 1960 που αναγνωρίστηκαν ως επίσημη θρησκευτική μειονότητα. Ανήκαν ανέκαθεν στην αντιπολίτευση. Είναι φιλελεύθεροι, αριστεροί και ανέδειξαν πολλούς διανοουμένους.
Το 1920 οι Αλεβήδες εξεγέρθηκαν κι είχαν πολλά θύματα. Το 1979 είχαμε στη Σεβάστεια ένοπλες θρησκευτικές συμπλοκές με δεκάδες νεκρούς, κυρίως Αλεβήδες...
Οι Αλεβήδες της Σεβάστειας ζουν σ’ ένα γκέτο στις παρυφές της πόλης. Κάτι σαν τα Λιόσια της Αθήνας.
Διασχίζω την κεντρική οδό του γκέτο και κάθομαι σ’ ένα καφενείο γεμάτο άνεργους άντρες.
"Οι Αλεβήδες είμαστε στη Σεβάστεια απ’ το 1270 αλλά ζούμε σαν τους μαύρους της Νότιας Αφρικής", μου λένε.
Κοιτάζω τις φάτσες τους. Φαίνονται πιο άγριοι. Ίσως γιατί είναι ηλιοκαμένοι, αδύνατοι και μουσάτοι.
Κάποιοι παραδίπλα παραγγέλνουν μπαλαντάινς. Στους Σιίτες επιτρέπεται το αλκοόλ.
Ζητάω να με φέρουν σ’ επαφή με το θρησκευτικό τους ηγέτη, τον "ντεντέ" που μεταφράζεται κάτι σαν "παππούς". Δυσπιστούν, αλλά παραδόξως πείθονται μόλις τους δηλώνω "θεολόγος"!
Το σπίτι του "ντεντέ" είναι φτωχικό αλλά πολύ ανώτερο απ’ τις καλύβες του γκέτο. Με υποδέχεται εγκάρδια και με κερνάει τσάι.
"Η προσευχή μας, το τζεμ, δεν γίνεται σε τζαμί. Εμείς πιστεύουμε πως κάθε σπίτι είναι κι ένα τζαμί. Ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να στρεφόμαστε προς τη Μέκκα. Για μας η απόδειξη της πίστης είναι ν’ αγαπάμε τους ανθρώπους"...

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Ο πούτσος μου ο σπαρτιατικός, ο χρυσαυγίτικος!

Εντάξει κυρίες μου, έχετε δίκιο! Είμαι ένας καριόλης! Ένας αρχιμαλάκας σκατόψυχος!
Σας είχα μια ζωή γραμμένες στ’ αρχίδια μου!
Ποτέ δεν ήμουν ειλικρινής μαζί σας! Αλλά μήπως ήμουν και με τον εαυτό μου;
Ήθελα να σας χύνω στη μάπα γιατί έτσι επιβεβαιωνόταν ο ανδρισμός μου! Εδραίωνα την κυριαρχία μου...
Οι πρώην γαμιάδες σας γούσταραν να σας πιπώνουν ως το λαρύγγι.
Εγώ φτιάχνομαι με τη "λοξή φάλαγγα"! Να τον βλέπω να φουσκώνει στο μαγουλάκι σας!
Ποτέ δεν πίστεψα στην ισότητα των φύλλων!
Μην παραμυθιάζεστε που το παίζω Συριζαίος! Μέσα μου κρύβω τον πιο σκληροπυρηνικό φαλλοκράτη χρυσαυγίτη...
Ποτέ αυτή που κατουράει καθιστή δεν θα εξισωθεί μ’ όποιον κατουράει όρθιος.
Κι ούτε ο Άι-Γιώργης ο δρακοκτόνος με το κοντάρι του θα εξισωθεί με τον κατηραμένο όφι!
Ακούστε το μαλακισμένες και βάλτε το καλά στο μυαλό σας: όσο κι αν το πασαλείψετε με σάλια, υγρά και αίματα περιόδου, το "κοντάρι του Λεωνίδα" δεν θα χάσει ποτέ την αίγλη και την υστεροφημία του...

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Θέλω τη γυναίκα θεόχαζη!

Είμαι απ’ τους άντρες που γουστάρουν τις χαζές γυναίκες! Να τους λέω "Σολωμός" κι εκείνες να σκέφτονται μόνο το ψάρι κι όχι τον ποιητή.
Κολλημένος στα στερεότυπα, θεωρώ κάθε εμφανίσιμη κοπέλα  απαραιτήτως χαμηλής διανοητικής κατάστασης. Έτοιμη ν’ ακούσει αδιαμαρτύρητα κάθε παπαριά μου και να εκφράσει το θαυμασμό της για την ευφυΐα μου...
Θέλω τη γκόμενα να ικανοποιεί τον εγωισμό μου. Να με κανακεύει  υποδυόμενη το ρόλο της "χαζής γατούλας" που τρίβεται στα πόδια του αφέντη της κάθε φορά που εκείνος έχει όρεξη για παιχνίδια...
Τη γουστάρω έτοιμη να πέσει στα πόδια μου κι όχι στην αγκαλιά μου. Γιατί η γυναίκα στο μυαλό μου ταυτίζεται με την μπάλα! Είναι μόνο για κλοτσιές...
Δεν θέλω ν’ ακούω για γυναίκες ανεξάρτητες, με προσωπικότητα, που σέβονται τον εαυτό τους κι έχουν αυτοπεποίθηση. Όσο στερούνται αυτοεκτίμησης τόσο ανεβαίνουν στη δική μου εκτίμηση...
Τις θέλω να ονειρεύονται διακοπές στις Μπαχάμες, εγώ να τις πηγαίνω στο Μπραχάμι κι εκείνες να ενθουσιάζονται.
Να καρφώνονται στ’ αριστερό μου καβάλο χωρίς ίχνος ντροπής κι ενδοιασμούς.
Ν’ ασχολούνται μαζοχιστικά όλη τη μέρα μαζί μου και με τ’ αρχίδια μου.
Να ουρλιάζουν όταν κάνουν σεξ κι ας μην έχουν οργασμό. Σκασίλα μου.
Να τρώνε όλα τα παραμύθια που τους πουλάω για δήθεν αμέτρητες γυναίκες που πέφτουν στα πόδια μου και κόβουν φλέβες για πάρτη μου.
Να μην έχουν την απαίτηση να τις φλερτάρω έξυπνα. Να τους αρκεί που όλο το βράδυ επαναλαμβάνω τη φράση "πόσο όμορφο κώλο έχεις"!
Τις θέλω να ξέρουν απ’ την πρώτη στιγμή ποιος έχει το πάνω χέρι στη σχέση. Να με ζηλεύουν παθολογικά και να κάνουν κάθε είδους κατινιά για να μη με χάσουν.
Δεν μου αρέσουν οι ετοιμόλογες, οι έξυπνες, οι γρήγορες στη σκέψη. Αυτές οι ιδιότητες μπορεί να προκαλούν σε ορισμένους θαυμασμό, αλλά σε μένα τρόμο.
Θέλω να γνωρίσω μία που δεν θα ’χει κανένα κοινό σημείο με μένα. Μόνο να γειτονεύουν τα κλουβιά μας στο ζωολογικό κήπο, ή τα κρεβάτια μας στο τρελάδικο.
Θα παντρευτώ την καριόλα εκείνη που θα κεράσει μπύρες όλες τις πρώην μου και θα τους πει με στόμφο και περηφάνια πως μόνο μαζί της καβλώνω όταν με κατουράει στο στόμα και πως μόνο μ’ αυτή μου σηκώνεται όταν μου βάζει κωλοδάχτυλο...

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Παρέα με παράξενα φυτά, Μεσολογγίου και Λόντου γωνία, στα Εξάρχεια...

Να δίνεις πάντα.
Να σχωρνάς.
Κι όλο να χαμογελάς.
Τότε μπορείς να πεις:
"Την ουσία γνώρισα,
τη φλέβα βρήκα τη χρυσή"!

Δεμένο με χρυσή κλωστή,
γυμνό και χιλιοπληγιάρη
στο φτερωτό καράβι τους
απόκοσμοι κουρσάροι μ' εσύραν!

Μονάχος μες τη νύχτα
ψηλά κοιτάω.
Νιώθω ασήμαντος.
Μια σταγόνα, θαρρώ,
των πελάγων πως είμαι...

Για το μοιραίο ταξίδι πριν κινήσεις
νίκα το φόβο για τ' άγνωστο.
Ψάξε να βρεις τις αποκρίσεις τις μεγάλες.
Αυτές που χείλια ακόμα δεν ξεστόμισαν.
Σε καρτεράει ο ουρανός
... εντός σου!

Ένα καράβι ξύλινο πειρατικό
στο τελευταίο του ταξίδι με τραβάει.
Μια πόρνη σε χορό με προσκαλεί
κι ένας μονόχειρας κρασί της λησμονιάς
ξανά κερνάει...

Αυτή την Άνοιξη θα γεννηθώ ξανά.
Μα όσες φορές κι αν γεννηθώ
ο ίδιος θα 'μαι...

Αλαφροΐσκιωτη η νύχτα,
μάγισσα.
Στήνει χορό με τις γοργόνες
στο κατάρτι.
Κι αυτή η μυρωμένη σάρκα τους
ζωγράφου θεία πινελιά,
στην καταιγίδα φάρος...

Οι πόθοι λάμνουν τα κουπιά.
Δροσιά των κρίνων.
Δάκρυα αστεριών.
Σύννεφα διαβατάρικα.
Πουλιά της νύχτας βιαστικά.
Τ' ολόγυμνο κορμί μου,
το φιλήδονο,
μ' ερωτική ανατριχίλα φλογισμένο,
τις ηδονές μετρά,
τις ποτισμένες με γλυκό κρασί,
κύματα γλυκόφωνα
και πελαγίσιους στεναγμούς...

Της Αριάδνης ο μίτος
ποτέ του δεν μου δόθηκε!
Γόρδιους δεσμούς
να κόψω δεν κατάφερα.
Στης ζωής μου τους λαβύρινθους
μάταια διεξόδους αναζήτησα.

Η μοναξιά πονάει!
Οι ανελέητες θηλιές της
τις τελευταίες μου ελπίδες
στραγγαλίζουν...

(γραμμένο σε μια χαρτοπετσέτα!)

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (49) - Ο χορός της κοιλιάς!

Κάποτε η Σεβάστεια ήταν θαυμάσιος τόπος. Αγορά-κλειδί στο Δρόμο του Μεταξιού. Πρωτεύουσα τριών κρατών της Ανατολής. 
Ήταν και το μεγαλύτερο θησαυροφυλάκιο του Μιθριδάτη. Όταν ο Πομπήιος κατέλαβε την πόλη, εντυπωσιάστηκε απ’ τα πλούτη και την ομορφιά της.
Σήμερα είναι μια πόλη παρηκμασμένη, συντηρητική, καταθλιπτική. Ο μισός πληθυσμός της έφυγε. Με υψηλά ποσοστά ανεργίας και αυτοκτονιών. Και μεγάλη διαφθορά. Η οικογενειοκρατία δίνει και παίρνει. "Τορπίλ" λέγεται στα τούρκικα. 
Μια εφημερίδα έχει πρωτοσέλιδο την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να προσφέρει δωρεάν περιτομή σ’ όσους δεν έχουν χρήματα...
Αλλά η Σεβάστεια είναι κι η πρώτη πρωτεύουσα της Τούρκικης Δημοκρατίας. Από δω ο Κεμάλ κήρυξε τον αγώνα ενάντια στους ξένους κατακτητές. Δηλαδή τους Έλληνες...
Στο σχολείο που έγινε η Πρώτη Εθνοσυνέλευση της Τουρκικής Δημοκρατίας λειτουργεί πλέον "Μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ". Διατηρούνται άθικτα το υπνοδωμάτιό του, τα σκεπάσματα, το κρεβάτι του, τα μαχαιροπίρουνα. 
Παντού φωτογραφίες του. Ξεχωρίζω μία που τον δείχνει με παλτό να κοιμάται πάνω στο χιόνι. Από κάτω γράφει: "Αυτό σημαίνει να είσαι στρατιώτης!".
Σ’ ένα σταθμό λεωφορείων υπάρχουν τρία ρολόγια. Δείχνουν την ώρα Σεβάστιας, Λονδίνου και Ριάντ. Κάποτε η πόλη φιλοξενούσε πολλούς Άραβες εμπόρους.
Εδώ κάπου είχε εξοριστεί κι ο μεγαλύτερος σύγχρονος Τούρκος ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ. Στη σημερινή Τουρκία οι ποιητές είναι κομμουνιστές. Την εποχή των Οθωμανών ήταν μέλη της άρχουσας τάξης, κομμάτι του κατεστημένου.
Παρά το συντηρητισμό της περιοχής λειτουργούν καμουφλαρισμένα γραφεία της παράνομης μαρξιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Ντεβ-Σολ ("Επαναστατικός Δρόμος").
Παραδόξως, οι Τούρκοι περηφανεύονται για την καθαριότητά τους: "Στο ανάκτορο του Τοπκαπί τα ακριβότερα κτίσματα είναι τα χαμάμ και τ’ αποχωρητήρια. Την ίδια εποχή κτίστηκε και το ανάκτορο των Βερσαλλιών χωρίς ούτε ένα αποχωρητήριο. Είμαστε ο καθαρότερος λαός του κόσμου!".
Διαφημίζουν και την πηγαία φιλοξενία τους. Αν και ομολογούν πως οι παραδόσεις εξασθενούν. Χάνεται η έννοια να μπαίνεις σ’ ένα σπίτι χωρίς καν να χτυπάς την πόρτα του...
Στο Καζίνο του Κάστρου λειτουργεί το μόνο νυχτερινό κέντρο της πόλης. Η μουσική είναι δυνατή, παραγγέλνουμε ρακί.
Η πρώτη χορεύτρια της κοιλιάς κάνει την εμφάνισή της. Περνάει ανάμεσα στα τραπέζια με κάποια δυσκολία. Είναι αρκετά ευτραφής!
Οι λιγοστοί θαμώνες της δίνουμε χαρτονομίσματα που τα καρφιτσώνει στο γυαλιστερό στηθόδεσμό της. Μόλις φτάνει στην πίστα, τα χαρτονομίσματα κρέμονται απ’ το στήθος της σαν ουρά χαρταετού...

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (48) - Στα μπουρδέλα της Ανατολίας...

Ο δρόμος απ’ την Άγκυρα για το Τοκάτ δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο. Ένα μονότονο καμπίσιο τοπίο.
Παλιότερα είχαν κυκλοφορήσει φήμες πως εκεί κοντά είχε ανακαλυφθεί η Σεβαστόπολη, μια καλά διατηρημένη ρωμαϊκή εμπορική πόλη. Κάποιοι έκαναν λόγο για τη "νέα Έφεσο"!
Είδα κάποιους αρχαίους κίονες εγκατελειμμένους μέσα σ’ ένα τρισάθλιο χωριό. Τίποτα περισσότερο...
Το Τοκάτ ήταν κάποτε μεγάλος εμπορικός κόμβος στο Δρόμο του Μεταξιού προς την Αντιόχεια και το Χαλέπι. Κάπου εδώ ο Ιούλιος Καίσαρας το 47 π.Χ., που μόλις είχε νικήσει το βασιλιά του Πόντου, είπε το περίφημο "Ήλθα, είδα, νίκησα"!
Οι ντόπιοι εξακολουθούν ν’ ασχολούνται με το εμπόριο. Πολλοί κάνουν και κωπηλασία στον ποταμό Γιεσιλιρμάκ που διασχίζει την πόλη.
Το Τοκάτ είναι γνωστό και για την "κλειστή" φυλακή του, δηλαδή μόνο για επικίνδυνους εγκληματίες. Είναι ένα πρώην σχολείο στις όχθες του ποταμού. Οι περισσότεροι έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα βεντέτας. Είναι πολύ διαδεδομένα τα εγκλήματα τιμής και αντεκδίκησης στην Ανατολία...
Το μοναδικό πορνείο της πόλης είναι στα περίχωρα, κρυμμένο στα δέντρα.
Μοιάζει με καφενείο. Απ’ έξω έχει ήδη σχηματιστεί μια ουρά αντρών. Στην είσοδο υπήρχε ένα γραφιάκι μ’ έναν φύλακα. Οι πελάτες πρέπει να περάσουν από μπροστά του. Οι τακτικοί θαμώνες μπαίνουν χωρίς καν να τον χαιρετίσουν.
Στο "σπίτι" ζουν 7-8 κοπέλες και χρεώνουν τους πελάτες με το λεπτό. Ξυπνάνε συνήθως το μεσημέρι, τρων, λούζονται και πιάνουν αμέσως δουλειά. 
Κάθε δυο μέρες κάνουν εξετάσεις για αφροδίσια και κάθε δυο μήνες για Έιτζ. Οι ξένοι είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν προφυλακτικό.
Ο φύλακας μου ξεκαθαρίζει πριν μπω πως δεν επιτρέπονται ούτε δεσίματα ούτε μαστίγια. Όλοι περνούν από σωματικό έλεγχο για οπλοφορία. Υπάρχει κίνδυνος κάποιος συγγενής μιας "παραστρατημένης" να έλθει με σκοπό να τη σκοτώσει.
Έδειξα το διαβατήριό μου, κάτι σημείωσε σ’ ένα τετράδιο και μπήκα.
Εκείνη τη στιγμή έβγαινε ένας μουστακαλής κρατώντας το κομπολόι του και κουμπώνοντας το φερμουάρ του παντελονιού του.
Τα "κορίτσια" κάθονταν πίσω από μια μεγάλη βιτρίνα. Οι περισσότερες ήταν γύρω στα σαράντα. Καθεμιά τους κρατούσε ένα χρωματιστό χαρτάκι που έγραφε την ταρίφα της ανά λεπτό απασχόλησης. 
Πέρασα μπροστά απ’ όλες, έδειξα αυτή που προτιμούσα και πέρασα απ’ το ταμείο να πληρώσω το εισιτήριο.
Μπήκα στο σωμάτιο της "δικιάς" μου. Φωτιζόταν από ένα ροζ γλόμπο χωρίς "καπέλο".  Οι τοίχοι βαμμένοι θαλασσί. 
Μόλις με βλέπει μου κάνει νόημα πως απαγορεύεται το φιλί στο στόμα. Συμφωνώ, κι αμέσως πέφτει ανάσκελα, ανοίγει τα πόδια της, τα σηκώνει ψηλά και με τα χέρια πιάνει τους αστραγάλους της.
Είναι έτοιμη...