Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Δύσκολα να γλυτώσω το ζουρλομανδύα!

Τον τελευταίο καιρό σα να ’χω αλλάξει κάπως.
Ενώ συνήθως με χαρακτηρίζει μια επιθετική κοινωνικότητα, είμαι σχεδόν πάντα ανάμεσα σε πολλούς φίλους και γνωστούς, εδώ και μέρες προτιμάω να κάθομαι μόνος στα μπαρ και να κατεβάζω αμίλητος μπύρες.
Κοιτάζω απλανώς στο χώρο. 
Κάποιες στιγμές το μάτι μου καρφώνεται απέναντι, προσπαθώντας να διακρίνει το στριγκάκι κάτω απ’ το μίνι μιας ξετσίπωτης.
Αυτές είναι κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν πορτοφολαρπάχτρες! Οπότε δεν ισχύει αυτό που με συμβουλεύει ένας φίλος: "απόρριψέ τες, αδιαφόρησε για τα μπούτια τους, μόνο έτσι θ’ ανέβεις στα μάτια τους"!
Κακά τα ψέματα. Η γυναίκα έχει το μουνί, αυτή έχει και το πάνω χέρι. Κι εμείς οι Έλληνες έχουμε τη φήμη των "στερημένων" και των "μεγάλων λιγούρηδων". Κι αυτό το εκμεταλλεύονται μέχρι τελευταίας σταγόνας του σπέρματός μας...
Πάντα βρισκόμουν υπό την εξάρτηση και εκμετάλλευση πορνιδίων. Και ξέρω πολύ καλά τι μπορεί να κάνει κάποιος για ένα κρεβάτωμα. 
Κι από ιδίαν πείραν σας λέω πως στα στενά κρεβάτια γίνονται τα καλύτερα πηδήματα! Οκ, άσχετο το τελευταίο, αλλά αφού το σκέφτηκα έπρεπε να το πω. Ο ψυχαναλυτής μου λέει πως πρέπει να εκφράζω αμέσως ό,τι νιώθω και σκέφτομαι για να μη μου μείνει απωθημένο...
Ψυχαναλυτής είπα; Λάθος! Ψυχίατρος είναι ο άνθρωπος. Και μου είπε και το άλλο. Πως αυτοπαραλογίζομαι, πως επειδή δεν έζησα παιδική-εφηβική-νεανική ηλικία προσπαθώ να αποκαταστήσω το έλλειμμα και παλιμπαιδίζω.
Του αποκάλυψα σχεδόν όλα όσα τράβηξα με τις γυναίκες. Ήλπιζα να δείξει λίγη κατανόηση και επιείκεια.
Του είπα μέχρι και για την Κ. Που όταν μεθούσε στις ταβέρνες και στα μπαρ που την κυκλοφορούσα, πήγαινε μπροστά σε αγνώστους, σήκωνε τη φούστα της, έδειχνε το βρακί της και τους έλεγε: "θέλετε να σας βγάλω μια φωτογραφία;". Άσε που τις περισσότερες φορές δεν φορούσε καν βρακί.
Αλλά ο ψυχίατρος, βράχος. Πάλι σε μένα έριχνε τις ευθύνες. Έλεγε πως μπλέκω με τέτοιες γυναίκες λόγω μειωμένης αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού.
Τέσπα, αρκετά σας έπρηξα με τον ψυχίατρό μου.
Το ευχάριστο είναι πως τελευταία έχω καιρό να μπλέξω με πουτανιαριά.
Και προχθές, που μια μαλάκω ρωσιδούλα μου κλάφτηκε πως δεν έχει να πληρώσει το νοίκι και πως δήθεν θ’ αυτοκτονούσε, της απάντησα ξερά: "με το καλό, θα φέρω μια γλάστρα στον τάφο σου". Δεν μασάω πλέον...
Τελευταία παρατηρώ πως έχουν μειωθεί κι οι ορμές μου.
Δε νομίζω πως είναι λόγω ηλικίας. Στα 48 ο άντρας κρατάει ακόμα. Μετά τα εξήντα φαίνεται η διαφορά.
Ίσως να φταίει η εργασιακή ανασφάλεια και τα χρέη.
Της γυναίκας δεν της κόβεται η περίοδος όταν χρωστάει, αλλά του άντρα του πέφτει! Δυστυχώς...

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (118) - Σούφι: οι φτωχούληδες του Θεού...

Ο Τζελαλεντίν Ρουμί γεννήθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα στη βόρεια Περσία. 
Η απειλή των μογγολικών ορδών, που τότε σάρωναν την κεντρική Ασία, ανάγκασε την οικογένειά του να ξεριζωθεί. Αρχικά στη Συρία και μετά στο Ικόνιο, την πρωτεύουσα των Σελτζούκων.
Ο πατέρας του ήταν φημισμένος διδάσκαλος του Κορανίου. Κι ο Ρουμί τον διαδέχθηκε στη σπουδαία Θεολογική Σχολής της πόλης.
Γνώρισε όλες τις αρχαίες θεωρίες και τις θρησκείες του κόσμου. Και με τη βοήθεια ενός παράξενου δασκάλου απ’ την Ταυρίδα έμαθε, κατά πως λένε, όλα τα μυστικά του σύμπαντος, ανακάλυψε τους ωκεανούς της Αγάπης και βούτηξε μέσα της για πάντα...
Ο Ρουμί ίδρυσε το ξακουστό σουφικό τάγμα των Μεβλεβί, των γνωστών σε μας "δερβίσηδων". 
Οι πιστοί του με τη συνοδεία του νέι (καλαμένιου αυλού) εκστασιάζονται περιστρεφόμενοι γύρω από τον εαυτό τους αλλά και έναν νοητό άξονα, μιμούμενοι την κίνηση των πλανητών...
Ο Σουφισμός είναι στην ουσία μια πανθρησκεία που συνδυάζει στοιχεία του ινδουισμού, βουδισμού, ζωροαστρισμού, γνωστικισμού, νεοπλατωνισμού, ιουδαϊσμού, χριστιανισμού και ισλαμισμού!
Στόχος των Σούφι είναι η ένωσή τους με τον Θεό (τον "Αγαπημένο") και πόθος τους να τον υπηρετούν από ευγνωμοσύνη και αγάπη κι όχι από φόβο ή συμφέρον...
Ο Ρούμι ήταν και μεγάλος ποιητής:
Από πού έρχομαι;
Τι πρέπει να κάνω;
Τι είναι ψυχή;
Ιδέα δεν έχω!
Γιατί ρωτάω;
Δεν ήρθα στον κόσμο με τη δική μου θέληση.
Κι ούτε μπορώ να φύγω.
Αυτός που με έφερε εδώ
πρέπει και να με γυρίσει...
Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι Σούφι-Μεβλεβί απέκτησαν μεγάλη δύναμη και επιρροή.  Ο εκάστοτε αρχηγός τους περιέζωνε με το ξίφος του Μωάμεθ τον εκάστοτε νέο Σουλτάνο κατά την τελετή της ενθρόνισής του.
Αυτοί κυρίως αναλάμβαναν και τον προσηλυτισμό των Χριστιανών στο Ισλάμ. Στο πρόσωπο των δερβίσηδων οι πιστοί χριστιανοί έβλεπαν ένα "δικό τους" σεβάσμιο ασκητή!
Τα πράγματα άλλαξαν με την επικράτηση του Κεμάλ. Το 1925 απαγορεύτηκε η λειτουργία των σουφικών ταγμάτων στη νεοσύστατη Τουρκία κι οι τεκέδες τους έκλεισαν.
Σήμερα λειτουργεί μόνο ένας στην Κωνσταντινούπολη αλλά μόνο ως τουριστική ατραξιόν...

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Κόλπα για να τρέχουν πίσω σου όλες οι γκόμενες (Δ’ - Άσ’ την να τρώει το σέλινο!)

Έχω κουραστεί να σας το λέω: αν θέλετε να σας κυνηγούν οι γκόμενες δείξτε τους πως δεν τις έχετε ανάγκη! 
Μην σηκώνετε πάντα το τηλέφωνο, μην τρέχετε να τους ανοίξετε την εξώπορτα, προσποιηθείτε πως λείπετε απ’ το σπίτι, ακυρώστε τους πού και πού τα ραντεβού την τελευταία στιγμή, ψήστε τους το ψάρι στα χείλη, τηγανίστε τες σαν ομελέτες...
Φίλε, αν δεν βγεις μαζί της ένα απόγευμα δεν χάλασε κι ο κόσμος. Άραξε σπίτι, κάνε ένα χαλαρωτικό ντουζάκι, πιες ένα ποτηράκι κρασί, διάβασε την Αυγή. Κι όταν σε ρωτήσει "πότε θα βρεθούμε", απάντησέ της γενικά κι αόριστα... "θα δούμε, δεν χανόμαστε"!
Μην ανέχεσαι να σε στήνει. Την πρώτη φορά θα την περιμένεις το πολύ ένα τεταρτάκι. Και θα της ξεκαθαρίσεις πως το δεύτερο στήσιμο θα είναι και το τελευταίο. 
Πείσε την πως μπορείς να διαθέσεις πιο δημιουργικά το χρόνο σου απ’ το να στήνεσαι και να την περιμένεις.
Μη διανοηθείς να της στείλεις καρτούλες με καρδούλες, στιχάκια και τέτοιες μαλακίες. Και μην της λες συνέχεια πόσο την αγαπάς. Η γυναίκα θέλει άντρα όχι παπαγαλάκι.
Ποτέ μη δείξεις πως είσαι απελπισμένος, πεταμένος στα αζήτητα και, προς θεού, μην ανεχθείς ούτε κατά διάνοια να σε υποτιμήσει. 
Δεν πρόκειται να την κερδίσεις αν συμφωνείς σε όλα μαζί της, προσπαθείς να τη γλείψεις, να την κολακέψεις, να την εντυπωσιάσεις. Οι σημερινές γυναίκες δεν είναι οι άβγαλτες βλαχοπούλες του μεσαίωνα. Είναι ξεσχολισμένες. Σε διαβάζουν αμέσως και καταλαβαίνουν στο πιτς φιτίλι πόσο μαλάκας είσαι και πόσο αρχιμαλάκας θα αποδειχθείς στο μέλλον!
Μην της τηλεφωνείς πολλές φορές τη μέρα, μην κάθεσαι ώρες στο ακουστικό, μην ανοίγεις κουβέντα για ζώδια και μετεμψυχώσεις και μην επαναλαμβάνεις κλισέ εκφράσεις που άκουσες στα γκρουπ ψυχολογικής υποστήριξης. Έχει πάει κι αυτή και τα ξέρει...
Μην της επιτρέπεις να τσιμπολογάει απ’ το πιάτο σου. Αν παρήγγειλε "ένα κλωναράκι σέλινο" πρέπει να ξέρει πως με αυτό θα τη βγάλει όλο το βράδυ!
Μην το παίζεις πλούσιος κι αυτοδημιούργητος. Θα γελοιοποιηθείς σύντομα. Μην το ρίξεις σε ψυχαναλυτικές κουταμάρες και, προπαντός, την πρώτη φορά που θα βάλει τα κλάματα βρόντηξέ τα και φύγε. 
Το κλάμα είναι το πιο πούστικο κόλπο της γυναίκας. Τρέχα να σωθείς...
Γενικά, να ξέρεις πως το υπερβολικό είναι απωθητικό. Μην προσπαθείς να την εντυπωσιάσεις, να είσαι φυσικός, μην κάνεις επίδειξη γνώσεων και μην προσπαθείς να ανταγωνιστείς τις κολλητές της.
Και κλείνω με το σπουδαιότερο: μην αγαπάς και μην δίνεις μονομερώς. Να αγαπάς με όρους και προϋποθέσεις, γιατί διαφορετικά θα σε βλέπει σαν "υπηρέτη" και δεν πρόκειται ποτέ να σε εκτιμήσει!
Δεν υπάρχει υγιής μονομερής δεσμός. Και κυρίως δεν υπάρχει δεσμός χωρίς αμοιβαίο σεβασμό. Και να ξέρεις: κανείς δεν σέβεται εκείνον που ανέχεται τις προσβολές, την εκμετάλλευση, τα λιγούρια και τους απελπισμένους.
Η γυναίκα σε σέβεται όταν δείχνεις δυνατός, σίγουρος για τον εαυτό σου και αποφασιστικός. Έχει ανάγκη για προστάτη. Οπότε, σε θέλει σκληρό-δύσκολο-δυναμικό. 
Οτιδήποτε άλλο της προκαλεί αναγούλα...

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Μπήκα σε φάση "υψηλού κινδύνου"!


Μαλακίες έχω κάνει πολλές στη ζωή μου. Έκανα, κάνω και θα κάνω! Το χούι δεν κόβεται...
Αλλά μόνο μαλακίες κάνω. Όχι αμαρτίες. Για μένα "μαλακία" είναι όταν κάνεις κακό στον εαυτό σου. "Αμαρτία" όταν κάνεις κακό στους άλλους...
Ευτυχώς που δεν ήμουν ποτέ πλούσιος, όμορφος, ένδοξος, πολιτικά ισχυρός. Και λέω "ευτυχώς" γιατί το πιο δύσκολο πράγμα είναι να τα διαχειριστείς σωστά όλ’ αυτά. Χωρίς να καταστρέψεις τον εαυτό σου και τους άλλους...
Εγώ σίγουρα θα πάθαινα και θα έκανα μεγάλη ζημιά αν είχα τέτοια "προσόντα"...
Παρ’ ολ’ αυτά, τις μαλακίες μου τις κάνω κατά ριπάς!
Στην ηλικία μου έπρεπε να είχα κάπως ηρεμήσει. Αλλά εγώ ξεσάλωσα εντελώς. Λες και πάσχω από ανίατη αρρώστια κι οι γιατροί μου ’δωσαν "ένα μήνα ζωής"!
"Μεθύσια-φούμες-παρσίματα"! Η Αγία Τριάδα της ζωής μου.
Ψωνίζω αβέρτα ξέκωλα, μπαρόβιες, πρεζούδες. Κι ανάμεσα και καμιά φακλάρα παντρεμένη με τα βυζιά κρεμασμένα που γουστάρει ν’ αλείφει τα πουτσοκέφαλα με κόκες και να τα γλειφιτζουρώνει...
Κυριλάτες γκόμενες δεν μου κάθονται. Κάνα μπαλαμούτιασμα δέχονται. Αλλά μέχρι κει. Το παίζουν μιξοπαρθένες; Έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους; Ποιος ξέρει...
Από εμφάνιση είμαι κάτω του μετρίου. Αλλά έχω καλούς κοιλιακούς, σφιχτό κώλο και σχετικά καλό πούτσο. 
Οι γυναίκες κοιτάνε πολύ τους κώλους. Οι περισσότερες όταν τις πηδάς προτιμούν αντί να σου γρατσουνάνε την πλάτη να σου σφίγγουν τον πισινό...
Η Μ. είναι 25 χρόνια παντρεμένη. Γουστάρει διάφορες ανωμαλίες. Όχι τίποτα εξτρίμ, μη φαντάζεστε. Τα κλασικά: βρισίματα, σκαμπίλια, ψιλομαστίγωμα, χύσιμο στη μάπα, άντε στα ντουζένια της να σε παρακαλέσει και να την κατουρήσεις.
Για να μ’ ευχαριστήσει προσπαθεί να μου πασάρει μια βρωμοσυνθετική κόκα. 
Ευτυχώς έμαθα και "πηδάω τους φράχτες". Την έχυσα στην τουαλέτα, τράβηξα καζανάκι κι εξαφανίστηκα. 
Αυτό το σαπάκι αν το "τραβήξεις" σε στέλνει αδιάβαστο. Πόσο μάλλον όταν έχεις πιεί και τον άμπακο...

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Καρπενήσι μπλουζ (Γεννήθηκα στις 19 Γενάρη 1949!)

Καρπενήσι, δεκαετία του ’70
Δεύτερο Δημοτικό Σχολείο.
Εσύ, ανεβασμένη στο ποδήλατο
διασχίζεις τον χωματόδρομο.
Η μακριά σου φούστα κυματίζει.
"Παπάς με ποδήλατο"
σε κοροϊδεύουν τ’ αγόρια της γειτονιάς.
Σε βλέπω και καυλώνω 
για πρώτη φορά στη ζωή μου...

Με τραβά η σαγήνη της απείθειας
κι ο φόβος της τιμωρίας.
Ο κόσμος γύρω μου φαίνεται
σκοτεινός κι απειλητικός
γεμάτος πρόσωπα 
που πρέπει να σέβομαι 
χωρίς ν’ αγαπώ.

Κανείς δεν τολμάει ακόμη
ν’ αμφισβητήσει θεό και πατρίδα!
Όλοι μιλούν μόνο για υποχρεώσεις,
κανείς για δικαιώματα!
Μυαλά χαλασμένα
γεμάτα συντηρητικά κλισέ...
"με τον ιδρώτα του προσώπου σου...".

Δάσκαλοι και γονείς με παν στην εκκλησιά με το ζόρι.
Η λειτουργία κρατάει ατέλειωτες ώρες.
Ανακαλύπτω διάφορους τρόπους να σκοτώσω την ώρα.
Το "δι’ ευχών" η γλυκύτερη φράση της ζωής μου.
Στο μεταξύ οι ρασοφόροι έχουν ήδη σταλάξει
στο μυαλό μου το φθονερό δηλητήριό τους...

Με διδάσκουν να υποτάσσομαι
μηχανικά στην ιεραρχία τους,
οικειοθελώς, αυτομάτως
χωρίς να χρειάζονται πλέον μεσάζοντες.
 
Λένε πως με προετοιμάζουν να μπω
στον "κόσμο των ενηλίκων".
Λένε...
Στο μεταξύ στεγνώνουν την ψυχή μου.
Γιατί όλα γίνονται "έρημη χώρα"
αν δεν τα ποτίσεις μ’ αξιοπρέπεια κι αυτοσεβασμό.

Εγώ γεννήθηκα αντάρτης.
"Γεννήθηκα" στις 19 Γενάρη 1949...

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (117) - "Εσύ" κι όχι "Εγώ"!

Όπως λέγαμε τις προάλλες, οι Σούφι δεν πιστεύουν πως υπάρχουν "συνταγές" και στάνταρ τρόποι που οδηγούν στον Θεό. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του δρόμο. Πρέπει να μείνει ελεύθερος και ανεπηρέαστος να τον βρει.
Κάποτε, λέει, ο Μωυσής αντάμωσε έναν βοσκό που προσευχόταν στον Θεό με τον δικό του απλοϊκό και αγνό τρόπο. Εξηγούσε στο Θεό πόσο ήθελε να τον υπηρετεί, να του πλένει τα ρούχα, να τον ξεψειρίζει κ.λπ. 
Φρίκαρε ο Μωυσής, τον κατσάδιασε τον βοσκό για την απρέπεια που μιλούσε στο θεό, αλλά αμέσως παρενέβη ο ίδιος ο Θεός βάζοντας στη θέση του τον Μωυσή και δίνοντάς του ένα καλό μάθημα πως ό,τι ταιριάζει και είναι καλό στον έναν άνθρωπο δεν ταιριάζει απαραίτητα και στους άλλους...
Οι Σούφι πιστεύουν πως ίδιος είναι ο Θεός όλων των θρησκειών. Ο Θεός δεν κλείνεται μέσα σε θρησκείες, δόγματα και λατρείες.
Το "τζιχάντ" οι Σούφι το ερμηνεύουν ως τον αδυσώπητο εσωτερικό αγώνα που κάθε άνθρωπος οφείλει να δώσει ενάντια στα πάθη και στις αδυναμίες του. Το "Εγώ" πρέπει να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί απ’ το "Εσύ".
Κάποιος, λέει, χτυπάει την πόρτα του Θεού.
"Ποιος είναι;", ρωτάει ο Θεός.
"Εγώ", απαντά εκείνος.
"Τότε φύγε, δεν υπάρχει χώρος εδώ για το εγώ".
Ο άντρας φεύγει, περνάει μερικούς μήνες ασκητικά στην έρημο, κατανοεί το λάθος του, επιστρέφει και ξαναχτυπά την πόρτα του Θεού.
"Ποιος είναι;"
"Εσύ!", απαντάει τώρα ο άντρας.
"Τότε πέρασε μέσα", αποκρίνεται ο Θεός.
Οι Σούφι περιγράφουν τη σχέση τους με το Θεό χρησιμοποιώντας ερωτική ορολογία. 
Άλλοτε παρομοιάζουν το θεό με το φως ενός κεριού και τον άνθρωπο με νυχτοπεταλούδα που μια ακατανίκητη έλξη την τραβάει στο φως ώσπου τελικά πεθαίνει φλεγόμενη.
Κάποιοι χρησιμοποιούν και την μεταφορά των μεθυσμένων. Κι ας μην πίνουν ποτέ στη ζωή τους ούτε γουλιά οινοπνεύματος:
"Πνίξε με σ’ έναν ωκεανό οίνου
πριν η μικρή μου βάρκα βυθιστεί
στη δίνη του χρόνου"...

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Σοφιστής του δρόμου...

Μ’ αρέσει να μιλώ χωρίς φωνήεντα.
Δίπλα μου να παίζει το τζουκ μποξ
με κέρματα αγάπης.
Κουρασμένος απ’ τη ζωή που δεν έζησα.

Αγναντεύω μια αόρατη πανσέληνο,
δέχομαι κατάμουτρα την άρρωστη αλήθεια σου
Είμαι στον πάτο του πηγαδιού.
Δελέασέ με με κάτι επιτέλους,
ρίξε μου λίγη αγάπη ν’ ανέβω...

Στη μύτη μου η μυρωδιά
απ’ το γιουβέτσι της Κυριακής,
οι Δευτέρες παλεύουν να γίνουν Σάββατα,
έσβησαν της νιότης τα συνθήματα,
ξεπουλήθηκαν αντί πινακίου σιωπής
κι εγώ βιάζομαι κάποιον να πληγώσω... 


Δεν ζητιανεύω,
το μυαλό μου πουλάω!

"Μη συνεχίζεις να ζεις
στον τόπο που γεννήθηκες,
με τον τρόπο που θέλουν
αυτοί που σε γέννησαν".

"Εάν χάσεις ένα κομμάτι απ' τον εαυτό σου
μην κλαις.
Γέλα... γέλα
γιατί όπου να 'ναι θα χάσεις άλλο ένα"

Ατσάλινη κλωστή σφίγγεται στο λαιμό μου
προσπαθεί να με κάνει 
να μη μιλώ, να μη γελώ...
Δείχνω δειλός
ζωγραφίζω ένα τριαντάφυλλο
και το μαδάω...

Όπου σοφία και χρόνος.
Όπου μοναξιά και σοφία.

Ο δρόμος είναι κατηφορικός.
Ο Νέρωνας τον ανεβαίνει...

Δυο μπούτια ανοίγουν στο σκαμπό του μπαρ.
Ο γκριζομάλλης τ' αγναντεύω.
Η ζωή μου φρενάρει
στο μαστό μιας γερασμένης κραιπάλης...

Ο πόθος όταν είναι απαγορευμένος
είναι μεγάλος.
Όταν τον ζεις
είναι ακόμα μεγαλύτερος...

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Έπαθα γεροντοέρωτα!

Δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα πει η κοινωνία!
Κανείς απ’ αυτούς που κόβονται δήθεν για "πνεύμα και ηθική" δεν ρώτησε ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ για το πώς αισθάνομαι, ποιες είναι οι ανάγκες κι οι προσδοκίες μου...
Αν μου ξανασηκώσουν το δάχτυλο διδακτικά, θα τους το κόψω και θα το χώσω στον κώλο τους...
Αυτά τα κουμάσια με θέλουν (μας θέλουν) άβουλα, πειθαρχημένα, ξοφλημένα ρομποτάκια...
Μετά από πολάααααα χρόνια νομίζω πως ξαναερωτεύτηκα! Πραγματικά, ειλικρινά, αθώα και αγνά. Και δεν θ’ αφήσω κανέναν κομπλεξικό-νευρωτικό να μου το χαλάσει...
Εντάξει, είναι πολύ μικρή για μένα, αλλά τουλάχιστον σύμφωνα με το νέο εκλογικό νόμο έχει ήδη αποκτήσει δικαίωμα ψήφου...
Είναι το "μικρό πολύτιμό μου"! Είναι η "επιβεβαίωση" κι η "άνοιξή μου".
Το τρυφερό του μαγουλάκι ακουμπάει στο δικό μου κι η γλυκιά του ανάσα μυρίζει σοκολάτα και τσιχλόφουσκα.
Είναι ένα "σποράκι της αγάπης"! Το ποτίζω, το ζεσταίνω, το φροντίζω. Κι αυτό βλασταίνει και βγάζει μπουμπούκια.
Τρέφομαι απ’ την ενέργειά του. Ονειρεύομαι μια αόρατη ασημένια κλωστή που θα ενώνει τις καρδιές μας για πάντα...
Ξυπνάω το πρωί. Πριν ανοίξω τα μάτια μου συνεχίζω λίγο ακόμη να κολυμπάω στο όνειρο.
Πριν τελειώσω τη φράση "σε θέλω" αρχίζουμε τα γλωσόφιλα. Πού κρυβόταν τόσος πόθος;
Τρελαίνομαι να κολλάω πάνω της. Να καθόμαστε στα καφέ και να πλέκουμε τα πόδια μας.
Θέλει να τις χτενίζω τα μαλλιά. Στο μπάνιο τη λούζω. Οι γεμάτες σαπουνάδα παλάμες μου γλιστράνε χαμηλά στην πλάτη της...
Λατρεύει τ’ ανασηκωμένα μου μανίκια. Και τα πρωινά μου αργοτεντώματα.
Ανατριχιάζω όταν μου λέει "Δεν υπάρχω όταν λείπεις!"...
Τη βλέπω παντού μπροστά μου.
Στην κούπα του καφέ μού χαμογελάει.
Κοιμάμαι και τη συναντάω.
Γυρίζω τη σελίδα της "Αυγής" κι είναι εκεί.
Στέκομαι στον καθρέφτη και με κρυφοκοιτάζει...
Είναι πολύ μικρή ακόμα αλλά πρέπει να την περάσω απ’ τη "δοκιμασία της γαμο-αηδίας"!
Δήθεν τυχαία την περνάω έξω από μια εκκλησιά που γίνεται γάμος.
Η νύφη ευτυχισμένη παίρνει πόζες για τη φωτογράφηση.
"Πόσο γελοίο είναι να ντύνεσαι σαν τούρτα για μισή ώρα;", μου λέει το "μικρό πολύτιμό μου".
Μπράβο μωράκι μου! Πέρασες τις εξετάσεις με άριστα...

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Ζ’ - Σήμερα φλώρεψαν κι οι επαναστάτες!)

Ψόνθο: Δημήτρη, το 1977 είχαμε δυο πολύ σημαντικά γεγονότα για το ελληνικό αντάρτικο πόλης. Το πρώτο ήταν ο θάνατος του Χρήστου Κασσίμη έξω απ’ τις εγκαταστάσεις της γερμανικής εταιρείας AEG στου Ρέντη. Αλήθεια, τι άνθρωπος ήταν ο Κασσίμης και τι θυμάσαι από κείνη την περίοδο;
Κούφο: Ο Κασσίμης "έπεσε", όπως είπες, σε συμπλοκή με την αστυνομία στις 20 Οκτώβρη καθώς προσπαθούσε να τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό στη γερμανική εταιρία μετά τον θάνατο στα "Ειδικά Κελιά" της Γερμανίας των επαναστατών Μπάαντερ-Στανχάιμ-Ράσπε. Ο Κασσίμης ήταν επαναστάτης διεθνιστής και ο πρώτος ένοπλος αντάρτης που σκοτώθηκε μετά τον εμφύλιο. Ήταν απ’ τους ιδρυτές του ΕΛΑ και η απώλειά του ήταν κομβικής σημασίας για το Κίνημα. Ήταν πάντα στην πρωτοπορία των λαϊκών και εργατικών αγώνων. Δεν του άρεσε η κλάψα, ήθελε δράση. Και φυσικά ήξερε τι τον περίμενε όταν αποφάσισε να ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα. Αλλά εμείς δεν θρηνούμε τους επαναστάτες που "πέφτουν". Ξέρουμε πολύ καλά πως η καλύτερη εκδίκηση είναι να πάρεις το όπλο του και να συνεχίσεις τον μακρύ του δρόμο.
Ψόνθο: Το δεύτερο γεγονός ήταν η σύλληψη λίγες μέρες αργότερα του Γιάννη Σερίφη. Ήταν σίγουρα "σκευωρία" αυτή η υπόθεση;
Κούφο: Ο Σερίφης στοχοποιήθηκε καθώς επί χούντας ανήκε στην ίδια αντιστασιακή οργάνωση με τον Κασσίμη. Ο Σερίφης ήταν ιδανικός στόχος. Οι εφημερίδες του κατεστημένου τον εμφάνιζαν "διαβολικό", η σύλληψή του ήταν εύκολη υπόθεση και κανείς δεν θα τον υπερασπιζόταν αφού δεν ανήκε σε κάποιο κόμμα ή οργάνωση. Στο πρόσωπό του χτυπιόταν η αντιδικτατορική πάλη και το αυτόνομο ταξικό κίνημα. Η σκευωρία ήταν ολοφάνερη, ακολούθησε τεράστια κινητοποίηση του ανένταχτου αριστερού χώρου και η αθώωσή του απ’ την καθεστωτική Δικαιοσύνη. Αλλά αυτή ήταν μια πύρρεια νίκη.
Ψόνθο: Γιατί το λες αυτό;
Κούφο: Γιατί, προκειμένου να πετύχουμε την αθώωση του Σερίφη, πέσαμε στην παγίδα να μπούμε στο γήπεδο των αστών και να παίξουμε το παιχνίδι με τους όρους τους. Η λέξη "σκευωρία" έγινε από τότε πιπίλα κάθε συλλαμβανόμενου αντιεξουσιαστή. Έτσι, οδηγηθήκαμε σταδιακά σε σοβαρή έκπτωση των αρχών μας, σε μετατόπιση της Άκρας Αριστεράς προς το θεσμικό παιχνίδι και τον πολιτικό ρεαλισμό. Από τότε σχεδόν κάθε αγωνιστής που συλλαμβάνεται αρνείται την επαναστατική του ταυτότητα, υιοθετεί το νομικό επιχείρημα της "σκευωρίας", καλεί σε κινητοποίηση κάθε "προοδευτική προσωπικότητα", και στήνει δίκες συναίνεσης κι όχι ρήξης. Με άλλα λόγια κυριάρχησε η άποψη πως το σύστημα μπορεί να εξαπατηθεί και ο αγωνιστής να την σκαπουλάρει. Καμιά σχέση με τους παλιούς ήρωες κομμουνιστές που μετέτρεπαν τις πολιτικές δίκες σε βήμα ξεβρακώματος του συστήματος και αναλάμβαναν αντρίκια και με τεράστιο πρωσοπικό κόστος τις πολιτικές τους ευθύνες.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (116) - Τελικά, πού κρύβεται ο Θεός;

Δεν είναι καθόλου εύκολο να δόσεις έναν ορισμό του Σουφισμού. Γιατί είναι κάτι απροσδιόριστο, αποτέλεσμα του ανατολίτικου συγκρητισμού, με έντονες επιρροές από βουδισμό, ινδουισμό, χριστιανισμό, ιουδαϊσμό και νεοπλατωνισμό. 
Οι Σούφι είναι μάλλον επιφανειακοί μουσουλμάνοι. Δεν πιστεύουν σε κανόνες και δόγματα. Γι’ αυτούς υπάρχει ένας διαφορετικός δρόμος για κάθε άνθρωπο που οδηγεί στο Θεό! Κάποιος σεΐχης τους έδωσε έναν ωραίο ορισμό του σουφισμού: "Απομακρύνεις ό,τι έχεις στο κεφάλι σου, χαρίζεις ό,τι έχεις στο χέρι σου, δεν αποφεύγεις ό,τι σου συμβαίνει"!
Μ’ αρέσει να διαβάζω τις διδακτικές ιστοριούλες των Σούφι. Παραμυθάκια είναι, μοιάζουν με τις "παραβολές" των χριστιανικών ευαγγελίων, αλλά τις βρίσκω πολύ διδακτικές. 
Ένας σεΐχης Σούφι προσπαθούσε κάποτε απεγνωσμένα να πείσει τους μαθητές του πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να δοξολογούν τον Θεό. 
"Επειδή οι άνθρωποι γουστάρουν δόξες και τιμές", τους έλεγε, "δεν σημαίνει πως κι ο Θεός έχει την ίδια αυτή ταπεινή ανάγκη". Κι οι μαθητές του ανέκραξαν: "Απόλυτο δίκιο έχεις διδάσκαλε, δόξα τω Θεώ"!
Οι Σούφι απορρίπτουν τις θρησκευτικές τελετουργίες και τους χώρους λατρείας. Ο Θεός είναι παντού, είναι μέσα στις ψυχές μας. Ο Ρουμί έγραψε σχετικά ένα υπέροχο ποίημα:
Τον έψαξα πάνω στον χριστιανικό σταυρό
αλλά δεν ήταν εκεί.
Πήγα σε ινδουιστικούς ναούς και ιερά,
τίποτα!
Επισκέφτηκα την Κάαμπα στη Μέκκα,
δεν τον βρήκα ούτε εκεί.
Ρώτησα μορφωμένους λόγιους,
ούτε κι αυτοί ήξεραν.
Τελικά, όταν κοίταξα μέσα στην καρδιά μου, 
είδα ότι εκεί, και πουθενά αλλού, ήταν το σπίτι του...

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

"Φύλακας-άγγελος" με μια ελιά στο αριστερό μπούτι!

Θυμάμαι την γνώρισα πριν τέσσερα ή πέντε χρόνια. Στη βουλγάρικη συνοικία της Αθήνας, στο Μεταξουργείο, Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου. Στο εστιατόριο "Μπαλκάν".
Περιφερόταν πεινασμένη, φοβισμένη, ταλαιπωρημένη.
Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε, την περιμάζεψα, την έντυσα, την τάισα και πλήρωνα με το μήνα για να μένει σ’ ένα φτωχομπινέδικο μοτέλ κάπου στην εθνική οδό, λίγο πριν βγούμε από Αθήνα...
Κάναμε έρωτα απ’ το πρώτο βράδυ. Με καθόλου ρομαντικό τρόπο θα ’λεγα. Χωρίς αναμμένα κεριά, απαλή μουσική και προκαταρκτικά. 
Θυμάμαι πως η τηλεόραση έπαιζε μουντιάλ κι εγώ προσπαθούσα να μην χάσω καμιά καλή φάση...
Ήταν σωστό κουκλί κι όχι ιδιαίτερα ξεβγαλμένη. 
Κι εγώ ήμουν σε φάση που έδινα μικρότερη σημασία στις γυναίκες που κάθονταν στα γόνατά μου απ’ ό,τι στο ποτήρι μπύρας που κρατούσα στο χέρι μου.
Της άρεσε κι εκείνης η μπύρα. Αυτό μας έδενε περισσότερο. Όταν η γυναίκα πίνει μπύρα, τη βλέπω κάπως και σαν καρδιακό φίλο που μπορούμε να πούμε και δυο λόγια παραπάνω βρε αδελφέ...
Σίγουρα δεν την είχα ερωτευτεί, αλλά ένιωθα πολύ δεμένος μαζί της. Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε και της είπα: "Όσο έχω εγώ λεφτά θα χεις κι εσύ"...
Κάποια μέρα, δεν έχει σημασία πού και πώς, γνώρισε έναν τύπο πολύ ματσωμένο. 
Μου το αποκάλυψε κάπως ντροπαλά, κάπως ενοχικά. Της εξήγησα πως όποια γυναίκα μπαίνει στη ζωή μου πάντα θα χει την πόρτα ορθάνοιχτη να βγει όποτε ήθελε...
Από τότε δεν την ξανάδα, δεν έμαθα τίποτα γι’ αυτή ούτε και ρώτησα.
Τελευταία έπεσα σε κάτι ζόρια οικονομικά. Κάτι χρέη, σφιξίματα, κλασικά πράγματα.
Σήμερα το πρωί έλαβα μια τραπεζική επιταγή. Μ’ ένα ποσό αρκετά μεγαλύτερο απ’ αυτό που χρειαζόμουν.
Ήταν μέσα σ’ έναν φάκελο μαζί μ’ ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε με λατινικούς χαρακτήρες: "όσο εγώ έχω λεφτά, θα έχεις κι εσύ"!

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

Το καλοκαίρι θα ξανάρθει!

Είμαι υποβολέας του εαυτού μου
ή, μήπως, όλ’ αυτά
σκευωρίες του μυαλού μου είναι;

Ο σχολικός μου έλεγχος
είχε μονίμως μια λέξη:
"ανεξέλεγκτος"!

Κι απ’ τη συνείδησή μου πάντα ζητούσα
"ταυτότητα και δίπλωμα οδήγησης"
-καθημερινά κάπου τράκαρε-

Το δρόμο της επιστροφής παίρνω
απ’ τους έρωτες και τις χαρές που δεν έζησα.
Χώνομαι κάτω απ’ τη μίνι φούστα της σιωπής
βαθιές εισπνοές τραβάω...

Χειμώνιασε για καλά,
κάθε εποχή και το ναυάγιό της...

Την πίσω όψη τής αλήθειας ψάχνω.
Την μπροστινή φύσηξε βοριάς
και την ξεχτένισε...

Θέατρο του παραλόγου
εκδοχές αλήθειας και ψήγματα άγνοιας 
μου επιτίθενται.
Κανείς δεν ξέρει πόσα φεγγάρια κρύβω μέσα μου
διαπλανητικά μηνύματα στέλνω
κι όλα μού επιστρέφουν αναπάντητα...

Κοντεύω να ταυτιστώ με ό,τι προσποιούμαι
ακόμα κι η σκιά μου με πρόδωσε.

Το καλοκαίρι θα ξανάρθει.
Πάλι σε λάθος ακρογιαλιές θα βρεθώ,
σε ναρκοθετημένα κύματα θα βαδίσω.

Της μοναξιάς οι δρόμοι
πάλι σ' άνεργες κι ανθρωποφάγες μάγισσες
θα με βγάλουν...