Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Στο σεξ είμαι αγοραφοβικός! (Ημερολόγιο χωρισμού - Δ')

Η θλίψη του χωρισμού μοιάζει με το ΚΚΕ. Κουβαλάει μια μιζέρια κι έναν αρνητισμό. Κι όταν σου κατσικωθεί στο σβέρκο, πολύ δύσκολα το ξεφορτώνεσαι! Αλλά ταυτόχρονα σου βγάζει κι έναν ηρωισμό, σου γεννά μια αγωνιστική διάθεση!
Έτσι κι εγώ αποφασίζω να διεκδικήσω τη Μ. Μπορεί να παντρεύεται σ' ένα μήνα, να έχει αλλάξει τηλέφωνα και κατοικία για να μην μπορώ να τη βρω, και να μου διαμηνύει μέσω κοινών γνωστών να μην τολμήσω και ξαναεμφανιστώ μπροστά της, αλλά εγώ θέλω να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά της ζωής.
Πείθω τον εαυτό μου πως όλ' αυτά τα κάνει απλά και μόνο για να με ξεπεράσει και πως σύντομα θα καταλάβει το λάθος της και θα γυρίσει σε μένα σα βρεγμένη γάτα.
Αρχίζω να καταστρώνω διάφορα σχέδια για να ξαναμπώ στη ζωή της.
Ο κολλητός μου προσπαθεί να με γειώσει: "Η κοπέλα πα- ντρεύε-ε-ται! Το καταλαβαίνεις? Ησαΐα χόρευε! Πάπαλα. Έκανε την επιλογή της. Οκ, ήταν υπέροχη και καταπληκτική. Αλλά δεν ήταν για σένα. Θέλει ασφάλεια, σιγουριά κι ηρεμία. Εσύ ούτε τον εαυτό σου δεν μπορείς να στηρίξεις"...
Σκληρά τα λόγια του, δε λέω, αλλά είναι καλός φίλος και το αποδεικνύει αμέσως. Έχει κάτι ωραίες άκρες και μου προτείνει μια παρτουζίτσα.
Έλα όμως που εγώ στο σεξ είμαι αγοραφοβικός! Άσε που όλ' αυτά τα τρίγωνα, τετράγωνα, κόλουρους κώνους κλπ τα βρίσκω πολύ ντεμοντέ. Η εποχή της σεξουαλικής επανάστασης έχει παρέλθει προ πολλού. Κι αν θέλουμε να σπάσουμε την ανία μας υπάρχουν και καλύτεροι τρόποι.
Δεν είμαι ηθικολόγος. Ούτε αρνούμαι πως κάποτε συμμετείχα κι εγώ σε μια παρτούζα. Αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι η αμηχανία που ένιωσα όταν το πάρτι τέλειωσε. Ένιωσα σα να είμαστε μια ομάδα γυμνών λοκατζήδων στα παγωμένα νερά εκτελώντας μια καταδρομική άσκηση ή, έστω, μια αγγαρεία....
Ο κολλητός έχει εναλλακτική λύση. Κάποιο στριπτιζάδικο έχει εγκαίνια και με καλεί με "όλα πληρωμένα". Το "όλα" δεν περιελάμβανε ασφαλώς μόνο τα ποτά.
Πράγματι, είχε κλείσει μια τύπισσα πριβέ για την πάρτη μου. Ψηλόλιγνη, αδύνατη, κάτασπρο δέρμα με φακίδες και παράξενα ξανθά κοτσιδάκια. 
Έκατσε στα γόνατά μου, αλλά δεν φτιαχνόμουν με τίποτα. Ήταν ένα ψηλό χλωμό σκιάχτρο που δεν ζύγιζε πάνω από 50 κιλά. Κάποτε είχα πάρει στα τέσσερα μια τέτοια ανορεξικιά κι ένιωσα σα νεκρόφιλος. Δεν έβλεπες σώμα αλλά μια σειρά συναρμολογημένα κόκαλα σε δερμάτινο περιτύλιγμα...
Ευτυχώς το φιλαράκι μου δεν παρεξηγήθηκε που τη σούταρα. Ο καθένας άλλωστε έχει τα δικά του γούστα.
Όμως άρχισα να προβληματίζομαι. 
Φοβάμαι πως πια μόνο με τη Μ. μπορώ να λειτουργήσω ερωτικά. Αυτό το 'χα ξαναπάθει πριν 7 περίπου χρόνια. Για αρκετό καιρό μου σηκωνόταν μόνο για μια γυναίκα...

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Η μοναξιά στήνει παγίδες! (Ημερολόγιο χωρισμού - Γ')


Απ' τη στιγμή που με σούταρε η Μ., και κυρίως απ' τη μέρα που έμαθα πως τα Χριστούγεννα παντρεύεται, πέρασαν διάφορες παράλογες σκέψεις απ' το μυαλό μου.
Ίσως θα μπορούσα να κάνω κάτι που ν' αποδείκνυε την υπεροχή μου απ' τον μέλλοντα γαμπρό! Που θα 'κανε τη Μ. να με δει με άλλη ματιά. Πιο ερωτευμένη. Άλλωστε στους άντρες μετράει κυρίως η προσωπικότητα. Αν κατάφερνα να πλήξω το γόητρο του αντιζήλου μου θ' αποκτούσα ένα καθοριστικό προβάδισμα...
Θα μπορούσα ίσως να την ικετεύσω να γυρίσει σε μένα μέχρι τελικής ταπεινώσεως! Αλλά αυτή η μέθοδος δεν φτουράει. Κι εγώ θα γελοιοποιηθώ κι η Μ., ως σοβαρή γκόμενα που είναι, αηδιάζει με άντρες που ικετεύουν.
Μπαίνω σε ένα πορνοσάιτ στο ίντερνετ και φοράω προφυλακτικό. Μ' αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση του εικονικού οργασμού. 
Το ξέρω πως όλοι οι Έλληνες είμαστε μαλάκες. Αλλά εγώ είμαι ο μόνος μαλάκας με βούλα.
Όταν υπηρετούσα στο στρατό με έπιασαν στη σκοπιά να αυνανίζομαι. Κι ο διοικητής μού έριξε 10 μέρες κράτηση. Στο επίσημο βιβλίο της Μονάδας γράφτηκε η αιτία της ποινής μου... "συνελήφθη σε κατάσταση πεοχειρομαλαξίας"! Κι από κάτω η επίσημη σφραγίδα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Είμαι, δηλαδή, μαλάκας με εθνόσημο!
Σήμερα έμαθα πως κι ο φίλος μου ο Ν. χώρισε. Και θέλει λέει παρηγοριά. Δεν μπορώ να του την προσφέρω.
Στη φάση που είμαι δεν μπορώ να γίνω καλός Σαμαρείτης. Ο καλός Σαμαρείτης δεν θα είχε γκομενικά προβλήματα και γι' αυτό γύριζε από δω κι από κει βοηθώντας τον κόσμο.
Άλλωστε ο Ν. είναι σε πολύ καλύτερη θέση απ' τη δική μου. Είναι ωραίος κι αρρενωπός τύπος, με καλό επάγγελμα, γεμάτο πορτοφόλι, πάντα ξενοπηδούσε τακτικά. Δε βρίσκω για ποιο λόγο πρέπει να τον παρηγορήσω...
Οι χωρισμένοι σαν κι εμένα βλέπουν σαν μάνα εξ ουρανού κάτι πάρτι σαν αυτά που οργανώνει ο Β. Ευτυχώς με κάλεσε αυθόρμητα χωρίς να χρειαστεί να τον παρακαλέσω.
Η μουσική είναι δυνατή, και πάνω απ' τους μισούς άντρες γύρω μου χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "χρυσή μου" και "μωρή τσούγδω". Αυτό με κάνει λίγο πιο αισιόδοξο. Μειώνεται ο ανταγωνισμός.
Η πρέζα κι η κόκα δίνουν και παίρνουν. Αλλά κι αυτό δε με νοιάζει. Αρκεί να μην μπουκάρει ξαφνικά η μπατσαρία.
Κυκλοφορούν πανέμορφες γυναίκες. Αλλά έχουν μια διαολεμένη διαίσθηση που τις κρατάει χιλιόμετρα μακριά μου! Πώς διάολο καταλαβαίνουν όλες τους πως είμαι φτωχομπινές και πως η μόνη έξοδος που μπορούν να απολαύσουν μαζί μου είναι στο μαγαζί του Σπύρου, Σατωμβριάνου 29 στην Ομόνοια?
Έτσι όπως είμαι γκολ απ' τα ουίσκια κατεβαίνω ξημερώματα Ομόνοια. Όχι και η καλύτερη ιδέα.
Ένα πρεζόνι μετεωρίζεται για ώρα, αλλά στο τέλος υποκύπτει στους φυσικούς νόμους. Κάνει δυο πλάγια βήματα και σωριάζεται στο πεζοδρόμιο.
Μια κουκλάρα βγαίνει μόνη της απ' του Βενέτη. Σίγουρα κάποιος τρόπος θα υπάρχει να τη "ρίξω". 
Αλλά μάλλον δεν είμαι σε θέση να τον ανακαλύψω. Πόσο μάλλον να τον εφαρμόσω...

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Η σοφή πουτάνα... (Ημερολόγιο χωρισμού - Β')

Απ’ τη μέρα που η Μ. με σούταρε, έπεσε η ψυχολογία μου. Με αποτέλεσμα να εκπέμπω αρνητική ενέργεια και να μην με πλησιάζει ούτε θηλυκό κουνούπι!
Νιώθω σαν αρχιλοχίας στο "Τάγμα Ανεπιθύμητων"!
Θα πρέπει να ξαναζήσω απ’ την αρχή όλα τα στάδια του χωρισμού από μια σοβαρή σχέση.
Τις πρώτες μέρες νιώθω μια ανακούφιση. Αισθάνομαι ξαλαφρωμένος από ένα βάρος κι έχω πια την ελευθερία και το χρόνο να κάνω ό,τι γουστάρω.
Στο τέλος της πρώτης βδομάδας αρχίζουν τα συμπτώματα του στερητικού συνδρόμου. Διαπιστώνω πόσο άδειες έγιναν οι μέρες μου, πόσο αδιάφορα μού φαίνονται τα σαββατοκύριακα, κι είμαι όλος νεύρα. Πολύ θα ήθελα να έσπαγα στο ξύλο τη λεγάμενη.
Μετά ξαναπερνώ μια σύντομη φάση αισιοδοξίας. Θυμάμαι τις παλιές ευτυχισμένες στιγμές και είμαι σίγουρος πως θα γυρίσει και θα τα βρούμε. Δεν είναι δυνατόν να συνέβη σε μένα κάτι τόσο δυσάρεστο. Το κινητό και το μέιλ μου δεν τα κλείνω ποτέ...
Μετά αρχίζει ο μεγάλος κατήφορος. Σε παίρνει από κάτω η μοναξιά και κάπου γίνεσαι μηδενιστής. Αισθάνεσαι τελειωμένος συναισθηματικά, νιώθεις πως δεν πρόκειται να ξαναβρείς γκόμενα, πως ό,τι έζησες έζησες κι άλλες τέτοιες μελοδραματικές μπούρδες. 
Ευτυχώς, αμέσως μετά αρχίζει ο δρόμος της επανάκαμψης. Αρχίζεις να ξαναχαίρεσαι με τις μικροαηδιούλες της καθημερινότητας, ξαναβγαίνεις με παρέες, και κάποια στιγμή ξυπνάς και βρίσκεις μια άλλη στο κρεβάτι σου...
Στην παρούσα περίπτωση σκέφτηκα ν’ ανακατέψω λίγο την τράπουλα. Ξεχώνιασα κάτι παλιά τηλέφωνα από αρπαχτές που ΄χα κάνει, αλλά κανένα δεν απαντάει.
Εδώ ανοίγω μια παρένθεση: τη Μ. μόνο μια φορά την κεράτωσα. Κι αυτό δεν το ’κανα από αμαρτωλό πόθο και λαγνεία. Αλλά μόνο και μόνο για να ’χω να περηφανεύομαι πως υπήρξα κι εγώ για λίγο άπιστος! Κλείνω παρένθεση.
Τελικά ξετρύπωσα δυο απ’ τα κορίτσια που ’χα γνωρίσει πριν πολλά χρόνια σε διάφορα κωλόμπαρα. Εντυπωσιάστηκα πόσο καλά μιλούσαν πλέον τα ελληνικά.
Η πρώτη με απογοήτευσε. Μόλις της εξήγησα με λίγα λόγια πώς έχουν τα πράματα, προσπάθησε βλακωδώς να με παρηγορήσει: "Μην ανησυχείς, θα ξαναγυρίσει. Είσαι καλός άνθρωπος και στους καλούς συμβαίνουν καλά πράγματα". 
Η δεύτερη ήταν μια πραγματικά σοφή πόρνη. Μίλησε σαν το Βούδα, το Ζωροάστρη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη μαζί: "Οι μεγάλοι έρωτες δεν υπάρχουν. Μας τέλειωσαν από τότε που οι άνθρωποι ζούσαν στα χωριά τους και παντρεύονταν στα δεκαοχτώ. Σήμερα με τόσα διαθέσιμα τορνευτά (!!) σώματα που κυκλοφορούν γύρω μας δεν πρόκειται να νικήσουμε τους πειρασμούς και ν’ αγαπήσουμε κάποιον ειλικρινά. Γι’ αυτό γάμα καλά και πήγαινε παρακάτω. Κι αν θες αγάπες πήγαινε να δεις καμιά ταινία στο σινεμά. Και φρόντισε να ’χεις πάντα γεμάτες τσέπες. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς... τσέπες με χρήμα-γυναίκες με κάλη!"

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Πάλι χώρισα! (Ημερολόγιο χωρισμού - Α')

Το χωρισμός μας κάθε άλλο παρά περιπετειώδη θα τον έλεγες.
Όλα ήρεμα, υποτονικά, απλά! Μιλάμε για μέγα ξενέρωμα. Χωρίζεις που χωρίζεις βρε αδελφέ, κοίτα τουλάχιστον να το φχαριστηθείς. Ρίξε έναν ανεπανάληπτο καυγά, γκρέμισε το μισό σπίτι, συμπεριφέρσου μια φορά στη ζωή σου κι εσύ σα φορτηγατζής.
Δυο τρεις φωναχτές κουβέντες στο καφέ δε λογίζονται ούτε ως καυγαδάκι...
Μάζεψα απ’ το σπίτι της τα λίγα πραγματάκια μου και κοντοστάθηκα στη γνωστή πια εξώπορτα. Ήλπιζα να ξαναπαιχτεί το κλασικό έργο: εκείνη θα ’τρεχε πίσω μου, θα με αγκάλιαζε, θα ’ριχνε παθιάρικο γλωσσόφιλο, θα τη σήκωνα στα χέρια και θα την οδηγούσα στο κρεβάτι για ένα απ’ τα ανεπανάληπτα "πηδήματα επανασύνδεσης".
Τίποτ’ απ’ όλα αυτά δεν συνέβη. Ήρθε κοντά μου, με φίλησε στο μάγουλο, μου εξήγησε πόσο χαίρεται που χωρίζουμε στο πολύ φιλικό, με διαβεβαίωσε πως θα με αγαπά για πάντα και έκλεισε με την αηδιαστικότερη ευχή των χωρισμών: "να προσέχεις".
Αυτοί οι αναίμακτοι χωρισμοί που κατακλύζουν τη ζωή μου αρχίζουν να με προβληματίζουν.
Ειρηνικοί, πολιτισμένοι, αγαπησιάρικοι.
Μάλλον δεν εμπνέω μεγάλα πάθη γαμώ το μου!
Χθες έμαθα πως ετοιμάζεται να παντρευτεί τα Χριστούγεννα.
Φαντάζομαι τη χαρά της μάνα της της φάλαινας! Σίγουρα θα δοξάζει το θεό που η κορούλα της έκανε επιτέλους τη σωστή επιλογή, δηλαδή όχι εμένα!
Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν πάντα κατά του γάμου. Ζούσα και ζω με το άγχος μήπως δεν έχω γευτεί ακόμα όσα θα ήθελα απ’ τη ζωή μου, δηλαδή γκομενίτσες. Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια και μάλλον ξέμεινα στο ράφι.
Η Μ. θα μπορούσε να γίνει υπό προϋποθέσεις γυναίκα μου. Αλλά μόλις άρχισα να το σκέφτομαι κάπως σοβαρά, η σχέση μας είχε ήδη αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα: βλεπόμασταν αραιότερα, κάναμε έρωτα σπανιότερα και τσακωνόμασταν συχνότερα...
Πολλά ελαττώματά της που κάποτε μου φαίνονταν χαριτωμένα, τώρα δεν μπορώ να τ’ ανεχτώ.
Χθες βράδυ βγήκα με τον κολλητό μου ελπίζοντας να βρω κάποια παρηγοριά.
Τζίφος!
Αυτός περνάει την καλύτερη φάση της ζωής του. Βρήκε νέα και σούπερ γκόμενα κι επιμένει να μου περιγράφει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια το πρόσφατο "πήδημα της δεκαετίας", πώς την πήρε από παντού και πώς ελπίζει να τα καταφέρει κι απόψε το ίδιο καλά, γιατί είμαστε και σε κάποια ηλικία δικέ μου...
Παίρνω αμυντική στάση. Αποφασίζω ν’ ακούω λιγότερα απ’ τα μισά λεγόμενα του κολλητού...

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Η Άθη η Ρεμπέτισσα μπαίνει στο Καρπενήσι, δίπλα στο Χαρίλαο Φλωράκη!

Τα χρόνια του Εμφύλιου ήταν τα πιο μαύρα στη ζωή της Άθης της Ρεμπέτισσας.
Για να μη χάσουν την Ελλάδα, οι Άγγλοι έπρεπε να ξαναφέρουν στο θρόνο τον πιστό τους Βασιλιά Γεώργιο Β’ και να βγάλουν από τη μέση τη γιγαντωμένη Αριστερά σπρώχνοντάς την σε στρατιωτική ήττα.
Μετά τη Βάρκιζα αρχίζει η λεγόμενη "λευκή τρομοκρατία", ο μονόπλευρος εμφύλιος με θύματα τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του ΕΑΜ. Στόχος να εξωθηθεί η Αριστερά να πάρει τα όπλα ώστε να μπορέσουν να τη συντρίψουν οριστικά.
Η Άθη συλλαμβάνεται το Μάη του 1946 και οδηγείται με πολλούς άλλους στα ξερονήσια της εξορίας.
Στον Πειραιά τους τσουβαλιάζουν σ’ έναν σκυλοπνίχτη αλυσοδεμένους. Στο κατάστρωμα ή Άθη σκαρώνει ένα τραγουδάκι που διακωμωδεί τις χειροπέδες ("βραχιόλια") που τους φοράνε:
Κίνησε η γερακίνα
για νερό κρύο να φέρει
ντουμ ντουμ ντουμ
τα "βραχιόλια" της βροντούν...
Το Κόμμα κηρύσσει το Φλεβάρη του ’46 τον ένοπλο αγώνα. Ήταν περισσότερο μια μπλόφα. Ένα ισχυρό μέσο πίεσης στην κυβέρνηση για να δεχθεί τον εκδημοκρατισμό και τη συμφιλίωση.
Όμως η μπλόφα δεν πιάνει. Ο πρώην βενιζελικός Στυλιανός Γονατάς, αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, δίνει την απάντηση: "Τώρα που σας έχουμε κλείσει από παντού κι απειλείστε με ολοκληρωτική καταστροφή ζητάτε συμφιλίωση. Τώρα συμφιλίωση δεν έχει!".
Η καθυστέρηση του ΚΚΕ να κλιμακώσει τον ένοπλο αγώνα, του στοίχισε ακριβά. Αν ο Δημοκρατικός Στρατός συγκροτούνταν το 1946 θα μπορούσε να μαζέψει 80.000 πολεμιστές.  Όταν το έκανε, μετά βίας βρήκε 30.000. Κι απ’ αυτούς σχεδόν οι μισοί ήταν Σλαβομακεδόνες...
Αλλά κι ο κυβερνητικός Στρατός είχε τα χάλια του. Οι Αμερικάνοι τραβούσαν τα μαλλιά τους: "Σας εξασφαλίσαμε υπεροπλία 10 προς 1. Και δεν μπορείτε να εξοντώσετε μερικές χιλιάδες ρακένδυτων ανταρτών"!
Την εποχή αυτή η Άθη γνώρισε τον ενταγμένο στο αριστερό κίνημα Βασίλη Τσιτσάνη. Μαζί έγραψαν πολλά τραγούδια με πολιτικό περιεχόμενο αλλά καμουφλαρισμένα ως ερωτικά για να αποφύγουν τη λογοκρισία και τις διώξεις.
Και ποιος δεν έχει ακούσει το τραγούδι που ακολουθεί στο βιντεάκι.
Οι χωροφύλακες όπου έβρισκαν το δίσκο τον έσπαγαν με μίσος. 
Οι λέξεις-κλειδιά του τραγουδιού είναι η "υπομονή" κι η "χαραυγή". Γιατί πράγματι ο λαός έπρεπε να δείξει μεγάλη υπομονή περιμένοντας την ελευθερία.
Δύο στοιχεία πρωταγωνιστούν στο άσμα: Ένα παθητικό-θηλυκό, που περιμένει. Κι ένα αρσενικό-μαχητικό που έρχεται. Το "θηλυκό" είναι οι πόλεις που περιμένουν τους αντάρτες των βουνών (το "αρσενικό") να ’ρθει να τις λεφτερώσει.
Όπως έγινε στα τέλη του ’48, αρχές ’49, με τις πόλεις της Καρδίτσας και του Καρπενησίου...

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Τριάντα χρόνια στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας (5) - Χρειάζονται ντίλντο οι λεσβίες?

Το Νοέμβρη του 1968 ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης της Χούντας είχε καλέσει τους δημοσιογράφους να τους ανακοινώσει "κάτι πολύ σημαντικό".
Στα πλαίσια μιας "Επιχείρησης Αρετής" είχαν συλληφθεί σε σπίτι της Καλογρέζας 30 ομοφυλόφιλοι που, σύμφωνα με τον υπουργό, "ετοιμάζονταν να προβούν σε όργια".
"Ανώμαλους τύπους" τους χαρακτήριζε ο υπουργός, για να καταλήξει με το περίφημο "όλοι στον Καιάδα"!
Ήταν η εποχή που τα μπαρ θεωρούνταν "κέντρα διαφθοράς" και "στίγμα για την Πολιτεία".
Στη μεταπολίτευση τα πράγματα χαλάρωσαν αρκετά.
Κι άρχισαν να ξεφυτρώνουν και τα πρώτα στέκια νεαρών-ζιγκολό που πρόσφεραν ολιγόλεπτη παρέα σε ηλικιωμένους ομοφυλόφιλους.
Το γνωστότερο στέκι ήταν το μπαρ "Σκρίνιο" στην Πλάκα, που το 'χε ο πρώην ηθοποιός Μποζώνης, κάτω από μια μπουάτ.
Είναι απορίας άξιο πώς αυτά τα νεαρά αγόρια μπορούν να κάνουν σεξ με τους πατσόγερους.
"Τις περισσότερες φορές προσπαθώ να πιάσω κουβέντα μαζί τους", μου λέει ένας τέτοιος νεαρός. "Οπότε περνάει η ώρα και του λέω... κοίτα να δεις, πρέπει να φύγω. Εννοείται πως τα λεφτά τα 'χω πάρει μπροστάντζα".
Δεν φαντάζεστε πόσες ιστορίες έχουν να διηγηθούν. Π.χ. ο Δημήτρης έκανε ένα βράδυ πιάτσα στην Ομόνοια. Τον πλησίασε μια κουνίστρω που παρίστανε την παθητική αδελφή. Τον πήρε σπίτι της αλλά εκεί με την απειλή μαχαιριού τον πήδηξε ασάλιωτα...
Οι λεσβίες στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είχαν τα δικά τους στέκια. Τα γνωστότερα ήταν τα μπαρ "Ζώδια" στην Πλάκα και "Σνομπ" στο Κολωνάκι. Στο τελευταίο συνιδιοκτήτρια ήταν η διάσημη και δημοφιλής καλλιτέχνιδα Νινή Ζαχά.
Δεν έχω γνωρίσει και πολλές λασβίες. Αλλά όσες ξέρω δεν βάφονται ποτέ. Θεωρούν τους άντρες εγωιστές, χωρίς κατανόηση και κτηνώδεις. Μερικές έγιναν λεσβίες και μέσω των φεμινιστικών αγώνων. 
Εντύπωση μου έκανε πάντα το γεγονός πως οι άντρες ερεθίζονται ιδιαίτερα με λεσβιακές πορνοταινίες.
Είναι προφανές πως θεωρούν τις γυναίκες απλά ερεθιστικά αντικείμενα που τους οδηγούν στη σεξουαλική ετοιμότητα. 
Οι άντρες νομίζουμε πως οι γυναίκες "απλά παίζουν μεταξύ τους" και θεωρούμε δεδομένο πως για να ικανοποιηθούν πρέπει στο τέλος να μεσολαβήσει το αντρικό όργανο! 
Ίσως γι' αυτό και οι περισσότερες λεσβιακές πορνοταινίες τελειώνουν δείχνοντας τις λεσβίες να χρησιμοποιούν τεχνητά πέη (ντίλντο) για να έρθουν σε οργασμό! 
Άντρες σκηνοθετούν τις ταινίες και σε άντρες απευθύνονται. Οπότε πρέπει και οι "πελάτες" να νιώσουν αναντικατάστατοι και να κολακευθεί η ματαιοδοξία για το όργανό τους...

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Τριάντα χρόνια στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας (4) - Τι συμβαίνει στην Αθήνα όταν κοιμούνται οι μικροαστοί?

Πριν ανοίξουν τα χαμάμ-μασαζίδικα, η κλασική πιάτσα του ανδρικού έρωτα ήταν η πλατεία Κουμουνδούρου.
Νύχτα, ενεργητικός και στοματικός έρωτας, ο πελάτης περνάει με τ’ αμάξι, "κόβει" τον επιβήτορα και παζαρεύει. Η συνέχεια στ’ αμάξι ή σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο κει γύρω και πάντα στα γρήγορα. Έξτρα υπηρεσίες σημαίνει κι έξτρα αμοιβή.
Αργότερα άρχισε η ανάπλαση της πλατείας, άνοιξαν τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, πλάκωσαν μπάτσοι κι ασφαλίτες, χάλασε η πιάτσα...
Στην Ομόνοια και στο Σταθμό Λαρίσης τα πράγματα ήταν πάντα πιο άγρια. Μετανάστες, επαρχιωτόπουλα, αδειούχοι φαντάροι, λιποτάχτες, όλα τα κορμιά χύμα, για ένα στα όρθια, στα σινεμά της περιοχής, στα ουρητήρια. Το σπορ εδώ γίνεται επικίνδυνο για τους απαίδευτους...
Ανέμελα περιπλανώμενα τεκνάκια, χαμένα στη μεγάλη πόλη, χωρίς πολλές απαιτήσεις, βλέμμα σχεδόν αδιάφορο και συνάμα προκλητικό. Ό,τι κάνουν μέχρι τα τριάντα. Μετά στα σκουπίδια. 
Θυμάμαι την παλιά "χρυσή" εποχή της Ομόνοιας. Τ’ αγόρια κρεμασμένα σαν τσαμπιά γύρω απ’ τα περίπτερα. Δίπλα σε περιοδικά όπως το Look, Meet, Wild. Σ' αυτά δημοσιεύονταν αγγελίες με εφηβικές φωτογραφίες, πιπεράτες ιστορίες γι' αυνανισμό και γκέι αγγελίες.
Στους διαδρόμους των μασαζίδικων ημίγυμνα αγόρια "κόβουν κίνηση". Στις καμπίνες όλα γίνονται σιωπηλά. Τ' αγόρια παίρνουν ειδικά διεγερτικά για να μπορούν να είναι σε στύση όσο περισσότερο γίνεται.
Όλοι σήμερα εκπορνεύονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Απ' την πολιτική ως την Εκκλησία. 
Γνωρίζω έναν εκδιδόμενο πιτσιρικά. Μέσα απ' το "επάγγελμα" απέκτησε πολλές γνωριμίες, μερικές πολύ καλές. Του άνοιξαν κάποιες πόρτες. 
Με διαβεβαιώνει πως κάνει "μεγάλη ζωή".
 Έχω τις αμφιβολίες μου. Με τα σημάδια απ' τη σύριγγα στα μπράτσα, την ουλή στο μάγουλο και με δυο απόπειρες αυτοκτονίας τα τελευταία δυο χρόνια, τι είδους "μεγάλη ζωή" είν' αυτή?

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (22) - Στην Πόλη ούτε πιλάφι δεν με αφήνουν να φάω!

Προσωπικά, η Αγιά-Σοφιά δεν μου λέει τίποτα. 
Σίγουρα, ο ναός πριν την άλωση πρέπει να ήταν εντυπωσιακός. Θα έλαμπαν τα πολύτιμα πετράδια, οι ασημωμένες πόρτες, τα φιλντισένια στολίδια, οι τοιχογραφίες και τα ψηφιδωτά.
Όταν ο Πορθητής μπήκε μέσα, έδωσε εντολή να ξηλωθεί ο άμβωνας, το τέμπλο κι η αγία τράπεζα ώστε την επόμενη Παρασκευή να χρησιμοποιηθεί ως τζαμί...
Τελικά η Αγιά-Σοφιά μετατράπηκε το 1926 σε μουσείο με εντολή του Κεμάλ. Η απόφαση να πάψει να λειτουργεί ως τέμενος μετά από 500 ολόκληρα χρόνια συγκλόνισε τον μουσουλμανικό κόσμο. Αλλά ποιος τολμούσε τότε να τα βάλει με τον ... Ατατούρκ.
Διακόσια μέτρα πιο πέρα βρίσκεται το τέμενος του Σουλτάν Αχμέτ. Ήταν εντυπωσιακότερο απ’ την Αγιά-Σοφιά. 
Ο Σουλτάνος έδωσε εντολή να υψηθούν έξι μιναρέδες. Οι μουλάδες το θεώρησαν ασέβεια, γιατί έξι μιναρέδες είχε μόνο το ιερό τέμενος της Μέκκα. Οπότε ο Αχμέτ έδωσε εντολή να φτιάξουν έναν έβδομο στη Μέκκα για να διατηρήσει τους έξι μιναρέδες στο δικό του τζαμί.
Έχτισε μάλιστα και ειδικό θεωρείο για να μπορεί να μπαίνει καβαλάρης...
Μέχρι το 1600 μ.Χ. οι Οθωμανοί θεωρούνταν η πλέον πολιτισμένη ελίτ του κόσμου. Ήταν μια σχετικά ολιγάριθμη ηγετική ομάδα που είχε διαμορφώσει το δικό της τρόπο ζωής, τη δική της μουσική και τη δική της γλώσσα που διέφερε πολύ απ’ την καθομιλουμένη τουρκική. 
Η οθωμανική γλώσσα ήταν κυρίως ένα μίγμα αραβο-περσικών και γραφόταν στο αραβικό αλφάβητο. Ο Κεμάλ απαγόρεψε τη χρήση της και καθιέρωσε τα τουρκικά με λατινικό αλφάβητο.
Σημειωτέον, οι Οθωμανοί σιχαινόντουσαν τόσο τους απολίτιστους γεωργο-κτηνοτρόφους της Ανατολίας (που τους αποκαλούσαν περιφρονητικά "Τούρκους") όσο και τους ληστοσυμμορίτες αρβανιτόβλαχους της Νοτίου Βαλκανικής (Ρούμελης) που τους αποκαλούσαν προσβλητικά "Αρναούτηδες", δηλαδή κάτι σαν γύφτους. 
"Έλληνες", φυσικά, δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Αυτοί "κατασκευάστηκαν" πολύ αργότερα...
Έξω απ’ τα βυζαντινά τείχη ξεκινάει ο απέραντος κάμπος. Εκεί βρίσκονται και τα μεγάλα νεκροταφεία. 
Σε μια επιτύμβια πλάκα διαβάζω "εδώ κείται το κεφάλι του Αλή πασά του Τεπελενλή, κυβερνήτη των Ιωαννίνων, που πάλεψε για πενήντα και παραπάνω χρόνια για την ανεξαρτησία της Αλβανίας".
Στα σχολεία μας δεν μας διδάσκουν την αλήθεια. 
Πως αυτό που λέμε "ελληνική επανάσταση του 1821" δεν ήταν παρά "αλβανική επανάσταση". Και συγκεκριμένα η επέκταση της εξέγερσης των μουσουλμάνων Αλβανών της Ηπείρου στους χριστιανούς Αλβανούς της Στερεάς Ελλάδας και του Μωριά...
Καθόμαστε μ’ ένα φίλο μου Τούρκο να φάμε σ’ ένα εστιατόριο. Παραγγέλνω πιλάφι.
Το φιλαράκι μου έκανε μια γκριμάτσα αηδίας: "Κάνε μου τη χάρη και ζήτα κάποιο άλλο φαγητό. Πιλάφι θα τρώμε αιώνες στον παράδεισο"!

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Τριάντα χρόνια στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας (3) - Οι "καρεκλοκένταυροι"!

Τις προάλλες σας έκανε μεγάλη εντύπωση η αναφορά μου στα "καλιαρντά", δηλαδή στη συνθηματική γλώσσα-αργκό των ομοφυλόφιλων και των τραβεστί.
Πολλοί με ρώτησαν πού τα έμαθα. Αυτοί δεν ξέρουν πως συχνάζω πολλά χρόνια στην Ομόνοια, στη Βάθη, στο Μεταξουργείο, στον Κολωνό...
Τα "καλιαρντά" τα πρωτάκουσα στα "τζουρά", δηλαδή στις τουαλέτες, της Ομόνοιας.
Εκεί έκαναν πιάτσα τα τεκνά και ψαρεύονταν από ηλικιωμένους κυρίους.
Υπήρχαν όμως και ειδικοί νταβατζήδες που έβρισκαν "πελάτες" και τους έστελναν στα γύρω ξενοδοχεία όπου τους περίμεναν νεαρά αγόρια. 
Εκεί, έκαναν ό,τι έκαναν, και μετά οι σπείρες την έπεφταν στον πελάτη, τον ξυλοφόρτωναν, τον έκλεβαν και τον πέταγαν στη Σωκράτους ή στη Γερανιού. Σιγά μην πήγαινε να τους καταγγείλει στην αστυνομία...
Ας επιστρέψουμε όμως στα καλιαρντά. Πολλές λέξεις αυτής της διαλέκτου πέρασαν και στην καθημερινή γλώσσα. 
Θυμάμαι στο στρατό τα χύσια τα λέγαμε "φλόκια". Είναι από το καλιαρντό "φλοκάρω" που σημαίνει "εκσπερματώνω".
Επίσης συχνά λέμε "τσόλι" αντί για "αλήτης", ή "τζάσε" αντί για "φύγε", "σπάσε", ή "λουμπίνα"-"λούγκρα" αντί ομοφυλόφιλος.
Να και μερικές ακόμα καλιαρντές λέξεις: πάπες=βίζιτες, γραντέ =αστυνομικό τμήμα, μπεσκέτια=τεκνά, νταμιρωμένος=μεθυσμένος, μουτζό=μουνί, μαρίνι=ναύτης, σαπό=προφυλακτικό, ντάνα=πουτάνα, ντανότσαρδο=μπουρδέλο, σαρμέλα=πέος, παρλαφούσι=τηλέφωνο, μουτσότσαβες=μουνόψειρες.
Εκτός από τους τραβεστί, που είναι άντρες ντυμένοι γυναίκες, υπάρχουν και οι "εγχειρισμένες", δηλαδή αυτοί που γεννήθηκαν άντρες και πήραν την απόφαση να κάνουν εγχείρηση αλλαγής φύλου.
Παλιότερα οι εγχειρίσεις αυτές γίνονταν κυρίως στη Καζαμπλάνγκα. Στην Αθήνα ο πρώτος χειρουργός που έκανε τέτοιες εγχειρήσεις ήταν νομίζω ο Εμμανουήλ Κοντορός.
Η εγχείρηση χρειάζεται κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία. Ξυπνάς απ’ την επέμβαση γεμάτος γάζες και πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως πλέον έχεις τεχνικό κόλπο, χωρίς ωοθήκες, και πως θα πρέπει να κατουράς διαφορετικά.
Μια "εγχειρισμένη" μου ’λεγε πως ο γιατρός τη συμβούλευσε να πηγαίνει στην αρχή με πολλούς άντρες γιατί υπάρχει κίνδυνος να κλείσει ο κόλπος. Το "πράμα" θέλει πολύ "δούλεμα"! 
Εφάρμοσε κατά γράμμα την ιατρική "συνταγή"! Και σε έξι μήνες ένιωσε και τον πρώτο οργασμό!
Μου είπε πως όσο πιο μεγάλο το αντρικό πέος τόσο μεγαλύτερη κι η ηδονή. Από τις "εγχειρισμένες" ξεκίνησε ο μύθος του "μεγάλου πέους". Για τις κανονικές γυναίκες ο οργασμός δεν έχει σχέση με το μέγεθος...
Μου διηγήθηκε και διάφορες ιστορίες με "πελάτες" της...
Για έναν που μπήκε στο δωμάτιο, γδύθηκε, της γύρισε την πλάτη, τον έπαιξε μόνος του, έχυσε, πλήρωσε κι έφυγε!
Ένας άλλος μπήκε, γύρισε ανάποδα μια καρέκλα, έβαλε προφυλακτικό στο καρεκλοπόδαρο κι έκαστε πάνω του χωρίς να να κάνει την παραμικρή γκριμάτσα πόνου. Αυτοί οι τύποι λέγονται στην πιάτσα "καρεκλοκένταυροι"!
Το να κάθονται οι πελάτες πάνω στο μυτερό τακούνι της θεωρείται πλέον τετριμμένο...

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Β' (Τώρα κατάλαβα γιατί έμεινα μαγκούφης!)

Κορίτσια, ό,τι και να πείτε για μένα έχετε δίκιο.
Δεν είχα μόνο ένα ή δυο μειονεκτήματα. Ήμουν η σύνοψις όλων των αρνητικών ανδρικών ελαττωμάτων!
Τι να πρωτοθυμηθώ...
Για πολλά χρόνια δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο γελοίο είναι να λες σε ενήλικα άτομα τη φράση "σου απαγορεύω"!
Σας άκουγα να λέτε πως "ο δικός μου δεν μου επιτρέπει να...", κι αντί να ντρέπομαι για λογαριασμό μου το εκλάμβανα ως αντριλίκι...
Ήθελα να είμαι ο τύπος του άντρα-αφέντη. 
Απαιτούσα να ζείτε στη σκιά μου, να χτίζετε τις ζωές σας γύρω απ’ το πρόσωπό μου. 
Δεν ανεχόμουν να έχετε αυτοπεποίθηση, αυτονομία, ελευθερία...
Έλεγχα με αυστηρότητα το ντύσιμό σας. 
Δεν γούσταρα να φοράτε μινάκια, βαθιά ντεκολτέ, στενά τζιν. Νόμιζα πως το κάνετε για να προκαλέσετε τους άλλους άντρες. Πως κολακεύεστε να βλέπετε τα λιγούρια να σας κοιτάνε αποβλακωμένοι. Και να φαντασιώνεστε πως μόλις γυρίσουν σπίτι τους θα τον παίξουν για πάρτι σας.
Ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου πως μια γυναίκα ντύνεται πρώτ’ απ’ όλα για τον εαυτό της. Για την ψυχολογία της. Για να νιώθει καλύτερα και πιο θηλυκό. 
Δεν το κάνει απαραίτητα γιατί είναι "πουτάνα" ή γιατί θέλει να πηδηχτεί με τον πρώτο τυχόντα.
Προκειμένου να είστε προσκολλημένες σε μένα δεν δίσταζα να σας προτιμώ παχουλούλες και απεριποίητες. 
Σας πούλαγα παραμύθι πως δήθεν σας προτιμάω άβαφες και λετσάκια. Και υπογείως σαμποτάριζα κάθε προσπάθειά σας ν’ αρχίσετε δίαιτες.
Δεν ήθελα να εργάζεστε, να σπουδάζετε, να σταδιοδρομείτε. Και καλά... για να μην κουράζεστε. Αλλά κατά βάθος γιατί ήμουν φοβερά ανασφαλής και μάλαξ!
Σας ήθελα να με κάνετε να αισθάνομαι "βασιλιάς".  Να έχετε την ανάγκη της δικής μου λάμψης. Να ζείτε με τη δική μου δανεική επιτυχία. 
Δεν σας επέτρεπα να ξοδεύετε ακόμα και τα δικά σας χρήματα όπως θα θέλατε. Γιατί ήξερα πως το χρήμα είναι δύναμη. Και πως όταν αφαιρείς από κάποιον το δικαίωμα της οικονομικής διαχείρισης, ουσιαστικά του στερείς τη δυνατότητα να ελέγχει τη ζωή του...
Και φυσικά δεν σας επέτρεπα να εκφράζετε προσωπική άποψη για τα σοβαρά θέματα, να έχετε φίλες, να βγαίνετε μαζί τους, να επιδίδεστε σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που εγώ δεν θα την ήλεγχα απολύτως.
Αλλά τώρα που το καλοσκέφτομαι, οι περισσότερες από σας κάπου γουστάρατε!
Είχατε μια αρρωστημένη ανάγκη να σας "αγαπούν", να σας "προστατεύουν", να σας χειραγωγούν.
Αισθανόσασταν ένα "τίποτα" χωρίς κάποιον άντρα στη ζωή σας. Ήσασταν σίγουρες πως δεν θα τα βγάζατε πέρα μόνες σας. 
Αλλά την επόμενη κι όλας μέρα από κείνη που με ξεφορτωνόσασταν, διαπιστώνατε πως είστε ακόμα ζωντανές, πως δεν πρόκειται να πεθάνετε χωρίς εμένα, πως τα καταφέρνετε μια χαρά και μόνες σας. 
Κι επιπλέον είχατε και την ψυχική σας ηρεμία!

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (21) - Στα λημέρια του καπετάν-Αναστάση!

Φτάσαμε και στην πατρίδα του Γιώργου Βιζυηνού. Τη Βιζύη. Βιζού και Βιζώ τη λέγαν οι Ρωμιοί. Και Βίζε οι Τούρκοι.
Το παλιό της κάστρο φαίνεται απόρθητο. Και πράγματι ήταν. Οι Οθωμανοί είχαν κυριεύσει όλη τη Θράκη εκτός απ' τη Βιζύη. Το κάστρο της έπεσε λίγους μόλις μήνες πριν την άλωση της Πόλης.
Ωραία θέση βρήκαν οι ιδρυτές της. Απ' τη μια μεριά ο κάμπος κι απ' την άλλη τα θρυλικά βουνά της Στράντζας.
Στα φαράγγια και στις πλαγιές τούτης της οροσειράς τριγύριζε ο Ορφέας παίζοντας τη λύρα που του χάρισε ο Απόλλωνας. 
Κι εδώ πρωτοφάνηκαν οι έξαλλες Βακχίδες, αυτές οι μανιασμένες λάτρισσες του Διόνυσου, που κατακρεούργησαν τον αποστάτη Ορφέα και πέταξαν το κεφάλι του στο θρακικό πέλαγος για να το ξεβράσουν τα κύματα στη Λέσβο...
Οι ντόπιοι μού λένε πως στα γύρω χωριά γίνονται κάθε τόσο "Αναστενάρια". Τα έφεραν πρόσφυγες απ' τη Βουλγαρία όπως έγινε και στο Λαγκαδά και στις Σέρρες.
Στα λημέρια της Στράντζας ξετυλίχτηκαν κι οι δραματικές περιπέτειες του καπετάν Αναστάση. Ήταν ένας χριστιανός λήσταρχος, κάτι σαν τον δικό μας θρυλικό Νταβέλη.
Ο Αναστάσης ενσάρκωσε το ανυπότακτο-αναρχικό πνεύμα. Αιχμαλώτιζε πλούσιους και ζητούσε λύτρα. Και φόνευε τους εκπροσώπους της σουλτανικής τυραννίας.
Ο μεγαλύτερος άθλος του ήταν το σταμάτημα κοντά στη Βιζύη του Οριάν Εξπρές κι η αιχμαλωσία τριών πλούσιων ξένων ταξιδιωτών.
Το Οριάν Εξπρές ήταν το περίφημο τραίνο που έκανε το δρομολόγιο Πόλης-Βιέννης κι από κει διακλαδιζόταν για το Παρίσι.
Οι τρεις αιχμάλωτοι κρατήθηκαν 40 μέρες στα απόκρημνα βουνά, μέχρι που ο Σουλτάνος Χαμίτ αναγκάστηκε να πληρώσει 10.000 χρυσές τουρκικές λίρες για να λευτερωθούν.
Οι ξένοι πέρασαν υπέροχα κοντά στους λήσταρχους. Απολάμβαναν σιγαρέτα πρώτης ποιότητας καθώς και κονιάκ Μεταξά πολλών αστέρων.
Μετά από πολλά χρόνια δράσης, ο Αναστάσης αποφάσισε να διαλύσει τη συμμορία και κατέφυγε στον Πύργο της Βουλγαρίας. Μάλλον ήταν βουλγάρικης καταγωγής.
Αργότερα ξαναγύρισε στη Θράκη, μάλλον για να ξεθάψει μέρος απ' τα κρυμμένα λύτρα. Αλλά σκοτώθηκε άδοξα, κατόπιν φιλονικίας με έναν σύντροφό του...

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Απόψε γιόρταζα και μου έκανα δώρο έναν "Γανυμήδη" στην ανθρωποχαβούζα της Αθήνας...

Από την πρώτη γυμνασίου δυο πράγματα θυμάμαι.
Πρώτον: την ημέρα του αγιασμού, τον παπά της ενορίας μας να εύχεται "ευλογημένη χρονιά" και να μας προτρέπει να γραφτούμε στο κατηχητικό. Εκεί μας έλεγαν πως το σεξ οδηγεί στα ναρκωτικά, στον αλκοολισμό και στη διαστροφή. Και πως ο αυνανισμός προκαλεί τύφλωση!
Δεύτερον: στην Ιλιάδα ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Δίας επέτρεψε στους Αχαιούς να καταστρέψουν την Τροία, την πατρίδα του αγαπημένου του Γανυμήδη. Την απάντηση μού την έδωσε ένας αρχαίος κωμικός ποιητής, ο Εύβουλος. Αυτός έγραψε πως ο τρωικός πόλεμος ήταν η πιο θλιβερή εκστρατεία. Οι Αχαιοί πέρασαν δέκα χρόνια κάτω απ’ τα τείχη της Τροίας μαλακιζόμενοι και παίζοντας "μακριά γαϊδούρα". Γι’ αυτό γύρισαν στις πατρίδες τους με κώλους πολύ φαρδύτερους απ’ τις πύλες της πόλης που κυρίευσαν!
Σήμερα ήταν  η γιορτή μου. Έκανα το τραπέζι στους κολλητούς μου στο "Άμα λάχει" στα Εξάρχεια.
Γύρω μου γέλια, τραγούδια, ευχές, τσουγκρίσματα.
Αλλά εγώ στην καρακοσμάρα μου. Είχα μια διαολεμένη στύση, άλλο πράμα. Να φανταστείτε δεν σηκώθηκα να χορέψω ούτε όταν έπαιξε το "ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου". Δεν ήθελα να δουν το φουσκωμένο παντελόνι μου.
Τέτοια φάση είχα να ζήσω από τότε που ’μουν εικοσάχρονος κι είχα στύσεις απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. 
Θυμάμαι μόλις σουρούπωνε πήγαινα στο "Νέον" της Ομόνοιας, παρήγγελνα σοκολάτα, έπαιρνα το κουταλάκι, πήγαινα στην τουαλέτα και χτυπούσα το πέος μου με την ανάποδη του κουταλιού. Ήταν ο μόνος τρόπος να θεραπευτώ απ’ τον πριαπισμό...
Κατά τις 5 το απόγευμα άφησα την παρέα σύξυλη και κατηφόρισα προς Ομόνοια.
Γούσταρα να γευτώ τον "θείο έρωτα", αυτόν που τόσο ύμνησαν οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι.
Τα στενάκια τα ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά. Μενάνδρου, Ζήνωνος, Σωκράτους, Σατωμβριάνου... 
Αλλά ήμουν ψιλομεθησμένος κι έπρεπε να προσέχω. Τις προάλλες, σ’ ένα μπαρ στην Αγίου Κωνσταντίνου, μια μαστουρωμένη τραβεστί με καμπούρα και βυζιά από παραφίνη έσπασε ένα ποτήρι στο κεφάλι του κολλητού μου...
Έξω απ΄ τη στοά του παλιού Ειρηνοδικείου με βλέπει ένα τεκνό να κοντοστέκομαι και να κλεφτοκοιτάζω. Με πλησιάζει θαρρετά, μου ζητάει φωτιά, μου λέει πως θέλει να κάνουμε παρέα και την τιμή.
Κάτι με χάλασε και του αρνήθηκα.
Μπαίνω σ’ ένα γνωστό μπαρ της Αναξαγόρα. Ένας νταβατζής με πλησιάζει και με ρωτάει "τι κεφάρω".
Ξέρω τη γλώσσα τους και του ξηγιέμαι αμέσως: "ένα μπουκάλι άσπρο κρασί, με γεύση ξινού σταφυλιού, εμφιάλωση 1999". Που σημαίνει... "ένα ξανθό αγόρι 15 χρονών".
Σε λίγο εμφανίζεται μπροστά μου ένας νεαρός με στενό παντελόνι, έτοιμο να εκραγεί στους μηρούς, χρυσή αλυσίδα στο λαιμό, κορμί με αισθησιακά τσακίσματα και ματιές όλο νόημα. Τρώει μια τυρόπιτα και σκουπίζει τα χέρια του στο παντελόνι.
Με ρωτάει αν θα πάμε στο σπίτι μου ή στο δικό του χώρο, σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά.
Του εξηγώ πως γουστάρω ξεχαρβαλωμένα κρεβάτια ξενοδοχείων.
Σε λίγο βρίσκομαι σ’ ένα κρεβάτι εντελώς γυμνός. Κι από ρούχα κι απ’ τον τελευταίο ηθικό ενδοιασμό.
Ο Γανυμήδης πηγαίνει στο μπάνιο. Να κατουρήσει, να κάνει ντουζ ή κλύσμα, δεν ξέρω.
Κατά βάθος ψιλοφοβάμαι. Αυτού του είδους οι τσόγλανοι συχνά ληστεύουν τους πελάτες τους μετά την πράξη.
Τραβάω απ’ την κάλτσα μου το στιλέτο. Πατάω το κουμπάκι κι η λάμα πετάγεται λαμπηρίζοντας. Μόλις χθες τη γράσωσα.
Στο κομοδίνο βλέπω κάτι παλιομοδίτικα χαπάκια. Μαντράξ, μελισιντέν, αρντάν. Και παραδίπλα μαριχουάνα, ελ-εσ-ντι και χασίς. 
Κάνω κάτι περίεργους συνδυασμούς και διαπιστώνω πως αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας μου. Νιώθω ανεξήγητα επιθετικός. Μακάρι ο τσόγλανος να κάνει πως με ληστεύει. Ευχαρίστως θα του κατεβάσω τη μάπα...

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Η Άθη η Ρεμπέτισσα στη μάχη των Δεκεμβριανών...

Το Δεκέμβρη του '44 οι λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και του Περαία ξαναμπήκαν στη μάχη. Αυτή τη φορά ενάντια στους Άγγλους, στους ταγματασφαλίτες και στους 6.000 άντρες του τακτικού "εθνικού" στρατού.
Το αίμα της Άθης της Ρεμπέτισσας έβραζε κι έτσι χώθηκε απ' την πρώτη στιγμή στην αντάρα και στον κουρνιαχτό.
Πολεμούσε δίπλα σε μια νεαρή κι άγνωστη τότε τραγουδίστρια απ' την Εύβοια, τη Σωτηρία Μπέλλου. Είχαν γνωριστεί επί Κατοχής πουλώντας τον παράνομο Ριζοσπάστη. Πέρασαν μαζί και κάποια φεγγάρια απ' τα μπουντρούμια της οδού Μέρλιν.
Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη σχεδόν ολόκληρη η Αθήνα είχε περάσει στα χέρια του ΕΛΑΣ. Οι κυβερνητικοί έλεγχαν μόνο την πλατεία Συντάγματος και κάποια κρατικά κτίρια. 
Όμως οι Εγγλέζοι αποβίβασαν στον Πειραιά αποικιακά στρατεύματα, κάτι μαυριδερούς Ινδούς, και σε λίγες μέρες απέκτησαν δεκαπλάσια δύναμη πυρός.
Σε μια μάχη κοντά στην Ομόνοια, Πειραιώς και Βούλγαρη γωνία, ένας εγγλέζικος όλμος έσκασε σχεδόν δίπλα στα δυο κορίτσια. 
Η Μπέλλου τραυματίστηκε απ' τα θραύσματα στο χέρι. Η Αθούλα τη γλίτωσε, αλλά πανικόβλητη άφησε το οδόφραγμα κι έπεσε στα χέρια των εχθρών.
Μαζί με χιλιάδες ακόμα αιχμαλώτους μεταφέρθηκε πρώτα στο Γουδί, μετά στου Χασάνι (έτσι λεγόταν τότε η μετέπειτα περιοχή του αεροδρομίου Ελληνικού), κι από κει με πλοίο μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο, στην Ελ Ντάπα, 150 χιλιόμετρα απ' την Αλεξάνδρεια.
Στην Ελ Ντάπα στιβάχτηκαν σε τεράστια συρμάτινα κλουβιά κάτω απ' τον καυτό ήλιο της ερήμου, μαζί με άλλους αιχμάλωτους πολέμου, Γερμανούς κ.λπ. Για να τους ξεχωρίζουν, οι Εγγλέζοι έντυσαν τους Έλληνες με μια πουκαμίσα που στην πλάτη ήταν ραμμένο ένα τρίγωνο, η λεγόμενη "στάμπα".
Εκεί η Άθη έγραψε το γνωστό τραγούδι που ακούτε στο βιντεάκι που ακολουθεί.
Κι εκεί έμαθε την ήττα των ΕΛΑΣιτών στη μάχη της Αθήνας, οπότε έκαστε κι έγραψε ένα τραγούδι:
Μας πήραν την Αθήνα μόνο για ένα μήνα,
του Σκόμπι τα κανόνια γκρεμίσαν τα Κουπόνια.
Βόμβες βροχή στου Γκύζη, κι εμείς στο μετερίζι.
Μαύροι πατούν τη γη μας, κράτα Καισαριανή μας.
Μάχονται σα λιοντάρια στα Εξάρχεια παλικάρια.
Τρέξτε καπεταναίοι, απ' τα βουνά γενναίοι.
Οι Άγγλοι θα νικήσουν όταν οι μαύροι ασπρίσουν...
Οι καπετάνιοι δεν κατέβηκαν στην Αθήνα, προτίμησαν να πολεμήσουν τον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο.
Οι μαύροι δεν άσπρισαν κι η Αθήνα χάθηκε οριστικά. Ακολούθησε η Συμφωνία της Βάρκιζας, η παράδοση των όπλων κι η λεγόμενη "λευκή τρομοκρατία" των παρακρατικών...
Μόνο ο Άρης Βελουχιώτης αντέδρασε στην επίσημη γραμμή του ΚΚΕ. Αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα και σχεδίαζε τη δική του πολιτική κίνηση, το "Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας".
Το Κόμμα τον αποκήρυξε κι έδωσε εντολή στις Τοπικές Οργανώσεις της επαρχίας "ούτε ψωμί ούτε νερό στον Άρη Βελουχιώτη".
Ο Άρης, μόνος κι ακάλυπτος, με λίγα πιστά παλικάρια, ήταν εύκολη λεία των Δεξιών. 
Περικυκλώθηκε κι αναγκάστηκε ν' αυτοκτονήσει. Οι παρακρατικοί της συμμορίας Βόιδαρου έκοψαν το κεφάλι του και το κρέμασαν σε φανοστάτη στην πλατεία των Τρικάλων.
Η Άθη η Ρεμπέτισσα πολύ λυπήθηκε, αλλά προτίμησε να γράψει ένα δίστιχο με πιο αισιόδοξο τόνο:
Κείνος δε θέλει κλάματα, δε θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές, αρματωσιές και βόλια...

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Α' (Ήμουν ένα "γουρούνι"!)

Κάθε φορά που κάποια προσπαθούσε να μου μιλήσει σοβαρά, εξέπεμπα το μήνυμα πως δεν είμαι συναισθηματικά διαθέσιμος.
Κάποιες έδειχναν ξετρελαμένες μαζί μου. Ήθελαν να βλεπόμαστε καθημερινά κι όσο περισσότερες ώρες γινόταν. Εγώ προτιμούσα να τις βλέπω μόνο τα σαββατόβραδα. Πολλές φορές και κάθε δεύτερη βδομάδα.
Όταν μου τηλεφωνούσαν είτε δεν ήμουν σπίτι είτε τους έλεγα πως θα τις έπαιρνα σε λίγο, κάτι που σπανίως συνέβαινε.
Η καημένη η Ρ. Κάποια στιγμή ένιωσε την εσωτερική παρόρμηση να μου πει "σ' αγαπώ!". Με είδε να παγώνω και να παίρνω ανάποδες. Κι έσπευσε να το σώσει: "Δεν εννοούσα ότι σ' αγαπώ Ψόνθο. Απλά ήθελα να πω πως αγαπώ αυτό που νιώθω τούτη τη στιγμή. Μου αρέσει να είμαι μαζί σου"...
Κορίτσια, αισθανόμουν μόνο πόθο για σας. Το μόνο που σκεφτόμουν μετά τη σεξουαλική μου ικανοποίηση ήταν "και τώρα κυρία μου άσε με να φύγω"! 
Ένιωθα το ίδιο αίσθημα κορεσμού μετά από ένα πλήρες γεύμα σε μια ταβέρνα. Όταν χόρτενα ήθελα να σηκωθώ αμέσως απ' το τραπέζι. Και το καλύτερο κοκορέτσι μού έφερνε αναγούλα. Βέβαια, μόλις ξαναπινούσα επέστρεφα στην ψησταριά...
Είμαι από τους άντρες που δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Χτίζω γύρω μου έναν τοίχο που προστατεύει τις ευάλωτες πλευρές μου. Και δεν έχω καμιά διάθεση να τον γκρεμίσω γιατί απλούστατα δεν αισθάνομαι αρκετά ασφαλής...
Στην αρχή της σχέσης μας η Μ. με ένιωθε πολύ κοντά της. Ήμουν πρόθυμος να της ικανοποιήσω κάθε επιθυμία και ανάγκη. Κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις χωρίς ίχνος βαρεμάρας. Αλλά μόλις το πρώτο πάθος καταλάγιασε υιοθέτησα τη νοοτροπία του παντρεμένου. Ένιωσα "βολεμένος" και θεωρούσα το ... αιδοίον δεδομένον και επί πίνακι!
Εκείνη τα απογεύματα έκανε μπάνιο, μακιγιάρονταν, ετοίμαζε ένα ρομαντικό γεύμα για δύο. Κι εγώ, όταν ερχόμουν, με το ζόρι πέταγα ένα "γεια" και χωνόμουν στον καναπέ πίσω από μια εφημερίδα ή μπροστά στην τηλεόραση...
Σε ένα πράγμα ήμουν απόλυτα ειλικρινής. Σε όλες ξεκαθάριζα πως δεν είμαι απ' τους τύπους που παντρεύονται. 
Αλλά οι περισσότερες πίστευαν πως η γοητεία τους είναι ακαταμάχητη. Πως θα με κάνουν να γίνω απόλυτα εξαρτημένος απ' αυτές, και μόλις θα μ' έχουν γραπώσει για τα καλά θα μου θέσουν το δίλημμα ή γάμος ή χωρισμός. Κι εγώ δεν θα είχα άλλη επιλογή απ' το να τις οδηγήσω στην εκκλησία...
Κάποιες στο σεξ ξεπερνούσαν τον εαυτό τους. Έκαναν πράγματα που δεν τους πολυάρεσαν, μόνο και μόνο για να πάθω μαζί τους εξάρτηση.
Κάποιες που κατοικούσαν σε άλλες πόλεις και τα πήγαινε-έλα άρχιζαν να μας κουράζουν και να μας εξαντλούν οικονομικά, το έριχναν στον ορθολογισμό. 
Η Μ. μου το πέταξε ντε κλαρέ: "Ψόνθο, δε νομίζεις πως το ειδύλλιό μας παράγινε ακριβό? Δεν θα ήταν πιο λογικό να ζήσουμε μαζί?".
Πολλές, ακόμα και σήμερα, με ρωτάνε: "αφού δεν μ' αγαπάς γιατί μένεις μαζί μου?".
Η απάντηση είναι πολύ απλή: Στη σχέση μας υπάρχουν κι ευχάριστες στιγμές. Έχω κάποιον άνθρωπο να με φροντίζει. Σας βρίσκω συμπαθητικές κι ευχάριστες. Μου προσφέρετε ψυχαγωγία, ποικιλία, χιούμορ, κάποιες και καλό σεξ. Γιατί να μη συνεχίσω να βγαίνω μαζί σας?

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (20) - Βρήκα ο "ρωμιόγυφτος" τη γενιά μου...


Οι Σαράντα Εκκλησιές (Κιρκλαρελί τις λένε οι Τούρκοι) είναι ιστορική τοποθεσία. Εδώ δόθηκε η πρώτη μάχη των Βαλκανικών Πολέμων του 1912.
Τα οχυρωματικά έργα της πόλης θεωρούνταν για την εποχή τους απόρθητα. Είχαν κατασκευαστεί με την αυστηρή επίβλεψη του γερμανικής καταγωγής φον ντερ Γκολτς πασά.
Οι Βούλγαροι έφτασαν ως εκεί χωρίς καμία αντίσταση. Οι Τούρκοι πανικοβλήθηκαν και το 'βαλαν στα πόδια πηδώντας χαντάκια και κόβοντας δρόμο απ' τους αμπελώνες.
Η σημερινή πόλη έχει δυστυχώς εξευρωπαϊστεί. Είναι απαλλαγμένη απ' τον παλιό ράθυμο τόνο της οθωμανικής εποχής.
Οι θαμώνες των καφενείων έμαθαν να κάθονται σε καρέκλες. Δεν βλέπεις πλέον άνθρωπο να κάθεται σταυροπόδι στην ψάθα και ν' απολαμβάνει το γουργούρισμα του ναργιλέ του.
Γι' αυτό κι εγώ αναχωρώ αμέσως...
Το Μπαμπαεσκί ήταν κάποτε περιβόητο για τη σιτοπαραγωγή και το κάστρο του.
Για τον έλεγχο αυτού του φρουρίου ("Βουλγαρόφυγον" το έλεγαν) πολέμησαν σκληρά επί δύο αιώνες Βούλγαροι και Βυζαντινοί.
Η πόλη πήρε τ' όνομά της απ' τον δερβίση Μπαμπαεσκί που ΄χε ιδρύσει εκεί ένα μεγάλο μοναστήρι ("τεκέ"). Λένε πως είναι θαμμένος στον παλιό βυζαντινό ναό τ' Άι-Νικόλα.
Φτάνω στο Λουλεμπουργκάζ. Εδώ ανασυντάχθηκε ο οθωμανικός στρατός που έφυγε κακήν κακώς απ' τις Σαράντα Εκκλησίες. Και έδωσε λυσσαλέα μάχη κατά των Βουλγάρων. Τρεις φορές άλλαξε χέρια η πόλη μέσα σε διάστημα λίγων ημερών τον Οκτώβρη του 1912. Τελικά νίκησαν οι Βούλγαροι χάνοντας 7.000 άντρες!
Η ήττα κλόνισε την οθωμανική αυτοκρατορία. Η κυβέρνηση έπεσε και η διάδοχη κατάσταση τουφέκισε αμέσως 200 αξιωματικούς που θεώρησε υπαίτιους για την άτακτη φυγή απ' τις Σαράντα Εκκλησιές και την ήττα...
Εδώ γνώρισα και μια ιδιαίτερη κατηγορία γύφτων που ασχολούνται αποκλειστικά με την κτηνοτροφία. Τους λεγόμενους "Ρωμιόγυφτους"!
Μια τούρκικη παροιμία λέει γι' αυτούς: "Ο Μάρτης μέσα, ο γύφτος έξω!". Γιατί μόλις μπαίνει ο Μάρτης η γύφτικη αυτή ράτσα αρχίζει τις περιπλανήσεις της ψάχνοντας για κατάλληλα κι ελεύθερα βοσκοτόπια...
Σ' όλο το θρακιώτικο κάμπο βλέπεις παντού χωμάτινους λόφους. Λέγονται κι εδώ "τούμπες"! Μάλλον παραφθορά της αρχαίας λέξεως "τύμβος"!
Χιλιάδες τούμπες εδώ κι εκεί. Λίγες έχουν ερευνηθεί απ' τους αρχαιολόγους. Ήταν κυρίως τάφοι, γι' αυτό και βρέθηκαν πολλά ταφικά αντικείμενα και σκελετοί.
Μερικές τούμπες ήταν και παλιά οχυρά φρούρια κατά μήκος των εμπορικών δρόμων. Κι είχαν μόνιμες στρατιωτικές φρουρές τόσο στη βυζαντινή όσο και στην οθωμανική εποχή.