Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Αλληλεξάρτηση των πάντων! (Θα το ’λεγες και "σοσιαλιστικό μανιφέστο")

Μπρος στο βουδιστικό ναό
ένα πουλάκι πέταξε
-χελιδόνι ήταν;
περιστέρι;
θα σας γελάσω-

Μα ξάφνου
ένας πίθηκος
-Μάρκο τον ελέγαν- 
το χελιδόνι άρπαξε
στο στόμα το ’βαλε
και το κατάπιε.

Ο γερο-Βράχμας τον δασκάλεψε
και του ’πε:
"Μάρκο,
δεν τρώνε τα πουλιά,
δεν τα σκοτώνουν!"

Κι ο γερο-Βράχμας
-από τότε-
περπατάει
μ’ ένα σπασμένο πόδι...

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Λέτε να το "ξαναπάρουμε το μονοπάτι"; (Σκέψεις πάνω στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις)

1) Όσο κι αν δεν μας αρέσει, η αλήθεια πρέπει να λέγεται: όταν είσαι καταχρεωμένος, ελλειμματικός και με χαμηλή παραγωγικότητα, είσαι καταδικασμένος να ζεις με λιτότητα. Είτε κάνεις την "κωλοτούμπα" είτε το πας για "ρήξη".
Ο Σύριζα προεκλογικά, αλλά και τώρα, χαϊδεύει αυτάκια. Αυτό που λένε μερικοί, πως "ο κόσμος τέτοια θέλει ν’ ακούει", δεν είναι αριστερό επιχείρημα.
2) Στο Δημοψήφισμα θα ψηφίσουμε "ΟΧΙ"! Αυτό δεν το συζητάμε. Για πολλούς λόγους. Αλλά κυρίως γιατί πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχτεί η αξιοπρέπεια του λαού μας. Στις 5 Ιούλη γράφουμε ιστορία και δεν πρέπει να κάνουμε κάτι για το οποίο θα ντρέπονται οι ερχόμενες γενιές. Οι κυβερνήσεις είναι αναλώσιμες. Το κύρος του κυρίαρχου λαού πρέπει να διαφυλαχθεί ως παρακαταθήκη για το μέλλον...
3) Βλέπω στο ίντερνετ πολύ ενθουσιασμό για το "ΟΧΙ". Αλλά ξέρω πως οι περισσότεροι με την πρώτη δυσκολία θα κιοτέψουν. Λίγοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν πραγματικές θυσίες. 
Όταν, ρε φίλε, δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ’ρθεις στη συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος, πώς να σε πιστέψω πως είσαι έτοιμος να γίνεις ήρωας; 
Ο Άρης Βελουχιώτης όταν πρωτοβγήκε στο κλαρί ήταν ειλικρινής. Προειδοποίησε τους χωριάτες πως ο δρόμος είναι στρωμένος με δάκρυ και αίμα. Οι κατακτητές θα σκοτώσουν ανθρώπους και θα κάψουν χωριά για αντίποινα. Δεν υποσχέθηκε ούτε καλοπέραση ούτε τσέπες γεμάτες λίρες. Η ρήξη κι η επανάσταση είναι εχτρίμ γκέιμ. Αν δεν "το ΄χεις" καλύτερα πήγαινε στη συναυλία στη Μαλακάσα κι άσε τα ηρωιλίκια...
4) Η "εσωτερική τρόικα" έπαιξε πολύ βρόμικο ρόλο. Την ώρα που η κυβέρνηση έδινε σκληρή μάχη, τα "μνημούνια" την απειλούσαν με "εκτελέσεις στο Γουδί"! 
Πόσο σκατόψυχος πρέπει να ’σαι, ρε γμτ μου, για να εύχεσαι να "νικήσει ο Σόιμπλε"; Και πόσο σκουλίκαρος είσαι όταν απ’ την μια πιέζεις την κυβέρνηση να υπογράψει "πάση θυσία" κι απ’ την άλλη περιμένεις στη γωνιά να την κατηγορήσεις για "φοροεπιδρομή"; Ερπετά, ε ερπετά!
5) Οι εποχές της κρίσεις έχουν και τα καλά τους. Αποκαλύπτεται η ποιότητα του καθενός μας. Τις τελευταίες μέρες "σούταρα" αρκετούς πρώην φίλους μου. Κάτι φιλελέδες που φωνάζουν να καταργηθεί η προστατευτική ομπρέλα του κράτους, αδιαφορώντας αν έτσι θα εξαθλιωθούν τα 2/3 της κοινωνίας μας. Τέτοιοι σκληρόκαρδοι άνθρωποι άνετα μπορούν αύριο να φορέσουν κουκούλα και να σε δείξουν με το δάχτυλο. Ας πιστεύουν ό,τι θέλουν. Φίλους δικούς μου δεν τους θέλω...
6) Με τους νεο-φιλελεύθερους πολύ φοβάμαι πως δεν θ’ αποφύγουμε τη μετωπική σύγκρουση. Και θα είναι και πολύ βίαιη. Πλέον η κοινωνία δεν μας χωράει όλους μας. Με δική τους ευθύνη. Αυτοί θέλουν να ανατρέψουν τις κοινωνικές ισορροπίες της μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας.
Ξέρω πως ελπίζουν (και σχεδιάζουν) να επιστρέψουν στην εξουσία με τη βοήθεια του ξένου παράγοντα. Μην το τολμήσουν! Τότε να ξέρουν πως, κι αν πέρασαν τόσα χρόνια, εμείς δεν το ξεχάσαμε το "μονοπάτι" που πήραν οι παππούδες μας.
Και τώρα δεν θα κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Έχουμε διαβάσει πολύ ιστορία και τη χωνέψαμε. Κι είμαστε πιο έξυπνοι, πιο μορφωμένοι και πιο συνειδητοποιημένοι απ’ τους παππούδες μας. Και δεν έχουμε και τις πατσοκοιλιές του Άρη! Δηλαδή είμαστε ο συνδυασμός που "σκοτώνει"! 
Τώρα θα επιλέξουμε εμείς το χρόνο και τις συνθήκες της "τελικής αναμέτρησης". Δεν θα ξαναχάσουμε όπως τον Δεκέμβρη του ’44!
Α ρε κατακαημένη πατρίδα Ευρυτανία...
Λέτε το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ν’ ανταριάσει;

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (Δ’) - Πριν γδυθώ μοιάζω αράπης!

Πολύ γουστάρω τις επαγγελματίες πουτάνες!
Αντιθέτως, σιχαίνομαι τις "κρυμμένες πόρνες". 
Αυτή που σε παντρεύτηκε ρε μαλάκα για να τη ζεις και να το ξύνει. 
Και κάτι γκομενίτσες που σου λένε με θράσος: "μικρή είμαι, σαν τα κρύα τα νερά, ε όχι και να πληρώσω το ποτό μου"!
Έχω ακούσει τις ιστορίες της ζωής πολλών πουτάνων. Οι περισσότερες είναι ψεύτρες παθολογικές (όπως όλες οι γυναίκες άλλωστε). Εννιά στις δέκα βγήκαν στο κλαρί μετά από βιασμό! Κόψτε κάτι ρε σεις...
Οι περισσότερες είναι κακοποιημένες, αλλά αφού πρώτα επέλεξαν το συγκεκριμένο "μονοπάτι".
Είδα μπροστά μου ένα "νταβά" ν’ αρπάζει μία απ’ τα μαλλιά, να της χώνει το κεφάλι στην τουαλέτα και να τραβάει το καζανάκι.
Οι περισσότερες έχουν βαθιές ουλές απ’ τον αγκώνα μέχρι τον καρπό. Είναι τα λεγόμενα "χαρακίδια". Χαρακώνονται με σπασμένα μπουκάλια ή ξυράφια για μαγκιά ή να δείξουν πόσο δυστυχισμένες νιώθουν...
Οι "καλοί πελάτες" έρχονται στην πρωινή βάρδια. Πριν αρχίσει το ωράριο του γραφείου, στο μεσημεριανό διάλειμμα ή αμέσως μετά το σχόλασμα. 
Εγώ πάω αργά το απόγευμα, μαζί με τους αλλοδαπούς εργάτες. Μας έχουν για φτύσιμο. Θέλουν μόνο να πάρουν τα λεφτά μας και να μας ξεφορτωθούν. 
Κάθονται ώρα στο μπάνιο και μας αφήνουν να βλέπουμε πορνοταινίες ελπίζοντας πως θα χύσουμε πριν έρθουν! Ένα άλλο γνωστό κόλπο είναι με το σφίξιμο των μπουτιών. Το κάνουν τόσο επιδέξια που χύνεις πριν καν μπεις μέσα τους.
Περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου. Κάποια στιγμή μπαίνω στο δωματιάκι της. 
Φοράω ένα μαύρο μπλουζάκι. "Δεν σου είπα όχι άλλους αραπάδες!", βάζει τις φωνές η κοπελίτσα στην τσατσά...

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (58) - Στην πόλη που ο Κεμάλ "έσκισε τη γάτα"!


Ο Πόντος στα τούρκικα λέγεται Τζανίκ-Ιλί, δηλαδή χώρα των Τζάννων που κατοικούσαν τον τόπο απ’ τα ρωμαϊκά χρόνια.
Στην άκρη του Πόντου, προς τα παλιά σοβιετικά σύνορα, λίγο πριν το Βατούμ, υπάρχει μια πόλη που λέγεται Αθήνα  Εκτός απ’ το όνομα δεν έχει κάποια αξιόλογη ιστορία. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο την είχε βομβαρδίσει ο ρωσικός στόλος...
Αποφάσισα να διασχίσω όλο τον Πόντο ξεκινώντας απ’ την Πόλη. 
Το αντικρινό Σκούταρι είν’ η πρώτη ασιατική πολιτεία. Στο νεκροταφείο του θάβονταν επί αιώνες οι ουλεμάδες κι οι βεζύρηδες...
Περνάμε απ’ τη Νικομήδεια. Στα τούρκικα Ισμίτ. Ξεχωρίζει το υπέροχο τζαμί του Οθωμανού αρχιτέκτονα Σινάν, κατ’ απομίμηση της Αγιά Σοφιάς. 
Αν δεν κάνω λάθος η πόλη ιδρύθηκε από αποίκους Μεγαρείς κι ονομαζόταν Αστακός. Ο στρατηγός του Αλέξανδρου Λυσίμαχος την κατέστρεψε, για να την ξαναχτίσει ο Νικομήδης, πρώτος βασιλιάς της Βιθυνίας, που της έδωσε και τ’ όνομά του.
Η Μπολού είναι μια ορεινή, όμορφη και δροσερή πόλη. Το αρχαίο Βιθύνιον, η Κλαυδιούπολη των ρωμαϊκών χρόνων. 
Από δω καταγόταν ο Αντίνοος, ο νεαρός εραστής του αυτοκράτορα Αδριανού. Ο πιτσιρικάς πνίγηκε στο Νείλο κι ο αυτοκράτωρ απαρηγόρητος έδωσε εντολή να του στήσουν αγάλματα σ’ όλη την επικράτεια. Ένα σώζεται στο μουσείο της Ελευσίνας.
Στη χώρα των Παφλαγόνων δεσπόζει η πόλη Κασταμονή. Μάλλον απ’ τις λέξεις "Κάστρο Κομνηνού".
Επί Οθωμανών ήταν ένα απ’ τα ισχυρότερα κέντρα του μουσουλμανικού φανατισμού. Γι’ αυτό κι ο Κεμάλ επέλεξε τούτο το μέρος για να εξαγγείλει μερικές απ’ τις ριζοσπαστικότερες μεταρρυθμίσεις του όπως την ισότητα των φύλων και την υιοθέτηση της ευρωπαϊκής ενδυμασίας. 
Από τότε δεν ξαναφάνηκε στην πόλη σαρίκι...

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Γαμημένο σαββατόβραδο...

Τους τελευταίους μήνες κάνω πολύ παρέα με συριζαίους, αναρχοαυτόνομους κι εναλλακτικούς.
Καλά παιδιά, αλλά ψιλοξενερώνω.
Το δικό μου ντι-εν-έι είναι ασικλήδικο, κουκουέδικο, σταλινικό...
Έχω πάθει καθήλωση στο "πρωκτικό"! Μια κολλητή μου ψυχολόγα έχει κάνει τη γνωμάτευση: "Καταπιεσμένη επιθετικότητα. Ή χρυσαυγίτης είσαι ή αδελφή"...
Οι βορειοευρωπαίοι κι οι βορειοαμερικάνοι δεν με κάνουν παρέα.
Έχω όμως μεγάλο σουξέ σε λατινοαμερικάνους, καραϊβικούς, βαλκάνιους, ανατολικοευρωπαίους, κάθε είδους αραπάδες, γύφτους, μελαμψούς, σχιστομάτηδες...
Στα μπαρ είμαι φημισμένος πέφτουλας.
Μοιράζω αβέρτα το τηλέφωνό μου, ακόμα και στις μεγαλύτερες σαβούρες. Αλλά καμιά τους ποτέ δεν μου τηλεφώνησε...
"Γιατί το κάνεις αυτό?", με ρωτάει ένας κολλητός, απ' τα γνωστότερα στελέχια του Σύριζα.
"Γιατί μπορώ! 'Ετσι δεν κάνουν όλοι?"
Απόψε χρειάζομαι μια καινούργια μασχάλη να μυρίσω.
Έχω να κοιταχτώ στον καθρέφτη πάνω από πέντε χρόνια. 
Έχω μάθει να ξυρίζομαι χωρίς αφρό και καθρεφτάκια. 
Στο στρατό, σε κάποια μονάδα, δεν είχαμε νερό και ξυριζόμασταν με πορτοκαλάδα. Και πλέναμε τα σώβρακά μας στο κράνος. 
Τώρα έχω τελειοποιήσει τις τεχνικές. Κάνω στεγνό ξύρισμα και πλένομαι με χώμα. Κάπου διάβασα πως έτσι έκανε ο στρατός του Αττίλα...
Μοιάζω με φτωχό μετανάστη. Τα ρούχα μου φθαρμένα κι ασιδέρωτα.
Παραγγέλνω μπύρα.
Ακολουθώ τη Γεωργιανή σερβιτόρα μέχρι το μπαρ. 
"Να σε χουφτώσω δυο λέφτα? Προφθένουμε? Πώς διατηρείς τέτοιο κωλαράκι με τόσα γλυκά που τρώς?".
Μια Αλβανέζα χορεύει μόνη της και κουνιέται σα να γαμιέται.
Την πλησιάζω μεθυσμένος.
"Γουστάρεις ανωμαλίες? Γουστάρεις προστυχιές?", με ρωτάει.
Δεν της απαντάω. Γυρνάω αμίλητος στο σκαμπό μου.
Έρχεται και τυλίγει τα πόδια της γύρω απ' τη μέση μου. Κουνιέται πάνω-κάτω φιλώντας με στο στόμα.
Κάτι αναστηλώνεται στο μποξεράκι μου. Πιάνω το χέρι της και το ακουμπάω στο αναστηλωμένο.
Χώνει το λαιμό της στο στόμα μου. 
Τι να θέλει άραγε? Να τη φιλήσω ή να της ρουφήξω το αίμα?
"Μη δίνεις σημασία, πάντα έτσι ψιλοχαμουρεύεται!", μου σφυρίζει στ' αυτί η γκαρσόνα.
Έχω ολοκληρωτικά απορροφηθεί απ' τα μπούτια και το "γιόνι" της! 
"Γιόνι"! Τι ωραία λέξη! Έτσι λέγεται το "μουνί" σε κάποια ινδουιστική διάλεκτο...
Την τραβάω μέχρι την τουαλέτα. Το βρακί της διαγράφεται μέσα απ' την ανοιχτόχρωμη φούστα της. Χαϊδεύει με πάθος το αραιοκατοικημένο από μέσα κι απ' έξω κεφάλι μου.
Γίνεται ένα επεισοδιακό πήδημα. 
Με το χερούλι να κουνιέται συνεχώς πάνω-κάτω. Κι εγώ να προσπαθώ με διάφορα ηχητικά εφέ να σκεπάσω τον οργασμό της...
Βγαίνοντας κάνουμε σα να μην έχουμε γνωριστεί ποτέ!
Το γεγονός πως πηδηχτήκαμε δε σημαίνει πως μπορούμε να υποφέρουμε ο ένας τη φάτσα του άλλου...

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (57) - Αν και ... βελουχιώτης, κλάνω μέντα όταν με πυροβολούν τα τούρκικα αεροπλάνα!


Μετά από 12 ώρες πεζοπορία στα κακοτράχαλα φαράγγια του Κουρδιστάν άρχισα να 'χω παραισθήσεις. Κάθε τόσο έβλεπα σκοτεινές φιγούρες σπιτιών που εξαφανιζόντουσαν μόλις πλησιάζαμε.
Κάποια στιγμή μου πρόσφεραν ένα μουλάρι. Αλλά οι Κούρδοι δεν χρησιμοποιούν σέλες ή σαμάρια. Μόνο μια λεπτή υφαντή κουβέρτα στη ράχη του ζώου κάθε άλλο παρά εξασφάλιζε την ακεραιότητα των γεννητικών μου οργάνων. 
Άσε που δεν είχαν ούτε καν χαλινάρια. Πώς κι από πού να κρατηθείς?
Οι αντάρτες κατά τη διάρκεια της πορείας έπιναν απ' τα λασπόνερα χρησιμοποιώντας το μαντήλι τους σαν φίλτρο. Αν το έκανα κι εγώ, θα πάθαινα σίγουρα δυσεντερία...
Η τούρκικη προπαγάνδα μιλάει συνέχεια για Έλληνες αξιωματικούς που πολεμούν στο πλευρό των Κούρδων του ΡΚΚ. Εγώ ούτε είδα ούτε άκουσα για κανέναν. Αν και ρώτησα. Αντίθετα, μου μίλησαν για Άγγλους, Γερμανούς, Ρώσους, ακόμα και Ιάπωνες εθελοντές.
Κάπου-κάπου σταματάμε για ξεκούραση σε σπίτια τσοπαναρέων. Μου θυμίζουν κάπως τα παλιά "υπόσκαφα" της Σαντορίνης. Ένα μόνο δωμάτιο, στη μέση μια σιδερένια σόμπα και γύρω-γύρω κουβέρτες που κάθονται οι άνθρωποι.
Πριν μπεις στο σπίτι πρέπει να βγάλεις υποχρεωτικά τα παπούτσια σου. Τα δικά μου δεν βγαίνουν με τίποτα. Τα πόδια μου έχουν πρηστεί και πληγιάσει. 
Για να τα ξεκουράσω απλώνω την αρίδα μου, κάτι που θεωρείται μεγάλη προσβολή στην Ανατολή. Εκεί πρέπει να κάθεσαι με τα πόδια οκλαδόν ή τουλάχιστον μαζεμένα στο πλάι! Όμως είμαι ξένος και καλομαθημένος, οπότε δείχνουν κατανόηση...
Οι άνθρωποι εδώ έχουν παραδοσιακά πολύ καλή σχέση με τα όπλα. Αλλά όχι όπως οι δικοί μας οι αρκουδόμαγκες Κρητικοί! 
Οι Κούρδοι τα σέβονται τα όπλα, ποτέ δεν τα χρησιμοποιούν χωρίς λόγο, δεν κάνουν ποτέ αστεία ή παιχνίδια με τα "σιδερικά"...
Την προτελευταία μέρα της πορείας δεχτήκαμε τη μοναδική επίθεση του τούρκικου στρατού. Ένα αεροπλάνο βουτάει κι αρχίζει να μας πολυβολεί.
Δεν τα έχασα γιατί με είχαν δασκαλέψει καλά τα παιδιά. Σ' αυτές τις περιπτώσεις πέφτεις μπρούμυτα κάθετα του μονοπατιού που κινείσαι! Ποτέ κατά μήκος. Γιατί, λόγω της ταχύτητας του αεροπλάνου, οι σφαίρες πέφτουν στο χώμα σε ευθεία γραμμή και με απόσταση  ένα μέτρο περίπου μεταξύ τους. Οπότε, ξαπλώνοντας κάθετα στο δρόμο ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες να σε βρει κάποια από δαύτες.
Κάτι ακόμα που με εντυπωσίασε στους Κούρδους ήταν πως ήξεραν να κρύβουν ακόμα και τα μουλάρια. 
Όταν οι ανιχνευτές μάς ειδοποίησαν πως κάπου κοντά μας κινούνταν μια εχθρική περίπολος, τέσσερις αντάρτες πιάνουν ο καθένας από ένα πόδι του ζώου, τα τραβούν απότομα ώστε το καημένο να πέσει με την κοιλιά στο χώμα, ενώ ένας άλλος του κρατάει το κεφάλι χαμηλά και του κλείνει το στόμα για να μην χλιμιντρίσει...
Ήταν απ' τις πιο αστείες φάσεις της ζωής μου. Ένας θεός ξέρει πώς κρατήθηκα να μην σκάσω στα γέλια και να τα τινάξω όλα στον αέρα...

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Όπου να ’ναι πενηνταρίζω και κουτσοπίνω μπατιρημένος σ’ ένα κουτουκάκι παρέα με ένα "τεταρτάκι" και δυο-τρεις ελίτσες...

Ρε παιδιά, το ’χω μαράζι να πω σε γκόμενα πως το βράδυ θα βγω με τους κολλητούς μου και να μην πάθει υστερία!
Άσε που της βάζουν γκάζια κι οι κάργιες οι φίλες της: "Μα πώς είναι δυνατόν να προτιμάει αυτά τα ρεμάλια από σένα;", "μάλλον σε βαρέθηκε και ψάχνει να βρει άλλη", "σίγουρα σε κερατώνει!"...
Οι περισσότερες είναι κτητικές του κερατά. Και πολύ ζηλιάρες. Είπα στην άλλη πως δεν βγήκα απόψε το βράδυ και πως έμεινα κλεισμένος σπίτι, κι εκείνη ήρθε κι έκατσε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου να βεβαιωθεί πως δεν είναι ζεστό...
Υπάρχουν βέβαια και μερικές πολύ καπάτσες γυναίκες.
Ποτέ δε σε ρωτούν πού και με ποιον ήσουνα. Εσύ το εκλαμβάνεις σαν αδιαφορία και πας και τους τα λες όλα μόνος σου χαρτί και καλαμάρι. 
Ξέρουν ν’ αλλάζουν λάστιχο αυτοκινήτου στο φτερό και να σκοτώνουν τις κατσαρίδες με τη μία. Αλλά ζητούν από σένα να το κάνεις για να αισθανθείς καμπόσος κι απαραίτητος στη ζωή τους!
Προσποιούνται τις θαυμάστριές σου και ικανοποιούν την αντρική ματαιοδοξία που γουστάρει το αρχηγιλίκι. Αλλά στην ουσία σε σέρνουν απ’ τη μύτη.
Όταν ακούω γκόμενα να μου λέει "ξέρεις να με πηγαίνεις στα καλύτερα μέρη", "είσαι πολύ έξυπνος, εγώ ποτέ δεν θα το σκεφτόμουν αυτό", "είσαι υπέροχος εραστής", με πιάνει κρύος ιδρώτας. Αυτές οι γυναίκες είναι ανίκητες! Ξέρουν να διαπράττουν το έγκλημα και να μην το μαθαίνει κανένας...
Μου τη σπαν όμως εκείνες που το παίζουν ιστορία. Που δεν απαντούν στα μηνύματά σου, όταν τους προτείνεις να βρεθείτε βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες, που ενώ γουστάρουν θέλουν να φανούν δύσκολες, πως δεν σε έχουν ανάγκη, πως δεν είναι ξελιγωμένες για άντρα!
Τις προάλλες θαύμασα μια πιτσιρίκα που πριν ολοκληρώσω την πρότασή μου να πάμε για τσίπουρα, με πρόλαβε εκείνη με ενθουσιασμό, περάσαμε παρεούλα τέσσερις ωρίτσες και στο τέλος παραδέχτηκε χωρίς κόμπλεξ πως ήταν μια απ’ τις καλύτερες εξόδους της ζωής της...
Σημειωτέον, έφαγε τον άμπακο, σε αντίθεση με μερικές-μερικές που όταν βγαίνουν με άντρα τρώνε σαν τα σπουργιτάκια λέγοντας πως δεν πεινάνε ενώ δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα σάλια τους...

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (Γ’) - Μπουρδελότσαρκα...

Η πορνεία έχει πολλά πρόσωπα και προσωπεία.
Τα στριπτιζάδικα και τα κολώμπαρα έχουν το δικό τους χρηματιστήριο. Εκεί κάθε κορίτσι μετράει ανάλογα με το πόσοι έρχονται για πάρτη της, πόσοι θα τη ζητήσουν για χορό στο τραπέζι τους, πόσα ποτάκια είναι διατεθειμένοι να την κεράσουν...
Συνήθως τα μαγαζιά δεν τα συμφέρουν οι βίζιτες. Το ζητούμενο είναι ο πελάτης ν’ αγγίζει πολλές φορές από λίγο, να ’ρχετε ξανά και ξανά και ν’ ακουμπάει τα λεφτάκια του στο ταμείο. Αν πηδήξει δεν θα ξανάρθει! Αποδεδειγμένο...
Τα κορίτσια είναι στυγνοί επαγγελματίες. Πάντα χαμογελαστές κι ευγενικές. Δεν επιτρέπουν σε κανένα να τους τρώει το χρόνο. Αν ο πελάτης δεν πληρώσει είναι σα να μην υπάρχει.
Μια πιο έμπειρη συμβουλεύει μια νεότερη: "Να ζητάς πάντα περισσότερα. Κι απ’ το μαγαζί κι απ’ τον πελάτη. Μην κάνεις ποτέ σχέση με πελάτη. Μην ερωτεύεσαι. Να πηγαίνεις μόνο σ’ εκείνον που σε ταΐζει, σε ντύνει, σου πληρώνει το νοίκι, σου κάνει δώρα"...
Στο μπουρδελάκι του Ψειρή η Μ. απ’ το Καζακστάν παίρνει τουλάχιστον 30 πελάτες τη μέρα. Όχι ιδιαίτερα καλό σκορ. Οι έξι πρώτοι κάθε βάρδιας ονομάζονται "τζαζ". Τα χρήματα πηγαίνουν όλα στο "σπίτι".
Την πρώτη βδομάδα έκλαιγε συνεχώς. Μετά συνήθισε. Και τους βρόμικους πελάτες και το ξύλο του νταβατζή.
Οι μπάτσοι είναι οι μόνοι πελάτες που δεν πληρώνουν. Αντίθετα, βγαίνουν απ’ το πορνείο με γεμάτες τις τσέπες.
Η τσατσά προσπαθεί να με πείσει να "πάρω" την Μ. "Είναι πολύ περιποιητική", επιμένει. "Περιποιητικές" στην αργκό της πορνείας είναι τα κορίτσια που ξεκινούν με πολύ καλό στοματικό σεξ.
Στα μπουρδέλα πάνε άνθρωποι κάθε επιπέδου και ηλικίας. Εδώ πληρώνεις για να χύσεις. Άρα δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνεσαι. Και ζητάς αυτό που γουστάρεις, αυτό που δεν τολμάς να ζητήσεις απ’ το κορίτσι σου ή το ζήτησες και στο ξέκοψε.
Κάποτε θεωρούνταν εξτρίμ το "αλογάκι". Πολλοί άντρες την έβρισκαν να παριστάνουν το "άλογο", να περπατάνε γυμνοί στα τέσσερα κι η πουτανίτσα να κάθεται στην πλάτη τους και να τους μαστιγώνει με τη ζώνη τους. 
Σήμερα κάτι τέτοιες ιδιαιτερότητες θεωρούνταν "παιδικές"...

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (56) - Έβαλα στο μάτι μια αντάρτισσα!

Ούτε που κατάλαβα πότε περάσαμε τα τούρκικα σύνορα και μπήκαμε στο Ιράκ.
Η πορεία γίνεται στο σκοτάδι χωρίς φεγγάρι, σε εδάφη με άγνωστη μορφολογία, τα πόδια έχουν πρηστεί.
Συχνά προχωράμε ψηλαφώντας το έδαφος ή κρατώντας την άκρη του όπλου εκείνου που βαδίζει μπροστά μας.
Βαδίζουμε συνεχώς μέσα από χαράδρες ώσπου βλέπουμε μπροστά μας ένα τεράστιο ποτάμι. Μου λένε πως είναι ο Τίγρης. Πρέπει να τον διασχίσουμε. Είναι το πιο δύσκολο σημείο της πορείας μας. Την άνοιξη λιώνουν τα χιόνια και τα νερά του ποταμού γίνονται ορμητικά.
Θα τον διασχίσουμε απ’ το στενότερο σημείο του. Εκεί που η απέναντι ακτή απέχει περίπου 150 μέτρα.
Κατεβαίνουμε με μεγάλη δυσκολία την απόκρημνη όχθη. Από το σημείο αυτό είμαστε εντελώς ακάλυπτοι. Άνετα μπορούν να μας θερίσουν. Πρέπει να κάνουμε πολύ γρήγορα.
Περνάμε κατά ομάδες με φουσκωτές βάρκες που οι αντάρτες έχουν κρυμμένες σε διάφορα σημεία της όχθης. Το παραμικρό λάθος πληρώνεται ακριβά.
Επιτέλους περάσαμε όλοι χωρίς απρόοπτα. 
Πατάμε στον απέραντο κάμπο της Μεσοποταμίας. Τσαλαβουτάμε στο μαλακό αργιλώδες έδαφος. Η περιβόητη λάσπη της περιοχής αναφέρεται ακόμα και στην εβραϊκή Βίβλο!
Μόλις σταματάμε για ανάπαυση, για πρώτη φορά χαλαρώνω και παρατηρώ πως τουλάχιστον ένας στους τέσσερις αντάρτες ήταν γυναίκα! 
Ορισμένες πολύ μικρές, ίσως και 14 ετών. Έχουν σφιχτά πρόσωπα παρά την ηλικία τους. Μοιάζουν σκληροτράχηλες αλλά η θηλυκότητά τους ξεχειλίζει απ’ τα φαρδιά παντελόνια και την κλασική μαντίλα που κρύβει τα μαλλιά τους. 
Κάποιος με ενημερώνει πως στο αντάρτικο είναι αδιανόητες οι σεξουαλικές σχέσεις. 
Είναι ένα απ’ τα σοβαρότερα πειθαρχικά παραπτώματα. Ακόμα και παντρεμένα ζευγάρια που πολεμούν δίπλα-δίπλα, πρέπει να συμπεριφέρονται σαν ξένοι...
Μωρέ κάτσε να βρεθούμε σε ασφαλέστερο μέρος και θα σου την περιποιηθώ εκείνη τη χαμηλοβλεπούσα μελαχρινούλα με το ΑΚ-47 καλάσνικωφ...

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (Β’) - Περιτομή στο γυφτομαχαλά!


Μόλις κλείνουν τα μαγαζιά στη Σόλωνος, αρχίζουν να ξεμυτίζουν τα "κορίτσια της Νομικής". Λέγονται έτσι γιατί κάνουν πιάτσα κοντά στη Σχολή...
Είμαι βιαστικός, γι’ αυτό και επιλέγω μια πίπα στα όρθια κι από αλλοδαπή. Ένα πεντάευρο φτάνει και περισσεύει...
Κόβω κάθετα προς Ευριπίδου-Αθηνάς-Κουμουνδούρου.
Τα τζάνκια το ’χουν ρίξει στους φιλοσοφικούς προβληματισμούς: "ρε μάγκες μπας και δεν είν’ καλή η ζίου (ηρωίνη) και φάμε κανένα πακέτο;"
Στην πιάτσα με τ’ αγοράκια αρχίζει κοσμοσυρροή. Οι Έλληνες κρατάνε ακόμα τις τιμές σχετικά ψηλά. Κούρδοι, Ρουμάνοι κι Αλβανοί είναι πολύ φθηνότεροι. Αλλά και πιο επικίνδυνοι. Μόλις βρεθείς μόνος μαζί τους σου βγάζουν μαχαίρι και σε κλέβουν...
Ένας με πλησιάζει και προσπαθεί να μου πουλήσει καλάσνικοφ σε κομμάτια. "Μόνο 300 ευρώ", επιμένει φορτικά. Ορκίζεται πως "δεν είναι χτυπημένο", δηλαδή δεν έχει χρησιμοποιηθεί σε ληστεία ή τρομοκρατική ενέργεια. Αλλά ποιος τον πιστεύει...
Ένας άλλος μου πουλάει με 60 ευρώ μια τηλεκάρτα "που δεν τελειώνει ποτέ!". Έχουν βρει τον τρόπο να σπάσουν τους κωδικούς του ΟΤΕ...
Αποφεύγω τα στενά δρομάκια του Ψειρή. Τέτοια ώρα μπορούν άνετα να σου κάνουν "φόρμα", δηλαδή να σε στριμώξουν σε κάποιο αδιέξοδο και με την απειλή μαχαιριού να σε κλέψουν.
Η βιομηχανία των πλαστών διαβατηρίων είναι σε άνθιση. Οι τιμές εκτοξεύονται στα ύψη αν καταλάβουν πως σε κυνηγάει η αστυνομία ή για κάποιο λόγο καίγεσαι να βγεις απ’ τη χώρα...
Ανοίγω το βήμα μου για να προλάβω, έστω και στο τέλος της, τη γιορτή του φίλου μου του Σεβάν. Είναι τσιγγάνος μουσουλμάνος απ’ τη Θράκη και σήμερα κάνει περιτομή στο δωδεκάχρονο γιο του. Κι έχει στήσει μεγάλο πανηγύρι στο Γκάζι...
Η περιτομή των μουσουλμάνων είναι κάτι σαν το δικό μας βάπτισμα. 
Ο πιτσιρικάς τριγυρνάει στο γυφτομαχαλά όλη μέρα γεμάτος περηφάνια. Σήμερα έχει την τιμητική του.
Τα μεγαλύτερα αγόρια προσπαθούν να τον ενθαρρύνουν: "Μη φοβάσαι, μόνο δυο ώρες θα πονάς"...
Τους πέτυχα την ώρα που η ορχήστρα έπαιζε χαρούμενα τουρκικά τραγούδια κι οι γυναίκες χόρευαν το χορό της κοιλιάς.
Οι γεροντότεροι της φυλής σηκώνονται να με χαιρετίσουν. "Καλώς ήρθες αρκαντάς"!
Δεν θα μπορούσαν να μου κάνουν μεγαλύτερη τιμή...

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (55) - Στα βουνά με τους αντάρτες...


Δεν είν’ και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να ενταχθείς προσωρινά σε μια ομάδα Κούρδων ανταρτών και να περάσεις μαζί τους απ’ την Τουρκία στο Ιράκ μέσω δύσβατων μονοπατιών κι επικίνδυνων φαραγγιών.
Το πώς το κατόρθωσα είν’ μια μεγάλη ιστορία. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι Κούρδοι είναι να συλληφθεί ή να σκοτωθεί στις τάξεις τους ένας Έλληνας. Θ’ ακολουθήσει μεγάλος διπλωματικός σάλος...
Κατ’ αρχήν έπρεπε ν’ αλλάξω ρούχα. Το τζιν που φορούσα ήταν ακατάλληλο για τα μέρη που θα περπατούσαμε.
Μου έδωσαν μια απ’ τις δικές τους στρατιωτικές βράκες. Αποδείχθηκε πολύ λειτουργική. Είναι πολύ φαρδιά, αφήνοντας μεγάλα περιθώρια ευλυγισίας στα πόδια κατά την αναρρίχηση. Το λεπτό της ύφασμα έχει την ιδιότητα να στεγνώνει πολύ γρήγορα, κάτι που αποδείχθηκε σωτήριο.
Στο κεφάλι φόρεσα το "κέφι", το γνωστό μεσανατολικό μαντίλι. Προστατεύει το κεφάλι απ’ τους ανέμους, τη βροχή, το κρύο και τον καυτό ήλιο. 
Τις νύχτες η θερμοκρασία πέφτει πολύ, αλλά τη μέρα σε ψήνει ο ήλιος! Όσα μέρη του σώματος δεν σκεπάζονται απ’ το "κέφι", παθαίνουν εγκαύματα...
Η πορεία μαζί τους με έπεισε πως πρόκειται για πολύ καλά εκπαιδευμένο στρατιωτικό σώμα. 
Κρατάνε πάντα τις σωστές αποστάσεις μεταξύ τους, μικρές ομάδες ανιχνευτών κινούνται σταυροειδώς σε περίμετρο 500 μέτρων απ’ την κυρίως ομάδα, ξέρουν να εκμεταλλεύονται περίφημα κάθε κοιλότητα και οπή του εδάφους.
Εκείνο που μ’ εντυπωσίασε ήταν η παρουσία ενός γιατρού. Κάθε μια ώρα επέβαλε πεντάλεπτη διακοπή της πεζοπορίας και μας μοίραζε καραμέλες. Έτσι αναπληρώναμε τις γλυκογόνες ουσίες του ήπατος που καταναλώνονται γρήγορα με τη συνεχή κίνηση.
Στο μόνο σημείο που οι αντάρτες υστερούν εμφανώς είναι στην άμυνά τους από επιθέσεις ελικοπτέρων. 
Δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργούν οι θερμικές κάμερες των Σούπερ Πούμα. Ακόμα κι αν είσαι χωμένος στη γη σε εντοπίζουν λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας μεταξύ ανθρώπινου σώματος και εδάφους.
Κάθε φορά που τα τουρκικά ελικόπτερα "βγαίνουν για κυνήγι", κάνουν πάρτι. Τους ενημερώνω πως πρέπει άμεσα να προμηθευτούν τις ειδικές στολές που κάνουν τους ανθρώπους "αόρατους" απ’ τις θερμικές κάμερες.
Κινούμαστε μόνο τη νύχτα. Μόλις βγει ο ήλιος λουφάζουμε σε σπηλιές. Οι περισσότεροι κοιμούνται, άλλοι κουβεντιάζουν ή χαζολογούν.
Το οινόπνευμα απαγορεύεται αυστηρά. Το κάπνισμα επιτρέπεται μεν αλλά όσοι κατατάσσονται στο αντάρτικο πρέπει υποχρεωτικά να το κόψουν το πολύ μέσα σε τρία χρόνια....

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (Α’) - Η Ομόνοια είν’ εθιστική!


Η δικιά μου Αθήνα δεν είν’ μια πόλη βαρετή κι υποδειγματική.
Δεν είν’ ένας τόπος που κανείς δεν κλέβει, δεν σκοτώνει, δεν βιάζει, δεν μαστουρώνεται.
Η δική μου Αθήνα δεν έχει παρθενικό υμένα. Τον έχει σπάσει. Μόνη της!
Γουστάρω να τριγυρνάω στις γειτονιές που οι ειδήσεις των 8 τις βάζουν μέσα σε κόκκινο κύκλο. Τις θεωρούν επικίνδυνες, για να μην πω εμπόλεμες, ζώνες.
Οι δικές μου γειτονιές είν’ γεμάτες με κινδύνους και πόθους. 
Με πόρνες, πρεζάκια, χόπερς, καλλιτέχνες, κλεφτρόνια. 
Στους τοίχους διαβάζεις συνθήματα του τύπου "Χιτ εντ ραν". Και κάθε τρεις και λίγο οι συμμορίες ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους έξω απ’ το μπαρ που ρουφάω τις μπύρες μου.
Κανείς δεν βρίσκεται τυχαία κάτω απ’ την Ομόνοια ξημερώματα. 
Στην πλατεία του "πάρε-δώσε". 
Βασικά, λεφτά δίνεις και παίρνεις τα πάντα. Γυναίκες, αγοράκια, ναρκωτικά, πλαστά διαβατήρια και ταυτότητες, όπλα.
Κάτι κωλόγεροι περιμένουν υπομονετικά πότε τα τζάνκια θα σωριαστούν στο πεζοδρόμιο για να τρέξουν να τα χουφτώσουν.
Ένα αλάνι φτύνει τα δόντια του μαζί με αίμα καθώς κάποιοι του χτυπούν το κεφάλι στον τοίχο. Τους πούλησε "σκάρτο πράμα" και τους άφησε χαρμάνηδες...
Έγινα κι εγώ "Ομονοιάκιας"!
Η Ομόνοια είναι εθιστική. Φαίνεται πως το νερό της έχει κάτι που προκαλεί εξάρτηση.
Λένε πως χρειάζεσαι δέκα χρόνια για να ξεχάσεις την Ομόνοια. Αλλά σου φτάνουν δυο μήνες για να γεράσεις στην Ομόνοια!

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (54) - Σκέφτομαι να ριζώσω στο Κουρδιστάν...


Αφήνω πίσω μου τη λίμνη Βαν και παίρνω το δρόμο προς νότο. Από δω πέρασαν παλιά οι Έλληνες "Μύριοι" του Ξενοφώντα!
Στην πλευρά του λόφου συναντώ τανκς σε πυκνό σχηματισμό.
Ο πόλεμος που άρχισαν οι Κούρδοι στη νοτιοανατολική Τουρκία δεν έχει μέτωπο ούτε σύνορα. Στα καλά καθούμενα μπορεί να γίνεις ο επόμενος όμηρος του ΡΚΚ ή να εμφανιστεί μπροστά σου ένα θωρακισμένο όχημα του στρατού με την κάννη του πολυβόλου του να σε σημαδεύει...
Πλησιάζοντας το Μπατμάν διακρίνω κάτι τεράστια μαύρα μηχανήματα που ανεβοκατεβαίνουν στο έδαφος και αντλούν πετρέλαιο απ’ τα βράχια. Το Κουρδιστάν, όπως το Αιγαίο, είναι μια απέραντη πετρελαιοπηγή...
Συνεχίζω τη διαδρομή κατά μήκος του Τίγρη. Περνάω μέσα από πλινθόκτιστα χωριουδάκια.
Φτάνω στο Μιντγιάτ. Μια Συρορθόδοξη χριστιανική πόλη-νησίδα στο μουσουλμανικό κουρδικό πέλαγος. 
Αποφασίζω ν’ ανέβω στην κορυφή του λόφου που βρίσκεται το ξακουστό μοναστήρι τους, το Μαρ Γκαμπριέλ. Είναι ένα κτίριο με κεραμοσκεπή που το χρώμα του είναι ένα μ’ εκείνη του βράχου.
Το μοναστήρι είναι γυναικείο. Αποτελεί και έδρα του αρχιεπισκόπου τους ενώ λειτουργούν και σχολεία που διδάσκουν τα παιδιά μια απ’ τις παλιότερες γλώσσες του κόσμου, τα αραμαϊκά. 
Οι Δυτικοί θεωρούν τους Συρορθόδοξους μονοφυσίτες-αιρετικούς. Αλλά το ιερό τους βιβλίο, η Πεσίττα, μάλλον είναι αυθεντικότερη απ’ τη χριστιανική Βίβλο στην ελληνική και λατινική της μετάφραση.
Αφήνω πίσω μου τους Συρορθόδοξους και φτάνω στο χωριό μιας "εξωτικής" θρησκευτικής ομάδας: των Γιεζίντι. 
Έδρα της κοινότητάς τους ήταν η περιοχή της Μοσούλης στο βόρειο Ιράκ μέχρι που κατέλαβε την περιοχή το Ισλαμικό Χαλιφάτο και κατέσφαξε τους καημένους τους Γιεζήδες.
Είναι μια θρησκευτική-κουρδική κοινότητα που συνδυάζει στοιχεία ζωροαστρικά-ιουδαϊκά-χριστιανικά-ισλαμικά. 
Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι τους μισούν και τους αποκαλούν "Σατανολάτρες"!
Κι αυτό γιατί λατρεύουν τον έκπτωτο άγγελο, τον Εωσφόρο. Πιστεύουν όμως πως ο αρχάγγελος μετάνιωσε, συγχωρήθηκε απ’ το Θεό, ανέκτησε τη θεία χάρη κι έγινε δεξί του χέρι. Προς τιμή του λατρεύουν την ανατολή και τη δύση του ήλιου. Τον εικονίζουν μ’ ένα παγώνι. Είναι ο "Άγγελος-Παγώνι"! Αυτός που παίρνει και δίνει τη ζωή...
Αφήνω τους Γιεζήδες να ζουν με τα παραμύθια τους κι ετοιμάζομαι ν’ ανέβω το βουνό Κουντί, για να ’βρω την κιβωτό του Νώε.
Καθώς πλησιάζω, τα κατεστραμμένα κουρδικά χωριά απ’ τον τουρκικό στρατό ολοένα κι αυξάνουν.
Κάποιοι ντόπιοι προσπαθούν να με κάνουν να γυρίσω πίσω: "Εκεί πάνω δεν υπάρχει κανένα πλοίο. Μόνο Κούρδους αντάρτες θα βρεις"!
Καθόλου άσχημη ιδέα, σκέφτομαι...

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Η ζωή μου στο κοινόβιο της Κυψέλης... (Β’)

Τα παγωμένα βράδια του χειμώνα καθόμασταν γύρω απ’ το αυτοσχέδιο μαγκάλι, πίναμε φτηνά κρασιά κι ονειρευόμασταν μακρινά ταξίδια.
Σκαρώναμε φανταστικές ιστορίες με μυστηριώδεις γυναίκες της Αφρικής, εξωτικά μπουρδέλα, τύμπανα δερβίσηδων, πίπες οπίου, απόλυτη απραξία...
Έχωσα το χέρι μου στο μπλουζάκι της Μίλης κι άρχισα να τρίβω τις ρώγες της. Της έβγαζα την κιλότα κι εκείνη με βοηθούσε νωθρά. Άφηνε μικρά γελάκια, το σώμα της τεντωνόταν αργά προς τα πίσω.
Ήρθε κι έκατσε πάνω μου. Έκαιγε ολόκληρη. Η επαφή των κορμιών μας με ζεμάτισε.
Ένας νεοφερμένος στο κοινόβιο ήρθε και την πήρε από πίσω. Άπειρα χέρια άρχιζαν να τρίβουν τα βυζιά της. Γίναμε όλοι ένα κουβάρι. Οι αγκώνες και τα γόνατά μας μάτωσαν απ’ τις τριβές. Εκσπερματώσαμε ψυχή τε και σώματι...
Με το φως του πρωινού ήλιου αντιληφθήκαμε πως δεν ήμασταν μια μάζα κορμιών αλλά πέντε χωριστοί άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του μοίρα και το δικό του δρόμο. Ήταν η κορύφωση της φιλίας και του έρωτα...
Προσωπικά, είχα πάρει τη ζωή μας στο κοινόβιο πολύ στα ζεστά. Είχα μπει για τα καλά στο πετσί του κοινοβιακού πνεύματος. 
Ήθελα να γίνω παρανάλωμα για να δοθώ στους άλλους που αγαπούσα, να μοιραστώ μαζί τους τα πάντα. Όσα αισθανόμουν, τη χαρά, τον έρωτα, τη φιλία, την επικοινωνία. Είχα απελευθερωθεί από κάθε αίσθημα ιδιοκτησίας και αποκλειστικότητας.
Απογοητεύτηκα όμως όταν ανακάλυψα πως οι άλλοι δεν το έβλεπαν σαν εμένα. Γούσταραν να πηδάν τη γκομενίτσα μου αλλά εγώ να μην τον ακουμπάω στη δικιά τους. Φορούσαν τα παντελόνια μου, αλλά όταν χρησιμοποιούσα το ποδήλατό τους επαναστατούσαν.
Έφτασα στο σημείο, το βράδυ που εξαφανίστηκε η Μίλη, ν’ αναγκαστώ να τον παίξω μόνος μου. Κανείς απ’ τους αρχιμαλάκες δεν ήθελε να μοιραστεί μαζί μου το κρεβάτι και την κοπέλα του. 
Τις θεωρίες περί σεξουαλικής απελευθέρωσης, θανάτου της οικογένειας, ανοιχτής κοινωνίας χωρίς ταμπού, τέλους της μονογαμίας και λοιπές μαλακίες, τις θυμόντουσαν μόνο όταν είχαν αγαμίες και αφραγκίες και γούσταραν να πηδήξουν τη δική σου γκόμενα και να φάνε το δικό σου τοστάκι! Αλλά αυτοί δεν έδιναν ούτε τ’ αγγέλου τους νερό...
Ένιωσα τη θλίψης και την απογοήτευση να με κυριεύουν.
Άρχισα να νιώθω τρελή μοναξιά.
Μόνη μου παρηγοριά ένας μυστήριος τύπος που  μόλις είχε γυρίσει απ’ την Ινδία ντυμένος Κρίσνα. Τον έπαιρνα παρέα ως την Κολιάτσου. Εκεί, όλο και κάποια μαυρούλα βρίσκαμε για πεοθηλασμό μ’ ένα πεντόευρω...
Σε λίγες μέρες σηκώθηκα κι έφυγα απ’ το σπίτι. 
Δεν ξαναρώτησα τι απόγιναν οι τύποι. Πολύ αργότερα έμαθα πως κανείς τους δεν είχε καλό τέλος. Τρελάδικα, φυλακές, θάνατοι...