Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (123) - Οι "Περσικοί Πόλεμοι" μάλλον είναι μεγάλη μούφα!

Οι σχέσεις των Περσών με τους Μεκεδόνες ξεκινούν γύρω στα 520 π.Χ., όταν το Βασίλειο του Αμύντα υποτάσσεται στην Περσία. 
Τον Αμύντα διαδέχθηκε ο Αλέξανδρος ο Α’ που, χωρίς να έρθει σε ρήξη με τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις, πρόσφερε κάθε δυνατή βοήθεια στον Μεγάλο Βασιλέα για να επεκτείνει την περσική κυριαρχία στην περιοχή. 
Βέβαια, μετά το τέλος των περσικών πολέμων η Μακεδονία ελευθερώθηκε κι άρχισε ο ανταγωνισμός της με την Αθήνα για τον έλεγχο των παραλιακών κέντρων...
Μια και το ’φερε η κουβέντα, θα ’θελα να πω ότι δεν αποκλείεται οι λεγόμενοι "Περσικοί Πόλεμοι" να είναι μεγάλη μούφα και τεράστια ιστορική απάτη. Δηλαδή, μπορεί να μην έγιναν ποτέ. 
Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα πως δεν τους αναφέρει καμία περσική πηγή. Τους γνωρίζουμε μόνο απ’ τον Ηρόδοτο, που τους έγραψε εκατό χρόνια αργότερα, αν και δεν αποκλείεται να μην υπήρξε καν Ηρόδοτος και το ιστορικό του έργο να είναι μια φανταστική αφήγηση που πλαστογράφησαν κάποιοι μεταγενέστεροι, π.χ. οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι.
Πώς να το κάνουμε βρε παιδιά. Δεν μπορεί να χάθηκαν τα περσικά αρχεία, να εξαφανίστηκαν όλες οι υπόλοιπες σύγχρονες ιστορικές πηγές και να σώθηκε ατόφιο ένα πολύτομο έργο ενός απλού ιδιώτη όπως ήταν ο Ηρόδοτος...
Η δημιουργία του τεράστιου μακεδονικού κράτους επί Αλεξάνδρου μάλλον είναι αλήθεια, παρά τα αναρίθμητα παραμύθια του ιστορικού Αρριανού, που κι αυτός έζησε σχεδόν 400 χρόνια μετά τα γεγονότα που περιγράφει!
Οι Μακεδόνες προετοίμαζαν επί δεκαετίες την επίθεσή τους στην Περσία. Όχι φυσικά για να την "εκπολιτίσουν" αλλά για να τη λαφυραγωγήσουν. Φαίνεται πως βοήθησε σημαντικά κι ο Πέρσης αποστάτης Αρτάβαζος, πρώην σατράπης της Φρυγίας, που κατέφυγε στην αυλή του Φιλίππου και του αποκάλυψε όλα τα στρατιωτικά μυστικά των Περσών.
Ο περσικός στρατός δεν φημιζόταν ιδιαίτερα για την αποτελεσματικότητά του. Τα δυνατά σημεία του ήταν το ιππικό και οι τοξοβόλοι. Από κει και πέρα το χάος. Γι’ αυτό και η αχανής αυτή αυτοκρατορία αναγκαζόταν να στρατολογεί μισθοφόρους απ’ τις ελληνικές πόλεις...
Το καλύτερα εκπαιδευμένο σώμα ήταν 10.000 άντρες των "ειδικών δυνάμεων", οι λεγόμενοι "Αθάνατοι", απ’ τους οποίους οι 1.000 αποσπώνταν για να συγκροτήσουν τη βασιλική σωματοφυλακή.
Ας κλείσουμε με δυο λόγια για τη διοικητική οργάνωση του Περσικού Κράτους. 
Χωριζόταν σε δεκάδες τοπικές κυβερνήσεις, τις λεγόμενες σατραπείες, τις οποίες διοικούσαν συγγενείς του Βασιλιά ή ευγενείς της απολύτου εμπιστοσύνης του.
Το Κράτος είχε τέσσερις πρωτεύουσες:
α) Τα Σούσα, που λόγω του ήπιου κλίματος, χρησιμοποιούνταν τους χειμερινούς μήνες.
β) Τα Εκβάτανα, η θερινή πρωτεύουσα, σε υψόμετρο 2.000 μέτρων, πρώην πρωτεύουσα των Μήδων.
γ) Οι Πασαργάδες, η κοιτίδα της περσικής φυλής και γενέτειρα της δυναστείας των Αχαιμενιδών.
δ) Η Βαβυλώνα, λόγω της κεντρικής γεωγραφικής της θέσης και της πλούσιας αγροτικής ενδοχώρας.

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Στα πενήντα πέφτουν οι μάσκες!

Όσο πλησιάζω τα πενήντα, νιώθω τις μάσκες να πέφτουν.
Όσα δεν βίωσα ως τώρα, όσα δεν αντιμετώπισα και δεν έλυσα με πιέζουν κραυγάζοντας και αναζητώντας κάποια έξοδο.
Βρίσκομαι σε "σημείο καμπής" και πρέπει να τολμήσω να επαναπροσδιοριστώ. Μέσα μου συγκρούεται η έντονη επιθυμία για αλλαγή και ο φόβος του άγνωστου. 
Τώρα κατανοώ σε όλο της το βάθος τη φράση "θέλει θάρρος και τόλμη η ελευθερία"! Θα το κάνω άραγε το μεγάλο βήμα ή θα παραμείνω στην αδιέξοδη ασφάλεια του "γνωστού";
Δεν υπάρχει ανώδυνη διαδικασία συνειδητοποίησης. Για πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι πόσο αυτοαναφορική είναι η αγάπη. Τελικά μπορούμε ν’ αγαπήσουμε κάτι που δεν ικανοποιεί κάποια επιθυμία, ανάγκη ή προσδοκία μας;
Τραγικό...
Οι σχέσεις δεν είναι προβλέψιμες. Αλλά απαιτούν εγρήγορση. Και προϋποθέτουν να έχεις επιλύσει στοιχειωδώς τις "εκκρεμότητες" με το παρελθόν σου. 
Γιατί η σχέση (ή η μη σχέση) των γονιών σου θα ρίχνει πάντα τη βαριά σκιά της σε κάθε δική σου σχέση. Δεν έχεις ελπίδα να κάνεις κάτι αξιόλογο αν δεν συνειδητοποιήσεις και, κατά το δυνατόν, ξεπεράσεις τις ταυτίσεις, τα τραύματα, τις προβολές και τις καθηλώσεις της προηγούμενης ζωής σου...
Αν ασυνείδητα ψάχνεις έναν ηττημένο αντίπαλο για να νιώσεις δυνατός, μην κάνεις σχέση. Δεν σου φταίει τίποτα ο άλλος.
Αν είσαι γυναίκα και αναζητάς στη μητρότητα το άλλοθι για να αποφύγεις τα λούκια της καριέρας και διατυμπανίζεις προς κάθε κατεύθυνση "Μην έχετε από μένα άλλες απαιτήσεις, είμαι μάνα", άστο καλύτερα... 
Το να γίνεις γονιός είναι ταξίδι προς την ωριμότητα και την αυτογνωσία.
Ο πόθος είναι απρόβλεπτος. Ανάβει, σαρώνει τα πάντα, αλλά δεν διαρκεί. Οι υγιείς σχέσεις φαίνονται όταν περνάει η καύλα.
Συνήθως περνάμε τη ζωή μας μιμούμενοι τους πολλούς. Έτσι νομίζουμε πως κάνουμε το σωστό, μειώνουμε τις εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις, γινόμαστε εύκολα αποδεκτοί, δεχόμαστε και "εύγε". 
Ώσπου διαπιστώνουμε πως χάσαμε τη ζωή και τον εαυτό μας. Πως κλειστήκαμε μόνοι μας σε μια φριχτή φυλακή. Πως απλά παίζαμε διάφορους ρόλους για να ξεγελάμε τους άλλους και τον εαυτό μας. Αλλά υπάρχει, άραγε, "πραγματικός εαυτός" πέρα από ρόλους και μάσκες;
Χθες βράδυ γνώρισα μια παντρεμένη. "Σε διάσταση" δηλώνει.
Αλλά νομίζω πως δεν έχω καμία διάθεση να γίνω το σκαλάκι της για την ελευθερία...

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Τι διάολο ήταν τελικά αυτό το "1821";



Το τι πραγματικά ήταν αυτό που σήμερα λέμε "επανάσταση του 1821" είναι πολύ νωρίς να το κρίνουμε! 
Πρέπει πρώτα ν’ απαλλαγούμε απ’ τους κυρίαρχους ιδεολογικούς και εθνικούς μύθους, να βρεθούν νέα, πιο επιστημονικά, ερμηνευτικά κλειδιά και τότε βλέπουμε...
Προς το παρόν ας αρκεστούμε σε μερικά συμπεράσματα, που δεν είναι καθόλου τυχαία. 
Και πρώτ’ απ’ όλα, να τονίσουμε το "κακό τέλος" που είχαν οι περισσότεροι πρωταγωνιστές.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, μετά την ήττα του στο Δραγατσάνι, φυλακίστηκε απ’ τους Αυστριακούς μέχρι τα τέλη του 1827. Η υγεία του είχε κλονιστεί και πέθανε τρεις μήνες αργότερα στη Βιέννη εντελώς μόνος και ξεχασμένος.
Ο αδελφός του Δημήτριος Υψηλάντης καθαιρέθηκε από αρχιστράτηγος με ατιμωτικό ψήφισμα το 1826.
Ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε δυο φορές. Την πρώτη στο Ναύπλιο κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων και τη δεύτερη στο Παλαμήδι το 1833 για εσχάτη προδοσία. Ελευθερώθηκε με χάρη του Όθωνα το 1835.
Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, υποστηρίχτρια του Κολοκοτρώνη, επίσης φυλακίσθηκε και εξορίστηκε στις Σπέτσες. Δολοφονήθηκε απ’ τους συμπεθέρους της Κουτσαίους που δεν υπέστησαν καμία τιμωρία ή δίωξη.
Η Μαντώ Μαυρογένους, διωγμένη κι αυτή απ’ τον Κωλέττη, πέθανε πάμφτωχη και παραγκωνισμένη στη Μύκονο.
Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, μέλος του ρωσικού κόμματος, φυλακίσθηκε το 1839 στην Αίγινα γιατί ετοίμαζε, λέει, πραξικόπημα για ν’ ανεβάσει στο θρόνο έναν Ρώσσο πρίγκιπα.
Ο Δυσσεάς Ανδρούτσος συνελήφθη με εντολή της κυβέρνησης Κωλέττη-Κουντουριώτη και δολοφονήθηκε τον Ιούνη του 1825 από τον Γκούρα στην Ακρόπολη.
Στο Ναύπλιο φυλακίσθηκε και ταπεινώθηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ως ηγέτης του αντικαποδιστριακού κινήματος στη Μάνη απ’ τον αδελφό του Τζανή.
Ο Καραϊσκάκης ήταν τρεις μήνες υπόδικος για εσχάτη προδοσία με την κατηγορία πως είχε υποσχεθεί στον Ομέρ Βρυώνη να του παραδώσει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό. Τελικά σκοτώθηκε στο Κερατσίνι, ίσως κι από ελληνικό βόλι.
Ακόμα κι ο Μακρυγιάννης καταδικάσθηκε σε θάνατο το 1852 με την κατηγορία ότι σχεδίαζε τη δολοφονία του Όθωνα.
Ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό συμπέρασμα, είναι πως η ιδεολογία του ραγιαδισμού είχε και έχει μεγάλη απήχηση στο λαό μας. Η μοιρολατρία, το αίσθημα κατωτερότητας, η υποστήριξη του ισχυρού είναι γραμμένη στο ντι-εν-έι μας.
Η "επίσημη" ιστορία προσπαθεί να το αποκρύψει προβάλλοντας σελίδες δήθεν μεγαλείου και αφάνταστου ηρωισμού.
Η παροιμία "σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω", το δημοτικό τραγούδι "Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης", η περίπτωση του Νενέκου και των "προσκηνόχαρτων" κ.λπ. κάτι λένε. 
Ο συμβιβασμός με τους ξένους κατακτητές, ο δωσιλογισμός, η δουλικότητα, κυρίως των κοινωνικά ανώτερων τάξεων, δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση.
Το "ελευθερία ή θάνατος" είναι μύθος. 
Ακόμα και η "επίσημη" ιστορία αναφέρει πως οι "επαναστάτες" ήταν ουσιαστικά μισθοφόροι, αμειβόμενοι αρχικά με τα λάφυρα κι αργότερα με τα ξένα δάνεια. Και κάθε φορά που καθυστερούσε το "σιτηρέσιον" απειλούσαν να εγκαταλείψουν το στρατόπεδο και να επιστρέψουν στα χωριά και στα χωράφια τους...

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Γενέθλια με ... "όλα στο δεκατρία μαύρο"!

Κακά τα ψέματα. Όταν είσαι μια ανάσα απ’ τα πενήντα δεν μπορείς πια να κοροϊδεύεις την κοινωνία. 
Φαίνεται στα μούτρα σου τι έκανες στη ζωή σου και πού κατέληξες. Έχεις πλέον το πρόσωπο και το κορμί που σου αξίζουν.
Μετά από τόσα χρόνια στα ξενοδοχεία ημιπαραμονής έχασα το μέτρημα. Έπαψα να θυμάμαι σε ποιο δωμάτιο και με ποια κυλίστηκα στα πατώματα. 
Στους καθρέφτες έχω πλέον την εντύπωση πως δεν αντικρίζω τον εαυτό μου αλλά κάποιον άλλον.
Πάντα κάθε χρόνο στα γενέθλια κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα απολαυστικό γαμήσι! 
Αλλά φέτος ένιωσα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Για πρώτη φορά δεν επικέντρωσα στα βυζιά, στα μπούτια ή στον κώλο. Εκείνο που περισσότερο μ’ ερέθισε ήταν η κοιλιά της! Ένιωσα την ανάγκη να χωθώ ολόκληρος μέσα της. Κι αυτό με πανικόβαλε. Σα να ’φτασε η ώρα να πεθάνω και να χωθώ ξανά εκεί απ’ όπου ήρθα...
Ο κολλητός μου επιμένει πως τα πενήντα είναι η καλύτερη ηλικία του άντρα: "Είναι η ηλικία που καταλαβαίνεις πως δεν μετράνε τα χοντρά τσιμπουκόχειλα αλλά τα στενά. Στενά χείλη πάνω σημαίνει και στενά κάτω. Χαμογελαστό στόμα, χαμογελαστό μουνί"!
Το κορμί της μοσχοβολάει σαν κήπος. Νιώθω ερωτευμένος με το κορμί της. Ίσως και με τα νιάτα της.
"Θα μπορούσα να ’μαι κόρη σου", μου λέει τσαχπίνικα.
"Όμως δεν είσαι, είσαι;", την αποστομώνω.
Ο κολλητός είναι πιο κυνικός: "Πώς την έριξες γερομπισμπίκη;"
"Με πέτρες, ρε μαλάκα, με πέτρες! Με πολύτιμους λίθους, πώς το λένε;"
Πάντως δεν έχω αυταπάτες. Το τρυφερούδι δεν είναι για τα δόντια μου. Όσο της δίνω να καταλάβει πόσο μου αρέσει, τόσο εκείνη μου δείχνει πόσο δεν της αρέσω...
Μετά από ένα καλό πήδημα, δεν ήμουν διατεθειμένος να επιστρέψω στην γκρίζα καθημερινότητα. Την πήρα και πήγαμε στο καζίνο. 
Ήμουν αποφασισμένος να γίνω παίχτης συνειδητοποιημένος και ψύχραιμος κι όχι σα μεγαλομπεμπές να πανηγυρίζω κάθε επιτυχία ή να κλαψομουνιάζω στην γκαντεμιά.
Πολύ άτιμο πράμα ο τζόγος. Σου απομυζά τη δύναμη, το μυαλό, την καύλα! Απλώνεται στη ζωή σου σαν θανατηφόρος ιός!
Τα έχασα όλα. Μόνο κάτι ψιλά έμειναν για τη βενζίνα της επιστροφής.
Την βρήκα στο μπαρ να πίνει ένα ποτό που δεν ήξερα πώς το λένε κι ούτε ήθελα να μάθω.
Πέταξα μέσα στο ποτήρι της τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου.
"Είμαι χάλια, δεν μπορώ να οδηγήσω, ανέλαβε εσύ", της είπα.
Ήλπιζα να διακρίνω στο βλέμμα της κάποια υπολείμματα αγάπης.
Αλλά ήταν ένα βλέμμα δίχως ίχνος απαίτησης, διεκδίκησης, παράκλησης, εκδικητικότητας έστω. Άρα χωρίς ίχνος θηλυκότητας. 
Σε όλη τη διαδρομή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μόλις φτάσαμε σπίτι της, άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε χωρίς μια "καληνύχτα", ένα "χρόνια πολλά" βρε αδελφέ. 
Σίγουρα δεν πρόκειται να την ξαναδώ...

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΒ’ - Το λάθος της "θρησκειοποίησης"))

Η αποτυχία του σοβιετικού πειράματος ουσιαστικά επιβεβαίωσε τη μαρξιστική ανάλυση. Που θεωρεί θνησιγενές ό,τι προκύπτει πριν την ώρα του. Και πως η ίδια η ζωή θέτει τις πραγματικές ανάγκες.
Η ρώσικη κοινωνία στις αρχές του 20ού αιώνα ζούσε το δικός της "μεσαίωνα". Κι είχε περισσότερο ανάγκη από έναν αστικό διαφωτισμό παρά από μια επανάσταση της εργατική τάξης...
Η αρνητική εξέλιξη του ρώσικου Οκτώβρη ήταν αναμενόμενη. Δεν άνθισε η ελευθερία, η ουσιαστική δημοκρατία, οι τέχνες κι οι επιστήμες. Ίσως να συνέβη και το ακριβώς αντίθετο. 
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, για την υπανάπτυκτη ρωσική κοινωνία, το σοβιετικό σύστημα ήταν σημαντική πρόοδος. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μιλάμε για την "ιδανική κοινωνία" που ονειρεύτηκε ο Μαρξ.
Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της, ο καπιταλισμός αποδείχθηκε εφτάψυχος, οι τεχνολογικές εξελίξεις κι η παγκοσμιοποίηση ανατρέπουν διαρκώς τις παγιωμένες μεταπολεμικά εργασιακές σχέσεις...
Κι εύλογα μένει η απορία: τι απέμεινε απ’ τις προφητείες του Μαρξ;
Το έχουμε ξαναπεί: το πρόβλημα για το μαρξισμό αρχίζει απ’ τη στιγμή που θα τον δούμε ως θρησκεία ή αυθεντία. Όλα τα δόγματα είναι εχθροί της αλήθειας και της ελεύθερης σκέψης. Είναι "προκρούστειες κλίνες".
Όσοι θεωρούν τη μαρξιστική ανάλυση ως τη "μόνη ορθή", είναι σα να λένε πως όλες οι αναλύσεις πριν τον Μαρξ ήταν λάθος, και όλες οι μεταγενέστερες μη μαρξιστικές είναι επίσης λανθασμένες. 
Αλλά αυτό είναι παραλογισμός...

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Θ’ - Τέλη 1979 ο ΕΛΑ έζησε τη δική του "Βάρκιζα"!)

Ψόνθο: Δημήτρη, ήμουν μικρός και μόλις είχα έλθει Αθήνα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά την καταστροφή των πολυκαταστημάτων Μινιόν και Κατράτζος τον Δεκέμβρη του 1980. Είχαν κάποια λογική εκείνα τα χτυπήματα;
Κούφο: Τις ενέργειες αυτές τις έκανε η οργάνωση "Οκτώβρης ’80" που προερχόταν απ’ την διάσπαση του ΕΛΑ. Γνώριζα αλλά δεν υιοθετούσα τη λογική τους. Εξέφραζε την εξεγερτικότητα μιας περιθωριοποιημένης, άνεργης και ημιπαραβατικής νεολαίας που η απέχθειά της προς το σύστημα την οδηγούσε σε απέχθεια προς την πολιτική γενικά. Συνθήματά τους ήταν "καταστρέψτε ό,τι μας καταστρέφει" και "ό,τι δεν απαλλοτριώνουμε το καταστρέφουμε"! Τους έλειπε η γείωση με την ιστορία του κινήματος και την κοινωνία. Υπερτιμούσαν τη βία καθαυτή. Ταύτιζαν την επιτυχία με την καταστροφή. Τέτοιες επιλογές είναι οδυνηρές για το λαϊκό κίνημα αφού δίνει στο καθεστώς ώθηση να συκοφαντήσει την επαναστατική βία συνολικά και στο κράτος το δικαίωμα να επικαλείται τους εργαζομένους που "έμεναν στον δρόμο"...
Ψόνθο: Το θέμα των μέσων και των στόχων της επαναστατικής βίας είναι πολύ κρίσιμο. Ποια είναι η δική σου άποψη σχετικά.
Κούφο: Κατ’ αρχήν βασικές μου επιλογές ήταν η ενότητα και η αναβάθμιση της επαναστατικής δράσης. Καμία ενέργεια να μην γίνεται δίχως επαρκή προετοιμασία, χωρίς να προβλέπονται όλες οι λεπτομέρειες και κυρίως τα αρνητικά απρόοπτα. Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα που έπρεπε να απαντηθεί ήταν "σε ποιους απευθυνόμαστε", άρα και ποιους πρέπει να "ικανοποιήσουμε". Άλλες επιλογές κάνεις όταν απευθύνεσαι σε έναν μικρό και ήδη πεισμένο πυρήνα κι άλλες όταν προσπαθείς ν’ ανοιχθείς σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Στην τελευταία περίπτωση δεν επιλέγεις να καταστρέψεις τις δουλειές των φτωχών εμπορϋπαλλήλων. Αντίθετα, ενέργειες όπως η εκτέλεση των βασανιστών της Χούντας είχαν τεράστια κοινωνική απήχηση και αποδοχή...
Ψόνθο: Λίγο πριν μίλησες για τη διάσπαση-διάλυση του ΕΛΑ. Τι θυμάσαι από κείνη την περίοδο;
Κούφο: Ο ΕΛΑ έπαψε να υπάρχει απ’ τον Δεκέμβρη του 1979. Η διαδικασία διάλυσης ήταν μακρά και επίπονη. Ήταν σαφές πως υπήρχαν πολλές και αγεφύρωτες διαφορές. Άλλοι ήθελαν να κάνουμε στροφή προς την πολιτική δράση, άλλοι έριχναν το βάρος στην στρατιωτική οργάνωση, μια τρίτη άποψη υποστήριζε κάτι ενδιάμεσο, υπήρχαν και αρκετοί που προτιμούσαν την ιδιώτευση. Όσοι επέλεξαν τη συνέχιση της ένοπλης δράσης πήραν και το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού που φυλαγόταν σε δύο γιάφκες. Πάντως εκείνο που θυμάμαι έντονα είναι κάποιους συντρόφους που βίωσαν με μεγάλη θλίψη την διάλυση του ΕΛΑ. Γι’ αυτούς η Οργάνωση ήταν το σπίτι, η ζωή τους, το όραμα του αγώνα για την επανάσταση. Μου έφεραν στο μυαλό μου τους καπεταναίους του ΕΛΑΣ που έκλαιγαν σα μωρά παιδιά όταν παρέδιδαν τα όπλα τους μετά τη Βάρκιζα...

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (122) - Ο Κύρος ο Μέγας ήταν ο πρώτος υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

Ο πρώτος μεγάλος ηγέτης της ιστορίας ήταν ο Κύρος ο Β’.
Σε πολύ μικρή ηλικία, το 559 π.Χ., ανέλαβε τη βασιλεία του Ανσάν και της Παρς, της κοιτίδας των Περσών, που τότε ήταν υποτελείς στους Μήδες. 
Μετά από τριετή πόλεμο νίκησε τον Μήδα βασιλιά Αστυάγη και ανέλαβε την εξουσία ολόκληρου του κράτους. 
Στη συνέχεια στράφηκε κατά των Λυδών του Κροίσου και, για να μην πολυλογούμε, μέσα σε 12 χρόνια δημιούργησε την μεγαλύτερη ως τότε γνωστή αυτοκρατορία που εκτεινόταν απ’ τα παράλια του Αιγαίου μέχρι τον ποταμό Ινδό. 
Το εντυπωσιακό με τον Κύρο, που δικαίως ονομάστηκε "Μέγας", ήταν ο ανοιχτόμυαλος τρόπος που διοίκησε αυτό το αχανές κράτος. 
Αφού επέβαλε την τάξη και ασφάλεια, φρόντισε να συμφιλιώσει όλους τους υποταγμένους λαούς, χωρίς να δημιουργεί την παραμικρή υπόνοια μεροληψίας υπέρ των Περσών. 
Και πρώτ’ απ’ όλα συμφιλίωσε τους Πέρσες με τους Μήδους σε τέτοιο βαθμό που δεν ήταν και τόσο εύκολο να τους διακρίνει κανείς. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες νόμιζαν πως πολεμούσαν με τους Μήδες αν και την εξουσία του κράτους είχαν ήδη καταλάβει οι Πέρσες!
Ο ίδιος ο Κύρος θεσμοθέτησε να βρίσκεται πάντα στο πλευρό του ένας μηδικής καταγωγής υψηλά ιστάμενος αξιωματούχος ως εγγυητής της ισονομίας. Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε κι απ’ τους διαδόχους του, γι’ αυτό και βλέπουμε στην Περσέπολη τον Δαρείο να παριστάνεται συχνά συνοδευόμενος από ένας άντρα ντυμένο με μυδική ενδυμασία. 
Το 538 π.Χ. ο Κύρος κατέλαβε τη Βαβυλώνα κι ο λαός τον υποδέχθηκε ως ελευθερωτή. Εκεί βρήκε και τους Εβραίους που είχε μεταφέρει αιχμαλώτους ο Βαβυλώνιος βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ  όταν το 587 π.Χ. κατέκτησε το Ισραήλ και την Ιουδαία..
Ο Κύρος διέταξε αμέσως την απελευθέρωση των Εβραίων, την επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ και βοήθησε οικονομικά την εκ νέου ανέγερση του Ναού τους!
Επίσης στην Βαβυλώνα ο Κύρος εξέδωσε την περίφημη "Διακήρυξη καλής διακυβέρνησης", που ουσιαστικά αποτελεί τον πρώτο Κώδικα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ισονομίας-ισοπολιτείας-ανεξιθρησκίας.
Την πολιτική του προσπάθησαν να μιμηθούν αργότερα ο Αλέξανδρος ο Μακεδών και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, τουλάχιστον ως τον τρίτο αιώνα μ.Χ.

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Εγώ καβλώνω με την Αριστερά!

Χρόνια στο γκομενικό κουρμπέτι έχω μάθει τα κόλπα: την πέφτω σε δυο κατηγορίες γυναικών. Είτε σε παντρεμένες, που δεν έχουν απαιτήσεις, είτε σε πολύ όμορφες! Τις τελευταίες όλο και κάποιος πιο μάγκας από μένα θα βρεθεί να μου τις φάει, οπότε γλιτώνω τα παντρολογήματα...
Η Βάλια ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Είναι πολύ όμορφη. Αλλά "πολύ όμορφη" δεν σημαίνει και καλό πήδημα. Να εξηγούμαστε!
Η πλάκα είναι πως μου την έπεσε εκείνη!
"Ξέρεις πως αρέσεις στις γυναίκες; Είσαι γλυκούλης και ευχάριστος!". Και μου ’σκασε ένα φιλί στο στόμα. 
"Με συγχωρείς, δεν έπρεπε", συμπλήρωσε ναζιάρικα.
Η τύπισσα με ερέθιζε αλλά και με φόβιζε. Η διαίσθησή μου έλεγε πως μαζί της πάω για απρόβλεπτες κι επικίνδυνες καταστάσεις. 
Στη διαδικασία του φλερτ μού το ’παιζε μιξοπαρθένα κι άβγαλτη. Αλλά στο κρεβάτι γνώρισα μια άλλη Βάλια. 
Το τι έβγαζε ο στόμας της δε λέγεται! 
"Μη τελειώσεις γαμιόλη, θα σε σκίσω!"
"Αν δεν κουνήσεις πιο γρήγορα τη γλώσσα σου, θα στα κόψω τ’ αυγά σου!"
Από κάποια στιγμή άλλαξε απότομα συμπεριφορά. Εξαφανιζόταν για μέρες. Ανέβαλε τα ραντεβού μας χωρίς ιδιαίτερο λόγο. 
Ή βρήκε άλλον γκόμενο ή γουστάρει να μου κάνει καψόνια.
Αρχίσαμε να τσακωνόμαστε και για τα πολιτικά.
Εγώ είμαι αριστερός ως το μεδούλι. "Λυσσασμένος μπολσεβίκος" που έλεγε κι η παλιά ελληνική κωμωδία.  
Δεν ανέχομαι να μου κατηγορούν τα "εικονίσματα", ειδικά τα θηλυκά.
Κάποιο απόγευμα η Βάλια πέταξε μια απαξιωτική σπόντα για την υπουργίνα μου.
"Για πρόσεχε πώς μιλάς!", την αγρίεψα.
"Γιατί, τι θα μου κάνεις;"
"Σε πιάνω απ’ το τσουλούφι και σε πετάω έξω"
"Δε χρειάζεται, φεύγω μόνη μου!"
"Στα τσακίδια!"
Βρόντηξε την πόρτα και εξαφανίστηκε.
Ανοίγω την μπουγάτσα με τα πλήκτρα, γκουγκλάρω, βρίσκω μια σέξι φώτο κι αρχίζω το λαχάνιασμα...
Εφάκι, την έχω δαγκώσει με την πάρτη σου! Κλείσε την αξιολόγηση και σε παντρεύομαι! 
Ο γάμος θα γίνει στην Κοίμηση στο Μοναστηράκι. Και το γαμήλιο πάρτι στην πλατεία. 
Για μουσική έκλεισα τους Αφρικανούς με τα ταμ-ταμ. 
Οι κολλητοί άστεγοι της "Σχεδίας" θ’ αναλάβουν να τηγανίσουν υπαιθρίως τα κεφτεδάκια για τους καλεσμένους. 
Σαλέπι θα φέρει ο Μαχμούτ ο Σουδανός. 
Τα ποτά κερασμένα απ τα συντρόφια, τους καταληψίες των Εξαρχείων. Θα είναι "απαλλοτριωμένα"...

Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

Ένα απομεσήμερο στους δρόμους της Αθήνας....

Στο δρόμο προσέχω πώς περπατούν οι περαστικοί. Το βάδισμά τους αποκαλύπτει πολλά: αυτοπεποίθηση, ανασφάλειες, αμυντική στάση...
Ξεχωρίζουν οι άνθρωποι που προσπαθούν από κάποιον να πιαστούν. Πού ψάχνουν για ένα στήριγμα, ένα "δεκανίκι". Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, στις κινήσεις τους, σε όλα τους...
Ο ένας σταυροκοπιέται μπροστά στην εκκλησιά, ο άλλος σφίγγει στα χέρια τον "Ριζοσπάστη", ο τρίτος κολλάει στο πλευρό της γυναίκας του λες και διαισθάνεται πως είναι έτοιμη να του φύγει...
Οι διαβάτες παίρνουν στα μάτια μου μια όψη ημίρρευστη. Κατανοητό. Γιατί τα συναισθήματα όταν ξεπαγώνουν αρχίζουν να στάζουν...
Κάποιοι μιλάνε μόνο για να ξαλαφρώσουν. Άλλοι αναζητούν μια νέα αρχή, μια εξιλέωση...
Κάποιοι δείχνουν έτοιμοι να συγχωρέσουν. Αλλά πώς συγχωρείς; Σιωπηλά; Με κάποιον δισταγμό; Ή κερνάς απλά τον άλλον ένα τσιγάρο;
Πολλοί τριγυρνούν δω κι εκεί χωρίς σκοπό. Έτσι, στο περίπου. Άλλωστε το σπίτι τους είναι πιο άδειο κι απ’ το ρημαγμένο Μινιόν. Δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Είναι προ πολλού παραιτημένοι...
Όταν βγαίνεις απ’ την πόρτα του σπιτιού σου χωρίς να έχεις καν κοιταχτεί στον καθρέφτη, είσαι ικανός για τα πάντα. Μπορείς, έτσι για πλάκα, να κάνεις από μια επανάσταση έως το χειρότερο έγκλημα. Οι περισσότεροι πάντως απλά σκοτώνουν τον εαυτό τους...
Ένας ψηλός περπατάει πίνοντας καυτό καφέ από ένα μεγάλο πλαστικό ποτήρι. Φοράει ένα χοντρό μπουφάν που μοιάζει άδειο. Άδειο όχι από σκέψεις ή αναμνήσεις, αλλά από φρέσκα, ζωντανά συναισθήματα...
Ένας νεαρός περνάει δίπλα μου, σχεδόν πέφτει πάνω μου. Δεν με βλέπει καν. Να ’ναι άραγε η αινιγματική εφηβική σιωπή; Όμως δεν μοιάζει για "καζάνι που βράζει". Μάλλον για "σπασμένη κανάτα" τον κάνω. Με κάθε του κίνηση βγάζει μια παθητική αυτολύπηση.
Μια κοπελίτσα παραπέρα βάζει ξαφνικά τα κλάματα. Ξαφνικά; Λίγο πριν μπήξει τα δάκρυα άκουσα να ικετεύει κάποιον να μην την παρατήσει! Ψάχνει απελπισμένα γύρω της να γραπωθεί απ’ όποιον της πει ένα ... "Εγώ είμαι δίπλα σου, μη σε νοιάζει".

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

Μια καθαρή δήλωση Αγάπης! (Γιατί ... μπήκε η Άνοιξη)

Τα σημάδια του χρόνου κρέμονται
σαν ξεχειλωμένα  παντελόνια
σε πολυκαιρισμένη απλώστρα.

Γεγονότα ασήμαντα
διαδέχονται το ένα το άλλο.
Ανάγκη για μια μικρή απόδραση,
για ένα ανέμελο πετάρισμα.
Αλλά πριν ανοίξεις τα φτερά σου
μέτρα πρώτα τις δυνάμεις σου...

Πόσες φορές δεν μου ’ρχεται
να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου
και να μη γυρίσω να δω
ούτε στιγμή...

Μια στοίβα λογαριασμοί
(κάνω διακανονισμούς, κερδίζω λίγο χρόνο
και μετά βλέπουμε...)

Μου φαίνεται πως ζω σ’ έναν τόπο
που τίποτα δεν συμβαίνει.
Κανείς δεν προοδεύει,
οι άνθρωποι εθίστηκαν στη μιζέρια...
(Μην πιστεύεις σε όνειρα,
αντέχεις να τα δεις να γκρεμίζονται;)

Δεν θέλω να μπλέκω,
να προσφέρω ελπίδες,
να φορτωθώ ευθύνες.
Δεν θέλω να με θυμάστε,
ν’ ασχολείστε μαζί  μου,
να περιμένετε κάτι από μένα.
(Όταν το σπίτι κι η καρδιά είναι άδεια
δεν μπορείς να συμπονάς τους άλλους!)

Δεν είμαι σίγουρος αν άρχισα να μιλάω
ή απλώς άνοιξα το στόμα μου.
Βγαίνουν κάτι σαν μικρές εκμυστηρεύσεις
παράλληλοι μονόλογοι...

Νιώθω σα να έζησα μια ευθεία γραμμή
χωρίς ούτε μια κρίση,
την εφηβική
ή, έστω, της μέσης ηλικίας βρε αδελφέ.
Τα πάντα χωρίς εξάρσεις ή αντιστάσεις...

Επανεμφανίστηκες εντελώς ξαφνικά.
Αν ήθελες να μάθεις νέα μου
-όπως λες-
θα ’ρχόσουν νωρίτερα.
Τώρα μόνο αναστάτωση μού προκαλείς...

Όταν ξέρεις τι χάνεις
πληγώνεσαι περισσότερο.
Όλοι μας έχουμε ανατραφεί
με μια ποσότητα τρυφερότητας.
Μικροί την παίρναμε απ’ τη μάνα μας.
Τώρα τη ζητάμε απ’ τους συντρόφους μας...

Η απώλεια δεν γνωρίζει ηλικία.
Διαδοχικές ακυρώσεις με στοιχειώνουν
και με εκμηδενίζουν.
Τα συναισθηματικά βάρη σε τσακίζουν
χειρότερα απ’ τα οικονομικά...

Αλλά μπαίνει η Άνοιξη!
Τα πρώτα χαμόγελα σκάνε.
Δεν θέλω να είμαι 
σαν την κυρία Δυστυχία του παιδικού παραμυθιού
κλεισμένος σ’ ένα σπίτι
πάντα μουντό και σκοτεινό.
Και μ’ ένα σύννεφο να βρέχει συνεχώς
από πάνω μου!
Θέλω να γίνω σαν τον κύριο Ευτύχη,
τον γείτονά της,
με το παρδαλό σακάκι
που τραγουδάει όλη μέρα...

Όλα μπορούν ν’ αλλάξουν
προς το καλύτερο.
Υπάρχει τρόπος!
Μια καθαρή δήλωση Αγάπης
λένε πως διαλύει
τις μαύρες σκέψεις...

Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017

Όπου δρόμος και καμπάνα, κάθε σπίτι και πουτάνα!

Μερικοί με ρωτούν γιατί διαβάζω τόσο πολύ και γαμώ τόσο λίγο!
Τους αποστομώνω με μια ιστοριούλα: στην αρχαία Έφεσο, πίσω απ' τη βιβλιοθήκη του Κέλσου, ξεκινούσε ένα δρομάκι που οδηγούσε στα πορνεία της εποχής. Στο σταυροδρόμι υπήρχε μια πλάκα με χαραγμένο το κεφάλι της θεάς Αθηνάς στεφανωμένο με βιβλία και δίπλα ακριβώς ένα πουγκί με χυμένα νομίσματα.
Αυτό σήμαινε το εξής: "Αν έχεις λεφτά έλα σε μένα (δηλαδή στην πουτάνα). Αν δεν έχεις, πήγαινε στη βιβλιοθήκη να διαβάσεις"!
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχε τα τρία κακά της μοίρας της: θρησκόληπτη-μικροαστική-επαρχιακή. Δηλαδή στον τύπο της οικογένειας που παράγει τους κλασικότερους μπουρδελιάρηδες.
Μην σαν ξεγελούν οι ψευτο-θρησκευτικότητες. Όπως λέει κι η σοφή παροιμία ... "όπου δρόμος και καμπάνα, κάθε σπίτι και πουτάνα"!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως είμαι και αριστούχος απόφοιτος της Θεολογικής...
Στα μπουρδέλα της Αθήνας έχουν χαρτογραφήσει το κορμί μου μέχρι και την τελευταία του ελίτσα. 
Δεν παραλείπω να περνάω απ' την "πιάτσα" ακόμα κι όταν δεν έχω όρεξη ή λεφτά.
Το πουταναριό με υποδέχεται εγκάρδια: "Βρε καλώς τον τακτικό", "Ήρθες να πάρεις δουλειά για το σπίτι?", "Δεν παίρνεις και καμιά γυναίκα, όλο το φανάρι θα κρατάς?", "Ωχ, πλάκωσε πάλι ο γαμπρός (ή "ο λεφτάς")"...
Σ' ένα μπουρδελάκι στην Αναξαγόρα "τσατσά" είναι μια τελειωμένη αδελφή. 
Μόλις με βλέπει να στρίβω απ' τη Σωκράτους αρχίζει τις φωνές... "Αχ λεβέντη μου, πού πας και τρως τα νιάτα σου, να σε παραλάβω εγώ να δεις την πανσέληνο το καταχείμωνο"!
Οι πουτάνες πάντα μου ασκούσαν μεγάλη γοητεία. Τους έτρεφα έναν βαθύ σεβασμό. Είναι κι αυτές σαν τους καλόγερους. Εργάζονται κυρίως τη νύχτα...
Το τελευταίο βίτσιο μου είναι να το παίζω πρωτάρης και παρθένος. Πηγαίνω συστημένος σε πουτάνες που ειδικεύονται να ξεπαρθενεύουν ντροπαλούς εφήβους.
Τις διακρίνει υπομονή, λεπτότητα, τρυφερότητα.
Όταν με ξεπροβοδίζουν, μου χτυπούν την πλάτη και μου λένε ενθαρρυντικά λογάκια: "Μπράβο ταύρε μου. Πάντα τέτοια"...
Τότε εγώ το παίρνω πάνω μου, αισθάνομαι πως έγινα επιτέλους "άντρας" και πάω να κεράσω τους κολλητούς μου μπίρες και τσίπουρα...
Στο επόμενο "μάθημα", και με το πετσάκι κατεβασμένο πλέον, θα διδαχθώ τις βασικές στάσεις: τη "βαρκαρόλα", το "παραθυράτο", το "καρεκλάτο", το "αλά παντρεμένοι" (καμιά σχέση με το "ιεραποστολικό") κ.λπ.

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (121) - Το 494 π.Χ. έγινε η πραγματική "μικρασιατική καταστροφή"!

Μιας και είμαστε στο Ιράν, είναι φυσικό ν’ ασχοληθούμε και με τις προαιώνιες ελληνο-περσικές σχέσεις. Που τυπικά άρχισαν το 547 π.Χ., όταν ο Κύρος Β’ κατέλαβε τη Λυδία του Κροίσου, στην οποία ήταν υποτελείς και οι ιωνικές πόλεις της Μικρασίας. Οι Πέρσες αποκάλεσαν τότε τους Ίωνες "Γιαούνα", απ’ το οποίο προήλθε το μεταγενέστερο "Γιουνάν".
Μεταξύ των δύο λαών υπήρξε μεγάλη συμπάθεια και εκτίμηση. Ο περσικός πλούτος έγινε πόλος έλξης πολλών επιφανών αλλά και ανώνυμων Ελλήνων. 
Όλοι οι Έλληνες ήταν ευπρόσδεκτοι στη βασιλική αυλή και οι Πέρσες σατράπες και βασιλείς τους χρησιμοποιούσαν ως πολιτικούς και στρατιωτικούς συμβούλους, γιατρούς, αρχιτέκτονες κ.λπ.
Ο πρώτος που έσπειρε ζιζάνια στις ελληνο-περσικές σχέσεις ήταν ένα φίδι κολοβό απ’ την Αθήνα, ο Ιππίας, γιος του Πεισιστράτου, που το 510 π.Χ., όταν ανατράπηκε η τυραννίδα, κατέφυγε οικογενειακώς στην περσική αυλή και έτρωγε τ’ αυτιά του Δαρείου για να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην Αθήνα τροπαιούχος έναντι δελεαστικών ανταλλαγμάτων.
Παρ’ όλ’ αυτά ο Δαρείος δεν αποφάσιζε να στραφεί εναντίον του σκορποχωριού που τότε ακόμη δεν το έλεγαν καν "Ελλάδα". Βέβαια ο Δαρείος είχε μεγάλες φιλοδοξίες. Σχεδίαζε εκστρατεία στις Ινδίες (που ποτέ δεν πραγματοποίησε) αλλά και στην Σκυθία, που όμως απέτυχε παταγωδώς. 
Αλλά στα πλαίσια της σκυθικής του εκστρατείας κατέλαβε τη Σάμο, τη Θράκη και τη Μακεδονία.
Τα μεγάλα προβλήματα στις ελληνο-περσικές σχέσεις άρχισαν το 500 π.Χ. όταν ο τύραννος της Μιλήτου Αρισταγόρας επαναστάτησε κατά της περσικής κυριαρχίας και το επόμενο έτος τον ακολούθησαν και οι υπόλοιπες ιωνικές πόλεις. 
Ο Αρισταγόρας ζήτησε πρώτα σπαρτιατική βοήθεια, που δεν του δόθηκε, και στη συνέχεια απευθύνθηκε στην Αθήνα. Με την πρόφαση της ιωνικής αλληλεγγύης, Αθηναίοι και Ερετριείς έστειλαν στην Ιωνία 25 πολεμικά πλοία. 
Αρχικά η επανάσταση είχε κάποιες επιτυχίες. Οι επαναστάτες κατάφεραν μάλιστα να πυρπολήσουν το 498 π.Χ. τις Σάρδεις, την περσική πρωτεύουσα της Μ. Ασίας. 
Αλλά ο στρατός του Αρταφέρνη τους καταδίωξε και τους νίκησε στην Έφεσο με αποτέλεσμα οι μεν Αθηναίοι να αποχωρήσουν, η δε ιωνική επανάσταση να συντριβεί οριστικά το 494 π.Χ. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά...
Προς το παρόν κρατάμε μόνο πως η απόβαση των Αθηναίων στην Ιωνία το 499 π.Χ. ήταν η αιτία την πραγματικής "μικρασιατικής καταστροφής". Ουσιαστικά τότε ξεκληρίστηκε το ιωνικό-"ελληνικό" στοιχείο της Μικρασίας.
Η νεότερη απόβαση των Αθηνών, το 1919 στη Σμύρνη, οδήγησε μεν κι αυτή σε παρόμοια καταστροφή αλλά τα θύματά της δεν ήταν "Έλληνες", όπως τα παρουσιάζει η επίσημη ιστορία. 
Το 1922 καταστράφηκε η χριστιανική ρωμιοσύνη...