Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (63) - Ραντεβού με την ιστορία...

Στο δρόμο απ’ την Αμισό προς την Κερασούντα κάνω μια στάση στην Ορδού. 
"Ορντού" στα τούρκικα σημαίνει στρατιωτικό σώμα, κάτι σαν Μεραρχία. Πράγματι, σε τούτο το μέρος διατηρούσαν μόνιμο στράτευμα απ’ τον 15ο αιώνα οι Ντερεμπέηδες της περιοχής, φοβεροί πολέμιοι της Τραπεζούντας.
Οι Ρωμιοί τα έλεγαν Κοτύωρα, που σημαίνει "Κότυος ώρα", δηλαδή φρούριο του Κότυος, αρχαίου βασιλιά της Παφλαγονίας, συμμάχου του βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαου.
Ο Ξενοφώντας αναφέρει τα Κοτύωρα ως αποικία των Σινωπέων. Και περιγράφει στην Κάθοδο των Μυρίων πως κάπου εδώ είχαν στρατοπεδεύσει οι Μύριοι.
Ρωτάω και μαθαίνω πως τα αρχαία Κοτύωρα ήταν κάπου δυο χιλιόμετρα απ’ τα σημερινά, σ’ ένα ακρωτήρι που οι Τούρκοι το λένε Κλισέ Μπουρουνού.Εκεί βρέθηκαν όντως ερείπια αρχαίων ναών, φρουρίων και λαξευτών τάφων...
Οι Ρωμιοί Κοτυωρίτες αυτοαποκαλούνταν Λαζοί. Βέβαια, "Λαζοί" ήταν ένα απ’ τα πολλά φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή του Πόντου. Αλλά αν τους το πεις γίνεσαι εχθρός τους. Γι’ αυτούς το "Λαζοί" προέρχεται απ’ το "Ελλάς ζει", άρα είναι κι αυτοί Ελληναράδες...
Στις 11 Αυγούστου 1917 έγινε ένα αξιοσημείωτο γεγονός στα Κοτύωρα. Ο ρωσικός στόλος από την Τραπεζούντα ήρθε να τα βομβαρδίσει γιατί το μέρος κατεχόταν απ’τους Τούρκους. Οι ντόπιοι χριστιανοί μόλις είδαν τα ρούσικα πλοία έτρεξαν στην παραλία και παρακαλούσαν τους Ρώσους να τους πάρουν μαζί τους στην Τραπεζούντα για να σωθούν.
Η αλήθεια είναι πως τελικά οι Ρώσοι πήραν μαζί τους σχεδόν τους μισούς χριστιανούς της πόλης. Αλλά τα πεινασμένα και άτακτα πληρώματα έγδυσαν κυριολεκτικά τους άτυχους διασωθέντες.
Αρκετοί ναύτες κατέβηκαν και στην παραλία, καταλήστεψαν σπίτια και μαγαζιά και διέπραξαν και πολλούς φόνους όσων προσπάθησαν να προστατέψουν τις περιουσίες τους!

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Είμαι ωραίος μόνο για μια χρήση!


Κάποτε ήθελα να σώσω τον κόσμο. Τώρα το μόνο που θέλω να σώσω είναι τον εαυτό μου!
Είμαι 48 ετών και μπορώ να πω πως έχω κάποια εμπειρία.
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ούτε ο φασισμός ούτε ο σταλινισμός ούτε ο νεοφιλελευθερισμός! Είναι η γυναίκα που θέλει να σε παντρευτεί για τα λεφτά σου, τη δουλειά σου, την οικογένειά σου!
Που μηχανεύεται τα χίλια δυο για να γκαστρωθεί και να σε βάλει στο χέρι.
Που καίει επίτηδες το φαγητό συνέχεια ή το κάνει λύσσα ή ρίχνει μέσα οτιδήποτε, αρκεί να μην τρώγεται, μόνο και μόνο για να απαλλαγεί απ’το μαγείρεμα. Αυτή την ... "εξοντωτική λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής"!
Ο Θεός να σε φυλάει απ’ αυτά τα βρομοθήλυκα που σε παινεύουν συνεχώς... πόσο ικανός και έξυπνος είσαι, πόσο τα καταφέρνεις σε όλα... μόνο και μόνο για να σου φορτώσουν εσένα όλες τις δουλειές κι εκείνες να απολαμβάνουν τη χαρά της αναξιότητάς τους!
Μου έτυχαν πολλές καριόλες που ’χαν σαν αρχή στη ζωή τους το ... "πάντα μπορείς να βρεις έναν πρόθυμο άντρα να σε υπηρετεί"!
Γενικά, στις σχέσεις δεν υπάρχει ισορροπία. Κάποιας είναι ξάπλα στο κάρο και κάποιας το σέρνει αγκομαχώντας.
Θυμάμαι κάποτε, που βρέθηκα σ’ έναν κύκλο πλουσιοκόριτσων, άκουσα την περίφημη φράση, μόλις έβλεπαν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι: "της κάνει χωσέ ή του κάνει χωσέ;". Το "χωσέ" σημαίνει "ποιος τα χώνει;", δηλαδή ποιος πληρώνει τον άλλον. Γιατί τα έξοδα ενός ζευγαριού ποτέ δεν μοιράζονται στα ίσα...
Νομίζω ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε γράψει ένα ωραίο: "Τα 35 είναι μια πολύ καλή ηλικία. Μείνε στην ηλικία αυτή για πολλά χρόνια"!
Εγώ έχω μείνει, ή, καλύτερα, έχω γυρίσει στην ηλικία των 16! Και σ΄ όποια/ον αρέσω. Δεν τη μπορώ την υποκρισία. Να το παίζω ερωτευμένος, να γιορτάζω επετείους γνωριμίας, αρραβώνων κ.λπ. και από πίσω το κέρατο να πέφτει σύννεφο!
Γιατί είναι νόμος αδελφέ: όταν βλέπεις ζευγάρια μετά τα 40 χέρι-χέρι, να φιλιούνται και να ’ναι μες στα σιρόπια, τα κέρατά τους έχουν φτάσει ως τον έβδομο ουρανό.
Κάποτε μου το ΄χε πει ένας κολλητός: "μη τη φιλάς ρε μαλάκα τόσο παθιασμένα, καρφώνεσαι"!

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Ποιος Τσίπρας τώρα; Ο Κόρμπιν είναι ο ηγέτης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς!

Καλό παιδάκι ο Τσίπρας, τον συμπαθούμε, τον ψηφίζουμε, αλλά πώς να το κάνουμε ρε μάγκες. Δεν είναι "τσακάλι του πολέμου". Μπούλης είναι και καλομαθημένο βουτυρόπαιδο. Ελάχιστη σχέση έχει με την Αριστερά που "γυαλίζει το μάτι της"!
Αντιθέτως, γουστάρω πολύ αυτόν που βγάλαν πρόσφατα αρχηγό οι "Εργατικοί" στην Αγγλία.
Βετεράνος αριστεριστής, εμμονικός ακτιβιστής, κάργα αντικομφορμιστής, φουλ κακόγουστος όπως όλοι οι κλασικοί αριστεροί, δεν γουστάρει τους δημοσιογράφους, έχει γραμμένη τη Βασίλισσα κι ορκίζεται να καταργήσει τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια, να επανεθνικοποιήσει τις ιδιωτικοποιημένες δημόσιες υπηρεσίες, να ενισχύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ν’ αυξήσει τους φόρους των πλουσίων για να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα κοινωνικής κατοικίας για όλους...
Οι γονείς του ήταν πρωτεργάτες του ειρηνιστικού κινήματος. Γνωρίστηκαν σε μια διαδήλωση για τον ισπανικό εμφύλιο.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν όταν ήταν μικρός δούλεψε σε φάρμες, ήταν απαίσιος μαθητής και δεν σπούδασε!
Ήδη οδηγεί μόνο ποδήλατο, απεχθάνεται τ’ αυτοκίνητα, κι έχει ως τώρα επιβαρύνει το βρετανικό κοινοβούλιο με το ... υπέρογκο ποσό των 10 ευρώ για την αγορά μελάνι εκτυπωτή!
Έχει κάνει τρεις γάμους. Τη δεύτερη τη χώρισε γιατί η μαλάκω ήθελε να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο.
Ο τυπάς έχει δηλώσει πως ποτέ στη ζωή του δεν είχε γκόμενα που δεν ήταν Αριστερή! "Οι αξίες του καθενός πάντα μπαίνουν στη μέση"...
Πολλοί λένε πως το Εργατικό Κόμμα με έναν τέτοιο "δεινόσαυρο" ηγέτη, θαυμαστή του Τρότσκι και των λατινοαμερικανικών κινημάτων, δεν πρόκειται να ξαναδεί εξουσία.
Δεν το ξέρω αυτό. Αλλά απ’ το να κερδίζει η "Αριστερά" με κάτι ποντικομαμές σαν τον Μπλερ και το Σημίτη, καλύτερα στη θέση της αξιοπρεπούς αντιπολίτευσης. Πιο πολλά έχει να προσφέρει...
Ας πιούμε μια τεκίλα στην υγειά του νέου ηγέτη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. 
Αν και την άλλη βδομάδα θα φάμε τα μουστάκια μας στο γήπεδο. Βλέπετε είναι φανατικός Αρσεναλάκιας ο Τζέρεμι...

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Για χάρη του ΣΥΡΙΖΑ γλειφομουνιάζω και τη Γερμανίδα αριστερίστρια!

Σάββατο βράδυ, παραμονή εκλογών.
Έχω κανονίσει με κάτι φίλους να τη βγάλουμε στου Ψειρή. Καλά παιδιά, δημοκρατικά, αλλά κάπως διαβρωμένα απ’ τη μόδα και το λάιφ στάιλ. Εγώ αυτούς τους λέω "αριστερούληδες"!
Διαφωνήσαμε. Εκείνοι ήθελαν να κάτσουμε σ’ ένα μαγαζί λαμπερό, πέρασμα, "να βλέπουμε μουνάκια να περνάνε"!
Εγώ ήθελα να πάμε στη στοά, πίσω απ’ την καγκελόπορτα στην Αγίου Δημητρίου. Δε λέω περισσότερα, οι μυημένοι κατάλαβαν για ποια χαμοκέλα μιλάω...
Για να μην τα πολυλογώ, διασπαστήκαμε όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, κι εγώ, μόνος μου, το κόβω με τα πόδια για Εξάρχεια.
Βέβαια, ποτέ δεν είμαι "μόνος μου". Στο σακίδιο, που πάντα κουβαλάω στην πλάτη μου, έχω μαζί μου όλους τους κλασικούς: Χέμινγουεϊ, Μπάροουζ, Κέρουακ, Μπουκόφσκι, αλλά και τους νεοσωκρατικούς Κρίστοφερ Φίλιπς, Δαυίδ Ρόμπινς κ.λπ. Πολύ βαρύ σακίδιο... μάλλον γι’ αυτό δεν ψήλωσα πολύ.
Πάω, που λέτε, στο στέκι της Ναυαρίνου, ακριβώς απέναντι απ’ την κατάληψη του γνωστού πάρκου. Και πέφτω σε μια τεράστια παρέα Ευρωπαίων αριστερών που ’χουν έρθει στην Αθήνα για τη συγκέντρωση του Αλέξη στο Σύνταγμα και σκόπευαν να μείνουν και την Κυριακή για να πανηγυρίσουν τη νίκη της Αριστεράς.
Γαμώ τη δυσλεξία μου γαμώ! Δεν μου επέτρεψε να μάθω μια ξένη γλώσσα της προκοπής. Έτσι αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω έναν φίλο μεταφραστή. Απορώ πώς τα καταφέρνει ο καριόλης και μιλάει άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά κι ισπανικά!
Στο μεταξύ έχω ξελιγωθεί με μια Γερμανιδούλα γκαμήλα, με την τρίχα τούφα στις μασχάλες. Αριστερίστρια του κερατά, απ’ αυτές που ’χουν περίοδο και πλένονται με τη μάνικα της υδροφόρας του δήμου...
Για να μην σας τα πολυλογώ, απ’ τους Άγγλους και τους Γάλλους αριστερούς απογοητεύτηκα. 
Ρε σεις, τούτοι είναι εθνικίσταροι του κερατά. Δεν παραδέχονται ούτε πως η δημοκρατία ξεκίνησε απ’ την αρχαία Αθήνα ούτε πως την πρώτη ρωγμή στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη την έκανε πάλι η Ελλάδα με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζουν πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν απ’ τις χώρες τους. Ακούς να σου λένε πως η Δημοκρατία είναι "αγγλική" ή "γαλλική"  εφεύρεση, και κάτι παθαίνεις.
Ακόμα κι οι Ισπανοί του Ποδέμος σνομπάρουν την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζουν πως αυτοί μόνο έχουν "ολοκληρωμένο πρόγραμμα" και πως ο ΣΥΡΙΖΑ, και γενικά κάθε τι ελληνικό, είναι για τα μπάζα!
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, μόνο με τους Γερμανούς μπόρεσα να συνεννοηθώ σοβαρά. Ίσως να ήταν και η κάβλα μου για τη Γερμανιδούλα. 
Αλλά, θα σας το εξομολογηθώ ρε παιδιά. Έχω κι αν έχω κάνει τα άπειρα γλειφομούνια. Όμως αυτή τη γυναίκα θα τη γλειφομούνιαζα μεν αλλά αφού θα ΄χα κάνει τάματα σ’ όλους τους αγίους και τις αγίες, μεγάλη η χάρη τους...
Κάποια στιγμή, ρωτάω τους Γερμαναράδες αν έχουν έρθει τίποτα Βαυαροί δεξιοί να πανηγυρίσουν ενδεχόμενη νίκη του "Βαγγέλα του μπεγλέρα". 
Ακούω το φίλο μου τον μεταφραστή να λέει το όνομα "Μεϊμαράκης". "Ρε μαλάκα", του λέω, "να μεταφράζεις ακριβώς τα λόγια μου. Σου είπα Βαγγέλας μπεγλέρας και εντελαμαγκέν ντε βοτανίκ, εσύ γιατί λες Μεϊμαράκης;".
Αλλά άντε να τα μεταφράσεις αυτά στα γερμανικά. Πώς να του πεις του Γερμανού το "κουραδόμαγκας" και το "χεζοβράκης"...

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Ψήφος, σεξ κι ... Αγάθωνας!

Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και βουρ για τον Ταύρο που με περιμένει το κολλητάρι μου.
Παίρνω το μετρό, κατεβαίνω Μοναστηράκι, πάω στην αποβάθρα του ηλεκτρικού και... τσουπ... να ’την πάλη μπροστά μου.
Αυτή η ξανθιά κοπέλα με το λαπτοπάκι που το τελευταίο εξάμηνο συναντιόμαστε τυχαία στα πιο απίθανα σημεία της Αθήνας.
"Είσαι φαίνεται το πεπρωμένο μου", της είπα τις προάλλες, και μου ’δωσε την άδεια να τη φωτογραφίσω...
Την κοιτάω στα μάτια. Μου το ανταποδίδει. Λίγες γυναίκες με έχουν καρφώσει τόσο έντονα στα μάτια. 
"Πού χάθηκες;", με ρώτησε. Όντως, είχα να τη δω απ’ την Παρασκευή το βράδυ που ανταμώσαμε πάλι τυχαία στην ομιλία του Αλέξη στο Σύνταγμα. Ολόκληρο Σάββατο πέρασε χωρίς ν’ ανταμώσουμε!
"Σου έλειψα;". Της απάντησα με μια ερώτηση...
Κάτι μέσα μου μου λέει να φύγω μακριά. Τούτος ο διάολος είναι ικανός ν’ αναστατώσει για τα καλά τη ζωή μου.
Δεν ξέρω αν τη θέλω, ή αν απλά θέλω να με θέλει.
Ψάχνω να της πω κάτι έξυπνο, ευφυές, σαρκαστικό, να την εξιτάρει. Αλλά δεν βγαίνουν λέξεις απ’ το στόμα μου.
Τι να σκέφτεται για μένα; Με θέλει όσο κι εγώ; Με φαντασιώνεται; Θέλει άραγε να μάθει αν είμαι από τους άντρες που γουστάρουν να ικανοποιούν μια γυναίκα; Αν μου αρέσει να φιλάω, ή αν φιλάω απλά για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο; Ενδιαφέρεται να μάθει ποια είναι η αγαπημένη μου στάση;
Έχω τον τρόπο μου να μετατρέψω μια τυχαία συνάντηση σε κάτι το συναρπαστικό. Αλλά με τούτη δω κάπου βραχυκυκλώνομαι. Δεν μπορώ να διακρίνω αν διαβάζω φιλία στα μάτια της ή πάθος.
Μάλλον πρέπει να της την πέσω στα ίσια. Αλλά μήπως προχωράω γρήγορα; Μήπως πρέπει να την απομυθοποιήσω για να μπορέσω να λειτουργήσω καλύτερα; Ωραία, αυτό θα κάνω. Να! Ήδη τη σκέφτομαι να κατουράει στην τουαλέτα...
Ρουφάω τη μυρωδιά της. Είναι μυρωδιά σεξ. 
Με το χέρι μου αγγίζω το σημείο που οι τιράντες ενώνονται στην πλάτη της.
Η γλώσσα μου χώνεται στα χείλη της. Χαμηλά στην κοιλιά της, κι ακόμα πιο κάτω, το αίμα της αρχίζει να κυλά πιο γρήγορα.
Τα εσώρουχά της βγαίνουν σα να μην υπήρξαν ποτέ. Οι ρόγες της ανταποκρίνονται πρόθυμα στ’ άγγιγμά μου. Τα κάτω χείλη της είν’ σαν υγρό φρούτο που έσκασε απ’ τη ζέστη.
Νιώθει τη φλόγα ανάμεσα στα πόδια της κι αυτό το σκληρό σπρώξιμο που την κάνει να πάλλεται από ηδονή.
Ο ήχος του τραίνου που φρενάρει σφυριχτά στο σταθμό, με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα. Δεν το πιστεύω! Ονειρευόμουν ξύπνιος!
Λέω να της προτείνω να συνεχίσουμε παρέα τη διαδρομή. Αλλά εκείνη με χαιρετάει ευγενικά και μπαίνει σ’ άλλο βαγόνι!
Δεν το πιστεύω!
Δεν έχει συνειδητοποιήσει πως μόλις κάναμε καταπληκτικό έρωτα;
Πώς εξαφανίζεται έτσι τώρα που ξέρει πως όλα τα χρώματα, οι εικόνες κι οι μυρωδιές είναι πιο έντονα;
Υ.Γ.: Ωραίο σκηνικό παίχτηκε και χθες βράδυ, παραμονή εκλογών. Αλλά αυτό θα σας το γράψω αύριο...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Και τώρα τι ψηφίζουμε; Γιατί κάτι πρέπει να ψηφίσουμε διάολε!

Κατ’ αρχήν δεν πρέπει να χάνουμε τη "μεγάλη εικόνα"!
Έχω μια απορία: γιατί ενώ η πληροφόρηση που έχουμε για τα πολεμικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι τεράστια, κανείς δεν μας μιλάει για το τι περιλάμβανε το περίφημο σχέδιο του Χίτλερ να εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη μια "νέα τάξη πραγμάτων";
Μήπως για να μην καταλάβουμε πως αυτό που δεν πέτυχαν τότε οι Γερμανοί με τα αεροπλάνα και τα τεθωρακισμένα, κοντεύουν να το πετύχουν τώρα με το ευρώ και τις τράπεζες; 
Μήπως κάποιοι θέλουν να μας κρύψουν πως ο "νεοφιλελευθερισμός" (στη θέση του παλιού "εθνικοσοσιαλισμού") έγινε η νέα ιδεολογία-όχημα για την υποταγή της Ευρώπης στη Γερμανία;
Ας έρθουμε τώρα και στη "μικρή εικόνα", στα δικά μας τα μίζερα.
Όλοι ξέρουμε τι μας περιμένει απ’ τον Οκτώβρη: μειώσεις μισθών και συντάξεων, παλιοί και νέοι φόροι, συνέχιση της καταστροφικής λιτότητας κλπ κλπ...
Τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για πολλά. Κυρίως γιατί, από άγνοια ή αφέλεια ή κουτοπονηριά, μας έκαναν να πιστέψουμε πως μπορούμε με πολιτικούς όρους να απαλλαγούμε απ’ τα Μνημόνια. 
Αλλά πως δεν "το πάλεψαν", δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε. Ίσως μάλιστα και να το παράκαναν.
Δυστυχώς ζούμε την απόλυτη απαξίωση της πολιτικής. Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κατά 80% διεκπεραιωτική. Θα πρέπει να εφαρμόσει ένα ήδη ψηφισθέν πρόγραμμα. Με ελάχιστα περιθώρια βελτιώσεων.
Όμως η πραγματικότητα δεν είναι τσιμενταρισμένη. Βρίσκεται συνεχώς υπό διαμόρφωση. Δεν ζούμε το τέλος της ιστορίας.
Οπότε, το δίλημμα που μπαίνει, κατά τη γνώμη μου, είναι το εξής: πετάμε λευκή πετσέτα, παραδινόμαστε οριστικά στο "ναι σε όλα", επιστρέφουμε στο μαύρο παρελθόν που μας οδήγησε στην καταστροφή, το οποίο σήμερα εκπροσωπεί κυρίως το "τσίρκο Μεϊμαράκη" και δευτερευόντως το καμουφλαρισμένο ΠΑΣΟΚ;
Ή σφίγγουμε τα δόντια, ξεπερνάμε το στάδιο της "αριστερής κατάθλιψης", και συνεχίζουμε να το παλεύουμε ελπίζοντας να δούμε τις ρωγμές που ανοίχθηκαν στη "Γερμανική Ευρώπη" να μεγαλώνουν μέχρι να καταρρεύσει ο νεοφιλελεύθερος τυφώνας;
Δεν θέλω να σχολιάσω την ακραία θέση αυτών που πιστεύουν πως η πτωχευμένη Ελλαδίτσα μας μπορεί να μετατραπεί σε ευτυχισμένο "σοσιαλιστικό παράδεισο". 
Τα "γαλατικά χωριά" υπάρχουν μόνο στα κόμικς...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Μια σαλάτα η ζωή μου: μπύρες, μουνιά, φράγκα, παπάδες...

Είχε γράψει ένα ωραίο τις προάλλες ο Τσαγκαρουσιάνος στη Lifo: "Πίσω απ' το λόφο, κάτω απ' τα δέντρα, δίπλα σε ποταμάκια μπύρας χιλιάδες εικοσάχρονα γαμιούνται. Μην τα ζηλεύεις. Το είδες το έργο. Άσε και κάποιον άλλο να το δει!"...
Ε όχι ρε μεγάλε, δεν είμαι τόσο λαρτζ. Όσο είμαι "δια χειρός Βαράγκη" ή τρώω στη μάπα την κάθε πατσαβούρα δεν με κολλάει ύπνος όταν σκέφτομαι πως κάποια κωλοπαίδια καβαλικεύουν αυτές τις θεές που βλέπω στο δρόμο και μου τρέχουν τα σάλια.
Και τι θα πει "το 'δα το έργο"? Ανάθεμα σ' όποιον ήπιε ένα ποτήρι νερό κι είπε "ξεδίψασα"!
Έχω αράξει στο μπαλκονάκι μου, ρουφάω τις μπυρίτσες μου, και θυμάμαι, σαν τους απόμαχους ναυτικούς, περασμένα μεγαλεία.
Όταν ήμουν νεότερος και τριγύρναγα στα νησάκια ήμουν πολύ εξωστρεφής τύπος. (Καλά, και τώρα είμαι, το χούι δεν κόβεται). Πλεύριζα όποιον μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Μ' έναν παιδιάστικο ενθουσιασμό ταυτιζόμουν με τα πάντα. Θεωρούσα πως όλες οι συμπαθείς φυσιογνωμίες περίμεναν εμένα για ν' αποθέσουν πάνω μου το φορτίο των φιλικών τους αισθημάτων. Και, φυσικά, όλα τα ερωτικά τραγούδια είχαν γραφτεί για μένα κι αυτή που 'ταν δίπλα μου...
Τις περισσότερες φορές ταξιδεύαμε απένταροι. Κοιμόμασταν στα πεζούλια των κυκλαδίτικων ξωκκλησιών. Εκεί αγκαλιαζόμασταν με απόγνωση. Με απόγνωση τελειώναμε, μοναδική κάθαρση, η "τέλεια πράξη" της αρχαίας τραγωδίας, σπάνιο πράμα να μπεις αληθινά μέσα στον άλλον...
Στην Άνδρο η Κ. ξύπνησε ένα πρωί με πονάκια στην κοιλίτσα της. Δεν τα 'ξερε ακόμα τα μυστήρια της φύσης της και νόμισε πως κρύωσε απ' τη νυχτερινή αύρα. Ή πως έφταιγαν τα πολλά σύκα που 'χαμε φάει το χθεσινό απόγευμα. Κι όταν είδε σκούρο κόκκινο αίμα στο βαμβακερό βρακάκι της τρόμαξε...
Το 'χω ξαναπεί: έχω πάθος με τη γυναικεία περίοδο. Είναι η καλύτερή μου. Αλαλιάζω σα βρομόσκυλο του δρόμου.
Με κάθε γκόμενά μου είχαμε τον ιδιαίτερο τρόπο, το ξεχωριστό σύνθημά μας όταν της ερχόταν η περίοδος. "Μ' έπιασε πονοκέφαλος", "ήρθε η φίλη σου", "απόψε παίζει ο ολυμπιακός", "έτοιμη η μαυροδάφνη"...
Στην απέναντι πολυκατοικία ένα ζευγαράκι κάνει έρωτα. Κάποιοι στριμμένοι κατεβάζουν με πάταγο το ρολά τους για να μην ακούν. 
Οι περισσότεροι, είμαι σίγουρος, στήνουν αυτί και τον παίζουν. Πώς έχουμε γίνει έτσι γμτ? Είμαστε όλοι με το μάτι κολλημένο στην κλειδαρότρυπα του άλλου και το αυτί κολλημένο στον τοίχο του. Σα ροζ τηλέφωνα κατάντησαν οι ζωές μας. Κάνουμε μπανιστήρι ο ένας στον άλλον μπας και καβλώσουμε. Γιατί από μόνους μας δεν μας σηκώνεται...
Έλεγα προηγουμένως πως είμαι πάντα απένταρος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Ας πούμε απόψε, δεν είχα στην τσέπη μου παρά μόνο 2,5 ευρώ. Μπήκα στα Λιντλ, βρήκα κάτι φτηνιάρες μπύρες, "Ερμής", "Άργος", κάπως έτσι τις λένε, αγόρασα 4 κουτάκια μεγάλα, πήρα και ρέστα!
Αυτές οι αιώνιες αφραγκίες δεν μπορεί να 'ναι τυχαίες. Ψάχνω να βρω τι φταίει. Υποψιάζομαι πως και σ' αυτό το χάλι μου φταίνε οι παπάδες κι οι θρησκείες. 
Πώς να το κάνουμε ρε κολλητέ? Όταν από μικρό παιδάκι σου πιπιλάνε το μυαλό πως ο πλούτος είναι αμαρτία κι η φτώχεια θα σε στείλει σούμπιτο στον παράδεισο, κάτι κάνει "τσαφ" μέσα σου κι ο εγκέφαλός σου προσανατολίζεται μονίμως στην "υψηλοτέρα των αρετών", την φραγκισκανική πενία...
Α ρε τραγόπαπες, με πήρατε στο λαιμό σας. Αλλά εσείς κουφαλίτσες έχετε τα πουγκιά γεμάτα...

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Μια ΣΥΡΙΖαία με σέρνει απ’ τη μύτη!

Εγώ κοντεύω τα πενήντα! Να ήξερα τουλάχιστον πού πατάω και πού βρίσκομαι...
Όταν την πρωτοείδα φορούσε μια διάφανη πουκαμίσα χωρίς σουτιέν. Ήξερε πάντα να τραβάει την προσοχή και τα βλέμματα. Δεν το ’κανε απροκάλυπτα αλλά με τρόπο, να φαίνεται τυχαίο.
Πρέπει να το παραδεχτώ: ήμασταν εξαρχής ένα πολύ αταίριαστο ζευγάρι. Στις παρέες της ένιωθα πάντα παρείσακτος. 
Η επαρχιώτικη και μικροαστική μου καταγωγή με έχουν κάνει επιφυλακτικό, για να μην πω και λούζερ. Έτσι, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο αέρας αυτοπεποίθησης που εξέπεμπε η μικρά.
Θυμάμαι τη συνόδεψα στην ορκωμοσία της όταν πτυχιώθηκε στην Ιατρική. Ένας συμφοιτητής της έκανε πνεύμα απαγγέλοντας τον στίχο "πάρτε νερό μαζί σας, το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία". Τη στιγμή εκείνη η Α. γύρισε και μου ψιθύρισε: "εγώ θα πάρω σαμπάνια!"...
Η Α. είναι πολύ όμορφη κοπέλα. Αλλά η ομορφιά στις γυναίκες φέρνει μάλλον δυστυχία. Κανείς δεν τις συμπαθεί πραγματικά. Οι άντρες θέλουν μόνο να τις πηδήξουν και να τις επιδείξουν, οι μανάδες κι οι αδελφές τους τις ζηλεύουν, οι φιλενάδες τις φθονούν, οι καθηγητές τις θεωρούν χαζές, οι γκόμενοι πιστεύουν πως τους κερατώνουν...
Οι γονείς της Α. είναι πλούσιοι. Όταν πρωτογνώρισα τον πατέρα της και μου ξέφυγαν κάτι ... ΚΝίτικα, εκείνος με αποστόμωσε: "Μην εξειδανικεύεις τη φτώχεια. Όλα τα μεγάλα πνεύματα είναι της αστικής και αριστοκρατικής τάξης. Ακόμα κι ο Μαρξ ζούσε με δανεικά απ’ τον Ένγκελς. Ο πλούτος δεν κάνει την ευτυχία αλλά δίνει ευκαιρίες".
Παρά τη διαφορά ηλικίας, έδειχνα λίγος δίπλα στην Α. Η δικιά της ζωή λαμπρή, η δικιά μου μίζερη. Η δικιά μου ζωή έγραφε Αθήνα και μόνο Αθήνα. Εκείνη ταξίδευε στις πρωτεύουσες της Ευρώπης και στην Αμερική όπως εγώ πετάγομαι μέχρι την Ακαδημία Πλάτωνος ή τα Τουρκοβούνια. 
Είμαι μια μέτρια φύση, βυθισμένος στην αφάνεια. Ενώ εκείνη είχε ένα λαμπρό παρόν κι ένα λαμπρότερο μέλλον. 
Στον κύκλο της, τα σκάφη και τα τζιπ θεωρούνται τα χόμπι των αντρών. Εγώ δεν έχω ούτε πατίνι. Σπανίως χρησιμοποιώ ένα αμαξάκι του πατέρα μου, άνω των 20 ετών, που τον περισσότερο καιρό σαπίζει στην πιλοτή...
Η Α. λέει πως με ερωτεύτηκε για τη διαφορετικότητά μου. Έτσι μου λένε όλες. Αλλά αμέσως μετά προσπαθούν να με φέρουν στα μέτρα τους, να με κάνουν "φυσιολογικό"!
Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, έχω κολλήσει με την Α. Έχω εξαρτηθεί ψυχαναγκαστικά απ’ το "πράμα" της που το ξυρίζει γλόμπο, σαν χρυσαυγίτικο κεφάλι (σόρι Α. για την αποκάλυψη!).
Χθες βράδυ την πήγα σ’ ένα μεζεδοπωλείο στην Καπνικαρέα.
Στο δεύτερο ποτήρι κρασιού πήγα να πνιγώ!
"Παντρέψου με", μου είπε.
"Παντρέψου με". Τι γελοίο πράμα να ζητάς από κάποιον να τον παντρευτείς ή να σε παντρευτεί. Αλλά το ζήτησε.
Εντάξει, το ομολογώ. Πριν το ραντεβού είχα πιει νηστικός πέντε μπυρόνια με τα ρεμάλια τους κολλητούς μου. Κι ήμουν κάπως "φτιαγμένος". 
Μόλις άκουσα τα περί γάμου, γυάλισε το μάτι μου και ξέσπασα: "Θες να παντρευτείς για να γίνεις σαν τις φίλες σου του Ψυχικού! Που τη δεύτερη μέρα του γάμου τους δήθεν ανακαλύπτουν πως παντρεύτηκαν έναν καραμαλάκα! Που τις τίμησε εφ’ όρου ζωής με την πληκτική παρουσία του. Που κάθε τι πάνω του τους προκαλεί νευρικό κλονισμό. Που τον μισούν γιατί... έτσι είναι ο γάμος χρυσό μου, όλα τα ζευγάρια αλληλομισούνται! Και μετά από κάθε γέννα μισούνται ακόμα περισσότερο! Περιφέρουν την πλήξη τους, δεν μιλιούνται καν, τι υπέροχη σιωπή.... Εγώ όμως κουκλίτσα μου ψάχνω να βρω το χρυσό διαβατήριο της εξόδου απ’ τη μιζέρια κι όχι έναν φριχτό γάμο".
Δεν πρόλαβα ν’ αποτελειώσω τη φράση, μου πέταξε στα μούτρα το περιεχόμενο του ποτηριού της κι έφυγε επιδεικτικά κι αγέροχα.
Το ξέρω πως δεν πρόκειται να την ξαναδώ. 
Πάντα θαύμαζα σ’ αυτή τη γυναίκα το πώς τα κατάφερνε να πηγαίνει τη ζωή της παρακάτω χωρίς καν να ρίχνει ένα βλέμμα πίσω της.
Να δούμε τώρα πώς θα καταφέρω εγώ να την ξεπεράσω...

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015

Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (ΣΤ’) - Καμιά γυναίκα δεν πηδιέται τζάμπα!

Η Μπέτη "βγήκε στο κλαρί" στα δεκαεννιά της. Ακόμα θυμάται την πρώτη μέρα στο μπουρδέλο του Μεταξουργείου. Είχε πάρει 106 πελάτες!
Οι περισσότερες στα σαράντα τους έχουν καταστρέψει τις σάλπιγγες και υποφέρουν από ακράτεια. Βλέπεις οι άντρες γουστάρουν "οθωμανικό" και το πληρώνουν όσο-όσο...
Καμιά πόρνη δεν λέει τα μυστικά της δουλειάς στην άλλη. Καθεμιά τους έχει το δικό της συνδυασμό κρεμών. 
Κάποιες κρέμες είναι ειδικές να μην πονάς. Μουδιάζουν το κάτω μέρος του σώματος, κάτι σαν το αναισθητικό σπρέι των αθλητών. Οι λιπαντικές κρέμες δεν μουδιάζουν το σώμα αλλά μειώνουν τις τριβές.
Βέβαια, υπάρχουν κι οι πόρνες πολυτελείας, οι "συνοδές", οι "έσκορτ".
Σύνθημά τους είναι: "Πόσες φορές έκανες έρωτα με τ’ αγόρι σου χωρίς να το θες; Ε, κάντο και με κάποιον άλλον και πάρε και 1000 ευρώ"!
Το συνηθισμένο πακετάκι περιλαμβάνει ένα δείπνο και συντροφιά στο ξενοδοχείο. Κρατάει κάπου δυο ωρίτσες. Για μια ολόκληρη νύχτα η τιμή διπλασιάζεται.
Ας το πάρουμε απόφαση: καμιά γυναίκα δεν κάνει σεξ τζάμπα! Κι οι πόρνες στοιχίζουν πάντα λιγότερο απ’ τις γκόμενες και τις συζύγους. Βάλτα κάτω μαλάκα κι υπολόγιστα. Άσε που γαμάς και μουνάκι πολυτελείας...
Η Κ. είναι μια καταξιωμένη "συνοδός". Το δικό της σλόγκαν είναι "Άρπαξε ό,τι μπορείς και φύγε γρήγορα"!
Μου εξομολογείται πως υποδύεται πολλούς ρόλους: φοιτήτρια, τραγουδίστρια, ηθοποιός. Μιλώντας με τον πελάτη, τον ψυχολογεί αμέσως και το παίζει, αναλόγως με τα γούστα του, ναζιάρα, σοβαρή, αυταρχική, κουλτουριάρα...
"Ξέρω τι πουλάω", μου λέει: "Τα νιάτα, τη φρεσκάδα, την ομορφιά μου. Αλλά προσέχω τον εαυτό μου. Αποφεύγω τους επικίνδυνους τύπους. Και δεν δουλεύω τις πρώτες μέρες της περιόδου μου. Αυτό φθείρει...".

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (E’) - Στο "σκληρό Ζεφύρι"...

Νομίζω πως το πιο διαδεδομένο ναρκωτικό σήμερα είναι η κοκαΐνη!
Μιλάμε για σκέτη επιδημία. Την παίρνουν σχεδόν όλοι, απ’ τα ρεϊβάδικα μέχρι τα σκυλάδικα.
Είναι το μόνο ναρκωτικό που σε κάνει να θέλεις να πιείς αλκοόλ, οπότε το προτιμούν τα μαγαζιά...
Αν έχετε προσέξει, οι τουαλέτες των περισσότερων κλαμπ έχουν επίπεδες και λείες επιφάνειες. Είναι για να κόβεις κει πάνω την κόκα σε γραμμές...
Έχω ακούσει για απίστευτα πάρτι με μοντέλες που πίνουν και γαμάνε ασταμάτητα επί δυο μέρες!
Η Ν. από μικρή πειραματιζόταν με ψυχεδελικά χάπια. Τη ρώτησα τι τους έβρισκε. "Την ολότητα, την ολοκλήρωση", μου απάντησε. 
Την ξαναρώτησα αργότερα όταν το γύρισε στην ηρωίνη. "Εδώ βρίσκω την παντοδυναμία", μου είπε. 
Πέθανε στα τριάντα της...
Λένε πως το Μενίδι είναι η σκληρότερη περιοχή της Αττικής.
Στη συνοικία Πλάτωνας ζουν ρωσοπόντιοι απ’ το Καζακστάν. Τα σπίτια τους είναι ακριβώς κάτω απ΄τις στήλες υψηλής τάσης της ΔΕΗ και φτάνουν μέχρι τον τοίχο του νεκροταφείου. 
Απ’ την άλλη πλευρά του τοίχου είναι η γυφτοσυνοικία. Συνθήκες διαβίωσης τριτοκοσμικές...
Η συνοικία Αυλίζα είναι απ’ τις πλέον κακόφημες.
Το λεωφορείο 735 που κάνει την κυκλική διαδρομή Μενίδι-Ζεφύρι-Κάτω Πατήσια, από κάποια στιγμή και μετά γεμίζει ναρκομανείς. Όλοι κατεβαίνουν στην ίδια στάση και κατευθύνονται στη γειτονιά των τσιγγάνων που κάνουν εμπόριο ναρκωτικών.
"Εδώ βρίσκεις χόρτο με 3 ευρώ και ηρωίνη με 10 ευρώ το γραμμάριο", μου λένε.
Μπαίνω σ’ έναν λιγδιασμένο τεκέ στο Ζεφύρι. Η μυρωδιά απ’ το χασίσι έχει ποτίσει ως και τους τοίχους. Οι χασικλήδες γουστάρουν να παίρνουν αντάμα τις τζούρες τους.
Η Μ. μιλάει πολύ βρόμικα.
"Έχω ξεμένει σήμερα γαμώ τον αντίχριστό μου! Τρελάθηκα. Θέλω να τη βρω. Αλλ’ είμαι άφραγκη. Πήρα απ’ τον μπακάλη λίγο λιβάνι, το ’τριψα ψιλό-ψιλό, το ’βαλα στο τσιγάρο και το φούμαρα. Ψόφησα στο ξερατό"...
Μόλις νυχτώσει αρχίζουν οι πάσες παραισθησιογόνων. 
Νεαροί πηγαίνουν έξω απ’ τα φαρμακεία κι απειλούν τους υπαλλήλους πως θα χαρακωθούν αν δεν τους δώσουν χαπάκια χωρίς συνταγή.
Δεν βρίσκεις άκρη τούτες τις νύχτες. 
Τις νύχτες που τα κουρέλια ανταμώνουν όταν εσύ μαλάκα κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου...

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (62) - Στην πόλη που κι οι Καδήδες γιορτάζουν τον Άι-Γιώργη!


Η Οινόη, Ορντού στα τούρκικα, είχε πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο πάνω από 5.000 Ρωμιούς. Όμως το ελληνικό κράτος με τις "Μεγάλες Ιδέες" του και τ’ όνειρο για "αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας" κατόρθωσε να τους στοχοποιήσει. Τόσο αυτούς όσο και το σύνολο των χριστιανών Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι Γερμανοί, σύμμαχοι τότε των Τούρκων, θεωρούσαν τους Ρωμιούς "πέμπτη φάλαγγα". Γι’ αυτό και εισηγήθηκαν την απομάκρυνση όλων των ενήλικων χριστιανών απ’ τα υποψήφια θέρετρα του πολέμου. Κι απ’ τις κρίσιμες γεωγραφικά περιοχές. Κι αυτό το πλήρωσαν με βαρύ τίμημα οι Ρωμιοί. Πολλοί άφησαν τα κόκαλά τους στα άνυδρα μέρη της ενδοχώρας που μεταφέρθηκαν για λόγους "εθνικής ασφάλειας"...
Η Οινόη, μεταξύ Αμισού και Κερασούντος, ήταν κάποτε το "Αμβούργο της Μαύρης Θάλασσας"! Έστελνε τα καράβια της ως την Αλεξάνδρεια. Κι όταν οι καραβοκύρηδες γύριζαν, μ’ όλο το τσούρμο τους, γίνονταν δεκτοί με κανονιοβολισμούς. Έκαναν μπάνιο σ’ έναν χαμάμ της παραλίας κι έπειτα εν πομπή πήγαιναν στα σπίτια τους και ξεφάντωναν με τους χαλβάδες και τα σιροπιαστά γλυκά των γυναικών τους.
Δυο πράγματα μου ’καναν εντύπωση στην καινούργια Οινόη.
Πρώτον, οι Τούρκοι συνεχίζουν να τιμούν τον Άι Γιώργη (Χιντριλέζ) και στήνουν μεγάλο πανηγύρι την ημέρα της γιορτής του. 
Δεύτερον, η περίφημη "συνοικία των καδήδων (= δικαστών)". Στην προκεμαλική Τουρκία στην Οινόη λειτουργούσε Σχολή Θεολογική-Νομική απ’ όπου έβγαιναν οι δικαστές που εφάρμοζαν τον ισλαμικό νόμο. 
Αυτοί, όταν έπαιρναν σύνταξη, επέστρεφαν στην Οινόη κι έχτιζαν διώροφα ή τριώροφα σπίτια, συγκροτώντας σιγά-σιγά ολόκληρη συνοικία που σήμερα αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο...

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Λινάκι: ο νέος μεγάλος μου έρωτας!

Όταν εκείνη γεννιόταν εγώ έπαιρνα άδειες απολύσεως απ’ το στρατό. Αλλά μην το κάνουμε θέμα. Τι είναι 25 χρονάκια μπροστά στην αιωνιότητα.
Ξεκινάω απ’ τα κοινά μας σημεία. Το εξής ένα: συχνάζουμε στα Εξάρχεια, Κωλέττη και Μεσολογγίου γωνία, εκεί που ετοιμάζεται ν’ αναδειχθεί η νεοκουλτούρα της Ελλάδας.
Παρατήρησε πως μου την έπεφταν όλες κι ευλόγως με ρώτησε: "Τι διάολο έχεις; Το καυλοβότανο;".
"Όχι ρε παιδί μου! Απλά είμαι καλόβολος. Πρόθυμος να τις πηδάω καθημερινά κι ας έχουν την τρίχα κάγκελο!"
Μεταξύ μας, τώρα, μπορεί να λέω διάφορα για να κατασκευάσω το μύθο του μεγάλου εραστή, αλλά στην πραγματικότητα είμαι μετενσάρκωση του Βούδα! Καλή της ώρα εκείνης της κοπέλας που απελπισμένη μού φώναζε "Βούδα-τεμπέλη-υπναρά!"...
Το Λινάκι είναι των Βορείων Προαστίων. Αλλά, το καημενούλι, για να μη με κομπλάρει δεχόταν να τη σέρνω σε κάθε είδους παρακμιακού κουτουκιού, μες τις υπόγειες τις ταβέρνες, μες σε καπνούς και σε βρισιές. Οικειοθελώς κλείστηκε στα γκέτο μου. Μέχρι που ξεπαραδιάστηκα και της είπα "κομμένα τα φαγητά έξω, κάτσε και μαγείρεψε", κι έπαθε ένα πολιτισμικό σοκ το κοριτσάκι...
Το Λινάκι είναι πλουσιοκόριτσο. Και το καταλαβαίνω. Δεν απολαμβάνεις κάτι που θεωρείς δεδομένο. Που γεννήθηκες μέσα σ’ αυτό.
Εμένα όμως μ’ έχουν στοιχειώσει τα παλιά δρομάκια της μιζέριας. Οι χωματόδρομοι κι οι αλάνες του Καρπενησίου της δεκαετίας του ’70. Τότε που η βιβλιοθήκη μου είχε ένα μόνο βιβλίο που το διάβαζα συνέχεια, ξανά και ξανά, δέκα χρόνια! Το χωριό το κουβαλάω πάντα μέσα μου. Και στην Αθήνα που ζω διατηρώ την ψυχολογία του κλοσάρ...
Στο θέμα αυτό το Λινάκι ήταν απόλυτο: με υποχρέωσε να κάνω αμέσως μαθήματα καλής συμπεριφοράς και ορθοφωνίας!
Μου κόλλησε και το παρατσούκλι "Ταγάροβιτς!". Ένας συνδυασμός του κομμουνιστικού παρελθόντος μου και της ελεεινής τσάντας που κουβαλάω πάντα στους ώμους μου!
Εγώ όμως της ξηγήθηκα σπαθί απ’ την πρώτη στιγμή: στη φτώχεια προσαρμόζομαι εύκολα. Στον πλούτο δυσκολεύομαι! Θες να με σκοτώσεις; Κλείσε μαι τρεις μήνες στην Εκάλη, σύρε μαι σε νεοπλουτίστικα πάρτι, βάλε μου μια Φιλιππινέζα να με νταντεύει, οργάνωσε ταξιδάκι αστραπή στη Νέα Υόρκη για ν’ αγοράσουμε βρακιά και κάλτσες...
Όταν πρωτογνώρισα το Λινάκι ήταν φρεσκοχωρισμένο. Είχε μια μεγάλη φωτογραφία του πρώην της και κάθε πρωί του πετούσε βελάκια! Δεν είν’ μικρό πράγμα να βρεις ένα στόχο στη ζωή σου...
Αλλά την παραδέχομαι τη μικρά γιατί είναι ειλικρινέστατη. Μόλις της έκανα ερωτική εξομολόγηση, μου το ξεκαθάρισε: "Κοίτα, εγώ ούτε ξέρω ούτε μπορώ ν’ αγαπήσω πολύ. Ίσως να μη φτάνει για μια ζωή!".
"Ποια ζωή ρε Λινάκι; Σου ρίχνω ήδη μια 25ετία. Σε 20 χρόνια το πολύ θα ’σαι χήρα! Άσε που τελευταία μπήκαν κάτι ψύλλοι στ’ αυτιά μου και μου φαίνεται πως θα σε κυνηγάω με τα βελάκια σου!".
Υ.Γ. Λινάκι άσε τις Λαϊκές Συμμαχίες και τους ψυχάκηδες και γύρνα πίσω στο ΣΥΡΙΖΑ και στην αγκαλίτσα μου!

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Έχω "συζυγοποιηθεί" πολλές φορές στη ζωή μου!


Εκείνο το καλοκαίρι για πρώτη φορά αισθάνθηκα σα γέρος.
Όλα μού έφταιγαν, θεωρούσα πως τίποτα δεν γίνεται σωστά, τα έβλεπα όλα δυσοίωνα και μίζερα, τα νεύρα μου ήταν μονίμως στην τσίτα, αδυνατούσα να χαλαρώσω...
Χρειαζόμουν επειγόντως διακοπές. Για μένα ήταν θέμα επιβίωσης.
Είχα περάσει έναν χειμώνα διαρκούς υποταγής στις παραξενιές μιας γυναίκας. Κι ήθελα επιτέλους να ξανανιώσω τη δική μου ανυπότακτη μοναδικότητα.
Πίστευα πως ο καυτός ήλιος του γνωστού κυκλαδίτικου νησιού θα έσβηνε τα λάθη και τις αμαρτίες μου. Τα βρόντηξα όλα και πήρα το πρώτο πλοίο. 
Τη χώρισα με ένα απλό μήνυμα στο κινητό, αν και μέσα μου ήμουν αγχωμένος με το πώς θ’ αντιδρούσε. Το ήξερα πως ήταν πολύ εκδικητική. Τον πεθαμένο δεν πρέπει να τον φοβάσαι. Ξέρεις πού βρίσκεται και πως δεν μπορεί να σε πειράξει. Αλλά ο χωρισμένος δεν ξέρεις ποτέ τι σου ετοιμάζει...
Μόλις κατέβηκα στο νησί διέκρινα αμέσως μια άγρια σεξουαλικότητα. Έβλεπες γυναίκες έτοιμες ν’ αρπάξουν τον πούτσο στον αέρα. 
Άσε δε όλους αυτούς τους μωροφιλόδοξους που περιμένουν απ’ την έλευσή τους στο νησί να γίνουν κάποιοι. Και εκλιπαρούν, δίνουν τα πάντα για να προσκληθούν σ’ ένα απ’ τα πολλά "διάσημα πάρτι". Να νιώσουν αναβαθμισμένοι μαϊντανοί.
Έξαλλο χρήμα, έξαλλη κακογουστιά, έξαλλη αμορφωσιά. Ο συνδυασμός που σκοτώνει!
Αν και ξεκίνησα μοναχικές διακοπές, κάποια στιγμή κόλλησα σε μια παρέα. 
Μου έκανε εντύπωση η φοβερή κατανάλωση κοκαΐνης! Η "κανιβαλική" νοοτροπία τους και η εμμονή τους να "θάβουν" κουτσομπολεύοντας ατέλειωτες ώρες τους ομοίους τους. Το περιβόητο "θαψουάρ" της υψηλής κοινωνίας. Αλλά και η παροιμιώδης καρμιριά τους. Δώρα στις γυναίκες τους κάνουν μόνο όταν θέλουν τα τους ρίξουν στάχτη στα μάτια. Αλλιώς ακούς να τους λένε: "Δώρο; Γιατί να σου κάνω δώρο; Πουτάνα είσαι;"...
Την πέμπτη μέρα γνώρισα μια αποτυχημένη βιζιτού. Ωραία γυναίκα, δε λέω, αλλά δεν έπιανε τα ψηλά στάνταρτς του αμαρτωλού νησιού.
Ήταν απ’ αυτές που μια ζάρα αν δουν στο μπούτι τους τρέχουν αμέσως στον πλαστικό. Το ’ριξε στις λιποαναρροφήσεις και στα τσιτώματα, κι εκεί που ήταν μια χαρούμενη όμορφη πιασιματού έγινε σκατόψυχη-νευρασθενική-πλαστικοποιημένη...
Η αλήθεια είναι πως δεν της έδινα και πολύ σημασία. Αυτό την εξόργιζε. "Άνοιξε τα μάτια σου", φώναζε. "Ολόκληρος εφοπλιστής κόβει φλέβες για πάρτη μου κι εσύ τι κάνεις; Και δεν του έχω δώσει και κανένα δικαίωμα!". Δικαίωμα; Λέμε τώρα... Είχαν αναστενάξει οι σουμιέδες...
Γενικά, έχω περάσει στη ζωή μου πολλές γκομενοθύελλες.
Αλλά η σχέση μου μαζί της κάθε άλλο παρά θυελλώδης εξελίχθηκε.
Συνεχίσαμε να βρισκόμαστε και στην Αθήνα.  Δυστυχώς, μέσα σε δύο μήνες είχα πλήρως συζυγοποιηθεί! Δεν ήμουν πλέον εραστής. Που σημαίνει... κομμένα τα δώρα κι οι έξοδοι, και σεξ με το σταγονόμετρο...