Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Ξέρω τι λεν οι γυναίκες πίσω απ’ την πλάτη μου!

"Ενώ διαθέτει λογική και δυνατότητα έκφρασης, επιμένει να συμπεριφέρεται σα γουρούνι, να σκέφτεται σα χάνος, να συμπεριφέρεται σα χαμαιλέοντας, να πηδάει σα σκύλος και όταν στριμώχνεται να μεταμορφώνεται σε σουπιά μελανοφόρο!"...
"Αυτό το πλάσμα γεννήθηκε άνθρωπος και κατέληξε τέρας! Άκακο μεν, τέρας δε!".
"Δε είχε καμιά σχέση με τον ιδανικό άντρα που ονειρευόμουν... ούτε πλούσιος κι επιτυχημένος ήταν, ούτε ψηλός, ούτε θεληματικό πηγούνι είχε. Κι έπεσα στον έρωτά του. Μα τι στο καλό έχω πάθει και μπλέκω συνέχεια με βλήματα; Κανόνι είμαι;".
"Τι να σου πω φιλενάδα... Δεν είχε ούτε το τακτ ούτε την εξυπνάδα να κρύψει τη ληγουριά του. Μου έλεγε πόσο όμορφα μάτια έχω και το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο μπούστο μου!".
"Του έδωσα μια ευκαιρία γιατί νόμισα πως ήταν ένα ζωντανό πλάσμα, με ενδιαφέροντα και πλούσιο ρεπερτόριο. Αλλά στο πρώτο ραντεβού φάνηκε πόσο μεγάλος μαλάκας ήταν. Μου μιλούσε όλο για μπουζιά, μηχανές, διπλά και τριπλά καρμπιρατέρ!".
(Σημείωση συγγραφέα: η λεγάμενη ούτε που κατάλαβε πως μιλούσα μεταφορικά. Δεν τα έπιανε τα υπονοούμενα!).
"Δεν πρόκειται να ξαναβγώ μαζί του ούτε στην πιο απελπισμένη φάση της ζωής μου. Δώσαμε ραντεβού στα τυφλά και μόλις τον είδα δεν έβρισκα τρόπο να ξεφύγω απ’ τα σαγόνια του καρχαρία. Ενώ στα μέιλ το ’παιζε τζόβενο και γυναικοκατακτητής, ήταν ένα κινητό θρίλερ! 
Πού θες να πάμε, με ρώτησε. Μα να πνιγούμε, χρυσέ μου! Πεινάς; Ήταν η δεύτερη ηλίθια ερώτησή του. Όχι και τόσο απελπισμένα ώστε να σε φάω στη μούρη όλο το βράδυ. 
Σε λίγο ο μαλάκας έπαιξε το τελευταίο του σκληρό χαρτί. Οκ, μου είπε, θα σε αφήσω λίγο παρακάτω, μπροστά στην τράπεζα  που θα πάω να πάρω λίγα λεφτούλια! Ουστ παλιομαλάκα! Κλοτσιές στον κώλο".

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (47) - Παρέα με τους Ασίκηδες!

Στο Ικόνιο νιώθεις το πνεύμα της Ανατολής.
Είμαι τυχερός που τούτες τις μέρες οργανώνεται στην πόλη το ετήσιο φεστιβάλ των Ασίκηδων.
Οι Ασίκηδες διατηρούν την πανάρχαιη παράδοση των πλανόδιων ραψωδών. Κάπως έτσι φαντάζομαι και τον Όμηρο.
Είναι παραμυθάδες που αυτοσχεδιάζουν τα λόγια και τα τραγούδια τους, αναπλάθοντας σε απίθανες παραλλαγές τα μεγάλα δημώδη έπη της Ανατολής.
Οι Ασίκηδες σχετίζονται με το τάγμα των περιστρεφόμενων δερβίσηδων, που ’χαν πνευματικό τους ηγέτη τον μεγαλύτερο μύστη της Ανατολής, τον περίφημο ποιητή Μεβλανά, που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο Ικόνιο.
Ο Μεβλανά γεννήθηκε στο σημερινό Ιράν τον 14ο αιώνα, ανακάλυψε τη θρησκευτική έκσταση και την περιέγραψε με ποιήματα ερωτικά ... "Έφτασε η άνοιξη των ερωτευμένων, το σώμα ολάκερο γίνεται ψυχή"!
Ο Μεβλανά ήταν Σούφι, δηλαδή μουσουλμάνος ασκητής. Για έναν Σούφι το μόνο που μετράει είναι η ανιδιοτελής αγάπη του ανθρώπου για το Θεό και το συνάνθρωπο. Δύσκολα τους διακρίνεις απ’ τους χριστιανούς ασκητές. Αλλά για τους Σούφι θα μιλήσουμε άλλη φορά...
Επί Οθωμανών υπήρχαν πολλά σουφίτικα τάγματα. Μερικά είχαν μπλεχτεί στα παιχνίδια της πολιτικής εξουσίας κι είχαν διαφθαρεί. 
Το τάγμα του Μεβλανά ("Μεβλεβήδες") θεωρούνταν πιο εκλεπτυσμένο και αστικό, συγκριτικά με το ισχυρότερο του Χατζή-Μπεκτάς ("Μπεκτασήδες").
Όλ’ αυτά τα τάγματα ενσωμάτωσαν τον ισλαμικό μυστικισμό στην μακραίωνη παράδοση της Ανατολής και λειτουργούσαν σαν παράλληλες και αυτόνομες κοινωνίες στα πλαίσια της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είχαν τα δικά τους σχολεία και δικαστήρια, επέτρεπαν το ποτό, τη μουσική, το χορό και, φυσικά, έκαναν συστηματική χρήση ναρκωτικών ουσιών...
Ο Κεμάλ το 1923 αποκήρυξε τους μύστες δερβίσηδες, απαγόρευσε τα τάγματά τους και τα έθεσε εκτός νόμου.
Όμως, έστω και στο κοινωνικό περιθώριο, οι δερβίσηδες κι οι σούφι εξακολουθούν να υπάρχουν στην Τουρκία, ακολουθώντας το δικό τους ιδιαίτερο δρόμο προς τον Αλλάχ.
Έχω την τύχη να γνωρίσω ένα δερβίση-θεραπευτή. 
"Είμαι φυλακισμένος στους τέσσερις τοίχους του σώματός μου", μου λέει. Κοίτα, Χασάν, έχω φάει τον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο με το κουταλάκι, δεν μου λες και τίποτα καινούργιο φιλαράκο...
Αμέσως όμως με εντυπωσιάζει: "Είμαι μεγαλύτερος απ’ τον πατέρα μου και μικρότερος απ’ το γιο μου". Και βάζει μια καρφίτσα όρθια ανάμεσα στα χείλη του, έτσι ώστε μιλώντας να μην μπορεί να προφέρει τα σύμφωνα. 
Κι αρχίζει ένα μακρόσυρτο θρησκευτικό τραγούδι χρησιμοποιώντας μόνο φωνήεντα. Σίγουρα απαιτεί μεγάλη σωματική και διανοητική πειθαρχία.
"Είναι άγιος", πετάγεται ένας απ’ την παρέα.
"Οι άγιοι δεν κάνουν φακίρικα για να εντυπωσιάσουν", διαφωνεί ένας άλλος...

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Θεός να σε φυλάει από ξοφλημένη γυναίκα!

Κάποτε ανήκα κι εγώ στους άντρες που γούσταραν να πηγαίνουν με παρθένες.
Μια παρθένα είναι πολύ βολική κατάσταση. Δεν ξέρει και πολλά από σεξ, δεν έχει μέτρο σύγκρισης, οπότε στα μάτια της (και στα μπούτια της) είσαι μακράν ο καλύτερος.
Φτιαχνόμουν με τη σκέψη πως θα έμενα χαραγμένος στη μνήμη της ως ο "πρώτος της", ως εκείνος που τη μύησε στον κόσμο του έρωτα και του σεξ.
Όμως, μάγκες μου, αυτό κρύβει και μια μεγάλη παγίδα: Δεν αρκεί να το κάνεις μια κι έξω. Πρέπει να συνεχίσεις να τη μαθαίνεις και τη μυείς διαρκώς. Αλλά αυτό είναι ζόρι, απαιτητική υπόθεση και θέλει κότσια.
Οπότε, βολεύτηκα με τη Νίκη. 
Που απ' το Γυμνάσιο ήταν ξεσχολισμένη... καταλαβαίνετε τώρα... από μπρος Σαρακοστή κι από πίσω Πάσχα! Μετά, στο Λύκειο, πήρε τη μισή Αθήνα, αλλά, οκ, σιγά τη μεγαλούπολη...
Όμως η τύπισσα, όταν τη γνώρισα, αν και σχετικά μικρή, είχε κάνει τα χιλιομετράκια της κι ήθελε αραλίκια. Γούσταρε σεξ ρουτινιάρικο, προγραμματισμένο και προβλέψιμο. Ενώ εγώ το ήθελα ως απόδραση απ' την πραγματικότητα.
Κάθε φορά που πήγαινα στη δουλειά έψαχνα ανάμεσα στους φακέλους μου να βρω κανένα βρόμικο και πολλά υποσχόμενο ραβασάκι της. Του στυλ... "όταν γυρίσεις το απόγευμα θα σου πετάξω τα μάτια έξω παλιοκαριόλη!". Αλλά μάταια...
Πίναμε τα τσιπουράκια μας σε φοιτητικά στέκια κι έκανα την προσευχή μου να σκύψει στ' αυτί μου και να μου πει κάτι καβλωτικό. Έστω κι ένα... "να ξέρεις πως κάτω απ' το φορεματάκι μου δεν φορέα τίποτα!". Αλλά μπα, τζίφος...
Και τι δεν θα 'δινα αν εκεί που τρώγαμε τα παΐδια μας στη χασαποταβέρνα, μου 'στελνε ένα ες-εμ-ες ... "πάμε μετά σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο να τρυπώσουμε?".
Ρε σεις, αυτή ούτε μια φορά δεν με περίμενε τσίτσιδη στο σπίτι, κι εγώ ονειρευόμουν να μου προτείνει τρίο κι άλλες προχωρημένες καταστάσεις...
Μια φορά που ήμασταν στο σινεμά τη θερμοπαρακάλαγα να μου ξεκουμπώσει το φερμουάρ μες στο σκοτάδι και ν' αρχίσει τις παλινδρομικές κινήσεις. Αλλά ήταν στα δεξιά μου και δεν μπορούσε, λέει, με τ' αριστερό! Μαλακίες λέω γω. Νοικοκυρά που δεν θέλει να ζυμώσει...
Τα μόνα "προκαταρκτικά" που γούσταρε ήταν φιλιά στο στόμα. Ούτε καν μια πεολειχία ρε γμτ, που τη σήμερον ημέρα την κάνει ως κι η γιαγιά μου!
Προχθές, έτσι για ποικιλία, έφερα στο κρεβάτι κάτι φράουλες και σοκολάτες. Δεν έδειξε ενθουσιασμένη. Πήρα κι εγώ τη σαντιγί, την άλειψα ολόκληρη και της έκανα το γλείψιμο της αγελάδας.
Αλλά η γυναίκα είναι "καμμένη μπαταρία" λέμε...

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (46) - "Νταμάρι πολυτελείας"!


Ευλογημένη μικρασιατική γη. Απέραντες εύφορες εκτάσεις. Ό,τι σπέρνεις φυτρώνει. Ψάχνεις πέτρα και δε βρίσκεις...
Μπροστά μου ξετυλίγεται ο ποταμός Μαίανδρος με τα ασταμάτητα νερά του. Απ' τη φιδίσια ροή του πήρε τ' όνομά του το αρχαίο διακοσμητικό μοτίβο...
Μπαίνω στο Γέροντα. Σήμερα είναι μια τουριστική πόλη καμιά 30 χιλιάδων κατοίκων. Οι Τούρκοι τη λένε Ντιντίμ, απ' τον αρχαίο ναό του Διδυμαίου Απόλλωνα.
Κάποτε ήταν ένα κεφαλοχώρι, πριν λεηλατηθεί το φθινόπωρο του 1922. Κάποια γερόντια διατηρούν αναμνήσεις απ' τη φιλική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων πριν τους χωρίσουν οι εθνικισμοί των Βενιζελο-κεμαλικών.
Οι μουσουλμάνοι έρχονταν στο χριστιανικό Πάσχα. Ο παπάς διάβαζε το ευαγγέλιο και στα τούρκικα. "Ο Θεός είναι ένας και τα θέλει μονιασμένα τα παιδιά του!", λέγανε.
Τα απομεινάρια του αρχαίου ναού του Απόλλωνα εξακολουθούν να είναι εντυπωσιακά. 
Απέναντι ακριβώς ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, πολιούχος του Γέροντα, που αργότερα έγινε τζαμί. Εμφανέστατη η χρήση οικοδομικών υλικών του αρχαίου ναού. Τρεις θεοί, τρεις θρησκείες, ένα προκλητικό τρίθεο...
Οι Μιλήσιοι έχτισαν τον αρχαίο ναό στη θέση ενός μικρού ιερού όπου μια ιέρεια έπινε το μαγικό νερό που ανάβλυζε από έναν βράχο και προφήτευε το μέλλον.
Οι ανασκαφές στο ναό του Απόλλωνα άρχισαν το 1890 απ' τη Γαλλική Αρχαιολογική Εταιρεία. Ως τότε ο χώρος αντιμετωπιζόταν απ' τους κατοίκους ως "νταμάρι πολυτελείας"! Κι επειδή τα μάρμαρα ήταν πολύ βαριά, οι ντόπιοι τα τεμάχιζαν επί τόπου κι έχτιζαν γύρω στις πανάρχαιες κολώνες τα σπιτάκια τους!
Όταν το 1900 ήρθαν οι Γερμανοί αρχαιολόγοι, απαλλοτρίωσαν πάνω από 200 σπίτια, ουσιαστικά ολόκληρο το χωριό. Οπότε χτίστηκε παραδίπλα το "νέο χωριό"!
Φυσικά, οι Γερμανοί λεηλάτησαν τον αρχαιολογικό χώρο μεταφέροντας στην πατρίδα τους ό,τι αξιόλογο βρήκαν στις ανασκαφές...
Προσπαθώ να φανταστώ το κολοσσιαίο χάλκινο άγαλμα του Θεού, την ιέρεια και τους θαυμαστούς βασιλιάδες με τις συνοδείες τους που έρχονταν με πλούσια δώρα για να συμβουλευτούν το αρχαίο μαντείο. Μεγαλέξανδρος, Κροίσος, ο Αιγύπτιος Νεκώς...

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Τσίχλα δίχως ζάχαρη (Ή, εσείς σε ποια ηλικία μάθατε πού βρίσκεται η κλειτορίδα?)

Σε γνώρισα σε μια μεγάλη παρέα, εσύ η μόνη γυναίκα και γύρω απ' το τραπέζι άλλοι οκτώ άντρες.
Οι μαλάκες σε κοίταγαν σα χάνοι καθώς ανέλυες τις απόψεις σου περί εξαφάνισης των αντρών και λοιπές αηδιούλες...
Μου φάνηκε πολύ γελοία η εικόνα μια νέα κοπέλα ανάμεσα σε τόσους κρεμανταλάδες να τους πετάει κατάμουτρα πως οι άντρες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο.
Αμέσως κατάλαβα πως είσαι απ' τις γκομενίτσες που 'χουν αυτο-βραχυκυκλωθεί. Που 'χουν φτιάξει στο μυαλό τους μια ουτοπική εικόνα του ιδανικού αρσενικού και κάθε κακομοίρης που δεν καλύπτει τις σχετικές προδιαγραφές  θεωρείται απλά σε να μην υπάρχει!
Αν κι ήμουν το εντελώς αντίθετο απ' ό,τι έψαχνες, σου 'πα απλά "δοκίκασέ με", κάτι φαίνεται σου 'κανε "κλικ" και καταδέχτηκες να με γνωρίσεις.
Με κάλεσες σπίτι σου. "Θα μαγειρέψω εγώ", μου είπες. Κι απολαύσαμε πουρέ σε σκόνη.
"Δεν έφτιαχνες κανένα μουσακά?", σου 'πα κάπως πειραχτικά. 
"Δεν είμαι απ' τις γυναίκες που τα δίνουν όλα απ' την αρχή, που αγωνίζονται να κάνουν καλή εντύπωση, φωνάζοντας σε παρακαλώ μη με αφήνεις, παντρέψου με!", είπες.
Κατάλαβα... ξέρεις να φτιάχνεις και βραστό αυγό! Αλλά μετά το γάμο...
Για να μην σας τα πολυλογώ, με την γκομενίτσα έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να στεριώσει η σχέση μας. Έκατσα να δω μαζί της τηλεόραση χωρίς να 'χει ποδόσφαιρο, κι άκουσα τα προβλήματα με τις συναδέλφισσές της χωρίς να χασμουριέμαι.
Αλλά η τεράστια διαφορά μεταξύ των δυο φύλων έκανε πάλι το θαυματάκι της.
Όταν χάθηκε το σκυλάκι της και της είπα "μα πώς κάνεις έτσι, θα σου πάρω ένα άλλο", γαϊδούρι με ανέβασε, γούρουνο με κατέβασε.
Μου πρότεινε ενθουσιασμένη να κάνουμε Πάσχα στην Κέρκυρα. Κι εγώ με απόλυτη φυσικότητα της απάντησα "Γιατί, σε χαλάει η Σαλαμίνα?".
Μου έδειξε το καινούργιο της φόρεμα μες την τρελή χαρά, κι εγώ χωρίς να ξεκολλήσω τα μάτια μου απ' το πισάκι μου της είπα ένα ξερό... "ωραίο είναι μωρό μου"!
Εκείνη ήθελε να καθόμαστε με τις ώρες στον καναπέ και να κοιταζόμαστε στα μάτια. Εγώ προτιμούσα να καθόμαστε μεν μαζί αλλά να διαβάζω τον "Γαύρο" κι εκείνη το τελευταίο βιβλίο του Γιάλομ, αυτό ντε που της αγόρασα απ' τα μεταχειρισμένα στο Μοναστηράκι με ένα ευρόπουλο.
Όταν κάναμε σεξ ήθελε να της λέω πόσο όμορφο σώμα έχει. Έλεος ρε συ μανάρι. Όταν μου κάνεις πίπα χάνω το λογοτεχνικό μου οίστρο!
Παραπονιόσουν συνέχεια πως δεν προσπαθώ να σε κάνω ευτυχισμένη. 
Εγώ ήξερα πως είσαι γαυρίνα, πήραμε και φέτος το νταμπλάκι, σου βρήκα και εισιτήριο για τη φιέστα στο Καραΐσκάκη, ε λέω, ευτυχισμένη θα αισθάνεται η κοπέλα. Μήπως μου είπες κι εσύ ποτέ τι άλλο σε κάνει ευτυχισμένη?
Είχες νευριάσει πολύ γιατί δεν ήξερα καν πού βρίσκεται η κλειτορίδα σου. Με το μπαρδόν δηλαδή, αλλά, ρε κουκλί, μου 'δειξες ποτέ πού ακριβώς είν' η κλειτορίδα σου. Τι θα πει πως είμαι 48άρης και θα 'πρεπε να το ξέρω. 
Ε, να που δεν το ΄ξερα!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας στους σταθμούς του Μετρό (Δ’ - Παλλήνη - Κι εσύ κι ο γρύλος σου!)

Γνωριστήκαμε στο φέις και μετά από κάνα δίμηνο ψηστήρι δώσαμε ραντεβού στα τυφλά, στο σταθμό Παλλήνης του μετρό. Χωρίς να ’χουμε καν ανταλλάξει φώτος ή κινητά.
Παίρνω το μετρό απ’ το Μέγαρο. Στο μυαλό μου στροβιλίζονται χιλιάδες σκέψεις.
Να’ ναι άραγε από τις χαμογελαστές ή από τις ξινές; Του "πάρε" ή του "δώσε"; Του "δε χαλάω χατίρια" ή του "γεννήθηκες για την καταστροφή";
Να ’ναι καμιά ψηλομύτα που τα θέλει όλα στο χέρι, που δίπλα της νιώθεις ότι σου κάνει και χάρη, ή να το πνίγει το κουνέλι με τι μία, να μην αφήνει ούτε σταγόνα στο ποτήρι;
Πώς θα το πάρει άραγε αν τη φωνάζω "μικρή" και την παρακαλέσω να με λέει "μπαμπάκο", γιατί μόνο έτσι "φτιάχνομαι";
Πρέπει απ’ τη πρώτη στιγμή να σκίσω τη γάτα. Να δείχνω ανώτερος σε όλα. Ακόμα κι αν μου πει πως μαγειρεύει τέλειο σουφλέ, θα της απαντήσω πως "εγώ ανακάλυψα το σουφλέ"!
Πώς άραγε θ’ αντιδράσει όταν αύριο-μεθαύριο της πουν οι κολλητές της πως δεν μπορούν να καταλάβουν τι μου βρίσκει; Θ’ απαντήσει σωστά στην ερώτηση "δεν τον ξεφορτώθηκες ακόμα εκείνον τον... πώς το είπαμε";
Πώς θα της φανεί αν μου δείξει μια γλυκιά μπέμπα σ’ ένα καροτσάκι κι εγώ κοιτάξω μια μεγάλη μπέμπα που κουνάει τα πεπόνια της;
Τη φαντάζομαι να πηγαίνουμε μαζί στο Καραΐσκάκη κι εκείνη να λιγουρεύεται το Μήτρογλου. Και μόνο η ιδέα πως μπορεί να βαριανασαίνει στην αγκαλιά του μυτόγκα συφιλιάζομαι...
Ποιο θα είναι το μέλλον της σχέσης μας όταν καταλάβει πως το πιο ρομαντικό που μπορώ να της προσφέρω είναι να κάθομαι στον καναπέ και να την ακούω όταν θα ’χει κοπεί το ρεύμα;
Και πόσο εύκολα θα την ξεφορτωθώ όταν σε λίγους μήνες δεν θα διαπερνούν ρίγη συγκινήσεως το κορμί μου κάθε φορά που θα μ’ αγγίζει, δεν θα γουστάρω ν’ ακούω τη φωνή της και το φιλί της θα μου φαίνεται κρύο;
Είμαι σίγουρος πως κάποιο πρωί θα ξυπνήσει και θα μου πει πως με είδε στ’ όνειρό της. Έμοιαζα με έναν τρομακτικό αρουραίο, τα ρούχα μου γινόταν φίδια και το κολιέ που της είχα κάνει δώρο θα το ’χε δει σα θηλιά στο λαιμό της. 
Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλός της θα προσπαθεί να την προειδοποιήσει για κάτι κακό που θα πάθει μαζί μου, το υποσυνείδητό της θα την παρακινεί να με αποβάλλει από πάνω της...
Φτάσαμε στην Παλλήνη.
Δεν ξέρω τι να κάνω... 
Να πάω να τη βρω ή να πω ... "κι εσύ κι ο γρύλος σου";

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (45) - Ερωτεύτηκα έναν χότζα!

Η αλήθεια είναι πως δεν χορταίνω τις ιωνικές αρχαιότητες. Αυτοί οι Ίωνες ήταν, σα να λέμε, οι Αμερικάνοι της αρχαιότητας.
Αν η Μίλητος δεν είχε καταστραφεί απ’ τους Πέρσες μπορεί να ήταν διαφορετική η ιστορία της ανθρωπότητας. Η πόλη αυτή ήταν η πρωτεύουσα της φιλοσοφίας και της επιστήμης πολλά χρόνια πριν την Αθήνα.
Ένας μεγάλος και υπέροχος πλακόστρωτος δρόμος ένωνε στην αρχαιότητα το θέατρο της Μιλήτου με το ναό του Διδυμαίου Απόλλωνα. Το μεγαλύτερο τμήμα του ήταν στολισμένο με γλυπτά, που όσα σώθηκαν κοσμούν σήμερα το Βρετανικό Μουσείο.
Το λιμάνι του Κουσάντασι δεν μπορεί να χωρέσει τα κρουαζιερόπλοια που φέρνουν τουρίστες για να δουν την αρχαία Έφεσο, την πατρίδα του Ηράκλειτου.
Διασχίζω το αρχαίο θέατρο της πόλης με τα τρία διαζώματα που χωρούσε τουλάχιστον 25.000 ανθρώπους. Φαντάζομαι το φρενιασμένο πλήθος να ουρλιάζει ... "Μεγάλη η Άρτεμις των Εφεσίων"!
Ο τεράστιος ναός της θεάς ήταν φημισμένος για τα θαύματά του. Απ’ όλο τον κόσμο έρχονταν άρρωστοι και δυστυχισμένοι για να γιατρευτούν και να βρουν παρηγοριά. Το εντυπωσιακό άγαλμα της θεάς ήταν "αχειροποίητο", δηλαδή δεν κατασκευάστηκε από ανθρώπινα χέρια αλλά το έστειλε ο Δίας απ’ τους ουρανούς. Γι’ αυτό και λεγόταν "Διοπετές"!
Οι Χριστιανοί ήρθαν να χαλάσουν την πιάτσα, αμφισβητώντας το θαυματουργικό χάρισμα της θεάς. Φυσικό ήταν να ξεσηκωθούν εναντίον τους όλοι οι έμποροι και χρυσοχόοοι της Εφέσου...
Πηγαίνοντας προς τη βιβλιοθήκη του Κέλσου, σε μια πολυσύχναστη περιοχή, βλέπω πλήθος κόσμου συγκεντρωμένο. Μετά βασάνων κατάφερα να τους διασχίσω και να βρεθώ μπροστά σ’ ένα αξιοθαύμαστο μνημείο: στο αρχαίο μάρμαρο ήταν σκαλισμένο το αποτύπωμα του ποδιού μιας ιέρειας της Αφροδίτης που έδειχνε το δρόμο για το σπίτι της ηδονής. Τον "οίκο της απωλείας" όπως τον ονόμασαν αργότερα οι κομπλεξάρες οι Χριστιανοί...
Για να γυρίσω όσο γίνεται πιο πολλά μέρη, αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τα λεωφορεία των τουρκικών ΚΤΕΛ. Εντυπωσιάζομαι απ’ την πολυτέλειά τους. Μπαίνοντας στο πούλμαν, ένας υπάλληλος βάζει στα χέρια μας κολόνια. Και στο ταξίδι φροντίζει ν’ ανανεώνει συνεχώς και δωρεάν στα ατομικά μας τραπεζάκια το εμφιαλωμένο νερό και την κόκα-κόλα!
Σταματάμε για λίγο σ’ ένα χωριό. Κάτω από ένα κόκκινο τζαμί που στον μιναρέ του ένας παραδοσιακός χότζας αρχίζει να καλεί μελωδικά σε προσευχή. 
Ήταν απ’ τις λίγες φορές στη ζωή μου που είπα "Θεέ μου, δως μου άλλα δυο αυτιά να τον ακούω"...

Κυριακή 12 Απριλίου 2015

Πώς πέρασα το φετινό Πάσχα...

Πάντα συχαινόμουν τις παραδόσεις.
Να φορέσουμε το κουστουμάκι μας, να πάμε στην εκκλησία τα μεσάνυχτα, ν' ακούσουμε το Χριστός Ανέστη, να φιληθούμε δήθεν εγκάρδια, να γυρίσουμε για τη μαγειρίτσα και το πρωί να ψήσουμε και τ' αρνάκι παρέα με βαρετούς και πανηλίθιους συγγενείς...
Εγώ τέτοιες μέρες γουστάρω να τριγυρίζω στους δρόμους μόνος, σαν την άδικη κατάρα!
Να προσπαθώ μέσα απ' τις γρίλιες των ισόγειων διαμερισμάτων να διακρίνω καμιά κωλαρού να γδύνεται ή τη φιγούρα κανενός ζευγαριού να πηδιέται στο ημίφως. 
Να κρυφακούω απ' τ' ανοιχτά παράθυρα γυναικείες φωνές που ηδονίζονται. 
Και να τον παίζω με το χέρι μου στην αριστερή τσέπη.
Όσο μεγαλώνω τόσο ξυπνάει ο μπανιστηρτζής μέσα μου...
Κοντά στην Ομόνοια, στην οδό Ακομινάτου, γνώρισα έναν που μου μοιάζει. Του ζήτησα να κάνουμε παρέα.
Μου διηγήθηκε πως όταν πήγαινε γυμνάσιο παρακολουθούσε τα κορίτσια κρυφά την ώρα που κατουρούσαν. Κι ύστερα πήγαινε κι έγλειφε το κάτουρό τους. Και στο καπάκι αυνανιζόταν και κατάπινε το σπέρμα του! 
Πριν λίγα χρόνια είχα περάσει μια άλλη φρίκη. Ήθελα να ζήσω στο δρόμο, να παίζω ξύλο στα γκέτο, να μπουκάρω στα μίνι μάρκετ και ν' αγοράζω μια κλοτσοπατινάδα...
Τώρα έχω άλλο κόλλημα: Θέλω να γράφω ποιήματα! 
Σα φωτογραφίες τραβηγμένες στην κόλαση. 
Ουρλιαχτά χωρίς ήχο. 
Στίχους σαν κραυγές σεληνιασμένου σε στιγμές επιληπτικής κρίσης.
Και να τα διαβάζω σε παρακμιακά μπαρ και ταβέρνες. Να με χειροκροτούν οι μπεκρούλιακες και να με κερνάνε ληγμένες μπύρες.
Και στο τέλος, ν' ακουμπάω τα τριχωτά μου αρχίδια στο τραπέζι να μου τα γλείψουν ελεεινές αδελφές...
Όσο γερνάω τόσο και γουστάρω τους αέρινους πούστηδες. 
Κάτι τύπους που περιμένουν υπομονευικά να σκάσεις μύτη στα βενζινάδικα της εθνικής οδού για να σου κάτσουν σε στενές και βρόμικες τουαλέτες.
Μετά να τους κερνάς διπλό ελληνικό κι αυτοί να τολμούν να σου μιλούν για την πραγματική τους ταυτότητα. Τα ομοφυλόφιλα πάθη τους, τις ανησυχίες τους, τις φαγούρες της κωλοτρυπίδας τους...
Τέτοιες μέρες μ' αρέσει να κάνω παρέα τύπους περιθωριακούς, αφορισμένους, υπνοβάτες.
Με μάπες σκαμμένες βαθιά απ' τα πρόωρα γεράματα, τα ξενύχτια, τις απόπειρες αυτοκτονίες.
Πρόσωπα κιτρινισμένα από χολή κι οινοποσίες.
Να παλεύουν να συμμαζέψουν τα διαλυμένα απ' το αλκοόλ και τα χάπια μυαλά τους...

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Τι κατάλαβα απ' τον Ιμμάνουελ Καντ.... (Α)

Ο άνθρωπος

Γεννήθηκε και έζησε τον 18ο αιώνα στην Καινιξμβέργη της Ανατολικής Πρωσίας, το σημερινό Καλίνιγκραντ της Βαλτικής που ελέγχεται απ’ τη Ρωσία.

Είναι ίσως ο πιο δυσνόητους απ’ τους σύγχρονους φιλοσόφους. Θεωρούσε πως όφειλε να υπερβεί τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης. Γι’ αυτό ίσως κι ο ίδιος να μην μπορούσε να καταλάβει τον εαυτό του.

Δυο απ’ τις βασικές εμμονές του ήταν ο ενάρετος άνθρωπος και η αίσθηση του καθήκοντος. Ο ενάρετος άνθρωπος αδιαφορεί για τη φήμη και την εξουσία, κυριαρχεί τόσο πολύ στα πάθη του που σχεδόν καθόλου δεν παρακινείται από αυτά. 
Το αίσθημα του καθήκοντος καλλιεργήθηκε μέσα του απ’ το αυστηρό λουθηρανικό-πιετιστικό περιβάλλον που έζησε στα νεανικά του χρόνια. Το θρησκευτικό αυτό περιβάλλον του κληροδότησε μια μόνιμη μελαγχολία και την αυστηρή αυτοπειθαρχία που χαρακτήριζε όλη του τη ζωή.

Ήταν άνθρωπος εκκεντρικός, μοναχικός, σχολαστικός, υποχόνδριος, ορθολογιστής, εμμονικός της ρουτίνας. Απεχθανόταν τους θορύβους, τις τέχνες, τη μουσική και το γάμο. Αγαπούσε όμως την ποίηση, τη σάτιρα και διέθετε λεπτό χιούμορ.



Το έργο του

Τα πρώτα επιστημονικά του ενδιαφέροντα ήταν τα μαθηματικά, η φυσική, η γεωγραφία και η κοσμολογία. Αλλά σύντομα τον κέρδισε η μεταφυσική και η λογική.

Το πιο σημαντικό φιλοσοφικό του έργο θεωρείται η Κριτική του Καθαρού Λόγου που ασχολείται με την οντολογία και τη θεωρία της γνώσης. Ακολουθούν η Κριτική του Πρακτικού Λόγου, με αντικείμενο την ηθική, και η Κριτική της Κριτικής Δύναμης με αντικείμενο την αισθητική.



Το πρόβλημα της γνώσης

Στην Κριτική του Καθαρού Λόγου αντιμετωπίζει, μεταξύ άλλων, το πρόβλημα της αντικειμενικής γνώσης, που είχε ήδη θέσει ο Ντεκάρτ. 
“Μπορώ να γνωρίσω τον κόσμο; Κι αν ναι, πώς; Όπως πραγματικά είναι ή όπως φαίνεται;”. Με άλλα λόγια: “Υπάρχει γνώση του κόσμου πέρα απ’ τις προσωπικές και τωρινές μου αντιλήψεις, αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματα;”. Ήδη ο Λάιμπνιτς είχε αποφανθεί πως υπάρχει αντικειμενική γνώση του κόσμου ενώ ο Χιούμ πως δεν μπορούμε να έχουμε αντικειμενική γνώση για τίποτα.

Ο Λάιμπνιτς ανήκε στη σχολή σκέψης που σήμερα είναι γνωστή ως “λογοκρατία”, “ρασιοναλισμός” ή “ορθολογισμός”. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η γνώση μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσω της νόησης. Με άλλα λόγια, η ανθρώπινη γνώση αποτελεί προϊόν ανώτατων αρχών που είτε υπάρχουν έμφυτες στο νου είτε μπορούν να συλληφθούν άμεσα από το νου χωρίς τη διαμεσολάβηση των αισθήσεων. Πρόκειται για την “απριόρι γνώση”, δηλαδή την “εκ των προτέρων γνώση” που δεν παράγεται από την εμπειρία και είναι ανεξάρτητη από αυτή.

Ο Χιούμ ανήκε στην αντίπαλη σχολή των “εμπειριστών” που υποστηρίζει πως η γνώση είναι δυνατή μόνο με την εμπειρία και τις αισθήσεις. Πρόκειται για την “απροστεριόρι γνώση”, δηλαδή για την “εκ των υστέρων γνώση” που δεν υπάρχει από πριν αλλά συνάγεται από την εμπειρία και βασίζεται στις πληροφορίες των αισθήσεων.

Τις “εκ των προτέρων αλήθειες” τις κατέταξε σε δύο κατηγορίας: α) τις “αναλυτικές”, που την ουσία πρόκειται περί ταυτολογίες, όπως είναι π.χ. η πρόταση “όλοι οι εργένηδες είναι άγαμοι”. Εδώ η αλήθεια προκύπτει αποκλειστικά μέσω της ανάλυσης των χρησιμοποιούμενων όρων-λέξεων. β) τις “συνθετικές”, όπως είναι η πρόταση “όλοι οι εργένηδες είναι ανολοκλήρωτοι”, όπου αναφέρεται κάτι ουσιώδες για τους εργένηδες που δεν συνιστά μια απλή επεξήγηση του ορισμού τους. 
Ο Καντ πίστευε πως υπάρχει συνθετική εκ των προτέρων αλήθεια-γνώση και έφερνε κυρίως ως παράδειγμα τις μαθηματικές γνώσεις που είναι αυταπόδεικτες και προφανείς σε όλα τα σκεπτόμενα όντα.

Ο Καντ διαπίστωσε πως οι δυο αντίπαλες θεωρίες (του ορθολογισμού και του εμπειρισμού) περιείχαν λάθη και επεχείρησε να τα διορθώσει με ένα συγκερασμό-σύνθεση των δύο απόψεων. Η γνώση δεν μπορεί να είναι τόσο αντικειμενική όσο του Λάιμπνιτς ούτε τόσο υποκειμενική όσο του Χιούμ. 
Κατά τον Καντ η γνώση είναι προϊόν τόσο της νόησης όσο και της εμπειρίας. Τόσο των προϋπαρχόντων αρχών του νου όσο και των εμπειριών του παρατηρούντος προσώπου. Ούτε η εμπειρία ούτε η λογική από μόνη της είναι ικανή να παρέχει γνώση. Δεν υπάρχει γνώση που να μη φέρει ταυτόχρονα τα στοιχεία της λογικής και της εμπειρίας. Η ιδέα της “εμπειρίας”, αν κατανοηθεί σωστά στα πλαίσια του συγκεκριμένου χώρου και χρόνου, παρέχει την αντικειμενικότητα που αρνήθηκε ο Χιούμ.

Ο Καντ δεν δεχόταν πως μπορούμε να έχουμε εκ των προτέρων γνώση κάποιου ά-χρονου και ά-χωρου κόσμου, δηλαδή χωρίς αναφορά στην εμπειρία ενός συγκεκριμένου παρατηρητή. Γι’ αυτό και υποστήριζε πως δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τα πράγματα “καθεαυτά”, δηλαδή όπως εκείνα βρίσκονται στον εξωτερικό κόσμο έξω από την εμπειρία μας και άσχετα από μας, αλλά μόνο “φαινομενικά”, δηλαδή όπως τα αντιλαμβανόμαστε και τα γνωρίζουμε με τις αισθήσεις.



Η επιστήμη

Ο Καντ επιχειρεί να θεμελιώσει φιλοσοφικά τις επιστήμες της εποχής του, δηλαδή τη νευτώνεια φυσική-μηχανική και την ευκλείδεια γεωμετρία. Θεωρεί τη νευτώνεια φυσική ως το αλάνθαστο και αδιάψευστο πλαίσιο κατανόησης της φύσης. Γι’ αυτό και επιχειρεί να αντιστοιχήσει τα φιλοσοφικά του συμπεράσματα στους τρεις νόμους της κίνησης του Νεύτωνα.

Η φυσική επιστήμη της εποχής του Καντ δεχόταν την εκ των προτέρων ύπαρξη της καθολικής αιτιότητας (δεν υπάρχει γεγονός χωρίς αιτία), της αμοιβαίας αλληλεπίδρασης και ενός “νόμου της συντήρησης” σύμφωνα με τον οποίο, παρά τις όποιες μεταβολές, παραμένει αμετάβλητη κάποια θεμελιώδης ποσότητα. 
Ο Καντ θεωρούσε πως αυτές ακριβώς οι αρχές είχαν καθοδηγήσει το Νεύτωνα στη διατύπωση των νόμων του για την κίνηση. Και με βάση αυτές τις αρχές προσπαθεί να αποδείξει πως οι καθολικοί νόμοι της φύσεις συνιστούν και νόμους της κατανόησης, δηλαδή του σχηματισμού κρίσεων περί του τι είναι αληθές και ψευδές.

Στις αρχές του 20ού αιώνα η νευτώνεια φυσική και η ευκλείδειος γεωμετρία ανατρέπονται απ’ τις θεωρίες της γενικής και ειδικής σχετικότητας του Αϊνστάιν καθώς και την εμφάνιση των μη ευκλείδειων γεωμετριών, δηλαδή αυτών που δέχονται αξιωματικά πως από ένα σημείο εκτός κάποιας ευθείας μπορούν να διέλθουν περισσότερες της μίας παράλληλες ευθείες. Οι νέες επιστημονικές εξελίξεις ανατρέπουν ουσιαστικά και την καντιανή φιλοσοφία.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (44) - Οι ήρωες της ελληνο-τουρκικής φιλίας!

Το τελευταίο μου βράδυ στη Σμύρνη πέρασα από ένα ίντερνετ καφέ. Εκεί γνώρισα τον Γιλμάζ, ένα νεαρό φοιτητή που επέμενε να με κεράσει τσάι. 
Είναι το εθνικό ποτό των Τούρκων, η αγαπημένη τους εθνική συνήθεια, που σερβίρεται σε γυάλινα ποτήρια και πιατάκια με ειδική θέση για τους κύβους της ζάχαρης.
Μιλήσαμε για διάφορα θέματα, ποδοσφαιρικά, καλλιτεχνικά, ώσπου έσπασε ο πάγος και μπήκα αμέσως στο ψητό: "Ρε συ Γιλμάζ, εμείς στην Ελλάδα έχουμε πολλές τυποποιημένες εκφράσεις που δείχνουν πόσο προκατειλημμένοι είμαστε εναντίον των Τούρκων. Π.χ. λέμε Τούρκο έχεις φίλο, βάστα και κανένα ξύλο. Εσείς έχετε τέτοια κλισεδάκια". 
Έδειξε να δυσανασχετεί. "Όχι!", μου απάντησε. Φυσικά δεν τον πίστεψα και επέμενα να μου πει μερικά. Οπότε, ο καημενούλης, αφού έβγαλε έναν αναστεναγμό είπε "Δεν βγάζει σκατά απ' το στόμα του ο Γιλμάζ!".
Κατάλαβα πως είχα να κάνω με έναν ποιοτικό άνθρωπο, πήρα θάρρος κι άρχισα να του λέω για τους δυο Κύπριους ήρωες της ελληνοτουρκικής φιλίας. 
Τον Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ, ηγετικό στέλεχος της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Και τον ελληνοκύπριο συνδικαλιστή Κώστα Μισιαούλη, επίσης μέλος του ΑΚΕΛ.
Πρωτοστατούσαν στην ειρηνική συνύπαρξη των δυο κοινοτήτων και δεν λάμβαναν κανένα μέτρο προφύλαξης παρά τις σχετικές προειδοποιήσεις των συντρόφων τους. 
Ώσπου το πρωί της 11ης Απριλίου 1965, καθώς πήγαιναν οδικώς από τη Λευκωσία στη Λάρνακα, δέχθηκαν άνανδρη επίθεση με ριπές αυτομάτων όπλων. 
Μία περίπολος των Ενωμένων Εθνών τους βρήκε δυο ώρες αργότερα νεκρούς μέσα στο αυτοκίνητο, τον έναν στην αγκαλιά του άλλου, όπως βλέπετε στη φώτο...


Το 1995, μια περίοδο που και μόνο οι λέξεις "ελληνοτουρκική φιλία" ήταν συνώνυμες της "προδοσίας", το ΑΚΕΛ έστησε τις προτομές τους στον τόπο της θυσίας τους....

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Γυναίκες που βασάνισα και με βασάνισαν... (Ζ’ - Νταϊάννα)

Ο πρώτος τσακωμός μας έγινε όταν αποφάσισες να κάνεις δίαιτα!
Χμμμ... αυτό δεν μου καλοάρεσε. 
Κατ΄ αρχάς γιατί αν έχανες κιλά εσύ έπρεπε να χάσω κι εγώ. Άρα να στερηθώ τα πικάντικα και  τα παχυντικά φαγητά μου. 
Κατά δεύτερον, αν αδυνάτιζες θ' άρχιζαν να σε κοιτάν όλοι οι άντρες και σίγουρα θα προτιμούσες κάποιον απ' αυτούς, γιατί ποτέ μου δεν είχα καταλάβει τι διάολο μου έβρισκες...
Ο δεύτερος τσακωμός ξεκίνησε όταν άρχισες να παίρνεις τις προαγωγές στη δουλειά σου τη μια μετά την άλλη!
Ξίνιζα τα μούτρα μου όταν τις ανακοίνωνες, δεν είχα καμιά διάθεση να τις γιορτάσουμε, έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου να σου κόψω τη φόρα και να σε διαολίσω...
Τρίτη αιτία τσακωμού ήταν η τάση μου να ρίχνω όλα τα φταιξίματα στην περίοδό σου!
Δεν πέρναγε το δικό μου? Έχεις περίοδο!
Ζητούσες εξήγηση που σε είχα στήσει στο ραντεβού? Έχεις περίοδο!
Μια άγνωστή σου απάντησε στο κινητό μου? Η περίοδός σου φταίει!
Διένυα κι εγώ περίοδο μεγάλης γαϊδουριάς...
Εκείνο όμως που τίναξε τα πάντα στον αέρα ήταν η παθολογική μου εξάρτηση απ' την αντροπαρέα!
Ήταν η προτεραιότητά μου. Κι όσες φορές βγαίναμε μαζί τα βράδια, δεν έβλεπα την ώρα να σε γυρίσω σπίτι και να τρέξω να βρεθώ μαζί τους.
Το σοβαρό πρόβλημα που ήθελες να κουβεντιάσουμε μπορούσε ν' αναβληθεί για την επόμενη. Απόψε θα πηγαίναμε στου Νίκου που 'χε βρει καινούργια γκόμενα κι έπρεπε να πάμε όλοι οι κολλητοί σπίτι του να τη γνωρίσουμε και να την εγκρίνουμε!
Όταν έπαιζε ο Θρύλος τους καλούσα σπίτι σου χωρίς να σε ρωτήσω. 
Στραπατσάραμε κουτάκια μπύρας στα κεφάλια μας, ρευόμασταν σα γουρούνια και στο τέλος της βραδιάς κολυμπάγαμε στα ξερατά μας! Φυσικά, τα παιδιά δεν ήταν σε θέση να γυρίσουν σπίτια τους κι έπρεπε να βολευτούν για ύπνο στο δυαράκι σου...
Αλλά χωρίσαμε πολύ πολιτισμένα.
Ένα βράδυ, καθώς άρχισα να ξεντύνομαι για να την πέσουμε για ύπνο, μου είπες πολύ ήρεμα ... "θα προτιμούσα να πας σπίτι σου να κοιμηθείς απόψε".
Εντάξει, όσο χωριαταράς κι αν είμαι, το 'πιασα το υπονοούμενο...

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (43) - Με τους Τουρκοκρητικούς της Σμύρνης (Δ’)

Τουρκοκρητικό ανέκδοτο:
Ένας Τουρκοκρητικός επαντρεύτηκε μιαν Κρητικιά. Μα ήτονε αυτός πολλώ χρονώ κι αυτή νέικη (= νέα) και όμορφη.
Μια φορά που του 'τυχε δουλειά να φύγει, δεν ήκανε πρέπει φέδε (δεν είχε εμπιστοσύνη) τση γυναίκας του και τση τόραψε μη βρεθεί κανείς να τση κάμει τη "δουλειά". Τση ήπενε (της είπε) κι όλας:
- Γιάε (= πρόσεξε καλά), ανέ γυρίσω και σε βρω 'γγιγμένη δα (= θα) σε σφάξω. Ανέ σε βρω όπως σ' έφηκα (= άφησα), δα σφάξω τον "κοκκίνη"  να γλεντίσομε...
Ο "κοκκίνης" εδά κειοσάς (= τώρα αυτός) ήτονε ένα μουσκάρι, κόκκινο σάικα (= προφανώς), και για κειονά (= γι' αυτό) το λέγανε ετσά (= έτσι).
Ε, έφυγε αυτός, ήλειπε κάμποσο καιρό κι άμα γύρισε εξάνοιξε (= κοίταξε) κι ήβρηκε στη θέση ντως τσι ραφές. Ευχαριστήθηκε, λέει, κι ήσφαξε ντελόγο (= αμέσως) τον "κοκκίνη".
Η γυναίκα ντου όμως το λυπήθηκε το οζό (= ζώο) και πήγε από πάνω του κι ήκλαιγε και του 'λεγε:
"Άδικα σε σκοτώσανε κοκκίνη, απ' τα κομποδέματα μπαινόβγαινε εκείνη...

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Γυναίκες που βασάνισα και με βασάνισαν... (ΣΤ’ - Άννα)

Δεν σε πείραζε που σου ’ριχνα 20 χρόνια. 
Μόλις γνωριστήκαμε είπες πως σου ’κανα "κλικ". 
Κι έτσι, για πλάκα, άρχισες να συμπληρώνεις κάτι τεστ στο Κοσμοπόλιταν σελίδα ξέρω γω τι...
Στο πρώτο, με τίτλο "Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για σένα;", έφερα το κατώτερο σκορ. Αλλά πήρα άριστα στο "Μήπως είναι εντελώς απαράδεκτος;".
Αυτά τα τεστ καταγράφουν κάποιες πανανθρώπινες αξίες με ... απάνθρωπο τρόπο! Ευτυχώς (ή δυστυχώς) δεν τα πήρες πολύ στα σοβαρά, έβαλες τα γέλια και είπες ... "με εξιτάρει η φάση, θα το ρισκάρω μαζί σου"!
Η τρελοπαρέα σου επέμενε πως "αυτός ο άνθρωπος δεν σου αξίζει", "πρέπει να τον ξεφορτωθείς χθες", "είναι εντελώς άχρηστος και μαλάκας". Και τους σηκωνόταν η τρίχα όταν σ’ άκουγαν να μιλάς με τα καλύτερα λόγια για μένα...
Εκείνη την περίοδο περνούσα φάση σπαγκοραμμένη. Ήμουν τσιφούτης κι αρχιτσιγκούναρος. 
Στη γιορτή σου παραπονέθηκες που δεν σου πήρα ούτ’ ένα λουλούδι. Η απάντησή μου σε συγκλόνισε: "Λυπάμαι, αλλά δεν φύτρωσε κανένα σε καλή τιμή"!
Κάθε φορά που πλησίαζε μια επέτειος, ένα γεγονός τέλος πάντων που οι άνθρωποι συνηθίζουν ν’ ανταλλάσσουν δώρα, φρόντιζα να τσακωθούμε ώστε το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσες να σκεφτείς ήταν αυτές οι μικροαστικές συνήθειες...
Βέβαια, σου χάριζα μικροπράγματα, αλλά φρόντιζα να έχουν κάποια αξία για μένα. Φαντάζομαι δεν ξέχασες το κασκολάκι του Θρύλου που σου έκανα δώρο και το οποίο, εννοείται, το χρησιμοποιούσα μόνο εγώ!
Εκτός από τη τσιγκουνιά, είχε χτυπήσει κόκκινο κι η ανευθυνότητά μου (αυτή ποτέ δεν με εγκατέλειψε). 
Εσύ πάντα με δικαιολογούσες. Τα έριχνες όλα στην παιδική μου ηλικία που "ως παραμελημένο παιδάκι ποτέ δεν έμαθα τι σημαίνει συνέπεια και υπευθυνότητα". 
Αλλά φρίκαρες μόλις είδες πως εξαφανίστηκα από προσώπου γης μόλις μου είπες πως είχες μια μέρα καθυστέρηση!
Τότε, τα μόνα έντυπα που διάβαζα ήταν το "Φως των Σπορ" κι ο "Πρωταθλητής". 
Είχες διαπιστώσει πως το μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου μου ήταν ανενεργό. Προσπαθούσες να μην με πεις χαζό, αλλά ήμουν! Σε κούραζε αφάνταστα να προσπαθείς συνεχώς να βρεις μονοσύλλαβες λέξεις για να συνεννοηθούμε.
Αυτό, τελικά, αποδείχθηκε κι ο τάφος της σχέσης μας.
Δεν είχα δική μου γνώμη για τίποτα.
Μου ζητούσες κάποιο σχόλιο για την πολιτική επικαιρότητα: Δεν Ξέρω!
Άνοιγες κουβέντα για την τέχνη, τη θρησκεία, τη λογοτεχνία. Σήκωνα τους ώμους και... Δεν Ξέρω!
Κινηματογράφο; Δεν Ξέρω!
Τι φαΐ θες το μεσημέρι; Δεν Ξέρω!
"Ξεράδια βρε γιδοβοσκέ! Μάζεψε την ασχετοσύνη σου και δίνε του!"...

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (42) - Με τους Τουρκοκρητικούς της Σμύρνης (Γ’)


Οι Τουρκοκρητικοί στη Μικρασία χρησιμοποιούσαν ελεύθερα τη γλώσσα τους χωρίς καμιά κρατική απαγόρευση ή καταναγκασμό. Λέγεται πως ο ίδιος ο Κεμάλ διέταξε ν’ αφήσουν ήσυχους τους Κρητικούς και να μην τους πιέζουν να μιλούν τα τούρκικα.
Σήμερα, δυστυχώς, η κρητική διάλεκτος μιλιέται ολοένα κι από λιγότερους. Τείνει να εξαφανιστεί όπως στην Ελλάδα τα ποντιακά, τ’ αρβανίτικα, τα βλάχικα, τα σλαβομακεδόνικα...
Πολλοί Κρητικοί έχουν αλλάξει και τα επώνυμά τους. Ελάχιστοι κράτησαν την κατάληξη "-άκης".
Κάποια στιγμή μιλάμε εκ βαθέων. Σχεδόν ψιθυριστά ομολογούν πως δεν είναι ούτε Τούρκοι-Τούρκοι ούτε Έλληνες-Έλληνες! Το βρίσκω πολύ φυσικό. Οι άνθρωποι είναι Κρητικοί. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο...
Στην κουβέντα μπαίνουν και δυο-τρεις Τούρκοι. Ανασύρουν αναμνήσεις απ’ τους παππούδες τους που έζησαν την εποχή που χριστιανοί και μουσουλμάνοι ζούσαν ειρηνικά στη Μικρασία.
Πολλοί μουσουλμάνοι έκαναν τάματα στους χριστιανούς αγίους. Κι η παράδοση θέλει να γίνονται περισσότερα θαύματα στους μουσουλμάνους παρά στους χριστιανούς. "Πώς εξηγείται αυτό;", ρώτησα το Μουσταφά. "Είναι απλό", μου λέει. "Τα θαύματα τα κάνει η πίστη. Κι οι Τούρκοι ως πιο απλοϊκοί πίστευαν περισσότερο απ’ τους διαβρωμένους απ’ το εμπόριο και το κέρδος Ρωμιούς"!
"Κι αφού ζούσαν όλοι ειρηνικά, πώς φτάσαμε στις σφαγές;", ξαναρώτησα.
Ένας απ’ την παρέα έριξε την ευθύνη στους ξένους, κάποιος άλλος στο Βενιζέλο κι ένας τρίτος στους παπάδες και των δυο θρησκειών: "Αν διώξουμε τους παπάδες, να δεις πως θα σταματήσουν οι έχθρες", είπε.
Κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο. Μα αυτοί είναι σαν κι εμένα. Μοιάζουμε καταπληκτικά. Τι μοιάζουμε; Ίδιοι είμαστε! Τι διάολο συμβαίνει και θεωρούμαστε "εχθροί"; 
Νιώθω καχυποψίες αιώνων να γίνονται θρύψαλα! Αρκετά πονέσαμε απ’ τις έχθρες μας. Ας σεβαστούμε τουλάχιστον τις επόμενες γενιές κι ας τους ετοιμάσουμε ένα ειρηνικό μέλλον. Ας σταματήσουμε να κάνουμε το χατήρι όσων πλουτίζουν και στήνουν καριέρες στο μίσος και στην έχθρα...
Ένας Τουρκοκρητικός διέκοψε τις σκέψεις μου.
"Να σου πω κάτι που δεν ήξερες γραμματισμένε;".
Του χαμογέλασα καταφατικά.
"Εμείς δεν είμαστε οι πρώτοι Κρητικοί που ’ρθαμε στη Μικρασία! Την έχεις ακουστά την αρχαία Μίλητο. Ε, λοιπόν, ήταν αποικία Κρητικών απ’ την Μίλατο!"...