Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Είμαι "παιδί" αλλιώτικο, παράξενο και ... μοιραίο!

Βγήκα κι απόψε στους δρόμους να κυνηγήσω τ’ απωθημένα και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου.
"Τη φορτώθηκα" σ’ ένα φίλο κι έκατσα και του αράδιασα όλα τα λάθη της ζωής μου. Όλα; Όσα θυμήθηκα τέλος πάντων...
Το κακό με τα λάθη είναι πως στην αρχή είναι μικρούλικα. Εμείς τ’ αφήνουμε και μεγαλώνουν...
Πιάνω τον εαυτό μου να μισεί τις Κυριακές και τις αργίες. Και να γουστάρει τη δουλειά. Την όποια δουλειά.
Το ίδιο κάνουν όσοι όταν πήγαιναν σχολείο δεν γούσταραν τα διαλείμματα. Περιφέρονταν μόνοι στο προαύλιο και περίμεναν να χτυπήσει το κουδούνι να ξαναμπούν στην τάξη...
Εμένα δεν θα με βρεις στις σελίδες κανενός βιβλίου. Μόνο σε κάτι ψιλοσημειώσεις στα περιθώρια ίσως. 
Συμβιώνω με τους δαίμονές μου χωρίς ακόμα να ’χω ξεκαθαρίσει αν τους διάλεξα ή με διάλεξαν...
Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο εαυτός μου. Έχω διαβάσει όλα όσα έχει γράψει.
Με γέννησαν και με βάφτισαν χωρίς να με ρωτήσουν και χωρίς να το θέλω. Γι’ αυτό κι εγώ έκλαιγα όταν έβγαινα απ’ την κοιλιά της μάνας μου κι όταν με βούταγαν στην κολυμβήθρα! Προσπαθούσα ν’ αντισταθώ αλλά ήμουν μικρός κι αδύναμος. Κι εκείνοι έλεγαν "είναι μωρό, έτσι κάνουν όλα τα μωρά!". 
Ποτέ τους δεν προσπάθησαν να με καταλάβουν...
Από μικρό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με κάνουν να φοβάμαι. Και να γίνομαι ψεύτικος. Γιατί όποιος δεν φοβάται και είναι αυθεντικός αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για το Σύστημα...
Όταν συναντηθήκαμε ήταν δεκαοχτώ ετών. Δεκαοχτώ ή εικοσιοκτώ; Μπορεί και τριανταδύο
Ξανθιά μού φάνηκε. Αλλά μπορεί να ήταν και μελαχρινή.
Μας συνέστησε κάποιος που δεν ήξερε κανέναν απ’ τους δυο μας.
Ο καιρός είναι ακόμα καλός. Μου πρότεινε να πάμε για μπάνιο στη Βάρκιζα. "Δεν ξέρω κολύμπι!", της είπα. "Εγώ στο νερό πνίγομαι. Μόνο στο αίμα ξέρω να επιπλέω"...
Με ρώτησε γιατί χώρισα με την τελευταία γκόμενά μου.
"Γιατί ήταν υστερική ζηλιάρα. Μου έκανε όλο σκηνές", της είπα.
"Το λες αυτό γιατί δεν έτρωγε ό,τι παραμύθι της ξεφούρνιζες για τις βρωμοδουλειές σου", μου λέει.
"Δεν πίστευε ούτε τους φίλους μου που την διαβεβαίωναν πως τα πίναμε μαζί στο ταβερνάκι".
"Είναι νόμος", μου ξαναλέει. "Όταν κάποιος κολλητός του άντρα σου προσφερθεί αυτόκλητα να τον υπερασπιστεί, είναι 100% ένοχος".
"Με έπρηζε κάθε φορά που ξεχνούσα επετείους γνωριμίας, Αγίου Βαλεντίνου κ.λπ. Μου ζητούσε ν’ αποδείξω την αγάπη μου αλλά, μάλλον, ήθελε να πει ‘πού είναι τα κοσμήματα’;"
"Μόνο ένα σεξιστικό γουρούνι σαν κι εσένα ερμηνεύει έτσι τα πράγματα. Είμαι σίγουρη πως όλοι οι άντρες αν δεν είχατε σεξουαλικές ανάγκες θα εξολοθρεύατε τις γυναίκες όπως κάνατε τα μαμούθ. Κι ειδικά εσένα καθόλου δε θα σε χάλαγε αν ζούσες σε μια εποχή που οι γυναίκες θα πουλιούνταν και θ’ αγοράζονταν σαν σκλάβες".
Καλά, αυτή η γυναίκα με έχει γεννήσει. Σαν ανοιχτό βιβλίο με διαβάζει.
Αν η γυναικεία δουλεία ήταν κοινωνικά αποδεκτή, σίγουρα δεν θα έπαιρνα και τα όπλα για να διεκδικήσω την απελευθέρωσή τους...

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (110) - "Έλληνες" είστε και φαίνεστε! (σκόρπιες σκέψεις επί περσικού εδάφους)

Πόσες φορές θα το πω για να το χωνέψετε: "Έλληνες" ως φυλή, έθνος και λοιπές ανοησίες ποτέ δεν υπήρξαν! Όπως δεν υπήρξε ποτέ και έθνος "Βάρβαροι".
Απλά, κάποιοι κάτοικοι της ανατολικής Μεσογείου, που μοιράζονταν ένα μίνιμουμ κοινών θρησκευτικών-πολιτικών-πολιτιστικών αντιλήψεων, άρχισαν, κυρίως απ’ τον 5ο π.Χ. αιώνα, να αυτοαποκαλούνται "Έλληνες" και να ονομάζουν "Βάρβαρους" όλους τους άλλους.
Η λέξη "βάρβαρος" δεν είχε κατ’ αρχήν απαξιωτική έννοια. Βέβαια, σε όλες τις εποχές υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τη νεύρωση της υπεροχής. Επόμενο ήταν και κάποιοι "Έλληνες" να χρησιμοποιούν υποτιμητικά τον όρο "βάρβαρος".
Αλλά δεν έχει καμιά σημασία το πώς αποκαλεί ο ένας τον άλλον. Σημασία έχει η αξία του κάθε ανθρώπου και του κάθε λαού. 
Κι η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη εις βάρος των αυτοαποκαλούμενων "Ελλήνων"! Οι λεγόμενοι "βάρβαροι", δηλαδή οι Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Μεσοποτάμιοι, Ινδοί κ.λπ., ήταν οι θεμελιωτές του παγκόσμιου πολιτισμού. 
Όταν οι Σουμέριοι ίδρυαν τεράστιες πόλεις, έχτιζαν διώροφα παλάτια, οι Αιγύπτιοι πυραμίδες και οι Φοίνικες δημιουργούσαν αλφάβητο κι όργωναν τις θάλασσες, οι κάτοικοι του δυτικού Αιγαίου ζούσαν σε σπηλιές!
Ένα μόνο σας λέω: στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών υπάρχει τεράστιο άγαλμα ενός Φαραώ που χρονολογείται απ’ το 2.500 π.Χ. Είπατε τίποτα περί "βαρβάρων";
Οι λεγόμενες "ελληνικές πόλεις" ιδρύθηκαν απ’ τους Φοίνικες αρχικά ως απλοί εμπορικοί σταθμοί και στη συνέχεια ως αποικίες.
Γύρω στο 500 π.Χ., όταν οι Πέρσες κατέκτησαν την Αίγυπτο και το Ανατολικό Αιγαίο, άρχισε και η αντίστοιχη αλληλεπίδραση.
Στην αυλή των Περσών βασιλιάδων κατέφευγαν αμέτρητοι πολιτικοί, στρατιωτικοί και επιστήμονες απ’ το δυτικό Αιγαίο. Ποιους να πρωτοθυμηθώ: ο Ιππίας κι ο Θεμιστοκλής απ’ την Αθήνα, ο Βασιλιάς της Σπάρτης Δημάρατος, οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών όταν την έκλεισαν οι Χριστιανοί του Ιουστινιανού κ.λπ.
Ο Μιλτιάδης πριν έλθει απ’ τη Θράκη στην Αθήνα ακολούθησε τον Δαρείο Α’ στην εκστρατεία του κατά των Σκυθών. Εκεί έμαθε την περσική πολεμική τακτική και τους αιφνιδίασε στο Μαραθώνα.
Ο Ξενοφώντας έζησε για ένα διάστημα στην αυλή του Κύρου Γ’ και υπήρξε μισθοφόρος του. Στο πλευρό του Κύρου στάθηκε και ο σπουδαίος ιατρός Κτησίας που έγραψε και την ιστορία Ασσυρίων, Μήδων και Περσών! 
Στους "περσικούς πολέμους" στο πλευρό των Περσών πολέμησαν οι Θράκες, οι Μακεδόνες, οι Θεσσαλοί και πολλοί ακόμα απ’ αυτούς που σήμερα αποκαλούμε αυθαίρετα "Έλληνες"!
Αλλά και στη συνέχεια, όταν εντάθηκε ο ανταγωνισμός των "ελληνικών" πόλων, όλοι οι "Έλληνες" έσπευδαν να κερδίσουν τη συμμαχία, την πολιτική στήριξη και οικονομική ενίσχυση του Πέρση βασιλιά. Οι ίδιοι οι "Έλληνες" μετέτρεψαν τους Πέρσες σε "διαιτητές" των εσωτερικών τους υποθέσεων!
Η διάλυση της Αθηναϊκής Συμμαχίας και η τελική ήττα των Αθηναίων στον λεγόμενο "Πελοποννησιακό Πόλεμο" δεν θα ήταν εφικτή χωρίς την απλόχερη οικονομική βοήθεια των Περσών προς του Σπαρτιάτες.
Ο στρατός του Αλέξανδρου περιλάμβανε αρχικά και πολλούς μισθοφόρους Σπαρτιάτες. Το ίδιο κι ο περσικός στρατός. Στα Γαυγάμηλα οι Σπαρτιάτες των αντίπαλων στρατών αλληλοσκοτώθηκαν!
Στο πλευρό των Περσών εναντίων των Μακεδόνων πολέμησε ο Ροδίτης στρατηγός Μέμνων, γαμπρός του Αρτάβαζου, αλλά κι ο στρατηγός Χαρίδημος. 
Εννοείται πως όσο ο Αλέξανδρος πολεμούσε στην Ασία όλοι οι "Έλληνες" που κατοικούσαν απ’ τις Θερμοπύλες και κάτω παρακαλούσαν να σκοτωθεί "για να ξεβρομίσει ο τόπος"! 
Και κάθε φορά που έφτανε κάποια ψεύτικη είδηση περί θανάτου του, έσπευδαν να επαναστατήσουν κατά των κατοχικών μακεδονικών φρουρών...

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (IΕ’ - Η ζωή μου καρφωμένοι λεπτοδείχτες...)

Όταν πρωτομπάρκαρε ήταν πολύ μικρός. Μικρός κι άβγαλτος.
Οι ξένες πολιτείες ήταν σα να μην υπήρχαν. Τις διέσχιζε αδιάφορος. Τις έβλεπε μόνο σαν έναν σορό από μπαρ, μπουάτ και πορνεία.
Αυτές τις παράξενες γυναίκες, που με την ψυχρότητα του επαγγελματία έκαναν τους άντρες να λιώνουν και να πληρώνουν, δεν μπορούσε με τίποτα να τις διαχειριστεί. Κι εκείνες τον έβλεπαν σαν το "τέλειο ψάρι". Σαν το ... ιδανικό θύμα.
Μπροστά τους αισθανόταν άοπλος, γυμνός. Αλλά τα μάτια του δεν ξεκολλούσαν απ' τα μπούτια τους. Τα κρατούσαν επίτηδες ελαφρώς ανοιχτά. Χωρίς ντροπές κι αναστολές.
Στην καθημερινή ζωή οι νόμοι της θάλασσας διαφέρουν απ' τους στεριανούς. Εδώ αισθάνεσαι πολύ πιο γρήγορα τη ζωή σου να ξεχαρβαλώνεται. Το έβλεπε παντού γύρω του. Σαραντάρηδες ναυτικοί έμοιαζαν εντελώς "καμένοι" απ' τις πουτάνες, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά.
Όμως δεν πρέπει ν' απελπίζεται κανείς. Το μέλλον είναι ένας ολάκερος κόσμος που περιλαμβάνει τα πάντα...
Ήταν ορεσίβιος και δυσκολεύτηκε να μάθει τα θαλασσινά κόλπα. Ο Χιώτης λοστρόμος τον μούτζωνε και του ’λεγε: "Από κάτι σαν κι εσένα βγήκε η παροιμία πως οι Αϊτινοί έχουν τα χειρότερα καράβια κι η Ελλάδα τους χειρότερους ναυτικούς"!
Πιάστηκαν στα χέρια. Ο Καρπενησιώτης είχε το πάνω χέρι για μερικά λεπτά. Όχι πολλά. Μόνο για τα δύο πρώτα. Μετά τις έφαγε κανονικά...
Σιγά-σιγά άρχιζε να μαθαίνει και τις γυναίκες. Δεν γούσταρε τις μη μου άπτου. Παραήταν παθητικές στο κρεβάτι. Αυτός φτιαχνόταν με αντιπάλεμα των κορμιών. Το κρυμμένο μίσος εκτόξευε την ηδονή στα ουράνια...
Οι παλιοί τον έμαθαν πως τις γυναίκες τις διακρίνουμε σε δυο κατηγορίες: σ' αυτές που είναι καλές για πήδημα και σ' αυτές που είναι ένα μάτσο χάλια. Οι τελευταίες είναι σα να μην υπάρχουν.
Εκείνο όμως που τον έκανε πραγματικά να δραπετεύει ήταν η αγάπη. Και τι είν' αγάπη? Αυτό που μένει όταν έχουμε τελειώσει με το πήδημα...
Τα νησάκια του Ειρηνικού είναι γεμάτα πειρατές. Στα απόμερα λιμάνια πάντα σε περιμένουν καμιά δεκαριά πιρόγες με μηχανές και καμιά κατοσταριά τύποι έτοιμοι να σου την πέσουν. Σου βάζουν ένα τσεκούρι στο λαρύγγι και ξεπουπουλιάζουν το πλοίο. Ο καπετάνιος μοιράζει όπλα στο πλήρωμα. Αλλά το σημαντικό είναι να την κάνεις από κει χωρίς απώλειες...
Ποτέ δεν μπόρεσε να θυμηθεί το όνομα του παράξενου αυτού νησιού. Του έφτανε να το λέει ... "Μαργαριτάρι του Ειρηνικού".
Είναι γεμάτο εκπληκτικές μιγάδες με βλέμματα που ανασταίνουν και νεκρούς. Οι ναύτες ξεχύνονται στα στενά δρομάκια με τσέπες γεμάτες δολάρια και προφυλακτικά.
Μιλάμε για τον "παράδεισο των γυναικών"! Εκπληκτικές, ψηλόλιγνες, καβλωτικές, φοράνε μόνο ένα μαγιό σε χρώμα φιστικί. Σου πετάν ένα χαμόγελο που σκοτώνει, το βλέμμα τους γλιστράει ανάμεσα στα σκέλια σου κι η πούτσα σου σηκώνεται αμέσως λες κι είναι η κόμπρα με τον φακίρη...
Στο μπαρ γινόταν της τρελής. Παντού κωλόχερα, βυζόχερα, φευγαλέα φιλιά, ποτά και δεκαδόλαρα άλλαζαν χέρια με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Η μουσική εκκωφαντική.
Μια "θεά" με πλησιάζει, σηκώνει το ποτήρι της προς το μέρος μου, πετάει ένα "Κρίμα!" και γυρνάει να φύγει.
Την αρπάζω απ' τον καρπό και την στρέφω προς το μέρος μου.
"Κρίμα τι?", τη ρωτάω.
Για είκοσι δολάρια γάμησα ένα κορμί παγωμένο, σαν πεθαμένο. Ούτε μια λέξη τρυφερή. Δεν προσποιήθηκε καν την ηδονή όπως μια οποιαδήποτε πουτάνα.
Ξαναφόρεσε το μαγιό της, μου έριξε ένα σκληρό βλέμμα και ξανάπε "Κρίμα!".
Τι σημαίνει "κρίμα" γαμώ το μου?

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (109) - Όσο αποφεύγεις τις γυναικείες καμπύλες τόσο αυτές σε κυνηγούν!

Αυτό που συμβαίνει στο Ιράν μού φαίνεται πρωτοφανές. Τα 2/3 του πληθυσμού είναι κάτω των 30 ετών και ο μέσος όρος ηλικίας είναι κάτω των 19 ετών! Απίστευτο;
Αλλά δεν υπάρχει πιο τραγικό για μια τόσο νεανική κοινωνία, που τα αίματα βράζουν και η τετοστερόνη χτυπάει κόκκινο, να μην γίνεται "της πουτάνας το κάγκελο"!
Πανταχού παρόντες είναι οι άντρες της "Αστυνομίας Ηθών", που οι ντόπιοι τους αποκαλούν υποτιμητικά "Μπασίτζ", κάτι σαν "κωλό-μπατσους". 
Εκεί που περπατάς δίπλα-δίπλα με το γκομενάκι κι αποφασίζεις να του πιάσεις ρομαντικά το χεράκι, τσουπ, ξεπετάγεται απ’ το πουθενά ο μαυροντυμένος μουσάτος και σου μπήγει τις φωνές: "Τι κάνεις; Γιατί κρατάς το χέρι αυτής της γυναίκας; Φοβάσαι μην σου την κλέψουν;"...
Γι’ αυτό η περσική νεολαία αναγκάζεται να ζει διπλή ζωή. Μία έξω από το σπίτι, που τη χαρακτηρίζει η υποταγή, και μία μέσα στο σπίτι, γεμάτη ανυπακοή και ... Θεός φυλάξει!
Η μεγάλη πολιτική αλλαγή έγινε στο Ιράν το 1979 με την ανατροπή του Σάχη Ρεζά Παχλεβί, τον τελευταίο μιας σειράς μοναρχών που ανάγονται στον Κύρο το 559 π.Χ. 
Τότε επιβλήθηκε καθεστώς Ισλαμικής Δημοκρατίας με περιοροσμένες πολιτικές ελευθερίες. Όπως λέει κι ένας φίλος... "Στο Ιράν έχουμε ελευθερία λόγου, το θέμα είναι τι γίνεται όταν μιλήσουμε!"...
Για τους πολίτες του Ιράν ισχύει σε ικανοποιητικό βαθμό η ανεξιθρησκεία. Βλέπεις να λειτουργούν ελεύθερα χριστιανικοί και ζωροαστρικοί ναοί, ακόμα και εβραϊκές συναγωγές. 
Το πρόβλημα είναι με τους ξένους. Αν εγώ προσπαθήσω να πιάσω θρησκευτική-θεολογική κουβέντα με ντόπιους μπαίνω αυτομάτως στο στόχαστρο της μυστικής αστυνομίας. "Κάτι ύποπτο συμβαίνει μ’ αυτόν τον τύπο!", σκέφτονται. Και δικαιολογημένα. Πού να ξέρουν πως, ως απόγονος του Σωκράτη, ψοφάω για αμπελοφιλοσοφία και παπαρολογία! Αυτά δεν υπάρχουν στην Περσία...
Πήρα μια τζούρα ισλαμικής στενοκεφαλιάς στην πολή Κομ, όχι πολύ μακριά απ’ την Τεχεράνη, που λειτουργεί το φημισμένο ιεροδιδασκαλείο που φοίτησε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί και οι περισσότεροι θρησκευτικοί ηγέτες της χώρας. Εκεί, ανάμεσα στα γαλήνια κτίρια με τα τιρκουάζ και πράσινα μωσαϊκά, ξύπνησε μέσα μου ο θεολογικός οίστρος. 
Εξέφρασα τις έντονες αντιρρήσεις μου για το "χετζάμπ", δηλαδή τον ισλαμικό κώδικα ένδυσης που απαγορεύει αυστηρά την επίδειξη-τονισμό της γυναιείας κώμης και των σωματικών καμπυλών. 
Τους εξήγησα πως το κρυφό κι απαγορευμένο είναι τουρμπο-διεγερτικό και πως αν τ’ αφήσουν όλα χύμα, σε δέκα χρόνια δεν θα προκαλεί σε κανέναν καμία εντύπωση το τουρλοκώλιασμα, όπως ήδη συμβαίνει στη Δύση. 
Οι μουλάδες με άκουγαν κι έτριβαν σκεπτικοί τη γενειάδα τους. Πήρα θάρρος και το χόντρινα λίγο: "Και να ξέρετε, πατέρες μου, πως όταν η θρησκεία αντιστέκεται στην ελευθερία, τότε εκείνη που θα υποφέρει είναι η θρησκεία".
Με πλησίασε κάποιος και με προειδοποίησε πως αν συνεχίσω θα κατηγορηθώ για "υπονόμευση της εθνικής ασφάλειας"! 
Οκ, δεν είμαι ήρωας, μαζεύω τα κουβαδάκια μου και πάω αλλού να παίξω...

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Γ’ - Είναι αναγκαία η χρήση βίας για την κατάργηση της βίας;)

Ψόνθο: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, μια απ’ τις δασκάλες σου όπως λες, έγραφε για την "ομορφιά ανάμειχτη με τη φρίκη". Την ομορφιά μπορούμε να τη δούμε στη δράση σου: στον αγώνα για το πανανθρώπινο όνειρο της απελευθέρωσης. Μπορούμε άραγε να δούμε και τη "φρίκη" στις εκτελέσεις τόσων ανθρώπων απ’ το χέρι σου;
Κούφο: Από χαρακτήρα απεχθανόμουν ανέκαθεν τη βία. Γι’ αυτό και αρχικά ήμουν επιφυλακτικός στην επιθετική αντιβία των ένοπλων οργανώσεων. Όμως η δράση γεννά συνείδηση. Βλέποντας τον αδίστακτο τρόπο που οι δυνάμεις καταστολής αντιμετώπιζαν τις ειρηνικές εργατικές διαδηλώσεις άρχισα να προβληματίζομαι. Γιατί εμείς να διστάζουμε απέναντι στους αδίστακτους; Σταδιακά γιγάντωνε μέσα μου η οργή κι η λύσσα απέναντι σ’ αυτούς που χτυπούσαν το λαό τόσο άγρια, αδιάκριτα και σαδιστικά. Και σύντομα κατέληξα στο συμπέρασμα πως με την ειρηνική πολιτική δράση ουσιαστικά αρνείσαι την ίδια την ιδέα της επανάστασης. Αρνείσαι τα κινήματα που θαυμάζεις, του Μάο, του Τσε, του Φιντέλ, του Λένιν. Αρνείσαι την επανάσταση του ’21, την αντίσταση του ΕΛΑΣ, τον ίδιο τον παπού σου, το Πολυτεχνείο του ’73. Δεν παραγνωρίζω τη βασική αντίφαση της Αριστεράς. Που απ’ τη μια είναι εξ ορισμού κατά της βίας κι απ’ την άλλη υποχρεούται να χρησιμοποιήσει τη βία για να καταργήσει τη βία...
Ψόνθο: Επανέρχομαι στα γεγονότα του Πολυτεχνείου γιατί βλέπω πως έχεις κι εσύ μια σχετική εμμονούλα. Σίγουρα χτίστηκαν πολλοί μύθοι γύρω απ’ το Πολυτεχνείο. Άλλοι λένε πως ήταν μια στημένη σκευωρία του Ιωαννίδη για να εμποδίσει τον "εκδημοκρατισμό" του Παπαδόπουλου. Άλλοι λένε πως ήταν ένα ασήμαντο γεγονός που σκόπιμα η Αριστερά του έδωσε μεγάλες διαστάσεις. Κι άλλοι το έχουν "αγιοποιήσει" φορτώνοντάς το με γαρνιτούρα έντονου ηρωισμού και συναισθηματισμού. Για σένα τι ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Κούφο: Το Πολυτεχνείο ήταν αναμφίβολα ένα γνήσιο, αυθόρμητο κι ανοργάνωτο λαϊκό ξέσπασμα. Ειρηνικό και βίαιο ταυτόχρονα. Κι αν υπήρχε μια αξιόπιστη πολιτική καθοδήγηση, η έκβασή του θα ήταν πολύ διαφορετική. Στη μεταπολίτευση η επίσημη Αριστερά προσπάθησε να κρύψει τον επαναστατικό του χαρακτήρα κάτω από ένα πέπλο συναισθηματικής ηρωολογίας. Στα κρίσιμα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73 η ηγεσία της Αριστεράς ήταν απούσα. Κάποιοι μάλιστα αναζητούσαν ρόλους στη "φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη". Ένιωθαν άβολα στο επαναστατικό κλίμα των ημερών. Σχεδίαζαν μια καθωσπρέπει αριστερή αντιπολίτευση και ορισμένοι ονειρεύονταν από τότε υπουργικούς θώκους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εξουδετέρωσαν και το αληθινό μήνυμα της επανάστασης του ’21. Μετέτρεψαν τους σκληροτράχηλους κι ασυμβίβαστους επαναστάτες σε γραφικά φουστανελοφόρα "εικονίσματα", εντελώς ακίνδυνα για το σύστημα... Η Αριστερά αντί να δίνει φτερά στους λαϊκούς αγώνες έγινε το δύσκαμπτο βαρίδι τους. Τα πράγματα είναι απλά: όποιος δεν προετοιμάζεται για ριζική κοινωνική σύγκρουση, τότε δεν θέλει την επανάσταση!
Ψόνθο: Ρε Δημήτρη, στο βιβλίο σου παρουσιάζεις τη μεταπολιτευτική περίοδο λες και βρισκόμασταν λίγες μέρες πριν την Οκτωβριανή επανάσταση! Ξεχνάς πως ο Καραμανλής το 1974 πήρε 54% και το 1977 41%; 
Κούφο: Κάνεις το λάθος να διαβάζεις την κοινωνία μέσα από εκλογικά ποσοστά. Καμιά σχέση. Εκείνα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αποτέλεσαν την σύντομη "ελληνική άνοιξη"! Ήταν η εποχή του γνήσια ριζοσπαστικού ακηδεμόνευτου κινήματος. Μετά το 1977 σταθεροποιήθηκε το σύστημα, κυριάρχησε ο ρεφορμισμός και παγιώθηκε η ανάθεση της εκπροσώπησης των λαϊκών συμφερόντων στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες... 

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΣΤ’ - Η πραγματικότητα είναι πεζή και αντιεπαναστατική!

Ενδιαφέρουσα είναι η θεωρία του Μαρξ περί "αλλοτριώσεως". Κάποιοι θεωρούν πως απ’ το σύνολο της μαρξιστικής φιλοσοφίας μόνο αυτό το "πακετάκι" διατηρεί την επικαιρότητά του.
Βλέπετε, εξακολουθούμε να νιώθουμε δυστυχισμένοι ακόμα κι όταν ευημερούμε. Είναι προφανές πως κάτι δεν κάνουμε σωστά, πως κάπου ενεργούμε ενάντια στον εαυτό μας...
Προσωπικά θεωρώ πως και στο θέμα της "αλλοτρίωσης" η μαρξιστική θεωρία είναι πάλι στενή και μονόπλευρη. Την απασχολεί κυρίως η αποξένωση του εργαζομένου απ’ το προϊόν της εργασίας του, η οποία, υποτίθεται, παίρνει αμπάριζα το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος, ψυχολόγος, ψυχαναλυτής. Αλλά δεν χρειάζονται όλ’ αυτά για να καταλάβεις πόσο περιορισμένη είναι η μαρξιστική οπτική. 
Γενικά, έχω την εντύπωση πως ο Μαρξ είχε σοβαρή αδυναμία να συλλάβει τις πολλές διαστάσεις της πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα ήταν, και κυρίως είναι, ένας λαβύρινθος με χιλιάδες δωματιάκια. Και κάθε δωματιάκι έχει τη δική του πορτούλα. 
Ο Μαρξ βρήκε όντως ένα κλειδάκι. Όμως αυτό το κλειδάκι ανοίγει μόνο μία πορτούλα. Αλλά οι δογματικοί μαρξιστές έχουν την ψευδαίσθηση πως βρήκαν το κλειδί-πασπαρτού που μπορεί να ερμηνεύσει όλες τις πτυχές της πραγματικότητας. Γι’ αυτό και τους ακούς να κοτσάρουν σε κάθε τι μια δόση από μονοπώλια, μια από ιμπεριαλισμό, μια από ταξική πάλη  κ.λπ κ.λπ.
Ο Λένιν ήδη απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα είχε αντιληφθεί πως η ζωντανή πραγματικότητα είχε ξεπεράσει σε πολλά σημεία τη μαρξιστική ιδεολογία. Ο καπιταλισμός εξελίχθηκε διαφορετικά απ’ ό,τι είχε προβλέψει ο Μαρξ. 
Η κοινωνική διαστρωμάτωση γινόταν όλο και πιο σύνθετη. Η μεσαία τάξη μεγάλωνε, ο συνδικαλισμός φλέρταρε περισσότερο με τις μεταρρυθμίσεις παρά με την επανάσταση, η Αριστερά διχαζόταν, η κατανάλωση έκανε λιγότερο ελκυστικές τις επαναστατικές ιδέες, ο ιμπεριαλισμός του κεφαλαίου έμπαινε στο παιχνίδι, τα ολιγοπώλια μοίραζαν τον κόσμο...
Γι’ αυτό και ο Λένιν, όταν απευθύνθηκε στις ευρύτερες μάζες, δεν προέβαλε θεωρητικά ιδανικά. Απλά φώναξε: Γη-Ψωμί-Ειρήνη. Δηλαδή ακριβώς αυτά που πράγματι ήθελε ο λαός.
Όχι κραυγαλέα οράματα για ιδανικές σοσιαλιστικές κοινωνίες. Τους έταξε μόνο την άμεση βελτίωση της ζωής τους, την ικανοποίηση συγκεκριμένων υλικών αναγκών.
Το λενινιστικό σύνθημα θυμίζει αρκετά το δικό μας γνωστό "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία". Ένα σύνθημα ρεαλιστικό, πεζό, συντηρητικό, καθόλου επαναστατικό αλλά πολύ ανθρώπινο...

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Παραλίγω να "πάω" από σκουλαρίκι!

Τις προάλλες σας έλεγα πως ξέμεινα από φίλους. Τους βαρέθηκα, με βαρέθηκαν; Δεν θυμάμαι. Πάντως είχαμε πάψει να είμαστε σημαντικοί ο καθένας για τους άλλους. Κι έτσι το διαλύσαμε. 
Κι εγώ τριγύριζα μ’ ένα μακρύ μπουφάν που όλοι έλεγαν πως δεν μου πήγαινε αλλά επέμενα να το φοράω...
Έκοβα βόλτες μόνος μου χωρίς να ξέρω τι ήθελα και τι ζητούσα. Ή, μάλλον, ήξερα κάτι: σίγουρα δεν γούσταρα να συγκατοικήσω με φίλο ή να συμβιώσω με γκόμενα. 
Γιατί αργά ή γρήγορα θα τους μισούσα και θα με μισούσαν. Η βαρβαρότητα της καθημερινότητας είναι ισοπεδωτική και πλήρως απομυθοποιητική...
Περνάω τις νύχτες με λίγο ύπνο, χωρίς όνειρα και κρυφές επιθυμίες. Αποφάσισα να μην σκέφτομαι τα περασμένα. Πάνε αυτά, φύγανε, δεν αλλάζουν. 
Παρ’ όλ’ αυτά είναι περίεργα πλάσματα οι αναμνήσεις. Μοιάζουν με τους δαίμονές μας. Ποτέ δεν θα απαλλαγούμε απ’ αυτούς που επικαλεστήκαμε...
Η βροχή με μουσκεύει μέσα κι έξω. Αλλά ευτυχώς είδα εκείνη και ξαναβγήκε ο ήλιος. 
Ήξερε πως είχε ωραίο κώλο και περπατούσε περήφανα, με τη βεβαιότητα πως η γη της ανήκε.
Από μπροστά δεν έλεγε και σπουδαία πράγματα, αλλά στην κατάσταση που βρισκόμουν δεν είχα και πολλά περιθώρια επιλογών.
Γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα. Μου άρεσε που δεν ζητούσε πολλά. Με τα λίγα και τ’ ασήμαντα ήταν ευχαριστημένη. Οπότε έκανα πέτρα την καρδιά μου και δέχτηκα να συγκατοικήσουμε. Σ’ ένα ημιυπόγειο δυαράκι στην πλατεία Αμερικής.
Κάθε βράδυ την έριχνα μπρούμυτα και πριν την πηδήξω ζωγράφιζα τα κωλομέρια της με το κόκκινο κραγιονάκι της. Έφτιαχνα λουλουδάκια, πεταλουδίτσες, γλαροπούλια. 
Και μετά έπεφτα πάνω της κι ο ιδρώτας των κορμιών μας έσβηνε τις ζωγραφιές κι έμενε μόνο η κοκκινάδα στην κοιλιά μου και στη μέση της...
Είχαμε μόνο ένα μικρό καθρέφτη στο μπάνιο. Έφτανε μόνο για να ξυριστώ. Εκείνη όταν ήθελε να χτενιστεί, να ντυθεί κάπως επίσημα ή να μακιγιαριστεί ανεβοκατέβαινε τρεις-τέσσερις φορές με το ασανσέρ απ’ το ισόγειο ως τον 6ο όροφο. 
Εγώ δεν είχα καμιά απολύτως διάθεση να δουλέψω. Ξημεροβραδιαζόμουν σε διάφορες παράνομες ρουλέτες. 
Είχα γίνει εξπέρ στο κλέψιμο μαρκών. Έβαζα στο εσωτερικό της παλάμης μου ή της γραβάτας μια ειδική κολλητική ουσία, έκανα πως έσκυβα στο τραπέζι και σε κλάσματα δευτερολέπτου "ψάρευα" μάρκες των 50 και 100 ευρώ. Ειδικά η γραβάτα σάρωνε τα πάντα. Σαν ανεμότρατα!
Γιορτάζαμε τις "επιτυχίες" μου με καθημερινές εξόδους. Πρώτα για καφέ και μετά σινεμά. Στις καφετέριες, καφέ και μπίρα έπινα μόνο εγώ, ενώ στους κινηματόγραφους το έργο το ’βλεπε μόνο εκείνη...
Τελικά η σχέση μας δεν μακροημέρευσε. Πριν προλάβω να την βαρεθώ με βαρέθηκε εκείνη. Κι έφυγε.
Ο χωρισμός μού έπεσε κάπως βαρύς. 
Τα απογεύματα μού φαίνονται αδειανά, όπως κι η ντουλάπα της στο δωματιάκι μας. 
Άρχισα πάλι τα θλιβερά-αποτυχημένα ραντεβού. Η ανάσα μου πλέον μυρίζει μονίμως αλκοόλ και φιλιά της μιας βραδιάς.
Είχα κι ένα ατύχημα που παραλίγο να με στείλει αδιάβαστο! 
Την ώρα που πιπίλαγα το αυτί κάποιας, βγήκε το σκουλαρίκι της, μου στάθηκε στο λαιμό, κόπηκε η ανάσα μου, μπλάβιασα ολόκληρος, πετάχτηκαν τα μάτια μου έξω σαν του Κούλη, ένας Θεός ξέρει πώς σώθηκα...

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (108) - Χεσμένη την έχουν τη θρησκεία...

Αμάν πια μ' αυτή τη θαυματομανία! Όπου και να πάω με κυνηγάει...
Στην αρμένικη περιφέρεια που βρισκόμαστε έπεσε ακρίδα στα σπαρτά. Μιλάμε σκοτείνιασε ο ουρανός.
Οι ντόπιοι δεν αγχώνονται. Φέρνουν ένα θαυματουργό νερό που το φυλάνε ευλαβικά στα σπίτια τους, προερχόμενο από ένα μακρινό αρμένικο μοναστήρι. Τη μια μέρα ραντίζουν τον τόπο και την άλλη εμφανίζονται χιλιάδες μαυροπούλια, που μοιάζουν με κοτσύφια, και κατασπαράζουν τις ακρίδες. Σε τρεις μέρες δεν βλέπεις ούτε ακριδόφτερο...
Σε κάποια μέρη βλέπεις τεράστιους περιστερώνες. Κι εκεί που νομίζεις πως τρώνε τα περιστέρια, σε πληροφορούν πως απλά τα εκτρέφουν για να χρησιμοποιούν τα περιττώματά τους ως λίπασμα!
Σε ένα οροπέδιο με αρκετό υψόμετρο μού δείχνουν πώς καλλιεργούν το αμπέλι. Ακούγεται απίστευτο αλλά το χειμώνα θάβουν τα κλίματα και τα ξεθάβουν την άνοιξη...
Θα μπορούσα να σας αραδιάσω απίθανες ιστορίες αλλά βιάζομαι να περάσω στην Περσία. Μόλις βρούμε χρόνο θ' αναφερθούμε αναλυτικά στους λαούς του Καυκάσου και των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας.
Στις χώρες αυτές η ύπαιθρος είναι όλα τα λεφτά. Εκεί επιβιώνουν ακόμα πανάρχαιες αντιλήψεις και τρόποι ζωής.
Είδα να χρησιμοποιούν ως αλοιφή για τραύματα κομμάτια βρασμένου κρέατος που τα βάζουν καυτά πάνω στην πληγή.
Όταν κουράζονται απ' την πεζοπορία κοπανάνε καρύδια και τρίβουν μ' αυτά τα πέλματά τους όσο πιο κοντά γίνεται στη φωτιά. Ισχυρίζονται πως ξεκουράζονται αμέσως!
Τα άλογά τους είναι άπαιχτα. Σας βεβαιώνω πως μπορούν να τρέχουν σχεδόν τέσσερις μέρες τρώγοντας μόνο μια χούφτα σανό τη μέρα!
Ειδικά στον Καύκασο οι λαοί είναι μεγάλοι ληστοσυμμορίτες. Κάτι σαν τους παλιούς δικούς μας Σουλιώτες. Ο ένας κλέβει τον άλλον, και το ένα χωριό τα υπόλοιπα. 
Με δίδαξαν και τρόπους ζωοκλοπής:  βράζουν έντερα, τα κόβουν σε μικρά κομματάκια και γεμίζουν μ' αυτά κέρατα βοδιού. Μόλις πλησιάσουν το κοπάδι που θέλουν να κλέψουν, και για να μην γαβγίσουν τα σκυλιά και ξεσηκώσουν τ' αφεντικά τους, τους πετάνε τα κερατάκια, εκείνα τα αρπάζουν και απομακρύνονται για να τα φάνε. Το ξετρύπωμα των κρυμμένων εντέρων έχει κάποια δυσκολία κι έτσι οι κατσικοκλέφτες βρίσκουν το χρόνο να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους...
Σε τούτα τα μέρη δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν. 
Μπορεί να θεωρούνται μουσουλμάνοι αλλά, αν κατάλαβα καλά, χεσμένη την έχουν τη θρησκεία τους. Απλώς "θρησκειοποιούν" τα βίαια και πρωτόγονα ένστικτά τους. Οι περιβόητοι τζιχαντιστές του Καυκάσου δεν είναι παρά αδίστακτοι σίριαλ κίλερς που φοράνε το φερετζέ της θρησκείας.
Παρ' όλ' αυτά, οι Γεωργιανές είναι μακράν οι ομορφότερες γυναίκες του κόσμου. 
Και για τα δεδομένα της περιοχής είναι αρκετά απελευθερωμένες. Οπλοφορούν και πίνουν κρασί σαν τους άντρες.  Και όταν τις ζήσεις στο φυσικό τους περιβάλλον πρέπει να φυλάγεσαι. Τραβάνε κι αυτές μαχαίρι με το παραμικρό. Δεν πρέπει να τις εκνευρίζεις.
Στο Ουζμπεκιστάν απόλαυσα εκπαίδευση κυνηγετικών γερακιών. Υπάρχουν πολλές μέθοδοι. 
Παίρνουν τομάρια απ' τα ζώα που θέλουν να κυνηγήσουν, τα παραγεμίζουν με άχυρα για να τους δώσουν το αληθινό σχήμα του ζώου και τοποθετούν την τροφή του πουλιού στα σημεία των ματιών. Γρήγορα άλογα τραβάνε τα αχυρογεμισμένα τομάρια, τα πουλιά ορμούν και τσιμπούν με δύναμη το σημείο που έχει τοποθετηθεί η τροφή ώστε σε πραγματικές συνθήκες να βγάλουν τα μάτια του κυνηγημένου ζώου για να γίνει εύκολος στόχος των κυνηγών.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Κόλπα για να τρέχουν πίσω σου όλες οι γκόμενες (Γ’ - Προς Θεού! Μη γίνεις ποτέ άντρας-φιλενάδα!)

Πρόσεχε να μην της γίνεις η "κουραστική υποχρέωση"! Μην την παίρνεις τηλέφωνο κάθε λίγο και λιγάκι, μην την πιέζεις να κάνει κάτι που δυσανασχετεί, γενικώς μην της πρήζεις τα ούμπαλα. Κάν’ της λίγα τηλεφωνήματα, ερωτιάρικα και σύντομα. 
Η γκόμενα δεν είναι ο κολλητός σου. Μην την πιάνεις απ’ τους ώμους λες κι είναι ο παλιός συμμαθητής σου απ’ το Δημοτικό. Να μπαίνεις κατ’ ευθείαν στο ψητό. 
Μην ακούς τι λένε οι ξενέρωτοι. Οι άντρες είναι είδος προς εξαφάνιση. Πλέον δεν υπάρχει γυναίκα που θα αντιδράσει όταν μετά το πρώτο ποτό βάλεις το χέρι μου πολύ χαμηλά στην πλάτη της, λες και θέλεις να μάθεις αν φοράει σλιπάκι, στρινγκ ή τάνγκα...
Κράτα καλά κρυμμένες πολλές πτυχές της ζωής και του χαρακτήρα σου. Το "άγνωστο" και το "μυστήριο" εξιτάρουν. Και ξεκαθάρισέ της απ’ την αρχή πως δεν γουστάρεις το πολύ μπίρι-μπίρι. 
Η γυναίκα δεν πρέπει να έχει καμία αυταπάτη επί του θέματος: ο άντρας προτιμάει να μπει στο ρινγκ με τον Μάικ Τάισον για έξι γύρους παρά να υποστεί τη γυναικεία μίρλα-γκρίνια επί μισάωρο. 
Κι αν σε πρήζει με γλυκανάλατες συζητήσεις να της κόβεις τη φόρα: "αδελφάκι μου έχω αρχίσει να πεινάω, τι θα φάμε;". Ας κάνει πως δυσαρεστείται! Κατά βάθος θα το εκτιμήσει. Η σωστή γκόμενα χαίρεται που έχει δίπλα της έναν άντρα-άντρα κι όχι άντρα-φιλενάδα...
Μάγκες μου, πρέπει να είστε συνεχώς αλλειμένοι με σκατά για να γλιστράτε. Μόνο έτσι θα ξεφεύγετε απ’ τις γκομενοπαγίδες! 
Κι όσο ξεφεύγετε απ’ τις παγίδες τους τόσο γίνεστε το απωθημένο κι η έμμονη ιδέα των γυναικών! Πόσες φορές πρέπει να το πω για να το εμπεδώσετε;
Να μην κοιμάστε ποτέ στο ίδιο κρεβάτι, να μην μένετε στο ίδιο δωμάτιο, κι αν μπορείτε να έχει ο καθένας το δικό του σπίτι. 
Με την γκόμενα βρισκόμαστε μόνο για να πηδήξουμε κι όταν δεν έχουμε τίποτα καλλίτερο να κάνουμε. Ακούγεται κυνικό αλλά είναι πολύ αληθινό. 
Άλλωστε η πολλή οικειότητα και εγγύτητα κάνει κακό. Η άλλη σε απομυθοποιεί και θα ’ρθει η στιγμή που θα σε περιφρονήσει. Άλλωστε το αξίζεις! Οπότε... από μακριά κι αγαπημένοι και με την αξιοπρέπειά σου!
Φίλε μην ξεχνάς το βασικό νόμο της φύσης και της ζωής: "ο καθένας για την πάρτη του!". Το ίδιο κάνουν κι οι γυναίκες. Δεν θα ερωτευτούν εσένα προσωπικά αλλά αυτά που φαντάζονται πως θα τους προσφέρεις στο μέλλον...
Κράτα τις συζητήσεις σε ανάλαφρο επίπεδο. Και πάντα να λες το αντίθετο απ’ αυτό που πιστεύεις. Να μερικά παραδείγματα:
- Αντί για "θέλω σεξ και μόνο σεξ χωρίς δεσμεύσεις", να λες "μου αρέσουν οι σοβαρές και μακροχρόνιες σχέσεις".
Αντί για "δώσε μου σεξ και θα παραστήσω το φίλο σου για μια βδομάδα", να λες "έχε μου εμπιστοσύνη"...
Όταν κάνεις σχέση μην αλλάζεις ζωή. Κράτα τις παρέες και τα χόμπι σου, συνέχισε να πηγαίνεις στο γήπεδο και στη γιόγκα, μην εγκαταλείπεις τη ρουτίνα σου. Φρόντισε να παραμείνεις ισορροπημένος και να μην εξαρτηθείς απ’ την παρέα και το μουνί της. 
Αν εγκαταλείψεις τις συνήθειές σου και προσαρμοστείς στα "θέλω" και στα γούστα της γκόμενας... την πάτησες άσχημα. Παθαίνεις εξάρτηση, αλλοιώνεται η προσωπικότητά σου και αυτομάτως γίνεσαι ανασφαλής και λιγότερο ενδιαφέρων στα μάτια της. Με άλλα λόγια, την παρακινείς να σου δώσει τα παπούτσια στο χέρι...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Ε’ - Οι προλετάριοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τον Θρύλο παρά για τον Σοσιαλισμό!

Ο Μαρξ διατύπωσε την άποψη πως κάθε κοινωνικο-πολιτικό σύστημα εμπεριέχει τα στοιχεία της ανατροπής του. Οι εγγενείς αντιφάσεις του οδηγούν αναπόφευκτα στο μετασχηματισμό του.
Εγώ θα το πω πιο απλά: όλα τα "συστήματα" γίνονται για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ανάγκες και συμφέροντα. Όταν πάψουν να τα υπηρετούν ή όταν τα συμφέροντα και οι ανάγκες αλλάξουν τότε ανατρέπονται και τα "συστήματα"! Τόσο απλά...
Αυτό λέει η κοινή λογική και η ιστορική εμπειρία. Και θα τολμούσα να πω πως η παραπάνω διαπίστωση είναι γενικής ισχύος νόμος. Αφορά όλα ανεξαίρετα τα "συστήματα", που, σημειωτέον, ως ανθρώπινα δημιουργήματα είναι ατελή και αναποτελεσματικά. 
Η άποψη του Μαρξ πως από τα υπόλοιπα συστήματα εξαιρείται το "σοσιαλιστικό", το οποίο δήθεν δεν έχει εσωτερικές αντιφάσεις κι άρα δεν θα ανατραπεί ποτέ, είναι μια κοινή ιδεοληψία που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική...
Ο Μαρξ έλεγε πως το Κράτος υπηρετεί αποκλειστικά την κυρίαρχη τάξη. 
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ίσχυε στην εποχή του, αλλά σίγουρα δεν ισχύει στην μεταπολεμική Ευρώπη. Σήμερα το Κράτος, παρότι στην ουσία του παραμένει αυταρχικό και διεφθαρμένο, αποτελεί τη μόνη "ασπίδα προστασίας" των κοινωνικά αδυνάτων. Λέτε να είναι τυχαίο που οι φιλελέδες φαγώνονται να το διαλύσουν;
Γενικά, η οπτική του Μαρξ έπασχε από μια εμμονή στη μονομέρεια. 
Έβλεπε, π.χ., το γάμο ως έναν αστικό θεσμό προς αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Λες κι απ’ το γάμο δεν αναπαράγεται η τάξη των καπιταλιστών ή οι επαναστάτες που θα ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα θα είναι εξώγαμα τέκνα...
Η μονομέρεια του Μαρξ φαίνεται κι απ’ τον τρόπο που αντιμετωπίζει την τεχνολογία. Είναι υπέρ της όχι γιατί βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων αλλά γιατί επιταχύνει τις κοινωνικές αλλαγές. 
Όμως η τεχνολογία μπορεί και να λειτούργησε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που προφήτευσε ο Μαρξ. Βελτιώνοντας τις συνθήκες ζωής και εργασίας των προλεταρίων, τους οδήγησε στον καταναλωτισμό, αύξησε την "αλλοτρίωση" και νέκρωσε κάθε επαναστατική διάθεση. 
Λέτε να έχουν περισσότερο δίκιο οι τεχνοφοβικοί αναρχικοί;
Ο Μαρξ έπεσε έξω και στο θέμα της "ταξικής συνείδησης"!
Στην πράξη αποδείχθηκε πως ακόμα και οι εξαθλιωμένοι εργάτες δεν ονειρεύονται σοσιαλισμούς και αταξικές κοινωνίες. Τους φτάνει ένα καλύτερο μεροκάματο, στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, λιγότερες ώρες εργασίας και ... πρόκριση του Θρύλου στο τσάμπιον λιγκ.
Χθες βρέθηκα σε μια ταβέρνα με πελάτες γνήσιους προλετάριους. Καθόμουν και τους κοίταγα. Ένα ψιλοσόκ το έπαθα. Με αυτούς, αναρωτήθηκα, θα κάνει την επανάσταση ο Μαρξ;

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Εραστής της μοναξιάς!


Τον τελευταίο καιρό περνάω μια κρίση.
Η παρέα μου διαλύθηκε. Κάποιοι άλλαξαν τόπο κατοικίας, κάποιοι πήραν άλλους ιδεολογικούς δρόμους, βάλε κάτι έρωτες, ψιλοκαριέρες, σπουδές της πλάκας, μεταπτυχιακά... μείναμε μόνο δύο. Εγώ κι ο Σάκης.
Μείναμε δύο κι άκεφοι. Αυτά που κάποτε μας ενθουσίαζαν τώρα τα βαριόμαστε. Τα παλιά στέκια δεν μας προσφέρουν θαλπωρή κι ευχαρίστηση. 
Ώσπου πήρα την απόφαση προχθές και του είπα: "Σάκη, δεν λέει πλέον. Ας το διαλύσουμε κι εμείς, ας πάρει ο καθένας το δρόμο του κι όπου μας βγάλει". 
Από τότε δεν τον ξανάδα, δεν τον ξανάψαξα.
Όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους. Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει να τ’ αφήσεις πίσω σου. Να προχωρήσεις παρακάτω. Μέχρι να ξαναχτίσω νέες παρέες πρέπει να περάσει ένα διάστημα να βρω τον εαυτό μου. Έτσι γίνεται με όλους τους χωρισμούς.
Σουλατσάρω άσκοπα στην πόλη, έκθετος σε τυχαία γεγονότα και συναντήσεις.
Διανυχτερεύω σε φθηνιάρικα ξενοδοχεία του κέντρου κι ακούω στα διπλανά δωμάτια αναστεναγμούς κάθε είδους παράνομων ερωτικών πόθων.
Στα στέκια των χασικλήδων, των τραβεστί, των πούστηδων, των άστεγων, όλων όσων δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, είμαι πλέον πασίγνωστος. Δε θέλω να μοιάζω με σοβαρός και αυστηρός ενήλικος, αλλά ούτε και τον περιθωριακό μπορώ να παραστήσω...
Με περιτριγυρίζουν κάθε λογής νυμφίδια λικνιζόμενα. Τα περισσότερα πολύ ανήλικα. Μήπως είμαι μάλαξ που στερούμαι τόσες απολαύσεις απλά και μόνο για να μη νιώθω ενοχές;
Είμαι εραστής της μοναξιάς. Με καταπίνουν τα σκοτάδια της πλατείας.
Μου την πέφτει μια αλλοδαπή στην Αχαρνών. Έχω πιει και μπερδεύω τα λόγια μου. Βάζει τα γέλια. Προσπαθώ να δικαιολογηθώ: "Ξαφνιάστηκα απ’ την ομορφιά σου. Μη με παρεξηγείς. Θέλω λίγο χρόνο να συνέλθω. Ως τότε μη δίνεις σημασία".
Φαίνεται πολύ γυμνασμένη. Ο κώλος της είναι τσίτα. Σκέτο δηλητήριο...
Αλλά στο σεξ είναι χώμα. Την ώρα που πηδιόμαστε χτυπάει το κινητό της. Είναι η κολλητή της. Το σηκώνει, εμένα μου πέφτει κι ούτε το παίρνει χαμπάρι...

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (107) - Ο λόρδος Βύρωνας όπως τον είδαν οι Αρμένιοι!

Αυτό κι αν είναι έκπληξη!
Στην Πινακοθήκη του Ερεβάν υπάρχει ένας πίνακας-χρυσάφι του Αρμένιου Αϊβαζόφσκι.
Έχει θέμα την επίσκεψη του Μπάιρον στο νησάκι του Αγίου Λαζάρου στην Βενετία και την υποδοχή του απ’ την εκεί αρμένικη κοινότητα.
Το γεγονός της επίσκεψης είναι ιστορικό και έλαβε χώρα κατά την περίοδο που ο Βύρωνας έμεινε στην Ιταλία πριν έλθει για τελευταία φορά στην Ελλάδα, δηλαδή από το 1816 ως το 1823.
Ο πίνακας χωρίζεται σε δυο μέρη: 
Το ένα είναι γεμάτο απ’ τους Αρμένιους που βγήκαν να υποδεχθούν το λόρδο σα να πηγαίνουν σε λιτανεία. Φορούν όλοι τα καλά τους, προπορεύονται οι γέροντες κι οι ιερείς, όλοι σοβαροί, ωραίοι, εύρωστοι.
Το άλλο μέρος του πίνακα είναι σχεδόν άδειο. Η θάλασσα, στο βάθος η Βενετία, ένα μικρό σκαφάκι που μόλις έπιασε λιμάνι και, εδώ είναι η έκπληξη, μια λιγνή φιγούρα, ο Μπάιρον, να κατεβαίνει.
Η έκπληξη είναι πως η μορφή του Βύρωνα δεν έχει κανένα απ’ τα στοιχεία εκείνα που μας ταΐζει η δική μας ψευτο-ιστορία. Δεν διακρίνεις τίποτα το ωραίο, το ηρωικό, το παλικαρίσιο. Καμία σχέση με τη μορφή του "λεβεντο-σουλιώτη" με τις σπάθες και τα μαχαίρα στο ζωνάρι.
Εδώ ο Βύρωνας εικονίζεται όπως ακριβώς ήταν: λειψός, ζαβός, χλομός σαν χτικιάρης, τα μαλλιά του σχεδόν ασπρισμένα, πρόσωπο πρόωρα γερασμένο, σχεδόν έκφυλο!
Διακρίνεις μια γερασμένη-αρρωστημένη θηλυπρέπεια, κάτι πολύ απωθητικό, ανισόρροπο, υστερικό.
Ο Βύρωνας ήταν ένας κορεσμένος αριστοκράτης που έψαχνε να δώσει κάποιο νόημα στη ζωή του.
Πριν έρθει στην Ελλάδα σχεδίαζε να ταξιδέψει στην Ισπανία. Λίγο πριν την αναχώρησή του πληροφορήθηκε πως οι Ισπανοί Φιλελεύθεροι ανατράπηκαν. Ήταν πλέον αργά να πάει εκεί. Τότε, μέσα στο αχαλίνωτο ντελίριο του στρατιωτικού του πυρετού έστριψε το τιμόνι προς Ελλάδα.
Φαίνεται πως είχε στο νου του αλλόκοτα πράγματα. Εκτός απ’ το να δοκιμάσει τις αρβανίτικες καραπουτσακλάρες. 
Γι’ αυτό μέσα στις αποσκευές του συμπεριέλαβε δέκα στρατιωτικές στολές διαφόρων χρωμάτων, σιρίτια, ζώνες ανώτατων αξιωματικών, πλούσιες επωμίδες, στρατιωτικές χλαμύδες και επιβλητικά πολεμικά καπέλα όλο φτερά και πούπουλα!
Το αγγλικό "Φιλελληνικό Κομιτάτο" επέλεξε αυτόν τον ηλίθιο για να παίξει έναν πολύ βρόμικο ρόλο στην εθνική μας ιστορία. Τον χρησιμοποίησε για να καλλιεργήσει στα μυαλά των Αρβανιτό-βλαχων επαναστατών την ιδέα ενός αγγλικού δανείου.
Η φήμη και μόνο του δανείου αλλά και των θησαυρών που δήθεν έφερνε μαζί του ο Άγγλος λόρδος ήταν αρκετά να προκαλέσουν παροξυσμό στους παραδόπιστους γκιουλέκες!
Οι ηγέτες του "Αγώνα" συνειδητοποίησαν αμέσως πως το δάνειο θα το εισπράξει και θα το ξεκοκαλίσει αυτός που την κρίσιμη στιγμή θα κατέχει την εξουσία. Και δάνειο σήμαινε δύναμη, μεγάλο μισθοφορικό ασκέρι, εξουδετέρωση των αντιπάλων.
Έτσι οι Εγγλέζοι σπύρανε το διχασμό, προκάλεσαν τους εμφύλιους πολέμους κι άνοιξε ο δρόμος για την απόβαση του Ιμπραήμ, την επέμβαση των Ξένων Δυνάμεων και τη δημιουργία του προτεκτοράτου που ονομάστηκε "Γραικία"...

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Β’ - Κι αν φύγανε οι Γερμανοί, ήρθαν οι Αμερικανοί!)

Ψόνθο: Δημήτρη, έχω την εντύπωση πως η Αριστερά μυθοποιεί κι αγιοποιεί τις "λαϊκές δυνάμεις". Θυμάμαι τη δεκαετία του ’80 την επίσημη κρατική προπαγάνδα για την "παλλαϊκή εθνική αντίσταση ’41-’44". Στην πραγματικότητα μια μειοψηφία έκανε αντίσταση. Οι περισσότεροι Έλληνες ήταν απορροφημένοι στον αγώνα για επιβίωση. Και, φυσικά, υπήρχαν αναρίθμητοι "δοσίλογοι", ο μαυραγοριτισμός έδινε κι έπαιρνε, οι Ταγματασφαλίτες προέρχονταν κυρίως απ’ τα κατώτερα λαϊκά στρώματα κ.λπ. Κάτι ανάλογο έγινε και με την περίοδο της Δικτατορίας. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έμεινε παθητικά ουδέτερη, ενώ ένα 30% περίπου έβλεπε με συμπάθεια τους συνταγματάρχες. Και μετά το Πολυτεχνείο δεν βγήκε ούτε "κιχ". Εσύ τι λες για όλ’ αυτά;
Κούφο: Είναι ένα ερώτημα που κι εμένα πάντα με απασχολούσε. Έβλεπα τον κόσμο γύρω μου ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο. Την κοινωνία έτοιμη για το πιο λαμπρό ξεπέταγμα κι αμέσως να πέφτει σε λήθαργο, τόσο αδιάφορη, αδύναμη παραιτημένη. Κι εγώ μετά την κορύφωση του Πολυτεχνείου δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο γρήγορα και εύκολα πέσαμε στην "ηρεμία και τάξη", στην υποταγή και στο φόβο...
Ψόνθο: Έγραψες πως σε συγκινούσε η "γεωγραφία της Αντίστασης". Τα τελευταία χρόνια οργανώνονται πολλοί "ιστορικοί περίπατοι" σε κάθε γωνιά της Αθήνας και του Πειραιά όπου συνέβησαν αξιόλογα αντιστασιακά γεγονότα, μπλόκα, μάχες κ.λπ. Μεγάλη έμφαση δίνεται και στην αναμέτρηση των Δεκεμβριανών. Αλλά δεν άκουσα κανέναν να εμπνέεται απ’ αυτούς τους "περιπάτους" για ν’ αναβιώσει το αντάρτικο πόλεως όπως έκανες εσύ...
Κούφο: Εσύ μπορεί να γυρνάς στα κατοχικά μπλόκα ή στα μέρη που στήνονταν τα οδοφράγματα των Δεκεμβριανών για να έχεις κάτι να διηγηθείς το βράδυ στις μπυραρίες των Εξαρχείων. Αλλά εγώ είχα άλλη ψυχολογία. Ψηλαφούσα τις τρύπες απ’ τις σφαίρες των πολυβόλων στις προσφυγικές κατοικίες κι επικοινωνούσα πνευματικά με τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για να κάνουν μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, άξια να μεγαλώνουν ελεύθερα παιδιά. Οι τόποι του μαρτυρίου ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο που μου ενέπνεαν το μίσος για την αδικία και την εκμετάλλευση, την αλληλεγγύη, την τιμή, την ευθύτητα, την πίκρα της ήττας αλλά και τη συνωμοτικότητα απέναντι στην εξουσία. Μέσα απ’ την τοπογραφία της Αντίστασης ξεπερνούσα το φόβο του χωροφύλακα και του Αμερικάνου πράκτορα, οικοδομούσα ένα νέο όραμα, μια νέα ελπίδα.
Ψόνθο: Λες πως εμπνέεσαι απ’ το μύθο της ηρωικής Αντιγόνης. Για στάσου ρε συ Δημήτρη. Η Αντιγόνη ήταν πρόθυμη να πεθάνει προκειμένου να θάψει τον νεκρό αδελφό της γιατί τότε επικρατούσε η αντίληψη πως αν το σώμα μείνει άταφο η ψυχή περιπλανιέται άσκοπα και βασανίζεται. Αλλ’ αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση. Μήπως κι εσύ θυσιάστηκες για μια ψευδαίσθηση;
Κούφο: Εγώ στο μύθο της Αντιγόνης δεν βλέπω μια άσκοπη θυσία, μια τρέλα στο όνομα κάποιας ιδεοληψίας ή ψευδαίσθησης. Για μένα η Αντιγόνη διδάσκει την ευθύνη, την ατολμία, το αντιστασιακό πνεύμα, την ηθική ανωτερότητα του αγωνιστή απέναντι στο θράσος και στη μισαλλοδοξία της εξουσίας. Η σεβάσμια κι αυστηρή μορφή της Αντιγόνης ταυτίζεται στη φαντασία μου με την καθησυχαστική μορφή του γενειοφόρου αντάρτη. Η Αντιγόνη είναι η δικιά μου Παναγιά, κι ο Αντάρτης με τα σταυρωτά φυσεκλίκια ο δικός μου Ιησούς...
Ψόνθο: Πάντως, αδελφάκι μου, είσαι πολύ παρωχημένος. Μέχρι και τον Διονύσιο Σολωμό θαυμάζεις. Μα πού ζεις; Πίσω απ’ τον ήλιο; Πώς τη βρίσκεις μ’ αυτόν τον μέθυσο, τον αγάμητο, τον ξεπεσμένο κόντε;
Κούφο: Κατεβάζεις πολύ το επίπεδο της συζήτησης κι αρχίζω να το μετανιώνω που δέχτηκα να σου μιλήσω. Αυτά που λες είναι σχόλια κι αναλύσεις καφενείου. Εγώ, στο λυρικό έργο του Σολωμού ανακάλυψα τον Παντοτινό Επαναστάτη. Διάβαζα τους Ελεύθερους Πολιορκημένους κι αντί για το Μεσολόγγι έβλεπα το Πολυτεχνείο. Μεσολόγγι και Πολυτεχνείο είναι οι μικροί τόποι που παλεύουν με τα μεγαθήρια. Τα μάτια μου δεν έβλεπαν τόπους ενδοξότερους από τούτα τα μικρά αλωνάκια...