Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Η γκόμενα με την τραγιάσκα!

Τη γνώρισα πέρσι το καλοκαίρι, στο πάρτι μιας κατάληψης.
Μου έκανε εντύπωση που φορούσε τραγιάσκα. Τη συμπάθησα με την πρώτη...
Συζητούσαμε σε μια μεγάλη παρέα για τον Μπακούνιν, τον Κροπότκιν, τον Λένιν.
Ήρθε εντελώς αυθόρμητα και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Μπα. Ούτε καν τα χάιδεψε. Απλά το χέρι της ανεβοκατέβασε για μια στιγμή στο κεφάλι μου.
Γνωριστήκαμε καλύτερα. Και κάπου κολλήσαμε. Μείναμε μαζί δέκα μήνες. Πολλοί ακούγονται, αλλά ήταν σαφώς λιγότεροι. Γιατί, στην ουσία, βρισκόμασταν δυο φορές τη βδομάδα, δυο-τρεις ώρες τη φορά. Όταν νιώθαμε φαγούρα στα γεννητικά μας όργανα διοργανώναμε βραδιές επανασύνδεσης.
Γενικώς, ήταν μοναχική τύπισσα. Εκτός απ’ τις στιγμές που την κυρίευε η επιτακτική της βιολογική ανάγκη.
"Να μην υπάρχει ένας κωλότοπος σ’ όλη την οικουμένη που να μπορείς να ηρεμήσεις!", διαμαρτυρόταν. Της ζητούσα ειδική άδεια για να της κάνω παρέα! Τις περισσότερες φορές μου απαντούσε "Όχι!". "Θες να φύγω;", τη ρωτούσα. "Αφού το κατάλαβες και μόνος σου"...
Ήταν Αγγλιδούλα. Νόστιμη προς το ωραία. Ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών. Μου έριχνε ένα κεφάλι. Το βυζί της χαλαρό, έδειχνε ακόμα χαλαρότερο χωρίς σουτιέν...
Είχε γεννηθεί σε μια παραλιακή κωμόπολη της Αγγλίας που δεν μπορώ να θυμηθώ.
Η μάνα της θρήσκα κι ο πατέρας της ορθόδοξος κομμουνιστής, απ’ τους φανατικούς υποστηρικτές του "καταπροδωμένου Στάλιν". 
Κομμάτιαζε με μανία κάθε δίσκο των Ρόλλινκ Στόουνς, των Χου κι όλων των άλλων "αποβρασμάτων" που έβρισκε στο δωμάτιο της μοναχοκόρης του. Μισούσε τους λούμπεν προλετάριους που κάθε σαββατόβραδο μπεκρούλιαζαν στις παμπ κι έτρεχαν πίσω απ’ τα βρωμερά πορνίδια των λιμανιών. Ήθελε την εργατική τάξη ηθικά ακέραια, μαχητική, ιεραποστολική...
Η δικιά μου, από αντίδραση στον πατέρα της, προσχώρησε στην τροτσικιστική φράξια. Κάπου έμπλεξε και με κάτι μούτρα, ήρθε σκαστή στην Ελλάδα, δεν ρώτησα περισσότερα.
Θυμάμαι μόνο που της έριξα μια ξανάστροφη όταν την έπιασα να ρίχνει μια ασπιρίνη στην κόκα κόλα μου...
Της πρότεινα να πάμε λίγες μέρες διακοπές στην Άνδρο. Τι το ’θελα; Ήταν το βατερλό μας!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βαριεστημάρα να βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο όλο το εικοσιτετράωρο. Μαζί στη θάλασσα, στο εστιατόριο, στο μπαρ, στην ντισκοτέκ. Μαζί και το σεξ! 
Στο εβδομαδιαίο ραντεβού, Πέμπτη απόγευμα επτά μ’ εννιά, κρεβάτι σήμαινε ανατριχίλα. Τώρα σημαίνει χασμουρητό, υπνηλία, αυτοκτονία! Τ’ αγκαλιασμένα κορμιά που σπαρτάραγαν, τώρα μουλιάζουν. Το πτώμα της παλιάς μεγάλης αγάπης τώρα, πυροβολημένο εξ επαφής, μένει άταφο και μυρίζει.
Σκεφτόμουν πως να την ξεφορτωθώ.
Ευτυχώς με πρόλαβε εκείνη. 
Πετάχτηκα ν’ αγοράσω εφημερίδα κι όταν γύρισα βρήκα την ντουλάπα του δωματίου άδεια, το κρεβάτι ξέστρωτο κι ένα σημείωμά της πάνω στο τραπέζι...

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Η Αθήνα της "μαστούρας"! (Α' - Πώς το τρίβουν το λιβάνι...)



Μπαίνω στο λιγδιασμένο τεκέ του Κερατσινίου.
Η μυρουδιά απ’ το χασίς έχει ποτίσει τους τοίχους.
Το φιλικό μου ζευγάρι παίρνει αντάμα τις τζούρες του. Οι μελλοθάνατοι μονάχα μαζί κάνουν. Δύσκολα κολλάνε με άλλους.
Η Γ. μου λέει: "Δεν είμαι καμιά πουτάνα μα σα φτιαχτώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Κι ο πρώτος μαλάκας που θα βρεθεί μπροστά μου μπορεί να με πάρει"...
Τη γνώρισα πριν κάμποσα χρόνια. Τότε πρωτάρχιζε να παίρνει "στεντόν". 
"Τι ν’ αυτά μωρή;", της κάνω. "Για να νιώθω όμορφα. Πάρε κι εσύ".
Παράξενο κορίτσι από τότε. Όταν πηδιόμασταν γούσταρε να διαβάζει το Ευαγγέλιο...
Τότε που λειτουργούσε ακόμα η αμερικάνικη βάση στο Ελληνικό, η Γλυφάδα ήταν η "ευπρεπής Τρούμπα". Το χασισέλαιο έρεε άφθονο. Στη διαπασών Τζων Έλτον, τ’ αμερικανάκια χαμούρευαν κάτι πιτσιρίκες κι εμείς προσπαθούσαμε να μιμηθούμε κάθε μαλακία τους...
Μια κολλητή της Γ. όταν φτιαχνόταν δεν ήξερε τι έκανε. Κατάπινε γυαλιά, έτρωγε κατσαρίδες, έμπαινε στα διανυκτερεύοντα φαρμακεία κι απαιτούσε να της δώσουν χαπάκια. Αν ο φαρμακοποιός αρνιόταν, τράβαγε επιτόπου ένα ξυράφι κι άρχιζε να κάνει χαρακίδια στα χέρια της...
Τη Γ. έκανα πολλές προσπάθειες να την "ξεκολλήσω". Μέχρι και στο Κόμμα την έβαλα. 
Στην αρχή γούσταρε. Πούλαγε στην Ομόνοια "Οδηγητή" και κάθε εικοσάρικο που 'παιρνε, νόμιζε πως έβαζε μια μπουκιά ψωμί σ’ ένα πεινασμένο στόμα! Για πρώτη φορά αισθανόταν πως έκανε κάτι σπουδαίο στη ζωή της. Πως είχε κάποιους να νοιαστούν γι’ αυτή.
Εγώ στο Κόμμα δε φτούρησα. Λίγο καιρό μετά έφυγε κι η Γ. Και ξανακύλησε στα ναρκωτικά.
Την πέτυχα μετά από καιρό στη Βικτώρια. Ήταν σε κακά χάλια. "Έχω ξεμείνει  γαμώ το κέρατό μου. Θέλω απόψε να τη βρω αλλ’ είμαι άφραγκη".
Πήγα στο μπακάλη και πήρα λίγο λιβάνι. Το ’τριψα ψιλό-ψιλό, το 'βαλα σ’ ένα τσιγάρο και της το ’δωσα να το φουμάρει.
Σε λίγο ψόφησε στα ξερατά...

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Είμαι ο μεγαλύτερος γλυφομουνάκιας των Βαλκανίων!

Παρασκευή βράδυ.
Προχθές στη Βουλή ψηφίσαμε το δεύτερο πακέτο "προαπαιτούμενων".
Εγώ, που είχα οργώσει όλη την Αττική υποστηρίζοντας το "ΟΧΙ", τώρα τρώω τη φρίκη και υποστηρίζω το "ΝΑΙ".
Έχω μπόλικα επιχειρήματα, αλλά οι κολλητοί μου αρνούνται να τ' ακούσουν.
Με απομόνωσαν.
Δεν τους κρατάω κακία. 
Έχω ξαναδιασχίσει μόνος ιδεολογικές ερήμους. Θα το ξανακάνω.
Σε τέτοιες δύσκολες περιστάσεις δύο είναι τ' αντίδοτα: τα βιβλία και τα μουνιά!
Κάθομαι στην καφετέρια "Ρίσκο" της Εμμανουήλ Μπενάκη στα Εξάρχεια και πίνω αβέρτα Βεργίνες.
Διαβάζω την τραγωδία του Σοφοκλή "Αίας". Κάπου ταυτίζομαι μαζί του. Βέβαια, εκείνος ήταν θηρίο ανήμερο και Σαλαμίνιος. Ενώ εγώ είμαι "σπίνος" και αρβανιτόβλαχος της Πίνδου. Όμως νιώθω ένας "ήρωας τσέπης". Οι ήρωες είναι πάντα χαμένοι. Καίγονται στην κόψη του γυρίσματος των καιρών.
Η Χ. έρχεται καθυστερημένη. Είναι 13 χρονών κι εγώ 47. Εκείνη στην αρχή κι εγώ στο παρά πέντε, που λέει και το τραγούδι.
Πάμε στο ξενοδοχείο Αττική, στην οδό Τσιμισκή, λίγο πιο πάνω.
Δεν προλαβαίνουμε να μπούμε στο δωμάτιο και την πιάσανε κάτι πονάκια στην κοιλιά.
Είχαμε γνωριστεί Πέμπτη βράδυ στ' Αναφιώτικα της Πλάκας. Είχα σκαρφαλώσει σε μια συκιά και φάγαμε πάνω από πέντε κιλά σύκα. Νόμιζε πως ο πονόκοιλος ήταν αποτέλεσμα της συκοφαγίας μας.
Μπαίνει στην τουαλέτα και βλέπει σκούρο αίμα στο βαμβακερό βρακάκι της. 
Τρέχει φοβισμένη και μου το δείχνει. 
Γελάω.
Κατεβαίνω στο γειτονικό μίνι μάρκετ και της αγοράζω αυτά τα παράξενα πραγματάκια, τα μισοπλαστικά και μισοχάρτινα, τα μισοφουσκωτά στη μέση, που στερεώνονται με αυτοκόλλητο στο εσώρουχο και σε ενοχλούν καθώς τρίβονται ψηλά στα σκέλια σου.
Οι περισσότεροι φίλοι μου σιχαίνονται τη γυναικεία περίοδο.
Εμένα είναι η καλύτερή μου!
Τη μυρίζω από χιλιόμετρα μακριά σαν τα βρωμόσκυλα του δρόμου! Κι αλαφιάζω!
Θυμάμαι μια παλιά γκόμενα που όταν της ερχόταν περίοδο μου τηλεφωνούσε αμέσως κι έλεγε "ήρθε η φίλη σου"!
Είμαι σε μια ηλικία που ο αιματοκρίτης αρχίζει φυσιολογικά να ελαττώνεται.
Ο δικός μου χτυπάει κόκκινο. Το ίδιο κι η αιμοσφαιρίνη και τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά. Εγώ το βρίσκω πολύ φυσιολογικό. Με τόσο "κέτσαπ" που καταναλώνω δεν θα 'πρεπε η επιστήμη ν' απορεί...
Γενικά. γουστάρω να βαφτίζω τις γυναίκες μου με ινδιάνικα ονόματα.
Μια, π.χ., την έλεγα "τρακαρισμένο περίπτερο". Γιατί της είχα τόσο πολύ δαγκώσει το αριστερό βυζί που την άλλη μέρα ήταν γεμάτο μελανιές, σαν τρακαρισμένο περίπτερο.
Τη Χ. τη φωνάζω "Πεφταστέρι". Γιατί μοιάζει με τ' αστέρια που πέφτουν απ' τον ουρανό.
Την ώρα που το Πεφταστέρι μου ήταν στην τουαλέτα χτύπησε το κινητό της.
Το σήκωσα. Ήταν η μάνα της. Σα με άκουσε ξίνισε.
"Πες του άντρα σου", της λέω, "πως από σήμερα έχει στο σπίτι του δυο γυναίκες"!

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

Να ανατρέψουμε τα "νέα δεδομένα"!

Ότι φάγαμε μεγάλη ήττα, φάγαμε!
Ίσως υπερτιμήσαμε τις δυνάμεις μας, ίσως υποτιμήσαμε τους σκατόψυχους, ίσως και πολλά ακόμα που θα τα καταλάβουμε μόλις το μυαλό μας καθαρίσει απ’ το θυμό και την αγανάκτηση.
Σίγουρα η κυβέρνηση δεν επεδίωξε το τελικό αποτέλεσμα. 
Αλλά έχει ευθύνες τουλάχιστον επί του διαδικαστικού. Αφού ήξερε πως δεν έχουμε "όπλα", είχε  καταλάβει με τι αδίστακτους εκβιαστές μπλέξαμε, γιατί το τράβηξε στα άκρα; Δεν θα έπρεπε να το μεθοδεύσει κάπως αλλιώς; 
Σίγουρα ειπώθηκαν "μισές αλήθειες" κι έγιναν παλαιοκομματικού τύπου "επικοινωνιακοί χειρισμοί". Με αποτέλεσμα να κάψουμε όλα τα όπλα μας, και το δημοψήφισμα μαζί. 
Δεν παραβλέπω τον κίνδυνο η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματωθεί τάχιστα απ’ το "σύστημα". Άλλωστε όλα τα "παπαγαλάκια του κατεστημένου" βάλθηκαν να φτιάξουν το προφίλ του Αλέξη ως "νέου εθνάρχη"! Θέλει πολύ προσοχή...
Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο που λέει πως πρέπει να προσαρμόσουμε την τακτική μας στα "νέα δεδομένα". 
Το θέμα όμως είναι ποια θεωρεί κανείς "νέα δεδομένα". 
Αλίμονο αν θεωρήσουμε ως "δεδομένο" την αέναη λιτότητα και την άνευ αντιλόγου και χρονοτριβής αποδοχή όσων μας επιβάλλουν οι σκατόψυχοι.
Κατά τη γνώμη μου τα "νέα δεδομένα" είναι τα εξής:
- Δεν υπάρχει η λεγόμενη "ευρωπαϊκή ιδέα κι αλληλεγγύη". Η Ευρωζώνη είναι ένας λάκκος λεόντων, ωμών εκβιαστών και ψυχρών εκτελεστών!
- Ο συνδυασμός του Δ’ Ράιχ και της νεο-φιλελεύθερης ιδεολογίας είναι η νέα μεγάλη απειλή για την Ευρώπη.
- Είμαστε εντελώς απροετοίμαστε κι απροστάτευτοι για το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας κι επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. 
- Όσο παραμένουμε σ’ αυτή την κατάσταση είναι βέβαιο πως θα δεχόμαστε συνεχείς εκβιασμούς και θα είμαστε υποχρεωμένοι να υποχωρούμε.
- Στην Ελλάδα λειτουργεί ισχυρή "πέμπτη φάλαγγα". Είναι όλοι αυτοί που αγωνιούσαν μην τυχόν κι υποχωρήσει ο Σόιμπλε κι ο Γερούν στις απαιτήσεις της κυβέρνησής μας.
"Προσαρμογή" σ’ αυτά τα "νέα δεδομένα" δεν σημαίνει μοιρολατρική αποδοχή τους και ηττοπάθεια. 
Σημαίνει πως προσπαθούμε άμεσα, τάχιστα και συντονισμένα να τα ανατρέψουμε.
Αυτό είναι το νέο πεδίο που θα κριθεί η κυβέρνηση απ’ το Σεπτέμβρη και μετά.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Όταν δεν έχω γκόμενα κοιμάμαι με τους φιλόσοφους! (Α' - Παρμενίδης, ο θεραπευτής της στυτικής ανικανότητας!)


Τι τα θες ρε φίλε... Όταν δεν έχεις γκόμενα, έχεις νεύρα κι όλα σου φταίνε.
Ανοίγω μια Βεργίνα κι αρχίζω να διαβάζω για τον Παρμενίδη.
Λένε πως ο Χέγκελ είπε κάποτε πως με τον Παρμενίδη άρχισε η πραγματική φιλοσοφία.
Εγώ πιστεύω πως η φιλοσοφία άρχισε από τότε που δεν έπιασε η πρώτη μαλακία...
Ήταν, για τον Παρμενίδη μιλάμε τώρα, ιδρυτής της λεγόμενης Ελεατικής Σχολής. Κι απ' το έργο του "περί φύσεως" σώζονται μόνο 153 στίχοι, όλοι τους σε ποιητική μορφή.
Διαβάζω πως έκανε διάκριση του "Είναι", δηλαδή της έσχατης πραγματικότητας, και του "Φαίνεσθαι", δηλαδή του εμπειρικού κόσμου. Και πως δεν τον κολλούσε ύπνος γιατί τον απασχολούσε το πρόβλημα της ενότητας-ταυτότητας-αλλαγής των όντων.
Πες τε με άξεστο, αλλά όλ' αυτά τα βρίσκω μεγάλες μπαρούφες. Ήταν η εποχή που οι αποκρυφισμοί κι οι μυστικισμού έδιναν κι έπαιρναν, και δεν βρίσκω το λόγο στη σημερινή εποχή της φυσικής ν' ασχολούμαστε με μεταφυσικές αρλούμπες.
Ο Παρμενίδης δεν μιλάει επιστημονικά. Θεωρεί το Είναι μια μεταφυσική αντότητα και του αποδίδει θεϊκές ιδιότητες: αιώνιο, άχρονο, αδιαίρετο, μονογενές, ακίνητο, αμετάβλητο, άπειρο, τέλειο, μοναδικό! 
Τι είπατε? Αααα, πολύ σωστά καταλάβατε από πού αντέγραψαν οι Χριστιανοί τα δόγματά τους!
Ο Παρμενίδης κι οι μαθητές του πίστευαν πως δεν υπάρχει Αλλαγή. Πως τα όντα αλλάζουν φαινομενικά χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους.
Τι κρίμα! Αν το 'χα διαβάσει νωρίτερα θα το 'τριβα στη μούρη της μαλάκος που διαμαρτυρόταν γιατί δεν μου σηκώθηκε τις προάλλες. 
Βρε αμόρφωτη κι αφιλοσόφητη, όταν πίνεις τον άμπακο ενεργοποιείς το Είναι κι αυτό που Φαίνεται δεν είν' ό,τι φαίνεται! Αντί να θαυμάζεις τη μακαριότητα του ακίνητου και αμετάβλητου Είναι, σε πιάνουν οι υστερίες σου...
Ώπα! Να και κάτι που θα συμφωνήσω με τον Παρμενίδη: λέει πως υπάρχει μια μυστηριώδης "ανώνυμη θεά" που βρίσκεται μέσα στον κόσμο κι όχι έξω απ' αυτόν. Είναι η "υπέρτατη δύναμη της ανάγκης" που επιβάλλει την τάξη και κινεί τα πάντα, η πρωταρχική αιτία των πάντων!
Γιατί ρε δικέ μου το κάνεις πολύπλοκο το πράμα?
Πες το με απλά λόγια: το μουνί σέρνει καράβι!

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Είμαι μεγάλος μαλάκας αλλά πήδηξα κι όλας...

Τώρα που κάνω έναν πρώτο απολογισμό, συνειδητοποιώ πως λίγα πράγματα έκανα συνειδητά στη ζωή μου. Σχεδόν πάντα αποφάσιζα κι ενεργούσα αντιδραστικά, συμπτωματικά κι αποσπασματικά.
Στα οχτώ μου αγάπησα τον Στάλιν γιατί άκουσα έναν σκατόψυχο τραγόπαπα να τον αποκαλεί "σφαγέα του ρώσικου λαού"!
Στα δέκα μου έγινα κομμουνιστής γιατί οι περισσότεροι θεωρούσαν τον κομμουνισμό ξεπερασμένο και τ’ ανέκδοτα με τους Κνίτες, που αντί για μπεεεε έκαναν κνεεεεε, έδιναν κι έπαιρναν.
Για πρώτη μου φορά ερωτεύτηκα στα δεκατρία. Μια μεγαλύτερή μου συντρόφισσα Κνίτισα. Ήταν απ’ τις λυσσάρες κομμουνίστριες και φανατική άθεη.
Το πρώτο μας καλοκαίρι ήταν η αποθέωση του σλίπινγκ μπανγκ. Νιώθαμε απέχθεια για κάθε τι συμβατικό και πολυδιαφημισμένο. Ψάχναμε για απάτητες γωνίτσες. Κοιμόμασταν σε σκαμμένες βουνοπλαγιές και στο προαύλιο ξεχασμένων ξωκκλησιών.
Γδυνόμασταν και περιφερόμασταν προκλητικά μπροστά απ’ τα εικονίσματα. Κάναμε έρωτα και κατουράγαμε μπροστά στην Αγία Τράπεζα προκαλώντας το Θεό να μας κάψει αν υπάρχει. Αλλά εκείνος δεν μας έκαιγε, μάλλον για να μην καεί μαζί μας κι ο οίκος του...
Στα δεκαοχτώ μου ανακάλυψα τα αναρίθμητα πλεονεκτήματα των μοναχικών εξορμήσεων. Δεν έχεις κανέναν στο κεφάλι σου ούτε πρέπει διαρκώς να διαπραγματεύεσαι για το σημείο που θα ξαποστάσετε, ποια κονσέρβα θ’ ανοίξετε, ποιον αρχαιολογικό θα επισκεφτείτε και ποιον θα παρακάμψετε κι ένα σωρό άλλες τέτοιες βαρετές λεπτομέρειες...
Στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου τα έφτιαξα με μια βυζαρού αριστερίστρια. Θυμάμαι τα κρεμαστά της βυζιά να ταλαιπωρούνται και να πονούν καθώς τρέχαμε γυμνοί στην ακρογιαλιά.
Εγώ τότε περνούσα φάση απολυτίκ. Με ενδιέφερε περισσότερο η ποιότητα του αέρα που αναπνέαμε. Ενώ εκείνη καιγόταν για την αντιμετώπιση της κρατικής βίας. Εγώ ήθελα μόνο να μην αυξηθεί η τιμή του κρέατος στην αγορά και να φυτευτούν περισσότερα δεντράκια στα πεζοδρόμια, ενώ εκείνη επιθυμούσε την ανατροπή του καθεστώτος.
Με κατηγορούσε πως βάφτιζα τον προσωπικό μου συμβιβασμό νομοτέλεια.
Μαζί της κατέβηκα και το τελευταίο σκαλοπάτι του αντρικού εγωισμού.
Μου είχε επιβάλλει σεξ με δελτίο! Με το σταγονόμετρο. Κατά δική της πάντα παραχώρηση. Μπουκίτσα-μπουκίτσα. Να μην χορτάσει ποτέ ο Αζόρ, να πεινάει πάντα και να κουνάει με ευγνωμοσύνη την ουρίτσα του...
Στα σαράντα μου, πλέον, και μετά από πολλούς ενδιάμεσους "σταθμούς", μπήκα στη Θεολογική και τα ’φτιαξα με μια παράξενη τύπισσα. 
Από εξωτερική εμφάνιση μετά βίας έπιανε τη βάση. Κι από μυαλό έπρεπε να βάλει μέσο για να μην μείνει μετεξεταστέα.
Είχε εκείνο το πουτανίστικο που με κάνει να βγάζω σπυράκια. Με είχε στο σκοτσέζικο ντους. Μια πλήρης αδιαφορία, να με κάνει να λιώνω, μια σκέτη πρόκληση, να με κρατάει στην τσίτα.
Ο χωρισμός επήλθε στις καλοκαιρινές μας διακοπές στα Χανιά. Από το πρώτο βράδυ άρχισε τα κουλά της. Ήθελε να κοιμηθούμε σε χωριστά κρεβάτια.
Το πρωί εγώ πρότεινα να πάμε στους τάφους των Βενιζέλων. Ούτε να τ’ ακούσει δεν ήθελε. Τους έβρισκε πολύ πεθαμένους!
Φαγώθηκε να πάμε σε μια παραλία γυμνιστών. Δέχθηκα. Ο ντάλα ήλιος αφαιρούσε απ’ τα κορμιά μας κάθε ερωτισμό. "Ερωτισμός υπάρχει όπου υπάρχει σκιά", της εξηγούσα.
Η κοπελίτσα όμως ήταν αλλού γι’ αλλού. Θυμήθηκε τη βαλκάνια καταγωγή της και ένα προς ένα όλα τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Κι άρχισε να συγκρίνει και να σχολιάζει τα διάφορα μεγέθη και τις ποιότητες όλων των αντρικών μορίων και όρχεων. 
Ρε ουστ από δω! Τη σχόλασα...
Πέρυσι το καλοκαίρι είχα τραβήγματα με μια αγγλίδα τροτσκίστρια. Άλλος σπουδαίος σταθμός της ερωτικής μου ιστορίας. Θα σας τον διηγηθώ μια άλλη φορά...

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (Ε’) - Στα στέκια του έκστασι!

Λίγο μετά την κινητή τηλεφωνία, εμφανίστηκαν και τα ναρκωτικά ντιλίβερι! Κάνεις ένα "σωστό" τηλέφωνο και σε λίγη ώρα έχεις την κοκαΐνη που σου χρειάζεται για ν’ αρχίσει ή να κορυφωθεί το πάρτι!
Μη φανταστείτε πως ντίλερς είναι τίποτα χαρακωμένες σκατόφατσες. Η νέα μόδα είναι τα ναρκωτικά να μεταφέρονται από υγιή, όμορφα και χαμογελαστά κορίτσια υπεράνω κάθε υποψίας.
Το ίδιο παίζεται και στα κλαμπάκια. 
Οι πορτιέρηδες κάνουν αυστηρό έλεγχο κατά την είσοδο ώστε να μην μπουν ξένα ναρκωτικά. Το έκστασι έγινε αναπόσπαστο μέρος του κλάμπινγκ. Οπότε οι κλαμπάρχες, παίρνονταν στα χέρια τους τη διακίνηση των ουσιών στα μαγαζιά τους, έχουν μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια: και μαζεύουν όλο το ρευστό κι αποφεύγουν τις επικίνδυνες ουσίες που μπορεί να προκαλέσουν μέχρι και θανάτους στις τουαλέτες τους...
Όμορφα και στιλάτα κοριτσάκια περιφέρονται στα κλαμπ μ’ ένα τσαντάκι-μπανάνα στη μέση, σαν αυτά που φοράνε οι σερβιτόρες. Σ’ αυτά χωράνε μέχρι κι εκατό χάπια. 
Το κλαμπ έχει μέσο, πληρώνει την αστυνομία, οι κοπελίτσες ελάχιστα κινδυνεύουν, καθαρίζει ο ιδιοκτήτης για πάρτη τους.
Το έκστασι είναι παράξενο ναρκωτικό. Σε πολλούς βγάζει μεγάλες ανασφάλειες. Όταν τα χάπια είναι παλιά ή ληγμένα σου φέρνουν κλάματα, εμετούς, νιώθεις να τρελαίνεσαι. Σου γαμάνε τη βραδιά.
Θα έλεγα πως είναι το "ναρκωτικό του σαββατόβραδου".  
Οι περισσότεροι αποφεύγουν να το παίρνουν μεσοβδόμαδα. Κουράζεται ο οργανισμός και δεν μπορείς να βγάλεις την επόμενη μέρα. 
Αλλά το Σάββατο του δίνουν και καταλαβαίνει. Αρχίζουν να τα παίρνουν απ’ το μεσημεράκι. Και συχνά παραβιάζουν τον χρυσό κανόνα του έκστασι: όχι αλκοόλ, όχι άλλες ναρκωτικές ουσίες και καταχρήσεις ταυτόχρονα!
Δεν αντιδρούν όλοι οι οργανισμοί το ίδιο σ’ αυτό το ναρκωτικό. Έχω δει πολλούς με διεσταλμένες κόρες και τα σαγόνια τους να τρέμουν. 
Οι περισσότεροι πληρώνουν το "τίμημα" την Τρίτη. Ο οργανισμός αργεί να αποβάλει τη συγκεκριμένη ουσία και μεσοβδόμαδα φτάνεις στο σημείο να μην μπορείς να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι σου.
Άι σιχτίρ, δε λέει!
Μπαίνω στο κλαμπ απ’ την πίσω πόρτα. Στη μπροστινή, οι εικοσάρηδες κάνουν ουρές και παρακαλούν τον πορτιέρη να τους αφήσει να μπουν. Όλοι λένε το ίδιο ψέμα: γνωρίζουν τον ιδιοκτήτη, τον ντι τζέι, το διοργανωτή του πάρτη...
Η πίστα είναι γεμάτη. Ο ήχος της τέκνο σου τρυπάει το στομάχι. Η Λένα μπαινοβγαίνει στις τουαλέτες. Κάνει μπαμ πως εκεί γίνεται το νταραβέρι. Δεν προσέχει η μαλάκω...
Σήμερα οι πιτσιρικάδες δεν πάνε κάπου να διασκεδάσουν αν δεν έχει ναρκωτικά!
Τελευταία κάνει θραύση το "σπίντ-μπολ". Είναι μια μίξη κοκαΐνης κι ηρωίνης. Το παίρνουν οι "τελειωμένοι". Δηλαδή αυτοί που πλέον θέλουν κάτι "πολύ δυνατό" για να φτιαχτούν.
Κάθομαι και χαζεύω τη γενιά-πειραματόζωο. Στο μέλλον θα μάθουμε τις πραγματικές παρενέργειες αυτών των ουσιών...

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Ψυχραιμία και ενότητα σύντροφοι!

Το ευρώ είναι καταστροφικό για τις οικονομίες χωρών σαν τη δική μας. 
Κι ο τρόπος που σήμερα λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση κι η Ευρωζώνη είναι αδιέξοδος. 
Αυτά δεν αποτελούν ιδεοληψίες της Αριστεράς. Το παραδέχονται οι μεγαλύτεροι νομπελίστες οικονομολόγοι. Το ομολογούν ηγέτες όλων των πολιτικών και ιδεολογικών τάσεων.
Συνεπώς το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" είναι πλαστό και μονοδιάστατο. 
Πρώτον, γιατί ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, στα πλαίσια μιας άλλης φιλοσοφίας, μπορεί να συμβάλλει στην άρση των ανισοτήτων βορρά-νότου. 
Και, δεύτερον, υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες εναλλακτικές λύσεις με τελευταία επιλογή την επιστροφή στο "εθνικό νόμισμα"...
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε ούτε ιδεολογία ούτε στάση απέναντι στα Μνημόνια και στη λιτότητα. Εξακολουθεί να τα θεωρεί αντικοινωνικά, αναποτελεσματικά, αδιέξοδα. 
Τα υπέγραψε και τα ψήφισε μόνο με το πιστόλι στον κρόταφο. Αυτό είναι σίγουρα ταπεινωτικό και θλιβερό αλλά πρέπει να το δεχτούμε ως προσωρινό και αναγκαίο κακό. Το απαράδεκτο είναι να συμβιβαστούμε με το πνεύμα των μνημονίων, να αλλοτριωθούμε, να χάσουμε την ψυχή μας.
Ακούω κάποιους να λένε πως δεν πρέπει να γίνουμε πειραματόζωα, να μην σπεύσουμε να βγούμε απ’ την ευρωζώνη αλλά να περιμένουμε την κατάρρευσή της. Είναι ζήτημα χρόνου. 
Δεν συμφωνώ μαζί τους. Δεν με εκφράζουν οι μοιρολατρικές προτάσεις που οδηγούν στην αδράνεια. Υπάρχει ο χρόνος της αναμονής-προετοιμασίας και ο χρόνος της δράσης. Αλίμονο αν περιμένουμε τον ήλιο να σβήσει και τη γη να παγώσει...
Αρκετοί σύντροφοι προτείνουν την άμεση έξοδο απ’ το ευρώ, την κήρυξη χρεοκοπίας και την επιστροφή στο "εθνικό νόμισμα". 
Ειλικρινά, μου είναι πολύ συμπαθείς. Θαυμάζω τον αυθορμητισμό και τον ρομαντισμό τους. Αλλά διαφωνώ μαζί τους.
Σύντροφοι, μην υποτιμάτε τα πρακτικά προβλήματα της λύσης που προτείνετε. Δεν θα τα παραθέσω για να μην φανώ "τρομολάγνος". 
Και μην υπερτιμάτε την "αγωνιστική διάθεση" του λαού μας. Να σας θυμίσω την 21η Απριλίου 1967; Πες τε μου: έγινε κάποια απεργία ή διαδήλωση κατά της Χούντας; 
Να σας θυμίσω την αστική δικτατορία του Μεταξά; Εκτός από μερικές εκατοντάδες κομμουνιστών, ποιος άλλος αντέδρασε; 
Να σας θυμίσω και την Κατοχή; Στην Αθήνα οι περισσότεροι "παλαιοελλαδίτες" ήταν είτε συνεργάτες είτε συμπαθούντες των κατακτητών. Μόνο οι πρόσφυγες εντάχθηκαν μαζικά στην αντίσταση. Αλλά κι αυτοί ευελπιστώντας να "πάρουν τα σπίτια των αστών"!
Θα είμαι ειλικρινής: οι Γερμανοί είχαν προαποφασίσει το Γκρέξιτ. Γι’ αυτό και πρότειναν μέτρα που ήταν σίγουροι πως η Ελλάδα θα τα απέρριπτε!  
Μπίνγκο! Μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Η χώρα μας σε ανθρωπιστική κρίση με συσσίτια, δελτία τροφίμων και καυσίμων, χωρίς φάρμακα, να εκλιπαρεί τον Σόιμπλε για ανθρωπιστική βοήθεια. Οι οικονομίες του Νότου υπό κατάρρευση. Γαλλία και Ιταλία να μη βρίσκουν δανεικά στις "αγορές" και να τρέχουν ζητιάνοι στο Βερολίνο.
Ο Τσίπρας δεν τους έκανε τη χάρη. Σήκωσε μεγάλο σταυρό, ίσως και να υπέγραψε το πολιτικό του τέλος. Αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Βλέπουμε τη "μεγάλη εικόνα". Κι η "μεγάλη εικόνα" είναι πως μείναμε ακόμα "ζωντανοί". Το "στράτευμά μας" δεν αποδεκατίστηκε σε μια μάχη χωρίς ελπίδα. Έμεινε σχεδόν ανέπαφο για την επόμενη αναμέτρηση.
Σύντροφοι, ο πόλεμος με το "σφαγείο του νεο-φιλελευθερισμού" και το Δ’ Ράιχ μόλις άρχισε. Στο τέλος σίγουρα θα νικήσουμε.
Σίγουρα θα κάνετε δεύτερες σκέψεις. Θα δείτε τα πράγματα πιο ψυχρά και λιγότερο συναισθηματικά. Και θα ξαναβρεθούμε στα ίδια ταμπούρια.
Η ποιότητα κι η αγνότητά σας είναι αξιοθαύμαστη και απαραίτητη στον αγώνα μας. 
Εμείς, οι πιο "ρεαλιστές", είμαστε πιο κωλοφάρα. 
Αλλά αυτή είν’ η Αριστερά.
Έχει ανάγκη και τους ονοιροπόλους ρομαντικούς και τους ρεαλιστές με το ψυχρό αίμα που όμως γυαλίζει το μάτι τους!

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Πήδημα στο Λος Άντζελες...

Εκείνη η γαμημένη μπυραρία πολύ μου την έσπαγε.
Μου καθόταν στο στομάχι η πινακίδα στην είσοδο: "Χρόνος παραμονής 30 λεπτά. Όχι χασομέρια χωρίς κατανάλωση"! 
Στην Αθήνα έχω αλλιώς συνηθίσει...
Αλλά μ' αρέσει να πηγαίνω εκεί. Γιατί συχνάζουν ωραία σχιστομάτικα αγοράκια. Θηλυπρεπή, με αθώα μάτια, μακριά ντελικάτα δάχτυλα, απαλό δέρμα που γίνεται ακόμα πιο κατάλληλο για δάγκωμα μετά από 2-3 μέρες αξυρισιάς...
Κάθομαι απέναντί του στο μπαρ. Χρειάζονται μερικά ντροπαλά χαμόγελα προτού του ζητήσω τ' όνομά του.
Έξω οι έμποροι και τα πρεζόνια φυλάνε τσίλιες στα πεζοδρόμια...
Φοράει μια αλυσίδα μ' ένα ασημένιο γιαπωνέζικο νόμισμα.
Έρχεται δίπλα μου. Ο αέρας φορτίζεται με την ιδέα του σεξ.
Κοιταζόμαστε στα μάτια. Το ξέρουμε αυτό το βλέμμα...
Οι μπύρες μας έχουν προ πολλού μετατραπεί σε ζεστό κάτουρο.
Του προτείνω να πάμε στο δωμάτιο που νοίκιασα. Σ' ένα φτηνό μοτέλ δίπλα στη γέφυρα.
Ανοίγω την πόρτα. "Απλώς αγνόησε το χάλι", του λέω.
Πάει στη ντουζιέρα. 
Περνάει πάνω από στοίβες πορνοπεριοδικών, εφημερίδων, βιβλίων φιλοσοφίας ποτισμένων με λιπαντικά.
Βγαίνει. Το πρώτο μας φιλί. Τα χείλη του γενναιόδωρα. Το σαγόνι του ελαφρώς αξύριστο.
Τελευταία έκανα σχέσεις μόνο με γυναίκες. Πόσο μου 'λειψε το σφιχτό, λεπτό αγορίστικο σώμα! Αυτή η αγορίστικη μυρωδιά ανακατεμένη με ιδρώτα, τσιγάρο και ποτό με τρελαίνει...
Εγώ ακόμα ντυμένος, εκείνος μόνο με το λουλουδάτο σλιπάκι του.
Τσιμπάω τις ρόγες του. Βρίσκω ένα κομμάτι μέταλλο περασμένο μέσα τους.
Το λίγο αίμα που 'χε μείνει στο κεφάλι μου κάνει βουτιά προς τα κάτω.
Κατεβάζει το λιβάις μου. Η στύση μου κάνει το γνωστό αστείο εφέ στο μποξεράκι μου...
Με ξαναφιλάει. Τι γλυκό στόμα!
Απλώνω το χέρι μου και χουφτώνω τ' αρχίδια του. Ρίχνω μπόλικο λιπαντικό στα δάχτυλά μου. Βάζω πρώτα το ένα, μετά δύο...
Φοράω προφυλακτικό και τον σπρώχνω. Αργά και προσεκτικά μην τον πονέσω.
Δεν θυμάμαι να ξανατέλειωσα ταυτόχρονα με κάποιον ή κάποια απ' την πρώτη φορά...
Κάνουμε τσιγάρο αμίλητοι. Χρησιμοποιούμε ένα άπλυτο φλιτζάνι του καφέ για τασάκι.
Μακάρι να 'χαμε ένα αυτοκίνητο. Θ' ανεβαίναμε στο λόφο να δούμε την ανατολή...

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Και τώρα τι κάνουμε; (Ψυχραιμία, υπομονή, στηρίζουμε την κυβέρνηση και προετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα)

Το σενάριο της διαπραγμάτευσης στηριζόταν σε μια προϋπόθεση: ότι κανένας δεν είχε συμφέρον απ’ τη διάλυση της ευρωζώνης. 
Άρα όλα τα μέρη μπορούσαν να μπλοφάρουν σκληρά αλλά στο τέλος σίγουρα θα τα έβρισκαν γιατί μπροστά στην άβυσσο όλοι κάνουν πίσω.
Αλλά η Γερμανία φαίνεται πως άλλαξε ρότα. Ή πέρασε στην επόμενη φάση ενός σχεδίου που το ’χει προ καιρού σενιάρει: στη δημιουργία του Δ’ Ράιχ.
Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής ήταν επικοινωνιακό βατερλό για τη Γερμανία. 
Αναγκάστηκε να κατεβάσει τις μάσκες και να δείξει σ’ όλο τον κόσμο τις πραγματικές της επιδιώξεις: να διώξει την Ελλάδα απ’ το Ευρώ, να χτυπήσουν κόκκινο οι οικονομίες του Νότου, να μην βρίσκουν δανεικά απ’ τις "αγορές" κι έτσι να μετατραπούν όλοι τους (κυρίως Γαλλία και Ιταλία) σε ζητιάνοι της Μέρκελ.
Με κάτι τέτοια η Ευρώπη μετατρέπεται σε γερμανική ζώνη επιρροής και φυλακή των λαών. 
Σχεδόν όλοι θέλουν να βγουν αλλά δεν το κάνουν γιατί το κόστος είναι πολύ μεγάλο. Κι η Γερμανία παίρνει τη ρεβάνς για την ήττα της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τι προτείνω:
1) Δεν αφήνουμε την αγανάκτηση, το θυμό, την ταπείνωση να μας καταβάλλουν. Διατηρούμε την ψυχραιμία μας, αναδιπλωνόμαστε προσωρινά αλλά μένουμε συντεταγμένοι. Δεν το διαλάμε το μαγαζί. Δεν τους κάνουμε τη χάρη να γίνουμε σκορποχώρι.
2) Όταν σου βάζουν το περίστροφο στον κρόταφο δεν είσαι μαλάκας να γίνεις νεκρός ήρωας. 
Υποχωρείς. Αλλά τα δόντια σου τρίζουν. Τους το φυλάς. Θα έρθει κι η σειρά σου. Θυμηθείτε πόσο περήφανα ξεκίνησαν οι Γερμανοί για να κατακτήσουν όλη την Ευρώπη το 1939 και πόσο ντροπιασμένοι γύρισαν το 1945. Τα βρήκαν όλα ισοπεδωμένα και τις γερμανίδες τους βιασμένες. 
3) Δεν είμαστε κορόιδα να πατήσουμε τις μπανανόφλουδες που μας πετάνε. Δεν τσιμπάμε. Δεν θα γίνουμε άθελά μας πιόνια στις γεωπολιτικές γερμανικές επιδιώξεις. 
Αν είναι να επιστρέψουμε στη δραχμή θα το κάνουμε με τους δικούς μας όρους και όταν κρίνουμε εμείς πως είμαστε έτοιμοι. Όχι με όρους Σόιμπλε. Δεν θα επιτρέψουμε η "πρώτη φορά Αριστερά" να ταυτιστεί με εικόνες ανθρωπιστικής κρίσης. Ούτε τη μια μέρα θ’ αρνηθούμε τα Μνημόνια και την επόμενη θα εκλιπαρούμε το Σόιμπλε για ανθρωπιστική βοήθεια.
4) Συνειδητοποιούμε πως δεν φτουράνε "αντικαπιταλιστικές νησίδες" και "γαλατικά χωριά". Δεν θα φέρουμε μόνοι μας την άνοιξη. Αλλά σε συνεργασία με όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς θα παλέψουμε για την οριστική ήττα της νεο-φιλελεύθερης λαίλαπας.
5) Κάνουμε υπομονή. Όχι ραγιάδικη υπομονή. Αλλά υπομονή με προοπτική. Προετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα. Και περιμένουμε τις προσεχείς εκλογές σε Ισπανία-Πορτογαλία-Ιρλανδία. Ως τότε στηρίζουμε την κυβέρνησή μας. 
Το φαντάζεστε ν’ αρχίσει ν’ αλλάζει το πολιτικό τοπίο στην Ευρώπη κι εμείς, εξαιτίας της ανυπομονησίας και της αγανάκτησής μας, να βρεθούμε με τους βρομοπόταμους και τους σαμαροβενιζέλους;

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Η πολιτική κρίση μού ανεβάζει τη λίμπιντο!

Περιμένουμε τον σούπερ έρωτα, τον καρα-αυθόρμητο αλλά βραχυκυκλώνουμε το μυαλό μας με χίλιες δυο προϋποθέσεις: να έχει προσωπικότητα, σφιχτό κώλο, να ταιριάζουν τα βυζιά της με τις παλάμες μας, να είναι ακομπλεξάριστη... σκατά!
Έρωτας είναι να δεις εκεί στο δρόμο που περπατάς μια συνηθισμένη κοπελίτσα και να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Να θες ταυτόχρονα να τη φιλήσεις και να της μαγειρέψεις, να τη γαμήσεις και να τη φτοντίσεις...
Στις σχέσεις μου πάντα ακροβατούσα σε τεντωμένο σχοινί. Αμφιταλαντευόμουν. Να τις αφήσω στάσιμες ή να τις προχωρήσω; Γούσταρα την ασφάλεια της δέσμευσης αλλά και τη συγκίνηση της στιγμής.
Είχα μάθει να κοιμάμαι χωρίς φιλί το βράδυ. Η μάνα μου με προτρέπει να πηγαίνω σε όλους τους γάμους που με καλούν γνωστοί και φίλοι. Μάλλον πιστεύει πως κάποια στιγμή θα παρασυρθώ και θα πάω και στο δικό μου!
Μετά από πολλά στραπάτσα πήρα ορισμένες αποφάσεις: ποτέ πια σχέση με παντρεμένες, ποτέ δεν θα ξαναβουτήξω στο γκρεμό με τα μάτια κλειστά. Θα βάζω όρια, θα προχωρώ αργά, θ’ απολαμβάνω το κάθε βήμα, στο φλερτ θα δοκιμάζω καινούργια μοτίβα. 
Δεν με νοιάζει πλέον να παρασέρνω σε δωμάτια ξενοδοχείων γυναίκες που δεν μου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον. Προτιμώ να μένω μόνος...
Αλλά, ως συνήθως, παίρνω αποφάσεις και βάζω στόχους που ποτέ δεν πραγματοποιώ!
Τη Μ. τη γνώρισα χθες στον ηλεκτρικό. Ζέστη. Είδα μια σταγόνα ιδρώτα να κατεβαίνει απ’ το αυτί προς το λαιμό της. Ήθελα να το γλείψω.
Οι ρώγες της ξεχώριζαν μέσα απ’ το μπλουζάκι της.
Λίγο πριν το Θησείο την πλησίασα και της ψιθύρισα στ’ αυτί: "Έχω μια στύση που με ταλαιπωρεί απ’ τη Βικτόρια. Από τότε που σε είδα"...
Έβγαλε έναν μικρό αναστεναγμό. Με τη φαντασία μου ένιωσα την κιλότα της να υγραίνεται.
Στα Κάτω Πετράλωνα έβαλα όλο το στόμα της στο δικό μου.
Στο Παλιό Φάληρο κατεβήκαμε και δίχως ν’ ανταλλάξουμε κουβέντα καταλήξαμε στο γνωστό ξενοδοχείο για άστεγα ζευγαράκια.
Το γυναικείο σώμα είναι μια σειρά από λαβύρινθους που σχηματίζουν σήραγγες προς ένα άγνωστο κέντρο. Έσκυψα γεμάτος δέος ανάμεσα στα πόδια της. Στην αρένα της ηδονής...
Όταν έχυσα ένιωσα ενωμένος με την απέραντη υγρή θάλασσα που αιωρείται στην άκρη του σύμπαντος.
Επιστρέφω με το μετρό σπίτι μου. 
Πάντοτε αγαπούσα τα τραίνα. Αυτό το σκοτεινό ταξίδι που μας πηγαίνει έξω απ’ τον εαυτό μας. Σε κόσμους που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί.
Δεν υπάρχει τραίνο που δεν θα έμπαινα. Όπου κι αν πήγαινε...

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Το "Φαινόμενο Τσίπρας"!

Ας είμαστε ρεαλιστές κι ειλικρινείς: ο Τσίπρας μπορεί να είναι χαρισματικός κι επικοινωνιακός αλλά στην ουσία παραμένει ένας μετριοπαθής αστός σοσιαλδημοκράτης.
Δεν αμφισβητεί την ευρωζώνη και τους κανόνες της κι αποδέχεται τη λιτότητα ως μέσο επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων. Απλά, ως κλασικός ("παλιός") σοσιαλδημοκράτης επιδιώκει μια πιο δίκαιη κατανομή των βαρών.
Στη σημερινή συγκυρία, όπου το σφαγείο του νεο-φιλελευθερισμού έχει κυριαρχήσει στο δυτικό κόσμο κι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έγινε κολαούζος του, απόψεις σαν του Τσίπρα ακούγονταν "ακραίες" κι "επαναστατικές". Γι’ αυτό και του απευθύνονται χαρακτηρισμοί όπως "κομμουνιστής", "μπολσεβίκος" κ.λπ.
Το σφαγείο του νεο-φιλελευθερισμού θέλει να ισοπεδώσει τις εργασιακές σχέσεις, να καταληστεύσει τις περιουσίες των μεσοαστών, να εξαθλιώσει τους μισθοσυντήρητους-εργάτες-συνταξιούχους. 
Με δυο λόγια, θέλει να πάρει πίσω όσα ο καπιταλισμός παραχώρησε μεταπολεμικά υπό την πίεση της κομμουνιστικής απειλής.
Κάθε εποχή έχει τους δικούς της επαναστάτες.
Σήμερα, όποιος μιλάει για "κοινωνικό κράτος" αυτομάτως κατατάσσεται στην κατηγορία των "κοινωνικών επαναστατών". Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν ανέχεται τον αναδιανεμητικό ρόλο του κράτους. Θέλει όλο το ρευστό στην τσέπη των ολιγαρχών του πλούτου. 
Το κράτος το θέλει μόνο ως αστυνομικό-κατασταλτικό μηχανισμό για να προστατεύει τους κεφαλαιοκράτες απ’ τη δίκαιη οργή του πεινασμένου λαού.
Όλοι ξέρουμε πως το ευρώ είναι το νόμισμα του Δ’ Ράιχ. Μόνο κάποια βορειο-ευρωπαϊκά κράτη μπορούν να το αντέξουν. Για τις υπόλοιπες χώρες είναι "δάνειο"!
Ο Τσίπρας, ως μετριοπαθής πολιτικός, δεν θέλει να πάρει το ρίσκο της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα θα είναι χώρα-πειραματόζωο είτε με ευρώ είτε με δραχμή.
Κάποιοι θεωρούν ζήτημα χρόνου την κατάρρευση της ευρωζώνης. Και πιστεύουν πως δεν θα πρέπει να βιαστούμε να βγούμε πρώτοι οικειοθελώς. Αν το κάνουμε μαζί με όλες τις χώρες του νότου θ’ αποφύγουμε την πολιτική αποσταθεροποίηση και τον εσωτερικό διχασμό...
Δυο λόγια για το δημοψήφισμα: το ΟΧΙ που ψηφίσαμε δεν δεσμεύει τους παρανοϊκούς φασίστες που διοικούν την Ευρώπη. Κάλλιστα θα μπορούσε ν’ αντιτάξει ένα εξίσου ηχηρό ΟΧΙ προς τις ελληνικές θέσεις ο "ηρωικός" λαός της Γερμανίας, της Λιθουανίας, της Σλοβακίας. Για να μην πω και της Κύπρου και ξύσω πληγές...
Οι συσχετισμοί δυνάμεων είναι συντριπτικά εις βάρος μας. Μόνο τρελοί θα επέλεγαν σε αυτή τη συγκυρία μια μετωπική σύγκρουση. 
Ας κάνουμε μια προσωρινή τακτική αναδίπλωση κι ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει στις επικείμενες εκλογές σε Ισπανία-Πορτογαλία-Ιρλανδία...

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Σαρώσαμε στις εκλογές αλλά γω πάλι χώρησα!

Αυτή η βδομάδα πριν το δημοψήφισμα ήταν η πιο συναρπαστική της ζωής μου.
Πολύ λίγες ώρες ύπνου, συνεχές τρέξιμο, προπαγάνδα, ψηστήρι αλλά και τσαμπουκάς. Ξέρετε τι ψυχολογική πίεση τραβήξαμε και πόση τρομοκρατία δεχτήκαμε. Σιγά μην καθόμασταν σαν κοτούλες να τον πιούμε...
Γενικώς, γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους, ήπια σαν κτήνος, συμμετείχα σε αμέτρητα πάρτι που σχεδόν πάντα κατέληγαν σε πηδήματα με άγνωστες που ποτέ δεν θα τις ξαναδείς και κανείς δεν θα το μάθει.
Σ’ ένα απ’ αυτά τα πάρτι γνώρισα και τη Χ. απ’ τη Σενεγάλη. 
Η σχέση μας άρχισε όταν της ζήτησα να μυρίσω τη μασχάλη της...
Παραδόξως, τα καλά αποτελέσματα της Κυριακής δεν με ενθουσίασαν. Ήδη από νωρίς το μεσημέρι είχα αρχίσει να "πέφτω"! Συνειδητοποιούσα πως πρέπει να επιστρέψω στη μίζερη πραγματικότητα, την αντι-ηρωική και φθοροποιό...
Όλη τη Δευτέρα έμεινα κλεισμένος σπίτι της. Κυλιόμασταν από καναπέ σε καναπέ. "Κυλιόμασταν" είπα, όχι "γαμιόμασταν".
Η Χ. δεν είν’ απ’ τα κορίτσια που θα σου πουν "αγάπη μου, ρίξε μου άλλον έναν πούτσο σε παρακαλώ"! 
Αλλά κάνει κανονική κατάληψη στο καυλί σου και το παίζει κομπολόι. Για να μιλήσω επιστημονικά αποκτά την επικαρπία του κι εσύ παρακρατείς την ψιλή κυριότητα.
"Αν βγει ποτέ η Δεξιά, μετακομίζω στον Άρη", μου λέει στο ξεκούδουνο.
"Αν έχει μουνάκια έρχομαι κι εγώ", της απαντώ.
"Μα ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με μουνάκια, χρειάζεται κι οξυγόνο".
"Ελπίζω να υπάρχουν οξυγονούχα μουνάκια. Να τραβάς βαθιές τζούρες και να ζεις".
Μη νομίζετε πως οι άνθρωποι χωρίζουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων.
Συνήθως χωρίζουν για μικρές λεπτομέρειες.
Μια άσχημη ατάκα σε ακατάλληλη ώρα. Επειδή κατουράει με την πόρτα ορθάνοιχτη. Ή, απλά, επειδή ξυπνάς ένα πρωί και διαπιστώνεις πως ο άλλος σου μεταδίδει νευρικότητα.
Μπαίνω στο μπάνιο της. Είμαι αρκετά άκεφος.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Άλουστος, απεριποίητος, αξύριστος. Έχω χάσει εντελώς την αίγλη μου. Έχω πέσει απ’ το υπερυψωμένο βάθρο μου με τη μούρη στο χώρα.
Κάθομαι στην τουαλέτα. 
Γαμώ το μου, δεν υπάρχει χαρτί. 
Δίπλα ένας φίκος με προκαλεί με τα υπέροχα, καταπράσινα, γυαλιστερά του φύλλα. Τον λιμπίζομαι! Αλλά μπα, άστο καλύτερα.
Τελικά σκουπίζομαι με τα βαμβακάκια για το ντεμακιγιάζ.
Η Χ. απέξω μού φωνάζει:
"Καλά, πόση ώρα θα μείνεις στο μπάνιο;"
Ήμουν ήδη εκνευρισμένος, αυτό μου την έδωσε χειρότερα. και ξέσπασα με λάθος τρόπο:
"Τουλάχιστον εγώ στην τουαλέτα δεν πάω, σαν τους κολλητούς σου, για ν’ ακουμπήσω τη μύτη μου στον κρύο νιπτήρα ρουφώντας κάτι που μοιάζει με κιμωλία"!
Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ένας μαύρος σίφουνας με πήρε και με σήκωσε και με πέταξε σε κλάσματα δευτερολέπτου στο δρόμο με το σλιπάκι...

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

Η καλύτερη βδομάδα της ζωής μου!

Το περασμένο σ-κ ήμουν "αλλού"!
Το προηγούμενο Σάββατο μπεκρούλιαζα όλη τη μέρα. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ’ριξα κι έναν μπούτζον. 
Δεν άκουσα καθόλου ειδήσεις και δεν πήρα καν χαμπάρι πως τα μικροαστικά ανθρωπάκια έκαναν πάλι επιδρομή στα ΑΤΜ και στα ράφια των σούπερ-μάρκετ.
Την Κυριακή το πρωί πήγα με το ΚΚΕ για προσκύνημα στις φυλακές της Αίγινας. Με χτύπησε το πρωινό αεράκι του Περαία, ξενέρωσα, άρχισα να παίρνω τα πάνω μου και μόλις πάτησα Αίγινα είχα ήδη γίνει τούρμπο!
Παρένθεση: Οι Κνίτες κι οι Κουκουέδες σκέτη απογοήτευση. Σαν τα κακόμοιρα τα προσκοπάκια. Χαζοσυναισθηματισμοί, να ’χουμε την παρεούλα μας, να βρίσκουμε κανένα γκομενάκι, να φωνάζουμε κανένα συνθηματάκι-κονσέρβα... μέχρι εκεί!
Τελικά, νομίζω πως εγώ είμαι απ’ τους λίγους εν Ελλάδι πραγματικούς κομμουνιστές-σοσιαλιστές. 
Μπορεί να μην έχω ξεψαχνίσει το μαρξισμό-λενινισμό, αλλά είμαι βιωματικός κομμουνιστής. Και μου βγαίνει αυθόρμητα, από μέσα μου, χωρίς ψυχαναγκασμούς. 
Εμένα δεν μου λέει τίποτα η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Είμαι υπέρ της κοινοκτημοσύνης και στην παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας... Κλείνω παρένθεση.
Γυρνάμε, που λέτε, στην Αθήνα κι εκεί πρωτακούω για δημοψηφίσματα, κάπιταλ κοντρόλ και τα ρέστα. Βλέπω γύρω μου έναν ψιλοπανικό μια αίσθηση σοκαρίσματος που έφτανε μέχρι ηττοπάθειας.
Ώπα, λέω, έκαναν πάλι τη βρομοδουλειά τους οι Πρετεντέρηδες. Έπρεπε άμεσα να κινητοποιηθούμε. Δεν είχαμε πολύ χρόνο. 
Η συνταγή ήταν σχετικά απλή κι αποτελούνταν από δυο σκέλη. Το βασικό να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου. Κυρίως με το προσωπικό μας παράδειγμα. Όταν ο άλλος σε βλέπει ατσαλωμένο, παρακινείται κι αυτός και πολλές φορές σε ξεπερνάει σε τόλμη και καλώς εννοούμενο θράσος.
Το δεύτερο ήταν το "φωτιά και τσεκούρι" στους προσκυνημένους. Σ’ όλ’ αυτά τα σκουλήκια που έτρεξαν να προσφέρουν οικειοθελώς τις υπηρεσίες τους στους ξένους δανειστές. 
Το ψηφοδέλτιο του "ΝΑΙ" ήταν το "προσκυνητόχαρτο" που υπέγραφαν οι Μωραΐτες το 1826. Το έκαναν υπό τις απειλές των αραπάδων του Ιμπραήμ. 
Με τα φοβισμένα ανθρωπάκια δεν έχουμε πρόβλημα. Αλλά με τους συνειδητούς Ναιναίκους έχουμε και πολύ μεγάλο! Είναι αυτοί που αύριο, αν αλλάξουν οι συνθήκες, θα ξαναφορέσουν τις κουκούλες και θα μας δείχνουν με το δάχτυλο!
Για να μην τα πολυλογώ. Μέσα σε λίγες μέρες γυρίσαμε τούμπα το κλίμα. Ο αρχικός δικός μας φόβος έγινε τρόμος στα μάτια των αντιπάλων. Οι ξένοι προστάτες άρχισαν να υποχωρούν άτακτα.
Η μάχη κρίθηκε την Παρασκευή το βράδυ. Έχω πάει σε εκατοντάδες συγκεντρώσεις. Και στις τεράστιες του Αντρέα τη δεκαετία του ’80! Αυτό δεν το ξανάδα. Άνθρωποι έκλαιγαν, άγνωστοι αγκαλιάζονταν, μοναδικές στιγμές...
Ήμασταν μόνοι κι ουσιαστικά άοπλοι εναντίον όλων. Όλοι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί είχαν λουφάξει. Ακόμα κι οι παλικαράδες οι Σκωτσέζοι έσκυψαν και τον ήπιαν. Κι έπεσε ο κλήρος σε μας να υψώσουμε στο Βερολίνο την αρβανίτικη φουστανέλα, παντιέρα αντικαπιταλίστα.