Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Αν δεν πληρώσω δεν μου σηκώνεται ούτε με τη θεά Αφροδίτη!

Στη νύχτα υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν πρέπει να ξέρουμε. Κι αν τα μάθουμε, κατά τύχη, δεν πρέπει ούτε να τα συζητούμε ούτε να ρωτάμε γι’ αυτά...
Τη γνώρισα σ’ ένα στριπτιζάδικο. Χόρευε με κάτι φωσφορίζουσες μονωτικές ταινίες κολλημένες στις ρόγες της σε σχήμα Χ. 
Αυτές οι ταινίες θέλουν ειδικό κόλπο. Από κάτω κολλάς μια γάζα που δεν φαίνεται και κάνει τη ρόγα να μοιάζει με γκαστρωμένης γελάδας...
Εννοείται πως είχε κάνει κι αυτή προσθήκη σιλικόνης. Πριν την εγχείριση θυμάμαι τα βυζάκια της να μοιάζουν με δυο καρυδάκια...
Ο γιατρός πήρε δυόμισι χιλιαρικάκια και μάλιστα μπροστάτζα. Κι η σιλικόνη έμοιαζε με ζελεδάκι. Το πρωί μπαίνεις στην κλινική, σου κάνουν ολική νάρκωση, μετά πονάς, κρυώνεις, τρέμεις σαν το ψάρι, αλλά μπρος στα κάλλη τι ’ν’ οι πόνοι...
Της τα κάλυψα εγώ όλα τα έξοδα. Και τώρα, πρώτο τραπέζι πίστα, απολαμβάνω την παράστασή της. 
Ξέρω πως έχει να γαμηθεί μέρες κι είναι πολύ καβλωμένη. Διακρίνω κάποιες μικρές σταγόνες να κυλάνε στα μπουτάκια της. Κι εγώ στην ηλικία της κάβλωνα με το παραμικρό. Ήμουν διαρκώς με το κατάρτι ολόρθο...
Όταν την χαϊδεύω στο επίμαχο σημείο κατεβάζει μια κατσαρόλα υγρά. Κι όταν "τελειώνει" βγάζει απίστευτες κραυγές. Δεν το κάνει για να με ερεθίσει. Είναι ο τρόπος της να εκτονώνει την ενέργειά της...
Στο μαγαζί παραλίγο να φάω πόρτα. Ήμουν ασυνόδευτος, εμφάνιση και ντύσιμο χάλια, γενικά ως τύπος είμαι "άκυρος". Έπρεπε να της τηλεφωνήσω για να πει στους μπράβους πως είμαι "δικός της" και να μ’ αφήσουν να περάσω...
Η νύχτα έχει τους δικούς της νόμους.
Ο κόσμος τις "μεγάλες" ώρες αλλάζει συμπεριφορά. Τα ποτά, το κοκό, τα χαπάκια σε κάνουν να ξεχνάς φόβους κι ανασφάλειες, ξεφεύγεις εύκολα, μερικές φορές γίνεσαι κι επικίνδυνος.
Ευτυχώς η δικιά μου ξέρει να βάζει στη θέση τους όλ’ αυτά τα αφιονισμένα λιγούρια. 
Παραδόξως η τύπισσα είναι ολιγαρκής. Ποτέ δε θαύμασε ένα κόσμημα, ποτέ δεν ζήτησε ένα καινούργιο φόρεμα. 
Στις βόλτες μας σταματάει μόνο σε αντρικές βιτρίνες και μου κάνει διάφορες προτάσεις αγοράς "για να γίνω άνθρωπος".
Στο κρεβάτι όμως είναι πολύ απαιτητική. Κάθεται πάνω μου μ’ έναν φιδίσιο τρόπο, άνετο, ρυθμικό και ριψοκίνδυνο. Νιώθω να με πνίγει ένα κύμα από μαλλιά, βυζιά, μπούτια. 
Χρειάζομαι έξι χέρια για να την ευχαριστήσω: δύο για τα βυζιά, δύο για τα κωλομέρια κι άλλα δύο για τις υπόλοιπες κοιλότητες...
Εγώ το μόνο που απαιτώ είναι να την πληρώνω πριν από κάθε πήδημα. Χωρίς πληρωμή ξενερώνω και δεν μου σηκώνεται...

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Λ’ - Κάποτε έρχεται η ώρα της αυτοκριτικής!

Ψόνθο: Λέγαμε τις προάλλες πως το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά δεν μπόρεσαν και ίσως δεν ήθελαν να προστατέψουν τα λαϊκά συμφέροντα. Οπότε τι μένει; Τα μπαζούκας, τα καλάσνικοφ και τα σαρανταπεντάρια;
Κούφο: Είχαμε διαμορφώσει συγκεκριμένη στρατηγική ένοπλης προπαγάνδας για τη δημιουργία ενός "ανοιχτού" πολιτικού σχήματος που θα κεφαλαιοποιούσε την αυξανόμενη επιρροή της Οργάνωσης. Και θα δημιουργούσε επαναστατική συνείδηση που θα ωθούσε σε δράση-κινητοποίηση του λαού.
Ψόνθο: Αλλά όπως αποδείχθηκε και στον τομέα αυτόν αποτύχατε παταγωδώς.
Κούφο: Η αλήθεια είναι πως οι στόχοι μας δεν ευοδώθηκαν...
Ψόνθο: Αυτοκριτική κάνατε;
Κούφο: Για μας κάθε στιγμή της παράνομης δράσης μας ήταν και στιγμή απολογισμού. Εκτός απ’ την ώρα της ενέργειας. Μετά, όταν πέφτουν οι σφυγμοί και υποχωρεί η ένταση κι η κούραση, έρχεται η ώρα του απολογισμού και της αυτοκριτικής.
Ψόνθο: Θέσατε ποτέ το ερώτημα αν "αξίζουν" τόσες θυσίες και τόσο αίμα;
Κούφο: Όλα τα ερωτήματα πέφτουν πάντα στο τραπέζι. Πολλοί σύντροφοι κουράστηκαν ή απογοητεύτηκαν και αποχώρησαν. Ποτέ δεν τους κατηγόρησα. Είναι πολύ φυσικό η συνειδητοποίηση του μακροχρόνιου του αγώνα να μετριάζουν τον ενθουσιασμό. Και να αναρωτιόμαστε "Πολεμάμε τόσα χρόνια, πόσα ακόμα;".
Ψόνθο: Και λοιπόν, που κατέληξε όλη αυτή η αυτοκριτική;
Κούφο: Είπα στην αρχή πως οι βασικοί στόχοι μας δεν επιτεύχθηκαν, αλλά δεν πρέπει και να απαξιώνουμε την όλη μας προσπάθεια. Είχαμε κερδίσει τη συμπάθεια ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης και την ανοχή ενός ακόμα μεγαλύτερου. Αλλά όλο αυτό δεν μετατράπηκε σε ενεργή πολιτική στήριξη. Οι λαϊκές δυνάμεις δεν αφυπνίστηκαν ούτε κινητοποιήθηκαν. Ακόμα και η στρατολόγηση νέων μελών μειώθηκε. 
Ψόνθο: Οπότε;
Κούφο: Μπορεί η διάρκεια του ένοπλου αγώνα μας από ιστορική σκοπιά να είναι μόνο μία στιγμή, αλλά μετά από τόσα χρόνια πάλης χωρίς απτά αποτελέσματα είναι επόμενο να σε προβληματίζουν. Μήπως η συνέχιση της ίδιας μορφής παρέμβασης καταντάει εμμονή; Οι μάζες δεν κινητοποιούνται, επαναστατικές συνθήκες δεν δημιουργούνται. Προσωπικά, όλα αυτά δεν με απογοήτευαν. Είχα πάρει πολύ στα σοβαρά την ιδέα της Επανάστασης. Και γνώριζα απ’ την παγκόσμια επαναστατική εμπειρία πως ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάς. Άλλωστε δεν πετύχαμε και λίγα. Είχαμε περάσει στην κοινωνία ένα ισχυρό μήνυμα αντίστασης και ανυπακοής. Κι είχαμε συντρίψει την εικόνα της άτρωτης εξουσίας. Έπρεπε η σπίθα να κρατηθεί πάση θυσία αναμμένη μέχρι να δημιουργηθούν πιο ευνοϊκές συνθήκες...

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (145 - Μέγα ψέμα τα περί Πελοποννησιακού και Περσικών Πολέμων!

Οι μουσουλμάνοι έχουν το δικό της χρονολόγιο-ημερολόγιο. 
Η μέτρηση του χρόνου δεν ξεκινά απ’ τη γέννηση του Ιησού αλλά απ’ το έτος που ο Μωάμεθ άφησε τη Μέκκα και πήγε στη Μεδίνα. Αυτό υπολογίζεται πως έγινε το 622 μ.Χ.
Όμως η χρονολόγηση των γεγονότων μπερδεύεται ακόμα περισσότερο λόγω του ότι το μουσουλμανικό έτος είναι σεληνιακό κι όχι ηλιακό. 
Βέβαια, έχει κι αυτό 12 μήνες, αλλά ο μήνας αντιστοιχεί σε μια πλήρη περιστροφή της σελήνης γύρω απ’ τη γη. Για να μην τα πολυλογώ αυτό έχει ως συνέπεια το δικό τους έτος να έχει 11 μέρες λιγότερες απ’ ό,τι το δυτικό.
Εδώ θα κάνω μια μεγάλη παρένθεση για να σας δείξω πόσο μεγάλη μούφα είναι η ιστορία που μας διδάσκουν στα σχολεία.
Όπως ξέρουμε, το έτος γέννησης του Ιησού υπολογίστηκε λάθος. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς γεννήθηκε κάπου μεταξύ 4-6 π.Χ. Αυτό συμπαρασύρει όλα τα προηγούμενα ιστορικά γεγονότα. 
Οπότε έχουμε λάθος στο έτος, π.χ., θανάτου του Μεγαλέξανδρου, της έναρξης και της λήξης των περσικών πολέμων, του πελοποννησιακού κ.λπ.
Εγώ θα το πάω ακόμα παραπέρα. Μετά από πολύ ψάξιμο κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν έγιναν κάν περσικοί πόλεμοι ούτε και ο περιβόητος "Πελοποννησιακός".
Η μόνη αναφορά που έχουμε για τους πολέμους αυτούς είναι το υποτιθέμενο έργο του Ηρόδοτου και του Θουκυδίδη. Όμως όλ’ αυτά δεν επιβεβαιώνονται από καμία άλλη πηγή. 
Πιθανότατα δεν υπήρξε καν Ηρόδοτος και Θουκυδίδης. Τα έργα τους είναι πλαστογραφημένα, γράφτηκαν πολλούς αιώνες αργότερα και είναι παραμυθάκια, σαν τον τρωικό πόλεμο.
Δεν ισχυρίζομαι πως δεν έγιναν ποτέ πόλεμοι στην περιοχή μας. Φυσικά και έγιναν. Αλλά όχι αυτοί που περιγράφουν οι πλαστογραφημένες ιστορίες των ψευτο-Ηροδοτο-Θουκυδίδων.
Μεγάλη μαϊμού είναι και η ιστορία της εκστρατείας του Μεγαλέξανδρου. 
Ναι μεν οι Μακεδόνες κατέλυσαν και πλιατσικολόγησαν την περσική αυτοκρατορία, αλλά όλες οι σχετικές ιστοριούλες είναι παραμυθάκια για μικρά παιδιά. Άλλωστε, ακόμα και η επίσημη ιστορία ομολογεί πως η μόνη πηγή για την εκστρατεία αυτή είναι του Αρριανού, που έζησε τουλάχιστον 400 χρόνια μετά τα γεγονότα που περιγράφει!

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Η ... "τραγική Αριστερά"!

Η εποχή της "θεϊκής Αριστεράς", με τα δόγματα και τις απόλυτες βεβαιότητές της, έχει περάσει. Η πίστη πως έχεις την ιστορία με το μέρος σου, πως είσαι το "άλας της γης" και άλλες παρόμοιες πομφόλυγες είναι απλά γραφικές.
Πλέον ζούμε στην εποχή της "τραγικής Αριστεράς", όπως εύστοχα την χαρακτηρίζει ο Γάλλος φιλόσοφος Ρεζίς Ντεμπρέ, παλιός σύντροφος του Τσε Γκεβάρα.
Η "τραγική Αριστερά" είναι αρκετά πιο απαισιόδοξη και αγνωστικιστική, χωρίς απαντήσεις σε όλα και δίχως τον αφελή διαχωρισμό του κόσμου σε "καλούς και κακούς". Αποδέχεται να ζει μέσα στην αβεβαιότητα και να μην έχει απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα. 
Η μεγάλη πρόκληση της σύγχρονης Αριστεράς είναι να βιώσουμε την ρεαλιστική απαισιοδοξία χωρίς να αποθαρρυνόμαστε και να γινόμαστε παθητικοί...
Η Αριστερά δεν έχει το μονοπώλιο της ευτυχίας, ούτε καν τη συνταγή της ευτυχίας. Ταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ επιθυμητού και εφικτού, δεν είναι εσχατολογική ούτε πιστεύει σε "ιστορικούς νόμους και τελικούς σκοπούς". 
Ο καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει, αλλά τίποτα δεν είναι οριστικό. Το ότι νικηθήκαμε χθες και σήμερα είναι ένας επιπλέον λόγος να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε στο μέλλον! 
Σε βάθος χρόνου οι αξίες της αλληλεγγύης θα νικήσουν αυτές του ανταγωνισμού. Το χρήμα δεν μπορεί αιωνίως να αποτελεί την υπέρτατη αξία...

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Ημερολόγιο αλητείας (Β’) - Η ώρα της απόγνωσης...

Μπαίνω στο στενό δρομάκι, το σκοτεινό καθαρτήριο όπου μετά τα μεσάνυχτα εκτίουν την ποινή τους όσοι δεν μπόρεσαν να ψωνιστούν στα μπαρ της φωτισμένης λεωφόρου.
Άνθρωποι-φαντάσματα στοιχειώνουν αυτόν τον δρόμο. Χλομά πρόσωπα περιμένουν κάποιο αμάξι να σταματήσει μπροστά τους, αδιάκοπη αναζήτηση, ανάγκη για επιβίωση αλλά κι επιβεβαίωση...
Υστερικά κακαρίσματα, νευρικές χειρονομίες, φευγαλέα βλέμματα, καμουφλαρισμένη μοναξιά. Στα χρόνια μας τα νιάτα είναι παράσημο, η ομορφιά θησαυρός...
Όπου να ’ναι ξημερώνει, φτάνει η ώρα της απόγνωσης για όσους δεν βρήκαν ακόμα σύντροφο ή πελάτη.
"Χρυσό μου, αν δεν ψωνιστώ κι απόψε, θ’ αναγκαστώ να γυρίσω μόνη μου σπίτι και να τραβήξω μαλακία! Φρίκη!"...
Συναντώ τυχαία τον Χ. Τον θυμάμαι πριν από χρόνια, νεαρότατο στην πιάτσα και πανέμορφο. Τον ποθούσαν όλοι γιατί δεν έδειχνε ν’ ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. 
Κάποτε αλήτευε στις ζωές και στις σεξουαλικές φαντασιώσεις των άλλων. Η ζωή του ήταν μια συσσώρευση ερωτικών και νυχτερινών εμπειριών. Τώρα οι άλλοι αλητεύουν στη ζωή του...
Να κι ο Ν. Κόβει βόλτες σαν καβλωμένη πούστρα που ’χει να δει πούτσα για μήνες. 
Θέλει να παριστάνει τον "νορμάλ". Αλλά όλοι ξέρουν πως γεννήθηκε στις αντρικές τουαλέτες με την πόρτα ανοιχτή και τον κώλο στημένο... για τόσο "νορμάλ" μιλάμε.
Νιώθω την επιθυμία να διασπαστώ σε μόρια και να ταξιδέψω στο σύμπαν χωρίς βαρύτητα. Κι ας αδιαφορεί το σύμπαν παντελώς για μένα.
Αισθάνομαι σαν παρείσακτος που βρέθηκε σε χορό μεταμφιεσμένων δίχως μάσκα. Προσπαθώ να δώσω στις σκέψεις μου κάποιο σχήμα που να καταλήγει σε τετράγωνο... Βλακείες!

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΚΘ’ - Οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς!

Ψόνθο: Μήτσο, για πες μας και τη γνώμη σου για το ΠΑΣΟΚ.
Κούφο: Το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία μια εποχή που ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός της Θάτσερ και του Ρήγκαν άρχισαν να σαρώνουν τα πάντα στο πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο. Όμως ο ελληνικός λαός το 1981 απαίτησε να ακολουθηθεί μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Αλλά οι αλλαγές που προώθησε το ΠΑΣΟΚ περιορίστηκαν στα κοινωνικά δικαιώματα και στις πολιτικές ελευθερίες. Προχώρησε και σε εισοδηματική ενίσχυση των "μη προνομιούχων" που όμως δεν την στήριξε στη φορολόγηση του πλούτου αλλά στον εξωτερικό δανεισμό αυξάνοντας έτσι την εξάρτησή μας απ’ το ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο.
Ψόνθο: Η αναθεώρηση των συνθηκών ένταξης της Ελλάδος στην ΕΟΚ δεν ήταν σημαντική κατά τη γνώμη σου;
Κούφο: Μπορεί να έφεραν κοινοτικά κονδύλια στη χώρα αλλά αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν παραγωγικά. Αντιθέτως συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε η καταστροφή του πρωτογενούς τομέα παραγωγής και ο μεταποιητικός κλάδος της χώρας. Η ΕΟΚ ήταν ένας αποτελεσματικός μηχανισμός μεταφοράς αξίας απ’ τις χώρες της περιφέρειας στο γερμανικό κέντρο.
Ψόνθο: Θεωρείς τον Σημίτη κεντρικό πρόσωπο στην υλοποίηση αυτής της διαδικασίας στην Ελλάδα;
Κούφο: Το συνεχώς αυξανόμενο χρέος αποδυνάμωνε τη χώρα και αποτελούσε ισχυρό μοχλό πίεσης προς τις κυβερνήσεις μας προκειμένου να εφαρμόσουν πολιτική αυστηρής οικονομικής λιτότητας. Ο πρώτος που ανέλαβε να το υλοποιήσει ήταν το 1985 ο Σημίτης. Σαφώς και ήταν ο άνθρωπος της "γερμανικής ΕΟΚ"!
Ψόνθο: Πάντως το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε για πολλές δεκαετίες και είχε τεράστια εκλογική απήχηση.
Κούφο: Ναι, γιατί συνέχισε το μεταπολεμικό οικονομικό μοντέλο. Συνεχή αύξηση του τομέα των υπηρεσιών και σταθερή διόγκωση των μεσοστρωμάτων. Και εκμετάλλευση του κρατικού μηχανισμού για τη δημιουργία κομματιού στρατού και νομενκλατούρας. 
Ψόνθο: Αυτό όμως ήθελε κι ο κόσμος...
Κούφο: Τα μεσοστρώματα στήριζαν τα δύο κόμματα εξουσίας εξασφαλίζοντας προνόμια και συμμετοχή στη διαφθορά. Έτσι απορροφούνταν οι ριζοσπαστικές τάσεις και οι κοινωνικές αντιδράσεις διοχετεύονταν σε θεσμικά κανάλια, ενώ τα αιτήματα κινούνταν σε αυστηρά συντεχνιακό επίπεδο. Κυριαρχεί η ιδιοτέλεια, ο καταναλωτισμός, ο ευδαιμονισμός, το λάιφ στάιλ, η ξέφρενη ανεμελιά, η αλλοτρίωση.
Ψόνθο: Και η Αριστερά πώς αντέδρασε;
Κούφο: Με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Απαρνήθηκε το απελευθερωτικό όραμα, ύμνησε τον "δημοκρατικό" καπιταλισμό, αποδέχθηκε την "ειρηνική ταξική συνύπαρξη". Μετατράπηκε σε "συστημική Αριστερά" που κατασυκοφαντούσε κάθε αυθόρμητη ριζοσπαστική κίνηση που δεν μπορούσε να καπελώσει...

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (144 - Ισλάμ, μια πρακτική θρησκεία!)

Αν δούμε τη ζωή του Μωάμεθ κάπως αποστασιοποιημένα θα λέγαμε πως είναι κλασική σταδιοδρομία ενός επαναστατικού ηγέτη.
Το 610 μ.Χ., σε ηλικία 40 ετών, αυτοανακηρύχθηκε αγγελιοφόρος-προφήτης του Θεού. Και υποστήριξε πως στο απομονωμένο σπήλαιο που έκανε διαλογισμό τού αποκαλύφθηκε μια μονοθεϊστική θρησκεία που υποστήριζε την πολιτική και κοινωνική εξίσωση, εχθρική απέναντι στον πολυθεϊσμό των εύπορων τάξεων της εμπορικής πόλης της Μέκκας.
Το κατεστημένο θεώρησε πως απειλείται και εκδίωξε τον Μωάμεθ απ’ την πόλη και τη φυλή του. Εκείνος κατέφυγε στη Μεδίνα όπου με τη βοήθεια των κατοίκων της ίδρυσε το πρώτο ισλαμικό κράτος. 
Το 630 μ.Χ. ο στρατός του Μωάμεθ κατέλαβε τη Μέκκα και έκτοτε συγκέντρωσε στα χέρια του το σύνολο της πολιτικής, στρατιωτικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.
Το Ισλάμ είναι μια πρακτική θρησκεία. Ενώ στους Χριστιανούς τίθεται το ερώτημα "σε τι πιστεύουμε;", οι μουσουλμάνοι αναρωτιούνται "τι κάνουμε;". 
Γι’ αυτούς δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το "ορθό δόγμα" ούτε αναλώνονται σε θεολογικές απεραντολογίες. Υποτιμούν την ορθοδοξία χάριν της ορθοπραξίας. "Εφαρμόζεις ή όχι το Νόμο του Θεού;", σε ρωτούν με αφοπλιστική απλότητα...
Στον Χριστιανισμό τα πράγματα γίνονται συχνά πιο περίπλοκα και χάνεται η ουσία και η κοινή λογική. 
Π.χ. για τους χριστιανούς η αμαρτία έχει οντολογική έννοια. Είναι μια κατάσταση που αφορά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Στο πρόσωπο του προπάτορα Αδάμ απάρτισαν όλοι οι άνθρωποι. 
Το Ισλάμ, αντίθετα, απορρίπτει την έννοια της κληρονομιάς ενός προπατορικού αμαρτήματος. Η αμαρτία δεν αφορά συνολικά το ανθρώπινο γένος αλλά τον κάθε άνθρωπο χωριστά. Καθένας αμαρτάνει μόνο μέσα απ’ τις δικές του ενέργειες, είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για τις πράξεις του και αυτός θα επιβραβευθεί ή θα τιμωρηθεί αναλόγως. 
Θεωρούν "τρέλα" να τιμωρεί ο Θεός τους ανθρώπους για αμαρτήματα που δεν έκαναν οι ίδιοι. Κάτι τέτοιο αντιστρατεύεται στις έννοιες της ευθύνης και της δικαιοσύνης.
Και στο θέμα της "σωτηρίας των ανθρώπων" το Ισλάμ είναι πιο πρακτικό. 
Στο χριστιανισμό ο δρόμος για τη σωτηρία περνάει μέσα από την παραδοχή και τη μίμηση του Χριστού. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η "θεία χάρις" είναι αυτή που θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα. 
Στο Ισλάμ τα πράγματα είναι πιο σαφή και μετρήσιμα: αν αποδέχεσαι και συμμορφώνεσαι στους Νόμους του Θεού έχεις εξασφαλισμένη τη σωτηρία.
Και κλείνω με κάτι φαινομενικά άσχετο. Όπως ξέρετε οι μουσουλμάνοι αποδέχονται τον Ιησού ως τον μεγαλύτερο προφήτη πριν τον Μωάμεθ. 
Αλλά ισχυρίζονται πως οι "χριστιανοί αποικιοκράτες" έχουν σκόπιμα αλλοιώσει το Ευαγγέλιο προκειμένου να κρατούν υποταγμένους τους λαούς στα συμφέροντά τους. Κυρίως οι μουλάδες απορρίπτουν την ευαγγελική φράση "αν σε χτυπήσουν στο ένα μάγουλο, άσε να σε χτυπήσουν και στο άλλο"! 
Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί σε έναν δημόσιο λόγο του είχε πει σχετικά: "Σφάλλουν όταν αποδίδουν τα λόγια αυτά στον Ιησού - ας αναπαύεται εν ειρήνη. Ο Ιησούς και οι προφήτες δεν λειτουργούσαν με αυτή τη λογική. Αυτή είναι η λογική των τεμπέληδων, η λογική των ανθρώπων που θέλουν ν’ αποφύγουν την ευθύνη"...

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Ημερολόγιο αλητείας... (Α‘)

Καμιά φορά συναντάω κάτι επαρχιώτες μαγεμένους μ’ αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν "υπόκοσμο". Και κυρίως μ’ αυτό που θεωρούν ως έσχατη εκδήλωση του υπόκοσμου, το μαστούρωμα. Πέτυχα έναν απ’ αυτούς σε κάποιο απ΄ τα θεωρούμενα "σκληρά μπαρ", αυτά που συνήθως αποφεύγω. 
Νεαροί με πέτσινα σακάκια κι αλυσίδες, πρόσωπα "νεκρά" κι απέξω οι μοτοσυκλέτες παρκαρισμένες σε απειλητικές σειρές....
Ο δικός μου κοίταγε μ’ ανοιχτό το στόμα τη "ζωή του υπόκοσμου" γύρω του. Είχα κέφια και σκέφτηκα να τον δουλέψω λίγο. Του πρόσφερα δυο-τρία κοινά τσιγάρα, δήθεν ως "τσιγαριλίκια". 
Μόλις τράβηξε μια ρουφηξιά άρχισε να βήχει σα να είχε πνιγεί. Φοβερή η δύναμη της αυθυποβολής!
"Πολύ δυνατό πράγμα!", δήλωσε με επισημότητα. 
"Πω πω", του είπα, "οι κόρες των ματιών σου κοντεύουν να πεταχτούν έξω!".
"Απ’ αυτό το καταλαβαίνεις;", με ρώτησε.
"Φυσικά!".
"Μαστούρωσα για τα καλά δικέ μου, πολύ δυνατό πράγμα, πολύ δυνατό...".
Βαρέθηκα ν’ ασχολούμαι μαζί του, πήρα το κουβαδάκι μου και πήγα παρακάτω να παίξω.
Ποτέ δεν βαριέσαι σ’ αυτή την πόλη. 
Μια χαρμάνω μου δείχνει πώς καταλαβαίνει το μέγεθος των αντρικών οργάνων: "Σηκώνεις το χέρι σου με την παλάμη προς τα έξω, κατεβάζεις το μεσαίο (κωλο)δάχτυλο προς τα κάτω όσο πάει. Βάζεις σημάδι στην παλάμη με το άλλο χέρι. Μετά ξανασηκώνεις το διπλωμένο δάχτυλο... κι έχεις το μήκος του πέους!"
Αποφασίζω να μετακινηθώ σ’ ένα διπλανό μπαρ. Είναι υπόγειο, κατεβαίνεις κάμποσα σκαλιά. Μοιάζει κι αυτό με σπηλιά και είναι θεοσκότεινο. Ξύλινα χωρίσματα το διαιρούν σε μικρά γκέτο.
Ο πορτιέρης δεν θέλει να με αφήσει να περάσω. Ευτυχώς επεμβαίνει μια "βασίλισσα" και δίνει τη λύση: "Χρυσό μου ας τα ζοριλίκια, τον ξέρω χρόνια, ας τον να περάσει".
Δεν τη θυμάμαι την τύπισσα. Προσπαθεί να μοιάσει στη Σοφία Λόρεν. Σουφρώνει παθιάρικα τα χειλάκια της. 
"Μωρό μου, ομολόγησε, μου κάνεις απιστίες!".
Με μπέρδεψε με άλλον, παίζεται κάτι άλλο, δεν μπορώ να καταλάβω.
"Είμαι ματσωμένη χοντρά απόψε πουλάκι μου. Πάμε σ’ ένα φίνο μπαράκι που ξέρω, να βρούμε πράμα, να φτιαχτούμε και μετά πάμε στο σπιτάκι μου".
Αποφασίζω να την ακολουθήσω χωρίς να το πολυσκεφτώ.
Το μπαράκι που λεγε δεν ήταν για γκέι αλλά σίγουρα περιθωριακό. Θαμώνες μόνο νέγροι, περιπλανώμενοι λευκοί, μαστούρια, λεσβίες και τραβεστί. 
"Θα σου αγοράσω το καλύτερο πράμα μωράκι. Κι όταν φτιαχτούμε θα σου δείξω τι θα πει πραγματικό σεξ!".
Πάω στην τουαλέτα. Στο βρόμικο πάτωμα γονατισμένοι κάτι αραπάδες παίζουν ζάρια και καπνίζουν. Η μυρουδιά της μαριχουάνας κόντεψε να με πνίξει.
Ένας νέγρος μου προσφέρει τζούρα: "Γουστάρεις;".
Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορώ ούτε να κατουρήσω. Σηκώνομαι και φεύγω σχεδόν τρέχοντας.
Ακούω την τύπισσα πίσω μου να φωνάζει: "Άμε στο διάολο! Δεν είσαι δα και τόσο ωραίος!"...

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΚΗ’ - "Ο θάνατος του Αξαρλιάν μας τσάκισε"

Ψόνθο: Τις ρουκέτες που πήρατε απ’ τη Λάρισα τις "τιμήσατε" απ’ ό,τι θυμάμαι...
Κούφο: Ναι, χτυπήσαμε πολλούς στόχους. Αλλά όχι πάντα με την αποτελεσματικότητα που θέλαμε. Π.χ. οι μικρές ρουκέτες χτύπησαν το βαρύ θωρακισμένο όχημα του Βαρδινογιάννη αλλά δεν εξερράγησαν. Ο Βαρδής το σχολίασε με ποδοσφαιρικούς όρους: "Χτύπησε πέναλτι ο Σαραβάκος και βρήκε το δοκάρι".
Ψόνθο: Και μετά ρίξατε τις μεγάλες ρουκέτες στα κεντρικά γραφεία της ΕΟΚ στη Βασ. Σοφίας...
Κούφο: Η ένταξή μας στην ΕΟΚ ήταν καταστροφική. Σαρώθηκε η γεωργία και όλη η πρωτογενής παραγωγή, η μικρή βιομηχανία, η βιοτεχνία και εκτοξεύτηκε το εξωτερικό χρέος. Απ’ το 1986 λέγαμε ό,τι μας οδηγούν στη χρεοκοπία, στο μαρασμό, στην εξάρτηση απ’ τις δυτικές τράπεζες και τη Γερμανία...
Ψόνθο: Ιδιαίτερη "αδυναμία" είχατε και στον μακαρίτη τον Μητσοτάκη...
Κούφο: Ήταν το ιδανικότερο πολιτικό πρόσωπο για τη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη. Ο άνθρωπος που υλοποιούσε με πρωτοφανείς ρυθμούς την πολιτική λιτότητας της γερμανικής ΕΟΚ. Που πραγματικά βρισκόταν "μπροστά απ’ την εποχή του"! Εφάρμοζε τα μνημόνια πριν καν την επίσημη χρεοκοπία...
Ψόνθο: Αλλά κι ο Μητσοτάκης έκανε ό,τι μπορούσε για να σας τσακώσει...
Κούφο: Ναι, γέμισε την Αθήνα με ξένους πράκτορες, σπεσιαλίστες της αντιαντάρτικης δράσης. Και προσπάθησε να δημιουργήσει "αντιτρομοκρατικό μέτωπο" στρατολογώντας πρόθυμες "προοδευτικές" προσωπικότητες. Κατασκεύασε και το νομοθετικό έκτρωμα που το βάφτισε "αντιτρομοκρατικό νόμο", απαγόρευσε τη δημοσίευση των προκηρύξεων κ.λπ.
Ψόνθο: Η αλήθεια είναι πως παρά την πυκνή δράση σας δεν είχατε θύματα άσχετων περαστικών, εκτός από μια περίπτωση στην οποία θα αναφερθούμε ιδιαιτέρως...
Κούφο: Πάντα θέταμε πρώτη προτεραιότητα την ασφάλεια των αθώων ανθρώπων. Προτιμούσαμε να ματαιωθεί μια ενέργεια, να διακινδυνεύσουμε εμείς ή ίδιοι παρά να υποστεί οτιδήποτε κάποιος άτυχος περαστικός. Άλλωστε κι ο λόγος που κομματιάστηκε ο Σάββας το καλοκαίρι του 2002 ήταν γιατί έσπρωχνε και ξανάσπρωχνε τη μικρή βόμβα στο θάμνο ώστε να εξασφαλίσουμε τον μη τραυματισμό κάποιου αθώου. Εδώ να σημειώσω πως η Αστυνομία έκανε κάθε δυνατό για να υπάρξουν θύματα. Συνήθως μετά από προειδοποιητικά τηλεφωνήματά μας δεν έκανε απολύτως τίποτα για να υπάρξουν νεκροί και να το εκμεταλλευτούν πολιτικά για τη συκοφάντησή μας...
Ψόνθο: Ο Αξαρλιάν όμως σκοτώθηκε...
Κούφο: Ήταν η πιο τραγική στιγμή στην ιστορία της 17Ν! Στην υπόθεση αυτή κάναμε πολλά και συνεχή λάθη. Και πρώτ’ απ’ όλα δεν έπρεπε να επισειρήσουμε το χτύπημα στον τότε Υπ. Οικονομικών, τον Παλαιοκρασά, σε έναν τόσο κεντρικό και πολυσύχναστο χώρο. Βέβαια, πρέπει να πούμε πως κάναμε κάθε δυνατή προσπάθεια ν’ αποφύγουμε θύματα, η ενέργεια αναβλήθηκε πάμπολλες φορές, αλλά στο τέλος έγινε το μοιραίο. Σκοτώσαμε άθελά μας όχι μόνο έναν αθώο άνθρωπο, αλλά έναν "δικό μας", έναν από αυτούς για τους οποίους αγωνιζόμασταν να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Ο πόνος μας ήταν μεγάλος και αβάσταχτος. Το ηθικό μας κατέρρευσε. Ουσιαστικά ποτέ δεν συνήλθαμε από κείνη την καταστροφική μέρα...

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΒ’ - Σχέσεις ΕΑΜ - ΚΚΕ)

55) Η γερμανική κατοχή βρήκε τους κομματικούς μηχανισμούς του ΚΚΕ διαλυμένους απ’ τη μεταξική δικτατορία. Ο περιβόητος Μανιαδάκης όχι μόνο εξέδιδε Ριζοσπάστη-μαϊμού, αλλά είχε φτιάξει και χαφιέδικη Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ προκαλώντας τεράστια σύγχυση και κλίμα έντονης χαφιεδοφοβίας στους κομμουνιστές.
56) Παρότι οι μεταξικές αρχές παρέδωσαν τους πολιτικούς κρατούμενους στους Γερμανούς, πολλοί κομμουνιστές κατάφεραν ν’ αποδράσουν. Αυτοί, μαζί με την Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας κατόρθωσαν να ανασυγκροτήσουν το ΚΚΕ.
57) Το ΚΚΕ ασφαλώς και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΕΑΜ. Άλλωστε η συνεργασία του με τα Σοσιαλιστικά Κόμματα είχε αρχίσει απ’ το 1935 με τη συγκρότηση του Παλλαϊκού Μετώπου. Το ΚΚΕ τον πρώτο χρόνο της Κατοχής, παρά την υπερδραστηριότητα των λιγοστών μελών του, ήταν ουσιαστικά απαξιωμένο. Η κοινωνική του απήχηση ήταν πολύ περιορισμένη ως αποτέλεσμα της έντονης μεταξικής προπαγάνδας περί "απάτριδων κομμουνιστών που δεν έχουν ιερό και όσιο"! Το κλίμα αυτό άρχισε να σπάει λόγω της επικής αντίστασης του σοβιετικού λαού και των πολυάριθμων κομμουνιστών αντιστασιακών που θυσιάζονταν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Παρ’ όλ’ αυτά το ΚΚΕ αντιμετώπιζε σημαντικό πρόβλημα στρατολόγησης νέων μελών.
58) Η ίδρυση του ΕΑΜ ήταν αυτή που έδωσε λύση στο πρόβλημα πολιτικής απομόνωσης του ΚΚΕ. Βέβαια, ΕΑΜ χωρίς ΚΚΕ δεν θα υπήρχε, αλλά και το ΚΚΕ χωρίς ΕΑΜ δεν θα είχε γιγαντωθεί. Με τη συμμετοχή του στο ΕΑΜ το ΚΚΕ μετατράπηκε από ένα Εργατικό-ταξικό Κόμμα σε μια πολυσυλλεκτική παράταξη. Πλέον δεν προέτασσε τον ταξικό αγώνα αλλά τη "δημοκρατική λύση". Τη θέση της "εργατικής επανάστασης" παίρνει η "λαοκρατία"! Ο σοσιαλισμός και η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησία χώνονται στα σεντούκια επ’ αόριστον.
59) Μεταξύ ΚΚΕ και ΕΑΜ διαμορφώθηκε μια σχέση αλληλεπίδρασης κι όχι επιβολής. Για το ΚΚΕ, το ΕΑΜ λειτούργησε ως αγωγός πρόσβασης στις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Στόχος του ΚΚΕ δεν ήταν ούτε η αφομοίωση ούτε η απόλυτη χειραγώγηση του ΕΑΜ. Άλλωστε, κι αν το ήθελε δεν το μπορούσε. Ειδικά στην Αθήνα, απ’ τα μέσα του 1942 τα μέλη του ΕΑΜ ήταν πολύ περισσότερα απ’ τα αντίστοιχα του ΚΚΕ. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αν δεν ακολουθούσε ο εμφύλιος, το ΕΑΜ θα αφομοίωνε το ΚΚΕ κι όχι το αντίστροφο. Θα συνέβαινε κάτι ανάλογο με το Κ.Κ. Κύπρου και το ΑΚΕΛ. 
60) Γενικά, το ΚΚΕ κάθε φορά που συμμετέχει σε ευρύτερους αριστερούς πολιτικούς συνασπισμούς αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα. Τρεις φορές το έκανε ως τώρα και τις τρεις κόντεψε να εξαφανιστεί. Τη δεκαετία του ’40 με το ΕΑΜ, του ’60 με την ΕΔΑ και του ’80 με τον Συνασπισμό...