Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

"Δημοκρατία της Βαϊμάρης" οι Γερμανοί.... "Δημοκρατία πελατειακή-κλεπτοκρατική" εμείς!

Χθες βράδυ στο φεστιβάλ της νεολαίας του Σύριζα η συζήτηση άναψε στο "πηγαδάκι" μας για τη "Δημοκρατία της Βαϊμάρης".
Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαία πράγματα, καμιά σχέση με τις συζητήσεις της δεκαετίας του ’80, αλλά στην ξεραΐλα... κάτι είναι κι αυτό.
Μου κάνει γενικώς εντύπωση η εμμονή μας στις ιστορικές αναλογίες.
Αφού του δώσαμε και κατάλαβε στις χρεοκοπίες του εθνικού μας παρελθόντος, τώρα αλλάζουμε τα φώτα στην ιστορία των άλλων λαών.
Πάντως, ό,τι και να πούμε, το 1918 δεν ήταν κι η καλύτερη χρονιά των Γερμανών.
Χάσανε τον Πρώτο Παγκόσμιο, το Αυτοκρατορικό Καθεστώς ανατράπηκε και τη θέση του πήρε μια εύθραυστη δημοκρατία, έργο των "μετριοπαθών" πολιτικών δυνάμεων (Σοσιαλδημοκρατών, Κεντρώων και Φιλελεύθερων).
Αλλά αυτή η "ασθενική Δημοκρατία" είχε και πολλούς εχθρούς: συντηρητικούς εθνικιστές, κομμουνιστές, ναζί.
Υπογράφηκε κι η ταπεινωτική Συνθήκη των Βερσαλλιών, που ο μέσος Γερμανός τη χρέωσε ως "προδοσία" των κυβερνητικών κομμάτων και ως "αποτυχία" της Δημοκρατίας.
Μέχρι το 1924 τα στρατιωτικά κινήματα κι οι ένοπλες εργατικές εξεγέρσεις έδιναν κι έπαιρναν...
Όμως η "Δημοκρατία της Βαϊμάρης" δεν ήταν μόνο αιματηρές συγκρούσεις των αντίπαλων κομματικών πολιτοφυλακών.
Ήταν και μια περίοδος μεγάλης πολιτιστικής άνθησης και μιας συνταγματικά κατοχυρωμένης φιλεργατικής νομοθεσίας.
Αλλά ήλθε η διεθνής οικονομική κρίση του 1929 και σάρωσε τα πάντα.
Ο εμφύλιος πόλεμος μπορεί ν’ αποτράπηκε αλλά στην εξουσία ανέβηκε με "δημοκρατικές διαδικασίες" το ναζιστικό κόμμα.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά...

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (ΣΤ’) - Λάφυρο τ’ ανέμου...

Οι άνθρωποι βολεύονται στις μικρές τους ευτυχίες.
Αγαπούν, αγαπιούνται (ή έτσι νομίζουν), κάνουν παιδιά, συνάζουν βιός, κατεβάζουν προγούλια και καμιά φορά συλλογιούνται τα νιάτα τους κι αναστενάζουν...
Οι άνθρωποι δεν αντέχουν τις μεγάλες αγάπες!
Μόλις είχα μπει στο πανεπιστήμιο.
Φόρεσα γυαλιά και παρίστανα το σοφό.
Έτσι κάνουν όλοι όταν πρωτομπαίνουν στο πανεπιστήμιο.
Μετά συμμαζώνονται, εκτός κι αν είν’ ηλίθιοι.
Ανταμώσαμε στην Αίγινα.
"Δεν είμαι πλασμένη για τις μικρές ευτυχίες", μου είπες.
Με βρήκε να διαβάζω.
Τα βιβλία ήταν τότε οι σύντροφοι της μοναξιάς μου.
Ένα λειψό φεγγάρι φώτιζε τ’ ανεμικό της πρόσωπο.
Βρήκα το θάρρος και τη ρώτησα: "Δεν αγάπησες ποτέ στη ζωή σου;".
Δεν μου απάντησε.
Αλλά εγώ το ’νιωθα.
Ολάκερη η ύπαρξή της λαχταρούσε τον άντρα.
Ένα άγριο κορμί δίχως πρόσωπο, ένα κομμάτι κορμί.
Να δοθεί στον αλήτη που σφύριζε περνώντας.
Ποθούσε να γίνει η καρδιά της λάφυρο τ’ ανέμου...

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Ε’) - Η Πάρος των παραισθήσεων...

Ήρθε μόνη της απ’ τη Δανία.
Να κάνει διακοπές στην Πάρο.
Ήθελε να ζήσει όσα κάποιοι άλλοι φοβούνται ακόμα και να ονειρευτούν.
Ανήκε στην κατηγορία των γυναικών που αν τις υποτιμήσεις το πληρώνεις πολύ ακριβά.
Πίσω από μια επιφανειακή πορνικότητα, στο βάθος των γαλάζιων ματιών της, κρυβόταν κάτι απ’ τη φρίκη της θάλασσας των Σαργασσών...
Την είχα ικανή να μασουλήσει αδιάφορα τη γλώσσα κάποιου αγοραίου εραστή της, που την έκοψε με μια βίαιη κι απότομη δαγκωνιά!
Φορούσε ένα παράξενο ζευγάρι παπούτσια, που το ’να έγραφε "δεξιό" και τ’ άλλο "αριστερό"!
Έβγαζε στην αμμουδιά έναν μικρό μαύρο σβώλο από χασίς, τον έτριβε μ’ ένα σουγιαδάκι και τον στρίμωχνε σ’ ένα τσιγαρόχαρτο...
Κάπνιζε γυμνή δίπλα μου, κι ο καπνός μού προκαλούσε πονοκέφαλο κι αναγούλα.
Άρχιζε να χορεύει...
Ο πισινός της ήταν εκφραστικότατος.
Αντάλλαζε τα πάντα με έρωτα, αλλά τις περισσότερες φορές χωρίς να συμμετέχει ενεργά.
Κάποια στιγμή μου εκμυστηρεύτηκε πως το παιδικό της όνειρο ήταν να δουλέψει σε κάποιο απ’ τα βρόμικα μπουρδέλα της Βρέστης, με τους χαρακωμένους ναύτες να κατουρούν στο στόμα της...

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Δ’) - Κάποτε ήμουν κι εγώ 23άρης!

Τα τζιτζίκια ζουν τις τελευταίες στιγμές τους τραγουδώντας.
Δεν υπάρχει αξιοπρεπέστερος θάνατος: τραγουδώντας στη θάλασσα, κάτω απ’ τον ήλιο...
Αυτό το νησί έχει τη μαγική δύναμη να ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων.
Μόνη εξαίρεση οι ψυχές της Βέρας κι η δική μου...
Κατεβαίνουμε ξυπόλητοι απ’ τη Χώρα.
Εκείνη φοράει ένα χακί κοντοβράκι που κατεβαίνει επικίνδυνα στον κώλο.
Εγώ, λευκός ακόμη σαν κοτοπούλι, έριξα πάνω μου ένα μπλουζάκι κι ένα μπλε σορτσάκι όλο τσέπες.
"Ρε μαλάκα, τι το θες το μπλουζάκι στη θάλασσα; Και γράφει κι άλλο νησί, θα μπερδέψεις τους τουρίστες!".
Η γλωσσούλα της Βέρας όλο μέλι στάζει.
"Το κινητό μου βαλ’ το στο τσεπάκι με το φερμουάρ. Και κοίτα μην το χάσεις μπουχέσα!"
Τελικά οι άντρες ζούμε μόνο για την ελεημοσύνη των γυναικών!
Τη Βερούλα εκείνο το καλοκαίρι τη γνώρισα όσο μπορεί ένας άντρας να γνωρίσει μια γυναίκα.
Δηλαδή δεν τη γνώρισα καθόλου!

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Γ’) - Είναι τα νιάτα, παναθεμάτα, άγρια θεριά!

Σαν έχεις πολλές επιλογές δεν είσαι λεύτερος!
Μπερδεύεσαι, χάνεις χρόνο κι ενέργεια.
Γι’ αυτό κι επέλεξα διακοπές σε μια ξερονησίδα.
Ο κολλητός συμφώνησε στραβομουτσουνιάζοντας.
Εδώ, όλη η συζήτηση πού θα πάμε, τι θα φάμε κλπ κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα.
Θα ζήσουμε τη μαγεία της βραδύτητας και της πραγματικής ελευθερίας.
Σε συνθήκες απόλυτης κοινοκτημοσύνης.
Πίσω μας οι ξερολιθιές.
Πάνω και κάτω μας το θαλασσί...
Το νησι σε διώχνει από μόνο του αν δεν έχεις καλό χνότο!
Εγωκεντρισμός τέλος.
Βρισκόμαστε στο Λυκαβητό του Αιγαίου.
Εδώ προορισμός γίνεσαι εσύ.
Μέσα μου είμαι σίγουρος πως τούτο το ξερονήσι δεν το διάλεξα εγώ, εκείνο με διάλεξε!
Δυο άγχη μου εξαφανίζονται στις πρώτες θυμωνιές.
Το ρημοκκλήσι καταπίνει τρεις καημούς μου.
Ο δυνατός αέρας μού διώχνει όλες τις σκοτούρες.
Νιώθω καινούργιος.
Είμαι έτοιμος ακόμα και να ξαναερωτευτώ...

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Β’) - Τα γαϊδουράγκαθα...

Εκείνο το νησί μού άρεσε γιατί είχε πολλά γαϊδουράγκαθα!
Έσπαγα με προσοχή τ’ αγκάθια κι έτρωγα το μέσα, την ψίχα...
Μου φαινόντουσαν τόσο νόστιμα... Είχαν μια παράξενη νοστιμάδα, μιαν άγρια μυρουδιά.
Είναι η πρώτη φορά που βρίσκω το θάρρος ν’ αποκαλύψω δημόσια πως τρώω γαϊδουράγκαθα!
Όταν ήμουν μικρότερος φοβόμουν τις όμορφες γυναίκες.
Ο φόβος εκείνος δεν έμοιαζε με το φόβο που ’νιωθα για τους γιατρούς και τους παπάδες.
Όταν εμφανιζόταν παπάς ή γιατρός έκλεινα τα μάτια μου να μην τον δω.
Αλλά με τις ωραίες γυναίκες ήταν διαφορετικά.
Ήθελα να τις βλέπω, όμως μόνο στα μουλωχτά, πίσω απ’ τους πυκνούς θάμνους...
Τα ξαφνικά τρελά γέλια τους ηλέκτριζαν όλο μου το σώμα!
Μάλλον δεν είχε όνομα.
Τη φώναζαν "γύφτισσα".
Αλλά είχε υπέροχα μάτια.
Ήταν η γύφτισσα που τριγύριζε στις παραλιακές καφετέριες και στα μπαρ και πούλαγε γαρδένιες στα ερωτευμένα ζευγάρια.
Κάποιο απόγιομα της έδωσα ένα χαρτί με ζωγραφισμένη μια καρδιά.
Μου το γύρισε την άλλη μέρα διπλωμένο στα δύο. Μέσα του είχε 4-5 τρίχες της κι ένα πατικωμένο λουλούδι.
"Μου πουλάς τα μάτια σου γλύκα;", τη ρώτησα.
"Καλότυχος είσ’ αφέντη μου, δώσε δυο ευρώ να σου πω τη μοίρα σου".
Της έδωσα τα ευρώ και το χέρι μου.
"Αγαπάς ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι. Τα μάτια του αγαπάς. Μα ένα ποτάμι είν’ ανάμεσά σας!".
Κι έβαλε τα γέλια.
- Και ποιο είν’ αυτό το ποτάμι κορίτσι μου;
- Είσ’ αρραβωνιασμένος αφέντη μου!".
Αχ... ποτέ κανένας δεν είν’ αρραβωνιασμένος όταν έχει μπροστά του δυο μάτια σαν και τα δικά σου γυφτοπούλα μου...

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Τώρα γνωρίζουμε και την "πίσω πόρτα" της Δημοκρατίας!

Η Δημοκρατία, τελικά, είναι "πολίτευμα πολυτελείας"!
Για να λειτουργήσει στοιχειωδώς, οι πολίτες πρέπει να’ ναι είτε καλλιεργημένοι είτε στουμπωμένοι!
Σ’ έναν ακαλλιέργητο και οικονομικά ζορισμένο λαό, η δημοκρατούλα δεν φτουράει...
Αν ζούσαμε στην αρχαία Αθήνα, αυτή τη στιγμή δεν θα μαλακιζόμουν στο μπλόγκινγκ και στο φέις.
Σε λίγους μήνες θα γινόταν κλήρωση για τις θέσεις των υπουργών και των στρατηγών του νέου έτους, και θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να εκλεγώ.
Αν αρνιόμουν ή αν ασκούσα ανεπιτυχώς τα πολιτικά μου καθήκοντα θα εισέπραττα τεράστια ντροπή και το σόι μου θα ήταν μιαρό μέχρι 14ης γενεάς...
Οπότε θα το ’χα ρίξει στη μελέτη και στα γυμναστήρια και θα ’ψαχνα να βρω τους καλύτερους δασκάλους για να με προετοιμάσουν κατάλληλα...
Ο νεο-’Ελληνας, αντίθετα, έχει λοβοτομηθεί απ’ τα μικράτα του.
Στο σχολειό τον μαθαίνουν πως ο Μεγαλέξανδρος εκπολίτισε την Αίγυπτο, την Περσία και την Ινδία, πως ο Μεγακωνσταντίνος ήταν άγιος, πως οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου ήταν Έλληνες, πως η Γερμανία έχασε τον παγκόσμιο πόλεμο εξαιτίας της αντίστασης των Ελλήνων κλπ κλπ.
Τις προάλλες τα κουτσόπινα σε μια ταβερνούλα με τον Κώστα τον Αραβανή. 
Στο διπλανό τραπέζι έτρωγαν δυο ωραίοι τύποι που ήξεραν ποιος και σε ποιο λεπτό έβαλε τα γκολ στον αγώνα ΑΕΚ-Παναθηναϊκός τον Δεκέμβρη του 1976, αλλά δεν θυμόντουσαν ποιος ήταν αρχηγός των Ελλήνων στη ναυμαχία της Σαλαμίνας!
Και δεν μας έφτανε που απ’ το σχολειό βγήκαμε όλοι όρθια βόδια, ήρθε καπάκι μετά το ’80 η "ευημερία" των επιδοτήσεων, της λαμογιάς και της φοροφυγής, κι ο νεο-Έλληνας έγινε το τέρας που βλέπουμε γύρω μας.
Κι όταν το πανηγύρι τέλειωσε, ανακάλυψαν οι μισοί Ελληνάρες πως "η Χούντα δεν έπεσε το ’74", ενώ οι άλλοι μισοί εθνόκαυλοι θυμήθηκαν "πόσο καλά περνάγαμε επί Παπαδόπουλου"!
Το κακό με τη Δημοκρατία είναι πως απευθύνεται στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή.
Ας το πούμε μ’ ένα παραδειγματάκι:
Αν δυο άνθρωποι συναντήσουν μια λασπερή λιμνούλα με 10 βατραχάκια, θα πουν "κοίτα μια λίμνη".
Τα βατράχια θα θυμώσουν και θα αντιτείνουν: "δεν είναι λίμνη, είναι το σύμπαν".
Το θέμα θα τεθεί σε ψηφοφορία και η πλειοψηφία, 10 προς 2, θ’ αποφασίσει πως η λίμνη δεν είναι λίμνη αλλά ολόκληρο το σύμπαν!

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Εσείς πόσο καιρό θα "κουβαλάγατε" μια τέτοια γυναίκα;

Δυο μοναχοί Ζεν ήθελαν να περάσουν ένα ποτάμι.
Ξάφνου εμφανίζεται μια νέα και όμορφη κοπέλα και τους παρακάλεσε να την κουβαλήσουν απέναντι διασχίζοντας τα ορμητικά νερά. 
Και οι δυο μοναχοί είχαν πάρει φριχτούς όρκους να μην αγγίξουν ποτέ γυναίκα στη ζωή τους.
Χωρίς να διστάσει, ο πιο ηλικιωμένος μοναχός σήκωσε την κοπέλα, την έβαλε στην πλάτη του και την πέρασε απέναντι.
Τα δυο καλογέρια συνέχισαν το δρόμο τους χωρίς να που κουβέντα.
Τρεις ώρες αργότερα, ο νεαρότερος μοναχός ξέσπασε:
"Είμαστε ή δεν είμαστε μοναχοί; Γιατί γέροντα κουβάλησες αυτή τη γυναίκα;"
Κι ο γέρος μοναχός απάντησε:
"Εγώ την έχω αφήσει εδώ και πολλές ώρες, εσύ γιατί την κουβαλάς ακόμη;"

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Α’) Αμοργός - Η γυναίκα με το κόκκινο γέλιο...

Την έλεγα "γυναίκα με το κόκκινο γέλιο".
Γδυνόταν μπροστά μου ατάραχη, χωρίς αιδώ μα και δίχως αναίδεια...
Σα να μην ήμουν πλάι της εγώ αλλά ο ίσκιος μου.
Με αγνοούσε;
Με ξεχνούσε;
Ποιος ξέρει...
Γδυνόταν...
"Μ’ αγαπάς;", τη ρωτούσα.
"Όχι!"
"Δεν μ’ αγαπάς;"
"Όχι!"
"Θα μ’ αγαπήσεις;"
"Ίσως"
Μια νύχτα θέλησα να της ακουμπήσω τα μάτια της με τα δικά μου.
Ένα σμίξιμο των βλεφαρίδων.
Φρένιασε!
- Τι θες να μου κάνεις;
- Ένα χαδάκι!
- Στα μάτια μου;
- Γιατί όχι;
- Γιατί τα μάτια μου θα τα χαρίσω μόνο σ’ αυτόν που θ’ αγαπήσω!
Φαίνεται πως στα μάτια της θρόνιαζε η τιμή της...
Όμως τα χείλη της ήταν πάντα κατακόκκινα, μέρα και νύχτα.
Δεν ξέβαφαν ποτές.
Ακόμα και το σάλιο της κατακόκκινο ήταν.
Ο δαίμονας κι εγώ...

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Ινδία: η "Χώρα των Αγίων" (Β') - Υπάρχουν και σήμερα Χριστοί-γιόγκι!

Ο γκουρού διάβασε τις σκέψεις μου και με κατσάδιασε:
"Σου μιλάω για πολύ σοβαρά θέματα κι ο νους σου ταξιδεύει αλλού"!
"Τι μπορώ να κάνω μ’ έναν τέτοιο δάσκαλο που μπαίνει και στις πιο μύχιες σκέψεις μου;",  είπα.
"Εσύ μου το ’δωσες αυτό το δικαίωμα", απάντησε, "Αν δεν είναι εντελώς απαραίτητο δεν παραβιάζω το άδυτο του νου των ανθρώπων. Ο άνθρωπος έχει το φυσικό προνόμιο να σκέφτεται κρυφά ό,τι θέλει"...
"Έχεις την άδειά μου δάσκαλε να μπαίνεις όποτε θες στο μυαλό μου"!
Ο γκουρού μας υποφέρει απ’ όλα τα είδη των ασθενειών.
Γιατί εκουσίως παίρνει πάνω του όλες τις αμαρτίες των μαθητών του.
Απαλλάσσει εμάς απ’ το αρνητικό μας κάρμα, αλλά αυτός πληρώνει βαρύ τίμημα.
Η μεταφυσική μέθοδος της μεταφοράς της ασθένειας, σωματικής και ψυχικής, είναι γνωστή σε ελάχιστους και πολύ εξελιγμένους γιόγκι.
Ο Ιησούς, ένας απ’ τους μεγαλύτερους γιόγκι της ιστορίας, έδωσε την ίδια του τη ζωή για τις αμαρτίες του κόσμου.
Υπέστη τον πιο επώδυνο και ταπεινωτικό θάνατο για να πάρει πάνω του τις συνέπειες του κάρμα των άλλων...

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Μια Ελληνίδα νύφη στις Ινδίες....

Πιάνω κουβέντα με τον σερβιτόρο.
Είναι 28 χρονών και δεν έχει πάει ακόμα με γυναίκα.
Δεν παντρεύτηκε ακόμη γιατί η μάνα του απέρριψε όλες τις υποψήφιες νύφες.
Δεν ξέρει το λόγο, αλλά και δεν τον νοιάζει.
Μάλλον έχει να κάνει με τα ωροσκόπια.
Θεωρεί πολύ φυσικό να διαλέξει η μάνα του τη νύφη. Και πιο έμπειρη απ’ αυτόν είναι, κι άλλωστε εκείνη θα ζήσει περισσότερο μαζί της.
Ο ίδιος άντε να βλέπει τη γυναίκα του δυο ώρες τη μέρα...
Στην Ινδία είναι συνηθισμένα δυο φαινόμενα: να πνίγουν τα νεογέννητα θηλυκά και να δηλητηριάζουν τις νύφες για να ξαναπαντρευτεί ο γιος παίρνοντας και δεύτερη προίκα...
Η νύφη κάθε βράδυ πλένει τα πόδια της πεθεράς και κάνει μετάνοια σε κάθε μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας του άντρα της.
Άκουσα για μια Ελληνίδα που παντρεύτηκε έναν Ινδό τη δεκαετία του ’60.
Ήταν υπόδειγμα συζύγου κατά τα ινδικά πρότυπα.
Μόνο σε δυο πράγματα πάτησε πόδι και πέρασε το δικό της.
Βάφτισε τα τρία παιδιά τους χριστιανούς και τους έδωσε τα βασιλικά ονόματα... Φρειδερίκη, Παύλος, Κωνσταντίνος!
Μπροστά στον πεθερό της δεν έβγαζε άχνα!
Μέχρι που ο γέρος κάποια στιγμή αρρώστησε, του ’βαλε θερμόμετρο και προσπαθούσε να του δείξει με τα δάχτυλα τη θερμοκρασία του.
Ο άνθρωπος εκνευρίστηκε και της είπε: «Πες μου επιτέλους πόσο πυρετό έχω!;»
«39!», του είπε.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που η πατριώτισσά μας άνοιξε το στόμα της στον πεθερό της.
Κι από κείνη τη στιγμή δεν το ξανάκλεισε η κάργια...

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Εμείς οι Γιουνάνηδες δεν τον πάμε τον Ισκιντάρ!

Ο Ινδός είναι άχρονος!
Ή, μάλλον, έχει τη δική του αίσθηση του χρόνου...
Το δρομολόγιο του τραίνου είναι προγραμματισμένο για Δευτέρα πρωί, αλλά τελικά η αμαξοστοιχία φεύγει Τρίτη βράδυ.
Κανείς δεν διαμαρτύρεται, όλοι το θεωρούν φυσιολογικότατο...
Στη Βόρεια Ινδία όλοι γνωρίζουν τον Μεγαλέξανδρο.
Ο καθένας έχει να διηγηθεί δυο-τρεις ιστορίες με τον Ισκιντάρ, και όλοι παίρνουν όρκο πως οι πρόγονοί τους ήταν "αρχιστράτηγοι των Γιουνάν"!
Μπορεί οι Αφγανοί-Πακιστανοί-Ινδοί να θαυμάζουν τον Ισκιντάρ (ή Σικαντέρ) και τον μακεδονικό στρατό του, αλλά εμείς οι Έλληνες δεν τον πολυγουστάρουμε!
Μας ισοπέδωσε τη Θήβα, στο τσακ γλύτωσαν η Κόρινθος κι η Σπάρτη, και στο λόφο του Φιλοπάππου εμείς οι Αθηναίοι βλέπουμε ακόμα τα ερείπια της φρουράς του μακεδονικού στρατού κατοχής.
Μας σκότωσαν και τον μεγάλο ρήτορά μας, τον Δημοσθένη, οπότε... έχουμε αρκετές εκκρεμότητες.
Γι’ αυτό και διορθώνω τους φίλους μου Ινδούς: "Ο Ισκιντάρ ήταν Μακεδόνας κι όχι Γιουνάν! Γιουνάνηδες, δηλαδή Ίωνες, ήταν οι Αχαιοί που ανέβηκαν απ’ την Πελοπόννησο στην Αθήνα κι από κει πέρασαν στα παράλια της Μικρασίας"...
Αλλά μια και το ’φερε η κουβέντα στον Μεγαλέξανδρο, που οι ίδιοι οι στρατηγοί του τον έλεγαν "ψυχασθενή", θυμήθηκα μια ιστορία με έναν απ’ τους ναυαρχαίους του, τον Ονησίκριτο.
Ο τυπάς ήταν οπαδός του Διογένη του Κυνικού και, παρά τ’ αξιώματά του, ζούσε ταπεινά και λιτοδίαιτα.
Όταν το στράτευμα έφτασε στην Ταξίλη (στο σημερινό Πακιστάν), ο Κυνικός ναύαρχος συνάντησε μια ομάδα γιόγκι, αυτούς που οι Έλληνες ονόμαζαν "γυμνοσοφιστές".
Οι γιόγκι μόλις τους είπε πως είναι "ξαδελφάκια" με τους Έλληνες Κυνικούς, έβαλαν τα γέλια!
"Αν είναι σαν κι εσένα οι Κυνικοί, δεν θέλουμε να ’χουμε καμιά σχέση μαζί τους!", του είπαν.
"Γιατί το λέτε αυτό ρε παιδιά, τι έχω;", τους ρώτησε.
"Εσύ καημένε είσαι περιφερόμενη χλιδή", του παν οι Ινδοί ασκητές.
Τόσο εντύπωση τους έκανε που ο Ονησίκριτος φορούσε μανδύα, ψηλά πέδιλα και καπέλο για τον καύσωνα...

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Βρήκα τρόπο να μαζέψει φόρους ο Στουρνάρας!

Λοιπόν, οι Ινδοί ανακάλυψαν τον καλύτερο τρόπο έβερ για να παίρνουν πίσω τα δανεικά!
Μόλις ο οφειλέτης καθυστερήσει την πρώτη δόση, αρχίζουν τους εκβιασμούς:
"Φέρε τα χρωστιμέικα γιατί αλλιώς αυτοκτονώ"!
Τ’ ακούει αυτό ο μπατακτσής και τον λούζει κρύος ιδρώτας.
Αν τελικά την κάνει την τρέλα ο δανειστής του, δεν θα ’χει μόνο τη γενική κατακραυγή που θα τον θεωρεί υπεύθυνο.
Το χειρότερο είναι πως θα χαλάσει το κάρμα του και θα χάσει κάθε ελπίδα να δει μιαν άσπρη μέρα.
Οπότε, προτείνω στον Σαμαρά και στον Στουρνάρα ν’ ανέβουν σ’ ένα μπαλκόνι και να μας απειλήσουν με αυτοκτονία αν δεν πληρώσουμε τους φόρους και τις ασφαλιστικές μας εισφορές!
Κι αν δουν πως χεσμένους τους έχουμε, κι αυτούς και το κάρμα μας παρέα, είτε να βουτήξουν είτε να τα μαζεύουν και να φεύγουν....

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Βρήκα ο γύφτος τη γενιά μου!

Στην Ινδία δεν μετράς αν δεν έχεις τον γκουρού σου, έστω κι αν ήρθες για λίγες μόνο μέρες.
Δεν άργησα να βρω τον δικό μου.
Τον λένε σουάμι Μουγκανάντα κι είναι ένας τσίτσιδος σκελετωμένος αναχωρητής με βαθουλωμένα μάγουλα και νεκρά άδεια μάτια.
Περπατάει ολόγυμνος στους δρόμους με το κυπελάκι του ζητιάνου στο χέρι του...
Όταν τον πρωτόδα ήταν χωμένος ανάποδα στην άμμο!
Φαινόταν σαν ένα εξόγκωμα του εδάφους που οι περαστικοί απέφευγαν να πατήσουν...
Περίμενα να ξεθαφτεί και του 'πιασα κουβέντα.
"Ξέρω πως είμαι η τελειότητα", μου λέει, "αλλά δεν πρέπει να το δηλώνω ευθέως! Μόνο να το υπαινίσσομαι. Δικό σας χρέος είναι να το ανακαλύψετε...".
Γνώρισα κι έναν θρησκευόμενο τζαϊνιστή.
Είναι αυστηρά χορτοφάγος και σέβεται κάθε μορφή ζωής.
Σκεπάζει το ποτήρι του με ειδικό δυχτάκι μην τυχόν και πέσει κανένα κουνουπάκι και το καταπιεί άθελά του.
Πριν κοιμηθεί καλύπτει το στόμα του με ειδική γάζα μην καταπιεί καμιά μύγα την ώρα που ροχαλίζει.
Και στην τουαλέτα δεν ρίχνει ποτέ νερό.
Ίσως φοβάται μην πνίξει κανένα ζωύφιο...

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Αν υπήρχαν στην Ελλάδα μαγκούστες δεν θα 'χαμε τόσα "τρωκτικά" και "φίδια"!

Στους δρόμους της Βομβάης χείμαρρος ο κόσμος.
Κινείται νωχελικά ή απλά στέκεται άπραγος όλη μέρα...
Ολόκληρες οικογένειες ζουν στα πεζοδρόμια.
Εκεί μαγειρεύουν, πλένονται, χτενίζονται, κοιμούνται...
Κυριαρχεί παντού μια παράξενη μυρουδιά, ένα μείγμα από κάρι, κρεμμύδια, αρωματικά λιβάνια, λιωμένη άσφαλτο...
Στο εστιατόριο που τρώμε ένας αρουραίος πετάγεται απ' το κλιματιστικό της τραπεζαρίας και φεύγει σφαίρα για τα μαγειρεία.
"Τη μαγκούστα, τη μαγκούστα, φέρτε γρήγορα τη μαγκούστα", φωνάζει ένας σερβιτόρος.
Είναι ένα συμπαθές θηλαστικό που χρησιμοποιούν οι Ινδοί για να τους προστατεύει απ' τα ποντίκια και τα φίδια!
Στο ξενοδοχείο, μόλις πάω να κάτσω στη λεκάνη της τουαλέτες του κοινού μπάνιου, ανοίγει η πόρτα, εμφανίζεται ένας σκελετωμένος μισόγυμνος άντρας μ' ένα καζάνι αχνιστό νερό στο κεφάλι που τ' αναποδογυρίζει στη μπανιέρα.
Φεύγει χωρίς να πει τίποτα...
Γνωρίζω μια Γαλλίδα που μου διηγείται πώς πριν 10 χρόνια της τη σβούριξε να περάσει στην Ινδία απ' το Πακιστάν άφραγκη.
Στα σύνορα οι Ινδοί φρουροί της απαγορεύουν την είσοδο γιατί δεν είχε χαρτιά.
Μόλις τους λέει πως είναι "περιπλανώμενη αναζητήτρια της αλήθειας", την περάσανε στην Ινδία σηκωτή στα χέρια τους.
Λες κι ήταν η Παναγία της Τήνου ένα πράγμα...
Πέρασε κοτσάνι δυο χρονάκια σ' ένα παραμεθόριο χωριό, που οι ντόπιοι μόλις την είδαν ασπροντυμένη με ξέπλεκα καστανά μαλλιά την πέρασαν για Θεά και την κράτησαν μαζί τους μονίμως χωμένη στο λουλουδικό!

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Ινδία: η "Χώρα των Αγίων" (Α') - Τα μαγικά πορτοκάλια!

Η Ινδία ήταν, είναι και θα είναι η "Χώρα των Αγίων"!
Ο Μπάμπα Χάντα είναι ο "Άγιος των Αρωμάτων".
Ξαναζωντανεύει μαραμένα λουλούδια, κάνει έναν άπλυτο άνθρωπο να μυροβλίζει, δίνει άρωμα στο πιο άοσμο χόρτο...
- Σουάμι, βάζετε το Θεό να φτιάχνει αρώματα για να κάνετε εσείς θαύματα?
- Σκοπός μου είναι να δείξω τη δύναμη του Θεού!
- Μα χρειάζεται αποδείξεις ο Θεός?
Λέει πως του πήρε 12 χρόνια για να μάθει την τέχνη να φτιάχνει αρώματα με αστρικό τρόπο.
Νομίζω πως τζάμπα σπατάλησε τόσα χρόνια απ' τη ζωούλα του.
Με λίγα κέρματα αγοράζεις από ένα αρωματοπωλείο ό,τι γουστάρεις...
Λένε πως ο Άγιος μπορεί να φτιάχνει και αντικείμενα απ' το τίποτα.
Του ζήτησα να φτιάξει πορτοκάλια, που 'ναι εκτός εποχής.
Αμέσως, τα μικρά ινδικά ψωμάκια που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι μετατράπηκαν σε λαχταριστά πορτοκάλια!
"Θα με υπνώτισε ο μπαγάσας", σκέφτηκα, "και βλέπω τα ψωμάκια για πορτοκάλια"!
Όμως ένας μαθητής του σουάμι τα έστιψε και μου πρόσφερε μια δροσερότατη πορτοκαλαδίτσα.
Κρίμα που δεν σκέφτηκα να του ζητήσω και λίγο ανθρακικό...

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Αυτή η Ινδία όλο εκπλήξεις είναι!

Με τόση βρόμα που ’χει στην Ινδία πώς να μην γίνει το στομάχι σου σμπαράλια.
Άσε που κυκλοφοράει και μπόλικη ασιατική χολέρα...
Τους κοιτάω που πλένουν τα μαγειρικά τους σκεύη και πίνουν νερό απ’ τα βρομόνερα του Γάγγη κι απορώ πώς ζουν ακόμη τούτοι οι άνθρωποι....
Οι ίδιοι το θεωρούν αυτονόητο πως τα νερά του ιερού ποταμού είναι υγιέστατα!
Αλλά κάπου διάβασα πως το ποτάμι έχει ειδικούς βακτηριοκτόνους μικροοργανισμούς!
Ίσως να τους στέλνει ο Κρίσνα...
Κατεβαίνω στην αγορά να βρω ένα ποτήρι ζεστό γάλα.
Ο Ινδός έμπορος κάθεται σταυροπόδι μπροστά σ’ ένα μεγάλο καζάνι γεμάτο καυτό γάλα.
Το κοιτάω αρκετή ώρα για να βεβαιωθώ πως τούτο το σκουρόχρωμο υγρό είναι όντως γάλα.
Όταν σιγουρεύτηκα, δείχνω το καζάνι και ζητάω ένα ποτήρι.
Ο Ινδός επιμένει ν’ αγοράσω όλο το καζάνι!
Επικαλείται τους άγραφους ινδικούς νόμους σύμφωνα με τους οποίους όταν κάποιος προσηλώσει το βλέμμα του σ’ ένα τρόφιμο, πόσο μάλλον αν το δείξει με το δάχτυλό του, το έχει ήδη μολύνει!
Πλέον κανείς άλλος δεν μπορεί να το καταναλώσει.
Αναγκάζομαι να σεβαστώ τα προαιώνια ινδικά έθιμα.
Πληρώνω όλο το καζάνι 10 ρουπιές αλλά παίρνω μόνο ένα ποτήρι.
Καθώς απομακρύνομαι κοιτάζω κλεφτά πίσω μου και βλέπω τον Ινδό να χύνει καταγής όλο το γάλα που απέμεινε...

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Ινδία σού ’ρχομαι!

Όσο περισσότερο ψάχνω τις θρησκείες τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα πως όλες τους αποτελούν μιαν αυταπάτη!
Πολλοί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να πιστέψουν απόλυτα σε κάτι, έστω κι αν αυτό τους βασανίζει μια ολόκληρη ζωή...
Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κάτι απόλυτα συμπαγές και πάνω κει να θεμελιώσουμε τη ζωή μας.
Θυμάμαι νεότερος που ήθελα πραγματικά να γίνω Χριστιανός.
Τελικά εκεί ήταν το πρόβλημα: πως ήθελα να γίνω κάτι!
Νόμιζα πως θα πεθάνει ο παλιός μου εαυτός και θα ξαναγεννιόμουν.
Αλλά ο παλιός μου εαυτός ούτε πέθανε ούτε ήθελε να πεθάνει.
Απλά μεταμορφώθηκε σ’ έναν ψευτο-χριστιανικό τύπο εαυτού!
Σ’ όλες τις θρησκείες επικρατεί η υποκρισία.
Οι Βουδιστές της Ταϊλάνδης δεν επιτρέπεται να σκοτώνουν ζώα.
Έλα όμως που τους αρέσει και το κρέας...
Γι’ αυτό στα σφαγεία χρησιμοποιούν μουσουλμάνους εργάτες!
Ρίχνουν τα οστρακοειδή ζωντανά στο βραστό νερό.
Κι οι ψαράδες πετούν τα ψάρια ζωντανά στη στεριά.
Δεν τα σκοτώνουν οι ίδιοι... μόνα τους ψοφάνε!
Στ’ απογευματινό τσάι διατύπωσα τις απόψεις μου δημόσια.
Ο Άτζαν μίλησε τελευταίος.
"Θεός είν’ αυτό που μένει όταν κάψεις όλα τ’ άλλα. Καλύτερα να μην έχεις άποψη, για ν’ αποδέχεσαι ό,τι έρχεται χωρίς προκαταλήψεις. Σταμάτα ν’ απολαμβάνεις τις απόψεις σου. Και κράτα μόνο τις απαντήσεις που βρήκες μόνος σου"...
Στα λόγια του δεν έδωσα και πολύ σημασία.
Ήδη το μυαλό μου τρέχει στις Ινδίες....

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Πέφτω σε λάθη, τι έχω πάθει;

Είτε στ’ Αγιονόρος είσαι είτε στο Θιβέτ είτε στα βουδιστικά μοναστήρια της Ταϊλάνδης, τα συμπεράσματα είναι ίδια.
Οι μοναχοί κατασκευάζουν έναν ασφαλή εγωκεντρικό μικρόκοσμο, που τον βαφτίζουν αυτάρεσκα "άγιο" επειδή χιλιάδες αφελείς πιστοί κάνουν μπροστά τους μετάνοιες...
Φτιάχνουν ένα περιβάλλον χωρίς άγχος κι ανταγωνισμό, με όσο το δυνατόν λιγότερους "πειρασμούς", μια ζωή μονότονη μεν αλλά εύκολη.
Τα μοναστήρια όλων των θρησκειών βρωμάνε απ’ το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ ν’ ανεχτώ: την αυτοδικαίωση και την αυταρέσκεια!
Ο Άτζαν λέει το ίδιο που ακούς συχνά απ’ Αγιονορείτες ηγουμένους: "Το μοναστήρι δεν είναι τόπος γι’ αγίους αλλά γι’ αμαρτωλούς".
Τότε γιατί καλοί μου άνθρωποι επιτρέπετε σε κάποιους αφελείς ή επιτήδειους να σας ανυψώνουν σε πρότυπα αρετής;
Γιατί ανέχεστε να σας προσκυνούν, να σας τιμούν, να παίρνουν τα λόγια σας ως "μεγάλες προφητείες" και "θείες συμβουλές";
Αρνούμαι πλέον να τιμώ ανθρώπους που δεν αξίζουν το σεβασμό μου.
Σταματάω να συμμετέχω σ’ ένα ιδιοτελές θέατρο με φερετζέ αγιότητας!
Παύω ν’ ανέχομαι να βαπτίζει ο καθένας την τρέλα του, την τεμπελιά του, την ανασφάλειά του ... "πνευματικότητα", "αγιότητα", "προορατικότητα"!
Δίπλα μου ένας Γάλλος μοναχός μαζεύει δηλητηριώδεις σαρανταποδαρούσες και τις βάζει να τον δαγκώσουν.
Λέει πως "η παρατήρηση του πόνου είναι διαλογισμός"!
Εγώ το λέω ψυχασθένεια...