Ένας Έλληνας στα μοναστήρια της Ρωσίας (Γ' - Βαπτίζεται ο δούλος του θεού... αν είναι ακόμα αβάπτιστος)

 

Η Μονή των Σπηλαίων του Πσκωφ βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Εσθονία. Εξωτερικά μοιάζει με κάστρο. Εσωτερικά, τα πολύχρωμα κτίρια δημιουργούν ένα παραμυθένιο σκηνικό. Όλα μοιάζουν οικεία, σα να σε καλωσορίζουν. Οι τριανταφυλλιές και οι ανθόκηποι μου θυμίζουν τα μοναστήρια ζεν της Ιαπωνίας. 

Επικρατεί απόλυτη τάξη. Καμία σχέση με τα ελληνικά μοναστήρια. Αρκετοί νεαροί μοναχοί σπεύδουν να με υποδεχτούν, με τους κότσους τους, κάποιοι με πιο απείθαρχα μαλλιά, αλλά κι ένας γιγαντόσωμος ηλικιωμένος, που όμως αποπνέει σοφία και αγαθότητα. Όλοι με θεωρούν ευπρόσδεκτο και σχεδόν με παρακαλούν να μείνω κοντά τους "τουλάχιστον μία βδομάδα"...

Βρίσκω κάποιους συνομηλίκους μου, πενήντα πλας. Αυτοί έζησαν τη σοβιετική περίοδο. Εμείς στην Ελλάδα τις δεκαετίες '70 και '80 εκδηλώναμε την επαναστατικότητά μας μέσα από την Αριστερά, τα τραγούδια του Μίκη και τα Αντάρτικα του Τζαβέλα κρασοπίνοντας στα καπηλειά.

Οι νέοι στη Σοβιετική Ένωση έβγαζαν την αντισυστημικότητά τους μέσα από τη θρησκεία αλλά και διάφορα παραθρησκευτικά φαινόμενα. Τα πνευματιστικά τραπεζάκια, όπου γινόταν επίκληση και πρόσκληση πνευμάτων έδινε και έπαιρνε την εποχή εκείνη. Ήταν πολύ της μόδας στον φοιτητόκοσμο.

Επί κομμουνισμού στη Ρωσία ήταν συχνό το φαινόμενο οι γιαγιάδες να βαφτίζουν τα εγγόνια τους κρυφά από τους άθεους γονείς τους. Έτσι, όταν μετά το 1991 οι Ρώσοι αποφάσιζαν να βαπτιστούν, δεν ήξεραν αν είχαν ήδη βαπτιστεί. Οπότε πάντοτε ο ιερέας κατά τη βάπτιση έλεγε... "Βαπτίζεται ο δούλος του θεού τάδε, αν τυγχάνει ακόμα αβάπτιστος"!

Ένας Έλληνας στα μοναστήρια της Ρωσίας (Β' - Δεν μεγάλωσαν όλοι οι μοναχοί σαν τον δικό μας Παϊσιο!)

 

Οι περισσότεροι από μας θεωρούμε πως όσοι γίνονται μοναχοί ανήκουν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες:

- Είναι γκέι.

- Είναι μειωμένων προσόντων και απελπισμένοι απ' τη ζωή.

- Είναι θρησκόληπτοι και φανατικοί.

- Βίωσαν μια ερωτική απογοήτευση και δεν μπορούν να την ξεπεράσουν.

Όσο όμως γνωρίζεις ανθρώπους που επέλεξαν τον μοναχικό βίο, και βλέπεις πως και εμφανίσιμοι είναι και προσόντα έχουν και δεν μεγάλωσαν σαν τον  δικό μας γέροντα Παϊσιο, όπως τουλάχιστον τον παρουσιάζει το γνωστό σήριαλ, αρχίζεις να αναθεωρείς κάποιες απόψεις σου.

Συζητώντας μαζί τους ακούς να λένε για κάποιον "νέο κόσμο" που ανακάλυψαν. Έναν "κόσμο" υπέροχο, ελκυστικό, γεμάτο αγάπη, φως και αποκαλύψεις. Και πως αυτόν τον "κόσμο" δεν τον αλλάζουν με τίποτα.

Και κάθεσαι εσύ ο καημένος παράμερα, ατενίζοντας ένα απέραντο ομοιόμορφο τοπίο, και προβληματίζεσαι. 

Υπάρχει πράγματι αυτός ο "κόσμος"; Μήπως είναι κι αυτός δημιούργημα της φαντασίας τους; Αποτέλεσμα μιας ισχυρής αυθυποβολής;

Κι αν υπάρχει, εγώ γιατί δεν τον βλέπω; Τόσο αόρατος είναι; 

Ας ελπίσω στο τέλος της περιπλάνησής μου στα ρούσικα ασκηταριά να έχω βρει μια απάντηση...

Ένας Έλληνας στα μοναστήρια της Ρωσίας (Α' - Κάποιοι θέλουν να διχάσουν τους ορθόδοξους λαούς)

 

Ζούμε ενδιαφέρουσες εποχές. Η "διεθνής κοινότητα" (έτσι αυτάρεσκα αποκαλεί η Δύση τον εαυτό της) μας πιέζει με κάθε τρόπο να νιώσουμε αηδία, ίσως και μίσος, για κάθε τι ρωσικό. Ίσως σε λίγο να μας απαγορεύσουν να διαβάζουμε Τσέχωφ, Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Ήδη τα μπαλέτα μπολσόι, οι Ρώσοι αθλητές και όλες οι ρώσικες ομάδες τέθηκαν σε απαγόρευση.

Έλα μου όμως που ειδικά ο ελληνικός λαός δεν τσιμπάει. Και ένα μεγάλο ποσοστό του επιμένει να βλέπει τα αυτονόητα. Η Ουκρανία πρέπει να γίνει το μαλακό μαξιλαράκι μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης. Μια γέφυρα φιλίας, ένα πραγματικά αδέσμευτο κράτος, που δεν θα απειλεί κανέναν. Ούτε θα προσφέρει το έδαφός του σε στρατούς που μπορούν να απειλήσουν τους γείτονές του.

Αυτά κάνει πως δεν καταλαβαίνει το ανδρείκελο που κυβερνά την άτυχη και συμπαθή αυτή χώρα.  Οι δε ηγέτες της Δύσης ουσιαστικά προκάλεσαν τη ρωσική εισβολή μη αφήνοντας στον Πούτιν άλλη αξιοπρεπή επιλογή. Θυσιάζουν τον ουκρανικό λαό για να παίξουν τα δικά τους ανόσια γεωπολιτικά παιχνιδάκια.

Εμείς όμως, όπως προανέφερα, δεν υποκύπτουμε στη συστημική προπαγάνδα. Κι ενώ όλες οι δυτικές εταιρίες τρέχουν να φύγουν απ' τη Ρωσία, εμείς αποφασίσαμε τώρα που μπαίνει η Άνοιξη να ταξιδέψουμε στην τεράστια αυτή χώρα και να περιηγηθούμε στα κέντρα του ρούσικου χριστιανικού μοναχισμού.

Ίσως μερικοί καχύποπτοι ισχυριστούν πως μπλοφάρουμε. Πως πήγαμε πολλά χρόνια πριν στα ρώσικα μοναστήρια και τώρα απλώς αναπαράγουμε τις αναμνήσεις μας. Μπορεί και να μην πήγαμε και ποτέ. Και όλα όσα γράφουμε να είναι κατασκευάσματα της δημιουργικής μας φαντασίας.

'Ο,τι και να υποθέσετε ... δίκιο θα έχετε. Άλλωστε αυτό είναι το βασικό γνώρισμα του παρόντος ιστολογίου. Χάνονται τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Τα πάντα μπορεί να έχουν συμβεί και να μην συμβεί. 

Πάμε λοιπόν...

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΙΘ')

 

Η χρήση προφυλακτικού είναι σα να τρως

το σοκολατάκι με το περιτύλιγμα...

Η πολιτική ορθότητα...

 

Δεν μπορείς να θέτεις κανόνες στα πάντα.

Η αυτολογοκρισία είναι σα να σου κόβουν την ανάσα. 

Η πολιτική ορθότητα νεκρώνει τον αυθορμητισμό. 

Σκοτώνει την ίδια τη ζωή... 

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΙΗ')

 

Να φοβάσαι αυτούς

που δεν αμφιβάλλουν για τίποτα!

Αναμνήσεις απ' την "ελληνική νύχτα" (ΣΤ' - Τα "χρυσά μουνιά!")

 

Στις επαρχιακές πόλεις όταν ερχόταν "νέο εμπόρευμα" έπρεπε ν' ακολουθηθεί συγκεκριμένη διαδικασία. Δεν αρκούσε που ξεσκιζόντουσαν όλη νύχτα στην κονσομασιόν και στα τσιφτετέλια. Έπρεπε και τη μέρα να παρελάσουν απ΄την κεντρική πλατεία να τις δει ο κόσμος.

Επόμενο ήταν όλων τα μάτια να στραφούν στη μουνοθύελλα. Κυρίως των νεαρών που ήταν μέσα στην κάβλα. Αλλά το αφεντικό είναι απόλυτο. "Μη δίνετε σημασία στα παιδάκια. Αυτά δεν έχουν ούτε για καφέ!". Οπότε οι τσαπερδόνες λαμβάνουν το μήνυμα κι αρχίζουν... "Σε μας μόνο οι κύριοι αρέσουν, οι άντρες οι ώριμοι, με προσωπικότητα". Δηλαδή οι λεφτάδες...

Το αφεντικό ξέρει τους "άρχοντες" της πόλης και το παίζει ανάλογα. Περνάει τις χορεύτριες απ' τα μαγαζιά τους, τους κολακεύει και δίνουν ραντεβού για το βράδυ... στο "πολιτιστικό κέντρο". 

Βιοτέχνες, χασάπηδες, μανάβηδες, ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ... όλοι σκοτώνονται ποιος θα πρωτοπεριποιηθεί τα κορίτσια, ποιος θα κλέψει την παράσταση και, τελικά, ποιος θα πρωτογαμήσει τις χορεύτριες. Αλλά κυρίως γουστάρουν τη μόστρα. Να κυκλοφορήσουν το μουνάκι, να κάνουν εφέ, ν' ανεβαίνει το πρεστίζ και το ηθικό τους. Μιλάμε για μεγάλα κομπλεξόνια...

Όμως στην κονσομασιόν και στα σκυλάδικα δεν είναι όλα πλακίτσα και τζερτζελές. Γίνονται συχνά άγριες φάσεις. Ακούς τον άλλον να ουρλιάζει ξαφνικά "τι λες μωρή πουτάνα, μισό εκατομμύριο πλέρωσα και θα μ' αφήσεις χαρμάνη?". Πολλοί πελάτες τράβηξαν μαχαίρια και χαράκωσαν κοπέλες που μετά την κονσομασιόν αρνήθηκαν να πάνε μαζί τους στο κρεβάτι. 

Κι οι νόμοι της νύχτας είναι σκληροί. Αν κινδυνέψεις, πρέπει να υπερασπιστείς μόνος τον εαυτό σου. Οι υπόλοιποι δεν μπλέκονται. Και τα όργανα της τάξης κάνουν τα στραβά μάτια...

Πάντως οι περισσότερες είναι αποφασισμένες, αδίστακτες και κυνικές. "Ρε αφεντικό, δείξε μου ποιοι είναι οι φορτωμένοι απόψε για να τους μαδήσω!". Και κονομάνε χοντρά με τον ιδρώτα του μουνιού τους. 

Ξέρουν πως κάθονται πάνω σ' ένα χρυσωρυχείο και το εκμεταλλεύονται δεόντως. Παίρνουν κεφάλια, σε ξετινάζουν στο πι και φι, έχουν στείλει πολύ κόσμο στη φυλακή. Έχω γνωρίσει πολλά τέτοια "χρυσά μουνιά". Απ' τον αφαλό και κάτω... Κάλλας και βάλε!

Τι έμαθα τόσα χρόνια απ' τη ζωή μου... (ΙΖ')

 

Ερωτικός σύντροφος είναι ο άνθρωπος

που διαλέξαμε να μας απογοητεύσει...