Στις φαβέλες του Ρίο (Β’ - Κατευθείαν στο λαιμό!)

Ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε μια φαβέλα γεμάτη με λάσπες και σκουπίδια είναι να βγεις νικητής στη μάχη του δρόμου.

Ο Χουανίτο, απ’ τα ένδεκά του είχε ρίξει ήδη αρκετά μπουνίδια. Και γύριζε πολλές φορές σπίτι του με τη μύτη σπασμένη.

Η μάνα του τον κυνηγούσε γιατί έμπλεκε συνεχώς σε καυγάδες, αλλά κατά βάθος ήταν περήφανη που ο γιόκας της είχε μάθει να καθαρίζει μόνος του τους λογαριασμούς του...

Η αδελφή τού Χουανίτο μάθαινε από νωρίς στην τηλεόραση πως σε αυτό τον κόσμο αξία έχουν μόνο το ξανθό μαλλί και τα σφιχτά κωλομέρια.

Ο Χουανίτο θυμάται την πρώτη φορά που κάπνισε χασίς. Γύρισε σπίτι του με μάτια κόκκινα, στόμα ξερό και μ’ εκείνη την παράξενη αίσθηση πως κάτι σημαντικό πρόκειται να σου αποκαλυφθεί, μια αλήθεια, ένα ταλέντο, ένα γεγονός...

Με την κοκαΐνη ήταν διαφορετικά.

Αισθανόταν ενεργητικός, αποτελεσματικός, είχε ιδέες και κέφι, ποτέ δεν ένιωθε κούραση ούτε νύστα, μέσα σε δυο λεπτά ο κόσμος γινόταν πιο υποφερτός, γεμάτος χρώματα...

Το σπίντμπολ είναι η "ατομική βόμβα" των ναρκωτικών.

Κάτι σα συνδυασμός κοκαΐνης και ηρωίνης.

Το βαράς στο λαιμό και σε πηγαίνει κατευθείαν στην άβυσσο!

Τα δόντια σου καίνε, τα πρόσωπα συμπυκνώνονται μπρος στα μάτια σου...