Δεν ξέρω αν σας το έχω ξαναπεί, αλλά είμαι δυσλεξικός. Αυτό φαίνεται κυρίως στην ανορθογραφία μου και στη μεγάλη δυσκολία να μάθω ξένες γλώσσες.
Παρ' όλ' αυτά το παλεύω. Κι έχω το θράσος να επιχειρώ να μεταφράσω ποιήματα του Μπρεχτ.
Βέβαια, ως μπουκοφσκικός τύπος που είμαι, αναλόγως μεταφράζω και τα μπρεχτικά ποιήματα. Με σοβαρό κίνδυνο να τα παραποιώ κάπως.
Ιδού ένα δείγμα της μετάφρασής μου:
Σαν πεθάνω
ο Διάβολος σε χεζόλακους θα κατεβάσει την ψυχή μου.
Και θα μου δείχνει τις κουράδες στα νερά τους:
τις τσούλες!
Αυτές που όσο ζούσα
γαμούσαν το μυαλό μου...
Μπρεχτ μετέφρασαν παλιότερα σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων όπως ο Μάριος Πλωρίτης κι ο Πέτρος Μάρκαρης.
Καλή μεταφραστική δουλειά έκανε πρόσφατα κι ο Γιώργος Κεντρώτης.
Ας δούμε πως αυτός μετέφρασε το ίδιο ποιηματάκι:
Σε σκατουλόχρωμες, απόβαθες βαλτολιμνούλες
θε να με κατεβάζει ο Διάβολος στα γηρατεία μου
και θα μου δείχνει τα κουφάρια στα νερά: τις τσούλες.
Εκείνες που αδιαλείπτως βολοδέρνουν στα μυαλά μου...
3 σχόλια:
ΑααααΧΑΑΑΑΑΑΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΑΑΧΑΑΑΧΑΑΧΑΑΑΧΑΑΧΑΑΑΑΧΑΑΧΑΑΑΑΑΑΧΑΑΑΑΑΑΑΧΑΑΑΑΑΑΑΧΑΑΧΑΑΑ!ε,εμ..ναι..(ας κάνω μια μεγάαλη προσπάθεια να σταματήσω τα γέλια μου)..που απορώ κι ε γώ η ίδια π ως γελάω έτσι στην κάκιστη ψυχολογική κατάσταση που είμαι ειδικά τον τελευταίο καιρό)....ε,εμ..ναί πο-λύ καλές οι 'μεταφραστικές'απόπειρες και η δική σου και α υτή του κύριου Κεντρώτη μπορώ να πώ..και μη νομίζεις παρ'αυτά ό-λοι μας έχουμε είτε από κάποιες τσούλες (τα αγόρια),είτε από κάποιους μαλάκες (τα κορίτσια)....να...'βολοδέρνουν στα μυαλά μας είτε να γαμάνε το μυαλό μας...έτσι είναι πάντως ο Μπρέχτ (αυτός ο τεράστιος ποιητής?και θεατρικός συγγραφέας που κάποτε είχα την πο-λύ καλή και τεράστια τύχη να δώ ένα από τα πάρα πολλά έργα του στο θέατρο το 'Κύκλο με την κιμωλία'...) έδωσε πιστέυω με πάρα πο-λύ ποιητικό και καλλιτεχνικό τρόπο..το πως 'καταντούν' κάποτε οι 'πεθαμένες'αγάπες μέσα μας...κάποτε μένουν μέσα μας μόνο τα σάπια,απαίσια στην όψη πτώματά τους...που αντικρίζουμε με αδιαφορία,αηδία,ή με οίκτο?...αλλά κάποτε και με πόνο?...μπορεί...μπορεί κάποτε ή να μας πονά (πιο σπανιότερα) ο...θάνατος μιας αγάπης...είτε κάποτε να μας αφήνει αδιάφορους ή να μας προκαλεί οίκτο όταν τη σκεφτόμαστε...ή και να μη μας προκαλεί και απολύτως τίποτε...να υπάρχει ένα κενό μέσα μας...πάντως ωραίο το στοιχάκι δε λέω και μιλάει για κάτι,συνηθισμένο που ό-λοι κάποτε έχουμε νιώσει...αλλά με πο-λύ πιο καλλιτεχνικό τρόπο...καλό μεσημέρι...
Του μοιάζεις λίγο του Μπρεχτ.
Ειδικά στα γυαλάκια..
Αθούλα, πολύ γουστάρω που θεωρείς "καλλιτεχνικό τρόπο" τους χεζόλακους και τις κουράδες...
Μαράκι, αυτός καλέ είναι πολύ πιο όμορφος από μένα!
Δημοσίευση σχολίου