Καταλαβαίνεις πως γέρασες όταν δεν τολμάς να χωρίσεις!

Όταν τη γνώρισα κάτι γκάρηξε μέσα μου.

Φαντάστηκα πως οι μέρες μαζί της θα ’ταν πολύχρωμες κι οι νύχτες πυροτεχνήματα.

Γρήγορα όμως άρχισαν οι "φθορές".

Λίγο οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι, λίγο ο λεκές στη μοκέτα, ήρθαμε και στο λεκέ της ζωής μας. Έτσι συμβαίνει σ’ όσους δεν κάνουν συντήρηση στη ζωή τους....

Κι ο έρωτάς μας έχασε το πορφυρό του χρώμα και πήρε ένα σιέλ ξεθωριασμένο.

Κάνοντας μια αυτοκριτική κατέληξα σε σοβαρά συμπεράσματα.

Όσο ήμουν ελεύθερος ένοιωθα ανεύθυνος, χωρίς σκοπό στη ζωή μου, και στο τακτοποιημένο γραφειάκι μου βασίλευε η μοναξιά.

Όταν έκανα σχέση έγινα βαρετός, ανιαρός, βαριόμουν ακόμη και ν’ αναπνεύσω. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή...

Όταν έχεις σχέση θέλεις να ξενοτσουτσουνιάσεις αλλά ψιλοκολώνεις. Γενικώς σε πιάνει μια μουργέλα. Εκεί που έβγαινες έξω τρεις φορές τη μέρα, τώρα το μόνο που θες είν’ ν’ αράζεις στον καναπέ. Σαν τη λεχώνα.

Κι εκεί που ήσουν ομιλητικός, τώρα προτιμάς τις σιωπές του νεκροταφείου.  

Και στη βραδινή προσευχή, μετά τα "Θεούλη μου φύλαξε εμένα, τους γονείς μου και τη γάτα μου", κάνεις κι ένα τάμα ώστε η δικιά σου ν’ ανοίγει το στοματάκι της μόνο για να σου πάρει καμιά πίπα...

Ψάχνω να βρω τι δεν πήγε καλά και μ’ αυτή τη σχέση.

Ίσως κι εγώ να το είδα κάπως λάθος απ’ την αρχή. 

Σίγουρα αυτό φταίει! 

Ονειρευόμουν μια σχέση του σαββατοκύριακου. Ένα ριπλέι της φοιτητικής μου ζωής. Νόμιζα πως η Γ. ήταν η πηδήχτρω και το πουτανιζόλ που πάντα ονειρευόμουν.

Πως στην τσάντα της θα ’χε το Κάμα-Σούτρα! Αλλά εκείνη είχε μόνο ηρεμιστικά...

Τη φανταζόμουν κουλτουριάρα, που θα συζητούσαμε ως τα ξημερώματα για τις διαφορές του Πλάτωνα με τον Αριστοτέλη. Αλλ’ αυτή ήταν της "γενιάς του Λαζόπουλου"! Μιλάει συνεχώς, έχει άποψη για όλους και για όλα. Κι όταν λέμε "όλα" εννοούμε ό,τι αφορά την κλειδαρότρυπα...

Αλλά κι εκείνη μάλλον έπεσε έξω. Έψαχνε έναν άντρα με διδακτορικό κι ωραίο κώλο. Και βρήκε έναν που ’ταν σα να τον πάτησε τρένο!

Στο κατώφλι των πενήντα δεν έχω πλέον ούτε την αυτοπεποίθηση ούτε τον παλιότερο ενθουσιασμό. Πλέον δεν ξέρω ούτε αν θέλω ούτε αν μπορώ να χωρίσω.

Πριν δέκα χρόνια δεν θα είχα διλήμματα. Θα χώριζα αμέσως, θα ερωτευόμουν το μέλλον, θα ’βγαινα απ’ το κλουβί αποφασισμένος να κατακτήσω τον κόσμο.

Σπεύδω ν’ απομακρύνω απ’ το μυαλό μου τις κακές σκέψεις. Σήμερα κι όλας βροντάω πίσω μου την πόρτα, ρίχνω μια κόντρα ξύρισμα, παίρνω το ντροπαλούτσικο ύφος που αρέσει στις γυναίκες και ξαμολιέμαι για νέες περιπέτειες.

Άλλωστε η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές...