Το 1942, στην καρδιά της Κατοχής, οι Ιταλοί έκαψαν το χωριό μου.
Κι όλες οι οικογένειες ξεχειμώνιασαν σε τσίγκινες παραγκούλες.
Λίγους μήνες αργότερα η Ιταλία παραδόθηκε στους Συμμάχους κι οι Γερμανοί έψαχναν να βρουν Ιταλούς στρατιώτες να τους ξεκάνουν.
Όλοι οι συγχωριανοί μου αποφάσισαν να προστατέψουν τους Ιταλούς (που τους είχαν κάψει) κι ήταν στρατοπευδευμένοι στα γύρω λιβάδια.
Κάθε οικογένεια πήρε όσους Ιταλούς μπορούσε να βιοπορήσει.
Ο μακαρίτης ο παππούς μου, αντάρτης τότε του ΕΛΑΣ, πήρε στην παράγκα του δυο κοκορόφτερους.
Πρώτα έτρωγαν αυτοί και μετά τα παιδιά του.
Κι είχε απαγορεύσει αυστηρά στη γιαγιά μου να τους χρησιμοποιεί για δουλειές.
Ήταν φιλοξενούμενοι και θεωρούνταν πρόσωπα ιερά.
Κι όταν ο πόλεμος τέλειωσε, κι οι Ιταλέζοι έπρεπε να φύγουν, οι χωριανοί μου τους μάζεψαν στην πλατεία, τους μέτρησαν, μην τυχόν λείπει κανείς, και εξέτασαν την κατάστασή τους.
Αλλίμονο στη οικογένεια που ο "Ιταλός της" ήταν καχεκτικός, άρρωστος ή πληγωμένος.
Κι απ' ό,τι μου 'παν οι γεροντότεροι, το τι κλάμα έριξαν οι Ιταλιάνοι τη μέρα που έφευγαν δεν λέγεται...
12 σχόλια:
Aπίστευτη μού φαίνεται αυτή η ιστορία αλλά πολύ συγκινητική
...κλασσική "παλιά" γραφή
;)
όμορφη ιστορία..
την καλησπέρα μου..
Καντούλα, έρχονται σε λίγο και τα "ερωτικά"!
Ίσως όμως με μια νέα προσέγγιση...
Νικολέτα, μόνο που δεν είναι φανταστική...
Καλημέρα και καλή εβδομάδα εύχομαι...
Καλημέρα καλό μου...ε,μια πολύυ όμορφη ιστορία...αλλά...και πολύ λυπηρή?...ίσως...επειδή μας δείχνει πολλά...αλλά νομίζω,ότι ΜΟ-ΝΟ στην Ελλαδίτσα μας γίνονται αυτά τα αλλοπρόσαλα....ΔΕ νομίζω,να έχουν γίνει αλλού (σε χώρα που έχει υποστεί τη θηριωδία των ναζί) α υ τό.....πάντως αυτή η μικρή ιστοριούλα σου αποτελεί πιστέυω ένα πολύυ σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο! φιλιά πολλά...
Αθούλα, είμαστε λαός ικανός για το καλύερο και το χειρότερο!
Αυτό είναι χαρακτηριστικό ανισσόροπων εθνών να ξέρεις.
Και πως να μην είμαστε έθνος ανισόρροπο με τόσους μύθους που δημιουργήσαμε για τον εαυτό μας;
Μια μόνο μικρή φράση αποδίδει σε όλο της το μεγαλείο την τρέλα που μας δέρνει:
"Είμαστε Έλληνες, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και θεό το Γιαχβέ"!
Αλλά ούτε Έλληνες είμαστε, ούτε είχαμε ποτέ μας πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη κι ο Γιαχβέ είναι θεός των Εβραίων.
Αλλά αυτά θα τα αναλύσουμε μια άλλη φορά...
Ο αστός είναι ένα αγρίμι κλεισμένο στους τοίχους κι ως ον εξαναγκασμένα καταθληπτικό, φοβάται το συναίσθημα.. Είναι η πρώτη απόπειρα δημιουργίας του "ανθρώπου-μηχανή", το μοντέλο φυσικά στις μέρες μας είναι εξελιγμένο.. Μηχανικά ζούμε, επικοινωνούμε, ερωτευόμαστε, μην ανταλλάσσοντας μηνύματα μεταξύ μας, ξεχνώντας ουσιαστικά τις απαρχές του ανθρώπου, αντικαθιστώντας μια καθημερινότητα δια μέσω διαδικτύου και τηλεόρασης.. Ως τηλοψίες αρνούμαστε να κυνηγήσουμε τη ζωή και τις αυθεντικές εμπειρίες κι αρκούμαστε σε εικόνες προκάτ, με όλα τους τα λιπαρα και τα συντηριτικά..
Αυτό που κάναν οι παππούδες στην ελλάδα της πείνας και της κατοχής, πήγασε από ανθρώπους που δουλεύαν τη γη, είχαν καθημερινή επαφή με τα ζωντανά, που ως τέτοιοι πονούσαν κι αγαπούσαν..
Τώρα υπάρχουμε, μεταμοντέρνα έρμαια, σκλάβοι μιας πλαστής ατομικότητας..
Κώστας
Ααααααααχαααααααααααχαααααααχα!ε,εμ πέστο ψέμματα βρε μάτια μου...ε,δεν έχεις κι άδικο...δ εν νομίζω,ότι υπάρχει (μάλλον ό χι)ίσως??? πιο...'σαλεμένος','θεότρελλος''ανισσόροπος'λαός σε όλ ο κλη ρη την Ευρώπη? ή και σε ο λό κλη ρη την υφήλιο?? από ε μ άς...χαααααααααχααααααααχα!μιλάμε η..τρέλλα μας είναι παροιμιώδης...η τρέλλα του έλληνα παιδάκι μου δεν συγκρίνεται με τίποτε όμως...φιλάκια....
Κώστα, έπαθα λέμε με την ανάλυσή σου!
Ρε μεγάλε, εσύ είσαι σοφός, φιλόσοφος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Κρίμα να μην είχες γεννηθεί 20 χρόνια νωρίτερα.
Θα ήσουν περιζήτητος γκόμενος...
Αθούλα, είμαστε για γέλια, αλλά κυρίως για κλάματα.
Μη νομίζεις πως τα σημερινά μας χάλια είναι άσχετα με το τεράστιο πρόβλημα ταυτότητας που αντιμετωπίζουμε...
Αλλά μάλλον πρέπει να γράψω νέο ποστάκιον, για να ελαφρώσουμε κάπως το κλίμα...
Ε,εμ καλό μου παιδί ό-λοι μας, ξέρουμε πιστέυω σαν...καλά ελληνόπουλα? που είμαστε (και κάτι παιδάκια σαν εσένα)περισσότερο που είναι λίιγο περισσότερο ή πολύ? περισσότερο 'διαβασμένα'? (ε, εμ ε μάς μας έχουνε πουλήσει πολύυ παραμυθάκι οκ? αρχής γεννομένης από το δημοτικό, και πάει λέγοντας γυμνάσιο,λύκειο και δε συμμαζέυεται περί ιστορίας κλπ,κλπ)πάνω στο θέματα του 'υπαρξιακού'μας προβλήματος ή του προβλήματος με τις...'κρίσεις ταυτότητας'που έχουμε κατά καιρούς?ή μονίμως?(μάλλον μονίμως)σα λαός ότι το..πρόβλημα α υ τό είναι πάααρα πολύ παλιό και φυσικά από αμνημονεύτων ετών οκ? ΔΕΝ είναι καινούριο και ΔΕ 'ξεφύτρωσε'όπως πολλοί ανιστόριτοι,βλάκες,εθνόκαυλοι που λές κι εσύ πιστέυουν τελευταία με το πολύ-κροτο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων,από τις..απειλές των Τούρκων και δ εν ξέρω κι εγώ ποι ών άλλων τέσπα...σαν έθνος έχουμε υπαρξιακό,πρόβλημα και πρόβλημα ταυτότητας πάαααρα πολλά χρόνια και ένας Θεός ξέρει πό-τε θα λυθεί αυτό το πρόβλημα κι αν θα λυθεί ποτέ...καλησπέρες..φιλάκια...
Ε,εμ ναί..μας...βασανίδες δεκαετίες ολόκληρες αυτό το...μείζουν ερώτημα αυτό το..'ποιός είμαι,που πάω,τι κάνω και...π ως το...κάνω'που λένε? ε,αυτό τέσπα...
Ε,σόρρυ μας βασανίζει...
Δημοσίευση σχολίου