Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Ένας ηλίθιος μεγαλοφυής...

Στα στενάκια γύρω απ’ την οδό Αλβαράντο, κοντά στο πάρκο, ζει το αληταριό του Λος Άντζελες.
Μ’ άρεσε να τους κάνω παρέα. Να τους κερνάω μπύρες και ν’ ακούω τις ιστορίες τους.
Αν δεν ζήσεις μαζί τους και δεν περάσεις ένα τουλάχιστον σου-κου στα παλιά κρατητήρια του Λίνκολν Χάιτς, ποτέ δεν θα μάθεις τι θα πει "αμερικάνικο περιθώριο"...
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ούτε καταραμένοι ούτε εγκληματίες.
Απλά, ζήτησαν απ’ τη ζωή τους κάτι την πιο ακατάλληλη ώρα και με τον πιο λανθασμένο τρόπο!
Εδώ θα γνωρίσεις κι όλους τους τύπους των γυναικών.
Δεν είναι πουτάνες ούτε ναρκομανείς.
Οι περισσότερες είναι στρίγκλες, γεμάτες οργή και μίσος, έτοιμες να σε στείλουν μια ώρα αρχύτερα στον τάφο ή στο τρελάδικο.
Μια απ’ αυτές ήταν κι η Μάικα.
Περάσαμε οι δυο μας δύσκολες μέρες κι εξίσου δύσκολες νύχτες...
Καθόμασταν στον καναπέ της και πίναμε από νωρίς τ’ απόγευμα χωρίς να μιλάμε.
Κάποια στιγμή ζαλίστηκα κι έπεσα στο πάτωμα.
Κοίταζα με θαυμασμό τις μακριές γάμπες της, τους λεπτούς αστραγάλους της...
"Ξέρεις κάτι μωρό μου;", της είπα. "Είμαι μια μεγαλοφυΐα αλλά το ξέρω μόνο εγώ!".
"Σήκω από κάτω ρε πανηλίθιε και κάτσε σαν άνθρωπος στον καναπέ!"...

7 σχόλια:

Άθη είπε...

Καλησπέρα καλό μου...ε,..εμ ναί πολύυ ωραίο ποστάκι..γεμάτο εικόνες έχω να πώ...μ'αρέσει η ατμόσφαιρά του που φέρνει κάτι (και μου θυμίζει κάτι από Αμέρικα)που πήγα εκεί πρίν από 20χρόνια...αλλά τα θυμάμαι ό-λα σαν ήταν χτές...ό χι όμως στο Λος Άωτζελες..(ή Λος Άνχελες)?όπως το ονόμαζαν οι..πραγματικοί κάτοικοι της Αμερικής οι ινδιάνοι?..κάποτε..(πριν τους σφάξουν τα..'μπαστάρδια'που πήγαν να κατοικοίσουν εκεί μετά)...πολύυ ωραίο...με ξανάπηγαίνει νοερά εκεί που ήμουν πριν 20χρόνια...και ο διάλογος στο τέλος με την ηρωϊδα σου (που έχει πολύ ωραίο όνομα-πολύυ...παραμυθένιο?ίσως)..βγαλμένο από ένα παλιό παραμύθι θα'λεγε κάποιος...)είναι ό-λα τα λεφτά..ε, ό-λοι μας καλό μου κρύβουμε κάποιο ταλέντο αλλά που όμως το..'γνωρίζουμε' μό-νο εμείς..έτσι είναι..πολύ ωραίο ποστάκι πολύυ όμορφη 'συντροφιά' γι'αυτήν τη μουντή βροχερή νύχτα...φιλάκια..

Μαρία είπε...

πάντως καμιά σχέση με τις παλιές ιστορίες σου στο προηγούμενο ιστολόγιο

Ψονθομφανήχ είπε...

Ώστε Αθούλα γνώρισες από κοντά και τις συμμορίες του Σικάγο!
Μπράβοοοο
και φαινόσουνε ήσυχο κοριτσάκι.

Μαρία, καταλαβαίνω... θες πιο σκληρά!
Χαλάω εγώ χατίρι σε καλούς πελάτες,

BUTTERFLY είπε...

Πολυ γλυκεια και σκληρη συναμα ιστορια! Αυτο ειναι που μου αρεσει στο γραψιμο σου, παιρνεις το πιο σκοτεινο κειμενο και το ντυνεις με σοκολατα...

Ασυλλόγιστη είπε...

πάντως λάιτ η ιστοριούλα σε σχέση με τις παλιές

Χρόνια σε περιμένω είπε...

ναι αλλιώς μάς είχες καλομάθει

Ψονθομφανήχ είπε...

Αααα... ώστε εσείς μου τις τρώτε τις σοκολατίτσες Χριστινούνα!

Με γουστάρετε στο πιο "σκληρό" Σπόρια;