Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Ο "Ερμής του Πραξιτέλους"!

Το απογευματάκι μπεκρομεζεδιάσαμε μ' έναν παλιό φίλο απ' το στρατό.
Και θυμηθήκαμε τα παλιά, τότε, το 1991, που υπηρετούσαμε στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας.
Τα σαββατόβραδα πηδάγαμε τα σύρματα, καβαλάγαμε τις χιλιάρες και βουρ για τ' Αστέρια της Γλυφάδας που τραγούδαγε η Καιτούλα η Γαρμπή.
Εγώ καθόμουν στο πίσω μέρος της σέλας. Ήμουν πάντα ανισόρροπος και δεν το 'χα το δίτροχο.
Αλλά, παρότι μπασμένο, είχα τη γοητεία μου. "Ερμή τσέπης" με φώναζε μια γκομενίτσα, καλή της ώρα...
Επτά αγόρια ήμασταν, τι αγόρια δηλαδή, ολάκεροι άντρες γύρω στα 22.
Θανατηφόρα ερωτεύσιμοι, αλλά δεν το ξέραμε, ή μάλλον το υποψιαζόμασταν αλλά δεν αφήναμε το σαράκι του ναρκισσισμού να μας πάρει από κάτω.
Καυλοράπανα ήμασταν και γουστάραμε χοντρά νταλαβέρια κι άγρια ψηστήρια, κι ούτε απέξω δεν περνάγαμε από ντεκαβλέ μέρη που σύχναζαν πουριτάγκες.
Στα μαγαζιά που πηγαίναμε υπήρχε μια αίσθηση παρανομίας, μια καυλιάρικη προδιάθεση και χαμηλός φωτισμός. 
"Το ημίφως είναι το τσιράκι των δαιμόνων", που λένε κι οι καλογέροι...
Άγουρα ήμασταν ακόμα, αλλά το ερωτικό μας κοντεράκι είχε γράψει τα χιλιομετράκια του.
Είχαμε κάνει και τ' "ανομολόγητά" μας!
Πουρόγριες, τερατολαγνοία, κι άμα λάχαινε δεν λέγαμε "όχι" και στο φωτοστέφανο κανενός Αλκιβιάδη...
Παρθενορραφές δεν ήμασταν, και δεν κωλώναμε πουθενά.
Και τους τσαμπουκάδες μας είχαμε, και στις τουαλέτες στριμώχναμε τα τραβέλια και κάναμε στα γρήγορα κάτι πλακοψώλια ξεγυρισμένα...

4 σχόλια:

Καίτη είπε...

Πολύ μου αρέσουν τα βρώμηκα κείμενα

Άθη είπε...

Εεε,εμ..ναί γειάσας φίλοι...ακόμη μια σελίδα,από την πολύ-τάραχη και συναρπαστική ζωή του αγαπητού Ψόνθο!!...ώρες-ώρες αγαπητέ ξέρεις απορώ...απορώ...πραγματικά ΠΟ-ΤΕ πρόλαβες να τα ζήσεις,ό-λα α υτά..για τί δεν είσαι και κάνας...μαθουσάλας...που λένε...πάνω στο άνθος της ηλικίας σου είσαι ακόμη..(ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΝ Δ ΕΝ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΜΩΣ)...ε,εμ..πιστέυω ότι ε μείς δ εν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε ΑΥΤΗ τη πείρα που έχεις,εσ ύ γενικώς εννοώ ούτε ακόμη και σε 500εκατομμύρια? χρόνια...?(ε,εμ δ εν θα ζούμε ως τότε ούτως ή αλλιώς) αλλά ούτε ακόμη και α ν ζούσαμε 100ζωές...πάντως πο-λύ ωραίο το κείμενο...μου άρεσε...δε λέω...φιλάκια....

Ψονθομφανήχ είπε...

Κορασίδες, μην τρελαθούμε κι όλας!
Όπως έχω ξαναπεί, αυτές οι ιστοριούλες είναι σαν τα έπη του Ομήρου: έχουν έναν αληθινό ιστορικό πυρήνα αλλά πέφτει και η κατάλληλη δοσολογία σαλτσούλας και μύθου, ώστε το ανάγνωσμα ν’ αποκτά ενδιαφέρον και να μην προκαλεί χασμουρητά...

Ανώνυμος είπε...

Κάνατε ζωάρα οι μπατζήδες!...

Κώστας