Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Ζητάω συγγνώμη απ' τις γυναίκες της ζωής μου! (Α') -

Έχετε δίκιο, το ξέρω!
Ήμουν γενναιόδωρος με τους φίλους μου, το σκύλο μου, την ομάδα μου...
Αλλά με σας ήμουν συναισθηματικά μίζερος και τσιφούτης!
Δεν παίρνατε αυτά που ζητάγατε από το σύντροφό σας, και γι' αυτό ζηλεύατε.
Αλλά, σας παρακαλώ, ελάτε και λίγο στη θέση μου: οι κολλητοί, ο μούργος, ο Θρύλος, δεν με γκρινιάζουν, δεν μου ασκούν κριτική, δεν βλέπουν μόνο τα λάθη μου, με αγαπούν χωρίς όρους...
Ναι, δεν το ξέχασα... όταν οδηγούσατε σας έσπαγα τα νεύρα: "πάρε πιο ανοιχτά τη στροφή", "χαμήλωσε ταχύτητα", "συγκεντρώσου", "σταμάτα να κλαις"...
Λάτρευα να σας κυνηγώ, γούσταρα να μου κάνετε κόνξες, να μου το παίζετε μυστηριώδεις!
Αλλά αμέσως μόλις υποκύπτατε στην πολιορκία μου... το χάνατε το παιχνίδι!
Δεν ήθελα αληθινές γυναίκες! Έψαχνα μόνο για ένα έπαθλο, μια κατάκτηση, ένα κύπελλο...
Με φορτώνατε με προσδοκίες που δεν μπορούσα να εκπληρώσω: "αν μ' αγαπάς πραγματικά τότε σίγουρα ξέρεις στ' αλήθεια τι θέλω!".
Ε όχι, γαμώ την πουτάνα μου, δεν ξέρω! Πού να ξέρω τι σκατά έχετε στο μυαλό σας?
Με κατηγορείτε πως είμαι ένα "βαμπίρ". Πως θέλω να παίρνω μόνο από μια σχέση χωρίς να δίνω τίποτα, πως η καρδιά μου είναι ένα άδειο βαρέλι που προσπαθώ απεγνωσμένα να γεμίσω. Πως σας "ρουφάω" το αίμα, βλέπω τις σχέσεις μου μαζί σας σαν "επιδέσμους" για τα δικά μου προβλήματα, πως οι εμπειρίες του παρελθόντος με κάνουν συναισθηματικά ανάπηρο...
Σας το ξαναλέω: όλ' αυτά είναι γυναικείες υπερβολές! 
Απλά, σας αγαπούσα με τον δικό μου τρόπο κι όχι όπως εσείς θέλατε! Ο καθένας αγαπά με τον δικό του τρόπο. Ο δικός μου δεν είναι χειρότερος απ' τον δικό σας. Απλά είναι διαφορετικός...

8 σχόλια:

Άθη είπε...

Εεε,εμ..ναί καλησπέρες..αγαπητέ και φίλοι...ε,....ένας χείμαρρος...έχω μείνει ά φωνη έχω,να πώ...(βρε ούτε η απολογία του Σωκράτη στους Αθηναίους δ εν ήταν τόοοσο καλή λέμεεε)!!!το έχεις πάντως βρε μπαγάσα το ρητορικό...ε,εμ..ναί α φού έχεις και το κουράγιο να ζητάς και συγνώμη,και να απολογείσαι ίσως? για τα όποια λάθη σου,στις γυναίκες της ζωής σου...πάλι καλά...αφού μπορεί να αισθάνεσαι κάποτε,έστω και α υτές τις στιγμιαίες τύψεις?...κάποτε...ε,εμ...καλό μου έτσι είναι...καμιά φορά α υτός που έχουμε δίπλα μας,μπορεί να μας α γαπά...αλλά εμ είς να μ η το καταλαβαίνουμε (ή να μ η θέλουμε να το καταλάβουμε?)μπορεί..ε,η αγάπη και ο έρωτας έχουν ε γω ϊσμούς,κακίες,ελλατώματα (ο έρωτας ειδικά άστα να πάνε)..η αγ άπη ζητά πολλάαα..και θέλει τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης..και..αρ...χ...δια..γιανά αγαπήσεις πραγματικά,τίμια,αληθινά και όχ ι ηλίθια,χαζά...σαν ανώριμο παιδάκι...που πειραματίζεται απλώς και δ εν ξέρει,τι θέλει..από τη ζωή του και γενικώς...η αγάπη θέλει θυσίες..μεγάλες...τεράστιες...θέλει να της δίνεις συνέχεις..ζητάει,ζητάει..συνέχεια.έτσι είναι...πάντως ντάξει νομίζω είσαι σε καλό δρόμο έχω να πώ!!βελτιώνεσαι χοοοοοοοοχοοοοχοοοχοοχοοοοοοοοοο!!καλησπέρες..

Καίτη είπε...

εγώ πάλι νομίζω πως δεν έχεις μετανιώσει για τίποτα!
πάλι στις γυναίκες ρίχνεις τις περισσότερες ευθύνες, αυτό δείχνει και η γουρουνίσια φώτο

Ψονθομφανήχ είπε...

Αθούλα, έχει κάμποσες ακόμα συνέχεις η "απολογία του Σωκράτη"!

Καιτούλα, μπορεί να μετανιώσαμε για κάποια πράγματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αρχίσαμε και να συμπαθούμε τις γυναίκες...

marilia είπε...

Μερικές φορές απορώ: όλα αυτά εσύ, βρε παιδί μου; τςτςτς

(σχόλιο αυτή την ώρα για να δεις πως είμαι καλό κορίτσι)

Ψονθομφανήχ είπε...

τα "καλά" κορίτσια τέτοια ώρα είναι στα παπλωματάκια τους!

έχει και συνέχεια η "απολογία" είπαμε!
ακόμα δεν είδες τίποτα

marilia είπε...

Μα, εκεί ήμουν -και είμαι. Απλά... ξελαγούμιασα τα χεράκια μου και... μπλίκι μπλίκι... σου 'γραψα!
Σήμερα δε μιλάω, οπότε... μόνο γράφω. :( Και πολύ φοβούμαι πως και αύριο, ίδια ώρα, θα σου αφήνω σχόλιο. :(:(:(:(:(

akrat είπε...

υπάρχει καμμιά που δεν διαβάζει το μπλογκ να της μεταφέρω τις συγνώμες σου??

θα την αφήκω να κλαύσει εις τον ώμο μου ...

αν επιτρέπεται φυσικά

Ψονθομφανήχ είπε...

Σνουπίτσα, αυτό το "μπλίκι-μπλίκι με τα χεράκια" κρύβει και κάποιο σεξουαλικό υπονούμενο;
Ναι... θα μου αφήνεις μεταμεσονύχτια σχόλια μόλις θα τελειώνεις το τσατ με τους άλλους...

Ακράτιε, έχω ξεπεράσει τη μικροαστική εμμονή της κτητικότητας γενικώς!
Και οι γυναίκες πρέπει να κάνουν έναν γύρο στην παρέα... όπως ο λουλάς!