Στο Βαρδάρη νιώθω σα στο σπίτι μου! (Αφιερωμένο στην "Κολλητούλα")

Κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στη Σαλονίκη, δε χάνω την ευκαιρία να συναναστραφώ με το αληταριό της πλατείας Δικαστηρίων και της Χαλκέων.

Το τσιγάρο να κρέμεται απ΄το στόμα, μάγκικα, κολλημένο στο κάτω χείλος...

Τριγυρίζω στα στέκια των πουτάνων, των τραβεστί, των πούστηδων.

Ίδια αίσθηση, ίδια γεύση, ίδια μπόχα με τους "υπόνομους" της Αθήνας και του Περαία.

Περνάω έξω απ’ τη Θεολογική και πιάνω κουβέντα με ένα γεροντίδιο.

Θυμάται πως παλιά, σε τούτο δω το σημείο ήταν το γήπεδο του ΠΑΟΚ.

Δίπλα, το εβραίικο νεκροταφείο και παρακεί το γήπεδο του Ηρακλή.

Μου λέει πως στο σημείο που σήμερα είναι το Καυτατζόγλειο Στάδιο, είναι θαμμένα τα θύματα των ταγματασφαλιτών του 1944...

Μιλάμε και για ποδόσφαιρο. Κυριαρχεί πάντα το αίσθημα της αδικίας, πως "η Αθήνα μάς κλέβει το όνειρο".

Το αφήνω να περάσει ασχολίαστο. Είναι ένας απ’ τους ακλόνητους "μύθους" της πόλης και δεν έχει νόημα να το αναλύσεις...

Μεταπολεμικά, ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος δεν έπιανε μόνο στον Πειραιά. Ερχόταν κι εδώ, στη Σαλονίκη.

Η πιτσιρικαρία έτρεχε να ζητιανέψει ένα ντόλαρ ή, έστω, έναν στρόγγυλο λουκουμά με την τρύπα στη μέση. Κάποια αλάνια εξασφάλιζαν και κανένα pall-mall.

Τα μπουρδελάκια κοντά στο λιμάνι και τα μπαρ στην οδό Μητροπόλεως (τη "Σαλονικιώτικη Τρούμπα") γέμιζαν με ναυτάκια...

Σήμερα η Σαλονίκη, σαν την Αθήνα, έγινε "χυλός".

Κάποτε ο ΠΑΟΚ κι ο Θρύλος ήταν ομάδες της εργατικής τάξης.

Ο Άρης δεν υπήρξε ποτέ πραγματική θρησκεία. 

Εκπροσωπούσε τους παλιούς αστούς της πόλης που δεν είδαν με καλό μάτι τους νεοφερμένους Μικρασιάτες και Πόντιους. Πολλοί παράγοντες του ΑΡΗ διατηρούσαν στενές σχέσης με τη κωνσταντινική Δεξιά και ορισμένοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές. Κατά μια εκδοχή, για το λόγο αυτό ονομάστηκαν "σκουλήκια"!

Ο Ηρακλείς ίσως και να 'ναι ο "Πανιώνιος της Σαλονίκης".

Μοιάζει περισσότερο με το παλιό "ΚΚΕ εσωτερικού".

Η ομάδα αυτή είχε πάντα πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την ελληνική Αριστερά: απαίσια καθοδήγηση, πολλές χαμένες ευκαιρίες, συχνούς ξυλοδαρμούς απ' τους αντίπαλους!

Ακόμα και τα τζόβενα του Μακεδονικού, σαν έχανε η ομάδα τους, για να ξεδώσουν, έλεγαν: "πάμε στο Καυτατζόγλειο να δείρουμε τις κωλόγριες, να εκτονωθούμε"...