Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Ωδή σ' έναν φοιτητικό έρωτα...

Αμφιθέατρο Νομικής
δεκαετία του ογδόντα.
"Όμορφα που 'ναι τα μάτια σου!", μού 'πες.
Με ξάφνιασες.
Έκτοτε σε κατάπιε η γη...

Κάτω η πόλη
ξυπνάει τη νύχτα.
Δρόμοι σα φίδια.
Κι εσύ ούτε που μ' άγγιξες!

Όσες φορές σε περίμενα, άργησα.
Ο τοίχος που σκαρφάλωνα 
ήταν γεμάτος καρπουζόφλουδες.
Περαστικοί παίζαν πάνω μου
βελάκια και στόχους...

Τις γλυκές νύχτες στα μπαρ τριγυρίζω
φορώντας ένα πουκάμισο από ελαφρύ σκοτάδι
φτηνό άρωμα πόρνης ανασαίνοντας
- λόγω αγνείας ή άγνοιας? Δεν ξέρω! -

Μακρύ το ταξίδι,
η μοναξιά κομματιάζει τη νύχτα
κι εγώ βολοδέρνω
σαν τον παρανοϊκό που ερωτεύτηκε 
το τελευταίο αδέσποτο ψαλίδι....

Τα πιο ωραία πράγματα
είν' όσα δεν αγγίξαμε!
Ξοφλημένες ανάγκες και πουτάνες ιδέες
πουδράρονται παρέα σε τουαλέτες επαρχιακής ντίσκο.
Απ' τα κοινά κουράστηκα τα χάδια
το πύρινο να τυλιχτεί ζητά η σάρκα μου 
κορμί σου.

Η ζωή βουλιάζει σ' υποκλίσεις και μετάνοιες.
Κάτω απ' τα πόδια μου
έχιδνες αναδεύουν.
Η θαμπή μορφή σου κουτσαίνοντας έρχεται
- ξεβαμμένο κοκκινάδι του ήλιου
ψάχνει ύφαλο να ναυαγήσει -

Ο θυμός των γλάρων
ανυπόταχτο πέταγμα.
Κανείς δεν φυλάκισε 
των πουλιών την ελπίδα.

Θα σε περιμένω!
Θα γίνω στάσιμο νερό,
θ' αργοκυλώ σταλιά-σταλιά στο πουθενά
σκοτώνοντας ένα-ένα τα όνειρά μου.

(Θα σε βρω πουτανάκι,
πού θα μου πας?)

9 σχόλια:

Μαρία είπε...

Μα δεν ντρέπεσαι καθόλου?
Αυτή θα είναι τώρα μια 50άρα κυρία
με παιδιά στο πανεπιστήμιο.
Κι εσύ τι λες πουτανάκι?

Ψονθομφανήχ είπε...

Ωχ, αυτό δεν το είχα σκεφτεί!
Λες να ’χει πατσουρέψει κι όλας;
Αλλα, όπως λέει κι η ωδή...
Τα πιο ωραία πράγματα
είν' όσα δεν αγγίξαμε!

Άθη είπε...

Καλημέρες καλό μου..και μα τ ι ωραίο??? πο-λύυ ωραίο...(όπως και πάντα φυσικά είναι τα γραπτά σου)...ε,εμ..ειδικά α υτό το...'το πιο ωραία πράγματα είν'όσα δ εν αγγίξαμε'...τι ωραίο..πέστο ψέμματα!!...έτσι είναι...ή/και μάλλον ε γώ θα πρόσθετα-'τα πιο όμορφα πράγματα είναι α υτά που δ εν μπορέσαμε ή που δ εν θα μπορέσουμε πο-τέ να έχουμε δικά μας'...ε,εμ..μη ν είσαι και τόσο σίγουρος καλό μου ότι..θα το βρείς το...'πουτανάκι' όπως αποκαλείς τον παλιό φοιτητικό σου έρωτα!!καμιά φορά όταν θέλουμε,επιδιώκουμε,ή προσπαθούμε όσο δεν γίνεται γιανά έρθει κάτι,σε ε μάς ή γιανά το βρούμε α υτό το κάτι εννοώ ή γιανά το κάνουμε 'δικό μας' τέσπα..ε,ό-λο το σύμπαν,η τύχη μας,??ο Θεός???...και δ εν ξέρω, πο ι ός άλλος τέσπα 'συνομωτούν' γιανά μ ην γίνει α υτό ίσως και πο-τέ....(άκου που σου λέω...στο λέω από πρωσοπική πείρα!!!!)...36χρόνων πάνω σ'αυτο τον πλανήτη που λέγεται γή...τόσο είναι η ζωή μου εδώ πάνω!!! 36χρόνια......καλημέρες...και όντως 'τα πιο ωραία πράματα είν'α υτά που δ εν αγγίξαμε..'ή που πο-τέ δ εν θα αγγίξουμε?...μπορεί...χαιρετώ...

Ψονθομφανήχ είπε...

Έχεις δίκιο Αθούλα! Ό,τι κυνηγάς δύσκολα το πιάνεις. Κι αν το πιάσεις ξενερώνεις γρήγορα και το πετάς..

Ανώνυμος είπε...

Το πουτανάκι, έχει γίνει πια κυρία με τα όλα της: με άντρα φραγκάτο, παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο, κομμωτήρια - γυμναστήρια, κλπ... Δηλαδή πόρνη πολυτελείας...

ΟΡΕΙΝΟΣ

Ψόνθο είπε...

Δηλαδή αναβαθμίστηκε το πουτανάκι...

BUTTERFLY είπε...

Θα παραβλεψω την παρενθεση και θα σου πω ξανα ποσο μου αρεσει ο ποιητικος σου λογος!
Θα πω επισης πως σε διακατεχει μια ανασφαλεια οταν ανοιγεις τα σωψυχα σου, για αυτο παντα φροντιζεις να τα εκχυδαϊζεις εστω και με χιουμορ...
Αλλα εμεις διαβαζουμε μεσα απο τις γραμμες με την -υπαρκτη-ψυχη μας...

Ψονθομφανήχ είπε...

Θα έλεγα καλύτερα πως διαβάζεις μέσα απ' τις ρωγμές μου...

Ανώνυμος είπε...

ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΖΗΤΑΣ ,ΣΕ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕΙ.ΚΑΚΟ ΑΥΤΟ.ΟΣΟΙ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΤΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΣΤΟ ΤΩΡΑ Ή ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ