Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Η Άθη η Ρεμπέτισσα με τους μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη!


Η ζωή στην Αθήνα επί Κατοχής δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Κι όταν άρχισαν να την κυνηγούν θεοί και δαίμονες, ταγματασφαλίτες και γερμανοτσολιάδες, η Αθούλα το πήρε απόφαση. Έφυγε για το βουνό. Στην αρχή ως απλή κλαρίτισσα και μετά δίπλα στον καπετάν-Άρη, τον Βελουχιώτη.
Το φυσικό τοπίο, οι ατμοσφαιρικές καταστάσεις, η χλωρίδα κι η πανίδα των βουνών, οι ανοιχτοί ορίζοντες, όλ' αυτά συγκινούσαν την Άθη που γεννήθηκε καλλιτεχνική φύση.
Όμως υπήρχε ένα προβληματάκι. Η Άθη ήταν ρεμπέτισσα, και το ρεμπέτικο ήταν μουσικό είδος καταδικασμένο από το Κόμμα. Οι διανοούμενοι αντάρτες το σιχαίνονταν κι οι αγρότες-κτηνοτρόφοι δεν το καταλάβαιναν.
Οι πολυήμερες αντάρτικες πορείες χρειάζονταν τραγούδια βροντερά, με ρυθμό εμβατηρίου. Οι μεγάλες μάχες έπρεπε να υμνηθούν αλλά με μουσικές δανεισμένες από τραγούδια του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Και το ρεμπέτικο ήταν δημιούργημα του λούμπεν προλεταριάτου...
Η πρώτη μάχη που συμμετείχε η Άθη η Ρεμπέτισσα ήταν στις 18 Δεκέμβρη του 1942, στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας.
Ένα ιταλικό σύνταγμα ξεκίνησε απ' το Καρπενήσι για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Κοντά στο Μικρό Χωριό οι ΕΛΑΣίτες έστησαν ενέδρα κι αποδεκάτισαν την ιταλική εμπροσθοφυλακή.
Εκεί η Άθη γνώρισε και τον παππού του Ψόνθω. Αλλά δεν τον πολυκαταλάβαινε. Μιλούσε μια περίεργη διάλεκτο χωρίς φωνήεντα!
Ο καημενούλης ο Ψόνθω! Τα τελευταία χρόνια δεν πολυπηγαίνει στα ευρυτανικά λημέρια του. Έχουν ανοίξει παντού δρόμους, κι αν χρειαστεί να κάνουμε κανένα αντάρτικο θα ζοριστούμε πολύ, λέει...
Πάντως, τη μάχη του Μικρού Χωριού η Άθη την τίμησε γράφοντας ένα τραγουδάκι:
Το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει,
ο Άρης κάνει πόλεμο μ' αντάρτες παλικάρια.
Έλα βρε άπιστε Ιταλέ, μαζί να μετρηθούμε
δεν έχεις γέρους κι άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάξεις
έχεις μπροστά σου σήμερα τ' αντάρτικο του Άρη
που γρήγορος σαν αητός, σαν το γοργό τ' αγέρι
προδότες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι.
Βέβαια, ο Άρης κάθε άλλο παρά "άνεμος" ήταν! Χοντρός και δυσκίνητος ήταν, αλλά δεν το κάνουμε και θέμα...
Το Μάη του '43 ιδρύθηκε και το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ με τρεις ηγέτες: το Στέφανο Σαράφη, ως στρατιωτικό διοικητή, τον πρωτο-καπετάνιο Άρη Βελουχιώτη και τον Ανδρέα Τζίμα, γνωστό ως Σαμαρινιώτη, για  πολιτικό καθοδηγητή.
Η Αθούλα τους αφιέρωσε ένα ακόμα τραγούδι της:
Σαν ατσάλινο τείχος που αλύγιστο ορμάει
στα πεδία των τίμιων αγώνων
με αρχηγούς τον Σαμαρνιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη
που 'ναι οι μάνες του Λαϊκού Στρατού
Δίχως τανκς αεροπλάνα
μόνο φλόγα για Ελλάδα
ούτε αφεντικά και θρόνους
μόνο δόξα από προγόνους.

9 σχόλια:

Μαρία είπε...

Μα είχες πει στο προηγούμενο ποστ πως την Άθη την είχαν κρεμάσει οι ταγματασφαλίτες

Ψονθομφανήχ είπε...

Θα την "πεθάνουμε" πολλές φορές ακόμα την Άθη, Μαράκι.
Είναι δεκάψυχο αυτό το κορίτισι...

Άθη είπε...

Ε,εχμ...καλημέρες...πολύ ωραίο το ποστάκι καλό μου, όπως και πάντα άλλωστε...χοοοοοοοοχοοοοχοοοοχο!γέλασα δε λέω....αλλά...ντάξει...όσο για το αν έχω δέκα ψυχές ή όχι...μάλλον όχι θα'λεγα...μία έχω κι α υτή βασανισμένη και πονεμένη.....(και πολύ μάλιστα)...ε,εμ....τι να κάνουμε....έτσι είναι η ζωή....καλημέρες...

Ανώνυμος είπε...

Πέρασε κι απ τα λημέρια μας η Άθη... Μπράβο! Μέρος του ατσάλινου τείχους κι αυτή..

ΟΡΕΙΝΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Και μια λεπτομέρεια για το τραγούδι. Μετά την "αποχώρηση" Άρη, μπήκε το όνομα του Καραγιώργη, ο οποίος "αποχώρησε" αργότερα κι αυτός με τη σειρά του...

Ψονθομφανήχ είπε...

Ορεινέ, η Αθούλα πέρασε απ’ τα λημέρια μας.
Εσύ πέρασες απ’ τα δικά της λημέρια;
http://mikriahtida.wordpress.com/

Ανώνυμε, ειλικρινά δεν το ήξερα ότι το τραγούδι έπεσε θύμα συνεχούς κοπτορραπτικής!

Αθούλα, πολύ χαρήκαμε που ξανάγινες Μικρή Αχτίδα!
Καμιά σχέση βέβαια με ρεμπέτισσες και μπαρουτοκαπνισμένες αντάρτισσες...

Άθη είπε...

Εεε,εμ..ευχαριστώ καλέ μου..αλλά η Μικρή αχτίδα..είναι λίγο στενοχωρημένη...κι έχει..χάσει λίγο από το φως της...επειδή..έχασε τους καλύτερους διαδυκτιακούς της φίλους...ελπίζει όμως να ξανά-ρθουν στο μπλογκάκι της και να ξανά-ομορφύνουν με τη παρουσία τους το σπιτάκι της...όπως και παλιά...

Ψόνθο είπε...

Aθουλιό, οι μπλογκό-φιλοι χάθηκαν εδώ και χρόνια!
Τους πάτησε το τρίνο του φέισ-μπουκ!
Εκεί, μ’ ένα λάικ καθάρισες.
Σιγά μην κάτσεις να διαβάσεις κατεβατούρες...

Άθη είπε...

Εεε,εμ....αυτά κάνει το γαμώ-φατσομπούκι καλό μου...κάποιοι κατάλαβαν ε υτυχώς νωρίς τη μαλακία του φατσομπουκιού...και ε υ τυχώς το κόψανε νωρίς...μεγαλύτερη μαλακία από το κωλό-φατσομπούκι δ εν νομίζω,να έχει υπάρξει στον κόσμο...ακόμη μεγαλύτερη κα ι από τα μπλόγκς...τα μπλόγκς τουλάχιστον ΔΕΝ είναι και τόοοσο επικύνδυνα, όσο το γαμώ-φατσομπούκι...εκεί ο μό-νος ίσως κίνδυνος που διατρέχεις είναι ίσως το να βρείς το μπελά σου από καμία τρελλή/ή κάναν τρελλό που μπορεί να έρχεται και να σου γράφει τις μαλακίες του αιώνα,/ή να σε βρίζει αλλά ως εκεί...του πατάς ένα σβήσιμο στα σχόλιά του...ή βάζεις μια αυστηρή υποβολή σχολίου..και τέλειωσες...στο φατσομπούκι όμως είναι αλλιώς..το φατσομπούκι είναι πιο ΄ύπουλο' ας το πως έτσι δ εν μπορείς να καταλάβεις και τόσο καλά τις..'προθέσεις' αυτού που σου μιλάει...και φυσικά πολλοί την έχουν πατήσει και έχουν χάσει ακόμη και τη ζωούλα,τους την ίδια..πάντως εγώ προτιμώ τις...΄κατεβατούρες'που λες καλό μου από τα λάικς...προτιμώ να μου το...'αναπτύσει' κάποιος το θεματάκι...σε βάθος και να κάθομαι να διαβάζω τα κατεβατά του...(με τα εσώψυχά του..)από το να κάνω ένα λάικ και να τελιώνω...και μ η ξεχνάμε ότι υπάρχουν ακόμη πολλοίιιι που επιμένουν στα μπλόγκς.....καλημέρες...τα δικά μου βέβαια..τελευταία..δ εν έχουν και τόοοση κίνηση όπως παλιά αλλά..ντάξει...