Η Άθη η Ρεμπέτισσα στη μάχη των Δεκεμβριανών...

Το Δεκέμβρη του '44 οι λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και του Περαία ξαναμπήκαν στη μάχη. Αυτή τη φορά ενάντια στους Άγγλους, στους ταγματασφαλίτες και στους 6.000 άντρες του τακτικού "εθνικού" στρατού.

Το αίμα της Άθης της Ρεμπέτισσας έβραζε κι έτσι χώθηκε απ' την πρώτη στιγμή στην αντάρα και στον κουρνιαχτό.

Πολεμούσε δίπλα σε μια νεαρή κι άγνωστη τότε τραγουδίστρια απ' την Εύβοια, τη Σωτηρία Μπέλλου. Είχαν γνωριστεί επί Κατοχής πουλώντας τον παράνομο Ριζοσπάστη. Πέρασαν μαζί και κάποια φεγγάρια απ' τα μπουντρούμια της οδού Μέρλιν.

Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη σχεδόν ολόκληρη η Αθήνα είχε περάσει στα χέρια του ΕΛΑΣ. Οι κυβερνητικοί έλεγχαν μόνο την πλατεία Συντάγματος και κάποια κρατικά κτίρια. 

Όμως οι Εγγλέζοι αποβίβασαν στον Πειραιά αποικιακά στρατεύματα, κάτι μαυριδερούς Ινδούς, και σε λίγες μέρες απέκτησαν δεκαπλάσια δύναμη πυρός.

Σε μια μάχη κοντά στην Ομόνοια, Πειραιώς και Βούλγαρη γωνία, ένας εγγλέζικος όλμος έσκασε σχεδόν δίπλα στα δυο κορίτσια. 

Η Μπέλλου τραυματίστηκε απ' τα θραύσματα στο χέρι. Η Αθούλα τη γλίτωσε, αλλά πανικόβλητη άφησε το οδόφραγμα κι έπεσε στα χέρια των εχθρών.

Μαζί με χιλιάδες ακόμα αιχμαλώτους μεταφέρθηκε πρώτα στο Γουδί, μετά στου Χασάνι (έτσι λεγόταν τότε η μετέπειτα περιοχή του αεροδρομίου Ελληνικού), κι από κει με πλοίο μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο, στην Ελ Ντάπα, 150 χιλιόμετρα απ' την Αλεξάνδρεια.

Στην Ελ Ντάπα στιβάχτηκαν σε τεράστια συρμάτινα κλουβιά κάτω απ' τον καυτό ήλιο της ερήμου, μαζί με άλλους αιχμάλωτους πολέμου, Γερμανούς κ.λπ. Για να τους ξεχωρίζουν, οι Εγγλέζοι έντυσαν τους Έλληνες με μια πουκαμίσα που στην πλάτη ήταν ραμμένο ένα τρίγωνο, η λεγόμενη "στάμπα".

Εκεί η Άθη έγραψε το γνωστό τραγούδι που ακούτε στο βιντεάκι που ακολουθεί.

Κι εκεί έμαθε την ήττα των ΕΛΑΣιτών στη μάχη της Αθήνας, οπότε έκαστε κι έγραψε ένα τραγούδι:

Μας πήραν την Αθήνα μόνο για ένα μήνα,

του Σκόμπι τα κανόνια γκρεμίσαν τα Κουπόνια.

Βόμβες βροχή στου Γκύζη, κι εμείς στο μετερίζι.

Μαύροι πατούν τη γη μας, κράτα Καισαριανή μας.

Μάχονται σα λιοντάρια στα Εξάρχεια παλικάρια.

Τρέξτε καπεταναίοι, απ' τα βουνά γενναίοι.

Οι Άγγλοι θα νικήσουν όταν οι μαύροι ασπρίσουν...

Οι καπετάνιοι δεν κατέβηκαν στην Αθήνα, προτίμησαν να πολεμήσουν τον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο.

Οι μαύροι δεν άσπρισαν κι η Αθήνα χάθηκε οριστικά. Ακολούθησε η Συμφωνία της Βάρκιζας, η παράδοση των όπλων κι η λεγόμενη "λευκή τρομοκρατία" των παρακρατικών...

Μόνο ο Άρης Βελουχιώτης αντέδρασε στην επίσημη γραμμή του ΚΚΕ. Αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα και σχεδίαζε τη δική του πολιτική κίνηση, το "Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας".

Το Κόμμα τον αποκήρυξε κι έδωσε εντολή στις Τοπικές Οργανώσεις της επαρχίας "ούτε ψωμί ούτε νερό στον Άρη Βελουχιώτη".

Ο Άρης, μόνος κι ακάλυπτος, με λίγα πιστά παλικάρια, ήταν εύκολη λεία των Δεξιών. 

Περικυκλώθηκε κι αναγκάστηκε ν' αυτοκτονήσει. Οι παρακρατικοί της συμμορίας Βόιδαρου έκοψαν το κεφάλι του και το κρέμασαν σε φανοστάτη στην πλατεία των Τρικάλων.

Η Άθη η Ρεμπέτισσα πολύ λυπήθηκε, αλλά προτίμησε να γράψει ένα δίστιχο με πιο αισιόδοξο τόνο:

Κείνος δε θέλει κλάματα, δε θέλει μοιρολόγια

θέλει αγώνες και χαρές, αρματωσιές και βόλια...