Απόψε γιόρταζα και μου έκανα δώρο έναν "Γανυμήδη" στην ανθρωποχαβούζα της Αθήνας...

Από την πρώτη γυμνασίου δυο πράγματα θυμάμαι.

Πρώτον: την ημέρα του αγιασμού, τον παπά της ενορίας μας να εύχεται "ευλογημένη χρονιά" και να μας προτρέπει να γραφτούμε στο κατηχητικό. Εκεί μας έλεγαν πως το σεξ οδηγεί στα ναρκωτικά, στον αλκοολισμό και στη διαστροφή. Και πως ο αυνανισμός προκαλεί τύφλωση!

Δεύτερον: στην Ιλιάδα ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Δίας επέτρεψε στους Αχαιούς να καταστρέψουν την Τροία, την πατρίδα του αγαπημένου του Γανυμήδη. Την απάντηση μού την έδωσε ένας αρχαίος κωμικός ποιητής, ο Εύβουλος. Αυτός έγραψε πως ο τρωικός πόλεμος ήταν η πιο θλιβερή εκστρατεία. Οι Αχαιοί πέρασαν δέκα χρόνια κάτω απ’ τα τείχη της Τροίας μαλακιζόμενοι και παίζοντας "μακριά γαϊδούρα". Γι’ αυτό γύρισαν στις πατρίδες τους με κώλους πολύ φαρδύτερους απ’ τις πύλες της πόλης που κυρίευσαν!

Σήμερα ήταν  η γιορτή μου. Έκανα το τραπέζι στους κολλητούς μου στο "Άμα λάχει" στα Εξάρχεια.

Γύρω μου γέλια, τραγούδια, ευχές, τσουγκρίσματα.

Αλλά εγώ στην καρακοσμάρα μου. Είχα μια διαολεμένη στύση, άλλο πράμα. Να φανταστείτε δεν σηκώθηκα να χορέψω ούτε όταν έπαιξε το "ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου". Δεν ήθελα να δουν το φουσκωμένο παντελόνι μου.

Τέτοια φάση είχα να ζήσω από τότε που ’μουν εικοσάχρονος κι είχα στύσεις απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Θυμάμαι μόλις σουρούπωνε πήγαινα στο "Νέον" της Ομόνοιας, παρήγγελνα σοκολάτα, έπαιρνα το κουταλάκι, πήγαινα στην τουαλέτα και χτυπούσα το πέος μου με την ανάποδη του κουταλιού. Ήταν ο μόνος τρόπος να θεραπευτώ απ’ τον πριαπισμό...

Κατά τις 5 το απόγευμα άφησα την παρέα σύξυλη και κατηφόρισα προς Ομόνοια.

Γούσταρα να γευτώ τον "θείο έρωτα", αυτόν που τόσο ύμνησαν οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι.

Τα στενάκια τα ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά. Μενάνδρου, Ζήνωνος, Σωκράτους, Σατωμβριάνου... 

Αλλά ήμουν ψιλομεθησμένος κι έπρεπε να προσέχω. Τις προάλλες, σ’ ένα μπαρ στην Αγίου Κωνσταντίνου, μια μαστουρωμένη τραβεστί με καμπούρα και βυζιά από παραφίνη έσπασε ένα ποτήρι στο κεφάλι του κολλητού μου...

Έξω απ΄ τη στοά του παλιού Ειρηνοδικείου με βλέπει ένα τεκνό να κοντοστέκομαι και να κλεφτοκοιτάζω. Με πλησιάζει θαρρετά, μου ζητάει φωτιά, μου λέει πως θέλει να κάνουμε παρέα και την τιμή.

Κάτι με χάλασε και του αρνήθηκα.

Μπαίνω σ’ ένα γνωστό μπαρ της Αναξαγόρα. Ένας νταβατζής με πλησιάζει και με ρωτάει "τι κεφάρω".

Ξέρω τη γλώσσα τους και του ξηγιέμαι αμέσως: "ένα μπουκάλι άσπρο κρασί, με γεύση ξινού σταφυλιού, εμφιάλωση 1999". Που σημαίνει... "ένα ξανθό αγόρι 15 χρονών".

Σε λίγο εμφανίζεται μπροστά μου ένας νεαρός με στενό παντελόνι, έτοιμο να εκραγεί στους μηρούς, χρυσή αλυσίδα στο λαιμό, κορμί με αισθησιακά τσακίσματα και ματιές όλο νόημα. Τρώει μια τυρόπιτα και σκουπίζει τα χέρια του στο παντελόνι.

Με ρωτάει αν θα πάμε στο σπίτι μου ή στο δικό του χώρο, σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά.

Του εξηγώ πως γουστάρω ξεχαρβαλωμένα κρεβάτια ξενοδοχείων.

Σε λίγο βρίσκομαι σ’ ένα κρεβάτι εντελώς γυμνός. Κι από ρούχα κι απ’ τον τελευταίο ηθικό ενδοιασμό.

Ο Γανυμήδης πηγαίνει στο μπάνιο. Να κατουρήσει, να κάνει ντουζ ή κλύσμα, δεν ξέρω.

Κατά βάθος ψιλοφοβάμαι. Αυτού του είδους οι τσόγλανοι συχνά ληστεύουν τους πελάτες τους μετά την πράξη.

Τραβάω απ’ την κάλτσα μου το στιλέτο. Πατάω το κουμπάκι κι η λάμα πετάγεται λαμπηρίζοντας. Μόλις χθες τη γράσωσα.

Στο κομοδίνο βλέπω κάτι παλιομοδίτικα χαπάκια. Μαντράξ, μελισιντέν, αρντάν. Και παραδίπλα μαριχουάνα, ελ-εσ-ντι και χασίς. 

Κάνω κάτι περίεργους συνδυασμούς και διαπιστώνω πως αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας μου. Νιώθω ανεξήγητα επιθετικός. Μακάρι ο τσόγλανος να κάνει πως με ληστεύει. Ευχαρίστως θα του κατεβάσω τη μάπα...