Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας στους σταθμούς του Μετρό (Γ’ - Μεταξουργείο - Στο ξενοδοχείο με το βρέφος!)

Είχε βήμα νεράιδας. Λάγνας νεράιδας.
Ήταν από κείνα τα πλάσματα που 'ρχονται στον κόσμο για να σκορπίσουν γύρω τους τις μεγάλες ευτυχίες μα και τις μεγάλες δυστυχίες. Π' αγαπούν μ' έναν τρόπο τόσο ολοκληρωτικό που κάνει αδύνατη την ανταπόδοση της αγάπης τους.
Εγώ ήμουν σε φάση που μάζευα όλες τις αγάπες που 'χα σκορπίσει γύρω μου για να φτιάξω μ' αυτές μια μεγάλη αγάπη και να της τη χαρίσω. Ήθελα να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου. Και ν΄αρχίσω να δίνω πίσω την αγάπη που μου χάριζαν...
Ήταν όμως παντρεμένη. Κι ανταμώναμε κρυφά σ' ένα βρόμικο ταβερνάκι. Ανάμεσα σ' ανθρώπους χυδαίους κι αδιάφορους.
Απ' όσα μου 'λεγε κατάλαβα πως τον τελευταίο καιρό έδειχνε στον άντρα της μια τρυφερότητα εξαιρετική. Τη χαρακτηριστική τρυφερότητα των ένοχων γυναικών. Είν' ένα είδος ευγνωμοσύνης της γυναίκας προς τον άντρα της για τη νέα ευτυχία που της παραχωρεί, έστω κι αν ο ίδιος δεν το θέλει ούτε το φαντάζεται. 
Την προειδοποίησα να μην καρφώνεται...
Ήταν μικροπαντρεμένη. Γνώρισε το σαρκικό έρωτα πριν καν τον πεθυμήσει πραγματικά. Κι έγινε μητέρα πριν λαχταρίσει τη μητρότητα! Μέσα της όμως έσερνε μια θλίψη. Είναι νόμος: όταν τον αγαπάς τον άντρα σου είναι ελαφρύς σαν πούπουλο. Μα σα δεν τον αγαπάς είναι βαρύς σαν σίδερο...
Κι εγώ έβαζα όλη τη μαστοριά π' απέκτησα τόσα χρόνια κυνηγώντας τον ποδόγυρο: ήξερα πώς να την τυλίξω στα δίχτυα μου άκοπα και γλυκά, με φροντίδες μικρές, συχνές, τιποτένιες κι όμως μεγάλες...
Στο πρώτο ραντεβού η ομορφάδα της είχε έναν τόνο θριαμβευτικό. Ένα κύμα αίματος έκανε ν' ανθίσουν όλα τα τριαντάφυλλα της όψης της.
Δυο ποτηράκια κρασί παραπάνω αποφασίζουν για πολλά πράγματα που στα καλά καθούμενα ίσως να μην αποφασιστούν ποτέ!
Σε μια πίεση του αντρικού γονάτου, ένα ρεύμα ηλεκτρικό τη διαπέρασε. Μια ανατριχίλα ερωτική, αυτή η μαστόρισσα αστραπή. Ύστερα βρήκαμε τρόπο κι ανταλλάξαμε τα πρώτα μας φιλιά Που η ενθύμισή τους μας κρατούσαν για μέρες σε μια τυραννική διέγερση...
Η αληθινή αγάπη δεν έχει λόγια. Τα πολλά λόγια, οι φράσεις οι κομψές είναι φιλολογία, κρυάδα, στρατηγική. Ο σιωπηλότερος απ' τους εραστές είν' κι ο πιο αληθινός...
Η φύση νίκησε όλους τους δισταγμούς. Κλείσαμε ραντεβού στο μετρό του Μεταξουργείου. Κι από κει θα πηγαίναμε με τα πόδια σ' ένα κοντινό ξενοδοχείο
Ήρθε με καθυστέρηση πέντε λεπτών.
"Άργησα?".
Μου φάνηκε πως ονειρευόμουν. Τσιμπήθηκα. Σα να 'βλεπα τέσσερα (κι όχι δύο) πράσινα μάτια και δύο (αντί για ένα) χαμογελαστά κι ολοστρόγγυλα προσωπάκια.
"Τρελάθηκες? Έφερες και το παιδί?".
"Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Μην αγχώνεσαι. Μη σε νοιάζει. Πού θα πάμε?".
"Και-το-παιδί-τι-θα-το-κάνεις?", γκάριξα.
"Θα το κοιμίσω! Αρκεί να 'ναι κάπου σκοτεινά! Κοιμάται αμέσως, μην ανησυχείς. Το 'χω ξαγρυπνήσει επίτηδες!"...

3 σχόλια:

Άθη είπε...

Ε,εμ...καλημέρες αγαπητέ...έ,έχεις δίκιο πάντως σε ό,τι λες..περί α γάπης κλπ,κλπ...αλλά ένσταση!η κ υ ρία ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ ΟΚ????(αν μπορεί να λέγεται έτσι μια 'μάνα')που πάει να...'αυτοθεί' με κάποιον άλλον/τον εραστή της τέσπα/...σε ένα φθηνό ξενοδοχείο)επειδή δ εν είναι ικανοποιημένη από το γάμο της,επειδή έχει προβλήματα με τον επί ίσως πολλάαα? χρονια σύζυγό της,επειδή τον βαρέθηκε κι α υτόν και τα πάντα και ένα σωρό άλλα 'κι επειδή' τέσπα)...και...μαζί με την ίδια κουβαλά και το παιδί της...)....αυτό..ντάξει όσο να το κάνει κανείς δ εν συγχωρείται τόσο εύκολα...είναι επιλήψιμο...για πολλούυυς λόγους που δ εν θα αναλύσουμε εδώ τώρα...αλλά ντάξει...αυτά για τα οποία μιλάς περί ΑΓΑΠΗΣ/στις πρώτες παραγράφους σου είναι σωστά...αλλά πιστέυω όμως ότι θα....'έστεκαν'καλύτερα ίσως σε μια άλλη φάση...λιγότερο ριψοκύνδυνη υποθέτω...κι ίσως εάν η γυναίκα που μας περιγράφεις εδώ ΔΕΝ ήταν παντρεμένη ΔΕΝ είχε παιδάκια ίσως και τέτοιου είδους ευθύνες κλπ,κλπ...σε κάποια φάση...πιο...'λάϊτ' άς το πω έτσι...που να μην κουβαλά τόσο βάρος πίσω της...α υτό...από την άλλη όμως...α υτές οι φάσεις μπορεί να 'εξιτάρουν'και λίγο α υτούς που τους αρέσει οτιδήποτε 'απαγορευμένο' ίσως....που δ εν επιτρέπεται να το έχουν καθότι ανήκει α λλού...ντάξει..ε γώ πρωσοπικά γιανά σου πω τη γνώμη μου δ εν θα έμπλεκα σε μια τέτοια φάση...στη καμία...επειδή δ εν θα'θελα να βρω το μπελά μου με την τρελλαμένη από τη ζήλεια γυναίκα του παντρεμένου εραστή μου (λέμε τώρα)/(επειδή αργά/ή γρήγορα/)αυτές οι φάσεις είναι καταδικασμένες να καταλήγουν ε κεί..(το μαθαίνει ο 'κερατάς' σύζυγος/ή η 'κερατού' γυναίκα αυτηνής/ή αυτουνού με τον οποίο έχεις μπλέξει και μετά....γίνεται της πουτάνας...απλά...)δε ν είμαι'γω για τέτοια...προτιμώ την ασφάλειά μου,και τη σταθερότητά μου..δε μ'αρέσει να παίζω με τη φωτιά...)...απορώ πω ς δ εν βρήκες τον μπελά σου...πάντως ένα ακόμη ωραίο ποστάκι του μπλογκίου τουτου...χρόνια πολλά και καλή Πρωτοχρονιά σε'σένα αγαπητέ και στους φίλους του μπλογκίου...καλημέρες...

Ανώνυμος είπε...

εγώ θα το έβρισκα πολύ αντιερωτικό να κουβαλίσει και το παιδί της

Ψονθομφανήχ είπε...

Εύχομαι καλή πρωτοχρονιά σε όλους.
Τουλάχιστον στο νέο έτος να ’χουμε την υγειά μας.

Αθούλα, η ιστοριούλα είχε κοντράστ! Ξεκίνησε μαλλον ρομαντικά και κατέληξε εξτρίμ!
Έτσι μου βγήκε, δεν το κανα σκόπιμα.

Ανώνυμε, θέλει συζήτηση;