Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Ανέστιος αλήτης στις γειτονιές του κόσμου! (Α‘ - Ψειροκτονία στη Βουδαπέστη)

"Λίλιομ" στη μαγιάρικη αργκό σημαίνει τη "μάρκα", το "μούτρο", το "μπουμπούκι". Με κάτι τέτοιους τύπους έκανα παρέα απ’ τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη Βουδαπέστη.
Εδώ πρέπει να μάθω τη ζωή απ’ την αρχή. Και πρώτα-πρώτα τις γυναίκες. Όσα ήξερα στη βλαχοελλαδίτσα δεν ισχύουν.
Όσο ήμουν στην Αθήνα είχα κάποιες σταθερές. Όπως, ας πούμε, πως οι μικρές θέλουν πάθος, να τους πουλήσεις έρωτα, πως έρχονται σε σένα να δοκιμάσουν, να χαρούν, να μάθουν και να φύγουν. 
Και πως οι μεγάλες θέλουν στοργή, να τις κάνεις να νιώσουν λίγο μαμάδες, προστατευτικές, πως ψάχνουν για επιβεβαίωση. Εδώ αυτά κομμένα. Άλλος κόσμος...
Στην αρχή με φιλοξένησε μια ντόπια που τη γνώρισα το καλοκαίρι στη Τζιά. Είχε έναν κατάξανθο καταρράχτη μαλλιών που της έφταναν μέχρι τον πισινό. Ήταν η μόνη τουρίστρια που δεν ταξίδευε με σλίπινγκ μπαγκ. Τύλιγε το κορμί της με την αλογοουρά και κοιμόταν χύμα στην παραλία.
Τα βυζιά της ήταν αφράτα και λαστιχωτά. Αν και δεν ήταν παρθένα, γούσταρε περισσότερο απ’ τον κώλο.
Με φιλοξένησε λίγες μέρες στην πατρίδα της. Απ’ το πρώτο απόγευμα άνοιξε μπροστά μου μια κασετίνα, έβγαλε ένα κάτι σα βαμβάκι, το ’φερε στα ρουθούνια της και τράβηξε δυο-τρεις βαθιές ρουφιξιές.
"Έλα κι εσύ αγόρι μου, τράβα μια τζίνα!".
Ήταν ένα εισπνεόμενο ναρκωτικό, μια μίξη ουσιών που προκαλούσε μέθη, διέγερση, παραισθήσεις. Αν τον ξεκινούσα αυτόν τον διάολο γρήγορα θα ’καιγα φλάντζα.
Το δεύτερο βράδυ τσακωθήκαμε δι’ ασήμαντον αφορμή, που ’λεγαν κι οι παλιοί καθαρευουσιάνοι. 
Πάνω στην πράξη έκανα μια άτσαλη κίνηση και της λέρωσα με σπέρμα τα μαλλιά. Στρίτζωσε γιατί έπρεπε να τα λούσει και το σπίτι δεν είχε ζεστό νερό. 
Μάταια προσπαθούσα να την πείσω πως δεν ήταν ανάγκη γιατί το ψωλόχυμα στα μαλλιά ξεραίνεται και μετά πέφτει σαν πιτυρίδα...
Με σούταρε, αλλά δεν χωλόσκασα. Ως γνωστόν η μια γυναίκα φέρνει την άλλη, σαν σκυταλοδρομία. Και ήδη είχα γνωρίσει μια κολλητή της που περνούσε δύσκολη εμμηνόπαυση κι ανέλαβα να τη σενιάρω. Ζούσε στο νοίκι, σε μια σοφίτα ενός σχεδόν εγκαταλειμμένου κτιρίου. 
Απ’ το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί κόλλησα ψείρες. Κατέβηκα αξημέρωτα στον έρημο δρόμο, άνοιξα το ντεπόζιτο ενός αυτοκινήτου, ρούφηξα μ’ ένα λάστιχο τη βενζίνη του, γέμησα ένα πλαστικό μπουκαλάκι του νερού, ανέβηκα στο δωμάτιο, λούστηκα με το καύσιμο και παρακολουθούσα χαιρέκακα τις βρομόψειρες να ψωφολογούν...

4 σχόλια:

Evie είπε...

Βρε τυχερός είσαι που δεν σου έριξε κανένα σπίρτο να σε κάνει μπουρλότο, ψειριάρη χα χα χα

Δεν θα ήξερες τότε ότι οι Ιάπωνες εκτός από το φάρμακο για τις καναδέζικες χήνες έχουν παράγει και για ψείρες, κοριούς, κατσαρίδες, αράχνες κτλ από το λάδι της μηχανής των Τογιοτα. Από της Χοντα είναι για άλλους προσδιορισμούς. Άλλη φορά γι αυτό!

Ψονθομφανήχ είπε...

Να γιατί, ρε Ευούλα, πρέπει να ΄χει κανείς γκομενίτσες κουλτουριάρες κι εγκυκλοπαιδικές σαν κι εσένα!
Του δίνουν λύσεις σύγχρονες κι αποτελεσματικές...

Άθη είπε...

Ε,εεε..χεεεχεεεχεεε!...ε,εμ..μέχρι την όμορφη Βουδα-πέστη έφτασε καλό μου η..χάρη σου...?????ε,εμ..τα'χουμε πεί..οι 'αλλοδαπές' έτσι είναι....ε,εμ..οι..'ψειρούλες' έεε?..ε, ρώτα κι εμένα τι έχω τι τραβήξει με τις βρωμό-σκατό-κωλόψειρες...(ε,εμ κολλάω πο-λύ έυκολα ψείρες,(για κάποιον λόγο που μέχρι σήμερα δ εν τον ξέρω,δ εν το'χω ψάξει)από μικρή...δλδ ε άν με πλησιάσει κάνα μικρό,(επειδή συνήθως τα παιδάκια κολλάνε ψειρούλες-ακόμη και στην εποχή μας,ε,εμ..δ εν ήταν μό-νο 'προνόμιο' α υτών που ζούσαν στην κατοχή το να κολλούν ψειρούλες βλέπεις!!!)....ε,'φουντώνω' στην κυριολεξία..όμως...καθώς μου προκαλούν σοβαρό δερματικό με κοκκινίλες στο τριχωτό της κεφαλής, φαγούρα..άστα..χάλι..και λίγο πριν μπει ο νέος χρόνος είχα, κολλήσει δύο φορές (!!!)από ένα παιδάκι ενός γνωστού μας...και άστα τι τράβηξα έκανα θεραπεία με φάρμακο τρις φορές και δ εν έλεγαν να φύγουν, οι άτιμες!!!)...πο-λύ άτιμες λέμεεεε!...ε,εμ..να λες καλά που δ εν κόλλησες και στο..'αυτό'σου ψείρες γιατί από'κει φεύγουν πολύυ δυσκολότερα..χαααχαααααχααχαχαααχαα! γέλασα πάντως..ωραίο το ποστάκι όπως και πάντα άλλωστε..τι τραβάς κι εσύ με τις αλλοδαπές σου..χαααχααχαααχααα!φιλάκια! και..άλλη φορά να είσαι πιο προσεχτικός....χαιρετώ ε σένα και τους φίλους του μπλογκίου...

Ψονθομφανήχ είπε...

τελικά εμείς οι δυο έχουμε πολλά κοινά σημεία Αθούλα!
Είμαστε και ... συμ-ψειροπάσχοντες!