Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Η’ (Εσείς τι είδους εραστής είστε?)

Tώρα που κάνω έναν πρώτο απολογισμό, συνειδητοποιώ πως είμαι απ' τους άντρες που τους δόθηκε κάθε δυνατή ευκαιρία, που έδιναν την εντύπωση "κελεπουριού" και "δώρου Θεού", αλλά τελικά στο ζύγι βρισκόντουσαν ελλιποβαρείς, αποδεικνύονταν σκέτη συμφορά!
Θυμάμαι μια περίοδο είχα μανία με την ψαροφαγία. Σε τέτοιο βαθμό που υιοθετούσα τακτικές ψαριών στις σχέσεις μου με τις γυναίκες! Όμως, οι δύστυχες, διαπίστωναν πως ήμουν απ' τα ψάρια που δεν τρώγονται, από κείνα που 'ναι καλύτερα να τα πετάς πίσω στη θάλασσα...
Κατ' αρχήν υπήρξα "άντρας-κοκωβιός". Ξέρετε, αυτό το μικρό ψαράκι που όλοι οι ψαράδες μόλις το πιάσουν το πετάν στη θάλασσα γιατί δεν μπορεί να χορτάσει ούτε σπουργίτι!
Ο άντρας-κοκωβιός είναι ανασφαλής, αισθάνεται διαρκώς πως απειλείται γι' αυτό συχνά φουσκώνει για να διπλασιάσει τον όγκο του ώστε να γίνει αποδεκτός. 
Ως "κοκωβιός" πήγαινα τις γκόμενες σε πολυτελή εστιατόρια, σκηνοθετούσα συναντήσεις με "σημαντικούς" ανθρώπους, κρατούσα τη συζήτηση σ' ένα επίπεδο ανάλαφρο κι επιφανειακό...
Θήτευσα και ως "άντρας-σκυλόψαρο".  Το γνωστό μέλος της οικογένειας των καρχαριών που είναι και ακατάλληλο προς βρώση αλλά και πολύ επικίνδυνο.
Το "σκυλόψαρο" μπαίνει δυνατά στις σχέσεις κι εκεί που η γκομενίτσα αρχίζει να ονειρεύεται νυφικά και εκκλησίες, αυτό εξαφανίζεται χωρίς καμία δικαιολογία ή συγγνώμη. Είναι απόλυτα σίγουρο πως όταν αποφασίσει το ίδιο να δεσμευτεί θα υπάρξουν χιλιάδες γυναίκες που θα το αρπάξουν στη στιγμή.
Υπήρξα και "άντρας-σκορπιός". Αυτό το πανέμορφο πλάσμα που μοιάζει περισσότερο με πολύτιμη πέτρα παρά με ψάρι. Χρησιμοποιούσα το βλέμμα "έλα-πιο-κοντά-μου", έβγαινα με γυναίκες λιγότερο ωραίες από εμένα (για να αναδεικνύομαι), αλλά από το πρώτο μας ραντεβού άρχιζα τα άκυρα για τις πρώην μου κατακτήσεις κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς προκειμένου να τονώσω την αυτοπεποίθησή μου...
Και για να μην σας κουράζω, τελειώνω με την καριέρα μου ως "χαμαιλέοντα". Το συμπαθητικό σαυροειδές που οι γυναίκες δεν προσπαθούν να το ψαρέψουν αλλά τελικά το βρίσκουν μέσα στα δίχτυα τους.
Ως χαμαιλέων άλλαζα θέση ανεπαίσθητα ώστε η άλλη να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει πότε ακριβώς μετακινήθηκα. Και φυσικά άλλαζα χρώμα κατά βούληση, ανάλογα με το περιβάλλον. 
Θυμάμαι πως πολλές γυναίκες αναρωτιόντουσαν μήπως ορισμένες συζητήσεις μας έγιναν μόνο στη φαντασία τους!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξέχασες το Σπάρο τον ξενύχτη...

ΟΡΕΙΝΟΣ

Ψονθομφανήχ είπε...

Aυτόν τον έφαγε ο Καραμανλής στη Ραφήνα...