Κυριακή 3 Μαΐου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (48) - Στα μπουρδέλα της Ανατολίας...

Ο δρόμος απ’ την Άγκυρα για το Τοκάτ δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο. Ένα μονότονο καμπίσιο τοπίο.
Παλιότερα είχαν κυκλοφορήσει φήμες πως εκεί κοντά είχε ανακαλυφθεί η Σεβαστόπολη, μια καλά διατηρημένη ρωμαϊκή εμπορική πόλη. Κάποιοι έκαναν λόγο για τη "νέα Έφεσο"!
Είδα κάποιους αρχαίους κίονες εγκατελειμμένους μέσα σ’ ένα τρισάθλιο χωριό. Τίποτα περισσότερο...
Το Τοκάτ ήταν κάποτε μεγάλος εμπορικός κόμβος στο Δρόμο του Μεταξιού προς την Αντιόχεια και το Χαλέπι. Κάπου εδώ ο Ιούλιος Καίσαρας το 47 π.Χ., που μόλις είχε νικήσει το βασιλιά του Πόντου, είπε το περίφημο "Ήλθα, είδα, νίκησα"!
Οι ντόπιοι εξακολουθούν ν’ ασχολούνται με το εμπόριο. Πολλοί κάνουν και κωπηλασία στον ποταμό Γιεσιλιρμάκ που διασχίζει την πόλη.
Το Τοκάτ είναι γνωστό και για την "κλειστή" φυλακή του, δηλαδή μόνο για επικίνδυνους εγκληματίες. Είναι ένα πρώην σχολείο στις όχθες του ποταμού. Οι περισσότεροι έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα βεντέτας. Είναι πολύ διαδεδομένα τα εγκλήματα τιμής και αντεκδίκησης στην Ανατολία...
Το μοναδικό πορνείο της πόλης είναι στα περίχωρα, κρυμμένο στα δέντρα.
Μοιάζει με καφενείο. Απ’ έξω έχει ήδη σχηματιστεί μια ουρά αντρών. Στην είσοδο υπήρχε ένα γραφιάκι μ’ έναν φύλακα. Οι πελάτες πρέπει να περάσουν από μπροστά του. Οι τακτικοί θαμώνες μπαίνουν χωρίς καν να τον χαιρετίσουν.
Στο "σπίτι" ζουν 7-8 κοπέλες και χρεώνουν τους πελάτες με το λεπτό. Ξυπνάνε συνήθως το μεσημέρι, τρων, λούζονται και πιάνουν αμέσως δουλειά. 
Κάθε δυο μέρες κάνουν εξετάσεις για αφροδίσια και κάθε δυο μήνες για Έιτζ. Οι ξένοι είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν προφυλακτικό.
Ο φύλακας μου ξεκαθαρίζει πριν μπω πως δεν επιτρέπονται ούτε δεσίματα ούτε μαστίγια. Όλοι περνούν από σωματικό έλεγχο για οπλοφορία. Υπάρχει κίνδυνος κάποιος συγγενής μιας "παραστρατημένης" να έλθει με σκοπό να τη σκοτώσει.
Έδειξα το διαβατήριό μου, κάτι σημείωσε σ’ ένα τετράδιο και μπήκα.
Εκείνη τη στιγμή έβγαινε ένας μουστακαλής κρατώντας το κομπολόι του και κουμπώνοντας το φερμουάρ του παντελονιού του.
Τα "κορίτσια" κάθονταν πίσω από μια μεγάλη βιτρίνα. Οι περισσότερες ήταν γύρω στα σαράντα. Καθεμιά τους κρατούσε ένα χρωματιστό χαρτάκι που έγραφε την ταρίφα της ανά λεπτό απασχόλησης. 
Πέρασα μπροστά απ’ όλες, έδειξα αυτή που προτιμούσα και πέρασα απ’ το ταμείο να πληρώσω το εισιτήριο.
Μπήκα στο σωμάτιο της "δικιάς" μου. Φωτιζόταν από ένα ροζ γλόμπο χωρίς "καπέλο".  Οι τοίχοι βαμμένοι θαλασσί. 
Μόλις με βλέπει μου κάνει νόημα πως απαγορεύεται το φιλί στο στόμα. Συμφωνώ, κι αμέσως πέφτει ανάσκελα, ανοίγει τα πόδια της, τα σηκώνει ψηλά και με τα χέρια πιάνει τους αστραγάλους της.
Είναι έτοιμη...

5 σχόλια:

Μαρία είπε...

Νομίζω πως τον τελευταίο καιρό έχεις χάσει τη φόρμα σου.
Μάλλον χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση

Ψονθομφανήχ είπε...

Δεν έχεις κι άδικο Μαράκι!
Μετά από 10 χρόνια συνεχές μπλόγκινγκ μάλλον έχω εξαντληθεί.

Λέω να κάνω οριστική ή έστω προσωρινή διακοπή...

Ανώνυμος είπε...

Κάπου είχα διαβάσει ότι οι τούρκοι (ή μήπως οι άραβες;) απαιτούν τις γυναίκες ξυρισμένες. Διαπίστωσες κάτι τέτοιο;

Ψονθομφανήχ είπε...

Α, αυτή είναι πολύ σοβαρή ερώτηση και χρειάζεται τεκμηριωμένη απάντηση!
Επιφυλάσσομαι...

Ανώνυμος είπε...

Κατάλαβα..