Η ζωή μου στο κοινόβιο της Κυψέλης... (Α’)

Η συμβίωση είναι σπουδαία πράξη. Ανατρέπει τον κατεστημένο τρόπο ζωής, δημιουργεί φιλίες, έρωτες, αλληλεγγύη, τρυφερότητα. Από τέτοια καθημερινά πράγματα αρχίζει η επανάσταση!

Οι άνθρωποι δεν ανήκουν από δω κι από κει. Είναι μέσα στη φύση μας η επιθυμία, η έλξη, η ανάγκη για νέες γνωριμίες. Στα κοινόβια, οικογένειά μας είναι μια μεγάλη ομάδα που ολοένα μεγαλώνει.

Η μοναξιά του ζευγαριού είναι τραγωδία. Η σχέση δεν ανανεώνεται, λιμνάζει και μαραζώνει...

Στην υπό κατάληψη πρώην βίλα με έφερε η Μίλη. Όταν την πρωτογνώρισα ήθελα να μπω στο μυαλό της να το διερευνήσω. Αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

"Μην ψάχνεις αλλού τη φιλοσοφία", μου είπε. "Φιλοσοφία είναι τα ίδια σου τα συναισθήματα. Πέτα στα σκουπίδια το λόγιο εαυτό σου κι όσα έχεις διαβάσει. Το πάθος δεν συζητιέται αλλά βιώνεται κι είναι κολασμένο".

Ο Ντέμης έβγαλε ένα τσιγάρο και τ’ ακούμπησε στο τραπέζι. Πήρε ένα μικρό σβώλο συμπυκνωμένου χασίς, το κράτησε πάνω απ’ το τσιγάρο και τον έκαψε μ’ ένα αναπτηράκι. Ο σβώλος έλιωσε σαν κερί κι έσταξε πάνω στο τσιγάρο. 

Πρώτος δοκίμασε ο δημιουργός του. Και πέρασε σ’ όλους μας από χέρι σε χέρι. Μια παχιά λαδερή γεύση μ’ έπνιξε στο λαρύγγι.

Το κεφάλι μου φούντωσε, τα πόδια μου άναψαν, ένιωσα τις πατούσες μου να διαστέλλονται.

Η παρέα άρχισε να συζητάει για την κατάντια των μικροαστών. Που ζουν σαν κουρδισμένα παιχνιδάκια, κάνουν πάντα τις ίδιες πανομοιότυπες κινήσεις, οι κουβέντες τους βαρετές, η ζωή τους ρηχή, οι έρωτές τους αδιάφοροι και ρηχοί, λείπει κάθε ίχνος πάθους απ’ τη ζωή τους.

Το κεφάλι μου έχει γεμίσει παχύρρευστες εικόνες. Νιώθω να ’χω βγει απ’ το σώμα μου και να παρακολουθώ την κουβέντα τους απ’ το ράφι της κουζίνας

Όταν ξεθόλωνα άρχιζα να βλέπω την κατάσταση πιο ρεαλιστικά.

Κάθε μέρα νέα πρόσωπα μπαινόβγαιναν στο σπίτι. Άνθρωποι χαμένοι στα ναρκωτικά, στις ψυχώσεις, στην αγαμία, στην αφραγκία. 

Ελάχιστοι γνώριζαν τι θα πει ελευθερία, αλληλεγγύη, ευθύνη. Οι περισσότεροι κολυμπούσαν στον εγωκεντρισμό τους. Νάρκισσοι του κερατά. Το παίζουν πολύξεροι, βγάζουν λογύδρια που ξεπατίκωσαν σε φυλλάδες της αναρχοθολούρας, λόγια βαρύγδουπα χωρίς νόημα και συνοχή.

Άτομα γεμάτα κόμπλεξ κι απωθημένα, διψασμένα για αναγνώριση, θαυμασμό, εξουσία...