Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (57) - Αν και ... βελουχιώτης, κλάνω μέντα όταν με πυροβολούν τα τούρκικα αεροπλάνα!


Μετά από 12 ώρες πεζοπορία στα κακοτράχαλα φαράγγια του Κουρδιστάν άρχισα να 'χω παραισθήσεις. Κάθε τόσο έβλεπα σκοτεινές φιγούρες σπιτιών που εξαφανιζόντουσαν μόλις πλησιάζαμε.
Κάποια στιγμή μου πρόσφεραν ένα μουλάρι. Αλλά οι Κούρδοι δεν χρησιμοποιούν σέλες ή σαμάρια. Μόνο μια λεπτή υφαντή κουβέρτα στη ράχη του ζώου κάθε άλλο παρά εξασφάλιζε την ακεραιότητα των γεννητικών μου οργάνων. 
Άσε που δεν είχαν ούτε καν χαλινάρια. Πώς κι από πού να κρατηθείς?
Οι αντάρτες κατά τη διάρκεια της πορείας έπιναν απ' τα λασπόνερα χρησιμοποιώντας το μαντήλι τους σαν φίλτρο. Αν το έκανα κι εγώ, θα πάθαινα σίγουρα δυσεντερία...
Η τούρκικη προπαγάνδα μιλάει συνέχεια για Έλληνες αξιωματικούς που πολεμούν στο πλευρό των Κούρδων του ΡΚΚ. Εγώ ούτε είδα ούτε άκουσα για κανέναν. Αν και ρώτησα. Αντίθετα, μου μίλησαν για Άγγλους, Γερμανούς, Ρώσους, ακόμα και Ιάπωνες εθελοντές.
Κάπου-κάπου σταματάμε για ξεκούραση σε σπίτια τσοπαναρέων. Μου θυμίζουν κάπως τα παλιά "υπόσκαφα" της Σαντορίνης. Ένα μόνο δωμάτιο, στη μέση μια σιδερένια σόμπα και γύρω-γύρω κουβέρτες που κάθονται οι άνθρωποι.
Πριν μπεις στο σπίτι πρέπει να βγάλεις υποχρεωτικά τα παπούτσια σου. Τα δικά μου δεν βγαίνουν με τίποτα. Τα πόδια μου έχουν πρηστεί και πληγιάσει. 
Για να τα ξεκουράσω απλώνω την αρίδα μου, κάτι που θεωρείται μεγάλη προσβολή στην Ανατολή. Εκεί πρέπει να κάθεσαι με τα πόδια οκλαδόν ή τουλάχιστον μαζεμένα στο πλάι! Όμως είμαι ξένος και καλομαθημένος, οπότε δείχνουν κατανόηση...
Οι άνθρωποι εδώ έχουν παραδοσιακά πολύ καλή σχέση με τα όπλα. Αλλά όχι όπως οι δικοί μας οι αρκουδόμαγκες Κρητικοί! 
Οι Κούρδοι τα σέβονται τα όπλα, ποτέ δεν τα χρησιμοποιούν χωρίς λόγο, δεν κάνουν ποτέ αστεία ή παιχνίδια με τα "σιδερικά"...
Την προτελευταία μέρα της πορείας δεχτήκαμε τη μοναδική επίθεση του τούρκικου στρατού. Ένα αεροπλάνο βουτάει κι αρχίζει να μας πολυβολεί.
Δεν τα έχασα γιατί με είχαν δασκαλέψει καλά τα παιδιά. Σ' αυτές τις περιπτώσεις πέφτεις μπρούμυτα κάθετα του μονοπατιού που κινείσαι! Ποτέ κατά μήκος. Γιατί, λόγω της ταχύτητας του αεροπλάνου, οι σφαίρες πέφτουν στο χώμα σε ευθεία γραμμή και με απόσταση  ένα μέτρο περίπου μεταξύ τους. Οπότε, ξαπλώνοντας κάθετα στο δρόμο ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες να σε βρει κάποια από δαύτες.
Κάτι ακόμα που με εντυπωσίασε στους Κούρδους ήταν πως ήξεραν να κρύβουν ακόμα και τα μουλάρια. 
Όταν οι ανιχνευτές μάς ειδοποίησαν πως κάπου κοντά μας κινούνταν μια εχθρική περίπολος, τέσσερις αντάρτες πιάνουν ο καθένας από ένα πόδι του ζώου, τα τραβούν απότομα ώστε το καημένο να πέσει με την κοιλιά στο χώμα, ενώ ένας άλλος του κρατάει το κεφάλι χαμηλά και του κλείνει το στόμα για να μην χλιμιντρίσει...
Ήταν απ' τις πιο αστείες φάσεις της ζωής μου. Ένας θεός ξέρει πώς κρατήθηκα να μην σκάσω στα γέλια και να τα τινάξω όλα στον αέρα...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

http://www.imdb.com/title/tt0094716/
I.B.