Η ζωή μου στο κοινόβιο της Κυψέλης... (Β’)

Τα παγωμένα βράδια του χειμώνα καθόμασταν γύρω απ’ το αυτοσχέδιο μαγκάλι, πίναμε φτηνά κρασιά κι ονειρευόμασταν μακρινά ταξίδια.

Σκαρώναμε φανταστικές ιστορίες με μυστηριώδεις γυναίκες της Αφρικής, εξωτικά μπουρδέλα, τύμπανα δερβίσηδων, πίπες οπίου, απόλυτη απραξία...

Έχωσα το χέρι μου στο μπλουζάκι της Μίλης κι άρχισα να τρίβω τις ρώγες της. Της έβγαζα την κιλότα κι εκείνη με βοηθούσε νωθρά. Άφηνε μικρά γελάκια, το σώμα της τεντωνόταν αργά προς τα πίσω.

Ήρθε κι έκατσε πάνω μου. Έκαιγε ολόκληρη. Η επαφή των κορμιών μας με ζεμάτισε.

Ένας νεοφερμένος στο κοινόβιο ήρθε και την πήρε από πίσω. Άπειρα χέρια άρχιζαν να τρίβουν τα βυζιά της. Γίναμε όλοι ένα κουβάρι. Οι αγκώνες και τα γόνατά μας μάτωσαν απ’ τις τριβές. Εκσπερματώσαμε ψυχή τε και σώματι...

Με το φως του πρωινού ήλιου αντιληφθήκαμε πως δεν ήμασταν μια μάζα κορμιών αλλά πέντε χωριστοί άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του μοίρα και το δικό του δρόμο. Ήταν η κορύφωση της φιλίας και του έρωτα...

Προσωπικά, είχα πάρει τη ζωή μας στο κοινόβιο πολύ στα ζεστά. Είχα μπει για τα καλά στο πετσί του κοινοβιακού πνεύματος. 

Ήθελα να γίνω παρανάλωμα για να δοθώ στους άλλους που αγαπούσα, να μοιραστώ μαζί τους τα πάντα. Όσα αισθανόμουν, τη χαρά, τον έρωτα, τη φιλία, την επικοινωνία. Είχα απελευθερωθεί από κάθε αίσθημα ιδιοκτησίας και αποκλειστικότητας.

Απογοητεύτηκα όμως όταν ανακάλυψα πως οι άλλοι δεν το έβλεπαν σαν εμένα. Γούσταραν να πηδάν τη γκομενίτσα μου αλλά εγώ να μην τον ακουμπάω στη δικιά τους. Φορούσαν τα παντελόνια μου, αλλά όταν χρησιμοποιούσα το ποδήλατό τους επαναστατούσαν.

Έφτασα στο σημείο, το βράδυ που εξαφανίστηκε η Μίλη, ν’ αναγκαστώ να τον παίξω μόνος μου. Κανείς απ’ τους αρχιμαλάκες δεν ήθελε να μοιραστεί μαζί μου το κρεβάτι και την κοπέλα του. 

Τις θεωρίες περί σεξουαλικής απελευθέρωσης, θανάτου της οικογένειας, ανοιχτής κοινωνίας χωρίς ταμπού, τέλους της μονογαμίας και λοιπές μαλακίες, τις θυμόντουσαν μόνο όταν είχαν αγαμίες και αφραγκίες και γούσταραν να πηδήξουν τη δική σου γκόμενα και να φάνε το δικό σου τοστάκι! Αλλά αυτοί δεν έδιναν ούτε τ’ αγγέλου τους νερό...

Ένιωσα τη θλίψης και την απογοήτευση να με κυριεύουν.

Άρχισα να νιώθω τρελή μοναξιά.

Μόνη μου παρηγοριά ένας μυστήριος τύπος που  μόλις είχε γυρίσει απ’ την Ινδία ντυμένος Κρίσνα. Τον έπαιρνα παρέα ως την Κολιάτσου. Εκεί, όλο και κάποια μαυρούλα βρίσκαμε για πεοθηλασμό μ’ ένα πεντόευρω...

Σε λίγες μέρες σηκώθηκα κι έφυγα απ’ το σπίτι. 

Δεν ξαναρώτησα τι απόγιναν οι τύποι. Πολύ αργότερα έμαθα πως κανείς τους δεν είχε καλό τέλος. Τρελάδικα, φυλακές, θάνατοι...