Μπαίνω στο λιγδιασμένο τεκέ του Κερατσινίου.
Η μυρουδιά απ’ το χασίς έχει ποτίσει τους τοίχους.
Το φιλικό μου ζευγάρι παίρνει αντάμα τις τζούρες του. Οι μελλοθάνατοι μονάχα μαζί κάνουν. Δύσκολα κολλάνε με άλλους.
Η Γ. μου λέει: "Δεν είμαι καμιά πουτάνα μα σα φτιαχτώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Κι ο πρώτος μαλάκας που θα βρεθεί μπροστά μου μπορεί να με πάρει"...
Τη γνώρισα πριν κάμποσα χρόνια. Τότε πρωτάρχιζε να παίρνει "στεντόν".
"Τι ν’ αυτά μωρή;", της κάνω. "Για να νιώθω όμορφα. Πάρε κι εσύ".
Παράξενο κορίτσι από τότε. Όταν πηδιόμασταν γούσταρε να διαβάζει το Ευαγγέλιο...
Τότε που λειτουργούσε ακόμα η αμερικάνικη βάση στο Ελληνικό, η Γλυφάδα ήταν η "ευπρεπής Τρούμπα". Το χασισέλαιο έρεε άφθονο. Στη διαπασών Τζων Έλτον, τ’ αμερικανάκια χαμούρευαν κάτι πιτσιρίκες κι εμείς προσπαθούσαμε να μιμηθούμε κάθε μαλακία τους...
Μια κολλητή της Γ. όταν φτιαχνόταν δεν ήξερε τι έκανε. Κατάπινε γυαλιά, έτρωγε κατσαρίδες, έμπαινε στα διανυκτερεύοντα φαρμακεία κι απαιτούσε να της δώσουν χαπάκια. Αν ο φαρμακοποιός αρνιόταν, τράβαγε επιτόπου ένα ξυράφι κι άρχιζε να κάνει χαρακίδια στα χέρια της...
Τη Γ. έκανα πολλές προσπάθειες να την "ξεκολλήσω". Μέχρι και στο Κόμμα την έβαλα.
Στην αρχή γούσταρε. Πούλαγε στην Ομόνοια "Οδηγητή" και κάθε εικοσάρικο που 'παιρνε, νόμιζε πως έβαζε μια μπουκιά ψωμί σ’ ένα πεινασμένο στόμα! Για πρώτη φορά αισθανόταν πως έκανε κάτι σπουδαίο στη ζωή της. Πως είχε κάποιους να νοιαστούν γι’ αυτή.
Εγώ στο Κόμμα δε φτούρησα. Λίγο καιρό μετά έφυγε κι η Γ. Και ξανακύλησε στα ναρκωτικά.
Την πέτυχα μετά από καιρό στη Βικτώρια. Ήταν σε κακά χάλια. "Έχω ξεμείνει γαμώ το κέρατό μου. Θέλω απόψε να τη βρω αλλ’ είμαι άφραγκη".
Πήγα στο μπακάλη και πήρα λίγο λιβάνι. Το ’τριψα ψιλό-ψιλό, το 'βαλα σ’ ένα τσιγάρο και της το ’δωσα να το φουμάρει.
Σε λίγο ψόφησε στα ξερατά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου