Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Εκείνα τα καλοκαίρια...

Εκείνο το καλοκαίρι αισθανόμουν να πνίγομαι.
Η Κ. έμοιαζε με μια τεράστια μέδουσα που μου ’σφιγγε δυνατά το λαιμό.
Ήταν μάλλον μια κλασική χαζογκόμενα.
Από κείνες που θέλουν τον άντρα ελκυστικό, ευφυή, με συναρπαστική καριέρα, μεγάλα περιθώρια εξέλιξης, να έχει όλα τα μαλλιά του κι όχι να δανείζεται απ’ τα πλάγια για να κρύψει τη φαλάκρα του, να μη φοράει ποτέ ζιβάγκο (γιατί "ζιβάγκο φοράνε οι αδελφές"), να μην έχει ακμή και τρίχωμα στην πλάτη, να φοράει ωραία πιπεράτη κολόνια, να είναι ευγενικός με τη μαμά του αλλά όχι και μαμάκιας, να είναι ευαίσθητος αλλά να μην το παρακάνει, να μπορεί να κλαίει μπροστά της αλλά όχι πολύ συχνά, αραιά και πού...
Της είπα πως για κάποιο διάστημα θα φύγω μακριά. Ήθελα να ψάξω να βρω τον εαυτό μου.
Το δέχτηκε σχετικά εύκολα, αλλά κατά βάθος περίμενε πως απ’ τη δεύτερη μέρα θα της τηλεφωνούσα και θα της έλεγα πως δεν αντέχω μακριά της και παίρνω την πρώτη πτήση για Αθήνα, αγοράζω ένα πανάκριβο δαχτυλίδι, τη ζητάω σε γάμο κι εκείνη αρνείται... εντάξει, μπορεί και να με παντρευόταν, δεν είναι και τόσο τρελή!
Η διαίσθησή της όμως της έλεγε πως δεν θα με ξαναδεί. Ήμασταν τόσους μήνες μαζί και δεν είχε ακούσει απ’ το στόμα μου ούτε είχε διαβάσει από το χέρι μου τη λέξη "αγάπη"! Ήταν ένας συνδυασμός γραμμάτων που μάλλον αδυνατούσα να τον κάνω λόγω γενετικού προγραμματισμού...
Καλοκαίρι ήταν κι όταν γνώρισα τη Μ. σ’ ένα μπιτσόμπαρο στην Αλλόνησο. Έτσι, για χαβαλέ, της πρότεινα να ξαναβρεθούμε ένα μεσημεράκι να την κεράσω χταποδόπιτα.
Μου ’δωσε το τηλέφωνό της και την πήρα νωρίς το επόμενο πρωί.
Σάστισε!
"Μα δεν ξέρεις τους κανόνες του παιχνιδιού; Ποτέ δεν παίρνουν μια γυναίκα αμέσως τηλέφωνο. Όσοι το κάνουν δείχνουν λιγούρια ή απελπισμένοι"!
"Βρε άσε τις μαλακίες κι έλα να στουμπώσουμε χταπόδι!"
"Λυπάμαι. Δεν βγαίνω σήμερα απ’ το σπίτι! Έχω χοντρύνει!"...
Η Χ. ήταν η "βασίλισσα των ραντεβού". Πρέπει να ’βγαινε τουλάχιστον με πέντε άντρες κάθε μέρα στις καλοκαιρινές της διακοπές.
Τη γνώρισα σ’ ένα κλαμπ με παράξενο όνομα. "Οργασμός", "Σημείο Τζι"... δεν θυμάμαι ακριβώς τ’ όνομά του. Θυμάμαι όμως τα τραγούδια που ’παιζε. Σε μια τεξανή προφορά, κάτι σαν μπουμ μπουμ μπουμ... τσούλα... μπουμ... δώστα όλα.
"Είσαι γιατρός;", με ρωτάει.
"Όχι, γιατί;"
"Γιατί οι γιατροί δεν σε πρήζουν μέχρι να βρουν την κλειτορίδα σου και γιατί θέλω να κάνω τις φίλες μου να σκάσουν απ’ τη ζήλια τους"...
Μόλις άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο βούρλο ήταν, με αποτέλειωσε:
"Πρότεινέ μου κάτι για αύριο βράδυ"
"Και γιατί να σου προτείνω;"
"Για να σε καταλάβω καλύτερα"
"Δηλαδή πώς θα με καταλάβεις;"
"Να, όποιος προτείνει δείπνο σημαίνει πως δεν φοβάται ν’ αντιμετωπίσει άμεσα την κατάσταση. Όποιος προτείνει καφέ σημαίνει πως είναι δειλός"
"Καλά, εγώ σου προτείνω να πάμε θέατρο"
"Γιούπι! Μια θεατρική παράσταση σημαίνει πολύ μεγαλύτερη διάθεση για δέσμευση απ’ ό,τι ένα ποτό! Είμαστε σχεδόν αρραβωνιασμένοι!"...

2 σχόλια:

Άθη είπε...

Εε...εμ...καλημέρες καλό μου..και..μα...πόοσο ΄μπάζο' ήταν το κοριτσάκι?...πιο 'μπετοστόκος' πεθαίνεις που λένε...μα πολλύυυυυ μπάζο λέμε...απορώ πω ς την άντεξες και για μήνες όπως λες...εδώ...εγώ θα'χα κάνει 15 απόπειρες αυτοκτονίας...θα'χα βαρέσει μπιέλες,πυράκια...και δ εν ξέρω και ε γώ τι άλλο...μπράβο...τα σέβη μου...και εις ανώτερα...και...ξανά καλημέρες...κι ένα δωράκι..-


https://youtu.be/TrCRiWYLn4I

Ψόνθο είπε...

Ευχαριστοφιλάκι και... ανταποδίδω!