Πάλι ναυάγησα απόψε στα Εξάρχεια!

Απόψε ήμουν αποφασισμένος να τη βγάλω μόνος μου. Να σκεφτώ, να επαναπροσδιοριστώ, να παλέψω να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Ξεκινάω να πίνω μπύρες απ' του "Χασάν", Λόντου και Μεσολογγίου γωνία. Διαβάζω την Εφημερίδα των Συντακτών, κατεβάζω τέσσερις Άμστελ και περνάω τρία μέτρα μετά στη "Σπύρα" του Βαγγέλη.

Εκεί διαβάζω την Αυγή και ρουφάω άλλες τρεις Βεργίνες με τα ξηροκάρπια τους.

Σηκώνομαι και πάω δύο μετρά μετά, στη Μπίλια. Άλλα τρία μπυρόνια και διαβάζω την Εστία.

Τώρα τον Αύγουστο που χαλαρώνω αγοράζω κάθε πρωί Αυγή-Εφημερίδα Συντακτών και Εστία. Την καταβρίσκω.

Καθώς κάθομαι στη Μπίλια χτυπάει το κινητό. 

Στο μπυρωμένο μου μυαλό περνάει η ιδέα πως είναι ο φίλος μου ο Παπατζώρτζ για να κουβεντιάσουμε το σημερινό άρθρο του Κουρή στη Κόντρα Νιούζ για το "βούτυρο Κερκύρας".

Αλλ' ακούω μια άγνωστη γυναικεία φωνή. Μάλλον κάποια απ' τις πολλές που έδωσα τον αριθμό μου και τώρα τον Αύγουστο που ξέμειναν από παρέες και γκόμενους με θυμούνται.

"Η Νίκη είμαι, με θυμάσαι? Θες να τσιμπήσουμε κάτι στο Λόφο του Στρέφη? Σε περιμένω στα σκαλάκια τέρμα Μπενάκη".

Δεν θυμάμαι καμία Νίκη, στην κατάστασή μου είναι γολγοθάς ν' ανέβω στου Στρέφη, αλλά το τολμώ.

Ανηφορίζοντας τη Μπενάκη σκέφτομαι σα γκόμενα: να το παίξω σφίγγα, απρόσωπος και ασαφής, μυστήριος κι αινιγματικός ώστε να την εξιτάρω και να της κεντρίσω την περιέργεια να με εμβαθύνει...

Φτάνοντας στα σκαλάκια που γράφουν "Αστέρας 1928", τι να δω!

Μια θεογκόμενα να με περιμένει δίπλα σε κάτι τσογλάνια που καπνίζουν χασίς, και σε σπασμένα μπουκάλια μπύρας που ξέμειναν απ' τις χθεσινές ολονυχτίες.

Η τύπισσα μου το ξεκόβει: "Μην κολακεύεσαι που σε διάλεξα. Το 'κανα μόνο και μόνο γιατί έχεις τ' όνομα του πατέρα μου και κάθε φορά που το ψιθυρίζω στ' αυτί σου καυλώνω! Είναι φροϋδικό... καταλαβαίνεις!".

Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω πόσο νούμερο είναι η γυναίκα. Την ακολουθώ σα μαγνητισμένος στο μεζεδοπωλείο "Εξωστρεφές" στο Λόφο και πιάνουμε ένα τραπέζι.

Έρχεται το γκαρσόνι και μας παρακαλεί να μεταφερθούμε σ' ένα άλλο μικρότερο τραπέζι γιατί "όπου να 'ναι έρχονται τα λεωφορεία" και το μαγαζί θα γεμίσει κόσμο.

Όταν είμαι πιωμένος είτε θα μου βγει φοβερή επιθετικότητα είτε η απόλυτη ανεκτικότητα.

Τώρα μου βγήκε το πρώτο: "ποια λεωφορεία ρε αρχίδι θ' ανέβουν Τετάρτη βράδυ στου Στρέφη για να γεμίσουν το κωλομάγαζό σου?".

Η Νίκη τρέχει να κρυφτεί από ντροπή στην τουαλέτα.

Ωραία ευκαιρία να ψαχουλέψω το γαμημένο μαύρο τσαντάκι της με τις χρυσές χάντρες. Βρίσκω μέσα ένα κραγιόν, ένα έξτρα καλσόν, μια αλλαξιά εσώρουχα και μια οδοντόβουρτσα"!

Προφταίνω να την κλείσω πριν επιστρέψει. Αλλά στο άξαφνο εμφανίζεται απ' το πουθενά μπροστά μας ο κολλητός μου ο Κνίτης!

Αυτός ο άνθρωπος έχω την εντύπωση πως με παρακολουθεί. Κι άλλες φορές εμφανίστηκε σα φάντης μπαστούνι.

Πιάνει καρέκλα δίπλα μου απρόσκλητα κι επιμένει να συνεχίσουμε μια συζήτηση που 'χαμε αφήσει μισή πριν ένα μήνα για το δημοψήφισμα.

Παραβιάζω τον κανόνα νούμερο χέσε μέσα του Κοσμοπόλιταν σελίδα γάμησέ τα που λέει μην πουλάς τον κολλητό σου για μια γκόμενα, και τον διαολοστέλνω.

Η υπόλοιπη βραδιά με τη Νίκη ήταν ένα ακόμη βατερλό. Σίγουρα πήρα το Όσκαρ του Χειρότερου Καβαλιέρου!

Η κοπέλα σίγουρα θα σκέφτεται πως θα πρέπει να της αγοράσω ένα διαμάντι χιλίων καρατίων για να εξιλεωθώ γι' αυτό το βράδυ!

Την καληνυχτίζω αμήχανα...

Δεν είμαι σε θέση να γυρίσω σπίτι μου απόψε.

Θα κοιμηθώ στο μικρό θεατράκι του λόφου και μόλις ξημερώσει θα το κόψω με τα πόδια για Ζωγράφου.

Άλλωστε δεν έχω τίποτα να φοβηθώ τη νύχτα που θα κοιμηθώ στο ύπαιθρο.

Ο κώλος μου είναι ατροφικός, οι τσέπες μου άδειες και το ρολόι μου κιού εντ κιού...