Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Ίσως βρήκα την τελευταία γυναίκα της ζωής μου!

Πιστεύω πως ζούμε το τέλος της συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων. Βρισκόμαστε στο βασίλειο της μοναξιάς.
Είμαι 48άρης και δεν τρέφω πια αυταπάτες.
Δεν πιστεύω πλέον στην έννοια του "ζευγαριού". Είναι ο φερετζές για να κρύβει την ανασφάλεια, την υποκρισία, τα παιχνίδια εξουσίας του ενός σε βάρος του άλλου. Μια διαρκής αλλά ακήρυχτη αλληλοσφαγή...
Αντί να λέω "η κοπέλα μου", προτιμώ το "αυτή που μ’ έχει προτιμήσει"! Το βρίσκω κάπως πιο έντιμο κι ειλικρινές.
Με τη Μ., πριν αποφασίσουμε να παραδεχθούμε πως είμαστε ερωτευμένοι, ήμασταν για χρόνια φίλοι. Αλλά τι σημασία έχει αν ήμασταν φίλοι ή εχθροί. Οι ρόλοι και τα συναισθήματα εναλλάσσονται στους ανθρώπους...
Αυτό που με εντυπωσιάζει στη Μ. είναι το ακατάβλητο κέφι της για ζωή. Κι ας έχει στην πλάτη της έναν αποτυχημένο γάμο. Βέβαια, για κείνη ήταν μια συνειδητή νεανική επιλογή. Δεν παντρεύτηκε τον συγκεκριμένο άντρα, αλλά τη "χρυσή μάστερκαντ"! 
Αλλά όταν βίωσε το θρίλερ "της ευτυχισμένης οικογένειας", του ’χωσε στον πισινό και τις βίλες και τα πλούτη και τις κάρτες του κι αποφάσισε ν’ αναζητήσει την ευτυχία πιο ... σωκρατικά!
Γνωριστήκαμε σ’ ένα φιλικό πάρτι, από κείνα που καταλαβαίνεις απ’ την πρώτη στιγμή πόσο βαρετά θα περάσεις.
Γύρω μας τύποι και τύπισσες, απ’ αυτούς που θα χαρακτήριζες "δημοφιλείς". Ύφος μπλαζέ, δήθεν ανεμελιά, λαμπρή πλήξη.
Εγώ έπιασα μια καρεκλίτσα δίπλα στη βιβλιοθήκη και φυλλομετρούσα ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι. 
Φαίνεται πως σκεφτόμουν φωναχτά. Η Μ. με πλησίασε και ρώτησε: "πώς το είπες αυτό;". "Τι είπα; Είπα κάτι;". "Ναι είπες. Πως κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του!".
Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένος. Αλλά με τη Μ. από τότε μοιραζόμαστε το ίδιο χάος. Ίσως γι’ αυτό και να κολλήσαμε.
Το μότο της σχέσης μας είναι "δεν προσπαθώ να σε αλλάξω-μην προσπαθείς να με αλλάξεις"!
Το άκουσε μια κωλοπετσωμένη φίλη της κι αναπήδησε στην καρέκλα που καθόταν!
"Έτσι την πάτησα κι εγώ με τον πρώην άντρα μου και με χώρισε! Προσπάθησα να τον κάνω πιο ερωτεύσιμο, τον έβαλα σε δίαιτες και γυμναστήρια, τον έκανα κορμάρα και με κεράτωσε με την ξαδέλφη μου!"...
Εμ, καλά να πάθεις καημένη! Δεν στο ΄χε πει η Σμυρνιά η μάνα σου; Τον άντρα δεν τον βάζουμε ποτέ σε δίαιτα. 
Γιατί, κούκλα μου, ο άντρας είναι ον της συνήθειας. Κάτι σαν το κατοικίδιο. Του άλλαξες κάτι; Χάνει τον προσανατολισμό του. Κι όποιον πάρει ο χάρος...

5 σχόλια:

akrat είπε...

άντε βρε καλά στέφανα

βρε μούρλια η γραφή σου

Ταξιάρχης είπε...

αυτά είναι μικροαστικά Άκρατ!

Άθη είπε...

Ε,εμ..καλησπέρες καλό μου!...και...ε, άντε με το καλό και ο γάμος! και..καλούς απογόνους...και ΄βίον ανθόσπαρτον' και..ε.εμ...ας σοβαρευτώ επιτέλους...καλό μου καταρχήν ΜΗΝ παρά-σύρεσαι..από τα..'μέλια και τα σορόπια' της στιγμής...ΠΟ-ΤΕ μα ΠΟ-ΤΕ όμως οκ?...ΜΗ λες ότι βρήκες τη γυναίκα της ζωής σου/,ή τον άντρα της ζωής σου/, ή δ εν ξέρω κι εγώ ποιόν άλλον, της ζωής σου../, τέσπα...και..κυρίως κοίτα να είσαι 'προσγιωμένος'ή/, καλύτερα 'γειωμένος'..και να μην πο-λύ πετάς, στον 'εβδομο ουρανό' ή στα σύννεφα..και προσπάθησε να το βλέπεις..με πιο 'ψυχρή λογική' ας το πω έτσι...το ξέρω δ εν μπορείς σε α υτή τη φάση, που είσαι στην αρχή, να τα κανεις Ο-ΛΑ α υτά..αλλά πρέπει να προσπαθήσεις...γιανά μην 'προσγιωθείς' απότομα...στο έδαφος από το 'συννεφάκι' σου...στο λέω επειδή την έχω, πάθει κι εγώ πρώτα με τον μαλάκα πρώην μου..(κι εγώ έτσι ήμουν, τότε ήμουν και πο-λύ μικρή και καταλαβαίνεις πω ς ήμουν)...με τον μαλάκα πρώην μου πίστευα κι εγώ έτσι τότε ότι βρήκα, τον άντρα της ζωής μου, τον έρωτα της ζωής μου..και...ντάξει...στη πορεία αποδείχθηκε ότι ό-λα α υτά ήταν απλώς παπαριές και ότι α υτός δ εν ήταν, ούτε ο άντρας της ζωής μου, ούτε ο έρωτας της ζωής μου..ούτε και τίποτε..κι επίσης ότι δ εν άξιζε, καν ούτε να τον ερωτευθώ τόσο...ούτε και τίποτε...και κυρίως δ εν του άξιζε να πάρει ό-λη α υτήν την αγάπη, που΄χε πάρει τότε από'μένα..με τίποτε όμως..και δέυτερον...κάτι παρόμοιο συνέβη και τώρα..κάπου 20χρόνια από τότε αλλά με άλλο πρώσοπο..με το δημοσιογράφο α υτή τη φορά...(βέβαια ακόμη δ εν έχει αποδειχθεί επακριβώς τι ρόλο βαράει, ο τύπος...) αλλά πιστέυω ότι θα δίξει που θα καταλήξει η φάση και με α υτόν...μέχρι στιγμής όμως...οι 'ενδείξεις' που έχω δ εν είναι και τόσο θετικές...θα δίξει...αυτά..απλά πρέπει να κρατάς κάπου και μια πισινή...απλά...α υτά...και καλησπέρες....βαριεστημένες...

Ψονθομφανήχ είπε...

Παρακάμπτω όλα τα άλλα και επικεντρώνομαι στο "δημοσιογράφο"!
Για πρώτη φορά διακρίνω εκ μέρους σου μια τάση...
απομυθοποίησής του!

Χμμμ ... ενδιαφέρον!

Άθη είπε...

Καταρχήν εεε...καλό μεσημέρι...αγαπητέ και θαμώνες α υτού του μπλόγκ...εεε, δε ν θα το έλεγα, 'απομυθοποίηση' α υτό αγαπητέ...απλώς ας πούμε, ότι τελευταία με έχει 'ενοχλήσε πο-λύ' ίσως? η στάση του και η συμπεριφορά του γενικά σε κάποια πράματα, που αφορούν εμένα και ε κείν ον...αυτό ο δημοσιογράφος έχουμε ξανά-πεί είναι από εκείνα τα...'πρώσοπα' που ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ (ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΟ-ΤΕ) οκ? από εκείνους που θα τύχει να τα γνωρίσουν, και να έχουν πρωσοπική επαφή μαζί τους..οκ? και που ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ 'απομυθοποιούνται' όπως λες...πιστεύω πως ό,τι και να γίνει,στη ζωή μου...(ακόμη και αν κάποτε κοπούν ΕΝΤΕΛΩΣ οι επαφές μου με το δημοσιογράφο...που εύχομαι α υτο να ΜΗ γίνει)...ε,πιστέυω ότι δ εν θα ξεχαστεί, ούτε θα 'απομυθοποιηθεί'τόσο εύκολα (από'μένα τουλάχιστον) εκείνος ίσως και να με ξεχάσει κάποτε...ίσως και να μ η θυμάται κάποτε ούτε το όνομά μου...) αλλά νομίζω δε ν θα συμβεί το ίδιο και με'μένα...) πάντα θα τον θυμάμαι και πάντα, θα έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου...ο δημοσιογράφος είναι μια πο-λύ σπά-νια ύπαρξη..σήμερα πο-λύ σπάνια βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους και πρέπει να είσαι ευγνώμων, μια ζωή εάν τύχει και βρεθεί στο δρόμο σου ένας τέτοις άνθρωπος....απλά...) απλώς είπα με έχουν ενοχλήσει κάποια πράγματα στη συμπεριφορά του τελευταία...α υτό..τίποτε άλλο...καλό μεσημέρι....