Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Ήταν γραφτό μου να γνωρίσω μια απ’ τις μεγαλύτερες καριόλες της Αθήνας...

Τη γνώρισα σε μια λαϊκή συνοικία. Μπραχάμες, Κουκουβάουνες, Ζεφύρια... δεν θυμάμαι πού ακριβώς.
Της είχε μπει ο διάολος μέσα της κι ονειρευόταν να κάνει τη μεγάλη ζωή. Να μπει στα λαμπρά σαλόνια, να χωθεί στις μυκονιάτικες βίλες, 
Θεωρούσε πως βρισκόταν σε φάση κοινωνικής αναρρίχησης. Δηλαδή σε μια φάση που είναι πολύ σημαντικό τι εντύπωση δίνεις.
Ήξερε όμως πως δεν είναι ούτε σωστό ούτε εύκολο να κάνεις το κοινωνικό άλμα με τη μία. Έπρεπε ν’ ανέβει στο ρετιρέ σκαλί-σκαλί. Και είδε κι εμένα σαν ένα σκαλάκι στην ανοδική της πορεία...
Πάντα το ’λεγα πως πουτάνα δεν γίνεσαι, γεννιέσαι! Γιατί πώς να το κάνουμε ρε κολλητέ, αν δεν έχεις κάτι μέσα σου δεν πρόκειται ούτε να σου βγει ούτε να σου συμβεί.
Πάντως πρέπει να το ομολογήσω: διέθετε μεγάλο ταλέντο. Δεν είχε την αγωνία να βάλει τα σωστά ρούχα, να πάει στα σωστά στέκια, να κάνει τα σωστά κονέ. Ήταν από μόνη της η "σωστή"!
Εμένα με μπεγλέριζε κανονικά και με το νόμο.
Όταν καμιά φορά τα ’παιρνα και της φώναζα "εσύ κορίτσι μου είσαι για το τρελάδικο!", κατέβαζε τα μάτια στο πάτωμα και με φοβερή ηθοποιία μου έλεγε: "ναι αγάπη μου, έχεις δίκιο, είμαι χάλια, έχω πολλά προβλήματα, είμαι νευρωτική κι έχω χρόνια κατάθλιψη".
Όταν έκανε τις μεγάλες γκέλες της και την έπιανα στα πράσα, έτρεχε στο ντουλαπάκι, άρπαζε τα ψυχοφάρμακά της και τα κράδαιρνε προς το μέρος μου. Ήταν η ασπίδα της. Όσο γουρούνι και να είναι κάποιος, δεν μπορεί να ξεσπάσει σ’ έναν  ψυχικά ασθενή!
Εννοείται πως δεν είχε καταπιεί ποτέ ούτε το ελαφρύτερο ηρεμιστικό...
Όσες φορές την έπιανα επ’ αυτοφώρω να με κερατώνει, και δεν ήταν δυο και τρεις, αντιμετώπιζε την κατάσταση με την πιο εκνευριστική ψυχραιμία.
Μια φορά άκουσα να συμβουλεύει την κολλητή της στο κινητό: "Να τα αρνείσαι όλα. Και καβάλα να σε πιάσει εσύ να τα αρνηθείς όλα!"...
Τώρα θα μου πείτε γιατί έμενα μαζί της...
Ρε παιδιά, αν ξέρατε τι πήδημα κάνει θα με δικαιολογούσατε.
Αλλά ο καριολισμός, καριολισμός!
Ήταν της άποψης ότι τον άντρα σου πρέπει να τον έχεις καλογαμημένο. Και δε μιλάμε για δυο ή τρεις φορές τη βδομάδα. Κάθε μέρα, με κέφι και μπρίο. Αλλά πάντα με αντάλλαγμα. Τίποτα στη ζωή δεν είναι τζάμπα.
Οι άντρες είναι γνωστοί ηλίθιοι! 
Μου ζητούσε στην αρχή 30 ευρώ για κάθε πήδημα. Και σε λίγο μου το ’κανε πενηντάρικο!
Η πλάκα είναι πως μου το πλάσαρε σαν μέρος ενός σεξουαλικού παιχνιδιού.
"Αγάπη μου, δεν σου ικανοποιώ την τέλεια ερωτική σου φαντασίωση; Εσύ δεν με θες κυρία στο σαλόνι και πουτάνα στο κρεβάτι;"...

4 σχόλια:

Άθη είπε...

Γειάσου αγαπητέ...και φίλοι...ε,εεε...από τέεετοιες βρωμάει ο τόπος που λένε...από σωστές, και ισσοροπημένες κι από σωστούς/,ισσοροπημένους/, 'στερέψαμε'...πια?...απορώ πάντως ΓΙΑΤΙ συνέχιζες να παρά-μένεις σε μια τόοσο ΄άρρωστη σχέση'...εγώ θα'φευγα...ή θα 'εξαπόστελνα' το 'άρρωστο άτομο' με...συνοπτικές διαδικασίες που λέει και ένας, φίλος μπλόγκερ..δε ν θα καθόμουν που να μου'δινε και 600 εκατομμύρια...με τίποτε όμως έτσι, και ας ήταν και ο καλύτερος γαμιός του κόσμου...κι ας ήταν, άσσος στο σέξ..ΒΡΕ Δ ΕΝ ΘΑ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩ!....τώρα εσύ...γιατί καθόσουν..άλλη ιστορία..εσύ ξέρεις....αυτά..καλό μεσημέρι...

Ψονθομφανήχ είπε...

Αθούλα θέτεις το μεγάλο φιλοσοφικό ερώτημα
κατά πόσο είμαστε "ελεύθεροι"!
Τελικά μόνοι μας φτιάχνουμε τις "φυλακές"
μας και χωνόμαστε οικειοθελώς μέσα...

Άθη είπε...

Εεε, εμ...μ'αρέσει αγαπητέ όταν θέτω 'φιλοσοφικά? ή ρητορικά ερωτήματα?'...χοοοχοοχοοχοοοχοοχοοχοοο!ε,τώρα το κατά πόσο 'φτιάχνουμε οι ίδιοι και από μό-νοι μας τις φυλακές μας, και το κατά πόσον κλεινόμαστε 'οικειοθελώς μέσα σε α υτές'....όπως λες...α υτό σηκώνει τεράστια συζήτηση...σε κάποιες περιπτώσεις ναι, συμφωνώ μπορεί να είναι και δ ι κή σου επιλογή να 'κλειστείς στη φυλακή' σε κάποιες άλλες όμως που και ΔΕΝ είναι δι κή σου επιλογή...αλλά ΚΑΙ που κάποιοι άλλοι, θέλουν ντε και καλά να σε βάλουν στη 'φυλακή' α υτή (ίσως α υτή που έφτιαξαν, οι ίδιοι για'σένα?) επειδή έτσι το θέλουν α υτοί...επειδή έτσι τους έχει, καυλώσει να σε βάλουν εκεί μέσα γιανά ικανοποιήσουν τις δικές τους, ανωμαλίες,ψυχικές-ή συναισθηματικές,πρωσοπικές ελείψεις τους?'....ή δ εν ξέρω τι άλλο?..ε,εκεί είναι άλλη ιστορία..ε, νομίζω βλέπεις ότι το θέμα,σηκώνει πολύ συζήτηση...καλησπέρες...

Ψονθομφανήχ είπε...

Σίγουρα, Αθούλα, οι κίνδυνοι της ελευθερίας μας
είναι και εσωτερικοί και εξωτερικοί.
Και σίγουρα θα κατορθώσουμε ποτέ να κατακτήσουμε
την "απόλυτη" ελευθερία.
Αλλά όσο ωριμάζουμε και χτίζουμε προσωπικότητα
πρέπει σιγά-σιγά να πετάμε από πάνω μας ορισμένα
δεσμά.