Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (ΙΑ’ - Μήπως έπρεπε να ’χα γίνει παπάς;)



Μόλις πρωτανέβει στο βαπόρι ένας στεριανός αμέσως καταλαβαίνει πως πρέπει ν’ αποκτηνωθεί για να επιβιώσει εκεί μέσα!
Ακούς επί μονίμου βάσεως γαμοσταυρίδια, προστυχόλογα, αισχρολογίες. Παθαίνεις πολιτισμικό σοκ. Είναι αδύνατο να μην επηρεαστείς αρνητικά απ’ αυτή τη βρομοκατάσταση.
Στην τραπεζαρία οι πάντες καταπίνουν σχεδόν αμάσητες τις μπουκιές τους, και ταυτόχρονα χαχανίζουν, καθαρίζουν το λαιμό τους απ’ τις ροχάλες και μπινελικώνουν. 
Τ’ αυτία μου βουίζουν απ’ το "πούστη", "μουνί", "ξεκωλιάρη", "καριόλη", "σκατοσπρώχτη", "μουνί της θάλασσας"... 
Φρίκη!
Κι όλοι το παίζουν, ή είναι, συνεχώς καυλωμένοι. Οι γαμησοκουβέντες δίνουν και παίρνουν. Έχεις την εντύπωση πως όλοι πάσχουν από μόνιμο πριαπισμό. 
Πάντως τα σεντόνια και τα στρώματα είναι γεμάτα ξερά σπέρματα απ’ τους νυχτερινούς αυνανισμούς και τις ρεύσεις τους...
Αρπάζονται όλοι με το πρώτο, έτοιμοι να τσαμπουκαλευτούν, ακόμα και να χειροδικήσουν. Αλλά ο θυμός τους έχει μια αγνότητα. Δεν υπάρχει κακία ούτε δηλητήριο εκδίκησης. 
Ο μόνος που κάπως με τρόμαζε ήταν ένας αχαμνός αλλά πολύ νευρώδης Κινέζος, που ’μοιαζε με πατημένη γόπα μαριχουάνας...
Στις κουκέτες μας, δίπλα στα μικρά εικονίσματα, είχαμε κολλήσει ό,τι μπορείς να φανταστείς από πορνοπεριοδικά. Όλες οι διεθνείς στάσεις γαμικής ήταν εκεί, φόρα παρτίδα. Σκέτο μπουρδελομωσαϊκό...
Ο διπλανός μου είχε τεντώσει ένα σχοινάκι στα πόδια του κρεβατιού του κι είχε μονίμως απλωμένα τέσσερα γυναικεία βρακάκια!
Σε τούτο το βόρειο λιμάνι δεν βλέπεις ούτε μέρα ούτε νύχτα. Πούσι και μόνο πούσι! Λες κι έχουμε βουλιάξει σε άσπρα τούλια. 
Να το ξέρετε: στα λιμάνια όλου του κόσμου οι πουτάνες μιλάν κι ελληνικά. Κι οι πιο πατσαβούρες περιμένουν το μαλάκα τον Έλληνα να σουρώσει ως το μεδούλι των κοκάλων του για να του την πέσουν. Τότε αυτός τις βλέπει σαν τρυφερές δεκαοχτούρες!
Τα "κακά χαμπέρια" δεν άργησαν να ’ρθούν. Στην αρχή ένοιωσα μια έντονη φαγούρα στην ουρήθρα. Και το βράδυ έβαλα το χέρι μου στο σώβρακο να ξυθώ κι έπιασα ένα γλοιώδες υγρό. Το ’φερα στη μύτη μου και βρομούσε σαν ψοφίμι! 
Το ’πα σ’ έναν κολλητό. Γέλασε. "Ναυτικός που δεν πήρε βλεννόρροια δεν είν ναυτικός"!
Τι ήθελα εγώ ν’ αλλάξω τη ζωή μου; Μια χαρά ήμουν στη θεόσταλτη φτώχεια μου.
Καλά λογάριαζε η μάνα μου να με κάνει παπά!
Αλλά στις εκκλησιές, που από μικρό παιδάκι με γυρόφερνε η μανούλα, ένιωθα να δηλητηριάζεται η χαρά μου, να στεγνώνουν τα χείλη μου, να ρυτιδιάζει πρόωρα η σάρκα μου! Συχαινόμουν τα κακομοιριασμένα κλαψουρίσματα των παπάδων. Είχα ασπαστεί χιλιάδες εικονίσματα και χέρια παπάδων, τόσο πολύ που μου ’ρχόταν να τα δαγκώσω.
Η μάνα μου με ξύπναγε άγρια χαράματα και τρέχαμε να προφτάσουμε τους όρθρους. Μαύριζε το παιδικό ματάκι μου από σκοτάδια, ράσα, μαυροντυμένες γριές. 
Τα κηρύγματα ήταν γεμάτα απειλές, φοβίες, κατάρες. Οι άντρες στην κόλαση θα ήταν κρεμασμένοι απ’ τ’ αρχίδια τους κι οι σατανάδες θα έχωναν στα μουνιά των γυναικών πυρακτωμένα σίδερα, γιατί... λέει... γαμιόντουσαν για γούστο κι όχι για τεκνοποίηση.
Εμένα δεν μου άρεσαν οι ύμνοι κι οι ψαλμουδιές τους. Με τράβαγαν τα γαμησοτράγουδα και τα διονυσιακά ξεφαντώματα. Ένιωθα αποστροφή για κάθε τι το εκκλησιαστικό και το παπαδίστικο...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αχ τι τράβηξες και 'συ μικρό παιδί.
«Οι άντρες στην κόλαση θα ήταν κρεμασμένοι απ’ τ’ αρχίδια τους κι οι σατανάδες θα έχωναν στα μουνιά των γυναικών πυρακτωμένα σίδερα, γιατί... λέει... γαμιόντουσαν για γούστο κι όχι για τεκνοποίηση.» Αυτά δεν ήταν απειλητικά απλά επειδή είχαν να γαμήσουν πολύ καιρό ήταν στερημένοι και φαντασιωνόντουσαν μαλακίες.

Τι νόημα έχει να περιεργάζεται το μπουκάλι εκεί ανάμεσα στα πόδια αν δεν μπορεί να το εξαφανίσει...η γυναίκα πρέπει να διαθέτει και λίγο παγανιστική ταχυδακτυλουργία...γράψε κανένα άρθρο και για αυτό.

Ωραίες και οι οι γνώσεις ιστορίας (στα άλλα άρθρα).

Ψονθομφανήχ είπε...

Aυτό που γράφεις φίλε/η, το σκέφτηκα
κι εγώ: οι εικόνες της κολάσεως με τα
πυρακτωμένα σίδερα στα γυναικεία όργανα
ήταν οι "πορνοταινίες" της εποχής για τους
καλογέρους!
Μπορεί να πήγαιναν μπροστά απ' την εικόνα
και να τον έπαιζαν!

Και μόνο που πρότεινες να γράψω "άρθρο",
το σκότωσες.
"Άρθρα" γράφουν μόνο κάτι σκουλίκια/ακαδημαϊκοί,
περισπούδαστοι δήθεν μορφωμένοι.
Ο όρος "σκουλίκια" για την κατηγορία αυτή είναι
του Νίτσε...

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει μην ακριβολόγος και συ, πες το διηγηματάκι...δεν μπορώ να βρω την ακριβή λέξη.

Ψονθομφανήχ είπε...

Τα περισσότερα ποστάκια μου αυτό περιγράφουν:
τη "μαύρη τρύπα" του σύμπαντος που λέγεται "μουνί"...

Άθη είπε...

Εεε,καλησπέρες αγαπητέ..ιδιωκτήτα μας!...και...το ποστάκι τα σπάει, (όπως και πάντα φυσικά τα σπάνε,τα ποστάκια σου)...ε,εμ...καλά έκανες παιδάκι, μου και δ εν έγινες παπάς...και...εχτές που ήμουν στο νοσοκομείο, (δυστυχώς

ξανά-τελευταία το'χω πάρει σκοινί-κορδόνι) με τα νοσοκομεία..καθώς πήγα να πάρω το ανσασέρ..(γιανά πάω στο ακτινολογικό-με τους γονείς μου-να βγάλω μια ακτινογραφία που'θελε ένας γιατρός)...ε, όπως περιμέναμε κατέβηκε τελικά το ανσασέρ γιανά το πάρουμε και να πάμε στο ακτινολογικό, και όπως ανοίξαμε τη πόρτα...νά σου και βλάπουμε μέσα 5-6? καλόγριες! νέα κοριτσάκια σαν τα κρύα τα νερά...ντυμένες στα κατάμαυρα..(που προφανώς ήταν στο νοσοκομείο για κάποιον παρόμοιο λόγο με ό-λους τους άλλους ασθενείς...) τις είδα..και έφριξα..πραγματικά...μάυρη-μαυρίλα πλάκωσε...και εκεί αναρωτήθηκα τι...σκατά μπορεί να είναι, αυτό το γμμημένο...που να είναι τόσο δυνατό, και τόοοσο πάνω από α υτές...που να της ανάγκασε να ντυθούν έτσι στα κατάμαυρα, και να κλειστούν σε μοναστήρι, για ό-λο? το υπόλοιπο της ζωής τους...και σίγουρα δ εν μπορεί να είναι...κάποια χαζή ή μαλακισμένη 'ερωτική΄απογοήτευση...σίγουρα ΟΧΙ...πάντως η προσωπική μου άποψη είναι και το'χω πεί εκατοντάδες φορές α υτό (ακόμη και στους δικούς μου) ότι'-όσο σκατένια, άθλια, κι όσο άχαρη ή μάυρη κι αν είναι η ζωή σου, ΔΕΝ είναι σωστό να 'παραιτηθείς' από τα 'εγκόσμια' και να κλειστείς εκεί μέσα..'η ζωή όσο κι αν έχει πόνους, πίκρες, και δ εν ξέρω, τι άλλο άσχημο...συνεχίζει να είναι ό μο ρ φη...και σημαντική ακόμη και μέσα από αυτά...'...και είναι δειλία και 'παραίτηση' το να κάνεις κάτι τέτοιο...) κλείνω παρένθεση..και όσο για το ποστάκι σου..ε,καλό μου οι 'πουτανίτσες' κουβαλούν τις ασθένειες του αιώνα...λογικό ήταν να κολλήσεις αυτό που κόλλησες!!! όταν δεν προσέχεις...φιλάκια....και καλησπέρες και πάλι....

Ψονθομφανήχ είπε...

Αθούλα, να το πούμε με δυο λόγια:
μακριά από μας οι αρνητές της ζωής!
Ξουτ βρωμοπαπάδες και βρωμοκαλόγεροι!