Είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια! (Α’) - Δείξε μου τ’ αρχίδι σου να σου πω ποιος είσαι!

Δεν ξέρω ούτε με νοιάζει τι γράφει η ταυτότητα.

Ή, μάλλον, ξέρω: πως είμαι ετών 48! Ουδέν ψευδέστερον, αναληθέστερον και συκοφαντικότερον!

Εγώ είμαι 16! Και μάλλον πολλά είπα. Για δεκατετράχρονο με κόβω...

Διαβάζω σ’ ένα σάιτ πως με τα γλωσσόφιλα μεταδίδονται διάφορα μικρόβια κι αρρώστιες. Γιατί θα πρέπει να με ανησυχεί αυτό; Δεν έχω φτάσει καν στα γλωσσόφιλα. Για την ακρίβεια δεν έχω φτάσει καν σε φιλί. Ούτε κορίτσι έχω...

Αυτό με αγχώνει κάπως. Το επόμενο σαββατόβραδο θα πάω πάλι στη ντίσκο. Στη Μπαρμπαρέλα. Εκεί μπορείς να γνωρίσεις πολύ κόσμο. 

Μαλακίες λέω. Στα τέτοια μου ο κόσμος. Κορίτσια θέλω να γνωρίσω. Κι η Μπαρμπαρέλα είναι η χαρά του μπάκουρου...

Δεν ξέρω αν φταίει η Άνοιξη, αλλά πέταξα κάτι καυλόσπυρα που βγάζουν μάτι. Κι όχι ένα. Τρία: μύτη, σαγόνι, μέτωπο. 

Τα είδε η φαρμακοποιός της γειτονιάς μου και με καθησύχασε: "Είναι της ηλικίας σου. Στα εξήντα θα φύγουν μόνα τους"...

Γουστάρω να μ’ αγκαλιάζει η μάνα μου, αλλά ποτέ μπροστά σε άλλους. Αν μας παίρνει κανένα μάτι, της φωνάζω άγρια: "Κομμένα αυτά είπα".

Τελικά, την γαϊδουροεφηβεία μου την πληρώνει η καημένη η μανούλα. 

Την υποχρεώνω ν’ ανησυχεί όταν αργώ τα βράδια, να με παίρνει κάθε τρεις και λίγο στο κινητό κι εγώ να της βάζω δήθεν τις φωνές που με καταπιέζει. 

Επιπλέον, οφείλει να με περιμένει άγρυπνη μέχρι να γυρίσω ξημερώματα. Η Αθήνα είναι πολύ επικίνδυνη πόλη για εφήβους ξενύχτηδες, κι οι καλές μανούλες οφείλουν ν’ ανησυχούν...

Ως έφηβος έχω πολλούς μπελάδες. Ένας απ’ αυτούς είναι πως πρέπει να κάνω μπάνιο κάθε μέρα. Βλέπεις είν’ η εποχή που οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο κι ακολουθούν οι σχετικές εκκρίσεις.

Πρέπει ν’ αλλάζω πολύ συχνά και σλιπάκι. Πάει ο παλιός καλός καιρός των ολόστεγνων νυχτών...

Δεν θέλω να ξαναπάω σχολείο, στρατό, καράβια, Λεγεώνα των Ξένων κι εκκλησία. Αντίθετα γουστάρω πανεπιστήμιο, μπουρδελότσαρκες και νηπιαγωγείο...

Το δωματιάκι μου θα είναι πάντα σα να πέρασε ανεμοστρόβιλος. Θα προσπαθώ κάθε μέρα να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, να βλέπω νέες φάτσες, ν’ αλλάζω δρομολόγια.

Εκεί, στην "κάτω περιοχή", έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να συμβαίνουν περίεργα πράγματα.

Έχω και τον Φ. που βαρέθηκε, λέει, τον ανταγωνισμό ποιος θα κατουρίσει μακρύτερα. Και με προκαλεί ν’ "αλληλομετρηθούμε" αλλιώς πως. Δεν έχω αντίρρηση, αλλά δεν ξέρω από που ακριβώς πρέπει ν’ αρχίσει το μέτρημα. Πήραμε έναν χάρακα, μετρηθήκαμε και με πέρασε.

Δεν παραδέχομαι την ήττα μου. Ο χάρακας ήταν παγωμένος και μου ζάρωσε. Αν μετρηθούμε με τη μεζούρα σίγουρα θα τον νικήσω...

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να τσεκάρουμε και το μέγεθος των παράπλευρων εξαρτημάτων. Να μετρήσουμε τα μπαλάκια μας.

Εδώ τα πράγματα μπερδεύτηκαν αρκετά. Γιατί εμένα ο αριστερός όρχις κρεμόταν λίγο πιο χαμηλά απ’ τον δεξιό.

Μπορεί να ’χει σχέση και με τις πολιτικές απόψεις που θα διαμορφώσω σα μεγαλώσω...