Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (93) - Οι γυναίκες είναι το υπερόπλο του Χριστιανισμού!



Η προηγούμενη ανάρτηση για τη θρησκεία του Μίθρα, που παραλίγο να γίνει παγκόσμια στη θέση του Χριστιανισμού, έκανε κάποια εντύπωση. Αν κρίνω απ’ τα πολλά μέιλ που δέχτηκα και τις πολλές ερωτήσεις.
Δεν πιστεύω πως θα μάθουμε ποτέ το λόγο που η δυναστεία του Κωνσταντίνου επέλεξε τελικά τον Χριστό αντί του Μίθρα.
Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.
Προσωπικά πιστεύω πως την πλάστιγγα έγειρε ο αντιρωμαϊκός χαρακτήρας του Χριστιανισμού. Μιας θρησκείας που βρήκε απήχηση στους λαούς της Ανατολής, στους δούλους, στους φτωχούς και στους δυστυχισμένους ανθρώπους της εποχής του. Δηλαδή σε αυτούς που είχε ξεχειλίσει το μίσος κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Και αναζητούσαν κάθε τρόπο να καταλύσουν την αυτοκρατορία.
Ο Χριστιανισμός δεν ήταν θρησκεία. Ήταν ένα πολιτικό-επαναστατικό-αντιρωμαϊκό κίνημα με προβειά θρησκείας.
Ο σταυρός, το τιμωρητικό όργανο κάθε επαναστατικής κίνησης, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έγινε σύμβολο αυτής της νέας δοξασίας. Και κάτω απ’ αυτό ενώθηκε κάθε δυστυχισμένη αλλά και αποφασισμένη για εκδίκηση ύπαρξη.
Ας μην ξεχνάμε πως τον 1ο αιώνα καταστράφηκε η Ιουδαία, η Ιερουσαλήμ και ο Ναός, δηλαδή ό,τι πιο ιερό διέθεταν οι Εβραίοι, που αποτέλεσαν τους πρώτους φανατικούς οπαδούς του Χριστιανισμού.
Ο Μιθραϊσμός, αν κι ανατολίτικη θρησκεία, δεν είχε αντιρωμαϊκό χαρακτήρα. Αντίθετα είχε ταυτιστεί με τις ρωμαϊκές λεγεώνες, αυτές που ο Καίσαρας έστελνε για να καταπνίξουν κάθε κοινωνική και εθνική εξέγερση.
Το ποιοι ήταν παραγματικά οι Χριστιανοί φάνηκε αμέσως με το που πήραν την εξουσία. Γιατί αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός τους: να καταλύσουν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, να εκδικηθούν τη Ρώμη, να καταστρέψουν οτιδήποτε θύμιζε το παλιό καθεστώς (θρησκεία, πολιτισμό κ.λπ.) και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους "χιλιετή Βασιλεία του Θεού"!
Οι Χριστιανοί προκάλεσαν το μεγαλύτερο πολιτιστικό έγκλημα της ισοτρίας. Ισοπέδωσαν φυλές, γλώσσες, θρησκείες, πολιτισμούς. Τα πάντα! Για να επιβάλουν τη δική τους φασιστική θεοκρατία.
Ένα απ’ τα ισχυρότερα όπλα του Χριστιανισμού ήταν οι γυναίκες. Αυτές μεγάλωναν τα παιδιά κι αυτές έκαναν την πρώτη πλύση εγκεφάλου στους νέους ανθρώπους.
Η απήχηση του Χριστιανισμού στις γυναίκες ήταν μεγάλη. Κι αυτές, βυθισμένες στην αμάθεια και στη θρησκοληψία, μεγάλωναν τα παιδιά τους δηλητηριάζοντας τα μυαλά τους με ό,τι πιο ανορθολογικό και παρανοϊκό κυκλοφορούσε την εποχή εκείνη στην Ανατ. Μεσόγειο.
Ο Μιθραϊσμός, αντίθετα, ήταν μια κατεξοχήν αντρική θρησκεία. Συνεπώς δεν διέθετε αυτόν τον πανίσχυρο προπαγανδιστικό μηχανισμό.
Η Χριστιανική Εκκλησία είχε απ’ την αρχή κατανοήσει τη δύναμη της ολοκληρωτικής προπαγάνδας. 
Γι’ αυτό, ακόμη και σήμερα, επιμένει στους νηπιοβαπτισμούς, στα κατηχητικά, στις νεανικές κατασκηνώσεις, στον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών κ.λπ. Θέλει να διαλύσει τα μυαλά των ανθρώπων απ’ την τρυφερή τους ηλικία. Γιατί ξέρει πως μόνο έτσι θα μπορεί να τους χειραγωγεί σε όλη τους τη ζωή...

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Μιας θρησκείας που βρήκε απήχηση στους λαούς της Ανατολής, στους δούλους, στους φτωχούς και στους δυστυχισμένους ανθρώπους της εποχής του. Δηλαδή σε αυτούς που είχε ξεχειλίσει το μίσος κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Και αναζητούσαν κάθε τρόπο να καταλύσουν την αυτοκρατορία.
Ο Χριστιανισμός δεν ήταν θρησκεία. Ήταν ένα πολιτικό-επαναστατικό-αντιρωμαϊκό κίνημα με προβειά θρησκείας.
Ο σταυρός, το τιμωρητικό όργανο κάθε επαναστατικής κίνησης, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έγινε σύμβολο αυτής της νέας δοξασίας. Και κάτω απ’ αυτό ενώθηκε κάθε δυστυχισμένη αλλά και αποφασισμένη για εκδίκηση ύπαρξη."

Συμφωνώ. Ο χριστιανισμός της εποχής εκείνης ήταν επαναστατικός και αντιδραστικός εναντίον του τότε καθεστώτος, δηλαδή της ρωμαικής αυτοκρατορίας. Η κατάσταση είχε φτάσει στα άκρα. Η αυτοκρατορία είχε μετατραπεί σε πήλινο γίγαντα. 50 και βάλε λεγεώνες στα σύνορα να απομυζούν τρόφιμα και δηνάρια, αδυναμία κατάκτησης επιπλέον εδαφών, άρα έλλειψη δούλων και ορυχείων χρυσού και αργύρου. Διαφθορά παντού, οικονομική κρίση, ανασφάλεια για το μέλλον, οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων ασφυκτιούσαν. Το διάταγμα Καρακάλλα του 212 που παρείχε την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη στους ελεύθερους πολίτες όλης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αντί να βελτιώσει τα πράγματα, τα όξυνε. Τους έκανε όλους φορολογούμενους μικρομεσαίους, σταδιακά δεν διέφεραν από τους δούλους σε ενδυμασία και δίαιτα.
Συμπέρασμα, ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστούν επαναστατικά κηρύγματα ντυμένα με τον μανδύα της θρησκείας. Κατά την γνώμη μου δεν ήταν εκδίκηση κατά των ρωμαίων όπως γράφεις. Αυτή η άποψη περί εκδίκησης την θεωρώ αφελή και άλλα τέτοια γλυκανάλατα των σύγχρονων αρχαιολατρών. Ο πρωταρχικός λόγος ήταν ότι οι μάζες της εποχής ήθελαν την αλλαγή. Το υπάρχον καθεστώς είχε πολύ απλά φάει τα ψωμιά του και έπρεπε να εξαφανιστεί. Έτσι κατά την γνώμη μου εξηγείται η καταστροφή των υλικών οικοδομημάτων (ναοί, αγάλματα). Η καταστροφή υλικών κατασκευασμάτων είναι απαραίτητη σε κάθε μεγάλη επανάσταση διότι τα υλικά οικοδομήματα συμβολίζουν το παλιό, διεφθαρμένο και ξεπερασμένο καθεστώς. Παράδειγμα η καταστροφές ναών που κάνουν σήμερα οι τζιχαντιστές σε εδάφη που καταλαμβάνουν.
.....

Ανώνυμος είπε...

.....
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Αν στην Ελλάδα γινόταν μια επανάσταση εναντίον του σάπιου καθεστώτος του κομματικού κράτους και των προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων, θα κρινόταν απολύτως απαραίτητο έστω και συμβολικά η κατεδάφιση ενός μεγάρου που στεγάζεται υπουργείο. Και αυτό διότι αν δεν το κατεδαφίσεις, παραμένει εκεί αμετακίνητο και περιμένει να υποδεχτεί βολεμένους κρατικούς υπαλλήλους τον έναν πάνω στον άλλο, κρυμμένους από το κοινό, διαιωνίζοντας το προηγούμενο καθεστώς (εκτός και αν του αλλάξεις την χρήση του (π.χ. ιδιωτικά γραφεία), αλλά αυτή η μέθοδος είναι λιγότερο αποτελεσματική!). Ε το ίδιο συνέβει και τότε. Η καταστροφή υλικών οικοδομημάτων του παλαιού καθεστώτος ήταν κάτι το αυτονόητο για τους ανθρώπους της εποχής. Το ίδιο και η χρήση των υλικών για την κατασκευή εκκλησιών. Θα έχεις επίσης ακούσει που λένε ότι ο επόμενος μεγάλος ευεργέτης της Αθήνας δεν θα οικοδομεί, αλλά θα κατεδαφίζει! Αυτά συμβαίνουν με τους πολιτισμούς όταν η κατάσταση δεν πάει άλλο.
Όμως οι άνθρωποι της εποχής εκείνης ήταν διχαστικοί και επαμφοτερίζοντες. Από τη μια μεριά ήθελαν να αφανιστεί το παλιό διεφθαρμένο καθεστώς, από την άλλη δεν ήθελαν να χάσουν την κοινωνία μέσα στην οποία ζούσαν, με την ιεραρχία της, την κουλτούρα της, την γλώσσα, το ρωμαικό δίκαιο, την στρατιωτική δομή και τόσα άλλα. Έτσι, ναι μεν κατέστεψαν ναούς και αγάλματα, πολλά άλλα όμως τα κράτησαν! Μόλις επικράτησε ο χριστιανισμός έτρεξαν να υπηρετήσουν στον στρατό. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό θα πρέπει να γίνει μια σοβαρή μελέτη τί ακριβώς απέρριψαν και κατέστρεψαν οι χριστιανοί και τί κράτησαν. Αυτά που κράτησαν είναι περισσότερα από αυτά που κατέστρεψαν. Υπενθυμίζω ότι ο χριστιανισμός εκκολάφθηκε στην ύστερη αρχαιότητα, είναι δηλαδή προιόν του αρχαίου κόσμου και όχι η αιτία της παρακμής του. Υπενθυμίζω επίσης ότι επί τρεις αιώνες υπήρξε ιδεολογική διαμάχη μεταξύ νεοπλατωνικών-θεολόγων και χριστιανο-φιλοσόφων με τελικούς νικητές τους δεύτερους. Πολλά πράγματα που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα ως δυτικοί, αποτελούν επινοήσεις της ρωμαικής αυτοκρατορίας, τα οποία επιβίωσαν μέσω του χριστιανισμού.
Στην πορεία η επικράτηση μιας και μόνο θρησκείας από εκεί που ήταν πανάκεια, λύτρωση και ευλογία με το πέρασμα των αιώνων κατέντησε κατάρα. Και αυτό διότι μία και μόνο θρησκεία επικράτησε για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, μεταλλάχτηκε πάμπολλες φορές, έμαθε να αμύνεται από τους ανθρώπους και τα ρεύματα που την αμφισβητούσαν, πολλά από τα οποία ήταν γεννήματα του ίδιου του σώματος του χριστιανισμού, π.χ. αιρέσεις. Με τη σταδιακή συσσώρευση μπόλικης θρησκευτικής και θεολογικής φιλολογίας και παραφιλολογίας (ανάμεσά τους δάνεια θεμελιώδους σημασίας από πλατωνισμό κ.λπ.) ο χριστιανισμός έγινε παντοδύναμο μέσο ελέγχου, αποδοτικότερο από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, πχ. ινδουισμός. Μόνο η δύση μπορούσε να αναπτύξει ένα τόσο εξελιγμένο θρησκευτικό σύστημα όπως ο χριστιανισμός.

Προτεινόμενη ταινία: Flesh+Blood (1985)
http://www.imdb.com/title/tt0089153/

Ψονθομφανήχ είπε...

Συμφωνώ με το 99% όσων γράφεις. Κάνεις αρκετά καλή ανάλυση.
Απλά δύο επιφυλάξεις:
α)πολλές κατάρες ακούω για τους "προνομοιχούχους δημοσίους υπαλλήλους", αλλά πολύ μούγκα για την κρατικοδίαιτη και χιλιοδιεφθαρμένη "επιχειρηματικότητα"! Αυτή δεν θα την γκρεμήσουμε γμτ;
β) Οι μάζες ουδέποτε υηρξαν ικανές να οραματιστούν συγκεκριμένες αλλαγές. Κατά κανόνα περιορίζονται στην καταστροφή αυτού που υπάρχει. Θέλει κάποιο επίπεδο να δημιουργήσεις. Αλλά η καταστροφή είναι εύκολη και την κάνει ο καθένας μας...

Ανώνυμος είπε...

"ένα τόσο εξελιγμένο θρησκευτικό σύστημα"
Διόρθωση: πολιτικο-θρησκευτικό σύστημα.

Το λες και ο ίδιος, "κρατικοδίαιτη πιχειρηματικότητα". Είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τους δημοσίους υπαλλήλους; Μα οι ίδιοι την θρέφουν. Είναι συνυπεύθυνοι.

Οι μάζες λοιπόν έπραξαν όπως αναμενόταν!

Ψονθομφανήχ είπε...

Οι μάζες όντως έπραξαν το αναμενόμενο.
Όπως το "αναμενόμενο" πράττει και η χιλιοδιεφθαρμένη
επιχειρηματικότητα.
Που θέλει μόνο να ξεζουμίζει το κράτος διαφθείροντας τους
υπαλλήλους του με κάθε λογής ανταλλάγματα...
Οι "μεγάλοι επιχειρηματίες" σε όλο τον κόσμο θέλουν είτε
να έχουν πελάτες τους τα κράτη είτε να αγοράζουν μπιρ παρά
κρατικά μονοπώλεια για να τα μετατρέπουν σε ιδιωτικά
μονοπώλεια.
Δοξάστε τους!

Ανώνυμος είπε...

Τους καημένους τους γραικούς δημοσίους υπαλλήλους..!
lol

Ανώνυμος είπε...

Ως γνωστόν τελευταία προσηλυτίστηκε η ύπαιθρος. Οι παλιές δοξασίες ήταν πλέον παρωχημένες. Οι μάζες των μεγαλουπόλεων, μακριά από την φύση, που δεν διέφεραν πολύ από τους δούλους, ήταν θέμα χρόνου να θρέψουν μια υποκουλτούρα ειδικά σχεδιασμένη για αυτούς και τις ανάγκες τους. Ο χριστιανισμός είναι η πνευματική τους τροφή και καθαρά αστικό κατασκεύασμα απευθυνόμενο στους μικροαστούς, για να τους δώσει ελπίδα, σκοπό και κοινωνική συνοχή, σε μια εποχή οικονομικής κρίσης, ένδειας και ανασφάλειας μέσα σε μια λαμπρή αυτοκρατορία που καταρρέει που από τη μια η ιδέα της προκαλεί δέος στους υπηκόους, από την άλλη όμως είχε πλέον ολοκληρώσει τον κύκλο της. Το ότι οι μάζες της εποχής ήταν αμόρφωτες και καταδικασμένες στην ένδεια δεν έχει απολύτως καμία σημασία όσον αφορά το αναφαίρετο δικαίωμά τους να υιοθετήσουν την δική τους υποκουλτούρα. Αυτά είναι τα αρνητικά αποτελέσματα μεγάλων αυτοκρατοριών που γέμισαν τα μυαλά των υπηκόων τους με ιδέες και ανάγκες και κατόπιν διαλύθηκαν σαν χάρτινοι πύργοι.

Η αυτοκρατορία των Μάγιας κατέρρευσε ως εξής: οι κάτοικοι απλώς εγκατέλειψαν τα αστικά κέντρα του Γιουκατάν και κινήθηκαν προς νότια και νοτιοδυτικά όπου και σταδιακά αφομοιώθηκαν από τους αζτέκους και άλλες φυλές. Θα μπορούσε να γίνει κάτι παρόμοιο και στην περίπτωση της ρωμαικής αυτοκρατορίας. Ένα reset δηλαδή που σταδιακά θα γεννούσε κάτι καινούργιο από τις στάχτες, σβήνοντας την ανάμνηση της αυτοκρατορίας και του ελληνορωμαικού πολιτισμού. Αλλά η προπαγάνδα που δέχονταν οι αστοί από μικρά δεν τους άφηνε ούτε καν να διανοηθούν κάτι τέτοιο. Ήθελαν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Η προπαγάνδα αυτή ήταν πολυσύνθετη, από τους περίλαμπρους αρχαίους ναούς, τα αμέτρητα αγάλματα, τους στρατιωτικούς θριάμβους του παρελθόντος που μνημονεύονται συνεχώς, τις κατακτήσεις της φιλοσοφίας, την μαγεία και δεισιδαιμονία, τις κοινωνικές πεποιθήσεις.

Η θρησκεία είναι δημιούργημα της κοινωνίας και εξυπηρετεί συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Όσο πιο πολύπλοκη είναι μια κοινωνία και πιο σφικτές οι κοινωνικές σχέσεις, τόσο πιο πολύπλοκη μπορεί να είναι και η θρησκεία. Συνήθως ακούγεται ότι η θρησκεία υπάρχει λόγω του μεταφυσικού φόβου του θανάτου. Κατά την γνώμη μου ο βασικότερος λόγος δεν είναι αυτός, αλλά η παροχή ελπίδας στα άτομα μιας κοινωνίας τα οποία βλέπουν τις επιδιώξεις, όνειρα, προσδοκίες, σχέδια για κοινωνική άνοδο, επαγγελματική αποκατάσταση, οικονομική άνεση να μην πραγματοποιούνται άμεσα. Σε καιρούς κρίσης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω και τα όνειρα των μελών μιας κοινωνίας ανατρέπονται, η θρησκεία βουλώνει τρύπες και κενά, σε καιρούς υλικής ευμάρειας μπαίνει στο περιθώριο. Υπευνθυμίζω την τρυφηλή ζωή που οι ίδιοι οι παπάδες διάγουν με Πόρσε Καγιέν, τα χρυσοποίκιλτα και την αεράτη συμπεριφορά που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει την ταπεινότητα και λιτότητα του παρελθόντος και που βεβαίως δεν εμπνέουν πλέον τους πιστούς, ούτε καν τους εαυτούς τους.
.....

Ανώνυμος είπε...

.....
Στις πρώτες νεολιθικές κοινωνίες η ανάγκη για οργανωμένη θρησκεία ήταν ανύπαρκτη λόγω των χαλαρών σχέσεων μεταξύ των μελών. Σταδιακά όμως, με την αύξηση του πληθυσμού χάρει και στην επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, ο ανταγωνισμός και οι συγκρούσεις για ζωτικό χώρο αυξάνονταν, δημιουργώντας πιο συμπαγείς κοινωνίες, πιο σφικτές κοινωνικές σχέσεις και πιο συγκεντρωτικές κεντρικές διοικήσεις που απαιτούσαν θυσίες από τους υπηκόους των προκειμένου να μην εξολοθρευτούν από τις αντίπαλες συμμορίες.

Σε μια παραπαίουσα αυτοκρατορία εμφανίζεται ο χριστιανισμός, όψιμο προιόν μιας μακράς περιόδου θρησκευτικού και ιδεολογικού συγκριτισμού στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Εμπλουτισμένος από στοιχεία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας (μέχρι και στοιχεία από τον Ηράκλειτο ενσωμάτωσαν), όπως και από την αιγυπτιακή και βαβυλωνιακή θρησκεία, ήταν σίγουρα ένα εξελιγμένο πολιτικο-θρησκευτικό σύστημα, ικανός όχι μόνο να αντέξει τις συγκρούσεις με άλλες θρησκείες, αλλά και να τις καταπιεί με την πρώτη ευκαιρία, αφού ο ίδιος ήταν μια θρησκεία-Φρανκεστάιν.

Έχω παρευρεθεί σε καθολική λειτουργία σε ξένη χώρα και έχω παρατηρήσει της προγραμματισμένες, μηχανικές και συμμετρικές κινήσεις του παπά, τις λιτές και αυστηρές γραμμές που προκαλούν δέος στους καθολικούς και τους προτεστάντες. Αντιθέτως η ορθοδοξία που γειτνιάζει με την ανατολή και έχει επηρεαστεί από τα αρώματά της είναι πιο τραλαλά. Ο δεξιός και ο αριστερός ψάλτης, οι παπάδες που πηγαινοέρχονται όπως λάχει, πλουμιστά ράσα, gay show. Παρδαλέ και μπουρδελέ. Η κάθε χώρα έχει την εκκλησία που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του τόπου. Και αυτό το σημειώνω για να μην πει κανείς ότι η εκκλησία το επέβαλλε - η ιδιοσυγκρασία της κοινωνίας το επέβαλλε. Μια σοβαρή μελέτη θα μπορούσε να έχει τίτλο: Η εκκλησία ως κοινωνικό φαινόμενο. 'Οσον αφορά την ορθοδοξία θα έλεγα ότι στοχεύει περισσότερο στη συναισθηματική φόρτιση, την συντριβή και φυσικά στην υπακοή.

Ανώνυμος είπε...

http://ellania.pblogs.gr/2011/04/h-amythhth-perioysia-toy-makaristoy-arhiepiskopoy-hristodoyloy-s.html
Ψιλοπράγματα δηλαδή.

«Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις φαίνεται πως υπήρξαν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στην ανάπτυξη και σταθεροποίηση των άκρως πολύπλοκων κοινωνικών θεσμών, όπως το κράτος»
http://www.tovima.gr/science/psychology-sociology/article/?aid=775887

Ψονθομφανήχ είπε...

Ρε σεις, κάνετε φοβερές αναλύσεις και στο τέλος
θα μου φάτε και τη δουλειά!

Ε ναι, η ανατολική εκκλησία είναι πιο
λάγνα, με τα ντουμάνια της, τους αλαλαγμούς
των ψαλτάδων, τα φρου φρου του παπαδαριού
και τις κοψομεσιαζόμενες στις γονυκλισίες
θειούλες...

Ανώνυμος είπε...

Κάτι περί της ατομικής σωτηρίας, η οποία είχε γίνει της μόδας από παλιά.
Στο βιβλίο "Τρεις μεγάλοι στοχαστές της αρχαιότητας - Δημόκριτος, Επίκουρος, Λουκρήτιος" του Πωλ Νιζάν (εκδ. Αναγνωστίδη) αναφέρεται (σελ. 35-36):

"Στα χρόνια του Πλάτωνα ήταν ακόμα δυνατό να θέλουν τη συλλογική σωτηρία της κοινωνίας. Στα χρόνια του Επίκουρου δεν αποθυμιέται πια παρά μονάχα η ατομική σωτηρία του ανθρώπου. Όλες οι θεωρίες ύστερα από τον Αριστοτέλη δεν σκόπευαν να αποκαταστήσουν τις κοινωνικές αξίες, αλλά μονάχα την ευτυχία του κάθε ανθρώπου. Σε τούτο βρίσκεται η μεγάλη στροφή και η πισοδρόμηση του ελληνικού στοχασμού.
Ο Επίκουρος μιλά για την ευτυχία σαν μια ανάγκη.
Δεν ενδιαφέρεται για τη θεία δικαιοσύνη, για τη διαλεκτική σαν τον Πλάτωνα, για αντιδραστικές Ατλαντίδες, για πρότυπες πολιτείες.
Γύρω στο 300 κανένας δεν λογάριαζε τη δικαιοσύνη, το καθήκον, την αρετή, την πρόοδο: δεν είναι τούτες αξίες που στέκουν σε κοινωνίες που αποτελούνται από απελπισμένους. Θέλουν μονάχα να "σωθούν". Αυτό που είναι μεγάλο στον Επίκουρο βρίσκεται στο ότι δεν προτείνει, διόλου όπως θα το κάνει υστερότερα ο χριστιανισμός, μια σωτηρία που αποτελεί φυγή στον ουρανό, αλλά μια επίγεια προσπάθεια. "

Ψονθομφανήχ είπε...

Πολύ σωστές επισημάνσεις.
Και τι άλλαξε γύρω στο 300 π.Χ.
Μα η πολιτική κατάσταση φυσικά.
Οι πόλεις-κράτη εξαφανίζονται, συγχωνεύονται σε
μια αχανή αυτοκρατορία όπου η τοπική εκκλησία του
δήμου-κοινωνικότητα δεν έχει καμία αξία, και
επικρατεί η αρχή "όποιος σώσει το τομαράκι του, σώθηκε"!

Ανώνυμος είπε...

Αν είναι όπως το έγραψες τότε η προτεινόμενη κοινωνική λύση ήταν η θρησκεία ως συνεκτικό υλικό και πολύ αργότερα η εθνική ιδεολογία.

Ψονθομφανήχ είπε...

εννοείται....
Η θρησκεία και οι θρησκειοποιημένες
φιλοσοφικές σχολές

Ανώνυμος είπε...

Δες την ταινία: Into the Wild (2007).
http://www.imdb.com/title/tt0758758/
Και το soundtrack:
https://www.youtube.com/watch?v=fGKVpTRe8GM