Μπουρδελοξενοδοχείον "Η Πατρίς"...

Απόψε δεν θα ’πρεπε να γράφω ποιήματα.

Έπρεπε ν’ αφήνω τις λέξεις μου

ήσυχες να πίνουν τις μπυρίτσες τους....

Ώρες στέκομαι και κοιτάζω το λευκό χαρτί.

Χθες μου πρότεινες κάτι σαν "συμβίωση".

Δεν το ’πες ακριβώς έτσι.

"Συνύπαρξη", "συγκατοίκηση"

κάτι τέτοιο είπες.

Κι εγώ σου απάντησα:

"Μη μου μιλάς για κοινή ζωή,

προτιμώ έναν κοινό θάνατο"...

Φεγγάρι γεμάτο

ξύνω τις πληγές τ’ ουρανού.

Τις σάρκες μου τρώω

κάνοντας ελιγμούς.

Να κόψω δρόμο προσπαθώ

από κορμί σε κορμί

από φευγιό σε φευγιό!

Η ζωή με προσπερνάει,

γκαζώνει στα σπλάχνα μου.

Σε ποιον ανήκει αυτό το σώμα;

Μέρες γεμάτες όνειρα

νύχτες ολόφωτες

στον αφαλό μιας πόρνης στοιχηματίζω.

Σμήνη άγριων πουλιών με τριγυρίζουν

ηδονές της νύχτας λιγώνουν το κορμί μου

νυχτερίδες μασάω...

Μην αγαπάς εμένα.

Τ’ όνειρό μου μόνο αγάπησε

αυτό δεν πρόκειται να σε προδώσει.

Επιτέλους εκσπερμάτωσα!

Τώρα μπορώ να πάρω πάλι

το περισπούδαστο ύφος μου. 

Να ηθικολογίσω,

ν’ αρχίσω πάλι ν’ αγωνιώ

για τα κοινωνικά θέματα βρε αδελφέ.

Η πινακίδα του ξενοδοχείου 

γράφει: "Η Πατρίς"!

Κακόφημο διαφθορείο.

Τραγική ειρωνεία...