Πλέον δεν ψάχνω μουνιά αλλά μυαλά!

Σας το δηλώνω υπεύθυνα και το υπογράφω με τα σχεδόν πενήντα χρόνια εμπειρίας μου: όλα τα μουνιά είναι απολύτως ίδια!

Ακόμα και τα κινέζικα, κάθετα είναι. 

Ήταν να τη φάω κι αυτή τη φρίκη θεέ μου. Ήταν η τελευταία απαντοχή μου. Αλλά αποδείχθηκε κι αυτό σκέτη παραπληροφόρηση. Σταδιάλα όλ’ αυτά τα παπαγαλάκια που τόσα χρόνια μου έκαναν πλύση εγκεφάλου πως τα κινέζικα είναι δήθεν παύλες...

Παιδιά, δε λέω υπερβολές και θέλω να με πιστέψετε. Ετούτη που τα ’χω τώρα είναι πολύ σπάνια περίπτωση. 

Ξαπλώνω δίπλα της και νιώθω πιο ευτυχισμένος κι από χοντρό αρουραίο σε τυροκομείο. 

Είναι μικρή αλλά δείχνει φοβερά κατασταλαγμένη.

Κάνει σχέση για το σωστό λόγο, δεν προσπαθεί να είναι κάτι... απλά είναι, οδηγεί διακριτικά το τραίνο, δεν είναι καθόλου κραυγαλέα, ξέρει να εντάσσει τη σεξουαλικότητα στην προσωπικότητά της.

Μα καλά, υπάρχουν σήμερα τέτοιες γυναίκες; Εγώ ακόμα και τώρα που ζυγώνω τα πενήντα συνεχίζω να συμπεριφέρομαι σαν κομπλεξικό κοκοράκι...

Μου έκανε εντύπωση που δεν ήθελε να κάνουμε σεξ με το καλημέρα. 

Το διαολάκι ήξερε καλά πως οι άντρες άμα πηδήξουν ξελαμπικάρουν κι αρχίζουν να σκέφτονται. 

Ο άντρας όταν γαμήσει πετυχαίνει το σκοπό του, δεν έχει πλέον κίνητρο ούτε στόχο να κυνηγήσει. Ενώ η γυναίκα μόλις τότε αρχίζει να κυνηγάει το στόχο της. Και τι κάνει ο άντρας μόλις αισθανθεί πως γίνεται στόχος; Απλά, το βάζει στα πόδια! 
Πού τα έμαθε ολ’ αυτά το νιάνιαρο;

Πίναμε κάτι μπυρόνια στο κατάστρωμα, δεν ήθελε πολύ, προσπάθησα κι εγώ να χώσω το χέρι μου στο κιλοτάκι της. Αμέσως έσφιξε τα μπούτια.

"Όταν η γυναίκα ανοίγει γρήγορα τα μπούτια", μου είπε, "χάνει τη διαπραγματευτική της θέση. Γίνεται μια προσωρινή στάση στην ερωτική ζωή του άντρα. Μια χάντρα στο κομπολόι του"!

Καλά, πού τα σπούδασε αυτά; Τέτοια πράγματα δεν τα λέει ούτε η Αρβελέρ που ΄ναι και πρύτανης στη Σορβόνη!

"Μου είχες υποσχεθεί να κάνουμε σεξάκι στο πλοίο", της θύμισα.

"Λάθος μου!", απάντησε. "Το γρήγορο σεξ σβήνει τη σπίθα του πόθου. Δεν την αφήνει ν’ ανάψει τη φωτιά"!

Μπαμ και κάτω εγώ! Ρε σεις, τούτη δω μιλάει σαν τη σοφή Υπατία!

Αλλά απ’ την άλλη, μπήκαν στο μυαλό μου και κάτι παράξενες σκέψεις. Λες να είναι κανένα μυξοπάρθενο θεούσικο και μου το φέρνει απ’ έξω απ’ έξω;

Αλλά το γκομενάκι δεν παίζεται μιλάμε.

Μόλις πιάσαμε το ενοικιαζόμενο δωμάτιο πήγε πρώτο για ντουζάκι.

Μπαίνω κι εγώ στη συνέχεια, και τι βλέπω;

Είχε κρεμάσει πίσω απ’ την πόρτα, δήθεν τυχαία, ένα μαύρο δαντελένιο μπέιμπι ντολ. 

Από κείνη τη στιγμή δεν έπαψα να τη φαντάζομαι να το φοράει και το καβλί μου δεν λέει να πέσει. 

Τζάμπα τα βιάγκρα που αγόρασα...