"Ημερολόγιο λιποταξίας" (103) - Οι πανούργοι Ρωμιοί παπάδες βρήκαν τον Αρμένη δάσκαλό τους!

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στην κατάπτυστη Δ’ Οικουμενική Σύνοδο που ουσιαστικά απέκοψε τον χριστιανισμό του ρωμαίικου απ’ τον αρχέγονο χριστιανισμό που διέσωζαν οι λαοί των νοτιοανατολικών επαρχιών και του Καυκάσου.

Οι Αρμένιδες μονοφυσίτες είναι απόλυτα βέβαιοι για την ορθότητα της πίστης τους. Το αποδεικνύουν κι όλας με δυο μύθους-θρύλους. Ας τους καταγράψουμε:

Α) Κάποια χρονιά οι Βυζαντινοί σκέφτηκαν να ξεφτιλίσουν την αρμένικη πίστη γι’ αυτό και κάλεσαν στην Τραπεζούντα τον Αρμένιο Πατριάρχη στην τελετή του αγιασμού των υδάτων. 

Το σενάριο προέβλεπε ένα είδος διαγωνισμού. Να ρίξουν στο ποτάμι ο κάθε πατριάρχης (ο Ρωμιός κι ο Αρμένης) το σταυρό του για να δουν με ποιον θα πάει το Άγιο Πνεύμα. Τα λαμόγια οι Ρωμιοί είχαν εκπαιδεύσει κι ένα περιστέρι ώστε να πετάξει πάνω απ’ το σημείο που ήταν ο δικός τους Πατριάρχης κι ο Αυτοκράτορας για να επιβεβαιωθεί, ως δήθεν θεϊκό σημάδι, η Ορθοδοξία τους.

Έλα όμως που ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη!

Μόλις ρίχνει ο Αρμένης Πατριάρχης το σταυρό του, ω του θαύματος, τα νερά του ποταμού γυρίζουν προς τα πίσω και το χρώμα του γίνεται λαμπρότερο κι απ’ τις ακτίνες του ήλιου. 

Πανικοβάλονται οι Ρωμιοί, οπότε για να ισοφαρίσουν αμολάνε το εκπαιδευμένο περιστέρι. Αλλά ξαφνικά εμφανίζεται ένας αετός, το αρπάζει με τα νύχια του, το ανεβάζει ψηλά και το κάνει μια μπουκιά.

Β) Οι Ρωμαίοι κληρικοί μισούσαν θανάσιμα τους Αρμένιους "αιρετικούς". Ο Ρωμιός Επίσκοπος της Σεβάστειας τους είχε τέτοιο μίσος που ονόμασε το σκύλο του "Αρμένη".

Το μαθαίνει ένας Αρμένιος άρχοντας και καθώς περνούσε απ’ τη Σεβάστεια πάει στο σπίτι του Επισκόπου με τη συνοδεία του. Τι να κάνει ο Επίσκοπος, φοβήθηκε και λίγο, τους ανοίγει και τους στρώνει τραπέζι. Κάποια στιγμή ο άρχοντας λέει του Επισκόπου: "Δεν φωνάζεις και το σκύλο σου να έρθει;". "Σκυλάκι, έλα", φωνάζει ο παπάς. "Να το φωνάξεις με το κανονικό του όνομα", λέει ο άρχοντας.

"Μα, άρχοντά μου, κουταβάκι είναι ακόμα, δεν του έχω δώσει όνομα!", λέει ο τραγόπαπας.

Σηκώνεται ο άρχοντας, αρπάζει τον δεσπότη απ’ τα γένια, τον χώνει σ’ ένα σάκο, πετάει μέσα και τον σκύλο, κι αρχίζει και τους βαράει κλωτσιές. 

Ο σκύλος τρομοκρατημένος αρχίζει να δαγκώνει τον δέσποτα κι εκείνος ο καημένος εκλιπαρεί έλεος. "Με τρώει αφέντη μου!", φωνάζει. Αλλά πήρε την πρέπουσα απάντηση απ’ τον Αρμένη: "Κοτζάμ δεσπότη και σε τρώει ένα κουταβάκι;"...