Βγήκα κι απόψε στους δρόμους να κυνηγήσω τ’ απωθημένα και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου.
"Τη φορτώθηκα" σ’ ένα φίλο κι έκατσα και του αράδιασα όλα τα λάθη της ζωής μου. Όλα; Όσα θυμήθηκα τέλος πάντων...
Το κακό με τα λάθη είναι πως στην αρχή είναι μικρούλικα. Εμείς τ’ αφήνουμε και μεγαλώνουν...
Πιάνω τον εαυτό μου να μισεί τις Κυριακές και τις αργίες. Και να γουστάρει τη δουλειά. Την όποια δουλειά.
Το ίδιο κάνουν όσοι όταν πήγαιναν σχολείο δεν γούσταραν τα διαλείμματα. Περιφέρονταν μόνοι στο προαύλιο και περίμεναν να χτυπήσει το κουδούνι να ξαναμπούν στην τάξη...
Εμένα δεν θα με βρεις στις σελίδες κανενός βιβλίου. Μόνο σε κάτι ψιλοσημειώσεις στα περιθώρια ίσως.
Συμβιώνω με τους δαίμονές μου χωρίς ακόμα να ’χω ξεκαθαρίσει αν τους διάλεξα ή με διάλεξαν...
Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο εαυτός μου. Έχω διαβάσει όλα όσα έχει γράψει.
Με γέννησαν και με βάφτισαν χωρίς να με ρωτήσουν και χωρίς να το θέλω. Γι’ αυτό κι εγώ έκλαιγα όταν έβγαινα απ’ την κοιλιά της μάνας μου κι όταν με βούταγαν στην κολυμβήθρα! Προσπαθούσα ν’ αντισταθώ αλλά ήμουν μικρός κι αδύναμος. Κι εκείνοι έλεγαν "είναι μωρό, έτσι κάνουν όλα τα μωρά!".
Ποτέ τους δεν προσπάθησαν να με καταλάβουν...
Από μικρό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με κάνουν να φοβάμαι. Και να γίνομαι ψεύτικος. Γιατί όποιος δεν φοβάται και είναι αυθεντικός αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για το Σύστημα...
Όταν συναντηθήκαμε ήταν δεκαοχτώ ετών. Δεκαοχτώ ή εικοσιοκτώ; Μπορεί και τριανταδύο.
Ξανθιά μού φάνηκε. Αλλά μπορεί να ήταν και μελαχρινή.
Μας συνέστησε κάποιος που δεν ήξερε κανέναν απ’ τους δυο μας.
Ο καιρός είναι ακόμα καλός. Μου πρότεινε να πάμε για μπάνιο στη Βάρκιζα. "Δεν ξέρω κολύμπι!", της είπα. "Εγώ στο νερό πνίγομαι. Μόνο στο αίμα ξέρω να επιπλέω"...
Με ρώτησε γιατί χώρισα με την τελευταία γκόμενά μου.
"Γιατί ήταν υστερική ζηλιάρα. Μου έκανε όλο σκηνές", της είπα.
"Το λες αυτό γιατί δεν έτρωγε ό,τι παραμύθι της ξεφούρνιζες για τις βρωμοδουλειές σου", μου λέει.
"Δεν πίστευε ούτε τους φίλους μου που την διαβεβαίωναν πως τα πίναμε μαζί στο ταβερνάκι".
"Είναι νόμος", μου ξαναλέει. "Όταν κάποιος κολλητός του άντρα σου προσφερθεί αυτόκλητα να τον υπερασπιστεί, είναι 100% ένοχος".
"Με έπρηζε κάθε φορά που ξεχνούσα επετείους γνωριμίας, Αγίου Βαλεντίνου κ.λπ. Μου ζητούσε ν’ αποδείξω την αγάπη μου αλλά, μάλλον, ήθελε να πει ‘πού είναι τα κοσμήματα’;"
"Μόνο ένα σεξιστικό γουρούνι σαν κι εσένα ερμηνεύει έτσι τα πράγματα. Είμαι σίγουρη πως όλοι οι άντρες αν δεν είχατε σεξουαλικές ανάγκες θα εξολοθρεύατε τις γυναίκες όπως κάνατε τα μαμούθ. Κι ειδικά εσένα καθόλου δε θα σε χάλαγε αν ζούσες σε μια εποχή που οι γυναίκες θα πουλιούνταν και θ’ αγοράζονταν σαν σκλάβες".
Καλά, αυτή η γυναίκα με έχει γεννήσει. Σαν ανοιχτό βιβλίο με διαβάζει.
Αν η γυναικεία δουλεία ήταν κοινωνικά αποδεκτή, σίγουρα δεν θα έπαιρνα και τα όπλα για να διεκδικήσω την απελευθέρωσή τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου