Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Ε’ - Πού τον θυμήθηκες ρε Μήτσο τον καπετάν Παπούα;)

Ψόνθο: Δημήτρη, ο παλιός ηγέτης της Αριστεράς, ο Ηλιού, έλεγε πως το κατεστημένο "θέλει να μας σπρώξει στην παρανομία, αλλά εμείς θα τους αλαλιάσουμε στη νομιμότητα"! Εσύ δεν αντιμετώπισες ποτέ τέτοια διλήμματα;

Κούφο: Κανένας δεν βγήκε με την πρώτη στην παράνομη δράση. Κι εγώ στην αρχή επέμενα στη μαζική δυναμική δράση. Στη συνέχεια όμως, και μέσα απ’ τις σκληρές εμπειρίες της μεταπολίτευσης, ήρθα πιο κοντά στην τροτσκιστική αντίληψη πως είναι αναγκαίος ο συνδυασμός του μαζικού αγώνα και της παράνομης ένοπλης πάλης. Την εποχή εκείνη που φούντωναν τα λαϊκά κινήματα της Λατινικής Αμερικής και στο Βιετνάμ οι ΗΠΑ πάθαιναν πανωλεθρία, ήταν και στην Ελλάδα διάχυτο το συναίσθημα της αντιβίας, που θα λειτουργούσε όχι μόνο ως αυτοάμυνα αλλά και σαν αντεπίθεση για ριζική αλλαγή. 

Ψόνθο: Μήπως θα ήταν πιο συνετό να αγωνιζόσουν μέσα από τις γραμμές ενός κόμματος, όπως το ΚΚΕ π.χ.;

Κούφο: Το ΚΚΕ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, με απογοήτευσε πλήρως. Ήταν ενδοτικά απέναντι στους αντιπάλους και σκληρά στους δικούς τους. Να ξέρεις πως τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Από κείνους που θεωρούν το κάστρο αυτοσκοπό, χτίζουν εκεί ένα σπιτάκι, βολεύονται κι εμποδίζουν τους άλλους να ξαναπιάσουν το νήμα της επανάστασης. Με απωθούσε η θέση της επίσημης Αριστεράς που θυματοποιούσε τον εαυτό της, αποκήρυσσε την ΟΠΛΑ και ουσιαστικά τον ΕΛΑΣ και κρατούσε απέναντι στις επαναστατικές αλλαγές στάση άμυνας κι όχι επίθεσης. Μίλησες προηγουμένως για τον Ηλιού και τη "νομιμότητά" του. Είδαμε τι κατάφερε κι αυτός...

Ψόνθο: Καλά, είδαμε τι κατάφερες κι εσύ, αλλά δεν είναι της ώρας. Άλλο θέλω να σε ρωτήσω τώρα: τελικά, πόσο μεγάλη απόφαση είναι να καταφύγεις στο αντάρτικο πόλης; Είναι τόσο απλό όσο ακούγεται;

Κούφο: Η ένοπλη δράση είναι επιλογή ζωής. Μια βαθύτατα πολιτική πράξη αλλά και μια φοβερά δύσκολη προσωπική απόφαση. Συνεπάγεται ανατροπή ολόκληρου του τρόπου της ζωής σου. Περνάς σε έναν άλλο κόσμο με ξεχωριστούς κανόνες που πρέπει να τηρούνται με απόλυτη αυστηρότητα και πειθαρχία. Πλέον ζεις διαρκώς υπό συνεχή πίεση. Πρέπει να υπερβείς το φόβο. Να μάθεις να λες ψέματα με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, να υποκρίνεσαι διάφορες "ταυτότητες". Ξέρεις πως σε περιμένει ο θάνατος ή η φυλακή. Αλλά και πως μόνο η δράση διακόπτει την ηττοπάθεια.

Ψόνθο: Τελικά, ρε Δημήτρη, μήπως βγήκες στο κλαρί επειδή είχες παιδικά τραύματα; Μήπως δεν σε έπαιζαν τα άλλα παιδάκια στο Δημοτικό;

Κούφο: Σε προειδοποίησα να μην κατεβάζεις το επίπεδο της συζήτησης, αλλά εσύ συνεχίζεις... Η προσωπική μου επιλογή για ένοπλο αγώνα δεν έχει καμία σχέση με ψυχολογικού τύπου ερμηνείες. Τα ίδια με σένα έλεγαν και οι ταξικοί-πολιτικοί μας εχθροί για να μας υπονομεύσουν ηθικά και να απαξιώσουν τα κίνητρά μας. Η ψυχολογικοποίηση του αντάρτικου σημαίνει ουσιαστικά απάρνηση της ίδια της επαναστατικής προοπτικής και δράσης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν χρειάζεται και κάποια ψυχολογική προετοιμασία. Ακόμα και με συμβολικές κινήσεις. Π.χ. δεν θα ξεχάσω ποτέ τότε που ακολουθούσα τα χνάρια του Βελουχιώτη στην Ευρυτανία. Είχαμε στήσει και τη σκηνή μας στην Καλιακούδα, στα Λακκώματα, κάτω απ’ το έλατο που όρκιζε τους αντάρτες ο καπετάν Παπούας...