Σοφιστής του δρόμου...

Μ’ αρέσει να μιλώ χωρίς φωνήεντα.
Δίπλα μου να παίζει το τζουκ μποξ
με κέρματα αγάπης.
Κουρασμένος απ’ τη ζωή που δεν έζησα.

Αγναντεύω μια αόρατη πανσέληνο,
δέχομαι κατάμουτρα την άρρωστη αλήθεια σου. 
Είμαι στον πάτο του πηγαδιού.
Δελέασέ με με κάτι επιτέλους,
ρίξε μου λίγη αγάπη ν’ ανέβω...

Στη μύτη μου η μυρωδιά
απ’ το γιουβέτσι της Κυριακής,
οι Δευτέρες παλεύουν να γίνουν Σάββατα,
έσβησαν της νιότης τα συνθήματα,
ξεπουλήθηκαν αντί πινακίου σιωπής
κι εγώ βιάζομαι κάποιον να πληγώσω... 


Δεν ζητιανεύω,

το μυαλό μου πουλάω!

"Μη συνεχίζεις να ζεις

στον τόπο που γεννήθηκες,

με τον τρόπο που θέλουν

αυτοί που σε γέννησαν".

"Εάν χάσεις ένα κομμάτι απ' τον εαυτό σου

μην κλαις.

Γέλα... γέλα

γιατί όπου να 'ναι θα χάσεις άλλο ένα"

Ατσάλινη κλωστή σφίγγεται στο λαιμό μου

προσπαθεί να με κάνει 

να μη μιλώ, να μη γελώ...

Δείχνω δειλός

ζωγραφίζω ένα τριαντάφυλλο

και το μαδάω...

Όπου σοφία και χρόνος.

Όπου μοναξιά και σοφία.

Ο δρόμος είναι κατηφορικός.

Ο Νέρωνας τον ανεβαίνει...

Δυο μπούτια ανοίγουν στο σκαμπό του μπαρ.

Ο γκριζομάλλης τ' αγναντεύω.

Η ζωή μου φρενάρει

στο μαστό μιας γερασμένης κραιπάλης...

Ο πόθος όταν είναι απαγορευμένος

είναι μεγάλος.

Όταν τον ζεις

είναι ακόμα μεγαλύτερος...