Στο Μπουρανί, αδέλφια μου, στο Μπουρανί!

Όπως λέει κι η σοφή παροιμία, "με καλή παρέα και στην κόλαση πάω"!

Οπότε φέτος, που εξασφάλισα "καλή παρέα", σκέφτηκα να πάω κάπου να ξεσαλώσω το τριήμερο της Αποκριάς. Αλλά δεν ξέρω ποιο μέρος να διαλέξω. Βοηθήστε με...

Ο Βλάχικος Γάμος στη Θήβα δεν με πολυτραβάει. Πρώτον, γιατί έχω ξαναπάει. Και, δεύτερον, δεν πολυγουστάρω τον βλάχικο συντηρητισμό. 

Ακόμα και τα προστυχόλογά τους ("γαμικά" τα λένε) είναι για παιδάκια του δημοτικού. Άσε που με χαλάει και μόνο η ιδέα του γαμπρού και της νύφης.

Μάλλον ξενέρα είναι κι οι γιορτές της Κοζάνης. Ο "Φανός" που ανάβουν δεν με "φτιάχνει" και τα σκωπτικά τραγουδάκια τους τα βρίσκω πολύ παιδαριώδη. Αυτοί τα λένε "ξινέντραπα".

Στη Νάξο τα πράγματα είναι κάπως πιο ζωντανά. Στα ορεινά χωριά μας περιμένουν οι "Κουδουνάτοι" και στα πεδινά οι "Κορδελάτοι".

Αν πάμε Νάουσα θα ντυθώ "Γενίτσαρος"! Θα φορέσω τη φουστανέλα μου, θα τη γεμίσω φλουριά και φυλαχτά, θα ζωθώ και την πάλα μου. 

Κι η δικιά μου θα ντυθεί "Μπούλα", μια και τόσο πολύ της αρέσουν τα κακόγουστα πολύχρωμα φορέματα...

Το Ναύπλιο δεν είναι και τόσο παραδοσιακό αυτές τις μέρες. Ούτε και το βενετσιάνικο καρναβάλι με συγκινεί, ούτε τα δρώμενα στο Τολό, ούτε και το πέταμα του χαρταετού στην αμμουδιά του Καραθώνα...

Η Νέδουσα Μεσσηνίας είναι μια "δυνατή" επιλογή. Και πολύ γνωστή δεν είναι και συνοψίζει τις τρεις πανάρχαιες τελετουργικές πράξεις που αναβιώνουμε το τριήμερο της Αποκριάς. 

Η πλατεία "οργώνεται" τρεις φορές, ακολουθούν ο "γάμος" και η "τεκνοποιία", ο "φόνος" του γαμπρού και τελειώνει με την κάθαρση, δηλαδή την "ανάστασή" του...

Αλλά τώρα που το καλοσκέφτομαι, πολύ συμβολισμός πέφτει και δεν θέλω να ταλαιπωρήσω το μυαλό μου τέτοιες μέρες...

Στο καρναβάλι της Πάτρας θα πήγαινα αν ήμουν μόνος. Με τρελαίνουν τα "Μπουρμπούλια". Που γυναίκες και άντρες μασκαρεμένοι του δίνουν και καταλαβαίνει διατηρώντας την ανωνυμία τους...

Στα Καρναβάλια της Ξάνθης και του Ρεθύμνου ούτε έχω πάει ούτε πρόκειται μάλλον και να πάω ποτέ. Σιγά μην εντυπωσιαστώ απ’ το "κάψιμο του Τζάρου", το έθιμο που έφεραν οι πρόσφυγες απ’ το Σαμακώβ της Ανατολικής Θράκης. Ούτε κι οι κρητικές καντάδες μου λένε κάτι...

Στη Σκύρο θα πήγαινα υπό προϋποθέσεις. Γουστάρω να ντυθώ τσοπάνος με καμπούρα, κοντοβράκι, κάπα, γκλίτσα και κουδούνες. Να κάνω σαματά, να ξορκίσω τα "κακά", να διώξω τα δαιμόνια και και να "ξυπνήσω" τη γη που την πήρε ο ύπνος τόσους μήνες...

Κουδουνοφόρος θα μπορούσα να ντυθώ και στο Σοχό του Λαγκαδά. Να τιμήσω τον αρχαίο θεό Διόνυσο που, όσο κι αν χτυπιούνται οι παπάδες, πάντα θα λατρεύουμε στα καπηλειά και στους αχυρώνες...

Χμμμμ... γουστάρω και Μπαμπόγερος στο Φλάμπουρο και στην Ανθή Σερρών. Πάντα με τραβούσαν οι τρομαχτικές φορεσιές, τα νταούλια κι οι ζουρνάδες! Κι εμείς να χορεύουμε εκστατικά για να διώξουμε την ασχήμια και το κακό από μέσα μας κι από έξω μας...

Τελικά, μάλλον το αποφάσισα: θα πάμε στο τυρναβίτικο Μπουρανί! Θα πλακωθούμε στις πουτίγκες και στα τσίπουρα, θ’ αφήσουμε στην άκρη της ψευτο-συστολές (που άλλωστε δεν έχουμε), θα δεχθούμε και θα κάνουμε του κόσμου τα αισχρά πειράγματα και, φυσικά, θα προσκηνύσουμε το "Βασιλιά Φαλλό"!

Θα ψήσω και τη δικιά μου να πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα στο φέρετρο του "πεθαμένου φαλλού" και να πρωτοστατήσει στην "ανάστασή" του! Τα έχει τα προσόντα...