Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (ΙΒ’ - Το λάθος της "θρησκειοποίησης"))

Η αποτυχία του σοβιετικού πειράματος ουσιαστικά επιβεβαίωσε τη μαρξιστική ανάλυση. Που θεωρεί θνησιγενές ό,τι προκύπτει πριν την ώρα του. Και πως η ίδια η ζωή θέτει τις πραγματικές ανάγκες.

Η ρώσικη κοινωνία στις αρχές του 20ού αιώνα ζούσε το δικός της "μεσαίωνα". Κι είχε περισσότερο ανάγκη από έναν αστικό διαφωτισμό παρά από μια επανάσταση της εργατική τάξης...

Η αρνητική εξέλιξη του ρώσικου Οκτώβρη ήταν αναμενόμενη. Δεν άνθισε η ελευθερία, η ουσιαστική δημοκρατία, οι τέχνες κι οι επιστήμες. Ίσως να συνέβη και το ακριβώς αντίθετο. 

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, για την υπανάπτυκτη ρωσική κοινωνία, το σοβιετικό σύστημα ήταν σημαντική πρόοδος. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μιλάμε για την "ιδανική κοινωνία" που ονειρεύτηκε ο Μαρξ.

Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της, ο καπιταλισμός αποδείχθηκε εφτάψυχος, οι τεχνολογικές εξελίξεις κι η παγκοσμιοποίηση ανατρέπουν διαρκώς τις παγιωμένες μεταπολεμικά εργασιακές σχέσεις...

Κι εύλογα μένει η απορία: τι απέμεινε απ’ τις προφητείες του Μαρξ;

Το έχουμε ξαναπεί: το πρόβλημα για το μαρξισμό αρχίζει απ’ τη στιγμή που θα τον δούμε ως θρησκεία ή αυθεντία. Όλα τα δόγματα είναι εχθροί της αλήθειας και της ελεύθερης σκέψης. Είναι "προκρούστειες κλίνες".

Όσοι θεωρούν τη μαρξιστική ανάλυση ως τη "μόνη ορθή", είναι σα να λένε πως όλες οι αναλύσεις πριν τον Μαρξ ήταν λάθος, και όλες οι μεταγενέστερες μη μαρξιστικές είναι επίσης λανθασμένες. 

Αλλά αυτό είναι παραλογισμός...