Περπάταγα με το κουστουμάκι μου και την καινούργια μπουφανιά στο Σύνταγμα, μοναχός και καβλωμένος, με ψιλοκρύο.
Ανέβαινα τη Φιλελλήνων (αυτοί οι καριόληδες οι "φιλέλληνες" μάς έχουν ανοίξει τον κώλο) όταν μου καρφώθηκε ξαφνικά η ιδέα να κατέβω στον Περαία.
Μεγάλο λιμάνι ο Περαίας. Ακόμα κι ένας μπατίρης της κλανιάς, σαν του λόγου μου, κάτι μπορεί να κάνει να "φορτωθεί" με "λάχανα". Όλα τα εμπόρια από κει ξεκινάνε. "Μαύρες", "άσπρες", λαθραία σιγαρέτα, φίσκα είναι τ’ αμπάρια, γεμάτο το λιμάνι.
Έχω καιρό να κατέβω, να "δείξω πρόσωπο", να περάσω κι απ’ τη γνωστή μπαρμπουτιέρα, ν’ ακούσω απ’ τον πορτιέρο το κλασικό: "τα ζάρια είναι τίμια, όχι φασαρίες"...
Στον ηλεκτρικό καρφώνομαι σε μια τύπισσα. Οι ρώγες της μπίλιες. Μανάρι μου να στις γλείψω κι ας πάω από ζάχαρο να ουμ...
Κάποια στιγμή φτάνω στον προορισμό μου. Τέτοια ώρα δύσκολο να βρεις χειρότερο μέρος.
Πρέπει να διασχίσω μια απόσταση τίγκα στους μεθυσμένους, στα βαποράκια, τους νταβάδες, τις πουτάνες, τους τρυπημένους. Εδώ άνετα σε σφάζουν από σιχασιά ή βαρεμάρα...
Κρύβω τη γραβάτα στην τσέπη μου. Τα μάτια μου τα ’χω ορθάνοιχτα. Το ίδιο και το μπουφάν μου.
Δεν αρκεί να είμαι μπατίρης, πρέπει και να το δείχνω. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δεν έχουν τίποτα να μου πάρουν...
Κατεβαίνω κάτι σκαλάκια σ’ ένα στενό σοκάκι. Πίσω απ’ τις διαλυμένες εξώπορτες παραμονεύουν σίγουρα ανώμαλοι, σχιζοφρενείς και κλέφτες.
Επιτέλους βρίσκω τον μάγκα που ξέρει πολλά κόλπα να τη βρούμε όμορφα και τζάμπα.
Αλλά πρέπει και να τον προσέχω. Γιατί είναι μεγάλη παλιόπουστα!
Πέρσι τού ’δωσαν οι μπάτσοι να πουλήσει "πράμα", με όλα τα λεφτά δικά του, αρκεί να τους έδινε μερικά ονόματα αγοραστών. Και κάρφωσε πρώτον εμένα ο λέρας. Το φιλαράκι του υποτίθεται...
Είναι "αμφίβολος" ο καριόλης, αλλά κάνει τον ψιλονταβατζή, όλο και κάποια χαμούρα θα μου πλασάρει για κέρασμα.
Ειδικά μία έχει το πιο λαχταριστό μουνάκι που είδα στη ζωή μου.
Τρελαίνομαι να τη γλειφομουνιάζω επί τόπου, στο καλντερίμι που κάνει πιάτσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου